"တက္ကသိုလ်ဝင်စာမေးပွဲဖြေရန် ရက်ပေါင်း XXသာလိုတော့သည်" ဟူသော စာသားသည် တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ လျော့နည်းလာသည့် ဂဏန်းများဖြင့် ကျောက်သင်ပုန်း၏ ညာဘက်အောက်ထောင့်တွင် အမြဲတမ်းနေရာယူထားသည်။

သပိတ်မှောက်မှုအပြီးတွင် အတန်း ၅ မှ ကျောင်းသားများသည် နောက်ဆုတ်လမ်းမရှိတော့ဘဲ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရန်မှတစ်ပါး အခြားရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် အရင်ကထက်ပို၍ အလုပ်များလာကြသည်။

ဖတ်စာအုပ်အသစ်များမှ မေးခွန်းများသည် ကျောင်းမှပြုစုထားသော ပြန်လည်လေ့ကျင့်ရေးစာစဉ်များထက် များစွာပိုမိုခက်ခဲနက်နဲပြီး ထက်ဝက်နီးပါးမှာ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းတွင်မပါဝင်သော အကြောင်းအရာများ ဖြစ်နေသည်။ ကျောင်း၏ အညံ့ဆုံးကျောင်းသားများ ရင်ဆိုင်နေရသည့် အခက်အခဲကို ခန့်မှန်းကြည့်နိုင်ပါသည်။

ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် လွန်ခဲ့သောဘဝတွင် လင်ကျင်းကျယ်သည် သူ၏ပညာရေးတိုးတက်ရန်အတွက် လေ့ကျင့်ရေးသင်တန်းအမျိုးမျိုးကို တက်ရောက်ခဲ့ဖူးပြီး အလွတ်ကျက်မှတ်နည်းများတွင် ကျွမ်းကျင်ခဲ့သည်။ ဆယ်ကျော်သက်တစ်ယောက်၏ ဦးနှောက်သည် လူကြီးတစ်ယောက်ထက် မှတ်ဉာဏ်ပိုကောင်းသည်ဖြစ်ရာ ဤနောက်ဆုံးအချိန်မှ ကြိုးစားမှု၏ ရလဒ်များမှာ သူမျှော်လင့်ထားသည်ထက် များစွာပိုကောင်းခဲ့သည်။

ဤကိစ္စတစ်ခုလုံးအပေါ် ကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့၏ သဘောထားမှာမူ ရေရာမှုမရှိလှပေ။

ဟူယွိ၏ ပြင်ဆင်ထားသော ပြန်လည်လေ့ကျင့်ရေးအစီအစဉ်ကို မည်သူမျှမတားဆီးသော်လည်း မည်သူမျှလည်း ထောက်ခံအားပေးခြင်းမပြုခဲ့ပေ။ အခြားဆရာများမှာ သင်ကြားရမည့်အကြောင်းအရာများ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သောကြောင့် လိုက်နာရန်ဆန္ဒမရှိကြဘဲ သူတို့၏သင်ကြားမှုမှာ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပို၍ ပေါ့ပေါ့ဆဆနိုင်လာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် အတန်း ၅ ၏ စာသင်ချိန်များသည် ကျောင်းသားများ၏ စုပေါင်းကိုယ်တိုင်လေ့လာသင်ယူမှုအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ သူတို့၏ အင်္ဂလိပ်စာအတန်းမှာ ဖျက်သိမ်းခံလိုက်ရပြီး လီယွိရုန်၏အမည်မှာလည်း အတန်း ၅ ၏ ဆရာများစာရင်းမှ မကြာမီပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

စင်္ကြံလမ်းအဆုံး၊ အိမ်သာများဘေးရှိ ဝေးလံခေါင်ဖျားသော စာသင်ခန်းထဲမှ အတန်း ၅ သည် လောကကြီးထဲမှ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သကဲ့သို့ပင်။ တက္ကသိုလ်ဝင်စာမေးပွဲနှင့်သက်ဆိုင်သော အစီအစဉ်များ၊ လှုပ်ရှားမှုများအားလုံးမှ ၎င်းတို့ကို လုံးဝဖယ်ရှားခြင်းခံခဲ့ရသည်။

