အီနင်းက အေးစက်စွာပြန်ပြောလိုက်၏။ ကိုင်နာနှင့် စူဇန်တို့၏စေ့စပ်ပွဲက သူ(မ) ကိုင်နာ့ကို သေလုမတတ်ပိုးပန်းခဲ့ပြီးမှ ဖြစ်တည်လာခြင်းပင်။ အီနင်းက စူဇန်ကို အစကတည်းက သဘောမကျခဲ့ပေ။ သူ(မ)က မနာလိုဝန်တိုတတ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် မောက်မာတတ်သည်။ သူ(မ)မှာ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်အတွက်မှ ဂရုစိုက်တတ်သည့်နှလုံးသားမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် သူ(မ) ဆေးလ်ကို ချဥ်းကပ်လာသည့်ရည်ရွယ်ချက်က မသန့်စင်ကြောင်း အီနင်း ချက်ချင်းသံသယဝင်ခဲ့သည်။
"မှန်ပါတယ်။ အဲ့ဒါက အတိတ်ကအရာပါပဲ။"
ထိုသို့ပြောနေရင်း စူဇန်၏မျက်လုံးများက အေးစက်စွာတောက်ပသွားခဲ့သည်။ အီနင်းက ငိုနေသောဆေးလ်ကို ပွေ့ဖက်ထားသည့်အတွက် ၎င်းအား မမြင်ခဲ့ပေ။
"အား!"
ထိုအခိုက်အတန့်၌ ကျယ်လောင်သောအော်သံတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီး အပြင်ဘက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်က အီနင်းကို အလောတကြီးခေါ်လာလေ၏။
"အီနင်း! ထွက်လာခဲ့ပါဦး။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"မိန်းကလေးတစ်ယောက်မှာ ပြဿနာတက်နေလို့။"
လူအနည်းငယ်က အီနင်းကို အပြေးအလွှားလိုက်ရှာနေခဲ့ကြပြီး တံခါးရှေ့မှာ အလျင်လိုနေသော မျက်နှာအမူအရာများနှင့် ရပ်နေကြ၏။ အီနင်းက မောင်းမဆောင်ကို ကြီးကြပ်ပေးနေပြီး မောင်းမဆောင်ထဲ ကိုယ့်သဘောနှင့်ကိုယ်ဝင်ရောက်လာကြသော မိန်းကလေးများ၏လုံခြုံရေးနှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက် တာဝန်ရှိပေသည်။
ကိုင်နာ အမြန်ပြန်လာစေဖို့ ဆုတောင်းရင်း အီနင်းက သူ(မ)ကိုခေါ်နေသောလူများထံသို့ ဦးတည်ခဲ့သည်။
"ကျွန်မနဲ့လိုက်ခဲ့ပါ မိန်းကလေးစူဇန်။"
သိသိသာသာဆိုသလို သူ(မ)က စူဇန်ကို ဆေးလ်နှင့်မထားခဲ့ချင်ပေ။
"ဟုတ်ပါပြီ။ အီနင်းက ကျွန်မကိုမယုံတာ သိပါတယ်။"
စူဇန်က ဘာမှမဖြစ်သလိုမျိုး ပခုံးတွန့်ပြလိုက်ပြီး တံခါးကနေ ဦးအောင်ထွက်သွားလိုက်သည်။ ရုန်းရင်းဆတ်ခတ်ဖြစ်သည့်ဘက်သို့ ဦးတည်နေသည့် အီိနင်းက သူ(မ)နားမှအစေခံကို အမိန့်ပေးလိုက်၏။
"မိန်းကလေးစူဇန်ကို အရှင်မအခန်းထဲ မဝင်စေနဲ့။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ သခင်မအီနင်း။"
