[ခင်ဗျားကို ကူပြီးကုပေးရမလား]
ပွင့်လင်းသော ခေတ်မီလူ့အဖွဲ့အစည်းမှာတောင် လိင်တူချစ်သူတွေကို ခွဲခြားဆက်ဆံမှုတွေ အမြဲရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ပြင်ပလူတွေက ခွဲခြားဆက်ဆံရုံတင်မက၊ ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလမ်းကြောင်းကို မုန်းတီးနေသူတွေ အများကြီးပင်။
သို့ငြား လိင်စိတ်ဆိုတာ မွေးရာပါဖြစ်ပြီး ပြောင်းလဲလို့မရပါချေ။ ထို့ကြောင့် လူတချို့ဟာ တစ်သက်လုံး ဒီဝေဒနာကို ခံစားနေရတတ်လေသည်။
လီလီကတော့ ယန့်ဝမ်ဟာ ထိုနှယ်လူမျိုးဖြစ်နိုင်သည်ဟု သံသယရှိနေသည်။
သူ သွားတိုက်နေတုန်းမှာ ယန့်ဝမ်က အခန်းထဲက ထွက်သွားချေလေပြီ။ လီလီက သွားတွေကို သန့်ရှင်းအောင်တိုက်ပြီး တစ်ခါသုံးမျက်နှာသုတ်ပဝါနှင့် မျက်နှာကို သုတ်လိုက်သည်။ ပိုကြည့်ကောင်းအောင် လုပ်ပြီးမှ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာလိုက်၏။ သူ့ရမ္မက်ဆန္ဒက မပြေသေးရာ အချိန်အတော်ကြာသည့်အထိ မပျောက်သေးချေ။ သို့ပေမဲ့ သူ့အရွယ်အစားက သိပ်မကြီးရာ သိတော့ မသိသာလှ။
ယန့်ဝမ်က ကွန်ပျူတာမှာ တစ်ခုခုကြည့်နေသည်။ လီလီက ကွန်ပျူတာ စခရင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရသည့်နေရာထိ လျှောက်သွားပြီးမှ ရပ်လိုက်သည်။ သူက ရှေ့ဆက်မတိုးဘဲ မေးလိုက်၏။
" ခင်ဗျား အလုပ်များနေလား"
ယန့်ဝမ်က ဖြေလာသည်။
"မများဘူး"
သူက လှည့်ကြည့်လာသည်။ အမူအရာက တည်ငြိမ်လျက် ဘာအတက်အကျခံစားချက်မှ မရှိပေ။
"နောက်ကျနေပြီ။ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့ပေါ့။ ဘေးမှာ ဧည့်သည်ခန်းရှိတယ်"
"ဒါဆို ကျွန်တော် ရေချိုးဦးမယ်။ ခင်ဗျားရဲ့ရေချိုးခန်းကို သုံးလို့ရမလား"
"ရတယ်"
သူက တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိဘဲ သဘောတူလာ၏။
လီလီ ရေချိုးပြီး ထွက်လာချိန်မှာတော့ ယန့်ဝမ်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အိပ်ခန်းထဲက မီးတွေက အတော်လေး မှိန်၏။ သူက စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကိုင်ထားပြီး အိပ်ရာဝင်တော့မယ့်ပုံစံမျိုးပင်။ လီလီက ညအိပ်ဝတ်စုံအဖြစ် တီရှပ်အဟောင်းနှင့်အားကစားဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်။ ဘောင်းဘီအဝက အလွန်ကျယ်ရာ ဖြူဖွေးရှည်လျားသည့် ခြေထောက်တစ်စုံကို ပေါ်လွင်နေစေပေသည်။
ခြေတံကလည်း အလွန်ရှည်ရာ မျက်စိပသာဒအလွန်ဖြစ်စရာပင်။
