Chapter 32.1
“ဧည့်သည်လာခြင်း”
ကျန်းရှို့က လက်ထဲက တူတစ်စုံကိုချကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ “ငါ အပြင်သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ မင်ကောအာ… အထဲမှာနေခဲ့။”
ထန်ချွန်းမင်က စိတ်မဝင်စားပေ။ သူက ကလေးတွေကို အသားနှင့် အသီးအရွက်စားဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ညနေခင်းမှာ ဘာမှလုပ်စရာမရှိသည့် လူများက သူများကို နှောင့်ယှက်တတ်သည်။ သူ့အမြင်မှာ ၎င်းက လုပ်အားပေးခွန်ကြောင့် ဖြစ်ရသော မိသားစုပြဿနာဖြစ်ပေမည်။ ဒီလိုဖြစ်လာမှာလား? သူတို့က တာဝန်တွေကို ထမ်းဆောင်နေပေမယ့် ဘယ်သူမှမလာရင် ငွေကိုဘယ်လိုပေးမှာလဲ? ထိုကိစ္စကြောင့် ရွာမှာ ပြဿနာတက်နေပြီး မိသားစုတစ်ခု၊နှစ်ခုတည်းလည်း မဟုတ်ပေ။
တကယ်တော့ နောက်ဆုံးခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုမှာ ဆင်းရဲမွဲတွေခြင်းနှင့် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းဖြစ်သည်။ လူတိုင်း၏လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံရှိနေလျှင် ဒုက္ခရောက်နေသည့် မိသားစုနည်းပါးလာပေမည်။
သို့ပေမယ့် ငွေအလွန်မက်သော ဘိုးဘိုးကျောက်လို မိသားစုကပင် သူတို့မှာပိုက်ဆံဘယ်လောက်ရှိရှိ အဖိုးတန်သားအတွက်ကလွဲလို့ တခြားနေရာမှာ မသုံးစွဲချင်ပေ။
ကျောက်လောင်စန်းက အင်ပါယာစာမေးပွဲဖြေတော့မှာမို့ ရလဒ်ကဘယ်လိုဖြစ်လာမလဲ?
တာမောင်းနှင့် အာမောင်းက အပြင်က ရန်ဖြစ်နေသူများကို ဂရုမစိုက်ပါပဲ အသားနှင့်အရွက်ကိုသာ စိတ်ဝင်စားနေသည်။
ဆယ်မိနစ်ကျော်ကြာပြီးနောက် သူတို့က ရှောင်ဟွာ၏အသံကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ သူတို့က မတ်တပ်ရပ်ကာ အပြင်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ကျန်းရှို့က အထဲပြန်ဝင်လာပြီး ရှောင်ဟွာက ခေါင်းငုံ့ကာ အရိုးဆက်ကိုက်နေလိုက်သည်။
ကျန်းရှို့၏မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရတော့ ထန်ချွန်းမင်က ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ “ပြဿနာရှာနေတာ ကျောက်မိသားစုလား? ကျွန်တော်လည်း သွားကြည့်ချင်တယ်။ ပြဿနာက အရမ်းကြီးတယ်မလား?” ရွာထဲက ဆူညံသံတွေက သူခြံအထိကြားနေရသည်။
ကျန်းရှို့က ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလိုက်သည်။ “မင်းပြောတာမှန်တယ်။ အဲ့ဒါ ဒီညနေက ရန်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘိုးဘိုးကျောက်နဲ့ ဝမ်ချွန်းဟွာပဲ။ သူတို့ရန်ပွဲ အခုထိမရပ်သေးတာ မယုံနိုင်သေးဘူး။ သူတို့က တော်တော်အားရှိတာပဲ။ မင်းကတော့ အိမ်မှာပဲနေပါ။ ညဘက်လမ်းမှာ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရဘူး။ မင်းသူနဲ့ဝင်တိုးမိရင် အသတ်ခံရလိမ့်မယ်။” သူက ထန်ချွန်းမင်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။
ထန်ချွန်းမင်က နှုတ်ခမ်းကို ကွေးညွတ်လိုက်သည်။
ကျန်းရှို့က ထန်ချွန်းမင်ကို စနောက်နေတာရပ်လိုက်သည်။ သူက ထိုင်ချပြီး စွပ်ပြုတ်တစ်ဇွန်းသောက်ကာ သူကြားခဲ့တာကို ပြန်ပြောပြလိုက်သည်။ “ဝမ်ချွန်းဟွာက သူ့ပိုက်ဆံတွေကို ဘယ်မှာသွားဖွက်ထားတယ်ထင်လဲ? ဘိုးဘိုးကျောက်က နေ့ခင်းတုန်းက ဘာမှမပြောပေမယ့် စောင့်ကြည့်နေတာ။ ဝမ်ချွန်းဟွာက နောက်နေ့ည ညစာချက်နေတဲ့အချိန် ဘိုးဘိုးကျောက်က တာဟူရဲ့အခန်းထဲမှာ သွားရှာတာ။ ရလဒ်ကတော့ ဘိုးဘိုးကျောက်က ငွေပြားနှစ်ဆယ်နီးပါးတွေ့ခဲ့တယ်။ ညစာစားပြီး ဝမ်ချွန်းဟွာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတော့ ပိုက်ဆံတွေပျောက်သွားတယ်။ သူ အရူးအမူးလိုက်ရှာခဲ့ပေမယ့် ဘယ်မှာမှမတွေ့လို့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး သတ်သေမယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်တော့တာပဲ။”
“ ငွေပြားနှစ်ဆယ်?” ထန်ချွန်းမင်က မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားပြီး လက်နှစ်ချောင်းမြှောက်လိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ်. ဝမ်ချွန်းဟွာ ငွေတွေအများကြီးဖွက်ထားတာကို မင်းယုံမှာမဟုတ်ဘူး။ သူလက်ထပ်ခါစက ဘယ်လိုပုံစံလဲ မှတ်မိလား?” ကျန်းရှို့က ပြောရင်းနဲ့စိတ်ဆိုးနေသည်။ ဝမ်ချွန်းဟွာ လက်ထပ်တုန်းက မင်ကောအာနှင့် ယှဥ်လို့မရသော အိတ်သေးသေးလေးသာ ပါလာခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် ကျောက်မိသားစုနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း သူ့ဘဝက ပိုအဆင်ပြေလာခဲ့သည်။ ဘိုးဘိုးကျောက်ထံမှ ထိုမျှလောက် ပိုက်ဆံကိုရခဲ့တာက သူ၏ကျွမ်းကျင်မှုဖြစ်သည်။ ယခု ပိုက်ဆံအားလုံးပျောက်သွားပြီဆိုတော့ ကျန်းရှို့က သူနဲ့ ထိုက်တန်တယ်လို့ထင်မိသည်။ သူ့ကို မင်ကောအာ၏ မူလအခြေအနေကို ခံစားစေချင်သည်။ သို့ပေမယ့် ဘိုးဘိုးကျောက်က တခြားကံတရားတစ်ခုကို ရရှိခဲ့သည့်အတွက် စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေ၏။
“ဒီလိုလား?” ထန်ချွန်းမင်က လက်မထောင်ပြလိုက်ပြီး ဝမ်ချွန်းဟွာကို လေးစားနေသည်။ “သူပြဿနာရှာနေတာပဲ။ အသံတွေဒီလောက်ကျယ်နေတာကို ကျောက်တာနျိုက ဘယ်ရောက်နေတာလဲ? သူဘာပြောလဲ?”
