အဘိုးဖန်သည် ဤစကားများကို နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြားခဲ့ရသည်မှာ နှစ်မည်မျှကြာပြီဖြစ်ကြောင်း မမှတ်မိနိုင်တော့ဘဲ သူ၏ရှေ့မှ ထူးထူးခြားခြား သတိကြီးသော ကလေးငယ်ကို အံ့ဩသောအမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော် ဤတောင်းဆိုချက်မှာ အမှန်တကယ် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သောကြောင့် သူ အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ သူ၏စာရွက်စာတမ်းများကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

"ရပါတယ်။"

အစိုးရတံဆိပ်တုံး၊ ပြတိုက်၏ တရားဝင်တံဆိပ်တုံး၊ အတုအပကာကွယ်ရေး အမှတ်အသားအမျိုးမျိုး—ထိုလူမှာ အတုအယောင်မဖြစ်နိုင်၊ ကျန်းမိသားစုသည် အမျိုးသားပြတိုက်၏ သက်သေခံလက်မှတ်များကို ဤမျှ အပြစ်ကင်းစွာ အတုလုပ်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်။ လင်ကျင်းကျယ်သည် သူ၏ ဟန်ဆောင်အပြုံးကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး စာရွက်စာတမ်းကို ပြန်ပေးလိုက်သည်။ သူ၏လေသံမှာ ရိုးသားဖြူစင်မှု ပျောက်ကွယ်သွားပြီး စိတ်ခံစားမှုကင်းမဲ့ကာ အနည်းငယ် အာဏာပါသောအသံသို့ ပြောင်းသွားသည်။

"ခင်ဗျားတို့ အနည်းဆုံး လူအယောက်နှစ်ဆယ်လောက် လွှတ်မယ်လို့ ကတိပေးထားတာ မဟုတ်ဘူးလား။"

အဘိုးဖန်သည် လူငယ်လေး၏ အမူအရာပြောင်းလဲမှုကြောင့် မှင်တက်သွားပြီး ဤမေးခွန်းကြောင့် ပို၍ပင် တုန်လှုပ်သွားသည်။

"မင်း..."

လင်ကျင်းကျယ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူ တံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဘေးသို့ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားတို့ အထဲဝင်လာတာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော် လင်ကျင်းကျယ်ပါ။"

အဘိုးဖန်သည် လင်ကျင်းကျယ်၏ စစ်မှန်သော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးကို နားလည်ရန် အချိန်အတော်ကြာ ယူလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်မှ ဆယ်ကျော်သက်လေး၏ မေးခွန်းကို သတိရသွား၏။

"တကယ်တော့ ရှောင်... "

"ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ထက် အသက်ကြီးဝါကြီးသူပါ၊ ကျွန်တော့်ကို ကျင်းကျယ်လို့ပဲ ခေါ်ပါခင်ဗျာ"

လင်ကျင်းကျယ်က အချိန်ကိုက် ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

အဘိုးဖန် သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီလေ။ တကယ်တော့ အမျိုးသားပြတိုက်က ကျွမ်းကျင်သူ နှစ်ဆယ့်ကိုးယောက်ပါတဲ့ ကိုယ်စားလှယ်အဖွဲ့ကို လွှတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိယွမ်မြို့ကို ရောက်တဲ့အခါ မြို့တော်ပါတီကော်မတီတို့ ဘာတို့က ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုရှိတယ်။ ငါ အဲ့ဒါကို မခံစားချင်လို့ စောစောထွက်လာခဲ့တာ၊ တခြားသူတွေ နောက်မှရောက်လာကြလိမ့်မယ်။"

"သြော်၊ ဒီလိုကိုး။"

လင်ကျင်းကျယ် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူ သံမဏိတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မီးကို ဖွင့်လိုက်သည်။

"စိတ်ကြိုက်ကြည့်ပါ။ ပြီးတော့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ညစာလေးနဲ့ အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ဒီည ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ညစာစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။"

"ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့၊ အဆင်ပြေပါတယ်..."

မီးရောင်အောက်တွင် ကြေးထည်ပစ္စည်းများက မှိန်ဖျော့ဖျော့ အရောင်တောက်နေသည်။ ထိုအရောင်သည် အဘိုးဖန်၏ မျက်လုံးများထဲသို့ ရောက်ရှိသွားသောအခါ အဘိုးအိုသည် စွဲလမ်းသွားဟန်တူ၏။ သူက အလျင်အမြန် ရှေ့သို့တိုးသွားပြီး သူ၏မျက်လုံးများက တပ်မက်မှုအပြည့်ဖြင့် လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။

