Ch-2 :သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး

အိပ်ဆောင်ကို ကျောင်းတံခါးနှင့်ပုံစံတူရောင်စုံဆိုက်ဘာပန့်ခ်ပုံစံမျိုးဖြင့် တည်ဆောက်ထားသည်။

လင်းရှင်းဟယ် သည် ဤအခိုက်အတန့်တွင် အလွန်ငြိမ်သက်နေမိသည်။အခု အာကာသထဲက အဆောက်အဦးတွေ ရှိနေရင်တောင် အံ့သြမိမည် မဟုတ်ချေ။

အိပ်ဆောင်အ၀င်ဝတွင် လုံခြုံရေးအစောင့်မရှိ‌။တိတ်ဆိတ်နေသည်။

လင်းရှင်းဟယ် သည် ဆိုင်းဘုတ်များကိုလိုက်ရှာရင်း အခန်း 303 ကို အလွယ်တကူ ရှာတွေ့ခဲ့သည်။

တံခါးကို သတ္တုဖြင့် ပြုလုပ်ထားပြီး အပေါ်ဘက်ခြမ်းရှိ မှန်အလွှာကွဲသွားကာ အက်ကြောင်းများမှာ ပင့်ကူမျှင်ကဲ့သို့ပျံ့နှံ့သွား၏။အောက်ပိုင်းတစ်ဝက် ခြစ်ရာများကို သတင်းစာများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး တံခါးပေါ် တွင်အစိမ်းရောင်နှင့် ခရမ်းရောင်မီးရောင်များဖြင့်စီတန်းထားသည်။

အခန်း 304 နှင့် အခန်း 305 ၏ပုံစံများမှာ ပုံမှန်ရိုးရိုးသစ်သားတံခါးတွေဖြစ်သည်။

လင်းရှင်းဟယ်သည် တစ်စက္ကန့်မျှ ငြိမ်သက်နေပြီး အကြောင်းအရာများကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် လက်ခံခဲ့သည်။

သူမ တံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်၍ရှေ့သို့တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။တံခါးပွင့်လာသည်။

သူမ၏အခန်း သည် တစ်ယောက်ခန်းဖြစ်သည်။ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အတွင်းခန်းသည် တံခါးပေါက်ကဲ့သို့ ပုံစံတူဒီဇိုင်းမဟုတ်ပေ။သာမန်ခေတ်မီပုံစံဖြင့် အလှဆင်ထားသည်။16 စတုရန်းမီတာခန့်သာရှိပြီး သေးငယ်သောအဆင့်မြင့်တိုက်ခန်းယူနစ်နှင့် ဆင်တူသည်။သေးငယ်သော်လည်း နည်းမျိုးစုံဖြင့်ပြီးပြည့်စုံသည်။အဝင်ပေါက်တွင် မိုက်ခရိုဝေ့ဖ်တစ်ခု တပ်ဆင်ထားသော မီးဖိုချောင်ရှိသည်။

ဗီရိုကိုဖွင့်လိုက်သောအခါ အသုံးပြုရန် အသင့်ဖြစ်နေသော အိုးများနှင့် ဒယ်အိုးများ ပြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

လင်းရှင်းဟယ်သည် စားပွဲပေါ်တွင် လူသစ်လက်စွဲစာအုပ်ကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။လက်ကိုင်ဖုန်း၊လက်ပ်တော့တစ်လုံးနှင့် စိမ်းပြာရောင်လက်ကောက်တို့ပါရှိသော လက်ဆောင်သေတ္တာတစ်ခုလည်း ရှိသည်။

သူမ လူသစ်လက်စွဲစာအုပ်ကို အမြန်ဆွဲယူလိုက်သည်။

‘သင် သည် မူလကမ္ဘာမှာ သေဆုံးသွားပြီဖြစ်သည်။ကျောင်းမှ သဘောကျတဲ့ ဗီလိန်တိုင်း သည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုမှာ လာရောက်လေ့လာခွင့် ရရှိသည်။'ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး' ဟုခေါ်တွင်သော စာမေးပွဲများဖြေဆိုခြင်းနှင့် အမှတ်များရယူခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။အမှတ်အချို့ကို စုဆောင်းပြီးနောက်၊သင်သည် သင်၏သင်တန်းကို ပြီးမြောက်အောင်မြင်ပြီးလျှင် ကျောင်းမှထွက်ကာ ဘဝသစ်တစ်ခုစတင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။’