“ကျစ်” ကျန်းရှို့က အထင်သေးသလို ရယ်လိုက်သည်။ “အဲဲ့ဒီလူယုတ်မာက ဝမ်ချွန်းဟွာနဲ့ ဘိုးဘိုးကျောက်ကို ရန်ဖြစ်ခွင့်ပေးထားတာ။ သူက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စကားလုံးတစ်ချို့ဝင်ပြောပေမယ့် သူ့စကားကို ဘယ်သူကနားထောင်မှာလဲ? ငါထွက်သွားတော့ တတိယဦးလေးကျောက်လည်း အဲ့ဒီမှာရောက်နေတယ်။ တတိယဦးလေးကျောက်ကတော့ ကျောက်မိသားစုကို အရမ်းဂရုစိုက်တာပဲ။”
“အဲ့ဒါက ကျောက်လောင်စန်းအတွက်ပဲမလား” ထန်ချွန်းမင်က မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ “ကြည့်၊ တတိယဦးလေးက ကျောက်လောင်စန်းကို ကူညီနေတာပဲဖြစ်ရမယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ဝမ်ချွန်းဟွာစုထားတဲ့ငွေက ကျောက်လောင်စန်းအတွက်ပဲဖြစ်မယ်။ သူ ပိုက်ဆံယူသွားရင် ကျောက်လောင်စန်းရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာထိခိုက်လိမ့်မယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျောက်လောင်စန်းအတွက် မိသားစုကောင်းရဖို့ ခက်ခဲလိမ့်မယ်။ ဘယ်သူက အဲ့လိုအိမ်မှာလက်ထပ်ရဲမှာလဲ? ဒါပေါ့။ ကျောက်လောင်စန်း ပညာရှင်ဖြစ်လာရင်တော့ တစ်မျိုးလေ။”
တကယ်တော့ ကျောက်လောင်စန်းက ပညာရှင်ဖြစ်လာလျှင် သူ့အတွက် အဆင်ပြေလာလိမ့်မည်။ ဝမ်ချွန်းဟွာက ကျောက်လောင်စန်း၏ မျက်နှာသာပေးမှုကိုရဖို့ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားမှာဖြစ်၏။ ဒါပေမယ့် ထန်ချွန်းမင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ? ထိုသို့သော မိသားစုနှင့် တတ်နိုင်သမျှ ဝေးဝေးနေမည်ဟု သူပြောပြီးလေပြီ။ သူအောင်မြင်သွားလျှင်ပင် သူက တခြားသူများ နှောင့်ယှက်တာကို မခံချင်ပေ။ ဘဝက ဘယ်လောက်ပဲအဆင်ပြေပါစေ ပြဿနာက မလွဲမသွေရှိလာမှာပင်။ ထိုအချိန်ရောက်လာရင် သူထိုင်ကြည့်ဖို့ပဲလိုသည်။
ကျန်းရှို့က ကျောက်လောင်စန်း ပညာရှင်ဖြစ်လာမလား မသေချာပေ။ ကျောင်လောင်စန်းကို ကျောင်းအပ်တုန်းက ကျောက်လောင်စန်းဟာ ကမ္ဘာပေါ်ကို အပို့ခံခဲ့ရသော စာပေပညာရှင်ဖြစ်ပြီး ကလေးပါရမီရှင်ဖြစ်ကြောင်း ရွာ၏အတွင်းအပြင်၌ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။ ဘိုးဘိုးကျောက်သည်လည်း လူအများ၏ ချီးကျူးခံရပြီး ဉာဏ်ကြီးရှင်ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်လို့ ဆိုကြသည်။ သို့ဖြစ်၍ ထိုအချိန်မှာ ဘိုးဘိုးကျောက်က ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားခဲ့သည်။ ကျန်းရှို့၏အမြင်တွင် ကျောက်လောင်စန်းက အကျင့်စရိုက်မကောင်းသော်လည်း လေ့လာသင်ယူမှုတွင် သူ၌ အရည်အချင်းအနည်းငယ်ရှိလောက်သည်။ သို့ပေမယ့် မင်ကောအာကိုကြည့်ကာ သူ စာမေးပွဲမအောင်ဖို့ မျှော်လင့်သည်။ မဟုတ်ပါက အနှီလူတွေက သူ့ကို အနှောင့်ယှက်ပေးလိမ့်မည်။
“ဖေဖေ… သားလည်း အင်ပါယာစာမေးပွဲဖြေမယ်။” သူ့အားမူ၏အတွေးကို ခံစားလိုက်ရသလိုပင် အာမောင်းက ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်စွာ အော်ပြောလိုက်သည်။
ကျန်းရှို့က ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ပြုံးလိုက်သည်။ “ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ အာမောင်းလေး ကျောင်းအပ်ပြီးရင် ဖေဖေက ကျောင်းသားလေးရဲ့ ဖေဖေဖြစ်လာတော့မှာ။ ပြီးတော့ တာမောင်းကလည်း မင်အားမော့နဲ့ စာကောင်းကောင်းသင်ရမယ်နော်။”
တာမောင်းက လေးလေးနက်နက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“သားရောပဲ…သားလည်းစာမွေးပွဲဖြေမယ်!” အားလင်းကလည်း ကျန်မနေချင်သဖြင့် ကျန်းရှို့က ပို၍ပင် ဝမ်းသာသွားခဲ့သည်။ ကောတွေက စာမေးပွဲဖြေလို့မရဘူးလို့ သူနဲ့ထန်ချွန်းမင်က အားလင်းကိုမပြောခဲ့ပေ။ သူတို့က ကလေးတွေဖြစ်တာကြောင့် ယခုချိန်မှာ ပျော်ရွှင်နေဖို့ထိုက်တန်သည်။