သူ၏လက်ချောင်းများသည် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတစ်ခု၏ မျက်နှာပြင်ကို ထိလုနီးပါးဖြစ်သွားသောအခါ သူ ရပ်တန့်သွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပြန်ဝင်အောင် လုပ်လိုက်ဟန်တူသည်။ သူ၏အိတ်ကပ်ထဲမှ လက်အိတ်ဖြူတစ်စုံကို ထုတ်ယူဝတ်ဆင်လိုက်ပြီးမှသာ အဖိုးတန်ဆုံးပစ္စည်းတစ်ခုကဲ့သို့ အသေးငယ်ဆုံး ကြေးခွက်ငယ်ကို တယုတယ ကောက်ယူလိုက်သည်။

ဤပုံစံများ၊ ဤပုံသဏ္ဍာန်များ၊ ဤအညှိအကြေးများ၊ ဤနေရာရှိ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတိုင်းသည် အစစ်အမှန်များသာ။ သူ မြင်တွေ့ထိကိုင်လေလေ၊ ပို၍စိတ်လှုပ်ရှားလေလေ ဖြစ်သော်လည်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ တုံ့ဆိုင်းလာသည်။ ထို့နောက် တံခါးဝမှ သူ့ကို အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ ကြည့်နေသော လင်ကျင်းကျယ်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

"လူငယ်လေး၊ မင်း ဒါတွေအားလုံးကို လှူဒါန်းမှာ သေချာရဲ့လား။ မင်းသိထားသင့်တာက သူတို့က ထင်ပေါ်ကျော်ကြားတဲ့ပုံ မပေါက်ပေမဲ့ ဒီကြေးထည်ပစ္စည်းတစ်ခုချင်းစီက အလွန်တန်ဖိုးကြီးတယ်။ မင်းသာ သူတို့ကို ရောင်းလိုက်ရင် အသက်တစ်ရာအထိ ချမ်းချမ်းသာသာ နေနိုင်လိမ့်မယ်။"

ယခုအချိန်အထိ လင်ကျင်းကျယ်၏ အဘိုးဖန်အပေါ် သဘောထားမှာ အတော်လေး အေးစက်နေခဲ့သော်လည်း ဤစကားများကြောင့် သူ၏အမြင်မှာ တိုးတက်ကောင်းမွန်လာခဲ့သည်။ သူ၏မျက်နှာပေါ်တွင် ပထမဆုံး စစ်မှန်သောအပြုံး ပေါ်လာခဲ့သည်။သိပ်မကြီးမားသော်လည်း ထိုကြောင့်ပင် ပို၍တောက်ပနေခဲ့သည်။

အဘိုးဖန်သည် ထိုအပြုံးကြောင့် နွေးထွေးသက်တောင့်သက်သာရှိသော နွေဦးလေညင်းထဲတွင် ရပ်နေသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။

လင်ကျင်းကျယ် ဂိုဒေါင်ထဲသို့ ဝင်လာပြီး အဘိုးဖန်၏ ဘေးသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူသည် ဗီရိုတစ်ခုထဲမှ လက်အိတ်တစ်စုံကို ယူလိုက်ပြီးနောက် အဘိုးအို၏လက်ထဲမှ ကွမ်ကြေးခွက်ငယ်ကို တယုတယ လက်ခံယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ၎င်းကို ညင်သာသောမျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

"ဒီကွမ်က အနည်းဆုံး ရှန်မင်းဆက်လက်ရာပဲ။ ၁၉၈၅ ခုနှစ်တုန်းက ပဲရစ်မှာ အလားတူပစ္စည်းတစ်ခုကို ယွမ်ငွေ လေးသန်းနဲ့ညီမျှတဲ့ဈေးနဲ့ ရောင်းချခဲ့တယ်။ ငါးနှစ်ကြာသွားပြီဆိုတော့ အခုဆိုရင် တန်ဖိုးပိုတက်နေသင့်တယ်ဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ ယွမ်ငွေ ငါးသန်း၊ ခြောက်သန်း၊ ဆယ်သန်း ဒါမှမဟုတ် သန်းတစ်ရာတန်နေရင်တောင် ကျွန်တော် ပိုက်ဆံနဲ့ လဲလှယ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီစုဆောင်းမှုက ကျွန်တော့်အဘိုးရဲ့ တစ်သက်တာကြိုးပမ်းမှုရလဒ်ပဲ။ သူက သူ့အသက်ထက်တောင် တန်ဖိုးထားခဲ့တာ။ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ သူ့ခံစားချက်တွေကို ဒီလိုမျိုး လျစ်လျူရှုမှာမဟုတ်ဘူး။"

ဤလူငယ်လေး၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သော စကားများကြောင့် အဘိုးဖန်မှာ ထပ်မံ၍ မှင်တက်သွားပြန်သည်။

