Chapter 4 - ဇာတ်လိုက်ရှို့က တံခါးရဲ့ တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ ရှိနေတဲ့အချိန် တံခါးရွက်မှာ ဖိချပြီး အလုပ်ခံနေရတယ်

တံခါးအပြင်ဘက်တွင် ချူလဲ့အန်းက ဖြူဖွေးသန့်ရှင်းသည့် ရှပ်အင်္ကျီအဖြူတစ်ထည်နှင့် ကိုယ်ကြပ် ဂျင်းဘောင်းဘီတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကွက်တိဖြစ်နေသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီက သူ၏ ကြည့်ကောင်းလှသည့် တင်ပါးကို အထူးတလည် အသားပေးဖော်ပြနေခဲ့သည်။

သူက ဘာမှမသိထားလေဟန်ဖြင့် စာသင်ခန်းတံခါးလက်ကိုင်ကို လှည့်ဖွင့်လိုက်၏။

ကျောင်းဆင်းပြီးနောက် ကျန်းချာနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးက နူးညံ့ဖြူဖွေးနေသော ကောင်ငယ်လေးတစ်ဦးအား စာသင်ခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားကြသည်ကို သူကိုယ်တိုင် မြင်လိုက်ရသည့်အပြင် ထိုအခန်းထဲမှ မည်သူမှ ပြန်ထွက်မလာသေးသည့်အတွက် ချူလဲ့အန်းသည် အထဲတွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို အလိုလို ခန့်မှန်းနားလည်သွားသည်။

ထိုသခင်လေးသုံးဦးစလုံးက ဂေးများဖြစ်ကြကြောင်း မသိသူဟူ၍ J မြို့တွင် တစ်ဦးပင် မရှိချေ။ ချူလဲ့အန်း၏အဖေက အမျိုးမျိုး ဒုက္ခခံကာ သူ့အား ဤအခန်းထဲသို့ ပြောင်းရွှေ့ခွင့်ရရန် ကြိုးစားခြင်းကလည်း သူ၏ ထူးကဲပြောင်မြောက်သော ရုပ်ရည်ကြောင့်ပင်။

ချူလဲ့အန်းသည် ထူးကဲလှပသည့် ရုပ်ရည်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားရုံသာမက ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ရုပ်ရည်အား ကိုယ်ပိုင်အကျိုးအမြတ်အတွက် လိုအပ်သလို အသုံးချတတ်သူဖြစ်သည်။ အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားခံရသည့် ကောင်လေး၏ ရုပ်ရည်မှာ မည်သို့မည်ပုံ ဖြစ်ကြောင်းတော့ သူမသိ၊ သို့သော် ထိုကောင်လေးက သူ့ထက်ပိုပြီး ကြည့်ကောင်းရန်တော့ လုံးဝ ဖြစ်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။။

သူက ဘာမှမသိထားလေဟန်ဖြင့် တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ရူးသွပ်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ပြင်းထန်သည့် လိင်ဆက်ဆံမှုအား မျက်မြင် ကြုံတွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်ထားသော်ငြား စာသင်ခန်းတစ်ခုလုံး ဗလာဖြစ်နေခဲ့သည်။

တံခါးဝတွင် ရပ်နေသည့် ချူလဲ့အန်း၏ ချောမောလှပကာ အနည်းငယ် မိန်းမဆန်သည့် မျက်နှာလေးမှာ တစ်မဟုတ်ချင်း အေးစက်သွားတော့သည်။

ငါပဲ နောက်ကျလွန်းသွားတာလား ...

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူသည် လိင်စိတ်ကြွဝတ္ထုထဲမှ အဓိကဇာတ်လိုက်တစ်ဦး ဖြစ်ပေသည်။ ချူလဲ့အန်းက စက္ကန့်ပိုင်းမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားသော်ငြား တစ်မဟုတ်ချင်းပင် သူ့အမူအယာကို ပြန်ထိန်းကာ ပစ္စည်းတစ်ခုခု ပျောက်သွား၍ လာရှာသည့်အလား စာသင်ခန်းအနှံ့သို့ စိုးရိမ်တကြီး လှည့်ပတ်ရှာဖွေလိုက်သည်။