နောက်တစ်နေ့မှာ ထန်ချွန်းမင်က စောစောထလာပြီး သိုးနှင့်ကြက်ပေါက်များကို အစာရေစာကျွေးပြီးနောက် သူက ဟင်းသီးဟင်းရွက်ခူးဖို့ နောက်ဖေးကိုသွားခဲ့သည်။ ယနေ့မှာ ကျင်းကျိကလူတွေက အသီးအရွက်တစ်သုတ် လာကောက်ကြမှာဖြစ်၏။ ကျင်းကျိက အဓိကအားဖြင့် သူ့ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဥယျာဥ် အခြေအနေကို လာကြည့်ချင်တာ ထန်ချွန်းမင်သိသည်။ သူတို့က မမြင်ရလျှင် စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်မှာ သေချာသည်။
စင်စစ်ပင် ကျင်းကျိနှင့် ထင်ကျင့်စားသောက်ဆိုင်က ပိုင်ရှင်တူမှန်း သူမသိခဲ့ပေ။ သူဟာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပို့ဆောင်ပေးခဲ့သော အသားမဲမဲအမျိုးသားနှင့် ပတ်သက်မှုရှိမရှိကို ထန့်ယွီကလည်း သံသယရှိနေခဲ့သည်။ သူက ထန်ချွန်းမင်၏အိမ်ကို စုံစမ်းရန် သေချာပေါက်လာမှာဖြစ်၏။
ဤနယ်ပယ်မှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ အများကြီးရှိသည်။ ထန်ချွန်းမင်က ၎င်းတို့ကို မိသားစုအချို့ကို ပို့ပေးခြင်းမှလွဲ၍ ထိတွေ့ခဲလှသည်။ နေရာလွတ်ထဲက ဟင်းသီးဟင်းရွက်များက အာဟာရဖြစ်ပြီး အပြင်ကထက် ပိုကောင်းသည်။ အရည့်အသွေးက ပိုကောင်းသဖြင့် ဒီတိုင်းထားလိုက်ရင် နှမြောစရာပင်။ နေရာလွတ်ဟင်းသီးဟင်းရွက်တစ်သုတ်ကို ရောင်းချပြီးနောက် ထန်ချွန်းမင်က သူတို့ကို အပြင်မထုတ်ချင်တော့ပေ။ သူ ငွေအရေးပေါ်မလိုသရွေ့ အများကြီးထုတ်ခြင်းက လူတွေရဲ့သံသယကို နှိုးဆွပေးလိမ့်မည်။ ယခုလိုမျိုး သူ့အရင်ဘဝမှာဖြစ်ဖူးသည်။ ကံအားလျော်စွာ သူက ငွေအများကြီးအသုံးမလိုခဲ့ပေ။ တစ်ကြိမ်လုပ်ပြီးတာနဲ့ သူက သတိပိုရှိလာပြီး ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။
စင်များပေါ်တွင် သခွားနွယ်ပင်များက ထိုးထွက်ပွင့်လန်းလာပြီး တချို့နေရာမှာ သခွားသီးအသေးလေးများ ရှိနေ၏။ အိမ်နောက်ဘက်တွင် သပွတ်နွယ်ပင်များရှိပြီး ထန်ချွန်းမင်က နေရာလွတ်ကို အပြည့်အဝအသုံးချခဲ့သည်။ အိမ်နောက်ဖေးနံရံတွင် ဖရဲသီးနွယ်ပင်များလည်းရှိသည်။ သို့ဖြစ်၍ ကြီးထွားလာဖို့က အချိန်မကြာခဲ့ပေ။
သို့ပေမယ့် ဧရိယာက သိပ်မကျယ်ပေ။ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ခဏလောက်ရောင်းပြီးရင် ဘေးခြံက မြေကွက်ကို သိမ်းပိုက်ပြီး ခြံချဲ့ခိုင်းရမည်။ သို့ပေမယ့် ယင်းက ခွေးတစ်ကောင်နဲ့မလုံလောက်ပဲ သူ ခွေးနောက်တစ်ကောင် ထပ်ဝယ်ဖို့လိုအပ်သည်။
ယနေ့မနက်တွင် ရွာသားတွေက မနေ့ညက ကျောက်မိသားစု၏ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်မှုကို ပြောနေကြဆဲဖြစ်၏။ မြင်းလှည်းတစ်စီးက ရွာဝင်ပေါက်ကိုဝင်လာပြီး လူအများစု၏ အာရုံကို ဆွဲဆောင်သွားခဲ့သည်။ မြင်းတွေက တန်ဖိုးအကြီးဆုံးတိရစ္ဆာန်တွေဖြစ်သည်။ ရွာထဲက လီကျန့်၏မိသားစုတောင် မြင်းမွေးဖို့ တွန့်ဆုတ်ခဲ့သေးသည်။ ဘယ်သူ့မိသားစုကို မနက်အစောကြီး ဧည့်သည်ရောက်လာတာလဲ?
မြင်းလှည်းက ရွာတစ်ဖက်ခြမ်းမှာရပ်သွားသည်။ မြင်းလှည်းသမားက ရွာသားတွေကို လမ်းညွှန်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူတို့ ထန်ချွန်းမင်ကိုရှာနေကြောင်း ပြောလိုက်တော့ ရွာသားများက နားကြားမှားသည်ဟု ထင်လိုက်ကြသည်။ သို့ပေမယ့် ရွာသားအများစုက ရိုးသားပြီး လမ်းညွန်းပေးခဲ့ကြသည်။ တောင်ခြေမှာ ခြံကျယ်ကြီးရှိသည့် မိသားစုက ထန်မိသားစုဖြစ်၏။ ထန်ချွန်းမင် အိမ်ထောင်စုတစ်ခု ထူထောင်ပြီးကတည်းက ရွာထဲကလူတွေက သူတို့ကို နာမည်ပြောင်းခေါ်ကြသည်။ ထန်ချွန်းမင်သည် မနေ့က နှောင့်နှေးခြင်းမရှိ အခွန်ပေးဆောင်ခဲ့တာကြောင့် ရွာသားတစ်ချို့က သူ့ကိုပိုပြီး အသိအမှတ်ပြုလာသည်။
မြင်းလှည်းပေါ်တွင် ထန့်ယွီနှင့် ဆိုင်ရှင်ချီက အတူရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့က မြင်းပေါ်ကနေ ရွာ၏ရှုခင်းများနဲ့ တောင်တန်းများကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထန့်ယွီက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ “ဒါက နေရာကောင်းပဲ။ တောင်နဲ့ရေလည်းရှိတယ်။ နေထိုင်ရအဆင်ပြေမှာပဲ။”
“ဒီနေရာက မြေဆီလွှာနဲ့ရေကြောင့် အသီးအနှံတွေ စိုက်ပျိုးလို့ရနေတာလား?”