‘ကျောင်းတွင် အရေးကြီးဆုံးမှာအမှတ်တွေ ဖြစ်သည်။။အမှတ်သည် စားအသောက်၊အဝတ်အစား၊အိမ်ရာနှင့် သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးတို့အတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်တဲ့အချက်များဖြစ်သည်။’

‘လူတစ်ဦးစီသည် အမှတ် 100 ဖြင့် စတင်သော်လည်း ကျူရှင်နှင့် အိမ်ရာစရိတ်များအတွက်လစဥ်အသုံးစရိတ် အမှတ် 50 ပေးဆောင်ရမည်ဖြစ်သည်’

‘လူတစ်ဦး၏ရမှတ် သုညသို့ ရောက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျောင်းမှ ထုတ်ပယ်ခံရပြီး နောက်တစ်ကြိမ် သေဆုံးမည်ဖြစ်သည်။’

‘အမှတ်များရရှိရန် အဓိကနည်းလမ်းမှာ စာမေးပွဲများဖြစ်သည်။’

သို့သော် စာမေးပွဲဖြေဆိုပုံနှင့်ပတ်သက်သည့် အသေးစိတ်အချက်များအား လူသစ်လက်စွဲစာအုပ်တွင် မရေးထားချေ။

လင်းရှင်းဟယ်သည် ကျောင်း၏သ‌ဘောသဘာဝအကြောင်းကို ယေဘူယျနားလည်သွားခဲ့ပြီး အနည်းငယ် သက်တောင့်သက်သာရှိလာသည်။လူတိုင်းသေဆုံးသွားသော်လည်း ပြန်လည်ရှင်သန်ထမြောက်ရန် အခွင့်အရေးရှိသေးသည်။ဘယ်လိုပဲ စုံစမ်းခဲ့ပါစေ သူမဟာ အလုပ်ကြိုးစားပြီး မေးခွန်းတွေကို ဖြေဖို့ပဲလိုအပ်သည်။။

သူမတွင် သံသယဝင်စရာတစ်ခုရှိသေးသည်- သူမဘ ာကြောင့် ဗီလိန် ဖြစ်လာခဲ့သနည်း။

သူမ၏ဘဝသည် ချောမွေ့လွန်းခဲ့သည်။သူမသည် ဇာတ်လိုက်၏ ဇာတ်ညွှန်းကိုယူလိုက်သလိုပင် သူမသေဆုံးသွားသောအခါ အနည်းငယ်ကြေကွဲဖွယ်ကောင်းသော်လည်း ဇာတ်လိုက်မင်းသမီးမဟုတ်ခဲ့လျှင်ပင် သူမ၏တိုတောင်းသောဘဝလေးကို ပြန်ကြည့်ကြည့်သလောက် ဒုတိယဇာတ်လိုက်မင်းသမီးဖြစ်နိုင်သေးသည်။သူမကို ဗီလိန်အဖြစ် ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးလျှော့ချခံရတာလဲ?

ပြီးတော့ သူမ ဘဝမှာ ဘာအမှားမှ မလုပ်ခဲ့ဘူး!

စိမ်းပြာရောင်လက်ကောက်ကို ဝတ်ဆင်ပြီးနောက် ထိုသံသယကို အဖြေပေးခဲ့သည်။

လက်ကောက်ကို ဝတ်လိုက်သည်နှင့် ပွင့်လင်းသော မက်ဆေ့ဘောက်စ်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။

အမည်-လင်းရှင်းဟယ်

အတန်း- ခေတ်သစ်ခေတ်ဌာန၏ အဆင့် ၁

အမှတ်- 100

အဆင့်: D

မင်းရဲ့အတ္ထုပ္ပတ္တိကို ကြည့်ချင်ပါသလား?

