Chapter - 5 လူရှေ့သူရှေ့မှာ အထွတ်အထိပ်ရောက်တဲ့အထိ လက်ချောင်းနဲ့ နှိုးဆွခံရ

ထန်ထန်က စာသင်ခန်းအရှေ့တွင် တစ်ခဏမျှ ရပ်နေမိသည်။ ထို့နောက်တွင်မှ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူကာ အားတင်း၍ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။

အစောပိုင်းက စကားပြောနေကြသော ကျောင်းသားများအားလုံး ပြိုင်တူ ငြိမ်ကျသွားကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည့် ထန်ထန်ကိုသာ ဝိုင်းအုံစိုက်ကြည့်လိုက်ကြတော့သည်။

ထန်ထန်ခမျာ နေရာတွင် အကြောင်သား ရပ်နေမိတော့၏။ အစောပိုင်းက မနည်း စုစည်းထားရသည့် သတ္တိများလည်း တစ်စစီ ပျောက်ကွယ်ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်ရန် ပြင်လိုက်မိတော့သည်။

“ငါ .. အတန်း မှားလာတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်။”

သူ့ကိုယ်သူ တီးတိုး ပြန်ပြောလိုက်သည်။

သွယ်လျလျ လက်ချောင်းများကလည်း လွယ်အိတ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ အနေရခက်မှု၊ တုံ့ဆိုင်းမှုများနှင့်အတူ နားရွက်တစ်ခုလုံး ရဲရဲနီလျက် သူ့ထိုင်ခုံရှိရာသို့ အမြန် လျှောက်သွားလိုက်သည်။

သခင်လေးသုံးဦးက သူတို့၏ ထိုင်ခုံနေရာများကို ပြောင်းထားနှင့်ကြပြီး ဖြစ်သည်။

ကျန်းချာက လက်နှစ်ဖက်ကို ပိုက်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေ၏။ နီရှန်းယန်က ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ထပ်ထားပြီး ဂိမ်းဆော့နေကာ လုကျစ်ရွှမ်ကမူ သူ့ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေရင်း တောက်တောက်ပပ ပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်နေခဲ့သည်။

နီရှန်းယန်၏ ဂိမ်းဆော့သံမှအပ စာသင်ခန်းတစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။ ကျောင်းသားများက သူတို့လေးဦးကို သိသိသာသာတစ်မျိုး၊ မသိမသာတစ်ဖုံ လှမ်းကြည့်နေကြကာ ကျောင်းသားသစ်နှင့် သခင်လေးသုံးဦးအကြား ဆက်ဆံရေးကို သိချင်နေကြသည့်ဟန်ပင်။

နူးညံ့ညံ့မျက်နှာလေးကို အတင်း ခက်ထန်စေလျက် ထန်ထန်သည် သူ့ခုံထဲသို့ လှမ်းတင်ထားသော လုကျစ်ရွှမ်၏ ခြေထောက်များကို ကျော်ခွသွားလိုက်သည်။ အန္တရာယ်နှင့် ကြုံနေရသည့်တိုင် အရှေ့သို့ မျက်နှာမူကာသာ ခပ်မတ်မတ် ထိုင်ခဲ့လိုက်သည်။

ခေါင်းလောင်းမြည်ကာ သင်ခန်းစာ စာအုပ်များနှင့်အတူ ဆရာတစ်ဦး အခန်းထဲသို့ ရောက်လာသည်။ အတန်းစသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တီးတိုးစကားသံအားလုံး ရပ်တန့်သွားတော့၏။ အစပိုင်းတွင် ထန်ထန်သည် စိုးရိမ်မိနေသေးသော်ငြား အတန်းစပြီး တစ်ဝက်ခန့်အကြာတွင် လူတိုင်းကိုယ်စီ ကိုယ့်အာရုံနှင့်ကိုယ် အလုပ်များနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည့်အတွက် တဖြည်းဖြည်း စိတ်အေးလာခဲ့တော့သည်။

သို့သော် ...

