[ပုလွေမှုတ်ခြင်း ]
🚨🚨🚨
လီလီသည် သည်လောက် တရားဝင်ကျကျ စာချုပ်မျိုး တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားချေ။
ယန့်ဝမ်က ပါတီ (က) ဖြစ်ပြီး သူက ပါတီ (ခ) ဖြစ်သည်။
စာချုပ်သက်တမ်းက နှစ်နှစ်ဖြစ်ပြီး ပါတီ (က) က ဘယ်အချိန်မဆို စာချုပ်ကို ဖျက်သိမ်းခွင့်ရှိပေမဲ့ ပါတီ (ခ) မှာတော့ မရှိပေ။
"စာချုပ်သက်တမ်းအတွင်းမှာ ပါတီ (ခ) က တခြားသူတွေနဲ့ ကိုယ်လက်ဆက်ဆံမှု မရှိရဘူး"
လီလီက ပြုံးပြီး နာခံမှုရှိသည့်ပုံစံဖြင့်
"သေချာတာပေါ့ မရှိပါဘူး"
ယန့်ဝမ်က သူ့ကို ကြည့်ပြီး ထပ်ပြောပြန်သည်။
"ဘယ်သူနဲ့မဆို မရေမရာ ဆက်ဆံရေးမျိုးလည်း မရှိရဘူး"
လီလီက တမင်တကာ မေးလိုက်၏။
"ကော… ကောပြောတဲ့ 'ဘယ်သူနဲ့မဆို' ဆိုတာ အားကျိကို ရည်ညွှန်းတာလား?"
ယန့်ဝမ်က မငြင်းချေ။"
“မင်းမှာ ကန့်ကွက်စရာရှိမရှိ ကြည့်လိုက်။ မရှိရင် လက်မှတ်ထိုးလို့ရပြီ"
လီလီက စာချုပ်ကို သေချာပြန်ဖတ်ရင်း မေးလိုက်သည်။
"ကောဘက်ကနေ သက်တမ်းမကုန်သေးဘဲ ကိုယ့်ဘာသာ ဖျက်သိမ်းချင်ရင် ပိုပေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံကို ကျွန်တော် ပြန်ပေးရမှာလား?"
"မလိုဘူး"
"ကောက တကယ် ရက်ရောတာပဲ"
လီလီ မျက်လုံးတွေက “ဤစာချုပ်ကို တတိယလူအား အသိပေးခွင့်မရှိ" ဟူသော စာပိုဒ်ပေါ်မှာ ကျသွားရင်း ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်။
“ကော အလိုရှိတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ဘက်က အတန်းအချိန်ဇယားနဲ့ တိုက်နေလို့ ငြင်းရင် စာချုပ်ဖောက်ဖျက်တယ်လို့ မသတ်မှတ်ဘူးမလား?"
“မသတ်မှတ်ဘူး”
“ဒါဆို စာချုပ်သက်တမ်းအတွင်းမှာ... ကောကရော တခြားတစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာမှာလား"
ယခင်ကတော့ လီလီဟာ ဒီအရာတွေကို ဂရုမစိုက်ခဲ့ပါပေ။ ယန့်ဝမ်က ယန့်ကျိ၏ အစ်ကိုဖြစ်ကာ ရုပ်ရည်ချောမောပြီး ချမ်းသာသည်။ ဘယ်လိုပဲတွေးတွေး လူပျိုတစ်ယောက်မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူ့ညီလို ပလေးဘွိုလ်တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်နိုင်သေးသည်။