"ကြည့်ချင်တယ်”

‘လင်းရှင်းဟယ်သည် အသက် 23 နှစ်အရွယ်တွင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် သိမ်မွေ့သော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးရှိသူဖြစ်သည်။သူမ တွင်ရည်မှန်းချက်ကြီးကြီးမားမားမရှိခဲ့။ဘယ်လိုက်စားမှုမှမရှိဘဲ ရိုးရှင်းသောဘဝဖြင့် နေထိုင်ခဲ့သည်။တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရပြီးနောက် သူမသည် "April and World" ကို ရိုက်ကူးမည့် ဒါရိုက်တာအသစ်တစ်ဦး၏သတိပြုမှုခံရပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ကြယ်ပွင့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ဖျော်ဖြေရေးအဝန်းအဝိုင်းတွင် သူမ၏ချောမွေ့စွာလည်ပတ်ခြင်းက သူမကို မာနကြီးစေပြီး ကျော်ကြားမှုနှင့် ကံကြမ္မာစွမ်းအားများက သူမ၏မူလပန်းတိုင်များကို မေ့လျော့သွားစေခဲ့သည်။’

‘ပန်းပွင့်သစ်လေးလင်းယောင်ယောင် က သူမ၏ spotlight ကိုထပ်ခါတလဲလဲ ယူခဲ့ချိန်တွင် သူမ သည်းမခံနိုင်တော့ပေ။သို့သော်၊ကောင်းကင်သည် ဖြောင့်မတ်သောကြောင့် သူမ၏ ကြံစည်မှုများမှာအချိန်တိုင်းတွင် ဝမ်းနည်းဖွယ် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့ရသည်။’

‘ အွန်လိုင်းပေါ်ရှိ ဝေဖန်မှုများကြောင့် လင်းချင်းဟယ် သည်28 ထပ်မြင့်သော အဆောက်အအုံတစ်ခုမှ ခုန်ချကာ ငယ်ရွယ်သောဘဝကို တစ်ချက်တည်းဖြင့် အဆုံးသတ်ခဲ့သည်။’

လင်းရှင်းဟယ်: ? ? ? ?

...လင်းယောင်ယောင် က ဘယ်သူလဲ?

လင်းရှင်းဟယ် အဲ့အကြောင်းကို အချိန်အတော်ကြာစဥ်းစားပြီးနောက် ဖျော်ဖြေရေးအဝန်းအဝိုင်းတွင် လင်းယောင်ယောင် ဟုခေါ်သော လူတစ်ယောက်ရှိနေကြောင်း ယောင်ဝါးဝါးမှတ်မိခဲ့သော်လည်း လင်းရှင်းဟယ်ပွဲဦးထွက်ချိန်တွင် လင်းယောင်ယောင် သည် ပွဲဦးထွက်မစရသေးသည့် ထရိန်နင်တစ်ဦးဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။သူမ သည် လှပပြီး သူမ၏မိသားစုတွင် သြဇာလွှမ်းမိုးမှုရှိသောကြောင့် မကြာခဏရှာဖွေမှုတွင်ထိပ်ဆုံးသို့ ရောက်တက်သည်။

သို့သော် အဲဒါက အဓိကမဟုတ်ဘူး!!

အဓိကအချက်ကတော့ လင်းရှင်းဟယ်က လင်းယောင်ယောင်ကိုလုံးဝမသိပါ။သူမ ဤအရာများကို တစ်ခါမျှ မလုပ်ဖူးခဲ့ပေ။

သူမဟာအဆောက်အဦးတစ်ခုမှ ခုန်ချခြင်းမဟုတ်ဘဲ မိုးကြိုးထိ၍ သေဆုံးသွားတာဖြစ်တယ်။

ဒါကြီးက တော်တော် မှားနေတယ်လို့ ခံစားနေရသည်။တခြားလူတွေအားလုံးက တကယ့်ဗီလိန်တွေဖြစ်သည်။အချိန်အများစုတွင် ဗီလိန်တစ်ပိုင်းဖြစ်ခဲ့သော်ငြားလည်း သူမသည် မကောင်းမှုတစ်ခုမှ မလုပ်ဘဲ ဗီလိန်အဖြစ် သတ်မှတ်ခံခဲ့ရသည်။

သို့သော်လင်းရှင်းဟယ် သည် ခဏလောက်စဥ်းစားပြီးနောက် မကောင်းတဲ့အရာမဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားမိသည်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူမ သေနေပြီဖြစ်သည်။ယခု သူမသည် စာမေးပွဲအတွက် ခက်ခက်ခဲခဲ စာကျက်မှတ်၍ပြန်လည်ရှင်သန်ရန် အမှတ်အလုံအလောက်စုဆောင်းရမည်။အသက်ပြန်ရှင်လာတဲ့အခါ အနာဂတ်မှာ ဘာတွေဖြစ်လာမလဲဆိုတာ သိရလိမ့်မည်။

