"အား!"
မသန့်စင်ရသေးသော ခန္ဓာကိုယ်၏ရနံ့က သူ(မ)နှာခေါင်းထဲဝင်လာပြီး သူ(မ)ကို အနေရခက်သွားစေသည်။ သူ(မ)၏ခေါင်းထဲ အခိုးအငွေ့
များမွမ်းနေသလိုခံစားရပြီး သူ(မ) ဘယ်ရောက်နေသည်ဆိုတာကိုပင် မှတ်မိရန်ခဲယဉ်းနေ၏။ သူ(မ)၏ ခြေထောက်လေးများကို လက်တစ်စုံက ကိုင်ထားပြီး ခြေထောက်များကို အတင်းဆွဲဖွင့်နေသည်။
ဘယ်လိုဖြစ်သွားခဲ့တာလဲ။
ဆေးလ်တစ်ယောက် သွေးထွက်လာသည်အထိ နှုတ်ခမ်းများကို ကိုက်ထားမိသည်။ နာကျင်မှုက သူ(မ)ကို အသိပြန်ဝင်လာအောင် ကူညီပေးရန် သူ(မ)မျှော်လင့်နေခဲ့သည်။
***
ဆေးလ်၏မိဘများက ခြေသလုံးအိမ်တိုင်သွားနေသူများဖြစ်သည်။ သူတို့က တစ်ရွာမှတစ်ရွာသို့ ရွှေ့ပြောင်းသွားလာနေသူများဖြစ်၏။ သူတို့နေသောရွာအနီးမှ ဆူတန်၏တပ်မတော်သာ ဖြတ်မသွားခဲ့ဘူးဆိုလျှင် သူ(မ) ယခုလို အခြေအနေမျိုးရောက်ရှိနေမည် မဟုတ်ပေ။
သူ(မ)၏အဖေက ခုနစ်နှစ်အရွယ်သမီးဖြစ်သူကို ဆူတန်၏မောင်းမဆောင်သို့ပို့ခဲ့သည်။
သူ(မ)၏အမေက စိတ်မကောင်းဖြစ်သော်လည်း သူ(မ)ကိုမကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။
ထိုမိန်းကလေးငယ်ကို မောင်းမဆောင်ထဲပို့ထားခဲ့သော ဆူတန်က သူ(မ)အကြောင်းကို မေ့နေခဲ့သည်။
ထိုခုနစ်နှစ်အရွယ် မိန်းကလေးက အမျိုးသမီးရာကျော်ရှိနေသော မောင်းမဆောင်တွင် ရှင်သန်နိုင်ခဲ့သည်။ သူ(မ)က အသက်ရှူသံကိုပင် ထိန်းထားပြီး တစ္ဆေတစ်ကောင်ကဲ့သ်ို့ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ဒါမှသာ သူ(မ)ကို မည်သူမှသတိမထားမိနိုင်မည်ပင်။ သူ(မ)က အတွင်းအကျဆုံး အမှောင်မည်းဆုံး ထောင့်တစ်နေရာတွင်ပုန်းနေခဲ့ပြီး အားလုံးအိပ်နေသည့် ညနက်ချိန်မှသာ အပြင်ခိုးထွက်ခဲ့သည်။
သူ(မ)တွင် ယခုထိ မျှော်လင့်ချက်ရှိနေသေး၏။ သူ(မ)၏ အမေ၊ အဖေနှင့် အစ်ကိုက သူ(မ)ကို ဤနေရာမှလာကယ်မည်ဟု မျှော်လင့်နေခြင်းပင်။
အချိန် ၁၁ နှစ်ကျော်လွန်သွားခဲ့လေပြီ။
မယုံကြည်နိုင်လောက်သော ၁၁ နှစ်ဆိုသည့် အချိန်အကြာကြီး ကုန်ဆုံးသွားခဲ့၏။
နေရောင်ခြည်မြင်ဖူးသည့်ရက်ကို သူ(မ) လက်ချိုးရေတွက်၍ပင်ရသည်။ နေရောင်မရောက်နိုင်သော အမှောင်မိုက်ဆုံး ထောင့်နေရာတွင်ပုန်းကွယ်နေခဲ့သည့်အတွက် သူ(မ)၏အသားအရေမှာ အလွန်ဖြူဖျော့နေပြီး ပြာနှမ်းတော့မလိုပင်ဖြစ်နေ၏။ အာဟာရချို့တဲ့မှုကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုများ ပျောက်နေလေသည်။
သူ(မ)ဘယ်လောက်ထိ ရှင်သန်နေနိုင်မလဲဆိုတာကို သူ(မ)မသိပေ။
ဤအချိန်မှသာ ဘယ်သူကမှ သူ(မ)ကို လာကယ်မည်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူ(မ) နားလည်သွားခဲ့သည်။ ထိုသို့သိသွားသည့်တိုင် သူ(မ)က သူ(မ)၏တည်ရှိမှုကို ဆက်၍ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။