ဆိုင်ရှင်ချီက တိတ်တိတ်လေး ရယ်မောလိုက်သည်။ သခင်လေးက မြို့ထဲမှာကြီးပြင်းလာတော့ ရွာသူရွာသားတွေရဲ့ဘဝကို ဘယ်လိုမြင်နိုင်မှာလဲ? တောင်နဲ့ရေက နေလို့ကောင်းပေမယ့် လုပ်အားခွန်က ရွာကိုရောက်လာတော့မယ်လို့ ကြားခဲ့သည်။ သူက ရွာသားတွေကို စိတ်ပူနေသည်။ သူတို့က ဘယ်လိုဘဝကောင်းရမှာလဲ? တောင်တွေများပြားလာပြီး လယ်ကွင်းတွေနည်းပါးလာကာ သူတို့က တောင်ပေါ်က သားရဲများ၏ ခြိမ်းခြောက်မှုကိုလည်း ခံရသေးသည်။ မိသားစုများစွာက ကောင်းမွန်သောဘဝကို မနေထိုင်နေကြပေ။
ရွာသားများ၏အကြည့်အောက်တွင် မြင်းလှည်းက ထန်ချွန်းမင်၏အိမ်တံခါးရှေ့မှာ ရပ်သွားပြီး မြင်းလှည်းမောင်းသူက လှည်းပေါ်မှဆင်းကာ တံခါးခေါက်လိုက်သည်။
------------
Chapter 32.2
ရှောင်ဟွာက တံခါးထဲမှ ဦးအောင်အော်လိုက်သည်။ သူက ကြီးလာသည်နှင့်အမျှ သူ့အသံက ခြိမ်းခြောက်နိုင်စွမ်းမရှိသည့် ကလေးသံနှင့်မတူပဲ အင်အားကြီးလာပြီဖြစ်၏။
“ဒီထန်ဖူလန်ရဲ့အိမ်မှာ အစောင့်ခွေးကောင်းကောင်းရှိတာပဲ။” ဆိုင်ရှင်ချီက လှည်းပေါ်မှအရင်ဆင်းကာ သူနဲ့အတူ လိုက်ဆင်းလာသည့် သူ့သခင်လေးကို လှည့်ပြုံးပြလိုက်သည်။
ခြံထဲကလူတစ်ယောက်က ဟောင်နေသည့်ခွေးကို ရပ်ဖို့ပြောလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ တစ်ယောက်ယောက်က တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ ဆိုင်ရှန်ချန်က အမျိုးသားကိုမြင်တော့ ချက်ချင်းပြုံးပြလိုက်သည်။ “မင်္ဂလာနံနက်ခင်းပါ။ ထန်ဖူလန်… မင်းကိုနှောင့်ယှက်မိသွားလား”
ဤလူက သူ့ကို ပိုက်ဆံပေးဖို့လာတာဖြစ်၍ ထန်ချွန်းမင်က လာလည်သူကို အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူက ခြံတံခါးဖွင့်ပေးပြီး ရှောင်ဟွာကို နှင်ထုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “မြို့ပေါ်ကလူတွေက စောစောမထကြပေမယ့် ခင်ဗျားတို့ကတော့ မနက်စောစောစီးစီးရောက်လာကြတယ်။ မြန်မြန်လာပါ။ ကျွန်တော်ဟင်းရွက်တွေခူးနေတာ။ ခင်ဗျားတို့ လာကြည့်လိုက်ပါ။”
လူတွေကိုကြိုဆိုခဲ့တာကြောင့် ခြံတံခါးမပိတ်ထားပေ။ လူလွတ်တစ်ယောက်အနေဖြင့် သူက အတင်းအဖျင်းအပြောမခံချင်ပေ။ ကျန်းရှို့က သူ့ကို မကြာခဏ သတိပေးထား၍ ထန်ချွန်းမင်က အခြေအနေတစ်ချို့ဖြင့် စည်းခြားထားသည်။
“ဝိုး… မင်းရဲ့ခြံက အတော်လေးအသက်ဝင်တာပဲ။ မင်းဘာမင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားတာလား? ထန်ဖူလန်အတွက် လွယ်မယ်မထင်ဘူး။” ဆိုင်ရှင်ချီက ခြံထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ခြံ၏အပြင်အဆင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်သည်။ စားသောက်ဆိုင်၏ဆိုင်ရှင်တစ်ယောက်အဖြစ် သူက စားသောက်ဆိုင်၏ နေ့စဥ်လုပ်ငန်းဆောင်တာများအတွက် တာဝန်ရှိသည်။ သူက အနီးနားက ကျေးလက်တောရွာများကို သွားလည်ကာ ပစ္စည်းတစ်ချို့ ရွေးချယ်ဝယ်ယူဖူးသည်။ လက်ရှိအခြေအနေကို အကဲဖြတ်ရလျှင် ထန်မိသားစုလောက် တက်ကြွပြီး စည်ကားသည့် မိသားစုမျိုးမရှိပေ။
“ဒီလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်က ဆိုင်ရှင်ချီနဲ့ သူဌေးလေးတို့ကို ဘယ်လိုယှဥ်နိုင်မှာလဲ? ခင်ဗျားကမှ လုပ်ငန်းကြီးလုပ်နေတဲ့သူပါ။” ထန်ချွန်းမင်က ကျိုးနွံစွာပြောလိုက်သည်။
ထန်ယွီက ချမ်းသာသောမိသားစုမှ လူငယ်လေးတစ်ယောက်လိုပင် ဘရိုကိတ်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူက လက်ထဲတွင် စက္ကူယပ်တောင်ကို ကိုင်ထားသည်။ သူက ခြံဝင်းထဲရှိ အရာအားလုံးကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေပြီး ထန်ချွန်းမင်ကို ကြက်ဘယ်နှစ်ကောင်မွေးမြူထားလဲ မေးလိုက်သည်။ သူ့ကြက်တွေက ထိုဟင်းလျာများလို အရသာကောင်းရင် သူတို့စားသောက်ဆိုင်က ဝယ်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်သည်။
“ဒါပေါ့၊ ထန့်သခင်လေး.. ခင်ဗျားလိုချင်ရင်ရပါတယ်။ အရသာကတော့ သူတို့ကြီးလာလို့ စားပြီးမှ သိပါလိမ့်မယ်။ စျေးနှုန်းအဆင်ပြေရင် ခင်ဗျားတို့စားသောက်ဆိုင်ကို ရောင်းမှာပါ။ ဒါဆို ကျွန်တော့်အတွက် ဝယ်သူအသစ်ရှာဖို့ အချိန်မကုန်တော့ဘူး။” ထန်ချွန်းမင်က အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
ထန့်ယွိ၏မျက်ခွံများလှုပ်သွားကာ သူက ခြံစည်းရိုးနားရှိ ကြက်များကို လေးလေးနက်နက်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလူ့အသံက ယုံကြည့်မှုရှိနေတော့ ဒီကြက်တွေက ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေထက် စားကောင်းလို့များလား? ဒီလိုဆိုရင် ဒီကြက်တွေကိုလည်း စားသင့်တယ်မလား? လုပ်ငန်းကအဆင်ပြေသွားပေမယ့် ထန်ဖူလန်က စျေးကောင်းကောင်းမရရင် ရောင်းမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အချိန်ရှိသေးတာမို့ ထန့်ယွီက အလျင်မလိုပေ။ သူက ဤကြက်များ ပြီးပြင်းလာသည်အထိစောင့်ရမည်။ ယခုချိန်မှာ သူတို့က အလွန်သေးနေသည်။
ထန်ချွန်းမင်ကလည်း ယခုချိန်မှာမရောင်းသေးပဲ မွေးမြူရေးစွမ်းရည်ကို ချဲ့ထွင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေသည်။
အပြင်ကဆူညံသံတွေကို ကြားခဲ့သော ကျန်းရှို့က အကူအညီတောင်းဖို့ ပြေးလာခဲ့သည်။ ထန်ချွန်းမင် ဧည့်သည်များကို နှုတ်ဆက်နေတာတွေ့တော့ သူက အနောက်ဘက်ရှိ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ကူကောက်ပေးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ သူ အိမ်ထဲမဝင်လာခင် ရွာသားတွေက သူ့ကိုတားပြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲမေးခဲ့သည်။ ဒီလိုထူးခြားတဲ့ဧည့်သည်က ထန်ချွန်းမင်ရဲ့အိမ်ကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ? ကျန်းရှို့က ဖုံးမကွယ်ထားနိုင်တော့ပဲ မြို့ပေါ်က စားသောက်ဆိုင်က ဟင်းသီးဟင်းရွက် လာကောက်တာဖြစ်ပြီး မင်ကောအာက မြို့ပေါ်သွားပြီး ဝယ်သူတွေနဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့ကြောင်း ပြောပြလိုက်သည်။
ထန့်ယွီက အရာရာကို စူးစမ်းချင်ပြီး သိုးခြံထဲရှိ သိုးသုံးကောင်ကိုပင် စိတ်ဝင်စားဖွယ် ကြည့်ရှုခဲ့သည်။ သူက သိုးမကိုလက်ညိုးထိုးကာ မေးလိုက်သည်။ “မင်း ဒီသိုးမကို မမွေးသေးတဲ့ကလေးအတွက် မွေးမြူထားတာလား?” ထန့်သခင်လေးကလည်း ကလေးနို့တိုက်ဖို့လိုကြောင်း သိသေးတာပဲ။ ကောတစ်ယောက်မှာ နို့ရှိ၍ ကလေးတွေသောက်ဖို့ လုံလောက်သည်။ ချမ်းသာတဲ့မိသားစုမှာရော နို့ရှိလား? သို့ပေမယ့် ကျေးလက်နေပြည်သူများက နို့ဖိုးမတတ်နိုင်တာကို သူသိသည်။ ဒါကြောင့် သိုးနို့သောက်ကြတာလား?