လမ်းလျှောက်နေစဉ် သူ၏ လှပလုံးဝန်းသော တင်ပါးလေးကိုလည်း စည်းချက်ညီညီ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့လိုက်သေး၏။ သို့သော် နောက်ပိုင်းအလှအား ရှုမြင်ခံစားကာ ချီးကျူးပေးမည့်သူ တစ်ဦးမှ ရှိမနေသည်ကတော့ နှမြောဖွယ်ရာပင်။

သိုလှောင်ခန်းထဲတွင် ... ကျန်းချာက ရှည်လျားသွယ်လျသော လက်ချောင်းများဖြင့် ထန်ထန်၏ ပါးစပ်ကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ သူ၏ ထူထဲကြီးမားလှသော ညီငယ်လေးကမူ စာသင်ခန်းထဲသို့ သူစိမ်းတစ်ဦး ထပ်ရောက်လာသည့်တိုင် ရပ်တန့်မသွား၊ ထိုအစား ထန်ထန်၏ အထိမခံသည့် နေရာလေးကို ပိုပြီး ကြမ်းတမ်းစွာပင် ထိုးနှက်လိုက်သေးသည်။

လူမိသွားမည်ကို တွေးကြောက်နေသည့် ထန်ထန်မှာလည်း သူကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်ပါဘဲ အပေါက်ကလေးကို ပိုပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကျုံ့ထားမိနေခဲ့သည်။ သူ့အတွင်းသားများက ကျန်းချာ၏ လိင်တံကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ထွေးပွေ့စုပ်ယူထားသည်။ ဖုံးလွှမ်းလာသည့် သာယာမှုနှင့်အတူ ကျန်းချာက သူ့နားရွက်နား ကပ်လျက် တီးတိုးညည်းကာ ပြောလိုက်သည်။

“ထန်ထန်လေး၊ ကိုယ် တံခါးကို လော့ချမထားမိဘူး။ အပြင်ဘက်မှာ ရှိနေတဲ့တစ်ယောက်သာ ဒီအခန်းထဲကို ဝင်လာရင် ပေါင်ပေ့လေးရဲ့ အပျက်ဆန်တဲ့ အပေါက်လေးကို ကိုယ် စိတ်ကြိုက် လုပ်နေတာကို တွေ့သွားနိုင်လောက်လား ...”

ထန်ထန်က သူ့ကို ပြန်မတုံ့ပြန်နိုင်၊ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီသည်အထိ အဆောင့်ခံနေရကာ ခြေထောက်များကလည်း အားနည်းပျော့ခွေနေတော့သည်။ ဝိုင်းစက်စက် လက်ချောင်းထိပ်များ၏ ကုတ်ခြစ်မှုကြောင့် ကျန်းချာ၏ လက်မောင်းပေါ်တွင် လက်သည်းရာအချို့ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

အပြင်ဘက်ရှိ ခြေသံက တံခါးဝနှင့် တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာကာ တံခါးလက်ကိုင်ကလည်း ပွင့်သွားတော့မည့်ဟန် ဖြစ်လာ၏။

ခေါင်းအစခြေအဆုံး ပျံ့နှံ့လာသည့် သာယာမှုကြောင့် ထန်ထန်၏ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားကာ ပြီးမြောက်သည့် အရည်များကလည်း လှိုင်းလုံးအလား ပန်းထွက်လာသည်။ ပန်းရောင်ညီလေးက တဆတ်ဆတ် တုန်ရီကာ အပေါက်လေး၏ အတွင်းပိုင်းမှလည်း ရူးချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင် အရည်များ စီးကျလာကာ အထဲတွင် ရှိနေသည့် ထူထဲကြီးမားလှသော အသားချောင်းကြီးကိုပင် အရည်များဖြင့် စိုရွှဲသွားစေတော့သည်။ 

“အား ...”

