ဒါဟာ ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် ပထမဆုံးအကြိမ် ရှန်ကျီးနန် နမ်းဖူးခြင်းဖြစ်သည်။

မင်္ဂလာဦးညတွင် သူ့ခင်ပွန်းအတွက်ဖြစ်သင့်သည့် ပထမဆုံးအကြင်နာဟာ ယခု တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်၏ အတင်းအကျပ်လုယူခြင်း ခံရသည်။

ထိုအနမ်းကြောင့် ရှန်ကျီးနန် ရီဝေပြီးကျန်ခဲ့သည်။ ဟွားချန်းရွှမ်၏ ဖယ်ရိုမုန်းတို့သည် သူတို့၏ နှုတ်ခမ်းများကြားမှ စိမ့်ဝင်လာ၏။ သန့်စင်မွေးပျံ့သော သစ်ကတုံးရနံ့ဖြစ်သည်။

နှင်းဆီဖြူ၏ အေးမြသော ရနံ့နှင့် ရောယှက်သွားသော သစ်ကတိုးရနံ့။

အယ်ဖာနှင့် အိုမိဂါကြားမှ အပြန်အလှန်ဆွဲဆောင်မှုသည် အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်လာကာ ထိုအရာသည်ပင် ရှန်ကျီးနန်၏ခံစားချက်တို့ကို နိုးထစေပြီး ရင်ထဲရှိ ဝမ်းနည်းမှုကိုပါ လှုံ့ဆော်ပေးနေသည်။

သည်လိုဆိုတော့ တစ်ဖက်လူသည် အယ်ဖာဖြစ်နေသရွေ့ ထိုလူဟာ သူ၏တောင့်တမက်မောမှုကို လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်သည်တဲ့။ တကယ်တော့ သူ ဖုန်းနျန်ကို အဲသည်လောက်ကြီးလည်း မချစ်ပါ။

လေထဲရှိ တဖြည်းဖြည်းသိပ်သည်းလာသော သစ်ကတိုးရနံ့သည် ရှန်ကျီးနန်အား အတော်လေး မောဟိုက်စေသည်။ တံတွေးမျိုချရင်း ဦးနှောက်ရှင်းအောင် ကြိုးစားမိသည်။

သူ ဘာကြောင့် ဖုန်းနျန်ကို လိုရဦးမည်နည်း။ ဖုန်းနျန်ကို ထပ်မလိုအပ်တော့ချေ။

ဖုန်းနျန်ဟာ သူ့အား မချစ်။ ဟွားချန်ရှန်သည်လည်း သူ့ကို မချစ်ပေ။ သည်လိုဆို မည်သို့သောအချစ်မျိုးကို သူ လိုအပ်ဦးမည်နည်း။

ထပ်မလိုတော့။ သူ့ဘက်ကလည်း မည်သူ့ကိုမှ ထပ်မချစ်ချင်တော့ပေ။

မနက်ဖြန်မနက် သူ့ကိုယ်ပေါ်ကပ်ပါသွားမည့်ရနံ့နှင့်သာ သူ ဖုန်းနျန်ကို တွေ့လျှင် ဖုန်းနျန် မည်သို့ တုံ့ပြန်မည်နည်း?

ထိုသို့ ညစ်ကျယ်ကျယ်အတွေးတစ်ခု ပေါ်လာသည်နှင့် သူ မရပ်နိုင်တော့။

"အာရုံစိုက်။" ဟွားချန်ရွှမ် ရှန်ကျီးနန်၏ နှုတ်ခမ်းကို အသာကိုက်လိုက်လျှင် နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးတို့ စီးကျလာသည်။

ရှန်ကျီးနန် ခေါင်းစောင်းခံလိုက်ရကာ သူ၏သွယ်လျသော လည်တိုင်သည် ရည်မွန်ကြော့ရှင်းစွာကနေသည့် ဘဲငန်းလေးနှင့်တူ၏။

စောင်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသော လက်အားဖြေလျှော့ပြီး ဟွားချန်းရွှမ်၏ ပုခုံးတို့ဆီ ရဲရဲတင်းတင်း လက်လှမ်းလိုက်သည်။

သူ့လက်ဖဝါးအောက်ရှိ အသားစိုင်သည် နေကဲ့သို့ပူ၏။ အင်ပါယာတစ်ခုလုံးတွင် ထိုလူသည် နေကဲ့သို့တည်ရှိမှုမျိုးပင်။

ထိုအသိက ရှန်ကျီးနန်အား ခဏတော့ စိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။

ရှန်ကျီးနန်၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ဟွားချန်းရွှမ်လည်း ခဏ ရပ်မိသွား၏။

နူးညံ့သည့်အသာအယာရယ်သံနှင့် ဟွားချန်းရွှမ်သည် ရှန်ကျီးနန်၏ ခါးသိမ်သိမ်ကို ပွေ့ဖက်၍ ကြက်သွေးရောင်ကမ္ဗလာစောင်ဖြင့် ရစ်ပတ်လိုက်တော့သည်။

