Chapter 6 - သူ့နှလုံးသားကို ဖမ်းဆုပ်သွားတဲ့ အမှိုက်ကောင်တွေ

J မြို့ ကိုယ်ပိုင်အထက်တန်းကျောင်းသည် တစ်နိုင်ငံလုံးရှိ ထိပ်သီး အထက်တန်းကျောင်းများအနက် တစ်ကျောင်းအပါအဝင် ဖြစ်၏။ အမျိုးမျိုးသော အဆောက်အအုံများကို မြေနေရာ မခိုမကပ်ဘဲ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း တည်ဆောက်ထားသည့်အပြင် ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်အနှံ့ စိမ်းစိုလှပသော ပတ်ဝန်းကျင်များဖြင့် ဝိုင်းပတ်ထားကာ သန့်စင်ခန်းများကအစ အဖြူနှင့်အမည်း နှစ်ရောင်သာသုံး၍ ရိုးရှင်းသပ်ရပ်စွာ ပြင်ဆင်ထားသည်။

အတန်းဆင်းသည့် ခေါင်းလောင်းသံ မမြည်သေးသည့်အတွက် အတန်းတိုင်းရှိ စာသင်ကြားသံများကို ခပ်တိုးတိုး ကြားနေရဆဲပင်။ သန့်စင်ခန်းမှာမူ ပုံမှန်မဟုတ်လောက်အောင် ငြိမ်သက်နေကာ တံခါးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပိတ်ထားသည့် အိမ်သာအခန်းတစ်ခု၏ အတွင်း၌ အဝတ်စအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်နေသံကိုသာ မသိမသာ ကြားနေရသည်။

ထန်ထန်က အိမ်သာပေါ် ထိုင်ကာ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ရင်း နှာတရှုံ့ရှုံ့ဖြင့် မျက်ရည်များကို သုတ်နေသည်။

ခပ်ချောချော ကောင်ငယ်လေး၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး မျက်ရည်စများဖြင့် စိုရွှဲနေကာ နှာခေါင်းနှင့် မျက်လုံးများမှာလည်း ငိုကြွေးမှုကြောင့် ရဲရဲနီနေခဲ့သည်။ တသိမ့်သိမ့် တုန်နေဆဲဖြစ်သည့် အားနည်းလှသော ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ မြင်ရသူအပေါင်း ကရုဏာသက်ဖွယ်ရာပင်။

ဖြူလွလွ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အတိုင်းသား မြင်နေရကာ မျက်လုံးများ နီမြန်းနေသည့် ထန်ထန်က သူ၏ အဖြူရောင်ချည်သားအတွင်းခံဘောင်းဘီအစွန်းကို လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ထားသည်။

အတွင်းခံကို အနီးကပ် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက ရှေ့သို့ ဆူထွက်လာကာ ရပ်တန့်သွားခါစ မျက်ရည်စက်များမှာလည်း တစ်မုဟုတ်ချင်း ပြန်ကျဆင်းလာပြန်တော့သည်။

သန့်စင်ခန်းထဲရှိ ပိုးသတ်ဆေးအနံ့က အမျိုးအမည် မသိရသည့် ချိုအီအီအနံ့နှင့် တဖြည်းဖြည်း ပေါင်းစပ်သွားသည်။ အဖြူရောင်ချည်သားအတွင်းခံ၏ အရှေ့ဘက်ခြမ်းမှာ ခြောက်သွေ့နေသော်ငြား တင်ပါးနေရာကို ဖုံးအုပ်ပေးရသည့် အနောက်ခြမ်းမှာမူ အောက်သို့ တစက်စက် စီးကျနေဆဲဖြစ်သော အရည်များကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေခဲ့သည်။

“ဝူး .. မ .. မကောင်းတဲ့ကောင်ကြီးတွေ။”

သူ၏ ရမ္မက်ကြီးမှုအား သက်သေခံနေသည့် ပစ္စည်းကို ကိုင်ထားရင်း မင်းသားလေးမှာ ရှက်စိတ်နှင့်အတူ ဒေါသစိတ်ကပါ ရုန်းကြွလာကာ လက်ဖမိုးဖြင့် စီးကျလာသမျှ မျက်ရည်စတိုင်းကို ဆက်တိုက် သုတ်နေလိုက်သည်။

နှာတရှုံ့ရှုံ့ဖြင့် တိတ်တခိုး ကျိန်ဆဲနေစဉ်မှာပင် သူ ရှိနေသည့် အိမ်သာတံခါးမှာ ဘန်းခနဲမြည်အောင် နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် အထုခံလိုက်ရသည်။