လီလီသည် ယန့်ဝမ်က သူ့ခြေထောက်တွေကို စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှစိုက်ကြည့်နေကြောင်း သတိထားမိသွားသည်။ သူ ရင်တုန်သွားရင်း လွှတ်ခနဲ ထွက်သွား၏။
“ကော”
“ဘာလဲ”
လီလီက အားမွေးပြောလိုက်၏။
"ခင်ဗျား တကယ်တော့... သာမန်အတိုင်း အိမ်ထောင်ပြုချင်သေးတယ်မဟုတ်လား"
ယန့်ဝမ်က အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားလျက်
"မင်း ဘာပြောချင်တာလဲ"
လီလီက သူ့အနားသို့ ပိုကပ်သွားကာ ခပ်ချိုချို ပြုံးပြလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ရုပ်ရည်ကြောင့် တစ်ဖက်သားအား ဆွဲဆောင်နေသလိုအငွေ့အသက်ကို အမြဲတစေ ဖြစ်နေစေလေသည်။
နှစ်ယောက်သားမှာလည်း နှီးနှောဆက်ဆံပြီးသွားပြီ ဖြစ်ရာ အနှီအငွေ့အသက်က ပိုပြင်းထန်လာသည့်နှယ်။ လီလီက ပြောလိုက်၏။
" အရင်တစ်ခါတုန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဟိုနေရာက စက်ဆုပ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ။ အဲ့ဒါက မိန်းမတွေကို လက်သင့်မခံနိုင်တဲ့ပုံစံမဟုတ်လား။ အဲ့လိုသာဆို ခင်ဗျားရဲ့ ပုံမှန်အိမ်ထောင်ရေးကို ထိခိုက်စေနိုင်တယ်လေ။ ခင်ဗျား အဆင်ပြေရင် ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ကုပေးဖို့ ကူညီပေးရမလား"
ယန့်ဝမ်က စာအုပ်ကို ပိတ်ပြီး သူ့ဘေးက စားပွဲပေါ်မှာ တင်လိုက်၏။ သူ့မျက်နှာမှာ ဘာအမူအရာမှ မရှိရာ သူ့စကားတွေကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားလားဆိုတာကို ခန့်မှန်းရခက်လေသည်။ သူက လီလီ့ကို အေးစက်စွာ ကြည့်ပြီး ခဏကြာမှ မေးလာ၏။
"ဘယ်လို ကုမှာလဲ"
လီလီက အတော်လေး ထက်သန်စွာဖြင့်
"ကျွန်တော်နဲ့အတူ လုပ်ကြည့်မလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်က ယောက်ျားလေးနဲ့တူတယ်လေ။ ရင်သားပြားတယ်။ ယောက်ျားပစ္စည်းလည်းရှိတယ်။ အပေါက်နှစ်ပေါက်ကလည်း နီးနီးလေးပဲ။ အစပိုင်းမှာ အသားမကျသေးရင် စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပြီး နောက်က အပေါက်ကိုပဲ ထည့်လိုက်လေ။ သုံးလေးငါးကြိမ် လုပ်ပြီးရင်တော့ အသားကျသွားလိမ့်မှာပေါ့”
သူက အကြံပေးလိုက်သေးသည်။
"လက်ခံလာနိုင်ရင် ခင်ဗျားစမ်းလုပ်ကြည့်ဖို့ ကျွန်တော့်ဘက်က မိတ်ကပ်လိမ်း၊ ရင်သားတုထည့်ပြီး မိန်းမလို အယောင်ဆောင်ပေးမယ်လေ”
အမျိုးသား မျက်နှာတွင် ဘာအမူအရာမှ ရှိမလာသေးပါဘဲ သူ့ကိုသာ တိတ်ဆိတ်စွာ ကြည့်နေ၏။
