အပိုင်း (၀၀၁)

မြို့တော်တွင် ဆောင်းနှင်းများ ရက်ရှည်ကြာ ကျပြီးနောက်၊ ယနေ့တွင်တော့ တိမ်ကင်စင်းကာ နေခြည်အလင်းတန်းများက မှန်ချပ်ပြတင်းများကို ဖြတ်၍ အတွင်းဆောင်ခန်းကို တောက်ပပေးရန် သူ့ထက်ငါအပြိုင် ဖြာကျသက်ဆင်းလာကြသည်။

အခန်းထဲတွင်မူ သာယာမှု၏ရနံ့က လူကို မျက်နှာနီ၊ နားနီဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်စွမ်းသည်အထိ ပြင်းထန်လှသည်။ ခုတင်ထက်ရှိ အမျိုးသမီးသည်မူ ယခုထိတိုင် နိုးမလာသေးချေ။ နူးညံ့သိမ်မွေ့သည့် မျက်နှာဖြူဖြူသေးသေးလေးတစ်ဝက်က ရွှေရောင်ဘရိုကိတ်စောင်အောက်တွင် မြုပ်ဝင်နေပြီး၊ မင်ပမာ နက်မှောင်သည့် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းဆံနွယ်ရှည်များက လွတ်လပ်စွာ ပြန့်ကျဲနေ၏။ သူ(မ)ကိုယ်ထက်ရှိ ပါးလွှားသည့် အတွင်းဝတ်များက လျော့လျော့ရဲရဲဖြင့်၊ ခါးပတ်ရှိ ကြိုးထုံးနှစ်ခုသည် ပြေလျော့နေပြီး အဝတ်များက ဖရိုဖရဲ။

မင်ကျူးသည် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေ၏။ သူ(မ)၏ကျောက်စိမ်းပမာ မျက်နှာဖြူဖြူလေးကို မျက်နှာချေးများဖြင့် ဖုံးကားထားပြီး လှပနေသည့် မျက်ဝန်းလေးများက ရီဝေနေဟန်။ သူ(မ)ပုံစံက အချစ်ခံထားရသည့် ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသော မိန်းမပျိုအသွင်၊ သို့သော် မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်ကြုတ်ထားသည်မှာ အိပ်မက်ဆိုးမက်နေသည့်သယောင်ပေ။

မိန်းမစေလေးတစ်ယောက်သည် ယမန်နေ့ညက အရှုပ်တော်ပုံကို အသာအယာ ရှင်းလင်းနေပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ဖြဲစုတ်ခံထားရသော အဝတ်များကို ကောက်သိမ်းရင်း မျက်နှာလေးမှာ ရှက်ရွံ့မှုဖြင့် ရဲရဲနီလာတော့သည်။

ယနေ့မနက်ခင်းတွင် အရှင့်သား အိမ်ရှေ့စံသည် အခန်းထဲမှ မထွက်ခင် အလွန်သေသပ်စွာ ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ဆင်ထား၏။ သူ၏ပုံစံသည် ကျက်သရေရှိပြီး ညင်သာသိမ်မွေ့ကာ ကျောက်စိမ်းပမာ အေးမြကြည်လင်နေသော်ငြား မမျှော်လင့်ထားစွာဖြင့် သူသည် ခုတင်ပေါ်က ကိစ္စများနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် အကြမ်းပတမ်းရှိလှသည်။ ယမန့်‌နေ့ညက အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည့် လှုပ်ရှားသံများမှာ တိုးတိုးဖျဖျမဟုတ်၊ မမလေးမှာ တော်တော်လေး ကိုင်တွယ်လိုက်ရပေလောက်မည်။

မဟုတ်ပါက သူ(မ)တစ်ယောက် မွန်းတည့်ချိန်ထိတိုင်အောင် အိပ်ပျော်နေလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

စားဖိုဆောင်မှနေ မနက်ကတည်းက ကျိုချက်ထားသည့် သန္ဓေတားဆေးရည်ကို ပြန်နွှေးနေသည်မှာ သုံးကြိမ်တိုင်ပင် ရှိသွားပြီဖြစ်သည်။ မမလေးမင်ကျူးသာ နိုးမလာသေးလျှင် စားဖိုဆောင်မှလူများ ၎င်းအား ထပ်မံပြင်ဆင်ရပေတော့မည်။

မင်ကျူးသည် စောင်များအောက်မှ ဖြူသွယ်သွယ်လက်ချောင်းများကို ဆန့်ထုတ်ကာ ခုတင်ကန့်လန့်ကာနီကို ဖယ်မပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထထိုင်လိုက်သည်။

သူ(မ)ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ နာကျင်နေပြီး လက်မောင်းများမှာ မြှောက်မနိုင်လောက်အောင်ပင် ကိုက်ခဲကာ အိပ်ရာထဲမှ ထွက်လိုက်ချိန် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ ရပ်နိုင်ရုံမျှသာ။ သူ(မ) အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ရှိုက်သွင်းလိုက်ပြီး အဝတ်အစားများကို ဖြည်းညင်းစွာ ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။

မင်ကျူးအား ဆေးကြောပေးရန် စောင့်ဆိုင်းနေသော မိန်းမစေလေးသည် အသံကြားသည်နှင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာ၏။

