Chapter 2 - တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ ဝင်တိုက်မိ၊ အထက်ပုဂ္ဂိုလ် ဇာတ်လိုက်ကို blowjob ပေး

လုကျစ်ရွှမ်နှင့် ကျန်းချာက မနက်ခင်းအတန်းကို မတက်ကြ။ ပထမဆုံးအချိန်မှာ အားကစားအတန်းချိန်ဖြစ်ကာ ထန်ထန်နှင့် ချူလဲ့အန်းသည် သိုလှောင်ခန်းထဲသို့ အားကစားပစ္စည်းများအား သွားထားရန် တာဝန်ပေးခြင်း ခံထားရသည်။

ထန်ထန်က ချူလဲ့အန်းနှင့်အတူ ကြက်တောင်ရိုက်တံကို သယ်ကာ သိုလှောင်ခန်းရှိရာသို့ ထွက်လာသည်။ ဇာတ်ကြောင်း၏ ပထမဆုံးဇာတ်ကွက်မှာ ထိုနေရာ၌ ဖြစ်ပွားမည်ဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း သူက သိထား၏။

မူရင်းဇာတ်ကြောင်းထဲတွင် သိုလှောင်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော ဇာတ်လိုက်တို့၏ အသံများကို ကြားလိုက်သည့် ချူလဲ့အန်းက ထန်ထန်ကို အကြောင်းပြချက်တစ်ခုပေး၍ အရင်ပြန်နှင့်စေကာ နီရှန်းယန်ကို blowjob ပေးနေသူအား သွားရောက်နှောင့်ယှက်လိုက်သည်။ သူက နီရှန်းယန်ကို အရှက်မရှိသူဟု စိတ်ဆိုးတကြီး အော်ငေါက်ကာ ရလဒ်အနေဖြင့် နီရှန်းယန်၏ ဒေါသတကြီး စားသုံးမှုကို ခံလိုက်ရတော့သည်။

လိင်မှုရေးရာဝတ္ထုများ၏ အဓိကဇာတ်လိုက်ရှို့တစ်ယောက်ထံတွင် ကျိန်းသေပေါက် ရှိနေရမည့် စံချိန်စံညွှန်းတစ်ခုကို ပြောပါဆိုလျှင် တစ်ခါစားပြီးပါက တစ်သက်မမေ့နိုင်စေလောက်မည့် ဂန္ဓမာပန်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းပင်။ ချူလဲ့အန်း၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ မည်မျှအရသာရှိလှကြောင်း သိသွားသည့် နီရှန်းယန်က သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးကိုပါ ပူးပေါင်းစေလျက် လေးယောက်တွဲ ချစ်ပွဲဝင်ရန် ပြင်တော့သည်။ ချူလဲ့အန်းက ထွက်ပြေးကာ ကျန်သုံးယောက်က သူ့ကိုလိုက်ဖမ်းခြင်းဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ဇာတ်ရှိန်တက်လာတော့၏။

ဤကမ္ဘာသို့ ကူးပြောင်းမလာစဉ်က ထန်ထန်သည် ပလေးဘွိုင်းအဖြစ် နာမည်ကြီးသူတစ်ဦးဖြစ်ကာ အနုပညာလောက၌ လူတိုင်းက အိပ်ယာပေါ် ဖိချစားသုံးချင်သည့် နတ်သုဒ္ဓါတစ်ပွဲဆိုလျှင် မမှားပေ။

လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ စွမ်းဆောင်ရည်ချင်း နှိုင်းယှဉ်ပါလျှင် သူသည် ဇာတ်လိုက်ရှို့ကို ရှုံးလိမ့်မည်မဟုတ်ဟုလည်း ယုံကြည်ထားသည်။ သို့သော် သူ အစားခံနေရသည့် မြင်ကွင်းအား အခြားလူတစ်ဦး ကြည့်နေမည်ကိုမူ မလိုလားသည့်အတွက် စနစ်အား ချူလဲ့အန်းကို ဗိုက်အောင့်လာအောင် လုပ်စေကာ အဝေးသို့ ပထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ သိုလှောင်ခန်းထဲသို့ တစ်ယောက်တည်း ဝင်သွားလိုက်၏။