ဆိုင်ရှင်ချီက ဘာပြောရမှန်းမသိပဲ သူ့နောက်လိုက်သွားခဲ့သည်။ သူ့သခင်လေး ဘယ်တုန်းက ဒီလောက်စပ်စုတတ်သွားတာလဲ? သူက ကောတစ်ယောက် ကလေးမွေးတာကိုပင် မေးခဲ့သည်။ ထန်ဖူလန်က လောလောလတ်လတ် ခင်ပွန်းသည်ကို ဆုံးရှုံးထားရပြီး ဝတ်ပြုဆုတောင်းနေဆဲဆိုတာ သိရဲ့လား?
“သိုးမက နို့ကုန်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီ။ ကျွန်တော့်ကလေးက လအနည်းငယ်မှာမွေးတော့မှာ။” ထန်ချွန်းမင်က ဖြေလိုက်သည်။ “ဒါက အားလင်းသောက်ဖို့အတွက်ပါ။”
“အင်းဟုတ်ပါပြီ။ ကောအာလေးက ငယ်သေးတယ်။ လောင်ချီ… ခင်ဗျားရဲ့မြေးလည်း သုံးနှစ်အထိ နို့သောက်တယ်မလား” ထန့်ယွီက သူ့နဖူးသူရိုက်ကာ နားလည်သလိုပြောလိုက်သည်။
ဆိုင်ရှင်ချီက သူ့မျက်နှာကိုအုပ်လိုက်သည်။ သခင်လေးက ကိစ္စတော်တော်များများကို စပ်စုနေလို့ သူ သူ့သခင်လေးနောက်ကို မလိုက်ချင်တော့ပေ။
ထန်ချွန်းမင်က ပြောစရာပျောက်ရှသွား၏။ “သိုးနို့က ကျန်းမာရေးကောင်းလို့ အသက်အရွယ်မရွေး သောက်လို့ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့အားလင်းလည်း သောက်တယ်။ ပြီးတော့ အိမ်နီးချင်း ရှစ်နှစ်အရွယ်ကလေးလည်း သောက်တယ်။ ဆိုင်ရှင်ချီလည်း သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ သိုးနို့သောက်လို့ရတယ်။ အဲ့ဒါက ကျန်းမာရေးကောင်းမယ်လို့ ကျွန်တော်အာမခံတယ်။”
“တကယ်လား?” ထန့်ယွီက ဆိုင်ရှင်ချီကို လှည့်မေးလိုက်တော့ ဆိုင်ရှင်ချီ မျက်နှာနီရဲနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဆိုင်ရှင်ချီက ဒေါသထွက်နေပေမယ့် ငိုလို့မရတာကြောင့် သူက သခင်လေးကို ပြောဖို့သာ ရွေးချယ်လိုက်သည်။ “သခင်လေး… ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဥယျာဥ်ကို စစ်ဆေးဖို့ နောက်ဖေးလိုက်သွားတာကောင်းမယ်။ ကျုပ်တို့ စားသောက်ဆိုင်ကို အမြန်ပို့ပေးရမယ်လေ။”
ထန်ချွန်းမင်က အခြေအနေကိုမသိပဲ ဆိုင်ရှင်ချီကို ရှက်ဒေါသဖြစ်စေမယ့် တစ်ခုခုကို ပြောလိုက်ပုံရသည်။ သူက ခေါင်းကိုကုတ်ပြီး နောက်ဖေးခြံကို လမ်းပြလိုက်သည်။ ကျွန်တော် စောစောက ခူးပြီးပါပြီ။ ခင်ဗျားတို့က ဟင်းသီးဟင်းရွက်အမျိုးအစားကို လိုက်ကြည့်လိုက်ပါ။ ဒီမှာမရှိတဲ့အမျိုးစားရှိနေရင် ကျွန်တော်ပြန်စိုက်ပေးလို့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်သူ့ဘေးမှာ မြေချဲ့ပြီး အရေအတွက် တိုးစိုက်ဖို့ ပြင်ထားပါတယ်။” ပြောပြီးသည်နှင့် သူက ဆိုင်ရှင်ချီကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမပြောသင့်တာကို ပြောမိလိုက်လို့လား?
