Little Creampie (LCP Team):
Chapter 14
ဒါက မုယောင် ပိုင်ရန်အိမ်ကို ပထမဆုံးလာလည်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။
ပိုင်ရန်က မိဘမဲ့တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့မိဘတွေက သူအလယ်တန်းကျောင်းပြီးတဲ့အချိန် ကားအက်စီးဒင့်တစ်ခုမှာ သေဆုံးသွားခဲ့သည်။သူ့အတွက် ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့အိမ်ငယ်လေးကိုသာ ချန်ရစ်နိုင်ခဲ့သည်။
အိမ်က မကြီးပေမယ့်လည်း မိုးဒဏ် လေဒဏ်ကနေ ကာကွယ်ပေးနိုင်သည်။ပိုင်ရန်အတွက်ကတော့ အထက်တန်းကျောင်းလခနဲ့နေထိုင်စရိတ်က သူ့ဘာသာသူ ရှာဖွေရသည်။
ဒါကြောင့် ပိုင်ရန်က အချိန်ပိုင်းအလုပ်တွေကို အထက်တန်းကျောင်းကတည်းက ကျောင်းလခပေးဖို့အတွက် လုပ်ခဲ့ရသည်။ဒါကြောင့်နဲ့ပဲ ဘားတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေတုန်း မုယွင်ဇီနဲ့တွေ့ဆုံခဲ့သည်။သူတို့နှစ်ယောက် သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်လာပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ချစ်သူတွေဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ထို့နောက် လော့ယင်၊ခန်ချင်းဟန်နဲ့ ဖေးယန်ရှင်းတို့နဲ့ တွေ့ခဲ့သည်။
"အခန်းကတော့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ, မင်း အရင်ဆုံးထိုင်နေလိုက် " ပိုင်ရန်က မုယောင်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ကြည့်လာသည်။
"အတော်လေး ကောင်းပါတယ်" သေးငယ်ပေမယ့် ပိုင်ရန်ကိုယ်တိုင်အလှဆင်ထားတဲ့ နွေးထွေးပုံရတဲ့ အိမ်လေးကို ကြည့်ပြီး မုယောင် စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောလိုက်သည်။
ပိုင်ရန် မုယောင်ရဲ့ချောမွေ့တဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်တဲ့အိမ်လေးကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ဒီအဖိုးတန်လှပတဲ့နှင်းဆီလေးကို ခူးပြီး အိမ်မှာ သိမ်းဆည်းထားမိတယ်လို့တောင် ပိုင်ရန် ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်မိသည်။
(T/N= နှင်းဆီ/နှင်းဆီခိုင် / နှင်းဆီပွင့် ဆိုတာတွေက မုယောင်ကို ပြောတာပါ)
ပိုင်ရန် မုယောင်ကို သံပုရာရည်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ နားနားနေနေ နေဖို့ပြောပြီးနောက် သူက ချက်ပြုတ်ဖို့ ထွက်သွားသည်။