ဒါမှ သူမ လင်းယောင်ယောင် ကိုရှောင်ရှား၍ အဖြစ်ဆိုးကိုကာကွယ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။

၎င်းကိုတွေးတောနေရင်း လင်းရှင်းဟယ် စိတ်သက်သာရာရသွားကာ ရေချိုးပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်တတ်လိုက်သည်။

သူမသည် စိုးရိမ်စိတ်ကင်းစွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။

လူတစ်ဦးသေဆုံးပြီးသည်နှင့် ကြောက်ရွံ့စရာ၊ပူပန်စရာ ဘာမျှမကျန်တော့ပေ။

လင်းရှင်းဟယ်သည် နောက်တစ်နေ့တွင် အိပ်ရာထကာ သင်ကြားရေးနေရာသို့ လျှောက်လာခဲ့ပြီးနောက် ဒီကမ္ဘာကြီးအပေါ်ထားရှိသော သူမ၏အမြင်တုန်လှုပ်သွားပြန်သည်။

တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝတုန်းကတော့ သူမရဲ့ကျောင်းဝင်း သည် ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တွေ၌တည်ရှိပြီး ကြီးကျယ်ခမ်းနားတာကြောင့် နာမည်ကြီးသည်။။

လူအများစုသည် စက်ဘီးဖြင့် သို့မဟုတ် သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံသို့သွားရန် လွန်းပျံဘတ်စ်ကားစီးရန်တစ်ဒေါ်လာသုံးရန် ရွေးချယ်ကြသည်။တချို့လူတွေက နာရီဝက်လောက်စော၍ လမ်းလျှောက်ထွက်ကြသည်။လက်တစ်ဆုပ်စာ ကျောင်းသားများသည် ဇိမ်ခံကားများ မောင်းကြသည်။

အခု အခိုက်အတန့်တွင်၊လင်းရှင်းဟယ်သည် ကျယ်ဝန်းသောလမ်းပေါ်တွင် ရပ်နေသည်။ကျောင်း၏ဗိသုကာပုံစံသည် ရောထွေးနေပြီး လုံးဝလိုက်ဖက်ခြင်းမရှိကြောင်း ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရသည်။

အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ဓားပျံနဲ့ တံမြက်စည်းတွေ ကိုင်ထားတဲ့ ကျောင်းသားတွေ လေထဲမှာပျံဝဲနေသည်။မြေပြင်ပေါ်ရှိ ကျောင်းသားများသည် သာမန်ထက်သာလွန်ကြသည်။မနေ့က လုချင်းနဲ့အတူစီးတဲ့ Tour Bus ပေါ်၌ကျောင်းသားတချို့ထိုင်နေကြသည်။စက်ဘီးနဲ့ ရိုးရိုးကားတွေစီးသူများလည်း ပတ်ပတ်လည်၌ရှိသည်။

ပျံလွှားလေးလို ပေါ့ပါးသောခြေချောင်းလေးတွေနဲ့ ကားခေါင်မိုးပေါ် ခုန်ဆင်းနေတဲ့သူတွေ လည်းရှိသည်။

သူမ သွားသည့်နေရာတိုင်းတွင် ကျိန်ဆဲသံများကြားနေရသည်။

"ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လှုပ်ရှားရတာ ကောင်းတယ်!မင်းရဲ့ ဖိနပ်တွေကို ငါ့ကားပေါ်မှာ တင်ထားရတာ ကောင်းတယ်!"

"ကောင်စုတ် ၊မင်းဘယ်အတန်းကလဲ ငါ့ကိုရှာခွင့်မပြုစေနဲ့ဒီလောင်ဇီက မင်းကို မီးရှို့သတ်ပစ်မယ် "

ဖြတ်သွားတိုင်း အော်ဟစ်ဆူညံသံတွေ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"ဟယ်လို၊ကောင်းကင်မှာ ပျံသန်းရတဲ့ခံစားချက်ကိုပြောကြပါလား? ကောင်းကင်ကနေ အမှိုက်မပစ်နဲ့!"