ကောရှန်က လင်ကျင်းကျယ်အား သူ၏မိခင်သည် အိမ်တွင်စာသင်ရန်ပြင်ဆင်ရင်း တိတ်တဆိတ်ငိုကြွေးနေသည်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ကြောင်း ပြောပြသည်။

ဟူယွိသည် ဤအခြေအနေကို အရှက်ရဖွယ်ဟု ခံစားခဲ့ရသော်လည်း အမှန်တကယ်တွင်မူ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး ပုန်ကန်လိုစိတ်ပြင်းထန်သော "ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရကလေးများ" အတွက် အကောင်းဆုံးအခြေအနေပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် မျိုးဆက်ကွာဟမှုကို နားလည်ရန်ဆန္ဒမရှိသော ဆရာများထက် သူတို့ အချင်းချင်း သင်ကြားပေးသည်ကို ပိုမိုလက်ခံကြသည်။ ယခုအချိန်တွင် လင်ကျင်းကျယ်၏ ဦးဆောင်မှုအောက်၌ သူတို့သည် စာပေလေ့လာလိုစိတ်များဖြင့် တက်ကြွနေကြသည်။ လင်ကျင်းကျယ်သည် စာသင်ချိန်များတွင် ဒေါသပေါက်ကွဲကာ သူတို့ကို ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းလေ့ရှိသော်လည်း သူတို့ကမူ သူ့ကို အလွန်မိုက်သည်ဟု ထင်ကြပြီး ထိုအပြုအမူကပင် သူ့ကိုပို၍လက်ခံစေခဲ့သည်။

လင်ကျင်းကျယ်သည် စာသင်ပြီး၍ စင်မြင့်ပေါ်မှဆင်းလာသောအခါ လွန်ခဲ့သောမိနစ်ပိုင်းက သူ၏ပျင်းရိမှုအတွက် အဆူခံထားရသော အတန်းဖော်များမှာ သူ့ဒေါသ၏ ကြီးကျယ်ခမ်းနားမှုကြောင့် မှင်တက်နေကြဆဲဖြစ်သည်။ စာကြောက်လှပါသည်ဆိုသော ကျိုးဟိုင်ထန်ပင် ပုံသေနည်းများကို လုံ့လစိုက်ထုတ်ကာ ကူးရေးနေသည်။ သူထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ရှေ့စားပွဲခုံမှ တိန့်မိုက်က လှည့်ကြည့်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ တိုးတိုးလေးပြောလာသည်။ "ဟေး၊ မင်းကြားပြီးပြီလား။ အတန်း ၁ က ကျန်းရန်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ရိုက်နှက်လိုက်လို့ ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်တဲ့။"

ကျန်းရန်သည် ရက်အတော်ကြာ ကျောင်းမတက်ခဲ့ပေ။

စာမေးပွဲမတိုင်မီ ဤတင်းမာသောကာလတွင် ကျောင်းသားတစ်ယောက်သည် ရက်ပေါင်းများစွာမပြောနှင့်၊ စာတစ်ချိန်ပျက်ရန်ပင် ရှားပါးလှသည်။ ထို့အပြင် သူ၏အတန်းပိုင်ဆရာမ လီယွိရုန်က သူကျောင်းပျက်ရခြင်းအကြောင်းရင်းကို ထုတ်ဖော်ပြောကြားရန် ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျောင်းထဲတွင် ကောလာဟလများမှာ တစ်ခုထက်တစ်ခုပို၍ ထူးဆန်းစွာ ပျံ့နှံ့နေခဲ့သည်။ သူသည် အပြင်းအထန်ဖျားနာနေသည်၊ အိမ်တွင်တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့သည်၊ သို့မဟုတ် ကျောင်းပြောင်းသွားခဲ့သည် စသည်ဖြင့်။ တိန့်မိုက်၏စကားမှာ အမှန်တကယ်ပင် အမှန်တရားနှင့်နီးစပ်ခဲ့သည်။