ဆိုင်ရှင်ချီက အသက်ကြီးနေပြီး သူ ထိုကောလေးကို ကြည့်လိုက်သောအခါ သူ့မျက်နှာသူအုပ်ထားပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှထပ်မတွေ့ချင်တော့ပေ။ မမျှော်လင့်ထားစွာပင် ရိုးသားသည့် ကျောက်တာဟူက ထိုကောကိုလက်ထပ်ခဲ့ပြီး ထိုကော၏ အမူအရာက ခင်ပွန်းသည်ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရလို့ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေခြင်း လုံးဝမရှိပေ။ ကျောက်တာဟူ၏ညွှန်းဆိုပုံအရ ဆိုင်ရှင်ချီက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ ဆက်ဆံရေးကိုပင် သံသယဖြစ်မိသည်။
ထန့်ယွီ မူလက ခဏလောက်နေချင်သေးပေမယ့် ဆိုင်ရှင်ချီက ထွက်ခွာဖို့ မစောင့်နိုင်ခဲ့ပေ။ ထန့်ယွီက ရွေးချယ်စရာမရှိပဲ ထန်ချွန်းမင်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး စိုက်ခင်းဧရိယာကို အမြန်တိုးချဲ့ဖို့သာ ပြောလိုက်သည်။ ခြံထဲက ဟင်းသီးဟင်းရွက်များမှာ သူ့လိုအပ်ချက်များကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပေ။
ထွက်မခွာခင် သူက ထန်ချွန်းမင် မြေဝယ်ပြီး ဟင်းသီးဟင်းရွက် အမြန်ဆုံးစိုက်ပျိုးလို့ရအောင် ငွေတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ပျော်ပျော်ကြီး ပေးချေခဲ့သည်။
ထန်ချွန်းမင်နှင့် ကျန်းရှို့က သူတို့ကို ခြံဝင်းဂိတ်ပေါက်ဝသို့ လိုက်ပို့ခဲ့ပြီး စောင်ဲကြည့်နေခဲ့သည်။
သူတို့ထွက်သွားတာနဲ့ ရွာသားတွေက ထန်မိသားစုကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်ရှူနေသည်။ ဘရိုကိတ်ဝတ်ထားပြီး လူချမ်းသာတစ်ယောက်လို ဝတ်ဆင်ထားသော ထန့်ယွီကိုတွေ့တော့ တံခါးနားမှာ စုဝေးနေသော လူအုပ်ကြီးက မေးမြန်းဖို့ ရှေ့မတိုးရဲပေ။ သူတို့ထွက်သွားမှသာ ရှေ့တိုးပြီး လာမေးကြသည်။
သူတို့က ဘရိုကိတ်ဝတ်ထားသည့် လူငယ်လေး၏ဇစ်မြစ်ကို သိချင်နေသည်။ မင်ကောအာက အဲ့လိုမိသားစုနဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ?
“မင်ကောအာ.. မြို့ပေါ်က ကျင်းကျိစားသောက်ဆိုင်နဲ့ တကယ်အလုပ်တွဲလုပ်နေတာလား?”
“သူတို့လှည်းပေါ်မှာ တင်သွားတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တောင်းကို မင်းမတွေ့ဘူးလား? အဲ့ဒါက အတုလား?” ထန်ချွန်းမင်ဖြေဖို့မလိုပဲ တစ်ယောက်ယောက်က ဝင်ရှင်းပြခဲ့ပြီး ထန်ချွန်းမင်ကို အပြုံးတစ်ခုဖြင့် မေးလာသည်။ “မင်ကောအာ…. မင်းက ကျင်းကျိစားသောက်ဆိုင်က လူတွေနဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ? ကြည့်ရတဲ့ အဲ့ဒီသခင်လေးက သာမန်လူမဟုတ်လောက်ဘူး။ မင်ကောအာ… သူတို့က ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ရိတ်သိမ်းနေတာလား? ငါတို့မှာလည်း အိမ်မှာစိုက်ထားတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေရှိတယ်။ ခဏကြာရင် ခူးပေးလို့ရတယ်။ သူတို့က မင်းကို တစ်ပေါင်ဘယ်လောက်ပေးလဲ?”
ထန်ချွန်းမင်က အလယ်မှာညှပ်နေပြီး မေးခွန်းများ ဆက်လက်မေးမြန်းခံနေရသည်။ သူက ရယ်ရမလား ငိုရမလားမသိတော့ပေ။ ဒါကဘာလဲ? သူတို့က ထန်သခင်လေးရဲ့ အထောက်အထားကိုရှာပြီး ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ရောင်းချချင်လို့လား? သူတို့ပိုက်ဆံရှာချင်တာကို နားလည်ပေမယ့် သူတို့က ဘယ်လိုရှာရမလဲသိလို့လား? သူက တခြားသူတွေကို ဒီလိုနည်းနဲ့ လမ်းဖွင့်ပေးရမှာလား? မင်ကောအာက တခြားသူတွေမျက်လုံးထဲမှာ အရမ်းသဘောကောင်းလို့လား?
“ကြည့်ရတာ အရင်က တာဟူ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွေသွားရောင်းခဲ့တဲ့ ကျင်းကျိထင်တယ်။ တာဟူက မင်းအတွက် လမ်းကြောင်းချန်ပေးခဲ့တာလား?” လူတစ်ယောက်က ရုတ်တရက် သတိရသွားပြီး အဖြေရသွားပြီလို့ ထင်လိုက်သည်။ ဒါပဲလေ… မင်ကောအာက သူတို့လိုပဲ ကျေးလက်မှာမွေးလာတာ။ သူက ပညာတတ်ပေမယ့် ကမ္ဘာကြီးကိုတော့ သိပ်မသိသေးဘူး။ သူက ဒီလိုအထက်တန်းလွှာကို ဘယ်လိုသိမှာလဲ?