အပေါက်လေး၏ ကလူကျီစယ် စုပ်ယူခြင်းအား ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် ကျန်းချာကလည်း ပြိုင်တူ ညည်းလိုက်မိကာ ထန်ထန်၏ ပါးစပ်ကိုပင် အုပ်မထားနိုင်တော့ချေ။ သူက ထန်ထန်ကို ပွေ့ချီကာ ဖြူလွလွကျောပြင်အား တံခါးရွက်တွင် မှီစေလျက် တဘန်းဘန်း မြည်လောက်အောင် မညှာမတာ ထိုးဆောင့်လိုက်တော့သည်။

အထွတ်အထိပ် ရောက်ထားကာစ ဂူပေါက်ဝလေးမှာ အသားချောင်းကြီး၏ အတွင်းသားအားလုံး နီမြန်းယောင်ယမ်းလာသည်အထိ အညှာအတာမဲ့ ထိုးသွင်းခြင်းကို ခံလိုက်ရပြန်ရာ သာယာမှုကြောင့် နောက်တစ်ပြန် တုန်ရီသွားပြန်ခဲ့သည်။

“မ .. မလုပ် ... အား မရတော့ဘူး။ လွှတ်... လွှတ်ပေးကြပါတော့။”

ထန်ထန်၏ခြေထောက်က ကြမ်းနှင့်ပင် မထိတော့။ စူးစူးရှရှ အော်ဟစ်နေမိကာ သူ၏ ဖြူလွလွ ဗိုက်သားထက်၌လည်း ထိုးသွင်းခံနေရသည့် အသားချောင်း၏ ပုံစံကို အတိုင်းသား မြင်တွေ့နေရသည်။

ခံစားရသည်မှာ အင်မတန် ကောင်းလွန်းလှ၏။ ကောင်းလွန်းသည်မှာ အလုပ်ခံရ၍ သေတော့မည်ဟု ထင်မိလာသည်အထိပင်။

တံခါးအပြင်ဘက်ရှိ ချူလဲ့အန်းကလည်း အခန်းထဲမှ လွင့်ပျံ့လာသည့် ချိုအီအီ ညည်းသံတိုးတိုးလေးကြောင့် ကြောင်အမိသွားသည်။

တံခါးက တဒုန်းဒုန်းမြည်ပြီး လှုပ်ရှားနေကာ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သည့်အသံများကလည်း တစ်စထက်တစ်စ ပိုမိုကျယ်လောင်လာ၏။

ချူလဲ့အန်းက အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ အခန်းထဲတွင် ရှိနေသည့် ကောင်လေးကို “အရှက်မရှိတဲ့မြေခွေးကောင်” ဟု တိတ်တခိုး ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါသထွက်ဟန်ဆောင်ကာ တံခါးကို တဒုန်းဒုန်း ထုလိုက်သည်။

“ဟေး .. တံခါးဖွင့်စမ်း။ မင်းတို့ကောင်တွေ အထဲမှာ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ။”

သိုလှောင်ခန်းမှာ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ငြိမ်သက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင် ရှိုက်သံခပ်တိုးတိုးနှင့် အမျိုးသားတစ်ဦး၏ ကျေနပ်အားရနေဟန် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတို့ကို ထပ်ကြားလိုက်ရပြန်၏။ ထိုသူတို့က အပြင်ဘက်တွင် ရှိနေသူအား လုံးဝဥဿုံ လျစ်လျူရှုထားဟန်။

အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံနှင့် ထိုအမျိုးသား၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို ကြားလိုက်ရသည့်အခါ ချူလဲ့အန်းသည် ဒေါသတကြီးဖြင့် ခြေဆောင့်မိသွားသည်။ ထို့နောက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် အော်ပြောလိုက်ပြန်၏။

“ဟေး မင်းတို့ကောင်တွေ ဘာလုပ်နေတာလဲလို့ မေးနေတယ်လေ။ ပြောနေတုန်း လွှတ်ပေးလိုက်နော်။ မဟုတ်လို့ကတော့ ငါ ရဲခေါ်လိုက်မှာ။”

“အား .. ကျန်း .. ကျန်းချာ .. မ .. အား ... မလုပ်ပါနဲ့တော့။”

ကောင်လေး၏ အော်ဟစ်ညည်းတွားသံက ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း ထွက်ပေါ်လာကာ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံများက ပိုပိုပြီးပင် ကျယ်လောင်လာခဲ့သည်။ တံခါးကလည်း အချိန်မရွေး ကျိုးပဲ့သွားတော့မယောင် ကြမ်းတမ်းစွာ လှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။

