Chapter 27.1
“ဘက်လိုက်ခြင်း”
နွေဦးထွန်ယက်မှုက ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေဆဲဖြစ်၏။ အားကောင်းသော အလုပ်သမားနှစ်ဦးဖြစ်သည့် လီဖုန်းနှင့် ယွိမုတို့၏ အကူအညီဖြင့် မိသားစုသုံးခု၏ လယ်ကွင်းများကို အမြန်ရှင်းလင်းခဲ့သည်။ ထန်ချွန်းမင်၏ မိသားစုမှ ပြုပြင်ထားသော အစေ့များကိုလည်း စိုက်ပျိုးခဲ့သည်။ ရာသီဥတုကောင်းနေသရွေ့ စပါးအထွက်ကောင်းရင် ပြဿနာရှိမှာမဟုတ်ပေ။
လယ်ကွင်းမှာ အလုပ်ပြီးသွားသည်နှင့် ထန်ချွန်းရုံက ဖျင်ရှန်ရွာကို ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ့အစ်ကို၏မြေတွေအားလုံး စိုက်ပျိုးထားပြီး သူလုပ်ဖို့ ဘာမှမကျန်တော့ဘူးလို့ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ စိုက်ပျိုးရာသီမတိုင်ခင်မှာ ထန်ချွန်းမင်က သူ့ကျောင်းကိုစာပို့ပြီး အိမ်အလုပ်ပြီးလို့ အားလပ်ချိန်မှ သူ့ဆီလာဖို့ ပြောခဲ့သည်။
ထန်ချွန်းရုံက သူ့အားမူတစ်ယောက်တည်း လုပ်ရမှာ ခက်ခဲမှန်းသိတာကြောင့် သူက သူ့အားမူနဲ့အတူ လယ်ကွင်းထဲက အလုပ်ကို အမြန်အပြီးသတ်ပြီး သူ့အစ်ကိုကိုလည်း လာကူပေးချင်ခဲ့သည်။
“မင်းအစ်ကိုကို ကူညီမယ့်လူတွေရှိတာ စိတ်မအေးသွားဘူးလား? မင်းဒီကိုရောက်ပြီဆိုတော့ စိတ်အေးလက်အေးအနားယူလို့ရပြီ။ ငါ မင်းအတွက် အရသာရှိတာလေးပြင်ပေးမယ်။ မင်းက အရင်တစ်ခေါက် လာတုန်းကထက် ပိုပိန်နေတာပဲ။”
ထန်ချွန်းမင်က သူ့ညီလေးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး သူ့ညီက ဆယ့်တစ်နှစ်သာရှိသေးသော်လည်း မိသားစုကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ဖိအားများစွာရှိနေပြီး အရာအားလုံးကို သူ့ပခုံးပေါ်ထမ်းထားခဲ့သည်။
“အစ်ကို…အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်တော်အခုတစ်လော အလုပ်ရှုပ်နေလို့ပါ။ သဘက်ခါကျောင်းပြန်တတ်ရင် ကျွန်တော် အသားပြန်တက်လာမှာပါ။” ထန်ချွန်းရုံက ရှက်ရှက်ဖြင့် ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့တူလေးကိုကောက်ချီကာ စနောက်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“အားလင်း…မင်းဦးလေးကိုလွမ်းလား? မင်း ဖေဖေကို သေချာဂရုစိုက်ထားလား?”
တာမောင်းနဲ့အာမောင်းကလည်း သူ့ကို အိမ်စာမေးဖို့ အခွင့်အရေးယူလိုက်သည်။ ထန်ချွန်းမင်က ပြုံးကာ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး သူ့ညီအတွက် အရသာရှိတာလေးပြင်ပေးဖို့ စဥ်းစားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ဦးလေးလျိုအား မြို့ပေါ်တက်ပြီး အသားနည်းနည်းယူလာပေးဖို့ မှာလိုက်လေသည်။
လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ရက်မှာ ကောင်းကောင်းစားသောက်ခဲ့ရသော ထန်ချွန်းရုံက သူ့အစ်ကိုနဲ့ တူလေးကို ချီတုံချတုံ နှုတ်ဆက်ခဲ့ရသည်။ သူက သူ့အစ်ကို၏အိမ်နောက်ဖေးမှာ စိုက်ထားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်တချို့ကိုလည်း သူ့အားမူအတွက် ပြန်ယူလာခဲ့သည်။ သူ့အစ်ကိုအိမ်က အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး သူက သူ့အစ်ကို ကောင်းကောင်းရှင်သန်နေကြောင်း စိတ်ချသွားခဲ့သည်။
နွေဦးထွန်ယက်ပြီးပြီးချင်းမှာပဲ မိုးတွေအဆက်မပြတ်ရွာခဲ့သည်။ ဖျင်ရှန်တစ်ရွာလုံးနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တောင်တန်းများက မြူခိုးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့သည်။ နွေဦးမိုးသည် ဆီကဲ့သို့ အဖိုးတန်သည်ဟုဆိုကြသည်။ အချိန်မီရွာလာသဖြင့် ရွာသားများက ပျော်ရွှင်နေသည်။
[1]