“ကောင်းပြီ..ကောင်းပြီ…မင်းတို့ဘေးဖယ်ပြီး မင်ကောအာကို လွှတ်လိုက်တော့။ စားသောက်ဆိုင်က ဟင်းသီးဟင်းရွက် လိုချင်လား မလိုချင်လားဆိုတာ မင်ကောအာ ဆုံးဖြတ်ရမယ့်အရာမဟုတ်ဘူး။ သူမနေ့က စျေးရောင်းရင်း စားသောက်ဆိုင်နဲ့ ညှိုနှိုင်းခဲ့ရုံပဲ။”
----------
Chapter 32.3
“မင်း ဟင်းသီးဟင်းရွက်ရောင်းဖို့ စိတ်ဝင်စားရင် မင်ကောအာလိုလို တူအောင်စိုက်ပျိုးပြီး စားသောက်ဆိုင်ကိုပို့ပေးလိုက်။ သူတို့သေချာပေါက်လက်ခံမှာပါ။” ကျန်းရှို့က ထိုလူတွေကို ကူပြီးပိတ်ဆို့ပေးခဲ့သည်။ ဤလူတွေက တကယ်ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာပင်။ မင်ကောအာက ဆိုင်ရှင်မဟုတ်သလို ဘာဖြစ်မလဲမဆုံးဖြတ်နိုင်ပေ။
ကျန်းရှို့က ထန်ချွန်းမင်ကို ခြံထဲသို့ အမြန်ပြန်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ထိုလူတွေက လွန်လွန်းသည်။ သူတို့က မင်ကောအာ၏ အခြေအနေကိုပင် မကြည့်ပေ။
“အစ်ကိုရှို့လည်း တူတူပါပဲ။ ငါတို့က မေးခွန်းနည်းနည်းလောက်ပဲမေးတာ။ သူက မင်ကောအာကို အဲ့လောက်ကာကွယ်ပေးနေတာ။ ငါတို့ သူ့ပိုက်ဆံကို မခိုးပါဘူး။” တစ်ယောက်ယောက်က လိုချင်သည့်အဖြေမရတော့ ညည်းတွားလာသည်။
“ဒါဆို မင်းမှာ ကျွမ်းကျင်မှုရှိမရှိပေါ်လည်း မူတည်သေးတယ်။ မင်းက မင်ကောအာလို အေးခဲနေတဲ့ရာသီမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် စိုက်ပျိုးနိုင်လား?” တစ်ယောက်ယောက်က မျှမျှတတပြောခဲ့သည်။
လီဖုန်းက အာရုံမတက်မီ ယွိမုကို ပြန်ပို့ခဲ့ပြီး သူက တင်းကျိုးခရိုင်ကိုသွားဖို့ မြင်းဝယ်လို့ရသည့် မြို့ကိုသွားခဲ့သည်။ သူက လီကျန့်မိသားစုမှ မြင်းပြာကြီးကိုငှားကာ အမြန်ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ သူပြန်ရောက်တော့ ယခုလေးတင် ထွက်ခွာသွားသော ထန့်ယွီတို့နှင့် တိုးသွားခဲ့သည်။
မင်ကောအာ၏အိမ်ရှေ့မှာ မြင်းလှည်းရပ်ထားပြီး တချို့လူတွေ အိမ်ထဲကထွက်လာတာကို လီဖုန်း အဝေးမှမြင်လိုက်ရသည်။ လီဖုန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ ဘယ်သူရောက်လာတာလဲ? လီတာရှန်… အဲ့ဒီစကားနည်းတဲ့သူက ယွိမုကို မပြောပြခဲ့ပေမယ့် ကျန်းရှို့ကလည်း မင်ကောအာ မြို့ထဲက စားသောက်ဆိုင်နဲ့ အလုပ်တွဲလုပ်နေကြောင်း မပြောခဲ့ပေ။ သို့ဖြစ်၍ လီဖုန်းက မနက်စောစောစီးစီး ဟင်းသီးဟင်းရွက်လာသယ်သည့် စားသောက်ဆိုင်အကြောင်းကို မသိပေ။
ထန့်ယွီက ကန့်လန့်ကာကိုဆွဲမပိတ်ပဲ အပြင်ဘက်ရှုခင်းကို ကြည့်နေသည်။ လမ်းက ကျဥ်းမြောင်းပြီး ကားနှစ်စီးထိပ်တိုက်တွေ့လျှင် တိုးဝင်ဖြတ်ကျော်လို့မရပေ။ ထန့်ယွီက ဆန့်ကျင်ဘက်ခြမ်းက မြင်းလှည်းသမားကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးက အေးစက်ခက်ထန်ပြီး နတ်ဆိုးအငွေ့အသက်ပေါ်နေတာကြောင့် နွေရာသီမှာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရုတ်တရက် ကြက်သီးထစေခဲ့သည်။ သူပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူက တခြားလူတွေထက် အနည်းငယ်ပိုသန်မာပြီး စိတ်ထဲမှာတော့ စိုးရိမ်နေပုံရသည်။ သူဖြတ်သွားတော့ ထိုလူက လက်သီးဆုပ်ထားပြီး တစ်ဖက်လူကိုနှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။
ရွာထဲမောင်းလာသော မြင်းပြာကြီးကိုကြည့်ပြီး ထန့်ယွီ ယခုနက ခံစားချက်ကို မမေ့နိုင်ပဲ ဆိုင်ရှင်ချီကို မေးလိုက်လေသည်။ “ရွာထဲမှာ ဒီလိုလူကြမ်းမျိုးလည်း ရှိတာလား? သူ့ပုံစံက ရွာသားနဲ့လည်းမတူဘူး။ ဒါပေမယ့်… သူက စစ်မြေပြင်က ပြန်လာတဲ့သူနဲ့တူတယ်။” ဤသည်မှာ ထန့်ယွီနားမှာရှိသော လူတွေကြောင့်ဖြစ်၏။ သူ နိုင်ငံအနှံ့ခရီးသွားသောအခါ သူ့နားတွင် ကာကွယ်ပေးမယ့်သူများရှိပြီး ထိုလူတွေက ယခုနက လူလောက် ကြောက်ဖို့မကောင်းပါပေ။
ဆိုင်ရှင်ချီက ထန့်ယွီကဲ့သို့ လေးနက်သော ခံစားချက်မရှိသော်လည်း ထိုလူက သာမန်ကျေးလက်သားမဟုတ်ဘူးလို့ ပြောလို့ရတာကြောင့် သူက ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ “သူက စစ်မှုထမ်းပြီး ပြန်လာတဲ့သူဖြစ်နိုင်တယ်။”
ထိုအဖြေကို ထန်ယွီက သဘောမတူပေ။ ထိုလူအတွက် သူ့ခံစားချက်က လူသတ်ပြီး စစ်မြေပြင်က ပြန်လာသလိုပင်။ စစ်မှုထမ်းပြီးပြန်လာသော လူတစ်စုနှင့် ပတ်သက်၍ သူတို့၏ပြန်လာချိန်ကို သူသိပေမယ့် လုံးဝအရေးမကြီးပေ။
“ပြန်ရောက်မှ စုံစမ်းရမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…သခင်လေး.. “ ဆိုင်ရှင်ချီက မေးခွန်းထပ်မမေးတော့ပေ။ မူလက သူသည် ထန်ဖူလန်၏အခြေအနေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စုံစမ်းချင်သော်လည်း ယခုလူတစ်ယောက် ထပ်ပိုလာခဲ့သည်။
လီဖုန်း၏မျက်လုံးက စူးရှပြီး တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့် မြင်းလှည်းနောက်က ဟင်းသီးဟင်းရွက်ခြင်းကို သူတွေ့ခဲ့ပြီး ထိုလှည်းက မင်ကောအာ၏ရှေ့မှာ ဘာလို့ရုတ်တရက်ပေါ်လာလဲ နားလည်သွားခဲ့သည်။ မင်ကောအာ၏ အချက်အပြုတ်စွမ်းရည်နှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်အရသာက တခြားဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ ကွာခြားသည်။ သူက စားဖို့ပဲတတ်သည့် ယွိမုထက် တန်ဖိုးကိုပိုနားလည်သည်။ မင်ကာအာက အနာဂတ်မှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ရောင်းပြီး ရှင်သန်မည်ဖြစ်ကြောင်း သူ တာရှန်ဆီမှ ရေးတေးတေးကြားခဲ့သည်။ သူက မင်ကောအာ ဝယ်သူအမြန်ရှာတွေ့မယ်လို့ မထင်ထားပေမယ့် ကွာခြားချက်ကိုသိတာကြောင့် ယခုရောက်လာသူမှာ တခြားရည်ရွယ်ချက်ရှိနေမှာကို သူ စိုးရိမ်မိသည်။