"မသေမျိုး အကောင်တွေ ဘာလို့စောစောစီးစီးမစားရတာလဲ? မနက်စာ မြန်မြန်စား!!မင်းသောက်တဲ့ ပင်လယ်ရေမှော်ကြက်ဥပြုတ်ငါ့ပြုတ်ကျသွားတယ်ဟအခုလေးတင်

ငါခေါင်းလျှော်လာတာ!!”

"ဟေ့ကောင်၊ဘယ်လိုမြေကြီးဒြပ်စင်ရဲ့အသိစိတ်က ဘာလို့ ဒီမှာ အပေါက်ကြီး ဖြစ်စေတာလဲ!ဒီအဖေကို သတ်လုနီးပါးပဲ!"

လင်းရှင်းဟယ် သည် အနည်းငယ် အံ့သြနေသည်။သူမ သည်အတော်လေး ငြိမ်သက်နေကာ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ထိတ်လန့်သွားပြီး ခေတ်မီဌာန၏ သင်ကြားရေးနေရာကို မည်သို့သွားရမည်ကို တွေးစပြုလာသည်။ဒီဗီလိန်ကျောင်းကြီးကအရမ်းကြီးမားသည်။မနေ့က လုရှင်းနှင့်အတူစီးသော ရှုခင်းကြည့်ကား သည် မိနစ် ၂၀ လောက် မောင်းရသည်။လမ်းလျှောက်လျှင်အချိန် နှစ်ဆ ကုန်လောက်သည်။

တွေးနေစဥ်လင်းရှင်းဟယ် သည် ရနံ့တစ်ခုရလိုက်သည်။

ကျယ်ပြန့်သောလမ်းမပေါ်လူသွားလမ်းနှင့် ကားလမ်းမများခွဲခြားထားသည်။

သူမ လျှောက်လှမ်းနေသော လမ်းဘေးရှိမီတာငါးဆယ်ခန့်အကွာတွင် နံနက်စာဆိုင်များ တစ်ခုပြီးတစ်ခုရှိသည်။မုန့်ပေါင်း၊မုန့်ညက်ကြော်နှင့်ပဲနို့ ရောင်းချနေကြသောဆိုင်နှင့် တခါမှ မမြင်ဖူးသော မနက်စာအချို့ ဖြစ်သည့် ဖန်ပြွန်ရောင်စုံ ဖန်ပြွန်များ၊ဆေးဝါးများရှိသည်။

လင်းရှင်းဟယ် သည် ထိုဆေးရောင်းသည့်ဆိုင်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။

ဆိုင်ပိုင်ရှင်မှစိတ်အားထက်သန်စွာ မိတ်ဆက်ပေးသည်။- "ခေတ်မီဌာနမှာ ဒီလိုဆေးမျိုး တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးဘူး ဟုတ်လား။ဒါက မှော်ဆေးတစ်မျိုးလေ၊ဖန်ပြွန်တစ်ခုယူပြီး မင်းရဲ့ ကြံ့ခိုင်မှုကို မြှင့်တင်လိုက်ပါ။စာမေးပွဲမှာအခက်အခဲရှိမှာမဟုတ်ဘူး ဗနီလာ၊စတော်ဘယ်ရီသီး၊သံပုရာ အရသာတို့ပါရှိတယ်၊မင်းရဲ့မျက်နှာကကြည့်ကောင်းတာမို့ဖန်ပြွန်နှစ်ခု ဝယ်ရင် 30% လျှော့ပေးမယ်။"

"အစ်မ၊သူလှည့်စားတာကို နားမထောင်နဲ့။ရမှတ် ၅ မှတ်က လှည့်စားထားတာ။ဒီလာခဲ့ ငါ့ရဲ့မုန့်စိမ်းချောင်းကြော်နဲ့ပဲနို့ကကန်တင်းကဟာတွေ ထက် အဆတစ်ရာ ပိုကောင်းတယ်၊ဈေးက ကန်တင်းကဟာ နဲ့အတူတူပဲ။ပွိုင့်တစ်ခုဝယ်ပြီး တစ်လုံးအလကားယူလိုက်ပါ၊ဗိုက်ပြည့်သွားလိမ့်မယ်”

"ဟေ့ မင်း ဒီလိုစီးပွားရေး ခိုးနေတာလား"

"ငါ ထပ်ရပ်ကြည့်မနေနိုင်ဘူး။မင်း ဘာလို့ ၅ မှတ်တောင် တောင်းသလဲ? လူသစ်က အခုမှရောက်လာတာလေ။D အဆင့်ကျောင်းသားတစ်ယောက်မှာ အမှတ်ဘယ်လောက်ရှိမှာလဲ? ၅ မှတ်ကလည်း ၅ မှတ်ပဲ? လူတွေကို မီးတွင်းထဲတွန်းချတာနဲ့မတူဘူးလား?”