စိုးရိမ်သောကရောက်နေသော လူတချို့လည်းရှိသည်။ ကျောက်တာနျိုနှင့် ဝမ်ချွန်းဟွာတို့က သူတို့၏လယ်ကွင်းများကို အမြန်ရှင်းပြီး မိုးရွာပြီးနောက် မျိုးစေ့များကို စိုက်ပျိုးခဲ့သည်။ တတိယဦးလေးက သည်းမခံနိုင်တော့၍ ကျောက်မိသားစုက လူများစွာကို အကူအညီတောင်းပြီးမှသာ ပြီးမြောက်သွားခဲ့လေသည်။
ကျန်းရှို့နှင့် ဝမ်မော့က ထန်ချွန်းမင်၏အိမ်မှာ နွေရာသီအဝတ်အစားများကို ချုပ်နေသည်။ တတိယဦးလေးက ကျောက်မိသားစုကိုကူညီဖို့ ညွှန်ကြားခဲ့သဖြင့် ကျောက်မျိုးနွယ်စုမှ တခြားလူများက မကျေမနပ်ဖြစ်ခဲ့ကြောင်း သူတို့က ထန်ချွန်းမင်ကို ပြောပြခဲ့သည်။
“ဘိုးဘိုးကျောက်ကို လောင်ကျောက်လို့ခေါ်သင့်တယ်။ တတိယဦးလေးက သူတို့ကို လယ်ကူစိုက်ပေးဖို့ ညွှန်ကြားပြီးတော့ ဘိုးဘိုးကျောက်က သူတို့ကို အသားတောင်မကျွေးခဲ့ဘူး။ နောက်တစ်ခါ ဘာမှမစားရပဲ အလုပ်လုပ်ခိုင်းရင် လာပါ့မလား မပြောတတ်ဘူး။”
ကျန်းရှို့က ရှုတ်ချလိုက်သည်။ ယခုချိန်၌ တချို့လူတွေက ဘိုးဘိုးကျောက်ကို ထန်ချွန်းမင်နဲ့ နှိုင်းယှဥ်နေသည်။ ထန်ချွန်းမင်က လယ်ထွန်ဖို့ အကူအညီရခဲ့ပြီး သူတို့တွေကို ပိုက်ဆံမပေးရပေမယ့် သူတို့က ကောင်းကောင်းစားခဲ့ရသည်။ အမှန်တော့ အသားစားရရုံဖြင့် အမျိုးသားတချို့က လာကူပေးချင်ခဲ့သည်။
ထန်ချွန်းမင်က တတိယဦးလေး၏စကားကြောင့် သူ့ဒေါသကို ရက်ပေါင်းများစွာ ထိန်းထားခဲ့ရသည်။ ဒီလိုလူအတွက်နဲ့ ဘာလို့ ဒေါသထွက်ရမှာလဲ? သူက သူ့မိထွေးနဲ့ အဆင်ပြေပြေပေါင်းသင်းနိုင်ရင် အားလင်းနဲ့ သူ့ဗိုက်ထဲက ကလေး ကောင်းကောင်းရှင်သန်နိုင်လိမ့်မည်။
ကလေးတွေက သူ့မျိုးရိုးနာမည် ထန်ရှိလျှင် ပိုကောင်းလိမ့်မည်။ သူက ကလေးကို မျိုးရိုးနာမည်ကျောက်မမှည့်ချင်ပေ။ ကလေးမှာ သူတို့မျိုးရိုးနာမည်ရှိနေရင် ကျောက်မိသားစုက အနာဂတ်မှာ သူတို့ကို လိုက်နှောင့်ယှက်လိမ့်မည်။
“ငါလည်း အဲ့ဒီမိသားစုကို မကြိုက်ဘူး။ မင်ကောအာ သူတို့နဲ့ခွဲလိုက်တာ အကောင်းဆုံးရွေးချယ်မှုပဲ။ ကြည့်… အခုမင်ကောအာရဲ့ဘဝ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေပြီး ပျော်နေလိုက်လဲ။” ဝမ်မော့က မင်ကောအာ၏မျက်နှာကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
သူကကြည့်ကောင်းပြီး ကျောက်မိသားစုမှာ လက်ထပ်ခါစထက်ပင် ပို၍လှနေလေ၏။ ကျောက်တာဟူက အရမ်းကံကောင်းပေမယ့် သူက သူ့ကို ကောင်းကောင်းဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့ပေ။
“ဟုတ်တယ်… ဝမ်ချွန်းဟွာက မင်ကောအာကို ပြဿနာလိုက်ရှာနေတာ မနာလိုလို့ပဲ။” ကျန်းရှို့က အားရပါးရပြောလိုက်ပေမယ့် ထန်ချွန်းမင်က မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။ သူက အရွယ်ရောက်ပြီးသား အမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်၍ ရုပ်ရည်ကို ချီးကျူးခံနေရတာ ကျင့်သားမရပေ။
ကျန်းရှို့က ဆက်ပြောလိုက်သည်။ “ပြီးတော့ ပြောရဦးမယ်။ မင်ကောအာ… နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့ လူကောင်းတစ်ယောက်ရှာပြီး ကလေးတွေရဲ့ မျိုးရိုးနာမည်ကို ပြောင်းလိုက်ပါ။ ကျောက်မိသားစုက အနာဂတ်မှာ ပြဿနာရှာရင် မင်းတစ်ယောက်တည်း ရင်ဆိုင်ဖို့မလိုတော့ဘူး။”
ထိုနေ့က လယ်ကွင်းထဲမှာ တချို့လူတွေက ကူညီချင်ပေမယ့် အတင်းပြောခံမှာကို စိုးရိမ်ပြီး သတ္တိမရှိတာကို မြင်ရတော့ သူထိတ်လန့်သွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က ဝမ်ချွန်းဟွာ သူ့အပေါ်ပစ်ချခဲ့သော အညစ်အကြေးက ကြီးမားသောကိစ္စတစ်ခုဖြစ်နေဆဲပင်။