ဧည့်ခန်းထဲမှာ စောင့်နေရင်း ပျင်းလာတဲ့မုယောင်က ပိုင်ရန်ချက်ပြုတ်နေတာကို ကြည့်ဖို့ တိတ်တဆိတ် မီးဖိုချောင်ထဲ ပြေးသွားလိုက်သည်။နေရောင်ခြည်က ပိုင်ရန်ရဲ့မျက်နှာချောချောလေးပေါ် ကျရောက်နေပြီး သူ့အပေါ်ကို ရွှေရောင်ဖျော့ဖျော့အလင်းရောင်ကို ဖြန့်ကျက်ထားသလို လင်းလက်နေသည်။
'လူတွေအများကြီး သူ့ကို သဘောကျကြတာ မထူးဆန်းတော့ပါဘူးလေ။ပိုင်ရန်ကလည်း အတော်လေး သဘောကျချင်စရာ ကောင်းတာကို။' မုယောင် စိတ်ထဲ တိုးတိုးလေးပြောနေလိုက်သည်။
"ဗိုက်ဆာနေပြီလား" ပိုင်ရန်က အပြုံးတစ်ပွင့်နဲ့ နောက်လှည့်ကြည့်လာပြီး ချောင်းကြည့်နေတဲ့ နှင်းဆီလေးကို ဖမ်းမိသွားသည်။
"အာ..မဆာသေးပါဘူး" မုယောင်မျက်နှာက နည်းနည်းနီရဲသွားသည်။ ''ငါက ဒီတိုင်း တစ်ချက်လာကြည့်ရုံပါပဲ"
"မကြာခင် ပြီးတော့မှာပါ... ပန်းကန်တွေ ကူသယ်ပေးချင်လား"
"အမ်?...ရတယ်လေ" မုယောင် ဟင်းပန်းကန်တွေကို လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ စားပွဲပေါ် သွားချပေးလိုက်သည်။သူရဲ့ ထိုသို့လိမ္မာတဲ့ပုံစံက ပိုင်ရန်ကို အသည်းယားစေသည်။
ပိုင်ရန်က ရှုပ်ထွေးခက်ခဲတဲ့ဟင်းပွဲတွေကို အများကြီး မချက်ခဲ့ဘူး။ကိုလာကြက်တောင်ပံကြော်၊အာလူးနဲ့ အမဲသားစတူး၊ ဝက်နံရိုး၊ ဆောင်းရာသီဖရဲစွပ်ပြုတ်နဲ့ မုန့်ညှင်းရွက်ကြော်တို့ကို ချက်ထားသည်။
"အရသာကောင်းလား စားကြည့်ကြည့်"
ပိုင်ရန်က မုယောင်ကို ဝက်နံရိုးနဲ့ဆောင်းရာသီဖရဲစွပ်ပြုတ်တို့ကို ပန်းကန်လုံးလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ကြက်တောင်ပံနဲ့အမဲသားတို့ကိုလည်း ထည့်ပေးလိုက်သည်။
မုယောင် စွပ်ပြုတ်တစ်ဇွန်းကိုသောက်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ သူ့မျက်လုံးတွေ မြင့်တက်သွားသည်။အဲ့နောက် ကြက်တောင်ပံနဲ့အမဲသားကိုလည်း စားကြည့်လိုက်တော့ အဲ့နှစ်ခုလုံးကလည်း အရသာရှိနေရော။အန်တီလီ ချက်တဲ့ဟင်းထက်တောင် ပိုကောင်းနေသေးတယ်။
"မင်း ချက်ထားတာ အရသာရှိလိုက်တာ" မုယောင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက ဆီဖြင့် တောက်ပနေပြီး သူ့ရဲ့အလှကို ချစ်စရာကောင်းမှုကိုပါ ထပ်ပေါင်းထည့်စေသည်။
"မင်း ကြိုက်တဲ့အချိန်တိုင်း မကြာခဏ လာလည်လို့ရတယ်" ပိုင်ရန် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။
"......" မုယောင် တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။
သူ ဒီလူတစ်စုနဲ့ ထပ်မပတ်သက်ချင်တော့ပေ။ဒါပေမယ့် ပိုင်ရန်က သူ့အပေါ် ကြင်နာသည်။ဒီလိုကြင်နာယုယမှုက မုယွင်ဇီ သူ့ကို ဘယ်တုန်းကမှ မပေးခဲ့ဖူးတဲ့ အရာဖြစ်သည်။