သို့ပေမဲ့ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် မာကျောက်ကစားတုန်းက လီလီဟာ မေမေယန့်ကိုယ်တိုင်က ယန့်ဝမ်မှာ ရည်းစားတစ်ယောက်မှ မရှိခဲ့ဖူးကြောင်း၊ အမြဲတမ်း အချစ်ရေးကို စိတ်မဝင်စားသည့်ပုံစံမျိုးနှင့်သာ နေနေကြောင်း ပြောပြတာကို နားနှင့်ဆက်ဆက်ကြားခဲ့ရသည်ဖြစ်ရာ နည်းနည်းတော့ စပ်စုချင်မိသားပင်။
သို့သော်လည်း သူတို့တွေ ယခင်တခေါက်လုပ်တုန်းက ယန့်ဝမ်လှုပ်ရှားမှုတွေက ကိုးရိုးကားယားမရှိချေ။
အနမ်းစွမ်းရည်ကလည်း ကျွမ်းကျင်လေရာ လိင်အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ချေ။
ယန့်ဝမ်က မေးခွန်းကို ကြားတော့ သူ့ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စိုက်ကြည့်လာသည်။ လီလီသည် သူ့နှာခေါင်းသူ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း အသံက အားပျော့သွား၏။
"ဂေးအသိုင်းအဝိုင်းက အရမ်းရှုပ်ထွေးတယ်။ ရမ်းသမ်းနေရင် ရောဂါရဖို့ လွယ်တယ်။ ရေရှည်စာချုပ် ချုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပိုပြီး တည်ငြိမ်နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။အနည်းဆုံးတော့ ကျန်းမာရေးဘေးကင်းဖို့ကို စိတ်ပူစရာ မလိုအောင်ပေါ့”
"မရှိဘူး"
ယန့်ဝမ်က ဖြေသည်။
သူ့အသံက တည်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးလျက်ပင်။
"ရှာချင်ရင် မင်းနဲ့ စာချုပ်ကို ကြိုဖျက်သိမ်းလိုက်မယ်"
လီလီ စိတ်သက်သာရာရစွာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း စာချုပ်မှာ သူ့နာမည်ကို လက်မှတ်ထိုးလိုက်တော့သည်။
ယန့်ဝမ်က သူ့ကို ကတ်တစ်ကတ် ပေးကာ ပြောလာသည်။
"ဒီကတ်နဲ့ ဒီအိမ်ကို ဝင်ထွက်လို့ရတယ်။ လိုအပ်ရင် မင်းကို ကြိုပြောမယ်။ မင်း ဒီကို လာစောင့်လို့ရတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ယန့်ဝမ်က စာချုပ်ကို သိမ်းပြီး မတ်တပ်ရပ်လာသည်။
"ငါ အပေါ်ထပ်ကို အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦးမယ်။ ခဏ စောင့်"
လီလီ အနည်းငယ်တော့ နားရှုပ်သွား၏။
"ဒီလောက်နောက်ကျမှ ဘယ်သွားမလို့လဲ? ဒီနေ့ ဟိုတယ်ကို သွားမှာလား"
ယန့်ဝမ်က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဖြေလာသည်။
"မင်းကို ကျောင်းပြန်ပို့ပေးမလို့"
လီလီစည် သူ့မျက်နှာပေါ်က အံ့အားသင့်မှုကို မထိန်းနိုင်တော့ချေ။
"ကျွန်တော် ဒီမှာ မနေရဘူးလား?"