ထန်ချွန်းမင်က မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ “တခြားလူရဲ့ကလေးတွေကို သူတို့ကလေးလို ဆက်ဆံပေးနိုင်တဲ့ အမျိုးသားရှိပါ့မလား? မိထွေးရှိရင် ပထွေးလည်းရှိတယ်…အဲ့ဒီဆိုရိုးလိုပဲ အပြန်အလှန်အချိုးကျတယ်။”
သူတောင်မလုပ်နိုင်ရင် တခြားသူတွေလုပ်နိုင်ဖို့ ဘယ်လိုမျှော်လင့်လို့ရမှာလဲ? လူတိုင်းက တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သည်။ သူ တစ်ယောက်ယောက်ကို သဘောကျခဲ့လျှင်ပင် အားလင်းကြောင့် နှစ်ကြိမ်စဥ်းစားနေမှာမဟုတ်ပေ။ ကလေးနှစ်ယောက်ကြီးပြင်းလာပြီး ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်တည်နိုင်သည့် အချိန်ကိုရောက်ရင်လည်း သိပ်နောက်ကျသေးမှာမဟုတ်ပေ။ သူ့အရင်ဘဝမှာလည်း သူက အသက်သုံးဆယ်ပဲရှိသေးလို့ ၎င်းက အကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်၏။
“ကလေးကို စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ ဆက်ဆံနိုင်တဲ့လူမရှိဘူးလို့ မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ? ငါတို့အားလင်းက သိတတ်ပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။” ကျန်းရှို့က သူ ရှန်းဖူလန်အား ပြောခဲ့သည့်စကားကို သတိရသွားသည်။ သူက လီဖုန်း၏စွမ်းဆောင်ရည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်ပြီး ရှန်းဖူလန်ကလည်း သတိထားမိခဲ့သည်။
လီဖုန်းက အားလင်းကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံပြီး အားလင်းကလည်း သူ့ကိုသဘောကျသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုရင် ဤအိမ်ထောင်ရေးက အလုပ်ဖြစ်မှာကို သံသယမရှိပေ။
ဤလမ်းကြောင်းကို သူတစ်ခါမှမတွေးဖူးပေ။ ဖုန်းရှောင်ကျစ်က လက်မထပ်ရသေးတဲ့ ကောတစ်ယောက်ကိုမလိုချင်ပဲ ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ မင်ကောအာကို ချစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ သူမြင်နေရသည်။
ရှန်းဖူလန်ကလည်း အလွန်အံ့အားသင့်နေပြီး လီဖုန်း၏အတွေးကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အခွင့်အရေးရှာရန် စဥ်းစားနေသည်။ ဤအိမ်ထောင်က အမှန်တကယ်ဖြစ်မြောက်လာလျှင် မင်ကောအာက အနာဂတ်မှာ မှီခိုစရာလူရှိလာလိမ့်မည်။ ထို့အပြင် သူ ကျောက်မိသားစုနဲ့ အပြီးအပိုင် ဆက်ဆံရေးဖြတ်တောက်နိုင်လိမ့်မည်။
ကျန်းရှို့က ဤနေရာတွင် တိတ်တဆိတ်တွက်ချက်နေပြီး ရှန်းဖူလန်ကလည်း အိမ်မှာ လီကျန့်ကို ထိုကိစ္စပြောပြနေ၏။ လီကျန့်၏မျက်လုံးက ပြူးကျယ်သွားပြီး သူ့လက်ထဲက ဆေးလိပ်ခြောက် ပြုတ်ကျမလိုဖြစ်သွားခဲ့သည်။
“သူ မင်ကောအာကို ချစ်သွားတာလား? ဒါပေမယ့် မင်ကောအာမှာ ကလေးနှစ်ယောက်ရှိတယ်လေ။”
လီဖုန်းက နှစ်အနည်းငယ် နှောင့်နှေးနေခဲ့သော်လည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက လူလွတ်တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဘဝကို အပူပင်မရှိရှင်သန်နိုင်သည်။ ထန်ချွန်းမင်က ပညာတတ်ပြီး ရုပ်ချောကာ အကျင့်စာရိတ္တကောင်းသော်လည်း ရွာသားများ၏အမြင်တွင် ကလေးရှိသော ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်တာက လက်မခံနိုင်စရာပင်။
ရှန်းဖူလန်က သူ့ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ “မင်ကောအာက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ? သူက ဘာလို့ လီဖုန်းနဲ့မတန်ရမှာလဲ? ပြီးတော့ ခင်ဗျားက လီဖုန်းမဟုတ်ဘူးလေ။ သူဘာတွေးနေလဲ ခင်ဗျားသိလို့လား? သူစိတ်ဝင်စားတာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လေ။ အဲ့ဒီနေ့က သူ မင်ကောအာကို ဘယ်လောက်စိုးရိမ်နေလဲ မြင်တယ်မလား?”