သူ(မ)သာ ဆူတန်၏ရှေ့မှောက််သို့ ရောက်မသွားဘူးဆိုလျှင် အရာအားလုံးကို သည်းခံနေနိုင်သည်။
တစ်ညမှာတော့ သူ(မ)က ပုန်းနေသည့်နေရာမှ ဆေးကြောသန့်စင်ရန် ခိုးထွက်လာခဲ့သည်။ မောင်းမဆောင်ကို စောင့်ကြပ်နေသော အစောင့်မှလွဲ၍ အားလုံးအိပ်နေကြပြီဖြစ်၏။
ထိုကြမ္မာငင်သောနေ့တွင် သူ(မ)၏ကံကောင်းခြင်းများ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ဆေးဘ်တစ်ယောက် သူသဘောအကျဆုံး ကိုယ်လုပ်တော် ဒီဆာ၏အခန်းသို့သွားနေသော ဆူတန်နှင့် ထိပ်တိုက်တိုးခဲ့သည်။
"မင်းက ဘယ်သူလဲ။"
ဆေးလ်က ငြိမ်သက်စွာရပ်နေခဲ့သည်။ သူက သူ(မ)ကို စကားပြောနေသည်ဆိုသည်မှာ သေချာသည်။ ဆူတန်က သူ၏မုတ်ဆိတ်အရှည်ကြီးကို ပွတ်နေသည့်မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် သူ(မ) ပြန်လှည့်ရန်လမ်းမရှိတော့သည်ကို သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဆူတန်က ဘေးမှအစေခံက်ိုသာ အမိန့်ပေးလိုက်ပြီး ဘာစကားမှမပြောဘဲ ဆက်လျှောက်သွားခဲ့သည်။ ထိုအခါမှ ဆေးလ် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး အသက်ပြန်ရှူနိုင်ခဲ့သည်။
သုံးရက်အကြာမှာတော့ ဆူတန်က သူ၏အိပ်ခန်းသို့ သူ(မ)ကို ဆင့်ခေါ်ခဲ့သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ငါမှတ်မိသွားပြီ။ မင်းက အဲ့ဒီ ခြေသလုံးအိမ်တိုင် မိသားစုက မိန်းကလေးပဲ။"
ဆူတန်က ဓမ္မတာပင်မလာသေးသည့်အတွက် ထိုမိန်းကလေးကို မောင်းမဆောင်တွင်ထည့်ထားခဲ့ပြီး မေ့နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆူတန်၏မောင်းမဆောင်တွင် မောင်းမတော် ရာကျော်ရှိနေပြီး အချို့ကိုဆိုလျှင် တစ်ခါမှ ဖက်ပင်မဖက်ဖူးသေးပေ။ သူက ရှေ့တွင်ရှိသောမိန်းကလေးကို သေချာကြည့်လိုက်၏။
သူ၏ ရှုံ့တွနေသောလက်များဖြင့် သူ(မ)၏မျက်နှာကို အပေါ်သို့ပင့်လိုက်သည်။
သူ(မ)၏ ဖြူဖျော့နေသော ပါးပြင်များကိုမြင်လိုက်ရသည့်အခါ သူကကောက်ကျစ်သည့်အပြုံးဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။
"လှလိုက်တဲ့ အရောင်ပါလား။"
ဆူတန်၏အိပ်ခန်းထဲတွင် သူတို့နှစ်ဦးတည်းမဟုတ်ပေ။ သူ၏အလိုများကို လုပ်ကိုင်ပေးရန် အလုပ်သမားနှင့်အစောင့်များစွာ အမြဲလိုလိုရှိနေသည်။
အစမှာတော့ သူ(မ)၏ဆံပင်က အဖြူရောင်ဟု သူထင်ခဲ့သော်လည်း သေချာကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ ဟုတ်မနေခဲ့ပေ။
လရောင်ဖျော့ဖျော့က သူ(မ)၏တင်ပါးထိရှည်သော ဆံနွယ်များအပေါ်ကျရောက်နေကာ ငွေရောင်ဖဲသားများကဲ့သို့ဖြစ်နေလေသည်။ သူ(မ)၏မျက်ခုံးနှင့် မျက်တောင်များကလည်း ငွေရောင်ပင်ဖြစ်၏။ သူ့ကိုကြည့်နေသည့် သူ(မ)၏မျက်ဝန်းများကပင် ခဲနက်ရောင်ဖြစ်နေသည်။