လီလီမှာ အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့လာကာ အသံကို အနည်းငယ်လျှော့လိုက်ရင်းဖြင့်
"ဒါပေမဲ့ အပြန်အလှန်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ငွေပိုပေးဖို့တော့လိုတယ်"
သူ ရုတ်တရက်ပင် ရှက်စရာကောင်းသလို ခံစားခိုက်ရသည်။စပွန်ဆာယူထားသည့်အတော်အတွင်း သူဟာ ယန့်ဝမ်အပိုင်ဖြစ်သင့်သော်လည်း ခုကျမှ ဈေးလာမြှင့်နေသည်။ တကယ့်ကို လောဘကြီးသူတစ်ယောက်ပင်။
သို့ငြား မျက်နှာပျက်ခါမှပျက်စေတော့။ သူ ငွေအလွန်အမင်း လိုအပ်နေပေသည်။
ယန့်ဝမ်က မေးလာသည်။
“ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ”
လီလီက လက်ညိုးတစ်ချောင်းထောင်ပြကာ
"အောင်မြင်ရင် တစ်သိန်း"
ယန့်ဝမ်က ထိုင်နေသည့်ပုံစံကို ပြောင်းလိုက်ရင်း တင်းမာနေသော မျက်နှာထားကလည်း အတော်လေး လျော့သွားကာ ပျင်းရိသည့်ပုံစံတောင် ပေါ်လာသည်။
"မအောင်မြင်ရင်ရော"
"အဲ့လိုဆို သင့်တော်တဲ့လျော်ကြေးလေး ရှိမှာပေါ့။ နှစ်သောင်း ဒါမှမဟုတ် တစ်သောင်းလောက်ပေါ့"
"အစမ်းရှိလား"
"ရှိတယ်"
"အခု စလို့ရလား"
သူက ဒီကိစ္စကို ဒီလောက်မြန်မြန် ထုတ်ပြောလိမ့်ည်ဟု မမျှော်လင့်ထားရာ လီလီ ခဏလောက် အံ့အားသင့်သွား၏။
သို့ပေမဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
ဤအကြံအစည်က ခေါင်းထဲမှာ ရုတ်ချည်း ပေါ်လာတာဖြစ်ရာ “ဘယ်လိုစမ်းမှာလဲ” “ဘယ်လိုအတိအကျကုရမှာလဲ” ဟူသည်ကို မစဉ်းစားရသေးပေ။ သို့သော်လည်း အခွင့်အရေးကို သူ လက်လွှတ်မခံချင်မိ။ လီလီက အမျိုးသား၏ ကုတင်ရှေ့ကို ကိုယ်တိုင်သွားရပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် အခု ခင်ဗျား ကြည့်ဖို့ ဘောင်းဘီချွတ်ပေးရမလား"
ယန်ဝမ်က မငြင်းရာ လီလီဟာ ကိုယ်ကိုင်းပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ဖို့ စလိုက်သည်။
နှစ်ဘယ်လောက်ပေါက်အောင် ဝတ်ထားမှန်း မသိသော အားကစားဘောင်းဘီတိုက
တကယ်ကို ချွတ်ရလွယ်သည်။ အောက်မှာတော့ အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ရှိ၏။ တံဆိပ်က သူ့ညီဘောင်းဘီနှင့် အတူတူမှန်း သတိထားမိသွားလေရာ ယန့်ဝမ်မျက်ခုံးက တွန့်သွား၏။
“အားကျိက မင်းကို ဝယ်ပေးတာလား"
လီလီသည် ခေါင်းငုံ့ကြည့်ကာ တံဆိပ်ကို သေချာကြည့်ပြီးမှ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်။ ဆိုဒ်မှားပြီး ဝယ်လာတာလို့ပြောတာပဲ။