ရှန်းဖူလန် ထိုအကြောင်းတွေးလေ သူ့ခံစားချက်မှန်တယ်လို့ ထင်လေဖြစ်၏။ လီဖုန်းက သွေးအေးသော်လည်း အားလင်းနဲ့ဆိုရင် စိတ်ရှည်သည်။ မင်ကောအာ ထူးချွန်သူဖြစ်သော်လည်း မကြာသေးမီနှစ်များအတွင်း ကျောက်မိသားစု၏ ဖိနှိပ်မှုကိုခံခဲ့ရသည်။ ယခု သူကျောက်မိသားစုမှ ခွဲထွက်လာတော့ သူ့ဘဝက ပိုမိုကောင်းမွန်လာပြီး ရုပ်ရည်ကလည်း ပိုလို့တောင်ချောလာသည်။
ရှန်းဖူလန်က စိတ်ထင့်နေသည်။ ရွာမှာ မကောင်းကြံသော လူဆိုးတွေရှိပြီး မင်ကောအာက ရုပ်ချောသည့်အပြင် မိသားစုထဲမှာ အမျိုးသားမရှိပဲ တစ်ယောက်တည်းနေတာဖြစ်၏။ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို မျက်စိကျသွားပြီး သူ့နေရာကို ခိုးဝင်လျှင်ကော? ရှန်းဖူလန် ပိုတွေးလေ ပိုစိုးရိမ်လာလေဖြစ်၏။
လီဖုန်းက လီမိသားစုဝင်ဖြစ်တာကြောင့် သူ့ခင်ပွန်းက လီဖုန်းဘက်မှာရှိတာ သူသိသော်လည်း မင်ကောအာ၏ စိတ်ထားက လီဖုန်းနဲ့လိုက်ဖက်သည်ဟု ရှန်းဖူလန်် ခံစားရသည်။ သူဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် ကလေးရှိသည့် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် လီဖုန်းက မင်ကောအာနဲ့ မတန်ဘူးလို့တောင် သူထင်မိမှာဖြစ်၏။ လူတွေရဲ့နှလုံးသားက ဘက်လိုက်သည်။ လီကျန့်က အံ့အားသင့်သွားပြီး သူ့ဇနီးကို ဘာမှရှင်းပြလို့မရမှန်း သိလိုက်သည်။ သူက ဆေးလိပ်ကိုသာ မကြည်မသာ ငုံ့သောက်လိုက်သည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖုန်းရှောင်ကျစ်က ကလေးအဖေ မုဆိုးဖိုတစ်ယောက်ကို စိတ်ဝင်စားမယ်လို့ သူမထင်ပေ။
ရှန်းဖူလန်က သူ့ကိစ္စသူလုပ်ရန် လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူက လီဖုန်းဆီပြေးသွားပြီး မင်ကောအာကိုကြိုက်လားလို့လည်း တည့်မေးလို့မရပေ။ သူ ယွိမုဆီကနေ အခြေအနေကို စုံစမ်းလို့ရလောက်သည်။
ထိုစိတ်အားထက်သန်သူ နှစ်ဦးက သူ၏ဘဝရှေ့ရေးအတွက် စိတ်ပူနေပြီး သူ့အတွက် အိမ်ထောင်ဖက်ရှာပေးလိုကြောင်း ထန်ချွန်းမင် မသိခဲ့ပေ။ သူက အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ရွှင်မြူးစွာကြည့်နေ၏။ သူက စိတ်ကောင်းဝင်နေလို့ သီချင်းလေးတောင် ညည်းလိုက်သေးသည်။ အရာအားလုံးက ပိုက်ဆံပဲ။ သူပိုက်ဆံစရှာလို့ရပြီ။ ပိုက်ဆံရှာခြင်းက အလန်းဆန်းဆုံးအရာဖြစ်၏။
&&&&&&&
Chapter 27.2
ရှောင်ဟွာက ကောင်းကောင်းစားသောက်ပြီး ကြီးပြင်းလာကာ ယခုသူက အားလင်း၏ခြေထောက်ကို လှည့်ပတ်နေသည်။ ထိုနေ့နေ့လည်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာက အားလင်းအပေါ် သက်ရောက်မှုအနည်းငယ်ရှိပြီး ယခုမူသူက သူ့အားမူ၏နားကို တစ်ချိန်လုံးကပ်နေပြီး နောက်ကတကောက်ကောက်လိုက်နေ၏။
ထန်ချွန်းမင်က သိုးမကို ရေနှင့်မြက်များကျွေးပြီး အားလင်းက သိုးပေါက်လေးများကို ကျွေးမွေးခဲ့သည်။ ထန်ချွန်းမင်က သိုးခြံကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေစဥ် အားလင်းက သိုးပေါက်လေးနှစ်ကောင်နှင့်အတူ သိုးမကိုခေါ်ကာ ခြံထဲမှာ အေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်နေ၏။ မိုးတိတ်သွားတော့ မြေပြင်က စိုစွတ်နေတာကြောင့် ထန်ချွန်းမင်က အားလင်းကို အဝေးကြီးမပြေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။