"ဒီရက်ပိုင်း အမှုတစ်ခုကြောင့် အရမ်းအလုပ်များနေတယ်။ မနက်ဖြန် ကုမ္ပဏီကို စောစောသွားရမယ်"
ယန့်ဝမ်ပုံစံက ကာမရမ္မက်ရှိသည့်ပုံစံမျိုး လုံးဝမပြဘဲ အသံက လွန်စွာတည်ငြိမ်နေသည်မှာ မသိပါက သူစကားပြောနေတာက လိင်ကိစ္စအတွက် စပွန်ဆာပြန်ပေးရမည့်လူမဟုတ်ဘဲ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အလား…။
သူက တကယ်ကြီးကို အဝတ်အစားလဲဖို့ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွား၏။ လှုပ်ရှားသွားသော ခြေတံရှည်တို့ကို ကြည့်ရင်း လီလီမှာ စိုက်မကြည့်ဘဲမနေနိုင်တော့။ ကြည့်လေလေ သူ့ပါးစပ်က ခြောက်သွေ့လာလေလေ။ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမတ်တပ်ထရပ်ကာ နောက်က လိုက်သွားလိုက်တော့သည်။
သူ့ခြေသံကို သတိထားမိသွားတော့ ယန့်ဝမ်က အိပ်ခန်းထဲ မဝင်ခင်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းလှည့်ကာ သူ့ကို ကြည့်လာ၍ မျက်မှောင်ကြုတ်သွား၏။
သူက တန်းမမေးပေမဲ့ လီလီကတော့ သူ့မျက်လုံးထဲက သံသယတွေကို မြင်သည်။ လီလီပြုံးရင်း လက်ချင်းလိမ်နေပြီးမှ အမြန်ခွာ၍ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
“ကော…..ကောက ဒီလိုလုပ်တော့... ကျွန်တော်က ကောကို အမြတ်ထုတ်နေရသလို ခံစားရတယ်"
ယန့်ဝမ်၏မျက်မှောင်ကြုတ်တာက မပြေလျော့သွားဘဲ အသံက အေးစက်သွားလေသည်။
"အိမ်မှာ အဲ့ဒီပစ္စည်းတွေ ပြင်ဆင်ထားတာ မရှိဘူး။ ကွန်ဒုံးလည်း မရှိဘူး၊ ချောဆီလည်း မရှိဘူး"
"နောက်တစ်ခါ ကျွန်တော် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ယူလာခဲ့မယ်"
လီလီက သူ့နားကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချဉ်းကပ်ပြီး အသံကို နည်းနည်းလျှော့လိုက်ကာ
"ဒီနေ့ အဲ့ဒီပစ္စည်းတွေ မလိုတဲ့ ဝန်ဆောင်မှုတစ်ခု ပေးမယ်လေ"
အိပ်ခန်းတံခါးက မပိတ်ထားရာ ဝင်ရတာ လွယ်သည်။ အတွင်းထဲက နေရာက ကျယ်ဝန်းပြီး အရာအားလုံးကို သပ်ရပ်စွာ စီရရီ လုပ်ထား၏။ ယန့်ဝမ်က ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ရတာ ကြိုက်ပုံရသည်။
စားပွဲပေါ်မှာ ကွန်ပျူတာ မော်နီတာတစ်ခု ရှိ၏။ ကုတင်က ကြီးမားပြီး စောင်တွေက မီးခိုးရင့်ရောင်ဖြစ်ကာ မီးရောင်အောက်မှာ အလွန်နွေးထွေးပုံရပေသည်။
ကြမ်းပြင်မှာ ကော်ဇောခင်းထားရာ ထိုအပေါ်မှာ ဒူးထောက်ရတာက မအေးချေ။ ယန့်ဝမ်က ရေချိုးပြီးနောက်မှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အဝတ်အစားတွေသာ ဝတ်ထား၍ သူ့ဘောင်းဘီရှည်က အလွယ်လေး ဆွဲချွတ်လို့ရပေသည်။
လီလီအဖို့ ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးပေ။ တကယ်တမ်းကျ သူ နည်းနည်းတော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ သို့ငြား သူဟာ သူ၏ခံစားချက်တွေကို ဖုံးကွယ်ရာမှာ အမြဲတော်တာကြောင့် ယန့်ဝမ်က သတိမထားမိပါချေ။