အထဲတွင် ရှိနေသူမှာ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သိနှင့်နေပြီးဖြစ်သည့်တိုင် ချူလဲ့အန်းက မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ တံခါးကို ထုရိုက်ရင်း အံ့ဩတကြီး အော်ပြောလိုက်သည်။

“ကျန်းချာ .. မင်း ဖြစ်နေတာလား။ ငါ့ရဲ့ မင်းအပေါ် အမြင်တွေက မှားနေခဲ့တာပဲ။ မုဒိမ်းကောင်၊ သူ့ကို အခုချက်ချင်း လွှတ်ပေးလိုက်စမ်း။”

“ထွက်သွား!”

တံခါး၏ အတွင်းဘက်စီမှ ကျန်းချာ၏ ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်သံနှင့်အတူ ထိုကောင်လေး၏ စူးစူးရှရှ အော်ဟစ်သံများကလည်း အဆက်မပြတ် ပေါ်ထွက်နေခဲ့သည်။

ထန်ထန်က အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားကာ သူ့အပေါက်ထဲသို့ ပန်းထုတ်လာသော ပူနွေးနွေး သုတ်ရည်များနှင့်အတူ ပြီးမြောက်သွားပြန်သည်။ ပိန်ပါးပါး ခန္ဓာကိုယ်လေးကလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ရီလျက် ကျန်းချာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ အားနည်းစွာဖြင့် လဲကျသွားသည်။ ဆံစများကအစ အနည်းငယ် စိုစွတ်နေကာ မျက်ဝန်းတို့မှာလည်း ရီဝေယစ်မူးနေဆဲပင်။

ကျန်းချာ၏ အသားချောင်းက သူ့အပေါက်ထဲ ရှိနေဆဲ။ သူက ထန်ထန်၏ မျက်နှာကို တယုတယ ငုံ့နမ်းကာ တုန်ရီနေဆဲဖြစ်သည့် ကျောရိုးတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

လုကျစ်ရွှမ်ကလည်း မိုးထိလုမတတ် ထောင်မတ်နေသည့် ကောင်းကင်ထောက်တိုင်နှင့်အတူ အနားသို့ ရောက်လာကာ ထန်ထန်နှင့် ပြင်သစ်အနမ်းချင်း ဖလှယ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ယူသံများက အခန်းအနှံ့ ပျံ့လွင့်လာသည်။

ကျန်းချာက သူ့ကို အကြိမ်အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ရင်း ဇိမ်ခံလို့ အားရကာမှ အနည်းငယ် ပျော့စပြုနေပြီဖြစ်သော လိင်တံကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သုတ်ရည်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော အဝလေးမှတစ်ဆင့် ထန်ထန်၏ ပေါင်တံပေါ်သို့ အရည်များ တရစပ် စီးကျလာကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဗွက်ထသွားတော့သည်။

စိတ်ကြွဖွယ်အနံ့အသက်က လေထုထဲသို့ တစ်မုဟုတ်ချင်း ပျံ့နှံ့သွားသည်။

ထိုမြင်ကွင်းက နီရှန်းယန်အဖို့ သည်းမခံနိုင်ဖွယ်ရာပင်။ သူက ထန်ထန်၏ နူးညံ့အိစက်နေသော တင်ပါးလုံးလုံးလေးများကို နောက်တစ်ကြိမ် ထိတွေ့ရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း ကျန်းချာက သူ့ကို ဟန့်တားလိုက်သည်။

“ဒီနေ့အတွက်တော့ တော်လောက်ပြီ။”

ကျန်းချာက ထိုသို့ပြောရင်း သူ့အဝတ်များကို သေချာပြန်ဝတ်ကာ တစ်ရှူးအစိုနှင့်အတူ ထန်ထန်၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မျက်လွှာချလျက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။