တာမောင်းနှင့် အာမောင်းက တောင်နောက်ဘက်တွင် တောရိုင်းဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့်မှိုများတူးရန် သူတို့အားမူနောက်ကို လိုက်သွားသည်။ ထန်ချွန်းမင်က လိုက်သွားချင်ပေမယ့် ကျန်းရှို့က လက်မခံခဲ့ပေ။ အစောပိုင်း ထန်ချွန်းမင် သရုပ်ဆောင်ခဲ့တာကို သူသိသော်လည်း ကျန်းရှို့က သူ့ဗိုက်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေသည်။
ထန်ချွန်းမင် တောရိုင်းဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့် မှို ကြိုက်တာကိုသိတော့ ကျန်းရှို့က တာမောင်း၊အာမောင်းနှင့်အတူ သွားတူးခဲ့သည်။ သူ့ခြံထဲမှာ ကြေကွဲစရာကောင်းအောင် ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ထန်ချွန်းမင်က သူ့ကိုယ်သူနှစ်သိမ့်ရန် အနောက်တောင်တန်းများ၏ ရှုခင်းများကိုသာ ကြည့်လိုက်လေသည်။
သူက တောင်ပေါ်မှာ ထောင်ချောက်အချို့ဆင်ချင်ပေမယ့် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အိတ်တစ်လုံးသယ်ထားရလို့ အဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူက ယုန်တွေကို ဖမ်းလို့ရနိုင်သည်… နေဦး… သူ သွားလို့မရရင် တာရှန်ကို ထောင်ချောက်ဆင်နည်း သင်ပေးလို့ရသည်။ အချိန်ကျလာလျှင် သူက ယုန်တွေကိုဖမ်းပြီး သူတို့ကို တစ်ကောင်ပေးလိုက်မည်။ ဟင်း…. သူက အရမ်းတော်တာပဲ.. သူယုန်ဖမ်းဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ပေ။ သူက ကျန်းရှို့ပြန်လာတာကို စောင့်ရမည်။
သူက သူ့ဖခင်ဆီက ထောင်ချောက်ဆင်နည်း သင်ယူခဲ့တာဖြစ်၏။ အရင်ဘဝတုန်းက ယုန်တွေက ဆူဖြိုးနေသည့်အခါ သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက သူတို့မိခဲ့သော ယုန်တွေကို စားမကုန်တော့ပဲ တချို့ကို မျှဝေပေးကာ တချို့ကိုတော့ နှစ်သစ်ကူးအထိ သိမ်းထားခဲ့သည်။
သူ မြို့ပေါ် ကောလိပ်သွားတက်တော့ သူ့ဖခင်၏ကျန်းမာရေးက ယခင်ကလိုမကောင်းတော့ပဲ ယုန်စားနိုင်မည့် အခွင့်အရေးက လျော့ပါးသွားခဲ့သည်။ နောက်တော့ သူ သူ့မွေးရပ်မြေကို ပြန်လာခဲ့ပြီး သူနဲ့ သူ့ဖခင်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မှီခိုခဲ့တုန်းကလောက် မပျော်ကြတော့ပေ။
သိုးခြံကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ သိုးတွေကို အထဲပြန်သွင်းပြီးနောက် သူက နဖူးပေါ်ကချွေးကို အင်္ကျီလက်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ အားလင်းက သူ့အားမူ၏ အဝတ်အစားကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး အသံချိုချိုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဖေဖေ…အားလင်း ဖေဖေ့ကို ချွေးကူသုတ်ပေးမယ်။”
“အိုး… ငါ့သားလေးက အသိတတ်ဆုံးပဲ။” သူ့သားလောက် လိမ္မာပြီး စဥ်းစားပေးတတ်သူမရှိပေ။ ထန်ချွန်းမင်က ခက်ခက်ခဲခဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့သား၏အပြုအမူက သူ့ကို ပျော်ရွှင်စေသည်။
အားလင်းက ခြေဖျားထောက်ကာ လက်ကိုင်ပုဝါကိုသုံးပြီး သူ့အားမူ၏နဖူးနဲ့ နှာခေါင်းကို ဂရုတစိုက်သုတ်ပေးလိုက်သည်။
ရုတ်တရက် ခြံတံခါးခေါက်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထန်ချွန်းမင်က မတ်မတ်ရပ်ပြီး ရှောင်ဟွာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ရှောင်ဟွာက သတိမပေးသော်လည်း တံခါးဆီကို ပြေးသွားခဲ့သည်။ ကြည့်ရတာ အသိဖြစ်ပုံရသည်။ သူက အားလင်းလက်ကိုဆွဲကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဘယ်သူလာတာလဲ သွားကြည့်ရအောင်။”
“အွန်း”
“မင်ကောအာ မင်းအိမ်မှာရှိလား? ငါပါ…ယွိမု!”
