Chapter 4: ပစ္စည်းများသိုလှောင်ခြင်း။
စဉ်းစားဖို့ အချိန်မရှိပါ။ သူမ သည် ဘဏ်ကတ်များနှင့် ဗီလာအတွင်းရှိ ငွေသားအားလုံးကို ရှာဖွေခဲ့သည်။ ဗီလာနှင့် ပိုက်ဆံအားလုံးကို ကုကျင်းချန်း က ပေးထားသော်လည်း သူမသည် အလွန်စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်သည့်အတွက် မိမိကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူခဲ့သည်။ သူ့ကို ဆဲဆိုဖို့ အရက်စက်ဆုံး စကားလုံးများကို အသုံးပြုနေချိန်တွင် ကြည်လင်သောသြတ္တပ္ပစိတ်ဖြင့် သူယူဆောင်လာသည့် အကျိုးကျေးဇူးများကို ခံစားခဲ့သည်။ သူမ၏ယခင်ဘဝတွင်၊ သူမသည် အမှန်တကယ်ပင် မိမိကိုယ်ကို အသိဥာဏ်ကင်းမဲ့သော၊ မိုက်မဲသော လူတစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည်။
ထိုလူကို ရွံရှာဖွယ်ကောင်းသည်ဟု အမြဲထင်နေခဲ့သော်လည်း တကယ်တော့ သူမ ရွံရှာဆုံးသူမှာ… သူမကိုယ်တိုင်ပင်။ အခုချိန်မှာ ဘယ်လောက်တောင်ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံခဲ့သလဲကို ဆိုတာ နားလည်နေပြီ ဖြစ်သည်။
သူမသည် သူ့ကို ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အခြားသူများထက် သာလွန်ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
သူမ သည် အိမ်မှအမြန်ထွက်ကာ အနီးဆုံးလက်ကားဈေးသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်မောင်းသွားခဲ့သည်။ သူမ ကောက်ပဲသီးနှံများ၊ ခေါက်ဆွဲခြောက်များ၊ စည်သွပ်ဘူးများနှင့် အခြားအဆင်ပြေသော အစားအစာများကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ ဈေးရောင်းသူက သူမကို စူပါမားကတ်ဖွင့်လားလို့တောင် မေးခဲ့သည်။ သူမ ထွက်သွားမည့်အချိန်တွင် လူများကို သတိပေးခဲ့သည်။ “ရှင်တို့ အားလုံး အိမ်မှာ ရိက္ခာတွေ စုဆောင်းထားသင့်တယ်”
စူပါမားကတ်မှ လူအချို့သည် ယင်းကို သတိပြုမိကာ အိမ်အတွက် ပစ္စည်းများ စုဆောင်းရန် ပြင်ဆင်ကြသည်။ အခြားသူများက သူမ၏စကားများကို အလေးအနက်မထားဘဲ သူမ၏သတိပေးစကားကိုပင် လှောင်ပြောင်နေခဲ့ကြသည်။
စုရှန်းရှန်း တွင် သူတို့နှင့် ပတ်သက်နေရန် အချိန်မရှိပေ။ သူမ သိပ်ဂရုမစိုက်နိုင်ပါ။ သတိပေးခြင်းမှာ သူမ၏ကန့်သတ်ချက်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ အကျပ်အတည်းတစ်ခု ရှေ့တွင် မရှိမချင်း ဤလူများက သူမကို အလွယ်တကူ ယုံကြည်မည် မဟုတ်။ အမှန်အတိုင်းပြောလျှင်ပင် အရူးအဖြစ် ဆက်ဆံခံရလိမ့်မည်။
ထို့နောက် လယ်သမားဈေးသို့ သွားကာ ဝက်သား၊ အမဲသား၊ ကြက်သားနှင့် စည်သွပ်ဘူးများ အမြောက်အမြား ဝယ်ယူခဲ့သည်။
ထို့နောက် သူမသည် အထူးစတိုးဆိုင်တစ်ခုသို့ သွားကာ တောင်တက်အဝတ်အစားများနှင့် ကျောပိုးအိတ်အချို့အပြင် တောတွင်းပစ္စည်းအချို့ကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ သူမတွင် ရှိပြီးသားအဝတ်အစားအများစုသည် ပြောင်လက်တောက်ပနေသော်လည်း လက်တွေ့မကျသော ၀တ်စုံများဖြစ်သည်။ သူမ သည် တိုက်ပွဲအတွက် သင့်လျော်သော အဝတ်အစားများစွာနှင့် စတိုးဆိုင်ထဲတွင် အသေးငယ်ဆုံးနှင့် အကြီးဆုံးဆိုဒ်များကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။
ဆိုဒ်အကြီးဆုံးအဝတ်အစားများသည် ကုကျင်းချန်းအတွက် ရည်ရွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့ လိုအပ်သလားဆိုတာ သူမသေချာမသိပေမယ့် သူမမှာ အသုံးဝင်မှုအချို့ရှိနေသေးတယ်။