"မင်း နားမလည်ဘူး၊ဒါကို စိတ်ဝင်စားဖွယ်ပြည့်နှက်နေတဲ့မြို့တော်လို့ခေါ်တယ်!"

ဆိုင်ပိုင်ရှင်မှာ သူ့ဆိုင်ရှိ စက္ကူဘူးခွံတံဆိပ်ကို ညွှန်ပြသည်။

"ဖန်ပြွန်တစ်ချောင်းဝယ်ရင် ထီပေါက်ဖို့ အခွင့်အရေးပေးမယ်၊အထူးဆုက သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးကိရိယာပဲ၊အမျိုးအစားအသစ်နော်၊ဂတ်စ်မလို၊လျှပ်စစ်မီးမလို၊ယာဥ်မောင်းလိုင်စင်မလိုတဲ့ အိမ်လုပ် မှော်တံမြက်စည်း၊ငါ့ရဲ့ မှော်တံမြက်စည်း က အမှတ် ၅၀နဲ့တောင်ဝယ်လို့မရဘူး”

ပဲနို့နှင့်မုန့်ညက်ကြော်ရောင်းသည့် ဆိုင်ပိုင်ရှင်မှာ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“မင်းက အထူးဆုလို့ မပြောဘဲ လအနည်းငယ်ကြာအောင် ဆေးရောင်းခဲ့တာ၊တတိယဆုရသူ ဘယ်သူတုန်းကမှမရှိခဲ့ဘူး မင်းရဲ့အထူးဆု ရမရဘယ်လိုသိလဲ?”

"လူမိုက်စကားမပြောနဲ့၊ဒီထဲမှာ အထူးဆုပေါက်မဲ့ရွှေဘောလုံးတစ်ခုရှိတယ်၊ကံဆိုးရင်တော့ ငါ့ကိုအပြစ်မတင်နဲ့။အတန်းဖော်လာယူလိုက်နော်၊၊မှော်ကမ္ဘာကို တွေ့ကြုံခံစားကြပါစို့။20% လျှော့စျေးပေးမယ် ၄ မှတ်တည်းရယ်၊စာမေးပွဲအတွက် ဖန်ပြွန်ကိုဝယ်လိုက် အရူံးမရှိဘူး”

လင်းရှင်းဟယ် မှ

"ကောင်းပြီ ဘာအရသာလဲ?”

"ချောကလက်။"

" လက်ကောက်ဝတ်ကို ငါ့လက်ကောက်ပေါ်မှာ ထားလိုက်ပါ။"

မြည်သံနှင့်အတူ လင်းရှင်းဟယ် ၏လက်ကောက်မှ ထွက်ပေါ်လာသော မက်ဆေ့ချ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အမှတ် : ၉၆

ဆိုင်ရှင်၏လက်ကောက်၏အရောင်သည် သူမနှင့်မတူပါ၊သူမ၏ လက်ကောက်သည် အပြာရောင်ဖြစ်ပြီး ပိုင်ရှင်၏လက်ကောက် မှာခရမ်းရောင်ဖြစ်ကြောင်း လင်းရှင်းဟယ် သဘောပေါက်သွားသည်။ဘေးအိမ်မှာရောင်းတဲ့ ပဲနို့သည် ၏လက်ကောက် သည် အပြာရောင်ဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင် ဆိုင်ပိုင်ရှင် မှ အပြုံးဖြင့်ဆေးကိုထုပ်ပိုး၍လင်းရှင်းဟယ်ကို ပေးလာသည်။

“ဒီဆေးကိုဖွင့်ပြီး ယူသွားလို့ရပြီ၊အသုံးမပြုရင် ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ သိမ်းထားလို့ရပါတယ်။ရေခဲသေတ္တာထဲထားရင် အရသာပိုကောင်းတယ်။လာ…ကံစမ်းမဲများ လာနှိုက် … အခွင့်အရေးကိုပြောင်းလဲလိုက်။ရွှေက အထူးဆု၊အနီရောင်က ပထမဆု၊လိမ္မော်က ဒုတိယဆု၊ခရမ်းရောင်က တတိယ … အဖြူကဗလာ”