သူ တံခါးနားကို မရောက်ခင် ကျယ်လောင်သော အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
“လာပြီ။” ထန်ချွန်းမင်က ကမန်းကတန်း တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
.
ထန်ချွန်းမင် တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ သူက အထဲဝင်ဖို့ မပြောခဲ့ပေ။ ကျန်းရှို့က သူ့ကို ထိုအရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး သတိပေးခဲ့သည်။
ယွိမုကလည်း သတိရှိပြီး တံခါးနားမှာရပ်ကာ ဝမ်းသာအားရပြောလိုက်၏။
“ကြည့်ပါဦး… ငါ့အစ်ကိုကြီးနဲ့ ငါ တောင်ပေါ်သွားပြီး အများကြီး အမဲလိုက်ခဲ့တယ်။ မင်း ငါတို့ကို ကူချက်ပေးလို့ရမလား.. ကျန်တာကို ကလေးတွေစားဖို့ ချန်ထားလိုက်မယ်လေ။ မင်ကောအာ… ငါဒီမှာပဲထားခဲ့လိုက်မယ်။ ပြီးသွားရင်တော့ တာမောင်း၊အာမောင်းနဲ့ အခေါ်လွှတ်လိုက်ပါ။” သူက ခြင်းတောင်းကိုချကာ ထွက်သွားသည်။
ထန်ချွန်းမင်က ခြင်းတောင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူက သူ့တောင့်တနေသောအရာကို ရခဲ့သည်။ ယုန်တွေနဲ့ငှက်တွေက ချက်ပြုတ်ဖို့ အဆင်သင့်ရှိနေ၏။
:
ထိုလူထွက်သွားတော့ ထန်ချွန်းမင်က သူတို့ကို ခြံထဲသို့ခေါ်လာပြီး တံခါးပြန်ပိတ်ရင်း အားလင်းကို ပြောလိုက်သည်။
“လာ…ဖေဖေတို့ ဒီညအတွက် အရသာရှိတာလေးတွေ ချက်ကြမယ်!”
ဤရာသီတွင် ယုန်နှင့်ငှက်များက အသားနည်းသော်လည်း ဘာမှမရတာထက်ပိုကောင်းသည်။ ရှောင်ဟွာလျှင်ပင် အနည်းငယ်ရရှိခဲ့သည်။
ညနေခင်း၌ တာမောင်းနှင့် အာမောင်းက သူတို့အားမူနဲ့အတူ ပြန်လာသည်။ သူတို့ကောက်လာသည့် ပစ္စည်းအားလုံးကို ထန်ချွန်းမင်အား ပေးမယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရသောအခါ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က စိတ်အားထက်သန်သွားခဲ့သည်။
သူတို့ခူးဆွတ်လာသော ပမာဏက ကျန်းရှို့ထက်မနည်းပေ။ အထူးသဖြင့် လတ်ဆတ်တဲ့မှိုများက အရမ်းအရသာရှိသည်။
ထန်ချွန်းမင် ချက်ပြုတ်လို့ပြီးတော့ တာမောင်း၊အာမောင်းကို အခေါ်လွှတ်စရာ မလိုခဲ့ပေ။ ကျန်းရှို့က လီဖုန်းအိမ်ကိုသွားပို့ပေးဖို့ သူ့ခင်ပွန်းကိုပြောခဲ့သည်။
ကလေးသုံးယောက်နှင့် အားမူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ထန်ချွန်းမင်၏အိမ်မှာပဲ စားလိုက်ကြသည်။ တာရှန်နဲ့ တခြားလူနှစ်ယာက်ကတော့ လုပ်ချင်တာမှန်သမျှကို လုပ်နိုင်ပြီး သူတို့ကိုတားမယ့်လူမရှိသောအခါ အရက်ကိုပင် အကန့်အသတ်မရှိ သောက်နေ၏။
ကျန်းရှို့နှင့် ထန်ချွန်းမင်က ထမင်းစားရင်း စကားပြောနေကာ ကျောက်တာဟူနှင့် အဆုံးသတ်သွားသည်။
“မင်းနဲ့အားလင်းက အဲ့ဒီတုန်းက တာဟူအမဲလိုက်ခဲ့တဲ့ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်အများစုကို မစားခဲ့ရဘူး။ အဲ့ဒါတွေက ဟိုအိမ်ကိုပို့ရင်ပို့ ဒါမှမဟုတ် မြို့ပေါ်မှာရောင်းချင်ရောင်းခဲ့ရတာ။ သူတို့ပြောသလို မင်းတို့သားအဖက ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေခဲ့ရရင် ဒီလောက်ထိပိန်နေမှာမဟုတ်ဘူး။ အခု လနည်းနည်းကြာတော့ မင်းနည်းနည်းဝလာပြီး မင်းဘဝကလည်း ပိုကောင်းလာတယ်။ ထားလိုက်ပါတော့ … ငါထပ်မပြောတော့ဘူး။ အသုံးဝင်မှာမှမဟုတ်တာ သူလည်း တခြားကမ္ဘာကနေ မကြားနိုင်တော့ဘူးလေ။ အစ်ကိုရှို့က မင်းကို လူကောင်းတစ်ယောက်ရှာပေးပါမယ်။”