ပိယင်သည် ကျိုထားပြီးကာစဖြစ်သော သန္ဓေတားဆေးရည်ကို ယူဆောင်လာပြီး မင်ကျူးရှေ့ ချပေးကာ တစ်ခဏ ချိတုံချတုံဖြစ်နေပြီးနောက်မှ နှုတ်ခမ်းကို စေ့ကာ အသံ ခပ်တိုးတိုးဖြင့် သတိပေးလိုက်သည်။

“မမလေး ဆေးအရင်သောက်လိုက်ပါအုံး”

မင်ကျူးသည် အနက်ရောင်အရည်များကို စိုက်ကြည့်ရင်း အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းသားပါးပါးလေးကို အသာအယာ ကိုက်ထား၏။ သူ(မ)ပုံစံက တုန့်ဆိုင်းနေသယောင် သို့သော် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ထိုသို့ မဟုတ်နေပြန်သလို။

အချိန်အတန်ကြာပြီးနောက်တွင် ပိယင်သည် အံကြိတ်ကာဖြင့် သူ(မ)ကို တစ်ဖန်တိုက်တွန်းရန် ကြံရွယ်လိုက်စဉ် မင်ကျူးက သူ(မ)အရှေ့မှ ပန်းကန်လုံးကို ကောက်ကိုင်ကာ လည်တံသွယ်သွယ်ကို မော့ရင်း တကြိုက်တည်း မော့သောက်လေသည်။

ပိယင်သည် သက်မချပြီး သစ်သီးသကြားလုံးကို အလျင်အမြန် ကမ်းပေးလိုက်သည်။

“မမလေး အခါးသက်သာအောင် သစ်သီးသကြားလုံးလေးစားလိုက်ပါအုံး”

မင်ကျူးသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ : “မလိုတော့ဘူး”

ပိယင်မှာ အနည်းငယ်လေး အံ့အားသင့်သွား၏။ ယခင်ကဆိုလျှင် မမလေးမင်ကျူးသည် သန္ဓေတားဆေးရည်၏ ခါးသက်သက်အရသာ အမြဲ မနှစ်မြို့ဖြစ်ကာ ဆေးသောက်ပြီးချိန်တိုင်း အရသာပြေစေရန် သစ်သီးသကြားလုံးအနည်းငယ်ကို စားပေးရသည်။

‌ပိယင်တစ်ယောက် သူ(မ)မျက်နှာကို အသေးစိတ် စူးစမ်းကြည့်မိသည်။ မမလေးမင်ကျူးသည် သူ(မ)မြင်ဖူးသမျှ မိန်းကလေးများထဲ အချောဆုံး၊အလှဆုံးဟု ဆိုရပေမည်။ ဘာမှမလိမ်းခြယ်လျှင်တောင် အသက်ရှူမှားလောက်စေသော မျက်နှာလေးမှာ သက်ရှိတိုင်းကို ညှိ့ယူဖမ်းစားနိုင်လောက်အောင် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းပြီး တောင်ကျစမ်းရေပမာ မျက်ဝန်းများ၊ ပန်းချီကားချပ်သဖွယ် မျက်ခုံးများ၊ နီလွလွ နှုတ်ခမ်းသားများ၊ ဖြူဖွေးဖွေး သွားတန်းလေးများနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အသားအရေမှာ ပွင့်လန်းစ ဖူးငုံပမာ နှင်းဆီရောင်သန်းနေ၏။

မမလေးမင်ကျူး၏ပုံစံက ဒေါသထွက်နေသည့်ပုံလည်း မပေါ်၊ ဝမ်းနည်းသည့်ပုံလည်း မပေါက်သည့်တိုင် ပိယင်တစ်ယောက် သူ(မ)အား နှစ်သိမ့်ပေးရန် ပါးစပ်ဖွင့်ဟလိုက်သည်။

“မမလေး၊ မမလေး စိတ်ချနေပါ ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့၊ မမလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အခုလက်ရှိမှာ အားနည်းနေတာမလို့ အရှင့်သားက မမလေးကို သန္ဓေတားဆေးရည်ကို တိုက်နေရတာပါ၊ နောင်ကျ မမလေးခန္ဓာကိုယ် ကျန်းမာလာရင် အရှင့်သားက မမလေးကို ကလေးမွေးခွင့်ပြုမှာပါ”

မင်ကျူးသည် ထိုစကားများကြားလျှင် ဖွဖွလေး ပြုံးလာ၏။ တကယ်တော့ သူ(မ) နည်းနည်းလေးမှ ဝမ်းနည်းမမိပါချေ။ သို့သော် သူ(မ)ပြောလျှင်တောင် မည်သူမျှ ယုံလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

“နင် သွားတော့လေ၊ ငါ နည်းနည်းလောက် ထပ်နားလိုက်အုံးမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့”

အခန်းတံခါးကို ညင်သာစွာ ပိတ်ပေးကာ အပြင်ဘက်မှ စူးရှသော နေရောင်ခြည်ဖျဖျကို ပိတ်ဆို့ထားလိုက်သည်။

တစ်ဝက်ဟထားသည့် သစ်သားပြတင်းတံခါးကိုဖြတ်၍ မင်ကျူးသည် အပြင်ဘက်မှ ရှုမျှော်ခင်းကို မျှော်ကြည့်ရင်း အတွေးများမှာ လွင့်မျောလာ၏။