ထန်ထန်က ထိတ်လန့်နေသည့် ကြောင်ပေါက်လေးအလား တုန်ရီသွားကာ ခပ်တိုးတိုး ပြန်မေးလိုက်သည်။

“ဘယ်သူလဲ။”

တံခါးအပြင်ဘက်၌ စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ငြိမ်သက်နေကာ ထို့နောက်တွင်မှ ကျန်းချာ၏ ရေခဲရိုက်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

“တံခါးကိုဖွင့်လိုက်။”

လူဆိုးကောင်များထဲမှ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည့်အတွက် ထန်ထန်က ဟွန့်ခနဲ နှာမှုတ်ကာ တီးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည်။

ဟမ့် .. ငါကတော့ လုံးဝကို ဖွင့်မပေးနိုင်ပါဘူးနော် ...

ကောင်ငယ်လေးက သူ့စကားအား လိမ်လိမ်မာမာဖြင့် နာခံလိမ့်မည် မဟုတ်ကြောင်း လက်ခံထားပြီး ဖြစ်သည့်အတွက် တံခါးအပြင်ဘက်ရှိ ကျန်းချာက ချော့မော့သွေးဆောင်ဟန်တို့ မသိမသာ ရောစွက်လျက် ညင်ညင်သာသာလေး ပြောလိုက်သည်။

“ကိုယ် မင်းအတွက် အတွင်းခံအသစ်တစ်ထည် ဝယ်လာပေးတာ။ တံခါးကို ဖွင့်ပေးနော်။ မင်းကို ဘာဆို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။”

အစောပိုင်းကအထိ ဘာမှ မခံစားရသေးသော ထန်ထန်မှာ ကျန်းချာ၏ စကားကို ကြားခါမှ ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့အောက်ပိုင်းမှ အေးစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာသယောင် ခံစားမိလာတော့သည်။ သူက အရည်များ တစက်စက် စီးကျနေဆဲ အတွင်းခံကိုတစ်လှည့်၊ အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသော သူ့အောက်ပိုင်းကိုတစ်လှည့် စိုက်ကြည့်ကာ အတွေးနှစ်ခု လွန်ဆွဲမိသွားတော့သည်။ အကြောင်းပြချက် မရှိပါဘဲ အတန်းမလစ်ရဲသည့်အတွက် နောက်ဆုံးတွင်တော့ စိတ်မပါလက်မပါဖြင့်ပင် တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ရတော့သည်။

ကျန်းချာက အထုပ်တစ်ထုပ်ကို ကိုင်ထားရင်း အပေါက်ဝတွင် ပျင်းတိပျင်းရွဲဖြင့် မတ်တတ်ရပ်နေသည်။ တံခါးပွင့်လာသည့်အခါ သုန်မှုန်မှိုင်းပျ၍ ရေခဲကန်အလား အေးစက်နက်ရှိုင်းသော အကြည့်များဖြင့် သူ့ကို မော့ကြည့်လာသည်။ တစ်ဖန် ထို ရေခဲရိုက်အကြည့်တို့က ထန်ထန်၏ နူးညံ့အိစက်ကာ အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းသို့ ကျရောက်သွားသည့်အတွက် အကြည့်ခံရသူမှာ ရေခဲကန်ထဲ ခုန်ဆင်းလိုက်ရသည့်အလား ကြက်သီးများ တဖျန်းဖျန်း ထလာတော့သည်။

အကြည့်များဖြင့် အသံတိတ် ဆူပူခံလိုက်ရသည့် ထန်ထန်က ချက်ချင်း သူ့ခြေလှမ်းတို့ကို နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူကာ မေးကို မော်ချီလျက် နူးညံ့ညံ့အသံလေးကို အတင်းအကျပ် တင်းမာစေကာ ခက်ထန်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“ပေး … ငါ့ကို ပေးခဲ့ပြီးရင် မင်း ထွက်သွားလို့ရပြီ။”

မောက်မာမှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည့် ထိုကောင်လေး၏ မျက်နှာမှာ ကိုယ်လုပ်တော်များအား အမိန့်ပေးနေသည့် ဧကရာဇ်တစ်ပါးအလား။

“ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်သွားပေးပါ။ အခု ငါ တကယ်ကို မင်းတို့မျက်နှာကို မမြင်ချင်ဘူး။”