“အစ်ကိုရှို့…မသောက်ထားပဲ…ဘာပေါက်ကရတွေပြောနေတာလဲ? တာမောင်း… အဲ့ဒီပါးစပ်ကိုပိတ်ဖို့ မင်းဖေဖေကို ယုန်သားနည်းနည်းထည့်ပေးလိုက်။” ထန်ချွန်းမင်က အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဖေဖေ….စားပါဦး” တာမောင်းက နာခံစွာပင် အသားနည်းနည်းဖဲ့ကာ သူ့အားမူ၏ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ အာမောင်းနှင့် တာမောင်းကလည်း လိုက်လုပ်သည်။ နောက်တော့ ကျန်းရှို့ပါးစပ်ထဲမှာ အသားပြည့်သွားပြီး သူက မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရယ်ချလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ ငါထပ်မပြောတော့ဘူး။ ဒါဆို ငါ့မိသားစုရဲ့ တာရှန်အကြောင်းပဲ ပြောတော့မယ်။ တာရှန်က အေးပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ ငါတို့ပဲရှိသလို ဘယ်လိုကာကွယ်ရမလဲသိတယ်။ ကောလေးကိုလက်ထပ်ပြီး သူ့ကိုမေ့သွားလို့တောင် သူ့အားမူက ဆူခဲ့သေးတယ်။ သူကဖြင့် ဂရုတောင်မစိုက်ဘူး။ အဘိုးကြီးက ဘက်လိုက်တယ်။ သူ့သားကြီးကိုထောက်ပံ့ဖို့ တာရှန်ရဲ့ပစ္စည်းတွေကို တောင်းနေတာ တာရှန်ကမသိဘူး။”
“အရင်ရက်အနည်းငယ်က သူက တာရှန်ကိုခေါ်ပြီး ဆူပူကြိမ်းမောင်းခဲ့သေးတယ်။ တာရှန်က သူ့အစ်ကိုကြီးမိသားစုကို ကူညီဖို့ ဖုန်းရှောင်ကျစ်နဲ့ ယွိမုတို့ကို မပြောပေးပဲ အပြင်လူတွေကို မျက်နှာသာပေးလို့တဲ့လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ တာရှန်နဲ့ငါက ဝတ္တရားမကျေဘူးလို့ သတ်မှတ်ခံလိုက်ရပြီး တာရှန်က တာဝန်ကျေဖို့ သူ့အစ်ကိုကြီးရဲ့သားကို ပြုစုပျိုးထောင်လိုက်ရတယ်။”.
တနည်းနည်းဖြင့် သူ့အပြောအဆိုက ညည်းညူတာနဲ့တူလာ၏။ ဘယ်မိသားစုမှာ အခက်အခဲမရှိလို့လဲ? ဘဝမှာ အဖုအထစ်တွေရှိမှာ မလွဲမသွေပဲလေ။ အပြင်လူတွေက ကျန်းရှို့နဲ့ တာရှန်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ သိတတ်နားလည်သော သားနှစ်ယောက်ကြောင့် မနာလိုဖြစ်နေပေမယ့် အိမ်က အဘိုးကြီးကလည်း ပါဝင်နေမယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ပေ။
“သား ပါးမော့နဲ့ တာပေါင်းကို သဘောမကျဘူး။ မင်အားမော့ဆီမှာ ပါးမော့နဲ့ တာပေါင်းစာလိုက်သင်ဖို့ ဘိုးဘိုးက သားတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ပြောခဲ့တယ်။ သားတို့သဘောမတူတော့ သူက ဆူခဲ့သေးတယ်။” အာမောင်းက ရုတ်တရက်ထပြောသည်။
ကျန်းရှို့နဲ့ ထန်ချွန်းမင်က ထိုကိစ္စမျိုးဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် ပြောစရာပျောက်ရှသွားသည်။ တာမောင်းက ခေါင်းငုံ့ကာ အသံမထွက်အောင် အရိုးဝါးနေသည်။ ၎င်းမှာ အမှန်တကယ်ဖြစ်ခဲ့ပုံရသည်။