ဒါပေမဲ့ သူ ကျွန်တော့်အတွက် တမင်ဝယ်ပေးတာဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်။ ဆိုဒ်မှားဝယ်တယ်ဆိုတာက အကြောင်းပြချက်သက်သက်ပါပဲ"
သူက အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အလျင်အမြန် ချွတ်ချလိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော ပစ္စည်းလေးက နောက်ဆုံးမှာ ကျုံ့သွားပြီဖြစ်ရာ နူးညံ့ပြီး သေးငယ်သော အလုံးလေးဖြစ်သွားကာ မိန်းမတစ်ယောက်၏ lip balm တစ်ချောင်းသာသာ ရှိတော့သည်။
တခါတလေတော့လည်း လီလီသည် သူက ဂေးဖြစ်ပြီး အောက်ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်နေတာကို ဝမ်းသာမိသည်။ မဟုတ်ပါက ဒီဆိုဒ်လောက်ပစ္စည်းဖြင့် ချစ်သူရနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ဆိုဒ်က အတော်သေးရာ တစ်ဖက်လူအဖို့ နှီးနှောနေစဥ်အတွင်း စိတ်ကျေနပ်စေဖို့ မဖြစ်နိုင်လောက်။
သူ့ပစ္စည်းလေးက သေးပေမဲ့လည်း တွဲလျောင်းကျနေချိန်မှာ အောက်က အက်ကွဲကြောင်းလေးကို ကွယ်နေဆဲဖြစ်သည်။အကြမ်းဖျဥ်းပုံစံသာ မြင်ရပေ၏။
ယန့်ဝမ်က ဆိုလာသည်။
“ဒီတိုင်းဆို မမြင်ရဘူး”
သူက ခဏမျှတွေးကာ ပြောလာသည်။
“အရင်တစ်ခေါက်က ပုံစံအတိုင်း လုပ်ပြ”
လီလီက ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်သည်။ ကုတင်က ကျယ်ပြီး မွေ့ရာက အရည်အသွေးကောင်း၏။ သူ အပေါ်တက်လာချိန်မှာတောင် လှုပ်မသွားပေ။ အိပ်ရာခင်း၏ အသားကလည်း ပိုးသားလိုမျိုး အလွန်သက်သောင့်သက်သာ ရှိလှပေသည်။
လီလီ၏ တင်ပါးက အိပ်ရာခင်းပေါ် ဖိချလိုက်ချိန်မှာ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်သွားသည်။သူ ပွတ်ပစ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းကာ
ခြေတံရှည်တွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲ၍ပြလိုက်သည်။ ယခင်တခေါက်က အမျိုးသားရှေ့မှာ ပြခဲ့ဖူးသော ရှက်စရာပုံစံအတိုင်းပင်။
ယခင်တစ်ခေါက်ကတော့ ဖိအားပေးခံရတာဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ ဆန္ဒအလျောက် လုပ်တာပင်။ သို့ပေမဲ့ သူ၏ ရှက်ရွံ့စိတ်က သိပ်မလျော့သွားခဲ့။ လီလီသည် သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်နိုင်ပေမဲ့ ဒီလိုအရာမျိုးတွေကို ရှားရှားပါးပါး လုပ်ပြနေရချိန်မှာ မျက်နှာက ဖြူဖျော့ရာက ရဲတွတ်လာရတော့သည်။