ယန့်ဝမ်က သူ့ကို တားလည်း မတားဆီးခဲ့။
ဘယ်ယောက်ျားသားမှ ဒီလိုဝန်ဆောင်မှုမျိုးကို မငြင်းဆန်နိုင်၍ ဖြစ်မည်။ ပထမပိုင်း ထောင်မတ်မလာသေးပေမဲ့လည်း လီလီက သူ့ပစ္စည်းကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်လိုက်၊ လျှာဖြင့် ထိပ်လေးကိုလျှက်လိုက် လုပ်ပေးလာရာ ယန့်ဝမ်မှာ တဖြည်းဖြည်း မာလာလျက် မျက်လုံးထဲက အလင်းရောင်က နူးညံ့လာတော့သည်။
“အကြီးကြီးပဲ”
လီလီက ထောင်မတ်နေသော ပစ္စည်းကြီးကြောင့် မေးရိုးများနာနေလျက်မှ မပီဝိုးတဝါးအထွန့်တက်လိုက်၏။ သူတော့ ဂေးဖြစ်ဖို့ မွေးလာသလား ထင်ရသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် လုပ်ပေးရတာဖြစ်တာတောင် စိတ်ထဲ မနှစ်မြို့တာ မရှိပေ။ ပါးစပ်ထဲမှာ အမျိုးသား၏ အနံ့ရနေပေမဲ့ သူမရွံမိ။ ထိုအစား စိတ်လှုပ်ရှားလာမှုက ဝါးတဝါးဖြင့် ပျံ့နှံ့လာလျက် မြင့်တက်လာတော့သည်။
ယန့်ဝမ်က ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်၍ အိပ်ရာခင်းပေါ် လက်ဖြင့်ထောက်ထားကာ သူ့အား စုပ်ခွင့်ပြုထားသည်။ လီလီအတော်တည်ငြိမ်နေတာကို တွေ့၍ ဖြစ်မည်။ အတော်လေး အတွေ့အကြုံရှိနေတာပဲဟု တွေးလိုက်၏။
ထိုအတွေးက သူ့ပစ္စည်းအား မကြာခဏ သွားဖြင့်အခြစ်ခံလာရချိန်ထိသာ။ သူမျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း ပါးပြင်ကို ဖျစ်ညှစ်၍ စိုရွှဲကာ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းကြီးကို ဆွဲထုတ်၍ သတိပေးလိုက်လေသည်။
“ဒီကိစ္စကြောင့်နဲ့တော့ ငါ ဆေးရုံပေါ် ရောက်မသွားချင်ဘူးနော်”
ပါးပြင်က ဖျစ်ညှစ်ခံထားရမှုကြောင့် လီလီပါးစပ်လေးက အတင်းအဓမ္မ အဖွင့်ခံထားရကာ တံတွေးတို့က နှုတ်ခမ်းထောင့်ကနေ စီးကျတာ မရပ်လေတော့။ တချို့တလေဆို ယန့်ဝမ်လက်မဖြင့်ပင် ပွတ်သပ်မိသွားသေးသည်။
အမျိုးသားက နောက်ဆုံးတော့ လက်လွှတ်ပေးလာသည်။ ထိုအခါမှ လီလီမှာ စကားပြောနိုင်၏။
“တောင်း…တောင်းပန်ပါတယ် ကော….ဒါပထမဆုံးမို့ပါ။ အတွေ့အကြုံမရှိလို့ပါ။ ပိုနှေးပြီး ပိုဂရုစိုက်မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်”
သူ့မျက်ဝန်းထောင့်က အနည်းငယ်နီရဲကာ နှာခေါင်းကလည်း အနီရောင်သမ်း၍ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ပုံစံဖြင့်ပါ ပေါင်းလိုက်သော် အတော်ညို့အားပြင်းသွားလေသည်။
ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြင့်ပင် မတူချေ။
လီလီသည် တန်းမစုပ်ဝံ့တော့။လျှာဖြင့်သာ ထိပ်ကနေ အောက်၊ အရင်းကနေ အဖျားထိ လျှက်ပေးလိုက်သည်။ လျှာနီနီလေးဆီက ရေသံတွေပင် ထွက်လာကာ အသက်ရှုသံက ပင့်သက်ရှိုက်သံပင်ပါလာ၍ အသံလေးက သာယာနာပျော်ဖွယ်ပင်။