သို့သော်လည်း အီနင်း၏အမိန့်နှင့်ဆန့်ကျင်လျက် ဆေးလ်၏အိပ်ခန်းတံခါးက ပွင့်သွားခဲ့လေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် စူဇန်က အစေခံကို လက်ဝတ်လက်စားများ ပေးကမ်းခဲ့သောကြောင့်ပင်။ စူဇန်က အခန်းထဲကို အမြန်ဝင်လာပြီး သူ(မ)အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်ကာ အစေခံသယ်လာသောဝတ်ရုံကို ထုတ်ယူလိုက်၏။
"ကျွန်မတို့ အရှင်ကိုင်နာကို အခုသွားတွေ့ကြမယ်။"
"ဘယ်လိုမျိုးလဲ။"
"ရှင် သူ့ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့လိုက်ရင် စိတ်အေးရမှာမဟုတ်ဘူးလား။ သူ့ဒဏ်ရာက အဆင်ပြေရဲ့လားဆိုတာ သွားကြည့်ကြမယ်လေ။ သူ ဘယ်လောက်ထိဒဏ်ရာရသွားလဲဆိုတာ အီနင်းက မပြောပြခဲ့ဘူးလား။"
ဆေးလ်က စိုးရိမ်ပူပန်နေသောမျက်နှာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ စူဇန်က သူ(မ)ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ ဆေးလ်ဝတ်ဆင်ထားသော အကောင်းဆုံးသောပိုးထည်ဝတ်စုံကို ချွတ်လိုက်၏။
"ဒါနဲ့လဲဝတ်လိုက်။ မိန်းကလေးဆေးလ်ရဲ့အသွင်အပြင်က ထူးခြားနေတာဆိုတော့ ဒီပဝါကိုလည်းခြုံလိုက်ဦး။ ကျွန်မက တရားဝင်ကိုယ််လုပ်တော်မဟုတ်သေးတော့ ရှင့်ကို ကျွန်မရဲ့အစေခံအဖြစ်ခေါ်မယ်ဆိုရင် ဒီကနေ အတူတူထွက်လို့ရနိုင်တယ်။"
"ကျွန်မ တကယ်ပဲ အရှင်ကိုင်နာနဲ့တွေ့ရမှာလား။"
စူဇန်က တောက်ပစွာပြုံးကာ မျက်ရည်များပြည့်နှက်နေသော သူ(မ)၏မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဒါပေါ့၊ အဲ့ဒါကြောင့် ကျွန်မနဲ့ အတူတူသွားမှာလေ။"
နန်းတော်ထဲမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးစောင့်နေဖို့ ကိုင်နာပြောခဲ့သည့်စကားများက ဆေးလ်၏စိတ်ထဲမှာ မရှိတော့ပေ။ စူဇန်ပြောသလို ဆေးလ် အစေခံအဝတ်အစားများနှင့် လဲဝတ်ကာ ပဝါဆောင်း၍ ဦးခေါင်းကိုငုံ့ထားခဲ့သည်။
နှစ်ဦးသား နန်းတော်ထဲကနေ အလျင်အမြန်ထွက်ခွာနေစဥ် အစောင့်များက ၎င်းတို့ကိုတားဆီးလာ၏။
"ဘယ်သွားမလို့လဲ။"
"ငါ့အဖေဆီက အရေးကြီးတဲ့စာရောက်လာလို့ ခဏလောက်သွားဖို့လိုအပ်တယ်။ ဒါက ငါ့ရဲ့အစေခံ။"
ပုံမှန်အားဖြင့် စူဇန်လို အဆင့်အတန်းရှိသည့်အမျိုးသမီးက ဝေါယာဥ်စီးရသော်လည်း ၎င်းတို့တွေ အလျင်လိုနေကြောင်းပြသရန် နှစ်ဦးသား မြင်းစီးလာခဲ့ကြသည်။ ဆေးလ် ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်မြင်းစီးဖို့ကို ထိတ်လန့်နေခဲ့သော်လည်း တတ်နိုင်သလောက် တည်ငြိမ်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ သူ(မ)၏မျက်လုံးများက မြင်း၏လည်စံမွေးကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေခဲ့၏။ စူဇန်ကို သတိပြုမိသည့်အစောင့်က လမ်းရှင်းပေးလိုက်ရာ စူဇန်၏မြင််းက အလျင်အမြန်ပြေးတော့သည်။