အခန်းတစ်ခုလုံး မည်သည့်အသံမှ မကြားရသည်အထိ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ထန်ထန်က သီချင်းလေး ညဉ်းရင်း ယူလာသော သော့ဖြင့် အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အထဲ၌ မှောင်ပိန်းနေကာ အမည်တပ်ရခက်သည့် အနံ့တစ်မျိုးကိုလည်း မသိမသာ ခံစားမိလိုက်သည်။

သူ့ရှေ့ရှိ စင်နှစ်ခုပေါ်တွင် ပစ္စည်းမျိုးစုံ ပြန့်ကြဲနေကာ ညာဘက် အမှောင်ထဲတွင် ကတ်ထူပုံး အကြီးကြီးအချို့ကို အထပ်လိုက် တင်ထားသည်။ ကြက်တောင်ရိုက်တံများကို နေရာတကျ ပြန်ထားပြီးနောက် ထန်ထန်သည် အနည်းငယ် ဒွိဟဖြစ်ဖွယ် အသံအချို့ကို ကြားလိုက်ရတော့သည်။

“အွန်း .. ဟာ့ ...”

ချိုမြိန်လှသည့် ညဉ်းသံအချို့ကြောင့် ထန်ထန်မှာ ကြောင်အသွားရှာကာ လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ကြက်တောင်ရိုက်တံများလည်း ကြမ်းပေါ်သို့ ဘုန်းခနဲ ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။

ညဉ်းနေသည့်အသံကလည်း ရုတ်ခြည်း ရပ်တန့်သွားသည်။ ထန်ထန်က စိုးထိတ်စွာဖြင့် မေးလိုက်၏။

“လူရှိလား ...”

ကတ်ထူပုံးများ၏ နောက်ရှိ အသံများ ငြိမ်ကျသွားကာ စက်သံအချို့ကိုသာ ကြားရတော့သည်။

ထန်ထန်လည်း အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူကာ ကတ်ထူပုံး၏ နောက်ထဲသို့ တိတ်တိတ်လေး ချောင်းကြည့်မိလိုက်သည်။

ပြန့်ကြဲနေသည့် ပုံးများ၏ အနောက်တွင် အနက်ရောင်ဆိုဖာတစ်လုံးရှိကာ လူငယ်လေးတစ်ဦးက ၎င်းပေါ်တွင် ပျင်းတိပျင်းရွဲဖြင့် ထိုင်နေခဲ့သည်။

အရပ်ရှည်ကာ ကိုယ်ခန္ဓာအချိုးအစား မိမိုက်သည့်အပြင် စူးရှခက်ထန်သည့် အစိတ်အပိုင်းများနှင့် ထိုလူမှာ အိပ်နေသည့် ခြင်္သေ့တစ်ကောင်အလားပင်။

သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်အကြားတွင် ဖြူဖွေးနူးညံ့သည့် ကောင်လေးတစ်ဦးက ဒူးထောက်လျက် ရှိနေခဲ့သည်။ ဖောင်းကားနေသော ပါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ထိုသူ၏လိင်တံကို ငုံထွေးကာ အထက်အောက် လှုပ်ရှားနေသည်။

ထန်ထန်၏အကြည့်တို့က အောက်အထိ ရွေ့လျားသွားသည်။ သူ ကြားခဲ့ရသည့် စက်သံမှာ တုန်ခါစက်မှ စက်သံဖြစ်ဟန်ပင်။ ကြီးမားလှသည့် လိင်တံအတုကြောင့် ထိုကောင်လေး၏ အပေါက်တစ်ခုလုံး နီမြန်းယောင်ယမ်းကာ အရည်များ စိုစွတ်လျက် တစ်စက်စက် ကျဆင်းနေခဲ့သည်။