ထို့နောက် မလှုပ်ရှားသေးဘဲ နူးညံ့မှုထဲ အသိုက်တည်နေသော လှပသည့်လူငယ်လေးကို ဟွားချန်းရွှမ် ရှုစားသည်။ သူ၏လက်ချောင်းများသည် ရှန်ကျီးနန်၏ ရောင်ရမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းသားတို့မှ အနည်းငယ် တုန်နေသော အာဒံပန်းသီး၊ ထို့နောက်မှ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေသော ရင်အုံကနေ ဝမ်းဗိုက်ဆီ၌ ရပ်သွားသည်။

ဝမ်းဗိုက်သည် စက္ကူချပ်လေးလို ပါးလှ၏။

အောက်တွင် အိုမီဂါ၏ အပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးနေသော မျိုးပွားအင်္ဂါရှိသည်။ တစ်နေ့နေ့မှာ သက်ရှိတစ်ဦးသည် ထိုနေရာတွင် သန္ဓေတည်ပြီး ချပ်ပြားနေသော ဝမ်းဗိုက်မှာလည်း ကြီးမား လုံးဝန်းလာလိမ့်မည်။

ထိုအခါ နူးညံ့၍ ကျိုးပျက်လွယ်သော အိုမီဂါသည် လမ်းလျှောက်ဖို့ပင်အနိုင်နိုင်၊ ထိုင်လျှင်တောင်မှ သူ၏ ခါးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်မ၍ ထိုင်နေရမည်။

ကိုယ်ဝန်၏နာကျင်မှုကြောင့် နီစွေးသော မျက်ဝန်းများဖြင့် သူ့အား အသာအယာငိုပြပြီး နွေးထွေးမှု ရှာဖွေလိမ့်မည်။

"ဒါက မင်းရဲ့မျိုးပွားနေရာ။ အဲဒီအထဲကို ငါ့မျိုးစေ့ထည့်ပြီး အသားလုံးတစ်ခု ဖန်တီးမယ်။" ဟွားချန်းရွှမ်က သူ၏ ပါးလျသော မျက်ခွံတို့လှန်ကြည့်သည်။ သူ၏ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းစကားများကိုကြားတော့ ရှန်ကျီးနန် မျက်နှာလွှဲသွားသည်။

ရှန်ကျီးနန်၏ နီတာရဲနားရွက်တို့ကိုကြည့်လို့ သူ ကြည်နူးလာကာ " ငါ့ရဲ့ သက်ဦးသား၊ ဂလက်ဆီအင်ပါယာရဲ့ ပထမဆုံးမင်းသားကို မင်းမွေးပေးရမယ်။"

အိပ်ရာထဲရှိ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ကတိသည် မလေးနက်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဟွားချန်းရွှမ်၏ စကားများထဲမှ အမှန်တရားကို ရှန်ကျီးနန် နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ရှာဖွေမနေတော့။

ဟွားချန်းရွှမ် ကိုယ်ကိုင်းလိုက်လျှင် ရှန်ကျီးနန် အနားမှ အသက်ရှူသံသည် ပိုလို့ ပြင်းရှလာ၏။

သူ့နားထဲတည့်တည့်ကို ဦးတည်၍ ဟွားချန်းရွှမ် က ကတိပေးသည်။ "မင်းက ငါ့မိဖုရား ငါ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော အိုမီဂါ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။"

နောက်တော့ အရိုင်းဆန်ဆန် စကားကိုပါ ဆက်ပြော၏။ "မင်းကို အော်ငိုအောင်လုပ်မယ်။"

ဂလက်ဆီအင်ပါယာ၏ ဧကရာဇ်အနေနှင့် ဟွားချန်းရွှမ်သည် သူ့ကတိကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ပါ၏။

နောက်ပိုင်းမှာ သူ့ကိုရပ်တန့်ဖို့ ရှန်ကျီးနန် အော်သည်ဖြစ်စေ၊ ငိုသည်ဖြစ်စေ သူကတော့ လုံးဝမရပ်တန့်ခဲ့ပေ။

ဆိတ်ငြိမ်သော နန်းတော်တွင် နူးညံ့သောအိုမီဂါ၏ အော်ညည်းသံတို့သာ တစ်ညလုံး ပျံ့လွင့်သွားလေသည်။

ဥယျာဉ်ထဲရှိ အလှဆုံးနှင်းဆီပန်းဖြူလေးကို အနက်ရောင်မြွေက ၎င်း၏လျှာနှစ်ခွဖြင့် ခူးခြွေလိုက်လေသည်။ အန္တရာယ်များသောမြွေသည် သနားစရာ ချစ်စဖွယ်နှင်းဆီဖြူလေးအား ရစ်ပတ်လို့နေ၏။

လရောင်အောက်တွင် ၎င်းသည် နှင်းဆီဖြူ၏ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည့်ပွင့်ဖတ်တို့ကို နမ်းရှုတ်၍ အပွင့်၏ နှလုံးသားနုနုကို ခွဲခြေခဲ့သည်။

ထိုအခါ မြေပြင်ပေါ်၌ ပျံ့ကျဲနေသော ပွင့်ဖတ်များနှင့် ဝတ်ရည်တို့သာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။