စူဇန်က သူ(မ)ကို မြင်းစီးဖို့အခြေခံအချက်များကို သင်ကြားပေးထားသဖြင့် သူ(မ)အကြံပေးထားသည့်အတိုင်း မြင်းကိုတစ်ချက်ကန်ကာ ဇတ်ကြိုးကိုလှုပ်လိုက်ချိန်မှာ မြင်းက ပြေးသွားခဲ့သည်။ ယင်းက ဆေးလ် သိပ်ကိုမြင်တွေ့ချင်နေခဲ့သော ပြင်ပကမ္ဘာကြီးဖြစ်သော်လည်း မည်သည့်အရာကမှ သူ(မ)၏အကြည့်များကို မဖမ်းစားနိုင်ခဲ့ပေ။ သူ(မ) စူဇန့်နောက်မှာ ကျန်မနေခဲ့ချင်သည့်စိတ်ဖြင့် လွှမ်းမိုးနေခဲ့သည်။
သူ(မ) ဆယ်စုနှစ်ကြာတဲ့အထိ မမြင်ခဲ့ဖူးသည့်အကျွမ်းတဝင်မရှိသော မြေအနေအထားက သူ(မ)၏စိတ်အာရုံကို မဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့ပေ။ သူ(မ)စာအုပ်ထဲမှာမြင်ခဲ့ဖူးသော ရွှံ့စေးအိမ်များ၊ စျေးဆိုင်များ၊ ရှားပါးတိရစ္ဆာန်များနှင့် ရယ်မောနေကြသောလူများအားလုံး သူ(မ)၏အမြင်အာရုံထဲကနေ လျင်မြန်စွာဖြတ်ကျော်သွားခဲ့သည်။
ကျေးဇူးပြုပြီး သူ ဘေးကင်းပါစေ။
သူ့မျက်နှာကို အမှတ်ရလိုက်သည်နှင့် သူ(မ)အတွက် ထူးခြားသောမှတ်ဉာဏ်များက စိတ်ထဲဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီး သူ အသက်ရှင်နေပါ့မလားဟု စိုးရိမ်လာခဲ့သည်။ အီနင်း၏စကားများကို ယုံကြည်ရမည်။ သူ(မ)အတွက် သူက ဆူတန်ဖြစ်လာခဲ့သည့် မယုံကြည်နိုင်စရာဇာတ်လမ်းကို ဆေးလ် ယခု ယုံကြည်ချင်ခဲ့သည်။
"ရောက်ပြီ။"
စူဇန် ရပ်လိုက်သည့်နေရာက အထဲမှာ စျေးတစ်ခုရှိသော မည်းမှောင်နေသောနေရာမှ အဆောက်အအုံဟောင်းတစ်လုံးဖြစ်သည်။ နေဝင်သွားပြီဖြစ်ရာ ညကတဖြည်းဖြည်းနက်လာ၏။ ဤနေရာမှာ အခြားသူများကိုတောင် မမြင်ရသလောက်ဖြစ်နေပြီး ဆူညံနေသော လမ်းမကြီးနှင့်လည်း တော်တော်လေးအလှမ်းဝေးသွားခဲ့သည်။ အနီးနားမှာ လူတစ်ယောက်မှမရှိပေ။
"ဒီလိုနေရာမှာ အရှင်ကိုင်နာက..."
"အထဲဝင်ရအောင်။"
စူဇန်က တိုက််တွန်းကာ ဆေးလ်၏ကျောကနေ တွန်းလိုက်သည်။ အလင်းရောင်တစ်စိုးတစ်စိမှမရှိဘဲ ပိန်းပိတ်နေသောအမှောင်ထုက သူ(မ)ကို ဝါးမျိုတော့မည့်ပုံပင်။ သို့သော် ဆေးလ်က အမှောင်ထုနှင့် ကျင့်သားရနေပြီဖြစ်၏။ ကိုင်နာသာ ဤအမှောင်ထုထဲမှာရှိလျှင် သူ(မ) လိုလိုလားလားဖြင့် အထဲကိုဝင်သွားလိုက်မည်ပင်။
"မိန်းကလေးစူဇန်ကရော?"