ထန်ထန်က မမြင်သင့်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အလား အကြည့်တို့ကို ဆတ်ခနဲ ရုပ်လိုက်ကာ “အာ” ဟု မြည်သံပြုလျက် မျက်နှာကို အုပ်ကာ ချာခနဲ တစ်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။

နောက်ဆုံးတွင်တော့ နီရှန်းယန်၏ မျက်လုံးများ ပွင့်လာချေပြီ။ သူက နားရွက်နှစ်ဖက်လုံး ပုစွန်ထုပ်နှယ် ရဲရဲနီနေသည့် ထန်ထန်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်လုံးတို့ကို မသိမသာ မှေးကျဉ်းလိုက်သည်။

သူက ခြေထောက်ကြားရှိ ကောင်လေး၏ခေါင်းကို ပုတ်ကာ မတ်တပ်ထရပ်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။

ထိုကောင်လေးက မတ်တပ်ထရပ်ရမည်ကို မလိုလားသည့်ဟန်ပင်၊ လည်ချောင်းထဲ ရောက်နေသည့်အရာကိုသာ ပိုပြီး နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း မျိုချလိုက်သည်။

နီရှန်းယန်၏လည်စေ့ အထက်အောက် လှုပ်ရှားသွားကာ ထိုကောင်လေး၏ ဆံပင်ကို အားဖြင့် ဆောင့်ဆွဲ၍ လည်ချောင်း၏ အနက်ပိုင်းအထိ အတင်းအကျပ် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ အကြိမ်ရေ တစ်ဒါဇင်ခန့် ထိုးထည့်အပြီးတွင် ထိုကောင်လေး၏ လည်ချောင်းထဲ၌ပင် ပြီးမြောက်လိုက်တော့၏။

များပြားလှသည့် အရည်များကြောင့် လည်ချောင်းသီးကာ နာကျင်တကြီး မျက်မှောင်ကြုတ်မိသည့်တိုင် ထိုကောင်လေးက နာနာခံခံဖြင့် အရည်အားလုံးကို မျိုချလိုက်ဆဲပင်။ ထို့နောက် လိင်တံတွင် ကျန်နေသည့် အရည်များကိုပါ လျှာဖြင့် ပြောင်စင်အောင် လျက်ပေးကာ နီရှန်းယန်၏ ဘောင်းဘီထဲသို့ ပြန်ထည့်ပေးပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကိုပါ တစ်ခါတည်း ဆွဲပေးလိုက်သည်။

ထိုသူနှစ်ဦး၏အာရုံများ သူ့ထံ ရှိမနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ထန်ထန်က တံခါးဝနားအထိ တိတ်တိတ်လေး ခိုးထွက်သွားလိုက်သည်။ တံခါးလက်ကိုင်ကိုပင် လက်လှမ်းမိနေပြီဖြစ်ကာ လွတ်မြောက်ရန် ခြေတစ်လှမ်းသာ လိုတော့သည်။

သို့သော် တံခါးကို မဖွင့်နိုင်မီ တစ်စုံတစ်ယောက်က အနောက်မှနေ၍ သူ့ကို လှမ်းဆွဲကာ နံရံပေါ် ဖိချထားလိုက်သည်။

“ဘယ်သွားမလို့လဲ ...”

နီရှန်းယန်က သူ့ခြေထောက်များဖြင့် ဖိထားရင်း ရှက်နေသည့် ယုန်ပေါက်ကလေးကို စိတ်ဝင်တစား အကဲခတ်လိုက်သည်။

ထန်ထန်၏နားရွက်များက ပေါက်ထွက်လုမတတ် နီရဲနေ၏။ ငွေ့ရည်ဖွဲ့နေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် နီရှန်းယန်ကို မော့ကြည့်လိုက်ကာ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ပြာကျမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အလား အကြည့်တို့ကို ရှောင်ဖယ်လိုက်တော့သည်။

သူက ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။

“တောင်း .. တောင်းပန်ပါတယ် ...”