လင်ကျင်းကျယ်သည် တိန့်မိုက်၏ညိုချောမျက်နှာပေါ်မှ ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေသောအရိပ်အယောင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ၏စားပွဲခုံကို အေးဆေးစွာ ရှင်းလင်းနေလိုက်သည်။ "မင်းက ဘယ်လိုသိတာလဲ။"

"ဒါကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောနဲ့နော်၊ ဟုတ်ပြီလား။" တိန့်မိုက်က ဘေးဘီကိုကြည့်ကာ အသံကိုနှိမ့်၍ပြောသည်။ "ကျွန်တော့်အဖေက မြို့နယ်ပြည်သူ့လုံခြုံရေးရုံးရဲ့ ဒုတိယကော်မရှင်နာလေ။ သူ့ကိုယ်တိုင်ပြောတာ ကျွန်တော်ကြားခဲ့တာ။"

လင်ကျင်းကျယ် အနည်းငယ်အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူသည် ဤအကြောင်းကို တစ်ခါမျှမသိခဲ့ပေ။ ဖြစ်နိုင်သည်မှာ မည်သူမျှမသိခဲ့ခြင်းကြောင့်သာ ကျောင်းက တိန့်မိုက်ကို အတန်း ၅ တွင် ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေမည်။

သို့သော် ဤအချက်က လွန်ခဲ့သောဘဝတွင် တိန့်မိုက်သည် လိယွမ်မြို့နှင့် အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ ဘားလုပ်ငန်းများကို တစ်ဦးတည်းနီးပါး လက်ဝါးကြီးအုပ်နိုင်ခဲ့သည်ကို ရှင်းပြနေသည်။

"ဒါက လျှို့ဝှက်ချက်၊ မင်းဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောရဘူးနော်။" တိန့်မိုက်က ထပ်မံ၍ တုံ့ဆိုင်းစွာပြောသည်။ သူသည် လင်ကျင်းကျယ်ကို အဓိပ္ပာယ်ပါပါကြည့်၍ "အစ်ကိုကြီး၊ ဒါ အစ်ကိုကြီးလုပ်တာပဲဖြစ်ရမယ်။"

လင်ကျင်းကျယ်က သူ့ကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။ တိန့်မိုက်က သူ၏နေရာမှထကာ လင်ကျင်းကျယ်အနားသို့ ချဉ်းကပ်လာသည်။ "ကျွန်တော့်ကို လိမ်ဖို့မကြိုးစားနဲ့ဗျာ။ ဒါက အစ်ကိုကြီးလက်ချက်ပဲဆိုတာ ကျွန်တော်လုံးဝသေချာတယ်။"

သူသည် လင်းကျင်းကျယ်၏ဘေးတွင် ကပ်နေသောအခါ လင်းကျင်းကျယ်က မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ "မင်း ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ။ အားနှင့်အဟုန်သီအိုရမ်ကို မင်း ရပြီလား မရသေးဘူးလား အရင်ပြော။"

"ချီးစ်၊ ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ အစ်ကိုကြီးရာ။"

တိန့်မိုက်က ချက်ချင်းအလံဖြူပြကာ ဘေးကင်းရာသို့ ဆုတ်ခွာသွားပြီး သူ၏အပြုံးမှာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

"ကျွန်တော်က စာသင်ရတာ တကယ်မကြိုက်ဘူး၊ ကျွန်တော့်ကို အတင်းအကျပ်မလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်ပြောချင်တာက၊ ကျန်းရန်က လူမိုက်ဂိုဏ်းထဲဝင်သွားပြီလို့ အဖေ့ဆီကကြားတယ်။ ပြည်သူ့လုံခြုံရေးဌာနက အမှုကိုပိတ်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီတော့ သူ့ဂိုဏ်းက ဒီအတိုင်းငြိမ်ခံနေမယ်ထင်လို့လား။ ကျောင်းဆင်းရင် ကျွန်တော် လူနည်းနည်းခေါ်ပြီး အစ်ကိုကြီးကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့မယ်။"