စာလိုက်မှတ်နေသည့် သူ့လက်များ တုန်ရီသွားကာ ဖြစ်ပျက်သွားသည်များကို မယုံနိုင်ဟန်ဖြင့် သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေသည့် လုကျစ်ရွှမ်ကို လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။ ထိုသူကမူ ဘာမှ မဖြစ်ထားသည့်အလား ဟန်ဆောင်နေပေသည်။

သူ့အနောက်တည့်တည့်ရှိ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ကျန်းချာ၏ မျက်လုံးများလည်း ပွင့်လာကာ နီရှန်းယန်က ဖုန်းကို အောက်ချ၍ သူ့အရှေ့ရှိ နှစ်ယောက်သားကိုသာ စိတ်ဝင်တစား စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က ခြေတံရှည်ကြီးကို ရွှေ့၍ သူတို့နှစ်ဦးအကြားရှိ နေရာလွတ်ကို ကျဉ်းမြောင်းစေကာ လက်တစ်ဖက်က စာအုပ်ကို ကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ထန်ထန်၏ ဘောင်းဘီထဲသို့ တိုးဝင်ကာ ချည်သားအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဖြတ်၍ ပန်းရောင်ညီလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

ထန်ထန်က အမြီးတက်နင်းခံလိုက်ရသည့် ကြောင်လေးတစ်ကောင်နှယ် ချက်ခင်း နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ ပြဿနာ လာရှာနေသူ၏လက်ကို အတင်းဆွဲထုတ်ရင်း ရှက်အားတကြီး ရန်လုပ်လိုက်သည်။

“ဘာ .. ဘာလုပ်တာလဲ။”

လုကျစ်ရွှမ်က သူ့လက်အား ထန်ထန် ဆွဲထုတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်ကို အသာခွင့်ပြုထားကာ မြေခွေးမျက်လုံးများကို မှေးကျဉ်းလျက် တဲ့တိုးပြောလိုက်သည်။

“မင်းကို လုပ်နေတာ။”

ထန်ထန်က ပျာယာခတ်သွား၏။ အလွန်အားနည်းလှသူ ဖြစ်သည့်အလျောက် အကြိမ်အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ခံလိုက်ရရုံဖြင့် တွန်းထုတ်ရန် မစွမ်းသာတော့၊ အလျင်အမြန်ပင် အားပျော့သွားရှာတော့သည်။ လုကျစ်ရွှမ်တစ်ယောက် သူ့ညီလေးအား အများရှေ့တွင်ပင် ဘောင်းဘီထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်ကိုသာ ထိုင်ကြည့်နေရရှာတော့သည်။

ချစ်စရာအကောင်ပေါက်လေးက အားအင်မဲ့စွာဖြင့် ပျော့ခွေနေခဲ့သည်။ သို့သော် လုကျစ်ရွှမ်၏ ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော လက်ချောင်းကြီးများဖြင့် တို့ထိခံလိုက်ရသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ချက်ချင်းဆိုသလို ထောင်မတ်လာတော့သည်။ 

သူက အထိမခံနိုင်သည့် နေရာများအား လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် ပွတ်သပ်ကျီစယ်ရင်း ရိုးတံတစ်လျှောက် လျှောဆင်းကာ အလုံးလေးနှစ်လုံးကိုပါ ဖွဖွလေး ဖိကိုင်လိုက်သည်။

“Mmmm …”

ထန်ထန်၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲရဲနီသွား၏။ သူက ခုံပေါ်သို့ လှဲချကာ ထိန်းမထားနိုင်တော့စွာဖြင့် ညဉ်းသံတစ်ချက် ထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။ ထိတ်လန့်စိတ်ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုလည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကိုက်ထားမိခဲ့သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က သဘောတကျ ရယ်မောကာ သူ့နားရွက်နားကပ်၍ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

“ထန်ထန်လေး .. အသံတစ်သံမှ မထွက်အောင် တိတ်တိတ်လေး နေနော်။”