ကျန်းချာကမူ သူ့အပြုအမူလေးကို ရယ်ချင်စရာကောင်းသည်ဟု ခံစားမိခဲ့သည်။ သို့သော် သူ့ဘက်မှ စကားမပြောနိုင်သေးခင်မှာပင် ကောင်လေး၏ ရမ္မက်ကြွမှုသက်သေ အတွင်းခံကို ဖျပ်ခနဲ မြင်လိုက်ရကာ သူ့အသက်ရှူသံများ ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတော့သည်။

မည်သူမှ စကား ဆက်မပြောကြတော့၊ လေထုမှာလည်း ချက်ချင်းပင် ဒွိဟဖြစ်ဖွယ် အနေအထားသို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

ကျန်းချာ၏ အကြည့်တို့က မသိမသာ အမှောင်ကျသွားကာ သူ့အတွေးများကိုမူ မည်သူမှ မခန့်မှန်းနိုင်ခဲ့ချေ။ ထန်ထန်က အသက်ရှူရပ်မတတ် ဖြစ်လာကာ နားရွက်ဖျားများလည်း ပန်းရောင်ပြောင်းစ ပြုလာ၏။ ဟန်မပျက် ရပ်နေနိုင်ရန် အလို့ငှာ မေးကိုသာ ခပ်မြင့်မြင့် မြှောက်ထားလိုက်ရတော့သည်။

ထို့နောက်တွင် ကျန်းချာက ရုတ်ချည်းဆိုသလို စတင်လှုပ်ရှားလာ၏။

သူက ရှေ့သို့တိုးကာ ကိုယ်ကို ကိုင်းချလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာမှာ ထန်ထန်၏ နှာခေါင်းထိပ်ဖျားနှင့် ထိလုမတတ် နီးကပ်လာခဲ့သည်။

ထန်ထန်က သူ့ရှေ့တည့်တည့်ရှိ ခပ်ချောချော မျက်နှာကြောင့် ကြောင်အသွားကာ မျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်လျက် သူကိုယ်တိုင်ပင် သတိမထားမိပါဘဲ အလိုလို နောက်ဆုတ်မိသွားသည်။

“ဘာ .. ဘာလုပ်တာလဲ။”

ထန်ထန်၏ သတိကြီးကြီးထားနေဟန် မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ဆုံလိုက်ရသည့်အခိုက်အတန့်၌ ကျန်းချာသည် ထိုကောင်လေးမှာ သူ့အား ခြိမ်းခြောက်နိုင်စွမ်း မရှိပါသည့် လက်သည်းလေးများဖြင့် အချိန်မရွေး ကုတ်ခြစ်ပစ်နိုင်သည်ဟု ခံစားမိလာခဲ့သည်။ သို့သော် ကြောင်ပေါက်လေးတွင် သူ့အား နာကျင်စေနိုင်လောက်အောင် လုံလောက်သည့် ခွန်အား ရှိမနေချေ။ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ကုတ်ခြစ်လျှင်ပင် သူ့အတွက်မူ “မြောင်” ဟု ချစ်စရာကောင်းအောင် အော်တတ်သည့် ကြောင်ပေါက်စလေး ကုတ်သလောက်သာ ရှိပေလိမ့်မည်။

နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ကို ကော့ညွတ်ကာ လေထဲရှိ ချိုအီအီအနံ့လေးကို အကြိမ်ရေအနည်းငယ်ခန့် အနံ့ခံရင်း ကိုယ်ကို မသိမသာ ထပ်ကိုင်းလိုက်သည်။

ထန်ထန်က သူ့အနားသို့ ပိုပိုပြီး နီးကပ်လာသည့် မျက်နှာချောချောကို အကြောင်သား ငေးကြည့်နေခဲ့မိသည်။ ပုန်းရှောင်ရန်လည်း မဖြစ်နိုင်တော့သည့်အတွက် မျက်လုံးကို တင်းတင်းမှိတ်ကာ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ထားရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။

ခပ်ဖျော့ဖျော့ သစ်သားရနံ့က သူ့နှာဖျားသို့ ရိုက်ခတ်လာသည်။ ထန်ထန်မှာလည်း ထိုအနံ့၏ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ မသိမသာ လိုက်ပါမိသွား၏။

တစ်စက္ကန့် .. နှစ်စက္ကန့် .. ထို့နောက် သုံးစက္ကန့်အကြာတွင် ...

??????