"ဒီတစ်လျှောက်လုံး မင်းဘယ်ကိုရောက်နေခဲ့တာလဲ။"
သူ(မ)က သူ၏အာရုံစိုက်မှုကို ခံခဲ့ရလေပြီ။ သူ သူ(မ)၏အလှတရားကို စောစောမမြင်ခဲ့ရသည်မှာ နှမြောစရာကောင်းလှသည်။ ယခုတော့ သူ ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော တန်ဖိုးရှိသည့်အချိန်များကို ပြန်လည်ရယူတော့မည်။
သူ(မ)ဝတ်ဆင်ထားသည့် အဝတ်အစားများမှာ ချွတ်ရလွယ်သည့်ပုံစံများဖြစ်သည်။ အနည်းငယ် ဆွဲလိုက်ရုံဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားတော့သည်။
လှပနုပျိုသော ခန္ဓာကိုယ်က လရောင်အောက်တွင် ပေါ်လာတော့သည်။ ဆူတန်က အလိုရမ္မက်အပြည့်ဖြင့် သူ(မ)ကိုကြည့်လိုက်သည်။
ရုတ်တရက် ဆေးလ် ခုတင်ပေါ်သို့ ပစ်တင်ခံလိုက်ရသည်။ သူ(မ)က ထရန်ကြိုးစားသော်လည်း ဆူတန်က သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် သူ(မ)ကိုဖိထားခဲ့သည်။
"ငါက မင်းရဲ့ပထမဆုံးလား။"
"အရှင်မင်းကြီး..."
သူ(မ)၏အသံက အားလျော့တုန်လှုပ်နေခဲ့သည်။
သူ(မ)၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတွင် မတူညီသည့်အရောင်ဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းများက သူ့ကို ဆွဲဆောင်နေသည်။ ဆူတန်က ငုံ့ပြီး သူ(မ)၏နှုတ်ခမ်းများကို နမ်းလိုက်သည်။
သူ(မ) အလန့်တကြားဖြင့် ပါးစပ်ဟလိုက်မိချိန်တွင် စိုစွတ်နေသောလျှာက သူ(မ)၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြား တွန်းဝင်သွားခဲ့သည်။
သူ(မ)က ထိတ်လန့်မှုကြောင့် သူ့ကိုတွန်းဖယ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။
"မိုက်မဲတဲ့မိန်းကလေး။ နောက်တစ်ခါ ငါ့ကိုထပ်ပြီးငြင်းရင် မင်းလက်တွေကို ဖြတ်ပစ်မယ်။"
ဒါက ခြိမ်းခြောက်မှုသက်သက်မဟုတ်သည်ကို သူ(မ)သိသည်။ သူ့ကိုတွန်းနေသော ဆေးလ်၏လက်များမှာ အားလျော့လာပြီး အိပ်ရာပေါ်သို့ကျသွားတော့သည်။
အချိန်မြန်မြန်ကုန်ဆုံးသွားရန် သူ(မ) မျှော်လင့်နေမိသည်။ အရာအားလုံး မြန်မြန်ပြီးဆုံးသွားစေလို၏။ ဒါမှသာ သူ(မ)၏ မှောင်မည်းနေသော ထောင့်နေရာတွင် ပြန်သွားပုန်းနေနိုင်မည်ပင်။
ဆူတန်က ဆေးလ်၏လည်ပင်းကို ကိုက်လိုက်ပြီး လက်များကလည်း သူ(မ)၏ရင်သားများကို ဆုပ်ကိုင်နေ၏။ သူက သူ(မ)၏ရင်သားများကို အကြမ်းပတမ်း ဆုပ်ကိုင်နေပြီး ခေါင်းကိုလည်း ငုံ့ထားခဲ့သည်။ သူ၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မုတ်ဆိတ်မွေးများကြောင့် သူ(မ)၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် နာကျင်စေသည့် အနီရောင်အမှတ်များကျန်ခဲ့လေသည်။
"အား!"
