Little Creampie (LCP Team):
Chapter 20
မုယောင် ထွက်ပြေးလာခဲ့သည်။သူ ရပ်တန့်ဖို့ မဝံ့ရဲဘဲ လမ်းခွဲဆီရောက်တဲ့အထိ ပြေးလာခဲ့သည်။
သူ နံရံကိုကိုင်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်သည်။ အန္တရာယ်တစ်ခုကို ကျော်လွန်ပြီးနောက် မောပန်းနွမ်းနယ်တဲ့ ခံစားခ်က္က သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ပျံ့နှံ့သွားပြီး ခြေထောက်တွေ အားနည်းသွားကာ မြေပြင်ပေါ်ကို လဲကျလုမတတ် ဖြစ်သွား၏။
ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အပူတစ်ခုက သူ့နှလုံးသားထဲ အမြစ်သဖွယ်တက်လာပြီး မုယောင် ရဲ့နှလုံးသားက နစ်မြုပ်သွားသည်။ သူသည် ခုနက အခန်းထဲမှာရခဲ့တဲ့ ချိုမြိန်တဲ့ရနံ့ကို ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။
သူသည် ထိုပိန်ပိန်ပါးပါးလူက ဝတ္ထုတွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ခန်ချင်းဟန်ရဲ့ ဝိုင်ထဲကို ဆေးခတ်လိုက်တာလို့ ထင်ခဲ့တာပင်။၊ အခန်းထဲ ကာမစိတ်ကြွစေတဲ့ ဆီမီးတွေနဲ့ ထွန်းညှိထားလိမ့်မယ်လို့တော့ သူ မထင်ခဲ့ဘူး။
မုယောင်ရဲ့အမြင်အာရုံက နည်းနည်းဝေဝါးနေပေမယ့် သူ ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားရမယ်ဆိုတာကိုတော့ သိ၏။ မဟုတ်ရင် မကြာခင် တစ်ယောက်ယောက်ရောက်လာလို့ရှိရင် သူက မုမိသားစုကို ဒုက္ခဖြစ်စေလိမ့်မည်။
မုယောင် စိတ်ငြိမ်အောင်လုပ်ပြီး သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ ရွေ့သွားလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးမှာ အရင်ကောရစ်တာလမ်းကို ပြန်ရောက်သွား၏။
လော့ယင်က ထိုနေရာတွင် မရှိတော့တာကြာပြီဖြစ်၏။ မုယောင်က သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ပြီး ဤအခြေအနေအတွက် အဖြေ စဉ်းစားဖို့ အခန်းတစ်ခုထဲ သူ့ကိုယ်သူ ပိတ်လှောင်ထားဖို့ ကြံရွယ်နေတာဖြစ်၏။
ဒါပေမယ့် သူ့ခြေထောက်တွေက အားနည်းနေတာကြောင့် သူ ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်ခဲ့ပေ။။ သူ ယိမ်းယိုင်သွားပြီး မြေပြင်ပေါ်ကို လဲကျသွားမယ်လို့ ထင်လိုက်ပေမယ့် အဲဒီအစား ရနံ့သင်းသင်း ပွေ့ဖက်မှုတစ်ခုထဲ ကျရောက်သွားသည်။
"ယောင်ယောင် မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?" ပိုင်ရန်၏စိုးရိမ်ပူပန်နေတဲ့ အသံက မုယောင်ရဲ့ခေါင်းထဲကို ဝင်ရောက်လာသည်။ သူက မုယောင်ကို ဖက်လိုက်ကာ လက်ထုတ်ပြီး မုယောင်ရဲ့နဖူးကို စမ်းသပ်လိုက်သည်။
"ယောင်ယောင်, မင်းရဲ့နဖူးက ပူကျစ်နေတာပဲ၊ ငါ မင်းကို ဆေးရုံကို ခေါ်သွားပေးမယ်။" ပိုင်ရန်ရဲ့အသံက စိုးရိမ်ကြောင့်ကြလျက်ရှိနေသည်။
"မ... ဆေးရုံကို မသွားနဲ့၊ ဟိုတယ်ကို.... သွား" မုယောင် ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ စကားပြောပြီးနောက် သူ့အမြင်အာရုံလည်း မှောင်သွားခဲ့၏။
ပိုင်ရန်က တစ်ခုခုကို နားလည်သွားပုံရသည်။ သူက မုယောင်ကို တစ်ဝက်ဖက် တစ်ဝက်ပွေ့ပြီး ခန်အိမ်တော်ရဲ့လမ်းကြားကနေ ထွက်သွားပြီး တက္ကစီငှားကာ အနီးဆုံးဟိုတယ်ဆီ သွားလိုက်သည်။