ယန့်ဝမ်က အလွန်ချောမောကာ အရှိန်အဝါက ပြင်းထန်သည်။ တစ်ခါကြည့်ရုံဖြင့် ဘယ်တော့မှ မေ့မရနိုင်သော လူစားမျိုးပင်။ လီလီကလည်း သူ့ကို ပထမဆုံးတွေ့တုန်းက အလွန်အထင်ကောင်းအမြင်ကောင်း ရှိနေခဲ့ရာ လက်တွေ ခြေထောက်တွေ ထုံကျင်သွားသလိုတောင် ခံစားရပြီး နှလုံးခုန်နှုန်းပင် အနည်းငယ် မြန်လာရသည်။ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ဖို့ ခဏလောက် အချိန်ယူလိုက်ရသေး၏။
နည်းနည်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာကိုတော့ လီလီ ဝန်ခံပါသည်။
သို့ငြား သူမဖော်ပြဝံ့။ သူ့ကိုယ်သူ သိမ်ငယ်သောစိတ်ကို မပြတတ်ပေမဲ့
ဒီလိုလူနှင့် သူဟာ မထိုက်တန်ဘူးဆိုတာတော့ စိတ်ထဲမှာ သဘောပေါက်ပေသည်။
သို့သော်လည်း ထူးဆန်းသော တချို့ တိုက်ဆိုင်မှုတွေကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ သူမျှော်လင့်ထားတာထက် ပိုပြီး အပြန်အလှန်ဆက်ဆံမှုတွေ ရှိလာလိမ့်မည်ဟုတော့ မထင်ခဲ့မိချေ။
ဤခဏ၌ သူ၏ သီးသန့်နေရာကို စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးကြောင့် လီလီမှာ တောင့်မခံနိုင်တော့။ သူ့ပါးပြင်က ပူတက်လာကာ လက်ဖဝါးတွေက ချွေးစို့လာပြီး ခြေချောင်းတွေကလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ကုပ်ကွေးလို့လာရသည်။
ခဏကြာတော့ လီလီသည် မတတ်သာစွာပင် ခြေထောက်ကို ပြန်စေ့ကာ သာမန်ကာလျှံကာ မေးလိုက်၏။
“ကော …ဘယ်လိုထင်လဲ။ ဖြစ်ရဲ့လား”
ယန့်ဝမ်က အကြည့်ပြန်ရုတ်ကာ ဂရုမစိုက်စွာ ဖြေလာသည်။
“အဆင်ပြေတယ်”
လီလီသည် အသက်တစ်ချက်ရှုရင်း ထောင်မတ်လာမှုကို ဖုံးကွယ်ရန် ခြေထောက်တင်းတင်းစေ့ထားလျက်မှ
“ဒါဖြင့်….ကျွန်တော်တို့ ဒီနေ့ ဒီမှာပဲ ရပ်ကြမလား”
ယန့်ဝမ်က ဆိုသည်။
“အဲ့ဒါကို ထိပြီး စမ်းကြည့်မယ်”
လီလီမျက်နှာက နီရဲသွား၏။
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် မာနေပြီ..."
သို့ငြား ယန့်ဝမ်က ရှုတည်တည်သာ။ အနှီအမျိုးသားက နှုတ်ခမ်းကို စေ့ပြီး သူ့ကို ကြည့်နေရုံ ဆိုပေမဲ့ လီလီကတော့ ထိုသူဟာ ဒီအကြံကို ပြန်မရုပ်သိမ်းဘူးဆိုတာ သိနေသည်။ ထို့ကြောင့် ခဏမျှ တွေဝေနေပြီးနောက် လေးဘက်ကုန်း၍ အနားသို့ တိုးသွားလိုက်၏။
ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ အနံ့က အိပ်ရာထဲမှာ ပိုပြင်းကြောင်းသူ အမြဲခံစားရသည်။ လူချင်းနီးသွားချိန်မှာ တစ်ဖက်လူ၏ ရနံ့ကိုပါ ရှုလို့ရနေ၏။ ယန့်ဝမ်က ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စောင်ဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားရာ လီလီအဖို့ ဒူးကို ထောက်ပြီး သူ့ပေါ်မှာ ခြေကားယားခွထားရုံပဲ တတ်နိုင်သည်။ တင်ပါးချ၍ ထိုင်ဖို့ မရဲချေ။