ဥပမာအားဖြင့် ထိုဟင်းသီးဟင်းရွက် ဘာကြောင့် ဤမျှလောက်ကောင်းနေသနည်း။ မင်အောအာ၏ အိမ်မှယူလာသော ဟင်းသီးဟင်းရွက် ပျိုးပင်များက အရသာရှိသော်လည်း မင်ကောအာ၏ နောက်ဖေးခြံက ထွက်တာလောက်မကောင်းဟု တာရှန်က ပြောခဲ့သည်။ ၎င်းက လူတစ်ဦး၏ လက်ထဲ၌ရှိသော လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုဖြစ်ပြီး ကောင်းကောင်းမသုံးချနိုင်ပါက တစ်ခါတစ်ရံ ဘေးဥပဒ်ဖြစ်စေနိုင်သည်။
လီဖုန်းက စိတ်ပူသွားသည်။
မင်ကောအာ၏အိမ်ကို ဖြတ်သွားသောအခါ သတင်းမေးရန် စုရုံးရောက်ရှိလာသော လူတွေက လူစုခွဲလိုက်ကြသည်။ လီဖုန်းကိုတွေ့တော့ လူအများစုက သူ့ကိုအရင်နှုတ်ဆက်လာပြီး သူတို့အသံတွေကတိုးပေမယ့် သူတို့စကားတွေက လီဖုန်းနားထဲရောက်လာသည်။
“ကြည့်စမ်း… ဟင်းသီးဟင်းရွက်အပြည့် ခြင်းတောင်းသုံးတောင်းက အနည်းဆုံးတစ်ရာကီလိုဂရမ်တော့ ရှိတယ်။ ဒီနှစ်ရဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေက အသားထက် စျေးကြီးတယ်လို့ကြားတယ်။ မင်ကောအာမနေ့က နှစ်ခြင်းရောင်းထွက်ပြီး ဒီနေ့ကျ သုံးခြင်းရောင်းထွက်သွားပြီ… သူပိုက်ဆံဘယ်လောက်ရမလဲ!” လူတစ်ယောက်က မနာလိုစိတ်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။
“မဖြစ်နိုင်တာ။ အဲ့ဒါဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေပဲ မဟုတ်လား? မြေကြီးထဲမှာ အများကြီးရှိတာလေ။”
“ဟုတ်တယ်။ ငါ့ခင်ပွန်းက မြို့ထဲက လူချမ်းသာမိသားစုမှာ အလုပ်လုပ်နေတာ။ သူတို့ကျွန်တွေပြောတာက မမှားလောက်ဘူး။”
တစ်စုံတစ်ယောက်က ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် တွက်ချက်လိုက်ပြီး ထိုတွက်ချက်မှုကြောင့် အံ့အားသင့်သွားသည်။ “မင်ကောအာက အသီးအရွက်ရောင်းရုံနဲ့ ငွေအများကြီးရှာနိုင်တယ်ဆိုတာ ငါမယုံဘူး။” သူက အံ့အားသင့်လွန်းလို့ သူ့နားကလူတွေကပါ ထိတ်လန့်သွားကြသည်။ သူတို့အမြင်အရ မင်ကောအာက အားစိုက်ထုတ်မှုသိပ်မရှိပဲ ငွေက ကောင်းကင်ပေါ်က ပြိုကျလာပုံရသည်။
တချို့လူတွေက သခင်လေးအပေါ်ကို အာရုံစိုက်နေသည်။
“အဲ့ဒီသခင်လေးက အရမ်းချောတာပဲ။ သူက ခရိုင်မြို့မှာ ငါတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ သခင်လေးတွေထက် ပိုချောတယ်။ သူက မြို့ထဲက လူချမ်းသာမိသားစုရဲ့ သားတစ်ယောက်ထင်တယ်။”
“အို.. သူမထွက်သွားခင် ငါတို့ကို ပြုံးပြသွားတယ်။ မြို့သခင်လေးက ဒီလိုစိတ်ထားကောင်းမယ်လို့ မထင်ထားမိဘူး။” သူက ရင်ထဲကပြောလိုက်သည်။ သူ ငါ့ကိုပြုံးပြပြီး ငါ့မျက်နှာက နီရဲသွားတယ်… နွေဦးရောက်ပြီမို့ ငါ့နှလုံးသားက နွေဦးနဲ့ပြည့်နေတယ်။
“မင်ကောအာက တာဟူအတွက် ဝတ်ပြုဆုတောင်းနေရတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက အဲ့ဒီလူငယ်လေးကို အိမ်ထဲခေါ်ခဲ့သေးတယ်။ မင်ကောအာက ဖြစ်များဖြစ်နေမလား….” မပြီးဆုံးခဲ့သော စကားက လူတွေကို တွေးတောစေခဲ့သည်။
“နောက်တာပါ။ မြို့ပေါ်က သခင်လေးမှာ ရွာထဲက အချောဆုံးကောတွေထက် ပိုချောတဲ့ မြို့သားကောအာလေးတွေ ရှိတတ်တယ်။ သူတို့က ကျေးလက်နေကောတစ်ယောက်ကို စိတ်ဝင်စားမှာမဟုတ်ဘူး။”
“ငါ ဒီလူငယ်ကို သဘောမကျသလို ငါ့ကောလေးရဲ့ နှလုံးသားကို မရနိုင်ဘူး။” သူ စကားမဆုံးသေးပဲ အမြင်တူသော လူတွေရဲ့ လှောင်ပြောင်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။ ရယ်မောသံတွေကြားမှာ သူက အေးစက်သော အကြည့်စူးစူးကို ခံစားမိလိုက်ပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားခဲ့သည်။ သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လီဖုန်းမောင်းထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
လီဖုန်းက ထောင့်တစ်နေရာမှ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ထိုလူငယ်လေးများက ရင်ဘတ်ပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဒီလီဖုန်းက အရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ သူက အပြုံးအရယ်လည်းမရှိဘူး။ ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်! ငါ မင်ကောအာအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်။” သူ အခု အသက်ကြီးနေပေမယ့် ထိုလူကတော့ မြို့ပေါ်က သခင်လေးဖြစ်သည်။ ဒီလူငယ်လေးကို လီဖုန်းနဲ့ ယှဥ်လို့ရပါ့မလား? ဘာ!
“မင်ကောအာပိုပြီးချောလာတာ အံ့အားသင့်စရာမရှိတော့ဘူး။ အိုး ငါပြောရမှာတောင်ရှက်တယ်။” ရယ်မောသံက လူတွေကို ထိတ်လန့်သွားစေသည်။
ဖြတ်လျှောက်သွားသော လူများက ရွံရှာစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ထိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေရန် မသိစိတ်အလျောက် အရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။ သူတို့က မတော်မရော်တွေပြောနေတာပဲ။ သူတို့စိတ်ထဲမှာ မင်ကောအာကို မနာလိုဖြစ်နေပေမယ့် သူတို့က သူများကို ယုတ်မာလောက်သည်အထိ မဆိုးပေ။ ထိုသူတွေကတော့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို အမှန်တရားနဲ့တူအောင် လုပ်နေခဲ့သည်။