"ကျန်းရန်က လူမိုက်ဂိုဏ်းထဲဝင်သွားတယ် ဟုတ်လား။"

လင်ကျင်းကျယ်သည် ထိုကဲ့သို့သောအကြောင်းအရာကို မမှတ်မိသလို ဤမျှကြီးမားသောအရာကို သူမှတ်မိလောက်သည်ဟုလည်း မထင်ခဲ့ပေ။

"ဘယ်ဂိုဏ်းလဲ။"

"နဂါးပြာဂိုဏ်း!"

တိန့်မိုက်၏မျက်နှာအမူအရာမှာ တည်ကြည်သွားသည်။

"သူတို့က အန္တရာယ်များတယ်၊ အထူးသဖြင့် သူတို့ခေါင်းဆောင် ကျန်းလုံက အရမ်းဆိုးတယ်။ သူရဲ့ ဆံပင်အနက်ရောင်က ဒီလောက်ရှည်တယ်၊ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာ နဂါးပြာပုံ ဆေးမင်ကြောင်အကြီးကြီးရှိတယ်။"

တိန့်မိုက်က သူ၏လည်ပင်းနားသို့ လက်ညှိုးထိုးပြ၍ ဆံပင်အရှည်ကို သရုပ်ပြပြီးနောက် သူ၏ညာဘက်လက်မောင်းနှင့် ရင်ဘတ်ကို ညွှန်ပြသည်။ သူက အသံကိုနှိမ့်၍ စိုးရိမ်စွာပြောသည်။

"အစ်ကိုကြီး၊ သူတို့နဲ့တွေ့ရင် သူရဲကောင်းမလုပ်နဲ့၊ အမြန်ဆုံးထွက်ပြေးပြီး ရဲကိုအကြောင်းကြား။ ဒီလူတွေက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း လူသတ်နိုင်တဲ့သူတွေ။"

"………………"

လင်ကျင်းကျယ် ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ခေါင်းညိတ်ကာ

"ငါနားလည်ပြီ၊ ကျေးဇူးပဲ။"

မြို့၏အင်အားအကြီးဆုံးဂိုဏ်းသို့ ဝင်ရောက်သွားပြီဟု ကောလာဟလထွက်နေသော ကျန်းရန်မှာ ဆေးရုံခုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည်။

ဆေးရုံတက်ရသည့်အချိန်မှစ၍ သူသည် ကြောက်လွန်း၍ အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပေ။

နာကျင်မှုက သူ့ကိုသေလောက်အောင် နှိပ်စက်နေရုံသာမက သူ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားတိုင်း လင်ကျင်းကျယ်က ကျန်းလုံကို လည်ပင်းညှစ်နေသည့် မြင်ကွင်းက သူ၏စိတ်ထဲတွင် ပေါ်ပေါ်လာသည်။ သူသည် မျက်လုံးမှိတ်ရန်ပင် ကြောက်လွန်းနေခဲ့သည်။

သူ၏မိခင် ကျန်းရှောင်ယွမ်မှာ ငိုကြွေးခြင်းကို မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ပေ။ သို့သော် မကြာမီပင် ပြည်နယ်မြို့တော်မှ ဖုန်းတစ်ကောလ် လက်ခံရရှိခဲ့သည်။

ဖုန်းဆက်သူမှာ သူ(မ)၏အစ်မ ကျန်းချောင်ချောင် ဖြစ်သည်။ သူ(မ)သည် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများနှင့်ပတ်သက်သော သတင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သော်လည်း ကျန်းရှောင်ယွမ်ဘက်မှ တိုးတက်မှုတစ်စုံတစ်ရာမရှိခဲ့ပေ။ လေလံပွဲက စတင်တော့မည်ဖြစ်သည်။ ချီချင်အိမ်ခြံမြေကုမ္ပဏီက ပါဝင်ရန် ရည်ရွယ်ထားသော်လည်း အသစ်စက်စက်တည်ထောင်ထားပြီး ကျောထောက်နောက်ခံမရှိသော ကုမ္ပဏီဖြစ်သောကြောင့် တစ်စုံတစ်ခုရရှိရန် အလွန်မဖြစ်နိုင်ချေ။