အထဲကိုလှမ်းမဝင်ခင် ကိုင်နာ့ကိုတွေ့ဖို့ သူ(မ)နှင့်အတူလာခဲ့သော စူဇန့်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ ဆေးလ်တစ်ယောက် ကျောရိုးတစ်လျှောက်အေးစက်သွားသည်ကို ခံစားမိလိုက်ခဲ့လေ၏။ စူဇန်၏နှုတ်ခမ်းထက်မှာ အဆိပ်ပြင်းသော အပြုံးတစ်ခုရှိနေသည်။ သူ(မ)၏မျက်လုံးများထဲမှာ ဖုံးကွယ်ထားဖို့ စိတ်မရှိတော့သည့် မုန်းတီးမှု၊ မနာလိုမှု၊ နာကြည်းမှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။
"စူဇန်?"
***
Aurora Novel Translation Team
"စူဇန်?"
"အားလုံး နင့်ကြောင့်။ နင့်ကြောင့်သာမဟုတ်ရင်၊ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက နင်သာ အရှင်ကိုင်နာ့ကိုမကယ်ခဲ့ရင် ငါနဲ့သူ့ရဲ့စေ့စပ်ပွဲက ပျက်စီးသွားမှာမဟုတ်ဘူး!"
စူဇန်က ရုတ်တရက်ရှေ့တက်လာပြီး ဆေးလ်၏ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"အား!"
ထို့နောက်မှာတော့ သူ(မ)က ဆေးလ်ကို အမှောင်ထုထဲဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။ ထိုအခါမှသာ ဆေးလ် သဘောပေါက်သွားလေ၏။
ကိုင်နာက ဤနေရာမှာ မရှိနိုင်ပေ!
"ကျွန်မကိုလွှတ်ပေး! လွှတ်ပေးပါ!"
သူ(မ) တစ်စုံတစ်ခုကို လှမ်းဆွဲရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ရုန်းကန်နေသည့်အတွက် သူ(မ)လက်ထဲ ဘာကိုမှမဆွဲမိလိုက်ပေ။ အကြောက်တရားများက သူ(မ)စိတ်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ စူဇန်က ဆေးလ်ကို ဆွဲပင်ကနေဆွဲခေါ်လာပြီး အထဲထဲထိ ဦးတည်ခဲ့လေ၏။
"ဒီတုံးအတဲ့ခွေးမက ဘာတွေများကောင်းနေလို့လဲ! ကယ်တင်ရှင်? ရယ်စရာကောင်းလိုက်တာ! အဲ့ဒီယောက်ျားက ငါ့အပိုင်! ငါက သူ ဆူတန်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာကိုသိတဲ့ မိန်းကလေးပဲ! ရဲတင်းလိုက်တဲ့ကောင်မ! ရယ်စရာကောင်းတဲ့ အောက်တန်းစားမပဲ!"
"အား!"