နီရှန်းယန်က နာရီကိုတစ်လှည့်၊ အားကုန်သွားပြီဖြစ်သော ထန်ထန်ကိုတစ်လှည့် စိုက်ကြည့်ကာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ နီမြန်းယောင်ယမ်းနေသည်အထိ စုပ်ယူခံထားရသော နို့သီးခေါင်းလေးများကို ကိုက်ခဲရင်းသာ စိတ်ကို ဖြေဖျောက်လိုက်ရတော့သည်။ အထိမခံနိုင်သည့် နေရာလေးကို နှိုးဆွခံလိုက်ရသည့်အတွက် ထန်ထန်သည် မှိန်းနေရင်း အလိုလို ညည်းမိသွားခဲ့သည်။

အမျိုးသားနှစ်ဦးမှာ ရမ္မက်ကြွနေဆဲပင်။ သို့သော် ထန်ထန်၏ ဖြူဖွေးနူးညံ့သော လက်သွယ်သွယ်လေးများကိုသာ သုံးကာ ဖြေလျှော့ခဲ့ကြရသည်။

ချူလဲ့အန်းအတွက်မူ ... အစောပိုင်းကတည်းက လုကျစ်ရွှမ် ဖုန်းဆက်ကာ လှမ်းခေါ်ထားသူတစ်ဦးက သူ့ကို အပြင်သို့ ခေါ်ထုတ်သွားနှင့်ပြီး ဖြစ်သည်။ အခန်းထဲသို့ သူ ဘာကြောင့် ရောက်လာကြောင်းကို မည်သူမှ မသိချင်ကြပေ။

(နီရှန်းယန် - ဘေဘီလေး ဘာလို့ ကျောင်းမလာသေးတာလဲ။)

(လုကျစ်ရွှမ် - ထန်ထန်လေး တကယ်လို့ အခုထိ ကျောင်းမလာသေးဘူးဆိုရင် ကိုယ်တို့တွေ စိတ်ဆိုးမိတော့မှာနော်။)

(ကျန်းချာ - ကျောင်းကိုလာခဲ့။)

ဆက်တိုက်ဝင်လာသည့် စာတိုများနှင့်အတူ သူ့ဖုန်းက တရစပ် တုန်ရီနေခဲ့သည်။ ထန်ထန်က သူ့အိမ်ရှိ အိပ်ရာကြီးပေါ်တွင် လဲလျောင်းရင်း ထိုစာများကို ပျင်းရိငြီးငွေ့စွာဖြင့် ဖတ်နေလိုက်သည်။

တဏှာကိစ္စကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြည်းစမ်းခဲ့ဖူးသွားပြီဖြစ်သည့် မင်းသားလေး၏ နူးညံ့သန့်စင်ကာ အပြစ်ကင်းသည့် မျက်နှာထက်တွင် ခပ်ညုညု အငွေ့အသက်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရင့်မှည့်နေသည့် အသီးနံ့တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေ၏။

ပြင်းထန်လှသည့် လိင်ဆက်ဆံမှုကို လက်တွေ့ ခံစားလိုက်ရပြီးနောက်တွင် ထန်ထန်သည် ဇာတ်ကောင်စရိုက်သဘာဝအတိုင်း သရုပ်ဆောင်ကာ သုံးရက်တိုင်တိုင် အိမ်တွင်းပုန်းနေခဲ့သည်။ သခင်လေးသုံးဦးကလည်း သူ့ကို အတင်းအကျပ် မတိုက်တွန်းလိုသည့်အတွက် စဉ်းစားချိန်ပေးရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။

သို့သော် အကောင်ပေါက်လေးက ခေါင်းကို သဲထဲဖွက်ပြီး ပုန်းနေကာ ဘယ်သူနှင့်မှလည်း မတွေ့၊ ဘယ်သူ့စကားမှလည်း နားထောင်မပေး၊ သူတို့ကိုလည်း လုံးဝဥဿုံ အကြောင်းမပြန်တော့ချေ။ ထို့ကြောင့် မနက်မိုးလင်းကတည်းက စိတ်မရှည်နိုင်ကြတော့သော သုံးယောက်သားသည် သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကို စုံစမ်းကာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို စာများ ပို့လာကြတော့သည်။