ပိယင် ပြောတာ မမှန်ပေ။ သူ(မ)ခန္ဓာကိုယ်က အားနည်းသည်ကြောင့် ကျောက်ရှီက သူ(မ)ကို ကလေးလွယ်ခွင့်မပြုခြင်းမဟုတ်။ ယခင်ဘဝက ကျောက်ရှီသည် သူ(မ)ကို ဝမ်ယွဲ့ဆောင်တွင် နေစေခဲ့သည်။ သူ(မ)မှာ ထိုသန္ဓေတားဆေးရည်များကို ငါးနှစ်တိုင်တိုင် သောက်ခဲ့ရပြီး သောက်ရလွန်း၍လည်း ကလေးမလွယ်နိုင်တော့သည်အထိ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ထို့အပြင် တစ်ချို့အရာများသည် သူ(မ)သေဆုံးသွားသည့်တိုင်အောင် မပြောင်းလဲသွားခဲ့ချေ။

ကျောက်ရှီသည် သူ(မ)၏နိမ့်ကျလှသည့် အဆင့်အတန်းကို မနှစ်မြို့သည်ကြောင့်လည်း ထိုက်ကျစ်ဖေး(အိမ်ရှေ့စံမင်းသမီး)ကို လက်မထပ်ခင် အနှီအမည်မရှိသော ရာထူးဂုဏ်ဒြပ်မရှိသော သူ(မ)အား ကိုယ်လုပ်တော်ပင် ဖြစ်ခွင့်မပေးခဲ့၊ သူ၏ရင်သွေးကို လွယ်ခွင့်ပင် မပေးခဲ့ချေ။

ကျောက်ရှီသည် တော်ဝင်အိမ်ရှေ့စံမင်းသားတစ်ပါးဖြစ်ပြီး အဆင့်အတန်းမြင့်မားကာ လေးစားဖွယ်ကောင်းပြီး စိတ်သဘောထားကြီးမားသည့်အပြင် အကျင့်စာရိတ္တဖြောင့်မှန်သူလည်း ဖြစ်သည်။ သူ၏အပြောအဆို၊ အပြုအမူနှင့် ကျင့်ဝတ်များကို လူတိုင်းက ချီးကျူးကြပြီး စံပြအဖြစ် သတ်မှတ်ခံထားရသည့် သူပေ။

သူသည် ချောမောခံ့ညားပြီး အမြဲလိုလို ညင်သာသိမ်မွေ့နေတတ်သည်။ သို့သော် အနှီညင်သာသိမ်မွေ့လှပါသော ပုဂ္ဂိုလ်က အမှန်တကယ်တွင် နှလုံးသားမရှိသည့် အကြင်နာတရားခေါင်းပါးဆုံးသောသူ ဖြစ်သည်။

မင်ကျူးဆိုသည်မှာ မိသားစုတွင် ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ဦးမှ မွေးဖွားလာသည့် လျစ်လျူရှုခံထားရသော သမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူ(မ)မိခင်ဖြစ်သူ၏အဆင့်အတန်းသည် နိမ့်ကျပြီး အလွန်စောစီးစွာကတည်းက ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မင်မိသားစုတွင် သူ(မ)အား ကာကွယ်ပေးမည့်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မရှိသော်လည်း သူ(မ)သည် ဉာဏ်ကောင်းပြီး ညီအစ်မများထံမှ ထင်ရှားမှုကို မခိုးယူခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ(မ)သည် အန္တရာယ်ကင်းကင်း ကြီးပြင်းလာနိုင်ခဲ့သည်။

မင်ကျူး အရွယ်ရောက်လို့လာချိန်တွင် သူ(မ)၏အိမ်နီးချင်းလည်းဖြစ်၊ ငယ်သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်သည့် သူက ကျန့်နန်းပြည်နယ်စာမေးပွဲကို အောင်မြင်စွာ ဖြေဆိုနိုင်ခဲ့ပြီး သူ(မ)အား ဆိုလာခဲ့သည်မှာ သူ သူ(မ)ကို တောင်းရမ်းလက်ထပ်ယူတော့မည်ဟူ၍။

နောက်တစ်နေ့တွင် သူသည် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းရန် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ အိမ်တံခါးရှေ့မှောက်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

နှစ်ဦးသားက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သဘောကျမြတ်နိုးကြသဖြင့် မင်ကျူးနှင့် သူ(မ)၏ငယ်ကျွမ်းဆွေတို့မှာ အောင်အောင်မြင်မြင် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းနိုင်ခဲ့ကြသည်။

ထိုအချိန်က မင်ကျူးမှာ လက်ထပ်ဖို့အရေး မျှော်တွေးရင်း ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည်။ သူ(မ)က အိမ်တွင် အိမ်မှုကိစ္စအဝဝကို ဆောင်ရွက်ပြီး ရှက်သွေးဖြာရင်းဖြင့် သူ(မ)၏ချစ်ရသူသတို့သားအတွက် *မန်ဒရင်းဘဲလေးများကို ခေါင်းအုံးစွပ်တွင် ပန်းထိုးဖြစ်ခဲ့သည်။

(T/L note : မန်ဒရင်းဘဲဆိုတာက အချစ်ရဲ့သ‌င်္ကေတပါ)

တိုက်ဆိုင်လှစွာပင် ထိုနေ့က မင်အိမ်တော်တွင် စားသောက်ပွဲတစ်ခု ကျင်းပခဲ့သည်။ အရှင့်သားအိမ်ရှေ့စံသည် သိုသိုသိပ်သိပ်ဖြင့် တက်ရောက်လာပြီး သေရည်အနည်းငယ် သောက်ပြီးနောက် လေကောင်းလေသန့်ရှူရန် ကန်ရေပြင်ဘေးဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။