သူ(မ)သည် သူ(မ)၏မောင်နှမများကို အမြန်ဆုံးလှုပ်ရှားရန် တိုက်တွန်းရန်လိုအပ်နေသည်။

ကျန်းရှောင်ယွမ်၏အခြေအနေက သူ(မ)ကို ထိတ်လန့်စေခဲ့သည်။ သူ(မ)က ဂရုတစိုက်မေးခွန်းအနည်းငယ်မေးမြန်းပြီးမှ သူ(မ)၏တူ ဆေးရုံတင်ထားရသည့်အကြောင်းရင်းကို သိရှိခဲ့ရသည်။ သူ(မ)က မထိန်းနိုင်ဘဲ အော်လိုက်မိသည်။

{နင်တုံးနေတာလား။ ဒီလောက်အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စကို ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့အကြံဉာဏ်ကို နင်ကယူရသလား။}

ကျန်းရှောင်ယွမ်က နာကြည်းစွာဖြင့် ပြန်မေးလိုက်သည်။ "အခုချိန်မှာ အပြစ်တင်နေတာထက် ပိုအရေးကြီးတာတွေ ငါတို့မှာ မရှိဘူးလား။"

ဤသည်မှာ သူ(မ)၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များကို စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်ရန် အချိန်ကောင်းမဟုတ်ပေ။ ကျန်းချောင်ချောင်သည် ကိစ္စများကို စီစဉ်ဆောင်ရွက်ရန် သူ(မ)၏ညီမကို လိုအပ်နေသည်။ ကျန်းရှောင်ယွမ်၏လေသံ မမှန်သည်ကိုကြားသောအခါ သူ(မ)က ချက်ချင်းပင် ချဉ်းကပ်ပုံကို ပြောင်းလဲလိုက်သည်။ သူ(မ)က ညင်သာသောလေသံဖြင့်

{တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါပြောချင်တာ အဲ့ဒါမဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်တော့ အကြံဉာဏ်က ကောင်းပါတယ်၊ ပြဿနာက လုပ်ဆောင်ပုံမှာပဲ။}

"ဒါပေမဲ့ အခု ငါတို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ။"

ကျန်းချောင်ချောင် ခေတ္တမျှစဉ်းစားလိုက်သည်။

{လောလောဆယ်တော့ ဌာနမှူးဝမ်ကို ဆက်သွယ်ဖို့အချက်အလက်တွေ ငါ့ကိုပေး။ မြေယာခွဲဝေမှုက မကြာခင်စတော့မှာ၊ ပထမဆုံးအနေနဲ့ သူငါတို့ကို ဖြတ်မချသွားတာ သေချာအောင်လုပ်ရမယ်။}

"နင် အဲ့ဒီလူအကြောင်း မသိဘူး — သူက အကျိုးအမြတ်ရပြီးမှပဲ လှုပ်ရှားမှာ။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ သူ့လက်ထဲမရောက်မချင်း သူက ဘာမှလုပ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။"

ကျန်းချောင်ချောင်သည် သူ(မ)၏ညီမထက် များစွာပို၍ထက်မြက်၏။

{နင်က ဘာကိုကြောက်နေတာလဲ။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေက ထွက်ပြေးသွားမှာမှ မဟုတ်တာ။}

ထိုညနေတွင် ဌာနမှူးဝမ်၏ ညစာစားပွဲအစီအစဉ်မှာ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။