"ငါတို့က သူငယ်ချင်းတွေ မဟုတ်လား။မဟုတ်လွှဲ ငါ့အိမ်က မင်းအတွက် အရမ်းရိုးရှင်းနေလို့လား" ပိုင်ရန်ရဲ့အသံက ဝမ်းနည်းမှုကို မဖုံးကွယ်ထားနိုင်ပေ။
"မင်း ငါ့ကို မကြိုက်ဘူးနဲ့တူတယ်။ အဲ့လိုဆိုရင်တော့ ငါမင်းကို အတင်းဖိအားမပေးပါဘူး"ပိုင်ရန်ရဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေက နည်းနည်း ညို့မှိုင်းပြီး အားငယ်နေသည်။
"အဲလို မဟုတ်ပါဘူး" ပိုင်ရန်က ထိုသို့ပြောလာတော့ မုယောင် အမြန်ငြင်းလိုက်သည်။ "ငါက မင်းကို ပြဿနာပေးမှာစိုးလို့ပါ"
"အဲ့လို မဖြစ်ပါဘူးကွာ...နောင်မှာ ထမင်းစားဖို့ အလည်များများ လာလှည်လှည့်" ပိုင်ရန်ရဲ့အားငယ်တဲ့ပုံစံက ချက်ချင်းပျောက်သွားသည်။
".....'' သူလှည့်စားခံလိုက်ရသလိုပဲ။
ညစာစားပြီးတော့ ပိုင်ရန်က မုယောင်ကို ဇာတ်ကားအတူကြည့်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်လာသည်။
ပိုင်ရန်ရဲ့မိသားစုမှာ သာမန်TVတစ်လုံးသာ ရှိလေသည်။ပိုင်ရန်ရဲ့ ရှေ့ကစကားတွေကြောင့် မုယောင်သည် သူ မကြိုက်တာ မဟုတ်ရပါဘူး ဆိုတာကို သက်သေပြဖို့အတွက် မငြင်းတော့ပေ။
ဒါ့အပြင် ဒီနေ့ အစောကြီး အိမ်မပြန်ချင်ပေ။မုယွင်ဇီကိုလည်း မတွေ့ချင်ပေ။
ထင်မှတ်မထားစွာဖြင့် ဇာတ်ကား ဇာတ်သိမ်းခါနီးမှာ အပြင်မှာမိုးတွေ ရွာချလာသည်။ဒီတော့ မုယောင်မှာ ပိုင်ရန်ရဲ့အိမ်မှာ နေရတော့တာပေါ့။
ပိုင်ရန်အိမ်မှာ အခန်းနှစ်ခန်းပါပေမယ့် တစ်ခန်းသာ အိပ်ရာပါလေသည်။ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သား အတူတူအိပ်ရတော့သည်။
မုယောင် ရေချိုးနေတုန်း ပိုင်ရန်က သူ့အတွက် ညအိပ်ဝတ်စုံရှာပြီး အတွင်းခံအသစ်ကိုပါ ထုတ်လိုက်သည်။
.မုယောင် ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထွက်လာတော့ ပိုင်ရန်မှာ မာတော့မလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။
မုယောင်ရဲ့ ဖြူဖွေးနုနယ်တဲ့မျက်နှာလေးက ရေပူကြောင့် ပိုပြီးတော့ နီရဲနေသည်။သူလည်း အရမ်းပူနေတဲ့ပုံပဲ။ဘောင်းဘီမဝတ်ဘဲ ထွက်လာသည်။သူ့ဖင်တုံးတွေကို ကာနိုင်တဲ့ နည်းနည်းကြီးတဲ့အင်္ကျီကိုသာ ဝတ်ထားသည်။သူ့ရဲ့ဖြူဖွေးသွယ်လျတဲ့ ခြေထောက်လေးတွေက ပန်းနုနုရောင်လေးဖြစ်နေပြီး လူတွေကို ထိုခြေထောက်လေးတွေကို ကွေးပြီး ငုံ့နမ်းမိအောင် ပြုစားနိုင်လွန်းသည်။
"ငါ ဆေးကြောလို့ပြီးပြီ။ မင်းသွားနှင့်လိုက်တော့လေ" နှင်းဆီလေးက ခုခံကာကွယ်မှုတွေ မထားဘဲ သူ့ရဲ့ မွှေးပျံ့သည့်သင်းရနံ့လေးကို ထုတ်ပြလာ၏။