မင်ကျူးတစ်ယောက် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပြီးသွားကတည်းက မင်မိသားစုမှ တိသမီးတော်များသည် သူ(မ)ကို သတိဖြင့် စောင့်ကြပ်နေသည်အား ရပ်တန့်လိုက်ကြသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် မင်ကျူး၏အဆင့်အတန်းအရ ဤသို့သော စားသောက်ပွဲမျိုးကို တက်ရောက်ခွင့်မရှိသော်လည်း ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ချွင်းချက်အနေဖြင့် သူ(မ)အား တက်ရောက်ခွင့် ပြုပေးလိုက်သည်။

မင်ကျူးတစ်ယောက် သူ(မ)ကြိုက်နှစ်သက်ရဆုံးသော ခေါင်ရန်းကိတ်မုန့်နှစ်ခုကို တိတ်တဆိတ် ယူဝှက်လိုက်ပြီး အနားယူရန် အနောက်ဆောင်သို့ ပြန်သွားလိုက်သည်။

ရာသီဥတုက သာယာနေပြီး အနောက်ဘက် ရေကန်တွင် မည်သူမျှ မရှိသည်ကို မြင်လျှင် သူ(မ)သည် ကြာခွက်ချိုးရန် အရဲစွန့်ကာ ရေကန်ထဲသို့ ဆင်းသွားခဲ့သည်။

နွေ၏ရောင်ခြည်မှာ ဖြာကျလျက်ရှိပြီး သူ(မ)က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ဆင်ထားကာ မျက်နှာဖြူဖြူလေးမှာ နေရောင်ခြည်ကြောင့် အနည်းငယ် နီမြန်းနေပြီး မဟူရာ ဆံနွယ်များမှာ လေနှင့်အတူ ပျံ့လွင့်နေ၏။ သူ(မ)က ဖိနပ်နှင့် ခြေအိတ်များကို ချွတ်ကာ ရေထဲသို့ ဆင်းသွားလိုက်ရင်း ကမ်းစပ်မှ မိန်းမစေလေးမှာ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားလေသည်။

“မမလေး မြန်မြန်ပြန်တက်လာခဲ့ပါတော့ သူများတွေ မမလေးကို မြင်သွားရင် မကောင်းဘူးနော်”

မင်ကျူးသည် သူ(မ)ကို ပြုံးပြလာပြီး : “အားယား ကြောက်မနေပါနဲ့ဆို ဘယ်သူမှ ဒီကိုမလာဘူး”

သူ(မ)က ကုန်အပြည့်ဖြင့် ပြန်တက်လာပြီး ကမ်းစပ်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် ဖိနပ်နှင့် ခြေအိတ်များကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ လက်မောင်းထဲ ကြာခွက်များကို တပွေ့တပိုက် ထွေးပိုက်ထားရင်း မျက်နှာထက် တောက်ပသော အပြုံးဖြင့် သူ(မ)သည် ဖြူစင်ကြည်လင်ပြီး လှပနေ၏။

ထိုအချိန်က သူ(မ) လုံးလုံး သတိမထားမိလိုက်သည်မှာ မလှမ်းမကမ်းမှ ရှုမျှော်ဆောင်တစ်ခုပေါ်တွင် အမျိုးသားတစ်ယောက် သူ(မ)အား အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ ငေးကြည့်နေပြီး သူ၏နားလည်ရခက်သော အကြည့်များက သူ(မ)၏ကျောပြင်မှနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ရုပ်သွားခဲ့သည်ကိုပေ။

ကျောက်ရှီတစ်ယောက် အရှေ့ဆောင်သို့ ပြန်ထွက်လာရင်း တိုက်လေများကြောင့် အမူးပြေးသွားချိန် သူ၏စိတ်အစဉ်ကို မိန်းမငယ်လေး၏ တောက်ပသော အပြုံးကသာ အစိုးရနေတော့သည်။ သူ(မ)၏အပြုံးက ထိုကြာပန်းများထက်ပင် ပို၍ ချိုမြိန်နေလေ၏။

သူ မထွက်သွားခင် မင်မိသားစု၏အကြီးအကဲက အိမ်ရှေ့စံအား အဓိကတံခါးမကြီးဆီသို့ တလေးတစား လိုက်ပါပို့ဆောင်ပေး၏။

ကျောက်ကျီသည် မြင်းလှည်းပေါ် မတက်ခင် ရေကန်‌နား ကြာပန်းခူးနေသည့် အပျိုတော်က မည်သူဖြစ်ကြောင်း သာမန်ကာလျှံကာ စူးစမ်းလာသည်။

မင်မိသားစု၏ သခင်ကြီးသည် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စုံစမ်းခိုင်းလိုက်ပြီး သတင်းရသည်နှင့် သူ့အား ချက်ချင်း ပြန်ဖြေကြားလိုက်သည်။

“ကျွန်တော်မျိုးရဲ့ တူမလေးပါ”

ကျောက်ကျီက ‘အမ်း’ ဟု အသံပြုပြီး : “နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ”

မင်မိသားစု၏သခင်ကြီးမှာ တုန်လှုပ်သွားပြီး အရှင့်သားဆိုလိုချင်သည့် သဘောကို သိချင်သွားမိရင်း ခေါင်းငုံ့ဦးညွှတ်လျက် အကြောင်းပြန်လိုက်သည်။

“မင်ကျူးလို့ ခေါ်ပါတယ်”