နီရှန်းယန်၏ ငြိမ်းသက်သွားကာစ ရာဂမီးများ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လည်တောက်လောင်လာတော့၏။ သူက ထန်ထန်၏မေးစေ့ကို ဖျစ်ညှစ်ကာ အထက်အောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် ပန်းရောင်သမ်းနေသည့် နားသန်သီးကို နမ်းရှိုက်လျက် အက်ကွဲနေသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“ကလေးလေး .. တောင်းပန်စကားလေး တစ်ခွန်းက ကိုယ့်ကို စိတ်ကျေနပ်စေဖို့ လုံလောက်မနေဘူးနော် ...”

ပူပြင်းလှသည့် အသက်ရှူငွေ့တို့က ထန်ထန်၏ နားရွက်ဖျားကို ရိုက်ခတ်လာသည်။ အနေရခက်လာသောကြောင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ရွှေ့လိုက်မိသည့် တစ်ခဏတွင် မာတောင့်တောင့်အရာကြီးတစ်ခုက သူ့အောက်ပိုင်းအား ထောက်ထားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။ နီရှန်းယန်၏ လက်ဖဝါးကြီးများကလည်း အတားအဆီး မရှိဘဲ ထန်ထန်၏ ဘောင်းဘီထဲသို့ ဝင်လာကာ အတွင်းခံကို ဖြတ်၍ သူ့တင်နှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့သည်။

“မ .. မလုပ်ပါနဲ့ ...”

ထန်ထန်က ငိုချတော့မည့် အသံလေးဖြင့် သူ့ကို တွန်းထုတ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော် အားနည်းလှသည့် မင်းသားလေးမှာ ဘတ်စကတ်ဘောအသင်းခေါင်းဆောင်အား ရွေ့သွားစေရန်ပင် မစွမ်းသာခဲ့ချေ။

နီရှန်းယန်က လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကြားမှ နူးညံ့အိစက်မှုကို စိတ်တိုင်းကျ ခံစားလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ သာယာမှုအပြည့်ဖြင့် သက်မရှိုက်ကာ ထန်ထန်ရှိရာဘက်သို့ ကိုင်းလျက် သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ကို ပိတ်ဆို့လိုက်သည်။

သူ့လျှာက ထန်ထန်၏ နှုတ်ခမ်းတို့ကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ပွတ်သပ်ကာ သွားဖုံးကို ဖွင့်ဟစေလျက် မင်းသားလေး၏ နူးညံ့အိစက်သော လျှာအသေးလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ ထန်ထန်၏ အထိမခံသော လျှာသေးသေးလေးမှာ ထူထဲလှသော လျှာကြီး၏ တစ်လက်မ မချန် စုပ်ယူခြင်းကို ခံလိုက်ရရှာတော့၏။ မင်းသားလေးမှာ အတွေ့အကြုံ မရှိရှာသည့်အတွက် ကြာကြာ ထိန်းမထားနိုင်၊ မကြာမီမှာပင် တဟင့်ဟင့်ရှိုက်လျက် ညဉ်းလာမိတော့သည်။ ငွေ့ရည်ဖွဲ့နေသည့် မျက်ဝန်းများမှာလည်း ကြယ်စင်များအလား တောက်ပနေခဲ့၏။

ထန်ထန်၏ သွေးဆောင်မှုကို ခံလိုက်ရသည့် နီရှန်းယန်ကလည်း အမောတကော ပင့်သက်ရှိုက်မိသွားခဲ့သည်။ သူက ကြားထဲမှ ကာဆီးနေသည့် ထန်ထန်၏ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်တော့မည်ပြုစဉ် ... တံခါးခေါက်သံတစ်ချက်၏ နှောင့်ယှက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတော့သည်။

အပြင်ဘက်တွင် ရှိနေသည့် ချူလဲ့အန်းက စိတ်မရှည်တော့ဟန်ဖြင့် တံခါးခေါက်ကာ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ထန်ထန် .. မင်း အထဲမှာ ရှိသေးလား ...”