ဘာ ... ဘာလို့ ဘာအသံမှ မကြားရတော့တာလဲ ...

ထန်ထန်က ပဟေဠိဖြစ်သွားကာ မျက်လုံးကို အမြန် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မျက်လုံးများ ကွေးညွတ်သည်အထိ ပြုံးနေသော ကျန်းချာ၏ မျက်နှာချောချောကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့၏။

ထန်ထန်တစ်ယောက် သူ့အား ချောင်းကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်သည့်အခါ ကျန်းချာက သူ့လက်ချောင်းများကို အလုပ်ပေး၍ ထန်ထန်၏ ခြေထောက်အောက်နားတွင် ကျနေဆဲဖြစ်သော အရည်များ စိုရွှဲနေသည့် အတွင်းခံကို ကောက်ယူကာ အတွင်းခံအသစ်ကို ခြေထောက်တွင် စွပ်ပေးပြီးခါမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း မတ်တတ်ပြန်ရပ်လိုက်သည်။

ထန်ထန်၏ မျက်လုံးများလည်း အပြည့်အဝ ပြန်ပွင့်လာပြီဖြစ်ကာ သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှက်စိတ်ကြောင့် ရဲရဲနီနေတော့သည်။

မည်သူ့ကိုမှ အောက်မကျို့ဖူးသည့် သခင်လေးတစ်ဦးဖြစ်သူ ကျန်းချာက သူ၏ ညစ်ပတ်ပေရေနေသော အတွင်းခံကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ကာ အတွင်းခံအသစ် ထည့်လာသည့် အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်ပြီးနောက် သူ့အိတ်ကပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

ထန်ထန်က သူ့လုပ်ရပ်များကို ဆက်မကြည့်ရဲတော့သည့်အတွက် ချက်ချင်း အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီကို အမြန် ပြန်ဝတ်ကာ လှစ်ခနဲ ပြေးထွက်သွားလိုက်၏။

“ဟေး .. မပြေးနဲ့လေ။”

တံခါးဝရှိ လုကျစ်ရွှမ်က လက်ကို ဆန့်တန်းထားရင်း သူ့ကို တားလိုက်သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က သူ့အရပ်နှင့် လိုက်ဖက်စွာပင် ရှည်လျားလှသော ခြေတံရှည်များကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူ ဖြစ်သည်။ ငွေမင်ရောင် ကျောင်းဂျာကင်ကို ဝတ်ကာ လည်စည်းကို လျော့ရိလျော့ရဲ စည်းနှောင်ထားသည်။ ဘယ်ဘက်နားရွက်ဖျားရှိ တဖျပ်ဖျပ်တောက်နေသော အပြာရောင် စိန်နားကပ်ကြောင့် သူ့ရုပ်ရည်မှာ ပို၍ပင် ဝင့်ကြွားနေပေသည်။

နီရှန်းယန်ကမူ ချောမောသည့်တိုင် မနာခံတတ်သည့် အငွေ့အသက်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသူ ဖြစ်သည်။ သူက လုကျစ်ရွှမ်၏ ဘေးတွင် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လျက် ရပ်နေကာ နှုတ်ခမ်းက မီးညှိထားသော စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ကိုက်ခဲထားသည်။

ကျန်းချာက အခန်းထဲမှ တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ထွက်လာသည့်အခါ နီရှန်းယန်က ဆေးလိပ်ငွေ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း မှုတ်ထုတ်ရင်း လေချွန်လိုက်သည်။

“စောက်ကျိုးနည်း ကျန်းချာ၊ မင်း အထဲမှာ ဖင်ချနေလို့များ ပြန်ထွက်လာဖို့ကို ဒီလောက် ကြာနေရတာလား။ ငါရော လုကျစ်ရွှမ်ပါ မင်းတစ်ယောက်တည်း ပျော်မြူးနေတာများလို့တောင် တွေးမိနေတာ။”

ကျန်းချာက သူ့အင်္ကျီလက်ကို ပြန်ပြင်ရင်း တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“အချိန်က တိုလွန်းတယ်။”

အရိုးသားဆုံး ပြောရပါလျှင် ထိုသခင်ငယ်လေးသုံးဦးမှာ မိသားစုကောင်းမှ ဆင်းသက်လာသူများ ဖြစ်ရုံသာမက ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ကြီးမားသည့် ရုပ်ရည်ကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားကြရာ ထန်ထန်သည် လေထဲရှိ အားကောင်းလှသော ယောကျ်ားဟော်မုန်းတို့၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ခံလိုက်ရတော့သည်။ သူသည် ထိုကဲ့သို့ ဟော်မုန်းများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည့် လူငယ်လေးများကို အကြိုက်ဆုံးပင်။