စာရွက်ပေါ်သို့ ဘောပင်ဖြင့် ရေးမှတ်နေသည့် အသံများက ဆရာ၏ စာသင်သည့်အသံနှင့်အတူ ရောနှောထွက်ပေါ်လာသည်။ ချူလဲ့အန်းက စာရွက်ထောင့်စွန်းများ တွန့်ကြေလာသည်အထိ စာအုပ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားကာ သူ့အကြည့်တို့က ဘေးဘီကို ဝေ့ဝိုက်လျက် သူ့အနောက်တည့်တည့်ရှိ အများ၏ အာရုံစိုက်မှုအား ဆွဲဆောင်နေသူတစ်စုထံသို့ ခိုးကာဝှက်ကာဖြင့် ရောက်ရှိသွားသည်။

ကျန်းချာနှင့် နီရှန်းယန်က လွတ်နေသည့် တစ်နေရာသို့ စိုက်ကြည့်နေကြသည့်ဟန်ပင်။ လုကျစ်ရွှမ်ကမူ စာအုပ်ကို ကြည့်နေသော်ငြား အတွေးက စာအုပ်ထဲတွင် ရှိမနေ။ တစ်ဖက်တွင် ထန်ထန်က နေမကောင်း၍ပဲလား မသိ၊ ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ခြုံကာ ခုံပေါ်သို့ မှောက်အိပ်နေခဲ့သည်။

ထန်ထန်ကို အထက်အောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် စိုက်ကြည့်ရင်း ချူလဲ့အန်း၏ မနာလိုစိတ်တို့ ပိုမိုပြီး ရေချိန်မြင့်ကာ အတွင်းစိတ်တစ်ခုလုံး ချဉ်စူးလာခဲ့သည်။

ပြီးခဲ့သည့် ရက်ပိုင်းအတွင်း ကျန်းချာနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းများသည် ထိုမြေခွေးကောင်ကို သွားမရှာခဲ့သည့်အတွက် ချူလဲ့အန်းသည် သူ့အတွက် အခွင့်အရေး ရောက်လာတော့မည်ဟု တွေးနေမိခဲ့သည်။ သို့သော် သူ မည်မျှပင် ကြိုးစားပါစေ၊ မည်သူကမှ သူ့သွေးဆောင်မှုအောက်သို့ ကျရှုံးမသွား၊ ထိုအစား သူတို့၏ ထိုင်ခုံများကိုပင် ထန်ထန်နှင့် ဘေးချင်းကပ်လျက်ဖြစ်အောင် ရွှေ့သွားကြသေးသည်။

ထိုနေ့က သခင်လေးသုံးဦး၏ လက်ချက်ကြောင့် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် အော်ငြီးခဲ့ရသူမှာ မည်သူမည်ဝါ ဖြစ်ကြောင်းကိုမူ ချူလဲ့အန်းလည်း တိတိကျကျ မသိသေး။ သို့သော် ထိုသခင်လေးသုံးဦးက သူ့အစား ထန်ထန်အား မျက်စိကျနေသည်ဟု တွေးလိုက်ရုံဖြင့်ပင် ဒေါသထွက်မိလာတော့သည်။

အတန်း၏နောက်နားရှိ ထန်ထန်မှာမူ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီစွေးနေတော့သည်။ မျက်ရည်စများ ဝေ့သီကာ ရီဝေယစ်မူးနေသည့် အကြည့်များက အဖြူနှင့်အပြာ နှစ်ရောင်ရောစပ်ကာ ခြယ်ထားသည့် နံရံကိုသာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

ထန်ထန်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လုနီးနေပြီ ဖြစ်သည့်အတွက် မနေတတ်တော့စွာဖြင့် ကိုယ်ကို ကွေးညွတ်လျက် အရည်တစ်စက်စက် ကျနေသော ညီငယ်လေးကို ပူပြင်းခြောက်သွေ့သည့် လက်ဖဝါးကြီးထဲသို့ အတင်း ထိုးထည့်မိသွားခဲ့သည်။