အခန်းထဲရှိ ထန်ထန်မှာလည်း ယခုမှ အသိပြန်ကပ်လာကာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိ၊ ပျာယာခတ်သွားတော့သည်။

နီရှန်းယန်ကမူ အပြင်ဘက်မှ နှောင့်ယှက်မှုများက သူ့အတွက် မသက်ရောက်လေသည့်အလား မလှုပ်မယှက် ငြိမ်နေဆဲပင်။ ပိုပိုပြီး ပျာယာခတ်လာသည့် ထန်ထန်က နောက်တစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ဒူးကိုကွေး၍ အထက်နားသို့ ဒူးဖြင့် တိုက်ချလိုက်သည်။

“အား ...”

နီရှန်းယန်မှာ နာကျင်တကြီးဖြင့် ခါးကို ကွေးချလိုက်ကာ နဖူးမှ ချွေးစေးများ တလိမ့်လိမ့် စီးကျလာတော့သည်။

မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ဝံပုလွေ အလိုက်ခံရသည့်အလား အခန်းထဲမှ အသည်းအသန် ပြေးထွက်ရန် ပြင်နေသည့် ယုန်ပေါက်လေးးကို မြင်လိုက်ရသည်။

“ဖာ့ခ် .. မိုက်လိုက်တဲ့အကွက် ...”

သူက အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ ဝံပုလွေလို အကြည့်များက တံခါးဝကို ပိတ်ထားသည့် ချူလဲ့အန်းထံ အေးစက်စွာ ကျဆင်းသွားတော့၏။

ချူလဲ့အန်းက သေရေးရှင်ရေးနှင့် ကြုံလိုက်ရသည့်အလား အသည်းအသန် ပြေးထွက်သွားသည့် ထန်ထန်ကို အကြောင်သား ငေးကြည့်နေမိခဲ့ကာ ဘာဖြစ်သွားခဲ့မှန်း မသိသေး။ နီရှန်းယန်၏ လက်ကောက်ဝတ်တွင် ပတ်ထားသည့် တန်ဖိုးကြီးနနာရီကို မြင်လိုက်သည့်အခါ သူ့မျက်ဝန်းတို့ ဝင်းလက်သွားကာ နီရှန်းယန်ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ဟေး ... မင်း ထန်ထန်ကို အနိုင်ကျင့်လိုက်တာာလား ...”

နီရှန်းယန်က တံခါးပေါက်ကို မှီကာ ဆေးလိပ်ကို မီးညှိရင်း သူ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်သည်။

“ထွက်သွားစမ်း ...”

“မင်း ...”

ချူလဲ့အန်းက သူ့အား အမှိုက်တစ်စလို ကြည့်နေသည့် နီရှန်းယန်၏ အကြည့်များကြောင့် ဒေါသထွက်လာကာ ခွန်းတုံ့ပြန်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော် တစ်ဖက်လူက သူ့ကို အကြည့်တစ်ချက်ပင် မစွန့်ကြဲဘဲ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားနှင့်ချေပြီ။

ချူလဲ့အန်းကမူ ထိုနေရာ၌ ဆက်ပြီး ရပ်နေဆဲပင်။ မျက်နှာအမူအယာမှာလည်း တရစပ် ပြောင်းလဲနေကာ နောက်ဆုံးတွင်မှ ဒေါသတကြီး ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

တစ်ဖက်တွင် ထန်ထန်က နီရှန်းယန်၏ အကြည့်အောက်မှ ကြောက်လန့်တကြား ထွက်ပြေးသွားဟန်ဆောင်ကာ အဝတ်အစားများအား သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်၍ ခွင့်တိုင်ကာ အိမ်သို့ စိတ်အေးလက်အေး ပြန်သွားလိုက်သည်။ .ထို့နောက် နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ဖြစ်လာမည့် အဓိက ဇာတ်ကွက်အတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားလိုက်တော့၏။