ပြည်နယ်မြို့တော်၏ အခမ်းနားဆုံးဟိုတယ်မှ အကောင်းဆုံးစားသောက်ပွဲခန်းမကြီးမှာ စတုရန်းမီတာတစ်ရာနီးပါး ကျယ်ဝန်းသည်။ သို့သော် အတွင်းတွင် လူသုံးယောက်သာ ထိုင်နေကြသည်။ ကြီးမားသောစားပွဲကြီးပေါ်တွင် တန်ဖိုးကြီးအစားအသောက်မျိုးစုံဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ တန်ဖိုးကြီးစီးကရက်များနှင့် နှစ်ချို့ဝိုင်များလည်း ရှိနေသည်။ သို့သော် ဖိတ်ကြားခံထားရသော တစ်ဦးတည်းသောဧည့်သည်ဖြစ်သူ ဌာနမှူးဝမ်မှာမူ ပျင်းရိနေပုံရသည်။

သူ၏ဇနီးက ဤမျှအရေးပါသောပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးနှင့် သိကျွမ်းနေသည်ကို ချီချင် အံ့အားသင့်မိသည်။ သူက ဌာနမှူးဝမ်အနီးတွင်ထိုင်ကာ စကားစမြည်ပြောရန် သတိကြီးစွာကြိုးစားသော်လည်း အောင်မြင်ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ထိုလူက သူ၏ဝိုင်ခွက်ကို မြှောက်ကာ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီးနောက် လှည့်စားတတ်သော ကြင်နာပုံရသည့်မျက်နှာကို ကျန်းချောင်ချောင်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။

"မန်နေဂျာကျန်း၊ ကျွန်တော်က အလုပ်များတဲ့လူပါ။ အဓိကအကြောင်းအရာကို အမြန်ဆုံးပြောကြရအောင်။"

ကျန်းချောင်ချောင်သည် ရုပ်ရည်ချောမောသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူ(မ)၏ သွယ်လျသောကိုယ်ဟန်မှာ ကျက်သရေရှိသောဝတ်စုံဖြင့် လှပနေပြီး မျက်နှာက ချစ်စဖွယ်ကောင်းကာ မျက်လုံးများမှာ တောက်ပ၍ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်မှုအပြည့်ဖြင့် အမူအရာမှာလည်း ကျက်သရေရှိလှသည်။ သူ(မ)က ဌာနမှူးဝမ်၏ မဖော်ရွေသောအမူအရာကို လျစ်လျူရှုကာ ပြောလိုက်သည်။

"ဌာနမှူးဝမ်၊ စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး။ ဒီရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေက ရှင့်အတွက် ကတိပေးထားပြီးသားဆိုတော့ သဘာဝအတိုင်း ရှင်ပိုင်ဆိုင်ရမှာပါ။"

"ဟုတ်လို့လား။"

ဌာနမှူးဝမ်က သူ(မ)ကို အေးစက်စွာတစ်ချက်ကြည့်၍ နှာမှုတ်လိုက်သည်။

"အခြေအနေက ခင်ဗျားပြောသလို မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ ကျီရှောင်အိမ်ခြံမြေကုမ္ပဏီရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌကျန်းက ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို သတ်မှတ်ထားတဲ့အမွေဆက်ခံသူဆီကို ပို့ဆောင်ပြီးသွားပြီလို့ ကျွန်တော့်ကိုပြောတယ်။"

ကျန်းချောင်ချောင်က ပြုံးရုံသာပြုံးလိုက်သည်။ "အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ။"

ဌာနမှူးဝမ်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သူ(မ)၏နောက်ထပ်စကားကို စောင့်ဆိုင်းနေလိုက်သည်။

ငါးမျှားချိတ်မိပြီဟု ထင်သောကြောင့် ကျန်းချောင်ချောင်က သူ(မ)၏အကြံဉာဏ်ကို ရှင်းပြလိုက်သည်။

"သေတမ်းစာကိုယ်၌ကတော့ တရားဝင်ပြီးသားဖြစ်လို့ ပယ်ဖျက်ဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို တရားဝင်ရယူခဲ့တာ ဟုတ်မဟုတ်ဆိုတာကတော့ သီးခြားကိစ္စတစ်ခုပဲ မဟုတ်လား။"