သူ့လုပ်ရပ်ကြောင့် လုကျစ်ရွှမ်က ချက်ချင်းဆိုသလို ခေါင်းမော့ကြည့်လာကာ သဘောတကျ ရယ်မောလိုက်သည်။ ထန်ထန်တစ်ယောက် ပြီးမြောက်လုဆဲဆဲတွင် သူက အသားချောင်းပိစိလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထိပ်ဖျားကို လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် ပိတ်ဆို့လိုက်တော့သည်။

“Mmm …”

ထန်ထန်က ခေါင်းကိုလှည့်ကာ လက်မောင်းပေါ်သို့ ခေါင်းအုံးလိုက်သည်။ မျက်လုံးများက ရမ္မက်သွေးဖြင့် ရဲရဲနီကာ မျက်ရည်များလည်း ရစ်သိုင်းနေသည်။ သူက လုကျစ်ရွှမ်ကို တောင်းပန်တိုးလျှိုးသည့် အကြည့်များဖြင့် စိုက်ကြည့်လျက် သနားစဖွယ် အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် တောင်းဆိုလိုက်သည်။

“နာတယ်.. ကျေးဇူးပြုပြီး ပြီးခွင့်ပေးပါ ... နော်။”

“ကိုယ်တို့ကို ရှောင်ဖို့ တွေးနေတုန်းပဲလား။”

လုကျစ်ရွှမ်က မေးလိုက်သည်။

အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လုဆဲဆဲ သာယာမှုကို အတင်းအကျပ် ရပ်တန့်ခံလိုက်ရသည့်အတွက် ထန်ထန်မှာ စိတ်ပျက်အားငယ်စွာ ငိုချလိုက်မိတော့သည်။ မျက်ရည်များ အဆက်မပြတ် စီးကျလျက် ပြန်ဖြေလိုက်၏။

“ဝူး .. နောက်ထပ် ရှောင်မနေတော့ပါဘူး .. နာတယ် .. အား ... အဲ့ဒါက နာတယ်လို့။”

လုကျစ်ရွှမ်က သူ့အဖြေကို အလွန် ကျေနပ်အားရသွားကာ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ချောင်းများကို ဖြေလျှော့ပေးလိုက်သည်။ ထိုမျှသာမက စိတ်လိုလက်ရဖြင့်ပင် အကြိမ်ရေ အနည်းငယ်ခန့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သေးသည်။

ထန်ထန်၏ ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးက တုန်ရီကာ လုံးဝဥဿုံ အားအင်ကင်းမဲ့သွားတော့သည်။

နို့ရည်ကဲ့သို့ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်များက သူ့လက်ဖဝါးထဲသို့ ပန်းထွက်လာသည်။ လုကျစ်ရွှမ်က လက်ကို ပြောင်စင်နေအောင် သန့်ရှင်းကာ ထန်ထန်၏ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော အဝတ်အစားများကို ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် မကြာမီ အတန်းဆင်းသည့် ခေါင်းလောင်းသံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

“ဟမ် .. ဘာနံ့ကြီးလဲ။”

အနောက်ဘက်တံခါးမှ ဖြတ်သွားသည့် မိန်းကလေးက လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းများကို ရပ်တန့်ကာ တစ်ခုခုကို လိုက်အနံ့ခံရင်း မေးလိုက်သည်။

“ဘာအနံ့မှ မရပါဘူး။”

သူမဘေးရှိ မိန်းကလေးက ပြန်ဖြေလိုက်၏။ သူမကိုလည်း အနံ့အာရုံ စူးရှလွန်းသည်ဟုပင် စနောက်လိုက်သေးသည်။

သူတို့အသံများ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည့်တိုင် ထန်ထန်က ခေါင်းကို ငုံ့ထားဆဲပင်။ နားရွက်ဖျားများကလည်း နီမြန်းနေကာ တွင်းတစ်တွင်းတူး၍ ပုန်းအောင်းနေပြီး ဘယ်တော့မှ ပြန်ထွက်မလာနိုင်တော့ရန်ပင် ဆုတောင်းမိသွားခဲ့သည်။