ပိုင်ရန် ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်သွားသည်။သူ့နောက်ကျောပုံရိပ်က အထိတ်တလန့်ဖြင့် အဝေးကို ပြေးထွက်သွားတယ်လို့တောင် မှတ်ယူလို့ရ၏။
"ငါ ရေချိုးတာ အရမ်းကြာသွားလို့များလား။ သူက စောင့်တောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးဆိုတော့။" မုယောင် သံသယဖြစ်နေလေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲတွင် ပိုင်ရန်၏မျက်နှာက ရှက်သွေးဖြာနေသည်။မျက်လုံးများက ရမ္မက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေပြီး သူ့လိင်တံက အတော်လေး ထောင်မတ်နေသည်။
နည်းနည်းလေးသာ နောက်ကျသွားရင် ဘာမှမသိသေးတဲ့ အဖြူထည်သားကောင်အလှလေးက မုဆိုးရဲ့ မျက််လုံးများထဲက သူ့အတွက်ဖြစ်တည်လာတဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း လိုအင်ဆန္ဒများကို တွေ့မြင်သွားနိုင်သည်။
"မုယောင်...." ပိုင်ရန်သည် မုယောင်၏ မျက်နှာလှလှလေးနဲ့ သွယ်သွယ်လျလျခါးလေးကို မြင်ယောင်ရင်း တွေးတောရင်း သူ့လက်တွေကို မြန်မြန် အလုပ်ပေးလိုက်သည်။
တိုးလျသောညည်းသံများက ရေချိုးခန်းထဲ ထွက်ပေါ်လာပေမယ့် ရေကျသံများကြောင့် နစ်မြုပ်သွားသည်။
နောက်ဆုံးတွင် ပိုင်ရန်သည် အိပ်ရာပေါ်တွင် နာနာခံခံ လဲလျောင်းပြီး သူ့ရနံ့တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းသွားမည့် မုယောင်ကို တွေးရင်း ထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။
အချိန်အရမ်းကြာသွားတာကြောင့် ပိုင်ရန် ထွက်လာတော့ မုယောင်က အိပ်ပျော်နေပြီဖြစ်သည်။
ပိုင်ရန်သည် သူနဲ့လုံးဝကို မတူညီကွာခြားသည့် သခင်ငယ်လေးဖြစ်သူ မုယောင်ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကြည့်မိ၏။
အချိန်ခဏကြာပြီးတော့ သူ ငုံ့ကာ မုယောင်ရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာ နမ်းလိုက်သည်။သူ့ရဲ့လျှာက ကျွမ်းကျင်စွာ မုယောင်ရဲ့လျှာကို ကလော်ထုတ်ပြီး သူ့လျှာနဲ့မုယောင်၏လျှာကို ကစားလိုက် စုပ်လိုက်လုပ်နေသည်။
မုယောင်မှာတော့ အိမ်မက်ထဲတွင် ခက်ခက်ခဲခဲ အသက်ရှူနေရလေ၏။သူ တိုးတိုးလျလျ ငြီးမိပေမယ့် ပိုင်ရန်က နောက်မဆုတ်တဲ့အပြင် ပိုပြီးတော့ အလွန်အကျွံလုပ်လာသည်။
မုယောင် နိုးလာခါနီးမှပဲ သူလွှတ်ပေးတော့၏။
ပိုင်ရန်လည်း မီးတွေပိတ်ပြီး မုယောင်၏လည်ပင်းတွင် အနမ်းရာထင်းထင်းကို ချန်လိုက်သည်။ထို့နောက် မုယောင်၏ခါးတစ်ဝက်တွင် သူလက်ကို ထားကာ အိပ်ရာဝင်သွား၏။
"ကောင်းသောညပါ ကိုယ့်ရဲ့နှင်းဆီလေး"
Chapter 14 end