သူဟာ ထောင်မတ်နေပြီး ကျောက်စိမ်းရောင် အချောင်းလေးက ဖြောင့်တန်းနေကာ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ လက်ခလယ်ထက် အနည်းငယ် ပိုရှည်၍ မတုတ်လှ။ ထို့ကြောင့် ကိုင်ရလွယ်ပေသည်။
ထောင်မတ်နေချိန်မှာတော့ အောက်က အက်ကွဲကြောင်းလေးကို ဖုံးကွယ် မရတော့။ ခေါင်းငုံ့လိုက်ပါက အရိပ်ကို မြင်နိုင်ပြီး မီးရောင်အောက်မှာ အရည်ကြည်လေးကိုပင် မြင်ရသည်။
ယန်ဝမ်က ရုတ်တရက်မေးလာ၏။
" မင်း ကိုယ်ဝန်ရနိုင်လား"
"မရနိုင်ဘူး"
သူ့မျက်နှာက အနည်းငယ်နီနေသည်။
"ကျွန်တော်က ရုပ်ပိုင်းရော စိတ်ပိုင်းရော ယောက်ျားတစ်ယောက်ပါပဲ။ ဒီအပေါက်လေးက မွေးကတည်းက အပိုပါလာရုံ။ ဆရာဝန်ကတော့ အသက် ၁၆ နှစ်ပြည့်ရင် ခွဲစိတ်လို့ရပြီလို့ ပြောတယ်။ မိန်းမအင်္ဂါကို ဖယ်ထုတ်ပြီး ချုပ်လိုက်ရင် သာမန်ယောက်ျားလေးနဲ့ ဘာမှမကွာတော့ဘူးတဲ့"
သူ့မှာ သားအိမ်လည်းမရှိသလို ရာသီလည်းမလာချေ။ အနှီအက်ကွဲကြောင်းလေးက ငယ်ငယ်တုန်းက ဘာမှ သိပ်မသက်ရောက်လှ။ သိသည့်လူတွေသာ သူ့အကြောင်းအား တခါတလေ ကောလဟာလပြောတာလောက်ပဲ ရှိသည်။
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် အရွယ်ရောက်လာချိန်မှာတော့ သက်ရောက်မှုက ပိုပြီးကြီးလာသည်။ အရည်ကြည်တို့က စိတ်ထလာချိန်ဆို စိမ့်ထွက်လာတတ်သောကြောင့်ပင်။
နှစ်ယောက်သားက အလွန်နီးကပ်နေကာ ယန်ဝမ်မှာ ကြည့်ဖို့ အဆင်မပြေသလို ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်မို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တော့သည်။
"မင်းရဲ့ တီရှပ်ကို မတင်လိုက်"
သူ့အင်္ကျီအောက်နားစက အတန်ငယ်ရှည်ရာ အမြင်ကို နည်းနည်းတော့ ကာဆီးထားနိုင်ပေသည်။
လီလီက အင်္ကျီအောက်အနားစကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်၏။
ယောက်ျားတွေကို ဆွဲဆောင်နည်းတချို့အား သူ သိသည်။ ဘားရှိ အန်ဒီဟာ ဘောက်ဆူးတွေ ပိုရဖို့ သင်ပေးခဲ့တာပင်။ တချို့ကို သူသုံးပြီးပြီဖြစ်ပြီး ရလာဒ်က အလွန်ကောင်းသည်။ သို့ပေမဲ့ တချို့ကိုတော့ မသုံးရသေးချေ။ ဒါက ထိုအထဲက တစ်ခု ဖြစ်ပေသည်။
လီလီ၏ ခန္ဓာကိုယ်က အတော်လှသည်။
သူ့အသားအရေက ဖြူဖွေးနူးညံ့ပြီး အိစက်နေကာ ခါးက သွယ်လျသည်။ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ပုံစံကို မကြိုက်သော ဘယ်ဂေးမဆိုကတော့ သူ့ပုံစံကို စွဲလန်းကြသည်သာ။