ဈေးဆိုင်ပိုင်ရှင်၏ အသံကျသွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် ထီစက်မှ တောက်ပသော ရွှေစေ့ သည် တောက်ပစွာခါယမ်းသွားသည်။

သူမ သိပ်မအံ့ဩမိပါ။

...သူမသည် အခြားကမ္ဘာသို့ရောက်လာပေမဲ့လည်း သူမ၏ကံကောင်းမှုသည် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိပေ။

လုချင်း သည် မျက်လုံးအောက် အနက်ရောင်အကွင်းများဖြင့် ကား‌ပေါ် ကဆင်းလာသည်။

မနေ့ညအကြောင်း တွေးတိုင်း ဖျားနာခဲ့သည်။

လင်းရှင်းဟယ် သူမ၏မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်ကိုမြင်ခဲ့သည်။ဌာနတစ်ခုစီတိုင်းအိပ်ဆောင်သို့သွားသော လမ်းတစ်ခုသာရှိသည်။

နှစ်ဖက်စလုံးက ခြံခတ်ထားသည်။ညဘက်တွင် အလွန်အန္တရာယ်များသောကြောင့် ထိုလမ်းတစ်လမ်းသာကျန်တော့သည်။

သို့ပေမဲ့ လီကျင်း သည် ထိုကျောင်းသားသစ် မလာဘူးလို့ပြောခဲ့သည်။လီကျင်းသည် သူမကိုတောင် ခါချခဲ့သည်။လီကျင်းရဲ့ရုပ်ဆိုးဆိုးမျက်နှာကို စဥ်းစားရင်း အထင်သေးမိသော်လည်း သူမ သည် သာမန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။စွမ်းရည်မရှိ၊

မှော်ပညာမရှိသည့်အပြင် မသေမျိုး သိုင်းပညာလည်းမရှိပါ။သတ်ဖြတ်ခြင်းနှင့် အခြားသူများ၏ ပိုးပန်းမှုများအပေါ် တွယ်တာရသည်။ဒီလိုခံစားရလို့ဒေါသထွက်မိသည်။

လီကျင်း က လင်းချင်းဟယ်ကို ဆူပူခဲ့ကာ ကိုင်တွယ်ခဲ့ပြီးပြီလို့တောင် ခံစားမိခဲ့သည်။သို့ပေမဲ့လီကျင်းရောက်လာချိန် သူမကို ဆီနှင့်သုတ်၍ဖယ်ရှားဖို့ဖြစ်နေခဲ့သည်။

ထိုနေရာတွင် လမ်းတစ်ခုသာ ရှိပြီး လင်းရှင်းဟယ် ကို ဖမ်းမမိဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပါ။

"ထားပါတော့!"

လေထဲစူးရှသော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

လုချင်း မတုံ့ပြန်ခင် လေပြင်းတိုက်မှုဟာ သူ့မျက်နှာဆီသို့ ပြေးလာသည်ကို ခံစားလိုက်ရပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်ဖြစ်လုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။

သူမ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ချိန် လင်းရှင်းဟယ်,တစ်ယောက်မှော်တံမြက်စည်းပေါ်မှ ဆင်းလာသည်ကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်မိသည်။လင်းရှင်းဟယ် သည် အသားအရည်လှပသည်။သူမက မျက်ဝန်းများ ကွေးမတက် လခြမ်းပုံသဏ္ဍာန်လို ပြုံးရင်းပြောသည်။"အိုး၊အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်၊အစောကြီးပဲ …”

လုချင်း က သူမရဲ့ တံမြက်စည်းကို စိုက်ကြည့်ရင်းမေးလာသည်။"နင့်မှာ..နင့်မှာ မှော်တံမြက်စည်း ဘာလို့ ရှိနေတာလဲ?”

"ကံကောင်းသွားတာ ၊ဒီကို လာတဲ့လမ်းကနေမှော်ဆေးပြွန် ၁ ခုကိုဝယ်ယူပြီး ထီပေါက်ခဲ့တာလေ”

လုချင်း : ???