ကိုင်နာ အသက်ရှင်လျက်ပြန်ရောက်လာပြီး ဒဏ်ရာများ ကုသနေချိန်မှာ အသိစိတ်ပျောက်နေသောလူနှင့် တူနေခဲ့၏။ သူက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကို ခဏခဏကြည့်နေခဲ့ပြီး ဒဏ်ရာများ သက်သာလာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် နန်းတော်ဆီသို့ အရင်ကထက် ပို၍သွားခဲ့သည်။ သူ့မှာ ကွယ်ဝှက်ထားသော အမျိုးသမီးရှိနေမလားဟု စူဇန် သိချင်လာခဲ့သဖြင့် သူ့အနောက်ကနေလိုက််ဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စေလွှတ်ခဲ့သော်လည်း သူက စာကြည့်တိုက်ကို အခေါက်ခေါက််အခါခါသွားသည်မှလွဲ၍ ဘာကိုမှအဖြေရှာမရခဲ့ပေ။
သို့သော် အားလုံးက ဤမိန်းမကိုတွေ့ရန် ဖြစ်နေခဲ့၏! သူ(မ)က ဤခွေးမကြောင့် ကန်ထုတ်ခံခဲ့ရသည်! သူ(မ) ဤကိစ္စကို ဒီတိုင်းကျော်မသွားနိုင်ချေ။
ကိုင်နာ ဆူတန်ဖြစ်လာသည်နှင့် ယခင်ဆူတန်၏ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ပါးကို ယူခဲ့သည်ဟု သတင်းရခဲ့သဖြင့် သူမရှိတာကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ မောင်းမဆောင်ထဲဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ သူ(မ)၏မျက်လုံးနှစ်လုံးဖြင့် ကိုယ်တိုင်ကြည့်ရမည်။ စူဇန်က အထောက်အပံ့မရှိသည့် နိမ့်ကျသော ဤမိန်းမကြောင့် သူ(မ)၏ရာထူးကနေ ဖယ်ရှားခံခဲ့ရသည်။
သူ(မ) ဆေးလ်ကို နေရာမှာတင် လည်လှီးပြီးသတ်ပစ်ချင်ခဲ့၏။ သူ(မ)၏ ဖြူဖွေးနေသောလည်ချောင်းကနေ သွေးများပန်းထွက်လာပုံကို မြင်လိုက်ရလျှင် သူ(မ)၏စိတ်အခြေအနေက အနည်းငယ်ပိုကောင်းလာနိုင်၏။
"ဒီလိုမသိနားမလည်တဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့အပေါ်ကို လက်တင်နိုင်ခဲ့တာပေါ့။ တုံးအတဲ့ခွေးမ! သနားစရာကောင်းတဲ့ခွေးမ! ညစ်ပတ်တဲ့ခွေးမ! နင့်ကိုကြည့်ရတာ အရင်ဆူတန်ရဲ့-ီးနဲ့ မကျေနပ်နိုင်ဘူးထင်တယ်၊ ဟမ်? အရှင်မင်းကြီးနဲ့ သူ့ခမည်းတော်၊ နှစ်ယောက်လုံးကို တစ်ချိန်တည်းစားနေတာပဲ။ ဟား! ဒီလိုအပြစ်ကင်းတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ နင်က သိပ်ကိုအောက်တန်းကျတဲ့ခွေးမပဲ!
သူ(မ)က အနှီစကားလုံးများကို ကျိန်စာအလား ရေရွတ်နေခဲ့ပြီး ဆေးလ်၏ဆံပင်ကို ပို၍ကြမ်းတမ်းစွာဆွဲခဲ့သည်။ ဆေးလ်၏ အဝတ်အစားအနားသတ်များက စုတ်ပြဲနေပြီး သူ(မ)၏ နုနယ်သောကျောပြင်လေးကလည်း ကျောက်သားကြမ်းပြင်နှင့် အညှာအတာမဲ့စွာပွတ်တိိုက်ခံနေရသည်။
"ပိုပြီးရုန်းလိုက်စမ်းပါ! နင့်ရဲ့အနာဂတ်အကြောင်း ပြောပြစေချင်လား။ နင်က ဒီနေရာမှာ လှပတဲ့အဲဒီခြေထောက်လေးတွေကို ကားပေးဖို့ပဲလိုတာ။ အဲ့ဒီလူတွေက ကျန်တာအားလုံးကို ဂရုစိုက်ပေးလိမ့်မယ်။"
"မ-မလုပ်ပါနဲ့၊ မိန်းကလေးစူဇန်!"