နေ့အလင်းရောင် တဖြည်းဖြည်း ကျဆင်းသွားကာ ကျောင်းသားများအားလုံး ကျောင်းမှ ပြန်သွားကြချေပြီ။ ကော်ရစ်ဒါတွင် ကျောင်းသားဟူ၍ နေ့ခင်းတစ်ပိုင်း ခွင့်ယူထားသည့် ထန်ထန် တစ်ဦးတည်းသာ ရှိနေသည်။ မင်းသားလေးက သူ့လွယ်အိတ်ကို အတန်းထဲ၌ ထားခဲ့မိရာ ထိုလွယ်အိတ်ကို ယူရန်အတွက် ကျောင်းသို့ သီးသန့် ပြန်လာခဲ့ရသည်။

စာသင်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားကာ အထဲတွင် လူတစ်ဦးမှ ရှိမနေ၊ စာသင်ခုံများကိုသာ စနစ်တကျ စီတန်းလျက် တွေ့လိုက်ရသည်။

ထန်ထန်က သူ့ထိုင်ခုံ ရှိရာသို့ သွားကာ ကျောပိုးအိတ်ကို ယူရင်း တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။

“တော်သေးတာပေါ့ ရှိနေသေးလို့ ...”

ကျောပိုးအိတ်ကို ယူလိုက်ပြီးနောက် ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း သူ့အကြည့်တို့သည် ကြမ်းတိုက်တံနှင့် ရေပုံးများ ထားရှိရာ သိုလှောင်ခန်းတစ်ခုထံသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ အနားသို့ ခြေသံကို ဖွဖွနင်းရင်း လျှောက်သွားစဉ် ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ထိုင်ခုံတစ်ခုကို မတော်တဆ ဝင်တိုက်မိလိုက်သည်။

ခုံက ကြမ်းပေါ်သို့ ဘုန်းခနဲ လဲကျသွားရာ ထန်ထန်ကလည်း ရှေ့ဆက်သွားနေသည်ကို ရပ်ရင်း လဲကျသည့်ခုံကို အရင်ပြန်ထောင်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် သူ့နောက်ဘက်ရှိ သိုလှောင်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသည့်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

ကြောင်အသွားသော ထန်ထန်က စပ်စုချင်စိတ် အပြည့်ဖြင့် အခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်၏။

အခန်းထဲတွင် သိုလှောင်ခန်းနှစ်ခု ရှိသော်ငြား တစ်ခုမှာ အမြဲလိုလို သော့ခတ်ထားကာ ထိုအထဲ၌ မည်သည့်အရာများ ရှိကြောင်းကို မည်သူမှ မသိကြချေ။

ယခုမူ ထန်ထန်တစ်ယောက် သိသွားချေပြီ။

မယုံကြည်နိုင်ဟန်ဖြင့် မျက်ဝန်းအစုံတို့ ပြူးကျယ်သွားကာ ရှုပ်ထွေးလှသည့် ကာမဆက်ဆံမှုနှင့် အမျိုးမျိုးသော အာသာဖြေအရုပ်များဖြင့် ရှုပ်ပွပေရေနေသော ခုံများကို အကြောင်သား ငေးကြည့်နေမိသွားသည်။

ကျန်းချာက တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သူဖြစ်သည်။ သူ့အပေါ်ပိုင်းမှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိနေဆဲ ဖြစ်သော်ငြား ဘောင်းဘီမှာမူ တစ်ခုခုကြောင့် ပေကျံနေခဲ့သည်။ နက်မှောင်လှသည့် အကြည့်တို့က ထန်ထန်ထံ စူးစူးရှရှ ကျရောက်သွား၏။