အားမာန်ပြည့်ဝသူများ ဖြစ်သည့်အလျောက် လိင်ဆက်ဆံရာ၌လည်း အလွန်ပင် ပျော်စရာ ကောင်းပေလိမ့်မည်။ ချက်ချင်းပင် ထိုသူတို့ထံ ပြန်လှည့်သွားကာ အလုပ်ခံလိုက်လိုစိတ်များ ဆက်တိုက် ဖြစ်ပေါ်လာတော့၏။

သူ၏ စိတ်ကြွဖွယ် အတွေးများကို တိတ်တခိုး ဖိနှိပ်ကာ အင်္ကျီစကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူ့အသံမှာ ခြင်တစ်ကောင်၏ အသံလောက်နီးနီး တိုးနေခဲ့သည်။

“မင်း .. မင်းတို့တွေ ငါ့ဆီကနေ လိုချင်တာ တစ်ခုခု ရှိလို့လား။”

ပြောရင်းပြောရင်းပင် တိုးဝင်သွားသည့် အသံကြောင့် သူ့ပုံစံမှာ ချစ်စဖွယ်၊ သနားစဖွယ် ဖြစ်လာတော့သည်။

နီရှန်းယန်က ဆေးလိပ်ကို လွှင့်ပစ်ကာ သူ့အနားသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။ ထို့နောက် စကားတစ်ခွန်းမှ မဆိုဘဲ သူ့ကို နင့်နင့်သည်းသည်း နမ်းရှိုက်လိုက်၏။ သူ့လက်မောင်းကြားရှိ ယုန်ပေါက်လေး အားကုန်ကာ အသက်ရှူကျပ်ပြီး သူ့လက်မောင်းကို သာသာလေး ရိုက်ပြီး အထဲအထိ တိုးဝင်နေသာ သူ့လျှာဖျားကို တွန်းထုတ်မလာခင်အထိ ဆက်တိုက် နမ်းရှိုက်နေခဲ့သည်။ မသိမသာ ယောင်ယမ်းနေသည့် ပန်းရောင်လျှာဖျားလေးကို ခပ်သာသာ ကိုက်ခဲလိုက်ပြီးခါမှ လွှတ်ပေးလိုက်၏။

“ဘေဘီ .. ကိုယ် မင်းကို အရမ်းကို လွမ်းနေတာ။”

နီရှန်းယန်က ကောင်လေး၏ ချိုမြိန်ယစ်မူးဖွယ် ကိုယ်သင်းနံ့ကို နမ်းရှိုက်ရင်း တီးတိုးပြောလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က စီးကရက်ကို ကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ကမူ ထန်ထန်၏ တင်ပါးကဲ့သို့ နူးညံ့အိစက်သော အရာကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးလေသည့်အလား အားရပါးရ ဖျစ်ညှစ်နေခဲ့သည်။

နီရှန်းယန်၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ပူနွေးလာပြီး အတင်းအကျပ် ပွေ့ဖက်ကာ မဖွယ်မရာ အကိုင်ခံနေရသည့် ထန်ထန်မှာလည်း ရှက်သွေးဖြာလာတော့သည်။ မျက်ရည်ကြည်များ ဝေ့သီလာသည့်အတွက် စီးကျလာသမျှ မျက်ရည်စတိုင်းကို နီရှန်းယန်၏ အင်္ကျီဖြင့် ပွတ်သုတ်ပစ်နေရသည်။

ထို့နောက်တွင် သူက အရဲစွန့်ကာ မေးလိုက်သည်။

“မင်းတို့ .. မင်းတို့တွေ ငါ့အဖေကို ပစ်မှတ်ထားတာလည်း တမင် လုပ်ကြတာ မဟုတ်လား။ ငါ .. ငါကမှ မင်းတို့လုပ်တာကို ခံရတဲ့သူပါနော်။ တင်ပါးတစ်ခုလုံး ယောင်ကိုင်းနေတဲ့အထိလည်း အလုပ်ခံရသေးတယ်။ အဲ့ဒါကိုတောင် မင်းတို့က ငါ့အပြင် ငါ့မိဘတွေကိုပါ လာပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာ။”