"အာ၊ နောက်တစ်ခုရှိသေးတယ်။"
စူဇန်က ရုတ်တရက် လမ်းလျှောက်တာကို ရပ်တန့်လိုက်၏။ ဟောဟိုက်နေသော ဆေးလ်တစ်ရောက် သူ(မ)၏ဆံပင်ကိုဆွဲထားသော စူဇန်၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"နင် ခစားပေးခဲ့တဲ့သူလည်း ဒီမှာရှိတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် ငါ့အဖေကို အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာ။ ဒါက ငါ့အဖေ သူ့ကိုဝှက်ထားပေးတဲ့နေရာလေ။"
"ဘာ..."
စူဇန်က ဘာအညိုးတရားမှမရှိတော့သလို ဆေးလ်၏ဆံပင်ကို လွှတ်လိုက်၏။ ဆေးလ် ထရပ်ကာ သူ(မ)တို့ဝင်လာခဲ့သောနေရာသို့ ပြန်သွားရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ရုတ်တရက်ဆိုသလို အနောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဆေးလ်၏ခါးကို ဆုပ်ကိုင်လာခဲ့သည်။
"ဒီမိန်းကလေးလား။"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ အရှင်မင်းကြီးဆူတန်။"
သူ(မ)အနောက်မှ ကြားလိုက်ရသောအသံက သူ(မ)တစ်သက်မေ့လို့မရသည့်အသံပင်။ ထိတ်လန့်စရာကောင်းသော ညတစ်ညအတွင်း သူ၏ကြမ်းတမ်းသောလက်ဖြင့် သူ(မ)၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိုးဖွင့်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သည်။ ညစ်ညမ်းလှသောထိုအသံက သူ(မ)ကို အတင်းအကျပ်ဖိအားပေးခဲ့သည်။
ဆေးလ်တစ်ယောက် တောင့်တင်းသွားပြီး သူ(မ)၏ခန္ဓာကိုယ်က တုန်ယင်လာစဥ် သူ(မ)၏ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသောလက်က အပေါ်ကိုတက်လာပြီး သူ(မ)၏ရင်သားကို အကြမ်းပတမ်းဆုပ်ကိုင်လာခဲ့သည်။
"အ့!"
"သူ ထွေးပွေ့နေကျမိန်းကလေးဆိုတာလား။"
သားဖြစ်သူဆီကနေ မောင်းထုတ်ခံလိုက်ရသည့် ယခင်ဆူတန်ဖြစ်သော ပရီတန်က သူ့အနားမှာ လျော့ရိလျော့ရဲပွေ့ဖက်ထားသော ခန္ဓာကိုယ်လေးကို မှတ်မိသွားခဲ့သည်။
"အမ်း။"
သူက သူ၏နှာခေါင်းကို သူ(မ)၏လည်ကုပ်အစပ်နားထားကာ သူ(မ)၏ရနံ့ကို အစွမ်းကုန် ရှူသွင်းနေခဲ့သည်။ သူ၏ ရွံရှာစရာကောင်းသော ဝင်သက်ထွက်သက်များက ဆေးလ်၏နှာဖျားကနေ ဝင်ရောက်လာခဲ့၏။
"တော်တယ် စူဇန်! ငါ ထီးနန်းပြန်ရခဲ့ရင် မင်းကို ဆူတန်န*အဖြစ် ချီးမြှောက်ပေးမယ်!"