ကျန်းရှို့က ဒေါသထွက်သွားပေမယ့် သူအိမ်မှာမရှိသည့်အချိန် မင်ကောအာ၏ ကျန်းမာရေးကို စိတ်ပူတာကြောင့် သူက ဒေါသတကြီးပြောလိုက်သည်။
“တာပေါင်းနဲ့ ပါးမော့က အဲ့လောက်အဖိုးတန်တာလား ငါ့သားတွေယှဥ်လို့မရအောင်လေ။”
လီတာရှန်က ဒုတိယသားဖြစ်ပြီး လက်ထပ်ပြီးနောက် သူ့အစ်ကိုကြီးနဲ့ ခွဲနေကြောင်း ထန်ချွန်းမင်သိသည်။ သူ့အားမူက သူ့အစ်ကိုကြီး၏ မိသားစုနဲ့နေသည်။ တာရှန့်အစ်ကိုကြီး၏မိသားစုက ကောနှစ်ယောက်ရှိပြီး ယောကျာ်းလေးမရှိပေ။ ထိုအချိန်က တာမောင်းကိုမွေးပြီးပြီဖြစ်၍ သူ့ဘိုးဘိုးက သူ့ကို အရမ်းချစ်ပြီး ကျန်းရှို့ကို ကလေးကူထိန်းပေးခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် တာရှန်၏အစ်ကိုကြီးက သားလေးတစ်ယောက် ထပ်မွေးသောအခါ တာမောင်းက မျက်နှာသာပေးမခံရတော့ပဲ မိသားစုက တာပေါင်းကို သဘောကျလာခဲ့သည်။
ကံအားလျော်စွာ တာရှန်က သူ့အားမူပြောသမျှနားထောင်သော တာဟူနဲ့မတူပေ။ သူက သူ့မိသားစုလေးကို ကာကွယ်ပေးပြီး ကလေးနှစ်ယောက်ကို ဂရုစိုက်သည်။ သူ့ကလေးနှစ်ယောက် လျစ်လျူရှုခံရတာကိုတွေ့တော့ သူက သူ့တို့ကို သူ့အားမူထံခေါ်မသွားတော့ပဲ သူ့အစ်ကိုကြီးအိမ်မှာ အနိုင်ကျင့်မခံရစေရန် ရှောင်ရှားခဲ့သည်။ သူက ပိုက်ဆံရှာဖို့ မြို့ပေါ်ကို ခဏခဏသွားလေ့ရှိတာကြောင့် သားနှစ်ယောက်က ကောင်းကောင်းနေထိုင်ခဲ့ရသည်။
ထန်ချွန်းမင်က သူ့လက်ကိုပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဒေါသထွက်နေဖို့မလိုပါဘူး။ အစ်ကိုနဲ့တာရှန်က သူတို့ကို ပို့လိုက်မယ်ဆိုရင်တောင် ကျွန်တော်လက်ခံပေးမှာပါ။ ကျွန်တော်က ကျွမ်းကျင်ဆရာမဟုတ်တော့ တစ်လုံးနှစ်လုံးပဲသင်ပေးနိုင်မယ်။ တာမောင်းနဲ့ အာမောင်းကလည်း ကြိုးစားတာမို့ အစ်ကို့တူလေးတွေ ရောက်လာရင် သူတို့လည်းပဲ ကြိုးစားမှရမယ်။”
လီဖုန်း၏အိမ်၌ ယွိမုက ဝိုင်ထုတ်ပြီး သုံးယောက်အတူသောက်လိုက်ကြသည်။ အများကြီးသောက်ပြီး အဝစားပြီးနောက် သူတို့က စကားထွေလာကြသည်။
လီတာရှန်က ပုံမှန်ဆိုရင် တိတ်ဆိတ်ပေမယ့် ဝိုင်သောက်ပြီးနောက်မှာ သူက လုံးဝကွဲပြားသွားခဲ့သည်။ စကားစပြီး လုံးဝမရပ်တော့ပေ။
“လီဖုန်း… မင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး အများကြီးပြောမိတာကို ငါ့ကိုအပြစ်မတင်နဲ့။ မင်းက အရွယ်ရောက်ပြီးသား လူကြီးတစ်ယောက်ပဲ။ မင်းဦးလေးက မင်းရဲ့အစီအစဥ်တွေကို ဂရုစိုက်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါဆို မင်းအတွက် မင်းဘာလို့မတွေးတာလဲ? မင်းအမဲလိုက်ထွက်ပြီးတဲ့အခါ အိမ်မှာချက်ပေးဖို့ ဘယ်သူမှမရှိဘူးမလား? ဒါကြောင့် တခြားတစ်ယောက်ကို သွားချက်ခိုင်းရတာလေ။ မင်းအိမ်မှာ ကောတစ်ယောက်ရှိနေရင် အေးအေးဆေးဆေး နေရလိမ့်မယ်။ အပြင်လူတွေက ငါ့အားရှို့လေး ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ မသိပါဘူး။”
ပုံမှန်ဆိုရင် မကြွားတတ်သည့် လီတာရှန်က ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဂုဏ်ယူနေသော အမူအရာရှိနေခဲ့သည်။