အထဲရှိ ခုံစောင်းတစ်ခုပေါ်တွင် ကြိုးအနီဖြင့် ချည်ထားခံရသူတစ်ဦး ရှိနေကာ ထိုသူမှာ ယနေ့ သူ တွေ့ခဲ့သည့် နီရှန်းယန်၏ ခြေထောာက်ကြားမှ ကောင်လေးပင် ဖြစ်ပေသည်။

လုကျစ်ရွှမ်က ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးအားလုံးကို ဖြုတ်ထားကာ သွေးဆောင်နိုင်သည့် ဗာဒံစေ့ပုံ မျက်ဝန်းများဖြင့် ခုံစောင်း၏အရှေ့တွင် ရပ်နေသည်။ သူ၏ ကြီးမားထူထဲလှသော ညီငယ်လေးက ထိုကောင်လေး၏ နီမြန်းလှသော နှုတ်ခမ်းလွှာအကြား ဝင်ချည်ထွက်ချည် လုပ်နေကာ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားနေသည်။

ကျန်းချာ၏ အကြည့်တို့ကြောင့် ထန်ထန်မှာ ရင်တုန်ကြောက်ရွံ့လာကာ ခြေတစ်လှမ်း နောက်ဆုတ်မိသွားတော့သည်။ ထိုစဉ် လုကျစ်ရွှမ်က စကားစပြောလာ၏။

“အားချာ .. ဘာလို့ မင်းနဲ့ ရှန်းယန်နဲ့ တံခါးဝကြီးမှာ ပိတ်ရပ်နေကြတာလဲ ...”

အက်ကွဲနေသည့် သူ့အသံမှာ အလွန် ဖျားယောင်းနိုင်ဖွယ်ရာပင်။

ကျန်းချာက သူ့အကြည့်တို့ကို ဖယ်လိုက်ကာ ခပ်မဲ့မဲ့ ပြုံးလိုက်သည်။

“ရှန်းယန် မဟုတ်ဘူး ကျောင်းသားသစ် ...”

လုကျစ်ရွှမ်က ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းအား ထိုးသွင်းနေရာမှ ရပ်လိုက်ကာ တံခါးဝတွင် ရှဉ့်ပေါက်လေးတစ်ကောင်လို တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ရပ်နေသည့် ထန်ထန်ကို အံ့ဩတကြီး လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“အိုး .. တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ ကောကောတို့ကတောင် မင်းကို လာမရှာရသေးဘူး၊ မင်းလေးက ဒီကောကောတို့ဆီကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ချလာပါရော့လား ...”

လုကျစ်ရွှမ်က သူ့အောက်တွင် လှဲနေသူကို တွန်းဖယ်ကာ စိုစွတ်နေသည့် ဆံပင်တို့ကို ဆွဲဖွလျက် သွားရည်တို့ဖြင့် ပြောင်လက်ကာ ထောင်မတ်နေဆဲ လိင်တံနှင့်အတူ အနားသို့ လျှောက်လာသည်။

ထန်ထန်က ထွက်ပြေးမည်ပြုလိုက်၏။ လုကျစ်ရွှမ်နှင့် ကျန်းချာကလည်း သူ့ကို မတား။ သို့သော် ...

“အား ...”

လွတ်မြောက်ရန် လက်တစ်လုံးသာ လိုတော့သည့် ယုန်ပေါက်လေးမှာ သူ့နောက်တွင် ရှိနေသည့် ကောင်လေး၏ ရင်ဘက်ဖြင့် ဝင်တိုက်မိသွားသည်။ ထိုကောင်လေးက သူ့လက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်၏။

“ဘယ်ကို ပြေးဦးမလို့လဲ ဘေဘီလေးရဲ့ ...”

နတ်ဆိုးဆန်လှသည့် အသံတစ်ခုက သူ့နားစည်သို့ ရိုက်ခတ်လာသည်။

အချုပ်ခံထားရသည့် ထန်ထန်က မျက်ရည်များ ဝေ့သိုင်းလျက် မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ နီရှန်းယန်၏ မျက်နှာချောချောကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။