ကျောက်ကျီသည် အမည်ကို မှတ်သားထားလိုက်ပြီး တခြားဘာမှ ထပ်မဆိုလာတော့ချေ။

မင်မိသားစု၏သခင်ကြီးလည်း ခေါင်းလှည့်လိုက်သည်နှင့် ထိုအဖြစ်အပျက်ငယ်ကို ချက်ချင်ဆိုသလို မေ့လျော့သွားခဲ့သည်ပေ။ မမျှော်လင့်ထားစွာဖြင့် ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် အရှေ့နန်းဆောင်မှနေ မင်ကျူးအား ပို့ဆောင်ပေးရန် ဆိုလာသည့် စာလွှာကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။

မင်သခင်ကြီးမှာ အံ့အားသင့်တုန်လှုပ်သွားရသည်။ အများက အရှင့်သားကို နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ရည်မွန်သူအဖြစ် သိထားကြပြီး သူ ယခုကဲ့သို့ လုပ်လိမ့်မည်လို့ တစ်ခါမှ မထင်မှတ်ထားချေ။

သူကလည်း သူ၏တူမလေးက စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းထားပြီးဖြစ်ကြောင်းနှင့် လာမည့်နွေဦးတွင် လက်ထပ်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း စာပြန်လိုက်သည်။

သို့ရာတွင် အနှီမင်းသားက သူ ဤကိစ္စအား သိထားနှင့်ပြီးဖြစ်ကြောင်း ဆိုလာ၏။

မင်သခင်ကြီးမှာ အနှီအိမ်ရှေ့မင်းသားက အပေါ်ယံတွင်သာ ယဉ်ကျေးပြီး ကြင်နာတတ်ပြနေပေမယ့် သူ၏အရိုးအရေထဲမှ သွေးများက အေးစက်ပြီး နှလုံးသားက ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ကာ နည်းလမ်းများက အညှာတာမဲ့ပြီး သူ၏လမ်းကြောင်းကို ရှင်းရန် အသက်ကိုပင် အမှုမထားသော ကိစ္စရပ်များစွာကို လုပ်ပြီးခဲ့ကြောင်း သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနေပေသည်။

သူ့အနေနှင့် မည်သို့ပင်ဆိုဆို အိမ်ရှေ့စံအား မစော်ကားဝံ့သောကြောင့် အသည်းမာမာဖြင့်ပင် မင်ကျုးအား အိမ်ရှေ့စံ၏နန်းဆောင်သို့ သီးသန့်ပို့ဆောင်ပေးခဲ့သည်။ ထို့နောက် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းမှုကို ဖြတ်သိမ်းကာ လက်ထပ်ပေးရန် သဘောမတူခဲ့သကဲ့သို့ ဟန်ဆောင်နေခဲ့တော့သည်။

မင်ကျူးသည် ထွက်ပြေးရန် စိတ်ကူးထား၏။ သူ(မ)အား အစောင့်အကြပ် ထူထပ်သော မင်းသား၏နေအိမ်သို့ ပို့ဆောင်လိုက်သည့် ပထမဆုံးနေ့မှာကတည်းက သူ(မ)သည် မည်သူမျှ ဂရုမထားသည့်အချိန် ထွက်ပြေးရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။

သူ(မ)သည် မနည်းရုန်းကန်ပြီး အိမ်နောက်ခြံမှ ခုန်ချလိုက်သည်။ သူ(မ)ခြေထောက် မြေပြင်နှင့် ထိသည်နှင့် အမူအရာမဲ့အစောင့်များ၏ ဖမ်းဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။

သူ(မ)၏အခန်းတံခါးကို အိမ်စေအိုကြီးများက သော့ပိတ်ခတ်ထားကြပြီး ပြတင်းပေါက်များကိုလည်း အလုံပိတ်ထား၏။

မင်ကျူးမှာ နာရီပေါင်းများစွာ စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရပြီး ညနက်လို့လာချိန်တွင် အခန်းအပြင်ဘက်မှ သော့ဖွင့်သံကို သူ(မ) ကြားလိုက်ရသည်။

သူ(မ)၏လက်ချောင်းများမှာ မနေနိုင်အောင် အောက်ရှိ အိပ်ရာခင်းကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိပြီး မျက်နှာမှာ ဖြူဖျောလျက်သားဖြင့်၊ အံကို တင်တင်ကြိတ်ထားရင် အနည်းငယ်လေးမျှပင် စိတ်ကိုလျှော့လိုက်ရန် မဝံ့ရဲပေ။

သူ(မ)၏မျက်လုံးထဲတွင် အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေးတစ်ခု ရှိနေပြီး စိုစိုစွတ်စွတ် မျက်ဝန်းများက ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်။ ဖယောင်းတိုင်မီးအောက်တွင် ဖြူစင်ပြီး ချောမောသည့် သူ(မ)ရဲ့မျက်နှာလေးက ပိုလို့ပင် နူးညံ့နေပုံပါပေ။

ထိုလူသည် သူ(မ)ထံသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာပြီး သူ(မ)ကို အပေါ်စီးမှ ကြည့်ကာ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အေးစိမ့်တင်းမာသော ရောင်ဝါဖြင့် သူက တိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။

မင်ကျူးသည် တုန်ယင်စွာဖြင့် မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူ(မ)အရှေ့မှ အမျိုးသားသည် အလွန်ခန့်ညားကြည့်ကောင်းလွန်းသည်မှာ သူ(မ)အား တန့်သွားစေလောက်သည်အထိ၊ သူ(မ)သည် နီရဲနေသော နှာခေါင်းကို နှာရှုပ်ပြီး သနားချင့်စဖွယ် ဆိုလိုက်သည်။