ဌာနမှူးဝမ်၏မျက်လုံးများ ရုတ်တရက် အရောင်တောက်လာသည်။

"ခင်ဗျားဆိုလိုတာက…"

"မြို့တော်ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်ပြတိုက်ဘက်က ရှင့်ရဲ့အကူအညီကို ကျွန်မတို့လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေအားလုံးက အရေးကြီးပြီး ကာလကြာရှည်ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်တွေကို ပြန်လည်ဖော်ထုတ်ထိန်းသိမ်းဖို့ဆိုတဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်အတွက်ပါပဲ။"

သူတို့နှစ်ဦး အဓိပ္ပာယ်ပါပါ အပြန်အလှန်ကြည့်လိုက်ကြပြီး ကျန်းချောင်ချောင်က ညင်သာစွာဆက်ပြောသည်။

"ဌာနမှူးဝမ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ခဏလောက်တော့ သည်းခံပေးပါဦး။"

“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား!”

ညစာစားပွဲတစ်လျှောက်လုံး ညစ်ညူးသောစိတ်အစဉ်ဖြင့် ထိုင်နေခဲ့သော ဌာနမှူးဝမ်က နောက်ဆုံးတော့ စိတ်လျှော့လိုက်သည်။ ကျယ်လောင်စွာရယ်မောရင်း သူ၏ရှေ့မှ အားနည်းပြီး နာခံတတ်ပုံရသော အမျိုးသမီးကို လေးစားသောမျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူက ထရပ်လိုက်ပြီး သူ၏နှုတ်ခမ်းနှင့် မထိတထိသာရှိသေးသော မော်ထိုင်းအရက်ခွက်ကို မြှောက်ကိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"မန်နေဂျာကျန်း၊ ခင်ဗျားက တကယ့်ကို ထူးချွန်ထက်မြတ်တဲ့အမျိုးသမီးပဲ။ ဒီအရက်ခွက်နဲ့ ကျွန်တော်ဂါရဝပြုပါရစေ။"

ထိုအချိန်တွင် ငွေရောင်လေယာဉ်တစ်စင်းသည် ညကောင်းကင်ကို ထိုးခွင်းကာ ချွင်းနန်ပြည်နယ်လေဆိပ်သို့ ချဉ်းကပ်လာနေသည်။

အဘိုးဖန်သည် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ဦး၏ အကူအညီဖြင့် လေယာဉ်ဆင်းသက်သည့်လှေကားမှ ဆင်းမပြီးမီမှာပင် လေယာဉ်ကွင်းပေါ်တွင် ကားအတော်များများ စောင့်ဆိုင်းနေကြပြီဖြစ်သည်။ သူက အကူအညီပေးသူကို လက်ကာပြလိုက်ပြီးနောက် ကားများအနီးတွင် စောင့်ဆိုင်းနေသူများကို အားနာသောအပြုံးဖြင့် ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ဘယ်သူမှလာမကြိုနဲ့လို့ ငါပြောထားတယ်မလား၊ မင်းတို့က ဒီလောက်အများကြီးခေါ်လာရတယ်လို့၊ တကယ်ပဲ နားမထောင်ကြဘူး။"

သူတို့ကိုဦးဆောင်လာသော အရပ်မြင့်မြင့်၊ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်အမျိုးသားက ပြုံး၍ပြန်ပြောသည်။

"ဒါကပဲ တော်တော်လေး တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ထားပြီးသားပါ အဘိုးဖန်။ ကျွန်တော်က အဘိုးဖန်ရဲ့ တခြားတပည့်တွေကိုပဲ အကြောင်းကြားထားတာပါ။ သူတို့က အဘိုးဖန် ချွင်းနန်ကိုလာမယ်ကြားတော့ အံ့အားသင့်သွားကြတယ်။"

"အဘိုးဖန်၊ မစ္စတာကျန်း၊ ဒီညလေတိုက်ပါတယ်။ ဒီမှာရပ်မနေဘဲ ကားထဲအရင်ဝင်ကြပါဦး။"