ပြောလေလေ ဒေါသစိတ်တို့ ပိုတိုးလာလေဖြစ်ကာ နှာတရှုံ့ရှုံဖြင့် စကားကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

“မင်းတို့အတွက် ဘာမှ နစ်နာသွားရတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ကို။”

“ဪ။”

လုကျစ်ရွှမ်၏ နှလုံးသားလေး နာကျင်သွားတော့သည်။ သူက ထန်ထန်၏ မျက်နှာသေးသေးလေးကို မော့စေကာ မျက်ရည်များ ရစ်သိုင်းနေသော မျက်လုံးထောင့်စွန်းလေးကို အသာ ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူ့အသံမှာလည်း ပျားရည်အလား ချိုမြိန်နွေးထွေးနေခဲ့သည်။

“မငိုပါနဲ့။ ထန်ထန်လေး ဒါတွေအားလုံး ကိုယ်တို့ရဲ့ အပြစ်တွေပါ။ ကိုယ်တို့ရဲ့ အဖိုးတန် ထန်ထန်လေးသာ လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ထွက်မပြေးဘူးဆိုရင် ကိုယ်တို့ အဖေနဲ့အမေရဲ့ကုမ္ပဏီကို လုံးဝလုံးဝ ပစ်မှတ်မထားဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်ကွာ။ ဟုတ်ပြီလား။”

ချစ်ခင်စိတ်တို့ ယိုဖိတ်စွာဖြင့် နူးနူးညံ့ညံ့ အနမ်းခံလိုက်ရသည့်အတွက် ထန်ထန်မှာ အနည်းငယ် ရှက်မိသွားတော့သည်။ သို့သော် တစ်ဖက်လူ၏ နောက်ဆုံးစကားတစ်ခွန်းကို ကြားလိုက်ရသည့်အခါ မျက်ရည်များ ရစ်သိုင်းလျက်နှင့်ပင် မော့ကြည့်ကာ ငြင်းဆန်လိုက်သည်။

“သူတို့က မင်းတို့ရဲ့မိဘတွေ မဟုတ်ဘူး။”

လုကျစ်ရွှမ်က ထိုစကားကို အလွန် သဘောကျသွားကာ ထန်ထန်၏ လက်ချောင်းလေးများကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း စနောက်ကျီစယ်တော့သည်။

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။ သူတို့က ကိုယ်တို့ရဲ့ မိဘတွေ မဟုတ်ဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ယောက္ခထီးနဲ့ ယောက္ခမကြီးလို့ ခေါ်သင့်လား။”

သူက ကျန်းချာကို မျက်ခုံးပင့်ပြကာ အတည်ပေါက်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ 

“ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား။ အားချာ။”

ကျန်းချာက အနက်ရောင်စကျင်ကျောက် ဘေစင်ကို ကျောမှီကာ ရယ်ရွှင်မြူးစွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်။”

ထန်ထန်က မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းကာ ဒေါသတကြီး ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“မင်း .. မင်းတို့ကောင်တွေ။”

ထိုထက်ပိုပြီးလည်း ဘာဆက်ပြောရမည်မှန်း မသိတော့သည့်အတွက် နီရှန်းယန်၏ မာကျောကြံ့ခိုင်သော ရင်ဘက်ထဲသို့သာ မျက်နှာအပ်လျက် ဖွက်ထားလိုက်တော့သည်။

ထန်ထန်၏ အတွေးတစ်ခုလုံး ကမောက်ကမ ဖြစ်နေကာ လက်ရှိအခြေအနေမှာ မည်မျှအထိ ရှက်စရာ ကောင်းလှကြောင်းကို ဆက်တိုက် တွေးနေမိခဲ့သည်။

ကြီးမားလှသည့် လက်ဖဝါးကြီးက သူ့ခေါင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေကာ နီရှန်းယန်က တစ်ခုခု ရေရွတ်လိုက်လေသည့်ဟန်၊ သူ မျက်နှာအပ်ထားသည့် ရင်ဘက်တစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။ ထန်ထန်က သူ့အင်္ကျီစတို့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ထားကာ သူတို့ ပြောသမျှအားလုံးကို ခေါင်းညိတ်ပြီး လက်ခံလိုက်သည်။

သို့သော် ပြင်းထန်လှသည့် ဆက်ဆံမှုကြောင့် အသိစိတ်တို့ ပြန်ကပ်လာကာ ငိုကြွေးမိချိန်တွင်မူ နောင်တရရန် နောက်ကျသွားချေပြီ။