သူလျှက်ပေးသော ပစ္စည်းကြီးက ဖောင်းကားလာကာ သွေးကြောတို့ထောင်ထ၍ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်။ ထိပ်ဖူးအက်ကွဲကြောင်းထဲကလည်း အကြိုရည်တို့ စိမ့်ထွက်လာကာ ငါးညှီနံ့က ပြင်းသထက်ပြင်းလာလေသည်။
လီလီသည် ဘောနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် ဘယ်လိုကစားပေးရမလဲပါ သိထားသည်။ အနှီဘောနှစ်လုံးက သူ့လက်ထဲမှာ လေးလံကာ အေးစက်ပြီး နူးညံ့လှသည်။ လီလီသည် လျှာတွေ ကျိန်းစပ်လာသည်ထိ လျှက်ပေးရင်းမှ မတတ်သာစွာဖြင့် ပြောလိုက်၏။
“ကော…ကျွန်တော် ထပ်ကြိုးစားပါရစေ”
ယန့်ဝမ်က သူ့အားကြည့်လာကာ တကယ်ပဲ “ အင်း” ဟု၍ ခပ်တိုးတိုး အသံပြုလာပေသည်။
“နာရင် ရပ်ခိုင်းလိုက်နော်”
လီလီသည် အလွန်တရာမှ ကျိုးနွံနာခံသော ပုံစံပြုမူကာ ပါးစပ်ကိုဟ၍ တစ်ဖက်လူ၏ ပစ္စည်းကြီးကို ငုံကာ အတတ်နိုင်ဆုံး စုပ်ယူဖို့ ကြိုးစားလိုက်၏။
တစ်ဖက်လူဟာက အလွန်ကြီးကာ သူ့လို လူသစ်ငနူလေး၏ နည်းစနစ်ကလည်း ဆိုးသည်မို့ မကြာမကြာဆိုသလို သွားဖြင့် ခြစ်မိနေတော့သည်။ သည်တစ်ခါတော့ ယန့်ဝမ်က မရပ်ခိုင်းတော့ချေ။ ထိုအစား သူ့လက်အကြီးကြီးဖြင့် လီလီခေါင်းအနောက်ဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အနည်းငယ်ထိန်းချုပ်မှုလွတ်စွာဖြင့် သူ့ပါးစပ်ထဲ ကော့ထိုးဖို့လုပ်လာလေသည်။
“ဂေါ့….”
ပျို့သံနှင့်အတူ မသက်မသာသံက တပြိုင်နက်တည်း ထွက်လာသည်။ အဆက်မပြတ် ဆောင့်သွင်းလာသော အသားချောင်းကြီးကြောင့် သူ့နှုတ်ခမ်းက နီရဲကာ ယောင်လာ၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေပါ ကွဲကုန်သည်။တံတွေးတို့က သူ့ပါးစပ်ကနေ တားမရဆီးမရ စီးကျလာတော့၏။ လီလီနှာဝမှာ အမျိုးသား၏ အနံ့ပါရနေသည်။ ယန့်ဝမ်က ရေချိုးထားရာ ချွေးနံ့တော့မရှိပေ။ ရေချိုးဆပ်ပြာဂျယ်လ်နံ့နှင့်အတူ ကိုယ်သင်းနံ့ပါ ပေါင်းလိုက်သော် လီလီမှာ မုန်းပင်မရတော့။
ယန့်ဝမ်သည် အနောက်ပေါက်ကိုလုပ်ခြင်းထက် ပါးစပ်ကိုလုပ်ရာမှာ ပိုမြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်ရှိသေး ပစ်လွှတ်တော့မလို ဖြစ်လာ၏။
သူက အနည်းငယ်မတည်မငြိမ်ဖြစ်လာကာ အထွတ်အထိပ်မရောက်ခင်မှာ ခပ်တိုးတိုးမေးလာလေသည်။
“မင်းပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်လို့ရလား”
ဘယ်လိုတောင် လူကြီးလူကောင်းဆန်လိုက်ပါသလဲလေ။
လီလီမှာ အချိန်မဟုတ် အခါမဟုတ်ပင် တွေးမိလိုက်ရသေးသည်။
သူ့ပါးစပ်က ပြည့်သိပ်နေရာ ပြန်မဖြေနိုင်ပေ။ လီလီသည် ထုံကျင်သွားသည့်အထိ လျက်ထားရသော လျှာထိပ်လေးကို ဆန့်ထုတ်ကာ တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် တစ်ဖက်လူ၏ ပစ္စည်းကြီးကို လျှက်လိုက်၏။