ပိုင်ရန်က ဧည့်ကြိုကောင်တာမှာ အိပ်ခန်းကျယ်တစ်ခုကို မှာယူလိုက်ပြီး မုယောင်ကို အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည်။
သူက မုယောင်ကို အိပ်ရာပေါ် ညင်သာစွာ တင်ပေးလိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် မုယောင်က အသိနည်းနည်း ပျောက်ဆုံးနေပြီဖြစ်သည်။ သူက ပိုင်ရန်ရဲ့ လက်မောင်းထဲမှာ တဟင့်ဟင့် ညည်းနေပြီး သူ့ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ပိုင်ရန်ရဲ့ လည်စေ့ကို နမော်နမဲ့ထိတွေ့နေတာကြောင့် ပိုင်ရန်လည်း အသက်ရှူရခက်လာသည်။
မုယောင်က အေးမြပြီး သက်တောင့်သက်သာရှိတဲ့ အိပ်ရာနဲ့ ထိတွေ့မိတာနဲ့ သူ့ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးက အေးမြမှုကို ပိုရှာဖွေရန် အလိုအလျောက် ဆန့်တန်းသွားနေ၏။ မကြာခင်မှာပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်ကြောင့် အိပ်ရာလည ပူလာသည်။
သူ့ရဲ့ လက်ကိုဆန့်ထုတ်ပြီး သူ့ရှေ့ရှိအရာကို အလိုအလျောက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပိုင်ရန်ရဲ့ အင်္ကျီကို ဆွဲမိသွားသည်။ အထိအတွေ့က အရမ်း သက်တောင့်သက်သာ ရှိတယ်လို့ ခံစားမိလို့ သူ့ဘက်ကို အပြင်းအထန် ဆွဲလိုက်သည်။ ပိုင်ရန်သည် သူ့ကို ဖယ်ထုတ်နိုင်ပေမယ့် မုယောင်ကို သူ့ကို ဆွဲခေါ်ခွင့်ပေးထားလိုက်သည်။
မုယောင်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိနေတဲ့လူက သိပ်အဆင်မပြေဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားမိတာကြောင့် ပိုင်ရန်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ကမန်းကရမ်း ဆွဲချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေပေမယ့် မချွတ်နိုင်ခဲ့ချေ။
ပိုင်ရန်ရဲ့ လည်စလုတ်က လိမ့်သွားပြီး သူ့ရဲ့စိတ်ထဲတွင် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တိုက်ပွဲတစ်ခုကို အဆက်မပြတ် တိုက်ခိုက်နေသည်။
နောက်ဆုံးမှာ သူက လက်တစ်ဖက်ကိုမြောက်လိုက်ပြီး အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်လိုက်တော့ ပါးလွှာတဲ့ အင်္ကျီက အိပ်ရာအစွန်းတစ်လျှောက် ပြေကျသွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ရောက်သွား၏။
မုယောင်ရဲ့လက်က ဘာအတားအဆီးမှမရှိဘဲ ပိုင်ရန်ရဲ့ အသားအရေကို နောက်ဆုံးမှာ ထိတွေ့မိသွားသည်။ သူ သက်တောင့်သက်သာနဲ့ တအင့်အင့်ညည်းနေပြီး ပိုင်ရန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ တဖြည်းဖြည်း နက်မှောင်လာတာကို သတိမထားမိလိုက်ပေ။
"ယောင်ယောင် ငါ ဘယ်သူလဲဆိုတာ မင်းသိလား" ပိုင်ရန်က မုယောင်ရဲ့ မျက်နှာကိုကိုင်ပြီး မေးလိုက်သည်။
မုယောင်က သူ့ကို လျစ်လျူရှုထားတာကြောင့် ပိုင်ရန်သည် သူ့ရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားပေါ်မှာရှိတဲ့ မုယောင်ရဲ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ကို ထိခွင့်မပေးတော့ချေ။ မုယောင်မှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘဲ အသိပြန်ရဖို့ ကြိုးစားရင်း ပိုင်ရန်ကို ရီဝေစွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