အနောက်မှာရပ်နေသော ဝဝကစ်ကစ်အမျိုးသားတစ်ဦးက ကားတံခါးဖွင့်ပေးရင်း ဝင်ပြောလိုက်သည်။ သူက အဘိုးဖန် ကားတံခါးဘောင်နှင့်မတိုက်မိစေရန် သူ၏လက်ကို အဘိုးဖန်၏ခေါင်းပေါ်တွင် ကာထားပေးပြီး မစ္စတာကျန်းက အဘိုးဖန်ကို ကားထဲသို့ကူတွဲတင်ပေးလိုက်သည်။ တံခါးပိတ်ပြီး အတန်ကြာမှ ကားတန်းသည် ရောက်လာတုန်းကကဲ့သို့ တိတ်ဆိတ်စွာထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

ကားမောင်းသူ၏နဖူးတွင် ချွေးများစို့နေသည်၊ သူက နောက်ကြည့်မှန်ကို ကြည့်ဝံ့ခြင်းမရှိပေ။ သူက နောက်ခန်းမှ မစ္စတာကျန်း၏ညည်းညူသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"အဘိုးဖန်၊ ခင်ဗျားက အရမ်းခေါင်းမာတာပဲ။ ယန်မြို့ကနေ ဒီအတိုင်းဘယ်လိုလုပ်ထွက်လာရတာလဲ။ ခင်ဗျားနဲ့အတူ လူနည်းနည်းပဲခေါ်လာတယ်ဆိုတော့ လမ်းမှာတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ပြောပါဦး၊ ကျွန်တော် အမျိုးသားပြတိုက်ကို ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ။"

အဘိုးဖန်က ရယ်မောလိုက်သည်။

"ဒီအဘိုးကြီးက မင်းထင်သလောက် အသုံးမကျသေးပါဘူးကွာ။ ဪ၊ ပြီးတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောရရင် ငါက ချွင်းနန်မြို့မှာ မနက်ဖြန်အထိပဲနေမှာ၊ ပြီးရင် လိယွမ်မြို့ကို တန်းသွားမှာ။"

မစ္စတာကျန်းက ခေါင်းခါလိုက်သည်။

"ဒီလောက်နှစ်တွေကြာတာတောင် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေအပေါ် ခင်ဗျားရဲ့စိတ်အားထက်သန်မှုက လျော့မသွားဘူးပဲ။"

"အဲ့ဒါတစ်ခုတည်းကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး။"

အဘိုးဖန်၏မျက်နှာအမူအရာမှာ တည်ကြည်သွားသည်။

"ချွင်းနန်ပြည်နယ်က ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်ပစ္စည်းတွေ မကြာခဏပျောက်ဆုံးနေတာက ငါတို့တွေအာရုံစိုက်ရလောက်တဲ့အထိ ဖြစ်လာပြီ။"

အခြားတစ်ယောက်က ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီကိစ္စက လုံးဝမရိုးရှင်းဘူး၊ မြင်ရခက်တဲ့ အတွင်းရေစီးကြောင်းတွေ အများကြီးရှိနေတယ်။ ပြည်နယ်က တိုက်ဖျက်ချင်ပေမဲ့ အခုထိ သင့်တော်တဲ့အခွင့်အရေးမပေါ်သေးဘူး။"

အဘိုးဖန်က သူ့ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်၊ သူ၏အိုမင်းသောမျက်နှာတွင် ကြင်နာမှုနှင့် ဉာဏ်ပညာတို့ ပြည့်နှက်နေသည်။

"ဒါက မင်းရဲ့အခွင့်အရေးမဟုတ်ဘူးလား။"

မစ္စတာကျန်းက သူ့ကို အံ့အားသင့်စွာကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။

"ခင်ဗျားဆိုလိုတာက…"

အဘိုးကြီးက နောက်ထပ်ဘာမှမပြောတော့ဘဲ သူ၏ပခုံးကိုပုတ်လိုက်ပြီး ပြုံး၍ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

***

Aurora Novel Translation Team