သေးငယ်သော အနှီလုပ်ရပ်က တစ်ဖက်လူအား မီးတောက်သွားစေသည်။ ပြင်းထန်သော ဆန္ဒများဟာ လောင်ကျွမ်းမတက်ဖြစ်သွားကာ ထိုးသွင်းမှုတွေက ယခင်ကထက် မြန်ဆန်လာပြီး ပြင်းထန်လာသည်။ သူ့ကိုယ်သူသာ ကျားကန်ကန်မထားပါက ယန့်ဝမ်ဟာ လည်ချောင်းအနက်ထဲရောက်သည့်ထိ ထိုးသွင်းပြီး သုက်လွှတ်လောက်သည်။
ယောက်ျားဂုဏ်ရည်ကြီးဟာ အလွန်ရှည်သည်။ထိုးသွင်းထားတာ တစ်ဝက်တောင်မရှိသေးပေမဲ့ လည်ချောင်းအဝနားထိ ရောက်နေပြီဖြစ်ကာ သုက်ရည်တို့က လီလီလည်ချောင်းထဲ တန်းပက်ဖြန်းသွားတော့သည်။
သူ့မှာ များပြား၍ ထူပြစ်လွန်းသော အရည်များကြောင့် သီးမတက်ပင်။
လီလီသည် အနည်းငယ် မသက်မသာဖြစ်သွားရပေမဲ့ ယန့်ဝမ်လှုပ်ရှားမှုကို လျစ်လျူမရှုရဲချေ။ အမျိုးသားကို သူမမြင်ရပေမဲ့ သူ့နားတွေကတော့ တစ်ဖက်လူ၏ စိတ်ကျေနပ်စွာ ပင့်သက်ရှိုက်နေသံကို ရှင်းလင်းစွာ ခံစားမိနေသည်။
အလွန်ဆက်ဆီကျလှသည်ပင်။
ဆက်ဆီကျလွန်း၍ ဘာသာယာမှုမှ မခံစားရတောင် သူ့ခွကြားထဲမှာ အသေးစားပစ္စည်းလေးမှာ လှုံ့ဆော်ခံလိုက်ရပြီး ထောင်မတ်လာတော့သည်။
ပြီးမြောက်သွားပြီးနောက် သိပ်ပြီး ပြန်မကျုံ့သွားသော ပစ္စည်းကြီးက နောက်ဆုံးတော့ သူ့ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထွက်သွားကာ တီရှုးနှစ်ခုက လီလီလက်ထဲရောက်လာသည်။ လီလီမှာ ချောင်းဆိုးရင်း အမျိုးသား၏ အရည်အပျစ်တို့ကို ထွေးထုတ်လိုက်သည်။
ယန့်ဝမ်ကတော့ အတော်နက်နက်ထိ ပစ်လွှတ်မိသွား၍ အတန်ငယ်နေရခက်သွားပုံပင်။
ထိုသူက ဆိုသည်။
“ရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး သွားတိုက်လိုက်ဦး”
“အာ…ဟုတ်”
လီလီမျက်ဝန်းတို့က သီးသွားမှုကြောင့် နီရဲနေကာ ဒူးကလည်း ထောက်ထားရမှုကြောင့်ကျဥ်နေသည်။ မတ်တပ်ရပ်ပြီး လမ်းလျှောက်ချိန်မှာပင် တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေ၏။ ယန့်ဝမ်က သူ့ကို ကူမတွဲချေ။
ရေချိုးခန်းထဲသို့သာ လမ်းပြ၍ လော့ခ်ကာထဲကနေ သွားတိုက်တံနှင့် ပလုတ်ကျင်းခွက်ထုတ်ပေး၍ ကမ်းပေးလာသည်။
လီလီက ရေခွက်ကိုယူရင်း ပလုတ်ကျင်းပြီးမှ ပြောလိုက်သည်။
“ကျေးဇူးပါ ကော”
ရေချိုးခန်းထဲက မှန်က ကြီးမားပြီး ကြည်လင်ပြတ်သားရာ လူနှစ်ယောက်၏ပုံရိပ်လုံးကို ထင်ဟပ်နေစေသည်။ လီလီက မှန်ထဲကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်နှာက အလွန်နီရဲနေတာကို သတိထားမိလိုက်၏။ ပါးပြင်တွေက နီရဲနေသည်မှာ ဆေးခြယ်ထားသည့်အလား။ မျက်လုံးထောင့်တွေမှာ မျက်ရည်စက်တွေ ကျန်နေသေးကာ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကလည်း ဖူးရောင်ပြီး အနည်းငယ်ကွဲနေရာ
မသိလျှင် အနိုင်ကျင့်ခံထားရသည့်နှယ်ပင်။