ချူလဲ့အန်းက အခွင့်ကောင်းရှာကာ ထန်ထန်နှင့် လုကျစ်ရွှမ်တို့ ထိုင်နေသည့်အနားသို့ ရောက်လာသည်။ သူက နူးညံ့သွယ်လျသည့် မျက်ခုံးတန်းတစ်စုံကို စုကျုံ့လျက် စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်သည်။

“ထန်ထန် အဆင်ပြေရဲ့လား။ နေမကောင်းလို့လား။”

ထန်ထန်၏ထိုင်ခုံမှာ နံရံနှင့် ကပ်လျက်ဖြစ်ပြီး လုကျစ်ရွှမ်က အပြင်ဘက်အခြမ်းတွင် ထိုင်ထားသည်။ ချူလဲ့အန်းက စကားပြောသလိုလိုနှင့် ရှေ့သို့ အနည်းငယ်ကုန်းကာ သူ၏ နူးညံ့သော ညှပ်ရိုးလေးများကို မသိမသာ လှစ်ဟပြလိုက်သည်။ အနားသို့ တိုးကပ်လာသူတိုင်း ခံစားမိစေမည့် ညှို့ဓာတ်ပြင်းသော မွှေးရနံ့တစ်ခုကလည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ ပျံ့လွင့်နေပေသည်။

ဘယ်လက်ကို ထောက်ကာ စာအုပ်ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် လုကျစ်ရွှမ်မှာမူ အတွေးနွံထဲ နစ်မျောနေသည့်ဟန်ပင်။

“ကောင်း .. ကောင်းပါတယ်။”

ထန်ထန်က လက်မောင်းကြားထဲ မျက်နှာအပ်ထားရင်း တိုးတိုးလေး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ လူမိသွားမည်ကို ကြောက်သည့်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာပင် မဖော်ရဲချေ။

ခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း များများစားစား မလှုပ်ရှားရဲ။ အကြောင်းမှာ ချူလဲ့အန်းတစ်ယောက်လုံး ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရှိနေပါလျက်နှင့်ပင် လုကျစ်ရွှမ်၏ ညာဘက်လက်က သူ့ဘောင်းဘီထဲသို့ တိုးဝင်ကာ တင်ပါးအိအိလေးများကို ဖျစ်ညှစ်ထိတွေ့နေ၍ ဖြစ်သည်။

လူမိသွားမည်ကို ကြောက်သောစိတ်ကြောင့် ထန်ထန်မှာ လုံးဝ မလှုပ်ရှားရဲ၊ အသံ တစ်သံမှ ထွက်မလာအောင်သာ သူ့လက်ချောင်းများသူ ပြန်ကိုက်ထားနေရသည်။ နားရွက်များမှာလည်း သွေးထွက်တော့မည့်အလား နီရဲနေတော့သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က ဖျစ်ညှစ်နေရာမှ အားအနည်းငယ်ထည့်ကာ တင်ပါးအား အပေါ်သို့ ကြွပေးရန် အချက်ပြလိုက်သည်။

ထန်ထန်က သူ ခိုင်းသည့်အတိုင်း မလုပ်လို၊ ထို့ကြောင့် ခေါင်းကိုသာ ဘေးတစ်ဖက်သို့ လှည့်ထားလိုက်သည်။

လုကျစ်ရွှမ်ထံတွင် မနာခံသည့် ထန်ထန်အား ကိုင်တွယ်ရန် နည်းလမ်းမျိုးစုံ ရှိနေသည့်ဟန်ပင်။

သူက စာအုပ်ကိုချကာ ချူလဲ့အန်းအား အဓိပ္ပါယ်ပါပါဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။

“ထန်ထန့်ကို ကြည့်ရတာ အဖျားရှိနေတယ်ထင်တယ်။ ချူလဲ့အန်း မင်း သူ့ကို ဆေးပေးခန်း ခေါ်သွားပေးလို့ ရမလား။”