“ရှင်……ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်မကို လွှတ်ပေးပါနော်”

အမျိုးသားက မျက်ခုံးများကို ပင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို စေ့ပိတ်ကာ တိတ်ဆိတ်မြဲတိတ်ဆိတ်နေ၏။

မင်ကျူးသည် အရှင့်သား၏ဂုဏ်သတင်းကို ကြားဖူးသည်ပေ။ ထိုလူသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး ကြင်နာတတ်ကာ စကားပြောရ လွယ်သူဖြစ်သည်။

သူ(မ)သည် သတ္တိမွေးကာ သူ၏ဝတ်ရုံစကို လှမ်းဆွဲပြီး မျက်ရည်ကျရင်း တောင်းပန်ခဲ့သည်။

“ကျွန်မ…ကျွန်မမှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ် ကျွန်မတို့က လက်ထပ်ကြတော့မှာပါ”

သူ(မ)၏အသံမှာ ငိုရှိုက်သံဖြင့်။

အနှီအမျိုးသား၏မျက်နှာအမူအရာမှာ ထိုစကားကြားသည့်တိုင်အောင် မပြောင်းလဲသွားပေ။

“အမ်း”

တစ်လုံးတည်းပဲ၊ သူ၏ စိတ်နေစိတ်ထားနှင့်အညီ အေးအေးစက်စက် ဆိုလာခဲ့ခြင်း။

သူသည် ရုတ်တရက် လက်ကို ဆန့်ထုတ်လာပြီး အေးစက်စက်လက်ချောင်းထိပ်များက သူ(မ)၏မေးကို အားထည့်၍ ဖျစ်ညှစ်ကာ ‌အေးတိအေးစက်နှင့် သူ့အသံက အများက ပြောသလို နူးညံ့ကြင်နာမှုဟူ၍ နည်းနည်းကလေးပင် မရှိနေချေ။ သူက အမူအရာမဲ့စွာပင် မေးလာခဲ့သည်။

“မင်း ဒီနေ့လယ်က အပြင်ထွက်သွားတယ်လို့ ကြားတယ် ဟုတ်လား”

မင်ကျူးသည် အငိုတိတ်သွားပြီး စိုစွတ်စွတ်မျက်ဝန်းများက ကြောက်လန့်နေသည့် သမင်ငယ်တစ်ကောင်ပမာ။

အနှီအမျိုးသား၏နှုတ်ခမ်းက လှောင်ပြုံးရင်း အပေါ်သို့ ကွေးတက်သွား၏။ သူ(မ)၏ကြောက်လန့်နေသော မျက်ဝန်းများကို ကြည့်ပြီး ပါးပြင်ထက်မှ မျက်ရည်စက်များကို ညင်သာစွာ သုတ်ပေးလာ၏။

“မင်းရဲ့အဲ့ဒီ‌စေ့စပ်ထားပါတယ်ဆိုတဲ့ သတို့သားလောင်းက နောက်နှစ်ဆိုရင်ပဲ နွေဦးစာမေးပွဲကို ဝင်ဖြေရတော့မှာမဟုတ်လား”

သူ့အသံက အလွန်ကိုမှ ညင်သာနေသည့်တိုင် သူ(မ)နှလုံးသားကို အသက်ရှူရခက်သည်အထိ တင်းကျပ်သွားစေ၏။

အမျိုးသားက သူ(မ)မျက်နှာကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သုတ်ပေးနေရင်း သူ၏အေးစက်စက်အသံတို့က သူ(မ)နားသို့ ဆက်ရောက်လာ၏။

“ပြီးတော့ မင်းအဖေနဲ့ မင်းရဲ့အစေခံမိန်းကလေးလည်း ရှိနေသေးတယ်”

မင်ကျူးမှာ မည်မျှပင် တုံးအနေပါစေ သူ သူ(မ)ကို ခြိမ်းခြောက်နေမှန်းတော့ သိပေသည်။

အမျိုးသားက သူ့လက်ကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ထင်ထားသည့်အတိုင်းပင် အမျိုးသမီး၏နူးညံ့ညံ့ အရေပြားထက်တွင် အရာနီနီကြီးနှစ်ခု ထင်ကျန်လို့နေ၏။ သူက သူ(မ)ကို အေးစက်စွာ ငုံ့ကြည့်လေပြီး ကြားရသူအဖို့ ခံစားချက်ပင် မရှိလေသလားဟု ထင်မှတ်ရစေသည့် စကားတို့ဖြင့် သူ(မ)အား ပေါ့ပါးစွာပင် သတိပေးလာ၏။

“လူတစ်ယောက် အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ အခြေချနေထိုင်ဖို့ဆိုရင် တရားဝင်စာရွက်စာတမ်းတွေရှိဖို့လိုတယ်၊ ကမူးရှူးထိုး ထွက်ပြေးဖို့ကြံရင်တော့ အဲ့ဒီလူကို ဝရမ်းပြေးအနေနဲ့ ဖမ်းပြီး အကျဉ်းချပိုင်ခွင့်ရှိတယ်၊ ပြီးရင်တော့ ညှဉ်းပန်းခံရပြီး သုံးရက်တောင် ခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး”

သူ(မ)၏ ကျွန်အဖြစ်စာတမ်းများနှင့် ခရီးသွားခွင့်စာရွက်များက သူ့လက်ထဲ ရောက်နေနှင့်သည်မှာ ကြာလှပြီပေ။