သူမသည် ကုန်သည်အားလုံးကို အိမ်သို့ ပစ္စည်းပို့ခိုင်းပြီး မောင်းထွက်သွားသည်။ အပြန်လမ်းမှာ ဓာတ်ဆီကို အများဆုံးကန့်သတ်ချက်အထိ ဝယ်ယူ၍ စည်ထဲမှာ ထည့်ထားခဲ့သည်။
ဓာတ်ဆီဆိုင်မှ ဓာတ်ဆီကို စူးစူးရဲရဲကြည့်လိုက်တယ်။ တစ်ရက်အတွင်း ဝယ်လို့ရနိုင်တဲ့ ကန့်သတ်ချက်ရှိသည်။ မှောင်မိုက်သောနေ့ပြီးနောက် နောက်ထပ်ဝယ်ယူရန် ပြန်လာရမည်။ နောက်ဆုံးအချိန်များတွင် ဓာတ်ဆီသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။
ဤအရာများကို ဗီလာ၏ မြေအောက်ခန်းတွင် သိမ်းဆည်းထားနိုင်သော်လည်း ၎င်းတို့ကို သယ်ယူရန်မှာ ပြဿနာတစ်ရပ် ဖြစ်လာနိုင်သည်။
“မေ့လိုက်တော့၊ ကုကျင်းချန်း က နည်းလမ်းတစ်ခု စဉ်းစားလိမ့်မယ်၊ သူ က အမြဲတမ်း အထက်မြက်ဆုံးပဲဟာ”
ဤအရာများနှင့်အတူ သူမသည် နောက်ဆုံးတွင် အနည်းငယ် စိတ်အေးလက်အေး ခံစားခဲ့ရသည်။ ထိုလူကို မဆက်သွယ်ရသေးကြောင်း သူမ သတိရပြီး ဗီလာသို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့သည်။
ဗီလာကိုရောက်တာနဲ့ ဝင်ပေါက်မှာ တင်းမာတဲ့အမူအရာနဲ့ စောင့်နေတဲ့ ကုကျောင်းကို တွေ့လိုက်သည်။ သူမ ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီးသည်နှင့် ပြောလိုက်သည်။ "ကုကျင်းချန်းနဲ့ ဆက်သွယ်ဖို့ ဖုန်းနံပတ်မြန်မြန်ပေး”
ကုကျောင်း သည် စုရှန်းရှန်းကို သံသယဖြင့် ကြည့်ကာ ယနေ့ သူမ တစ်ခုခုမှားနေပြီဟု ခံစားမိသည်။ သူမ က ဘော့စ်ကု နာမည်ကိုဖော်ပြဖို့ အမှန်တကယ်ပင် အစပြုခဲ့သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဘော့စ်ကုအကြောင်း သူမအား သတ္တိရှိရှိ ပြောလိုက်လျှင် သူမ ရူးသွပ်သွားလိမ့်မည်။
"ဒီနေ့ ကိစ္စ သူ့ကိုပြောပြီးပြီလား?”
ကုကျောင်း က လှောင်ပြောင်ရယ်မောလေသည်။ “မစ်ရှန်းရှန်း၊ မင်း ဒီကိစ္စကို တကယ်စိတ်ပူရင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကောင်းကောင်းပြုမူ၊ မင်း ဘော့စ်ကု ကို လုံလုံလောက်လောက်ဒုက္ခဖြစ်စေပြီးပြီ”
သူ့သခင်အပေါ် သူမ အမှားမှားအယွင်းယွင်း ဆက်ဆံသည်ဟု ခံစားမိသဖြင့် သူ့လေသံတွင် လေးစားမှုမှာ ပျောက်ကွယ်နေလေသည်။
စုရှန်းရှန်း နှုတ်ခမ်းစေ့ထားသည်။ “သူ့နံပါတ်ပေး”
“မင်း ဘာလုပ်မလို့လဲ?’ ကုကျောင်း သည် သူမ သူ့သခင်ကို လှည့်ကွက်တစ်ခုခု တွေးနေသလားလို့ တွေးတောရင်း မေးလိုက်တယ်။
စုရှန်းရှန်း သူအပေါ် အချိန်ဖြုန်းဖို့ အချိန်မရှိချေ။ “ငါ့ကို မပေးရင် ကုအိမ်တော်ဆီကို ယောကျာ်းတစ်ယောက် ခေါ်သွားမှာ”
ကုကျောင်းမှာ နှုတ်ခမ်းတွန့်သွား၏။ "ဒီလို အရှက်မဲ့တဲ့မိန်းမမျိုး ဘယ်လိုလုပ် ရှိရတာလဲ?”
စုရှန်းရှန်း သည် လိုချင်တာ ယူပြီး ဗီလာကို ပြန်သွားခဲ့သည်။ “အိုး ဟုတ်သား နောက်ကျရင် လာပို့မဲ့ဟာတွေရှိတယ်၊ ကူပေးဦး”
ကုကျောင်း သည် သူမ၏အမိန့်ကို လက်မခံဘဲ သူ့သခင်ကို တွေးတောနေကာ ရန်လိုသောအမူအရာဖြင့် တံခါးဝတွင် စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။
ထရပ်ကားတွေ တစ်စီးပြီးတစ်စီး ဗီလာကို ရောက်လာသောအခါ သူ့မျက်နှာထက်ရှိ အေးစက်မှုမှာ ကွဲအက်သွားလေသည်။ “သူမ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?” ဟု သူ သိချင်လာသည်။
စုရှန်းရှန်း သည် တုန်ရီသောလက်ဖြင့် ဖုန်းမခေါ်ဆိုခင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်သည်။ သူမ ဖုန်းခေါ်ဆိုပြီး တစ်စက္ကန့်နီးပါးတွင် တစ်ဖက်မှ ရင်းနှီးသော နက်နဲသောအသံကို ထိတ်လန့်စွာ အရိပ်အမြွက်ကြားလိုက်ရသည်။ “ရှန်းရှန်း၊ မင်း ဘာဖြစ်နေလို့လဲ?”