ဒါက သာယာမှုကြောင့်မဟုတ်ဘဲ နာကျင်မှုကြောင့် ထွက်ပေါ်လာသည့်အသံဖြစ်သည်။
သူ၏လက်များက အောက်ဖက်သို့ ရွေ့သွားသည်ကို ခံစားရသောအခါ သူ(မ)၏မျက်လုံးများကို တင်းတင်းပိတ်ထားခဲ့မိသည်။ သူ၏လက်များက သူ(မ)၏အောက်ပိုင်းနေရာသို့ လာထိသောအခါ ဆေးလ်က ထွက်ပြေးရန်ကြိုးစားသော်လည်း ဆူတန်က သူ(မ)ကို ခြေချင်းဝတ်မှ ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။
"ဒီခန္ဓာကိုယ်က သာယာမှုကို မသိဘူးပဲ။"
ဆူတန်က အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ပြီဖြစ်သည်။ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်ဖက်အောင် ယနေ့အထိ အမျိုးသမီးများနှင့် မအိပ်စက်သည့်ရက် တစ်ရက်မှမရှိပေ။
သူ၏လက်များက သူ(မ)၏ မို့ဖောင်းနေသည့်နေရာကို လာပွတ်နေချိန်တွင် ဆေးလ် သာယာမှုကိုမခံစားဘဲ နာကျင်မှုသာ ခံစားရသည်။ သူက သူ(မ)၏ မည်သူမှမထိရသေးသောနေရာကို ကြမ်းတမ်းစွာထိကိုင်နေလေသည်။
ယခုလိုနေ့ရက်မျိုး ရောက်လာမည်ကို သူ(မ)သိနေခဲ့သည်။ သူ(မ)အနေနှင့် အမျိုးသမီးတိုင်း ဤသို့တွေ့ကြုံရမည်ဟူ၍သာ သူ(မ)ကိုယ်သူ(မ) နှစ်သိမ့်ပေးနေနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း သူ(မ)၏ တင်းတင်းပိတ်ထားသောမျက်လုံးများမှ မျက်ရည်များကျနေသည်ကိုတော့ တားမရပေ။
သူ၏လက်ချောင်းများက သူ(မ)၏ တင်းကျပ်ပြီး ခြောက်သွေ့နေသောနေရာသို့ တွန်းဝင်လာခဲ့သည်။ သူ၏ လက်ချောင်းများကို ကြမ်းတမ်းစွာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသည့်အတွက် လက်သည်းများက သူ(မ)၏အတွင်းသားများကို ခြစ်မိနေသည်။ သူ(မ) အံကြိတ်၍သာ နာကျင်မှုကိုသည်းခံနေရ၏။
သတိပေးချက်မရှိဘဲ ဆူတန်က သူ(မ)၏ဆံပင်ကို ဆွဲလိုက်သည်။
"မျက်လုံးဖွင့်စမ်း။"
သူ(မ)သာ တုံ့ပြန်မှုမရှိဘဲ စိတ်ဝင်စားမှုမရှိလျှင် ဆူတန်က သူ(မ)ကိုလွှတ်ပေးမည်လား။ ထိုမျှော်လင့်ချက်လေးဖြင့် သူ(မ) ဖြည်းဖြည်းချင်း မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ အနက်ရောင်အမွေးများဖုံးအုပ်နေသော အသားစိုင်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင် သူ(မ)၏မျှော်လင့်ချက်များ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
"ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်။"
သူ၏ လက်ချောင်းများက သူ(မ)၏ပါးစပ်ကို အတင်းဟရန် ကြိုးစားနေတော့သည်။
သူ(မ)ငြင်းဆန်လျှင် သူက သူ(မ)ကိုသတ်မည်ကို သူ(မ)သိသည်။
ဆူတန်၏မျက်လုံးများက အလိုရမ္မက်များဖြင့် တောက်ပနေသည်။ ဆူတန်ကို စိတ်ကျေနပ်မှုရအောင် မလုပ်ပေးနိုင်သော၊ ထိခိုက်အောင်လုပ်ခဲ့သော အမျိုးသမီးများ မည်သို့ဖြစ်မည်ကို သူ(မ)သိသည်။ ထိုသို့သော ကောလာဟလမျိုးက သူ(မ)ပုန်းကွယ်နေသည့်တိုင် သူ(မ)နားထဲသို့ရောက်လာ၏။
သူက သူ(မ)၏နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဟပြီး သူ၏အင်္ဂါက်ို အတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။ မာကျောသောအရာက ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သွားသည်။ ထိုအရာက ညှီစို့စို့အနံ့ရှိပြီး ရွံရှာဖွယ်အဖြစ် သူ(မ)၏လျှာပေါ်တွင် ခံစားနေရသည်။
သူက ထိုအရာကို သူ(မ)၏လည်ချောင်းတွင်းအထိ အတင်းထိုးသွင်းနေပြီး ဆေးလ်တစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမည်ကို မသိဖြစ်နေသည်။
"အား!"