လုကျစ်ရွှမ်က နူးနူးညံ့ညံ့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် “အဖျား” ဟု ပြောသည့်အခါ သူ့လေသံမှာ အနည်းငယ် ဖျော့သွားကာ ကျီစယ်လိုသည့် အရိပ်အငွေ့တို့ ယှက်သိုင်းနေခဲ့သည်။

ချူလဲ့အန်းက တစ်ခဏမျှ စဉ်းစားမိသွားသော်ငြား တစ်ခုခု နားကြားမှားနေသလားဟုလည်း ခံစားမိလိုက်သည်။

သူ သွေးဆောင်လိုသူက နောက်ဆုံးတွင်တော့ ခြေတစ်လှမ်း စလှမ်းလာပြီ ဖြစ်သည်။ ချူလဲ့အန်းက ဝမ်းသာမိသွားသော်ငြား ပြဿနာကောင် ထန်ထန်နှင့်တော့ ဆေးခန်းကို မသွားလို၊ ထို့ကြောင့် မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ လုကျစ်ရွှမ်နှင့်သာ အခြားအကြောင်းအရာများကို စကားလက်ဆုံကျနေလိုက်သည်။

သူ့ကုတ်အင်္ကျီကို ခြုံထားသည့် ထန်ထန်ကမူ ကျောက်ရုပ်အလား ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။ လုကျစ်ရွှမ်က သူ့ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပြီးနေပြီဖြစ်ကာ အတွင်းခံကိုလည်း တစ်ဝက်ခန့် အောက်လျှောထားသည့်အတွက် ဖြူဖွေးအိစက်သော တင်ပါးများကို အတိုင်းသား မြင်နေရ၏။ ခုံစောင်းနှင့် အခြားအဝတ်များက မသိမသာ ဖုံးလွှမ်းထားနေ၍သာ တော်သေးသည်။ အကယ်၍ ဤအချိန်တွင် သူသာ မတ်တတ်ထရပ်မိပါလျှင် အောက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး အဝတ်ဗလာ ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။

ထိုယောကျ်ားက သူ့အား သတိပေးနေခြင်းဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်သွားသည့်အတွက် ထန်ထန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားရှာတော့သည်။ စိတ်မပါလက်မပါဖြင့်ပင် တင်ပါးလေးကို မြှောက်ပေးကာ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းပြီး ပန်းရောင်သန်းနေသည့် အပေါက်လေးအား အပျက်ကောင်တစ်ကောင်လို လှစ်ဟပြလိုက်သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က စိတ်လိုလက်ရ ပြုံးကာ ချူလဲ့အန်းနှင့် စကားလက်ဆုံကျနေရင်း တစ်ဖက်တွင်လည်း သူ့လက်ချောင်းများက ထန်ထန်၏ တင်ပါးအကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။

အပေါက်ဝလေး စိုစွတ်ပျော့ပျောင်းလာသည့်အခါ သူက ရှည်လျားသွယ်လျသည့် လက်ချောင်းကို ဆတ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“Mmm …”

ကုတ်အင်္ကျီအောက်မှ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသည့် မသဲမကွဲ ငိုညဉ်းသံကြောင့် စကားလက်ဆုံ ကျနေသူနှစ်ဦး၏ စကားဝိုင်းလည်း ချက်ခြင်း ရပ်တန့်သွားတော့သည်။

လုကျစ်ရွှမ်နှင့် စကားပြောရန် အခွင့်အရေးကို ရှားရှားပါးပါး ရထားရသည့် ချူလဲ့အန်းမှာမူ အနည်းငယ် မကျေမနပ် ဖြစ်မိလာတော့သည်။ သို့သော် သူက စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းမေးလိုက်ဆဲပင်။

“ထန်ထန် ဘာဖြစ်လို့လဲ .. ဘယ်နားက မသက်မသာ ဖြစ်နေလို့လဲ။”