"ပိုင်...ပိုင်ရန်" မုယောင်ရဲ့အသံက အရမ်းတိုးလျနေပေမယ့် ပိုင်ရန်ကတော့ အရမ်းရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားလိုက်ရသည်။
"ယောင်ယောင်... ယောင်ယောင်, မင်း ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ခံစားချင်လား" ပိုင်ရန်ရဲ့ နှလုံးက ရူးသွပ်တက်ကြွစွာ ခုန်ပေါက်နေပြီး မုယောင်ကို အရိုးပါမကျန်စားချင်နေသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။
"...အွင်းး..." မုယောင်က အားအင်ကုန်ခန်းစွာဖြင့် ဖြေလိုက်သည်။သူ့ကိုယ်ထဲက နွယ်လိုတက်လာသည့်ပူလောင်ခြင်းတွေက သူ့ကို အလွန်အဆင်မပြေ ဖြစ်စေသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်ပစ်လုနီးပါးပဲ။
ပိုင်ရန်က မုယောင်ရဲ့ ဖြူဖွေးပြီး နူးညံ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ငေးကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံကအစ တုန်ယင်နေ၏။
သူက အောက်ငုံ့ကာ မုယောင်ရဲ့ လည်ပင်းကို သဲကြီးမဲကြီး နမ်းပြီး မုယောင်ရဲ့ အရာလေးဆီ ရောက်တဲ့အထိ အဆက်မပြတ် နမ်းရှိုက်သွားသည်။
မုယောင်ရဲ့ အရာလေးက ပိုင်ရှင်လိုပဲ လှပသန့်ရှင်းပြီး ထိပ်မှာ ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ ပထမတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ မထိတွေ့ခံရသေးတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်နဲ့တူသည်။
ပိုင်ရန်က ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး အရာလေးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ မုယောင်ရဲ့ ကျောပြင်က ချက်ချင်းကော့တက်သွားသည်။
"အွန်း...အာ့" မုယောင်ရဲ့ ပါးစပ်လေးက သနားစရာကောင်းစွာ ပွင့်သွား၏။ သူ အရင်က ဒီလိုလှုံ့ဆော်မှုမျိုးကို မခံစားဖူးချေ။ထို့နောက် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်ကနေ ငွေရောင်ချည်မျှင်လေးတွေ စီးကျလာ၏။
ပိုင်ရန်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း အတွေ့အကြုံမရှိ စိမ်းသက်နေသည်။ မုယောင်က ထိုအရာကို သူ့ထက်ပင် ပိုနားလည်တာကြောင့် လွယ်ကူအဆင်ပြေစွာ လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
သူ့လျှာက မုယောင်ရဲ့ ထိပ်ဖူးကို လျင်လျင်မြန်မြန် လျက်ပေးနေပြီး လက်တစ်ဖက်က မုယောင်ရဲ့အပေါက်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။မုယောင်သည် အသံတောင်မထွက်နိုင်တဲ့ထိ သာယာသွားပြီး ခဏအကြာမှာ ပြီးသွား၏။
ပိုင်ရန်က ထိုအရာကို ရှောင်ဖယ်ခြင်းမရှိပေ။သူက မျိုချလိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ပြီး မုယောင်ပေါ် လှဲလျောင်းကာ မုယောင်နဲ့ Heatherရနံ့ သင်းပျံ့သော အနမ်းကို ဖလှယ်လိုက်သည်။
(T/N=ပြောချင်တာက သုတ်အနံ့နဲ့ အနမ်းဖလှယ်လိုက်တာ:).. )
Chapter 20 end.