သူ၏ အသားစ်ိုင်ကို သူ(မ)၏သွားဖြင့် ခြစ်မိသွားချိန်မှ သူက ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။
သူ(မ)၏စိတ်ထဲတွင် ဗလာဖြစ်သွားသည်။ အစေခံများအားလုံးက ခေါင်းငုံ့ထားပြီး ရဲမက်များက ဓားပေါ်လက်တင်ထားသည်ကို သူ(မ)မြင်လိုက်ရသည်။
သူ(မ)၏နှုတ်ခမ်းမှ သွေးများထွက်လာတော့မှ ဘာဖြစ်ခဲ့သည်ကို သဘောပေါက်သွား၏။ သူ(မ) ဘာမှမလုပ်နိုင်သေးခင် အိပ်ရာပေါ်သ်ို့ ပစ်တင်ခံလိုက်ရပြန်သည်။
ဆူတန်က သူ(မ)၏ခြေထောက်များကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ငြင်းဆန်ရခက်သဖြင့် သူ(မ) ခေါင်းငုံ့၍သာနေခဲ့သည်။ ဆူတန်က သူ၏အင်္ဂါကို သူ(မ)၏အတွင်းသို့ ထိုးသွင်းရန်ပြင်နေ၏။ စိုစွတ်နေသော သူ၏အင်္ဂါထိပ်ပိုင်းက ဆေးလ်၏အတွင်းသို့ စတင်ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်သွားသည်။
ကြေးနီရောင် သွေးရနံ့များက သူ(မ)နှာခေါင်းထဲရောက်လာပြီး အော့အန်လိုစိတ်ပေါက်လာစေသည်။ သို့သော် သူ(မ)ထိုသို့လုပ်လိုက်လျှင် သူ(မ)၏ အဖြတ်ခံထားရသောခေါင်းက နေ့ခင်းအချ်ိန် နန်းတော်နံရံတွင် ချိတ်ဆွဲခံထားရမည်မှာ သေချာသည်။
...ဆေးလ် နင်အသက်ရှင်ချင်ရဲ့လား။
သူ(မ) အသက်ရှင်သန်လိုသည်။ အသက်ရှင်ရမည့် အကြောင်းအရင်း မရှိသည့်တိုင် သူ(မ)၏ဘဝကို မက်မောမိသည်။
သူ(မ)က သူ(မ)က ဒီအတ်ိုင်း...
သူ(မ)က အပြင်သို့ထွက်လိုခြင်းသာဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့်ဆယ့်တစ်နှစ် မောင်းမဆောင်သို့ ရောက်လာချိန်မှစ၍ အပြင်သို့ ခြေမချခဲ့ဖူးပေ။ ပြင်ပကမ္ဘာကြီးက ဘယ်လိုပြောင်းလဲနေပြီး လေကောင်းလေသန့်ကိုရှူရသည့်အရသာကို သူ(မ)သိလိုသည်။
ဆူတန်၏အင်္ဂါက ပို၍နက်ရှိုင်းစွာဝင်လာသည်။ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းကပင် အတော်နာကျင်နေလေပြီ။ သူ စိတ်ကျေနပ်မှုရသွားပြီးလျှင် သူ(မ)ဘယ်လောက်ထိ နာကျင်ရမည်ကို တွေးမရနိုင်ပေ။ ဆေးလ် နာကျင်မှုကို အံကြိတ်၍တင်းခံထားခဲ့သည်။
"ဆူတန် အရှင်းမင်းကြီး!"
"သေချင်နေပြီလား! မင်းကိုယ်မင်း ဘာထင်နေတာလဲ။"
အခန်းထဲသို့ဝင်လာသော အစေခံမိန်းကလေး၏မျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားသည်။ ရဲမက်ခေါင်းဆောင်က ဓားထုတ်၍ သူ(မ)၏လည်ပင်းကို ထောက်လိုက်သောအခါ သူ(မ)က အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"ပုန်ကန်မှု ဖြစ်နေပါတယ်။"
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဆူတန်က လျှပ်စီးအလျင်ဖြင့် ဆေးလ်ထံမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
"မင်း ဘာပြောတာလဲ!"
"အခုချက်ချင်း ဒီနေရာက ထွက်သွားပါတော့။ နန်းတော်ထက်ဝက်က အသိမ်းခံလိုက်ရပါပြီ။"
"ဘယ်သူက ပုန်ကန်မှုကိုစတာလဲ။"
"နဝမ မင်းသား- မင်းသား ကိုင်နာပါ။"
***
Aurora Novel Translation Team