“မြို့တော်အကျဉ်းထောင်မှာ အမည်မသိအကျဉ်းသားတွေအတွက် အပြစ်ပေးဖို့ နည်းလမ်းမျိုးစုံရှိတယ် ဥပမာ လျှာကို ဆွဲထုတ်ပြီး မျက်လုံးကို ရေနွေးပူလောင်းတာမျိုး၊ ခြေထောက်ရိုးကို ထုတ်ပြီး သံပူနဲ့ တံဆိပ်ခတ်တာမျိုး၊ ဒီထဲမှာ မင်း ဘယ်နှခုလောက်ကို ခံနိုင်ရည်ရှိမယ်လို့ ထင်လဲ”

မင်ကျုးမှာ ဆက်ငိုနေဖို့ရာပင် မစွမ်းသာတော့ပေ။ မခြောက်သေးသည့် မျက်ရည်စက်များက ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ချုပ်တည်းမရစွာ တုန်ယင်လာရင်း မျက်တောင်များပေါ် တွဲငြိနေ၏။

အနှီအမျိုးသားသည် သူ(မ)၏သွယ်လျလျနောက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးကာ အေးစက်စက်လက်ချောင်းများက သူ(မ)ဇက်ပိုးကို ဖမ်းဆုပ်ရင်း မျက်ဝန်းနက်နက်များဖြင့် သူ(မ)ကို စိုက်ကြည့်လာသည်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မေးလာသည့် စကားသံတို့မှာ ညင်သာနွေးထွေးနေလေ၏။

“မင်း သေချာစဉ်းစားကြည့်ပြီပြီးလား၊ ထွက်ပြေးဖို့ ကြံချင်သေးလား”

မင်ကျူးသည် မျက်ရည်များဖြင့် ခေါင်းခါပြ၏။

အနှီအမျိုးသားက ကျေနပ်သွားဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ကာ : “အမ်း၊ မင်း နားတော့လေ”

သူသည် ဖယောင်းတိုင်မီးကို ငြိမ်းသတ်လိုက်ပြီး သူ့ခါးထက်မှ ခါးပတ်ကြိုးကို အသာအယာ ဖြည်ကာ သူ(မ)အနားသို့ တိုးကပ်လာရင်း တစ်ခဏ ရပ်တန့်ကာ ဆိုလာ၏။

“မင်း လိမ္မာနေသရွေ့ ငါက မင်းကို ခက်ခဲအောင်လုပ်မှာမဟုတ်တာမလို့ ကြောက်နေစရာမလိုဘူး”

အမှောင်ယံထဲတွင် မင်ကျူးသည် နှုတ်ခမ်းကိုသာ ဖိကိုက်ထားပြီး စကားမဆိုလာချေ။

အမျိုးသား၏လက်ချောင်းများက အေးစက်မှုနှင့်အတူ သူ(မ)ကို ထိတွေ့လာပြီး သူ(မ)၏ပိန်သွယ်သွယ်ခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ညှစ်ကာ သူ၏သွားချွန်ချွန်တို့ဖြင့် သူ(မ)၏နားရွက်ကို ဖိကိုက်ထား၏။

“မင်း ဘယ်လိုအလုပ်အကျွေးပြုပေးရမလဲဆိုတာ သိလား”

သူ(မ)သည် ကိုယ်ကို ကွေးကာ တုန်ယင်နေ၏။

သူ(မ) မသိဘူး…သူ(မ)က ငိုဖို့ပဲ တတ်တာ။

အမျိုးသားက သူ(မ)၏တုန်ယင်နေသည့် ကိုယ်ကို ပုတ်ပေးပြီး မျက်ဝန်းများကို တစ်ခဏ နမ်းရှိုက်ကာ မျက်ဝန်းထောင့်စွန်းမှ ရေကြည်လဲ့လဲ့များကို စုပ်ယူခြောက်သွေ့စေပြီး နားနားသို့ကပ်ကာ တီးတိုးဆိုလာ၏။

“မသိရင် သင်ရမယ်၊ အခုအချိန်ကစပြီး မင်း ငါ့ကို ခစားရမယ် နားလည်လား”

ကျောက်ရှီ သူ(မ)ကို ချစ်မြတ်နိုးသည်ဟု မင်ကျူး ထင်မိသည်။

မဟုတ်လည်း သူ(မ)ကို သဘောကျတယ်လို့ပေါ့။

မဟုတ်ပါက သူ(မ)၏မင်္ဂလာပွဲကို အတင်းအကျပ် ဖျက်သိမ်းစေပြီး သူ(မ)အား အိမ်ရှေ့နန်းဆောင်တွင် လှောင်ပိတ်ထားလေပါ့မလား။

ယခင်ဘဝက သူ(မ)သည် မူလက သူ့အပေါ် ခံစားချက်တို့ မရှိသော်လည်း အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မနေနိုင်အောင် သူ့အပေါ် ချစ်ကျွမ်းဝင်သွားခဲ့သည်။

ကလေးယူမည့် ကိစ္စကလွဲ၍ သူသည် သူ(မ)အပေါ် အဘက်ဘက်မှ အလွန်အမင်း ကောင်းပေးပြီး မည်သည့်မတရားမှုမျိုးကိုမျှ တစ်ခါလေးပင် မခံစားစေခဲ့ချေ။