ယန့်ဝမ်ကလည်း သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်မိချိန်၌ သူလုပ်ထားသည့် အရာတွေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့မျက်နှာအမူအရာက ယခင်ကလောက် မအေးစက်တော့ဘဲ ပြောလာ၏။
“ဒီလိုမလုပ်ဖို့ မလိုဘူးလို့ မင်းကို ပြောသားပဲ”
“ဟုတ်ပါတယ်”
လီလီက ပြုံးလိုက်ရင်း သွားတိုက်ဖို့ သွားတိုက်ဆေး ညှစ်လိုက်သည်။
“ခင်ဗျား အရင်တစ်ခေါက်က ကျွန်တော့်ကို လွှဲပေးခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံက ကျွန်တော့်အတွက် အရမ်းအရေးကြီးတာပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒီလိုလုပ်ပေးတာပါ။ ဒါတောင် ကျေးဇူးဆပ်ရတာ မလုံလောက်သေးသလိုပါပဲ”
ယန့်ဝမ် မျက်ခုံးတွေက ရုတ်တရက် အေးစက်သွားပြီး သူ့အသံကပါ အေးစက်သွား၏။
“မင်း အစက အားကျိကို ဒီလိုနည်းနဲ့ ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ လုပ်နေတာလား”
လီလီက အလျင်အမြန် ပြောလိုက်၏။
“မဟုတ်ပါဘူး… ကျွန်တော်ဆိုလိုချင်တာက သူ့ဘက်ကနေ အတိုးကို လိုချင်သလို တောင်းစေတာ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခု လုပ်ခိုင်းတာမျိုးပေါ့။ ဥပမာ- သူ့ကို နေ့တိုင်း ထမင်းဝယ်ပေးတာ၊ ကျောင်းပြီးတဲ့ထိ အဝတ်လျှော်ပေးတာ အဲ့လိုမျိုးပေါ့”
လီလီက မှန်ထဲက ယန့်ဝမ်ကို ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ကြည့်လျက်
“ပြီးတော့ အားကျိက ကျွန်တော်တို့လို ဂေး မဟုတ်ဘူး။ သူက ဒီအကြောင်းကို တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး။တွေးမှာလည်း မဟုတ်ဘူး”
ယန့်ဝမ်က သရော်လာသည်။
“ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ အရင်အပြုအမူတွေက သူ့ကို ဒီလမ်းကြောင်းပေါ် ဆွဲတင်ဖို့ ကြိုးစားနေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား”
လီလီမှာ မတရားခံရသလို ခံစားလိုက်ရကာ ငိုချင်စိတ်ပင် ပေါက်သွားရသည်။
“ဘုရားကို တိုင်တည်ပြီး ကျိန်ရဲပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်က ဒီတိုင်း ပိုက်ဆံနည်းနည်း ရချင်ရုံပါ။သူ့ကို ဂေး ဖြစ်အောင် လုပ်ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူက ဒီလောက်ဖြောင့်နေတာကို ကျွန်တော်က သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ် ဂေးဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ”
ယန့်ဝမ်ကတော့ သူ့ကို အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေမြဲပင်။
လီလီသည် ရုတ်တရက် မေးလိုက်၏။
“ခင်ဗျားက ဒီလိုကိစ္စကို ဂရုစိုက်တာ ဟုတ်လို့လား။ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်က ဂေးဖြစ်နေတာကို မကြိုက်လို့ ခင်ဗျားညီပါ ဒီလမ်းကြောင်းပေါ် ရောက်လာမှာကို မကြိုက်တာမလား”
ယန့်ဝမ်က ဘာစကားမှ မပြောခဲ့ပါချေ။