ခုံစောင်းတစ်ခု ခြားနေသည့်အပြင် အဝတ်များကလည်း ဖုံးနေသေးသည့်အတွက် ချူလဲ့အန်းသည် လုကျစ်ရွှမ်၏ လက်တစ်ဖက်က ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ် တင်ထားသည်ဟုသာ မြင်နေခဲ့ရသည်။ သူ မြှူဆွယ်ရန် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားနေရသည့် ကောင်လေးသည် အခြားတစ်စုံတစ်ယောက်၏ အပျက်ဆန်ဆန် အရည်များ စိုရွှဲနေသည့် အပေါက်ထဲသို့ လက်ချောင်းရှည်များ ထိုးထည့်ကာ ဝင်ချည်ထွက်ချည် ထိုးသွင်းကစားနေသည်ဟုတော့ လုံးဝမတွေးမိခဲ့ချေ။

သို့သော် အနောက်တွင် ထိုင်နေသည့် ကျန်းချာနှင့် နီရှန်းယန်ကမူ ထို အပျက်ဆန်လှသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေခဲ့ကြသည်။

နီရှန်းယန်က ခြေချိတ်ထိုင်ကာ နှစ်ယောက်စလုံးကို စူးစူးရှရှ စိုက်ကြည့်နေသည်။ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် ထန်လွန်းလှသည့် လုကျစ်ရွှမ်ကိုလည်း တိတ်တခိုး ကျိန်ဆဲမိခဲ့တော့သည်။

လုကျစ်ရွှမ်၏ လက်ချောင်းများက သူ၏ နူးညံ့အိစက်နေသော အသားစိုင်အကြား ဇွတ်အတင်း တိုးဝင်ကာ ကျီစယ်နေသည့်အတွက် ထန်ထန်မှာ စကားပင် မပြောရဲ၊ နှုတ်ခမ်းကိုသာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖိကိုက်ထားခဲ့ရသည်။ သူ့အပေါက်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ တိုးဝင်သွားသည့်အသံက နားစည်အထိ မြည်ဟီးလာကာ လက်ချောင်းဖြင့် အထိုးခံလိုက်ရသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် သူ့အပေါက်တစ်ခုလုံး စိတ်ကြွဖွယ် အရည်ကြည်များဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုလာတော့သည်။

အမျိုးအမည် မသိရသည့် ချိုအီအီ အနံ့တစ်ခုကလည်း လေထုထဲသို့ မသိမသာ ပျံ့လွင့်လာသည်။ ချူလဲ့အန်းကလည်း တစ်ခုခု မှားယွင်းနေကြောင်း သဘောပေါက်သွားကာ မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်စုလျက် ဘေးဘီကို အကဲခတ်လိုက်သည်။

လုကျစ်ရွှမ်က လက်ချောင်းများကို ဆက်လက်ထိုးထည့်ကာ ထန်ထန်၏ အပေါက်ထဲရှိ အထိမခံနိုင်သော နေရာအားလုံးကို စူးစမ်းလေ့လာလိုက်သည်။ ပါးစပ်ကနေလည်း ရယ်ရယ်မောမောဖြင့် စကားပြောနေဆဲပင်။

“ကြည့်ရတာ အိပ်ပျော်သွားပြီထင်တယ် .. စကားကို တိုးတိုးပဲ ပြောကြတာပေါ့။”

မက်မွန်ပွင့်ပုံ မျက်လုံးလှလှလေးများဖြင့်လည်း ချူလဲ့အန်းကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်သေးသည်။

ချူလဲ့အန်းက ရှက်သွေးဖြန်းကာ သံသယစိတ်အားလုံးကို မေ့ပျောက်သွားတော့သည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်းဆိုသလို လုကျစ်ရွှမ်နှင့် နောက်တစ်ကြိမ် စကားစမြည် ပြောနိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်တော့၏။

ထန်ထန်၏မျက်လုံးများက မျက်ရည်များဖြင့် ရီဝေနေကာ သွားသေးသေးလေးများကလည်း သူ့လက်ချောင်းကို တင်းတင်းဖိကိုက်ထားသည်။ လုကျစ်ရွှမ်၏ လက်ချောင်းရှည်ရှည်များက သူ၏ တင်းကျပ်ကျပ် အပေါက်ထဲရှိ အထိမခံနိုင်သော နေရာများကို ထိုးနှက်လိုက်လေတိုင်း ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် သာယာလှိုက်မောလာကာ စိတ်ကြွဖွယ် အရည်ကြည်များကလည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ စီးကျလာခဲ့သည်။