ချစ်ကျွမ်းဝင်သွားသည့် အမျိုးသမီးများမှာ အရူးတွေချည်းသာ။

ကျောက်ရှီ၏စိတ်နေသဘောထားက အေးစက်စက်နှင့် စကားလည်း နည်းပြီး သူ(မ) အပြင်သို့ထွက်ကာ မျက်နှာပြသည်ကိုလည်း သဘောမတွေ့လှချေ။ ထို့ကြောင့် သူ(မ)သည် သူ့စကားနားထောင်ပြီး ဘယ်ကိုမှ မသွားလေဘဲ အနောက်ဆောင်တွင်သာ လိမ်လိမ်မာမာ နေပေးခဲ့သည်။

သူ၏မွေးနေ့တွင် သူ(မ)သည် သူ့အတွက် ရှုံ့အိတ်နှင့် အဝတ်အစားများကို သိုသိုသိပ်သိပ် ပန်းထိုးပေးခဲ့သည်။ လက်ချောင်းထိပ်ကို အပ် စူးဝင်သွားသည့်အခါတိုင်းတွင်လည်း သူ(မ)သည် တစ်ခါလေးပင် အသံမထွက်ခဲ့၊ သို့သော် သူ(မ) သူ့အား ပေးခဲ့သည့် ထိုရှုံ့အိတ်လေးအား သူ ဝတ်သည်ကို သူ(မ) တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ချေ။

မင်ကျူးမှာ သူ့အတွက် သက်ရှည်ခေါက်ဆွဲချက်ပေးရန် စားဖိုဆောင်ငယ်သို့ပင် တိတ်တဆိတ် သွားပြီး အိပ်ချင်စိတ်ကို ချုပ်ထိန်းရင်း သူ့အား တစ်ညလုံး စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ပါသော်လည်း ထိုညတွင် သူသည် အရိပ်အယောင်လေးပင် မပေါ်လာချေ။ သူ နန်းတော်တွင် အနားယူနေသည်ဟု သူ(မ)သတင်းပြန်ကြားရပြီး နောက်တစ်နေ့မနက်စောစော သူ ရောက်လာချိန်တွင်မူ သူ့ကိုယ်ထက်မှနေ မျက်နှာချေပေါင်ဒါနံ့ကို ရလိုက်ချိန် မျက်ရည်များက သူ(မ)ပင် သတိမမူမိပါဘဲ သူ့အလိုလို ပြိုကျလာတော့၏။

မင်ကျူးသည် သူ့ကို ဖက်ကာ ငိုရှိုက်ရင်း ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ဖြင့် : “ကျွန်မ ကလေးလိုချင်တယ်”

သူ(မ) သူ့ကို သိပ်ကိုချစ်ရသလို အလွန်ကိုမှလည်း အထီးကျန်ရသဖြင့် သူရဲ့ကလေးကို လိုချင်လာမိသည်။ သမီးမိန်းကလေးသာဖြစ်လျှင် ပိုလို့တောင် ကောင်းပေအုံးမည်။

ကျောက်ရှီသည် အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက်မှ ဆိုလာ၏။

“မင်းရဲ့လက်ရှိခန္ဓာကိုယ်က ကလေးလွယ်ဖို့ မသင့်တော်သေးဘူးလေ”

ထိုစကားလုံးများက လွန်စွာ နားဝင်ချိုလှသော်လည်း မင်ကျူးမှာ သူဆိုလိုချင်သည့်သဘောကို နားလည်၏။ သူက သူ(မ)သည် သူ့ကလေးလွယ်ရန် မသင့်လျော်သည်ဟု ထင်နေခြင်းပေ။

သိပ်မကြာလိုက်ခင် ကျောက်ရှီတစ်ယောက် လက်ထပ်မင်္ဂလာပြုတော့မည်ပေ။ သူသည် ထိုက်ကျစ်ဖေးနေရာအတွက် အလောင်းအလျာကို ‌ဂရုတစိုက် ‌စိစစ်ရွေးချယ်ကာ မင်္ဂလာရှိသော ရက်မြတ်တစ်ခုကို သတ်မှတ်ပြီး လောကတစ်ခွင် ကြေညာလေသည်။

ထိုကိစ္စကြောင့် မင်ကျူးမှာ တစ်ခဏ ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်ခဲ့ရပြီး သူ(မ)မျက်ဝန်းများမှာ နီရဲနေရင်း ကောင်းမွန်စွာ တစ်ညအိပ်စက်ခဲ့ပြီးနောက်တွင်မှ သူ(မ) အရာများစွာကို စဉ်းစားဆင်ခြင်မိသည်။

ကျောက်ရှီသည် ကျင့်ဝတ်ထုံးတမ်းများကို အလေးထားဆုံးဖြစ်သည်။ သူသည် သူ(မ)၏အဆင့်အတန်းက နိမ့်ပါးလွန်းပြီး ကိုယ်လုပ်တော်နေရာအဖြစ်တောင် မထိုက်တန်သည်ဟု အမြဲ ခံစားခဲ့ရသည့်အတွက်လည်း သူ(မ)အား တရားဝင် လက်ထပ်ထိမ်းမြားခြင်းပင် မပြုခဲ့။ ဟုတ်ပါ၏၊ သူ(မ)ကိုယ်၌ကလည်း ဆန္ဒမရှိခဲ့ခြင်းပေ။

ထို့ကြောင့် ကျောက်ရှီ ထိုက်ကျစ်ဖေးအား လက်မထပ်ခင် မင်ကျူးသည် သူ့ထံမှနေ အကူအညီတစ်ခု တောင်းဆိုရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူ(မ)အား ထွက်သွားခွင့်ပြုဖို့ကိုပေါ့။