ဆုတံဆိပ်ပိုင်ရှင် သရုပ်ဆောင်မင်းသားက ဖုန်းကို ဘေးချရင်း အိပ်ရာပေါ် လူးလှိမ့်နေခဲ့သည်။ ထိုသူများက လိင်ဆက်ဆံရာ၌ ထူးချွန်ကာ သူ့ကို သေလုမတတ် သာယာအောင် စွမ်းဆောင်ပေးနိုင်ကြသည် ဆိုသော်ငြား မလုံလောက်သေးချေ။

သူ့အနေဖြင့် အပြောင်းအလဲ ကြီးကြီးမားမားတစ်ခု ဖြစ်လာသည်အထိ စောင့်ဆိုင်းရန် လိုအပ်သေးသည်။

အပြောင်းအလဲက ရောက်လာရန် မကြာလိုက်။ နောက်တစ်ရက် ကုန်သွားသည်အထိ အကောင်ပေါက်လေးက သူတို့ကို အကြောင်းမပြန်သေးရာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အင်အားကြီးမား လွှမ်းမိုးနိုင်ခဲ့သူ သခင်ငယ်လေးသုံးဦးမှာ စိတ်မရှည်လက်မရှည် ဖြစ်လာတော့သည်။

ထန်မိသားစု၏ အလှကုန်ကုမ္ပဏီမှာ ထပ်ကာတလဲလဲ ပစ်မှတ်ထားခြင်း ခံရကာ ထန်ထန်၏အဖေမှာလည်း ဤရက်ပိုင်းအတွင်း အလုပ်သို့ အစောကြီးသွား၊ မိုးချုပ်မှ ပြန်လာနေရသည့်အတွက် နဂိုကတည်းက ကျန်းမာရေး မကောင်းလှသည့် ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရက်ပိုင်းအတွင်း ပိုပြီး အရွယ်ကျလာတော့သည်။

ညဉ့်နက်သည်အထိ စာကြည့်ခန်းက မီးရောင်လင်းနေဆဲပင်။ ချစ်စရာ ကာတွန်းပုံ ညဝတ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားသည့် ထန်ထန်က ညလုံးပေါက် အလုပ်လုပ်ရန် ပြင်နေကြသည့် မိဘနှစ်ပါးအတွက် နွားနို့ပူပူလေးနှစ်ခွက် ယူသွားပေးလိုက်သည်။

ယုန်ရုပ်ပုံစံ အိစက်စက် ဖိနပ်ပါးလေးနှင့်အတူ ကော်ဇောပေါ်သို့ ခြေသံ မကြားရစေဘဲ လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်။ စာကြည့်ခန်းတံခါးက အနည်းငယ် ပွင့်နေကာ နူးညံ့နွေးထွေးသည့် မီးအဝါရောင်က အပြင်ဘက်သို့ လျှံထွက်နေ၏။ မသိမသာ ဟနေသည့် တံခါးကြားမှတစ်ဆင့် သူ့မိဘများ၏ စကားသံကို အတိုင်းသား ကြားနေခဲ့ရသည်။

“ဘယ်လိုဖြစ်လို့များ ကိုယ်တို့ရဲ့ ကုမ္ပဏီပေါက်စလေးက ကျန်းနဲ့ လုမိသားစုရဲ့ ပစ်မှတ်ထားတာကို ခံနေရတာလဲ တကယ်ကို မစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး။”

ထန်ထန်၏အဖေမှာ နားမလည်နိုင်မှုနှင့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုတို့ ပြည့်နှက်လျက် ပြောလိုက်သည်။

ရင်းနှီးနေသည့် မျိုးရိုးနာမည်များကြောင့် ထန်ထန်သည် နေရာတွင် ကြောင်အလျက်သာ ရပ်တန့်မိသွားတော့သည်။

သူ့အဖေနှင့်အမေ ဆက်ပြောသည့် စကားများကိုလည်း သူ နားမထောင်မိတော့။ ထိုကဲ့သို့ ယုတ်မာကောက်ကျစ်လှသော နည်းလမ်းများကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မကြုံတွေ့ဖူးသည့်အလျောက် အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ခြေဆောင့်လိုက်မိတော့သည်။ သို့သော် သူ့အနေဖြင့် နာနာခံခံဖြင့် ကျောင်းပြန်တက်ရုံမှအပ တတ်နိုင်သည့်အရာ မရှိတော့ချေ။