ပြင်းထန်လှသည့် လှုံ့ဆော်မှုကို သည်းခံနိုင်ရန် မစွမ်းသာတော့သည်အထိ တစ်ကိုယ်လုံး ယားယံလာကာ အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့် အသံတိတ် ကြိတ်ခံအပြီးတွင် ထပ်ပြီး ထိန်းမထားနိုင်တော့ချေ။ သာယာမှုမှာ အလွန် ခံစားရ ကောင်းလွန်းလှသည်။

ထန်ထန်၏ အပေါက်ထဲရှိ ကြွက်သားများက ပုံမှန်ထက် ပို၍ပင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စုပ်ယူလာသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည့်အခါ လုကျစ်ရွှမ်၏ အကြည့်တို့ အမှောင်ကျသွားတော့သည်။ သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် အထိမခံနိုင်သည့် နေရာများအား ထိုးဆွသည့် အရှိန်ကိုလည်း တရကြမ်း မြှင့်တင်ကာ အညှာအတာကင်းမဲ့စွာဖြင့် ဆက်တိုက် တိုက်ခိုက်လာတော့သည်။ သူ လှုပ်ရှားလေလေ ထန်ထန်၏ အရည်ကြည်တို့ စီးကျလာလေဖြစ်ကာ သူ့လက်တစ်လျှောက် တပေါက်ပေါက် စီးကျလာခဲ့သည်။ .ထို့ကြောင့် သူ့လက်များကလည်း အတုန့်အလှည့်အနေဖြင့် ထန်ထန်၏ အပေါက်တစ်ခုလုံးကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထိုးဆွတိုက်ခိုက်ပြန်တော့သည်။

အကြိမ်အနည်းငယ်ခန့် သည်းခံအောင့်အီးအပြီးတွင် ထန်ထန်သည် ဓာတ်လိုက်ထားသူနှယ် တုန်ရီလာကာ သူ့အပေါက်မှလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားသော မိန်းကလေးတစ်ဦးအလား ပူနွေးသည့် အရည်များ ပန်းထွက်လာတော့သည်။

အချိန်ကိုက် မြည်လာသည့် ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းသံက သူ၏ အရည်စိုရွှဲလှသော အပေါက်ထဲမှ အရည်များ တရစပ် ပန်းထွက်လာသံကို ဖုံးလွှမ်းသွား၍သာ တော်သေးသည်။

ချူလဲ့အန်းက သူ့ထိုင်ခုံသို့ စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် ပြန်သွားကာ လူတိုင်းကိုယ်စီ စာသင်ရန် နေရာပြန်ယူလိုက်ကြသည်။ လုကျစ်ရွှမ်က သူ့အား တောင့်တနေဆဲဖြစ်သော အပေါက်လေးကို လျစ်လျူရှုကာ လက်ချောင်းများကို ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

လက်တစ်ဖက်လုံး အရည်ကြည်များဖြင့် စိုရွှဲနေကာ လက်ချောင်းထိပ်မှတစ်ဆင့် ကြမ်းပေါ်သို့ တပေါက်ပေါက် စီးကျသွားသည်။

ချိုမြိန်ကာ ရမ္မက်ကြွဖွယ်ကောင်းလှသည့် ရနံ့ကြောင့် ယောကျ်ားသားသုံးဦးလုံး၏ မျက်လုံးများ နီမြန်းသွားကြသည်။ တဆတ်ဆတ် တုန်နေဆဲဖြစ်သော ထန်ထန်အား စိုက်ကြည့်နေကြပုံမှာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အရိုးအသား မကျန်အောင် ဝါးစားလိုကြသည့် ဝံပုလွေအုပ်အလားပင်။