အကယ်၍ အစပိုင်းတွင် လှူဒါန်းမှုသည် သူ၏ လေးစားမှုနှင့် ချီးကျူးမှုကိုသာ ရရှိခဲ့ပါက၊ ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူ၏စိတ်နှလုံးသည် သူစိတ်ကူးထားသည်နှင့် လုံးဝကွဲပြားခြားနားသော အလှူရှင် လင်ကျင်းကျယ်အပေါ် နက်ရှိုင်းသော လေးစားမှုဖြင့် ပြည့်နှက်သွားသည်။

လင်ကျင်းကျယ်သည် အလွန်ငယ်ရွယ်သော်လည်း ယွမ်ငွေ သန်းပေါင်းများစွာ သို့မဟုတ် သန်းရာပေါင်းများစွာ တန်ဖိုးရှိသော ပစ္စည်းများကို ဤမျှတည်ငြိမ်စွာ လှူဒါန်းနိုင်လောက်အောင် စိတ်သဘောထားကြီးပြီး ရက်ရောသောသူ မည်မျှရှိမည်နည်း။ လိယွမ်မြို့သည် သေးငယ်ပြီး အရေးမပါသော်လည်း ယန်မြို့ကို ကြည့်လျှင်ပင်၊ သူ၏မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းများ သို့မဟုတ် သူ၏ကိုယ်ပိုင်သားသမီးများကို ကြည့်လျှင်ပင် ရှိချင်မှရှိမည်။ တစ်နိုင်ငံလုံးတွင် အနည်းငယ်မျှသာ တွေ့ရှိနိုင်ကောင်း တွေ့ရှိလိမ့်မည်။

ပြီးတော့ ဤစိတ်သဘောထားကြီးမြတ်မှုသည် ဟန်ဆောင်၍ ရနိုင်သောအရာမျိုး လုံးဝမဟုတ်ပေ။

အဘိုးဖန် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း စကားမပြောနိုင်ဘဲ သူ၏ရင်ထဲတွင် ဖော်ပြ၍မရနိုင်သော ခံစားချက်များ လှိုင်းထန်နေသည်။ သူ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြောလိုက်သည်မှာ ထိုလူငယ်လေးအတွက် တစ်ခုခုလုပ်ပေးရမည်ဟု ဖြစ်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော ပုဂ္ဂိုလ်မျိုးသည် လိယွမ်မြို့၏ သေးငယ်ပြီး သာမန်ကမ္ဘာလေးထဲတွင် ချုပ်နှောင်ထားခြင်း မခံသင့်ပေ။

သူသည် အသက်ကြီးပြီဖြစ်ပြီး လွန်ခဲ့သောနှစ်များစွာက အငြိမ်းစားယူခဲ့သော်လည်း ဤသည်မှာ လူတစ်ယောက်ကြောင့် သူ၏မျက်လုံးများထဲတွင် မျက်ရည်များဝဲလာသည်အထိ ဤမျှစိတ်လှုပ်ရှားခံစားရခြင်းမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။ သူ လင်ကျင်းကျယ်အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး သူ၏သွေးသားတော်စပ်သော ချစ်မြတ်နိုးရသည့် မြေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ သူ၏ကျောကို ညင်သာစွာ အားပေးသလို ပုတ်ပေးလိုက်မိသည်။

ကွမ်ကြေးခွက်ငယ်ကို နေရာတကျ ဂရုတစိုက်ပြန်ထားပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ကြသည်။

လင်ကျင်းကျယ် တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်သည်၊

"ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြဿနာမရှိဘူးဆိုရင် ဧည့်ခန်းကိုပြန်ပြီး စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးကြရအောင်။"

အဘိုးဖန် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး လူငယ်လေးက ဆန္ဒအလျောက် ကမ်းပေးသော လက်မောင်းကို အားပြုလိုက်သည်။ သို့သော် သူတို့ ခြေတစ်လှမ်းပင် မလှမ်းရသေးမီ ဧည့်ခန်းထဲမှ ရုတ်တရက် ဆူညံသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

"လင်ကျင်းကျယ်! လင်ကျင်းကျယ် ဘယ်မှာလဲ?!"

စူးရှသောအသံတစ်ခုက အော်ဟစ်လာသည်။

"ပုန်းမနေနဲ့! ငါတို့က ပြည်နယ်အဆင့် ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်ထိန်းသိမ်းရေးအသင်းက။ ပုဂ္ဂလိကလက်ဝယ်ထားရှိတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်တွေနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အမှုကို စုံစမ်းစစ်ဆေးဖို့လာတာ။ ငါတို့ရဲ့ရှာဖွေရေးကို မနှောင့်ယှက်ဖို့ အကြံပေးချင်တယ်!"

***

Aurora Novel Translation Team