အကြောင်းမူ သူ့ပုံစံက မိန်းမနှင့်အလွန်ဆင်တူသဖြင့် ယောက်ျားတွေ၏လိင်စိတ်ဆန္ဒကို နှိုးဆွဖို့ လွယ်ကူတာကြောင့် ဖြစ်ပေသည်။
သို့ငြား ယန့်ဝမ်ဟာ သာမန်ယောက်ျားတွေနှင့် မတူချေ။ သူက ပုံမှန်မဟုတ်သည့် ဂေးတစ်ယောက်တောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ သူ့အမူအရာက အလျင်လိုမှုမရှိလှ။ ထိုအစား ခေါင်းစောင်းကာပင် လီလီ၏ ပန်းပွင့်လေးကို ကြည့်လိုက်သေးသည်။
အတော်ကြာအောင် ကြည့်ပြီးနောက် လီလီ၏ ဒူးတွေ မခံနိုင်တော့ကြောင်း မြင်ချိန်မှာတော့ လက်ကို ဆန့်ထုတ်လာလေသည်။
သူ့လက်ဖမိုးက ပိန်ပါး၍ လက်ချောင်းတွေက သွယ်လျသည်။ ထိတော့မည့်အချိန်၌ လီလီ နှလုံးသားက ရုတ်တရက် တုန်ယင်သွားကာ ဒူးတွေ မခိုင်တော့ဘဲ အနှီလူ၏ ပေါင်ပေါ်သို့ ထိထိမိမိ ထိုင်မိသွားသည်။
တင်ပါးကြားရှိ လျှို့ဝှက်အက်ကွဲကြောင်းလေးက နူးညံ့သည့် စောင်နှင့် ပွတ်တိုက်မိသွား၏။ သူ ပြန်ရပ်လိုက်ချိန်မှာတော့ မီးခိုးရောင်စောင်ပေါ်မှာ စိုစွတ်စွတ်မှတ်အသားတစ်ခု ကျန်ခဲ့လေသည်။
ဆန့်ထုတ်ထားသော ယန့်ဝမ်လက်ချောင်းတို့က လေထဲ တန့်သွားကာ သရော်လာလေသည်။
“အရမ်းတွေ တက်ကြွနေပါလား”
ကြည့်ရတာ“ အရမ်းတွေ ထန်နေပါလား” ဟု ပြောချင်နေတာ ဖြစ်လောက်မည်ပင်။
လီလီ အသက်တစ်ချက်ရှုရင်း အင်္ကျီအနားစကို ကိုက်ထားရသည်ကြောင့် သူ့အသံက ဗလုံးဗထွေးဖြစ်နေလျက်သား။
“ခင်ဗျား အရှိန်ယူနေတာ ကြာပြီနော်”
သွယ်လျသော လက်ချောင်းများကမူ သူ့အောက်တွင် ဆက်လက်စူးစမ်းနေပြီး တစ်စက္ကန့်အကြာတွင် နောက်ဆုံး၌ သူ၏ ပန်းပွင့်လေးကို ထိလာသည်။
ပူနွေးနေသင့်သော်လည်း အရည်ကြည့်များ စိမ့်ထွက်နေရာ အပူချိန်က အနည်းငယ်ကျလို့နေသည်။ ယန့်ဝမ်၏ လက်ချောင်းများကမူ ပူကျစ်နေ၏။
အထိခံလာရချိန်မှာ စိတ်ကိုပြင်ဆင်ထားပေမဲ့လည်း လီလီမှာ သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားကာ တုန်ယင်သွား၏။
သူ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပန်းပွင့်လေးထဲကနေ အရည်တွေ ပန်းထုတ်မိသွားရာ အမျိုးသား၏ လက်ချောင်းပေါ်သို့ စင်သွားရင်း လက်ချောင်းထိပ်များကို ချက်ချင်းစိုရွှဲသွားစေဘေသည်။
ယန့်ဝမ်က သူ့လက်ပေါ်ရှိ အရည်စိုစိုတို့ကို ကြည့်ကာ အနည်းငယ်အေးစက်သောလေသံဖြင့် ဆိုလာသည်။
"ဒီလောက်တောင် အာရုံခံစားလွယ်နေတာ။ မင်းမှာ အတွေ့အကြုံ မရှိတာရော ဟုတ်ရဲ့လား"