(*မိဖုရားခေါင်)
"ဂုဏ်ယူပါတယ် အရှင်မင်းကြီး။"
စူဇန်က တောက်ပစွာပြုံးလိုက်ပြီး ဦးညွတ်လိုက်သည်။
'သူငယ်ပြန်နေတဲ့အမှိုက်ကောင်။ အဲ့ဒီရုပ်ဆိုးပန်းဆိုးခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဘယ်နေရာကိုဖြတ်ဖို့ကြိုးစားနေတာလဲ!' ဆေးလ်ကို လုံလုံလောက်လောက် အမဲဖျက်ပြီးလျှင် ယခင်ဆူတန်ကိုသတ်လိုက်ဖို့ စူဇန်က ဤနေရာကိုစောင့်ကြပ်နေသည့် သူ(မ)၏လက်အောက်ငယ်သားကို အမိန့်ပေးခဲ့သည်။
ထို့နောက်မှာတော့ သူ(မ)က ယခင်ဆူတန်၏ပုန်းအောင်းရာနေရာကို ရှာတွေ့သွားပြီး သူ့ကို သတ်ဖြတ်ခဲ့ကြောင်း ကိုင်နာ့ကိုပြောပြမည်။ ဆေးလ်က ယခင်ဆူတန်၏လက်မှာ သေဆုံးခဲ့ကြောင်း သူ့ကိုပေးသိမည်ပင်။ သူက ဒေါသများဖြင့်လောင်ကျွမ်းနေချိန်မှာ တသမတ်တည်းသောနှလုံးသားဖြင့် သူ့ကို နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ချက်အပြည့်ရှိသည််။
ထိုအမျိုးသား ကိုင်နာက ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ သူ(မ)ဆီကို ပြန်ရောက်လာလိမ့်မည်။
စူဇန်က သေတော့မည့်လူနှစ်ယောက်ကို ကျေနပ်ပီတိဖြင့် ကြည့်နေခဲ့လေ၏။
သူ့လက်အောက်ငယ်သားများ ထောက်ပံ့ပေးထားသော မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ယခင်ဆူတန်၏ အရေတွန့်နေသောလက်ကြမ်းကြီးများက ဆေးလ်၏လက်ဖျံကနေ သူ(မ)၏ရင်သားများကို ပွတ်သပ်နေကြောင်း မြင်တွေ့နေရ၏။
"လွှတ်ပေး၊ လွှတ်ပေးပါ! ကျေးဇူးပြုပြီး တောင်းပန်ပါတယ်။"
ကနဦးတုန်းက သူသည် သူ(မ)၏လက်များကိုဖြတ်ပစ်မည်ဟု ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သည့်အတွက်ကြောင့်သာ ဆေးလ်က နာခံမှုရှိခဲ့သည်။ သို့သော် ယခု သူ(မ)က ကိုင်နာ့အပိုင်ဖြစ်၏။ သူ(မ) ယခင်ဆူတန်၏လုပ်ရပ်များကို အမှတ်ရနေခြင်းဖြင့် သူ(မ)၏စိတ်ကို မညစ်ညမ်းစေချင်သဖြင့် ရွံရှာစရာကောင်းသော သူ၏အထိအတွေ့များကိုရှောင်ဖို့ သူ(မ) အစွမ်းကုန်ခုခံခဲ့သည်။ သူ(မ)က ကိုင်နာအပိုင်ဖြစ်ပြီး သေတဲ့အထိ ကိုင်နာတစ်ဦးတည်းနှင့်သာ သက်ဆိုင်သည်။
စောစောက စူဇန်ဆီမှ ဆွဲခေါ်ခံခဲ့ရချိန်ကနှင့်မတူဘဲ ဆေးလ် အရိုင်းဆန်စွာပုန်ကန်တော့သည်။
ဖြန်း!
ပရီတန်က သူ(မ)ကိုဆွဲလှည့်ကာ ရက်ရက်စက်စက်ပါးဖြတ်ရိုက်လိုက်ပြီး အဆုံးသတ်အထိ သူနှင့်အတူရှိနေသော သူ၏လက်အောက်ငယ်သားများကို အမိန့်ပေးလိုက်၏။
"သူ(မ)ရဲ့ခြေတွေလက်တွေကို ချုပ်ထားကြစမ်း။"
လူများက ချက်ချင်းရှေ့တက်လာပြီး သူ(မ)ကို ညစ်ပတ်နေသောကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲချကာ သူ(မ)၏ခြေထောက်များကို ဆွဲကားလိုက်ကြသည်။ သူ(မ)၏အဝတ်အစားများက မြေပြင်ပေါ်သို့ ကူကယ်ရာမဲ့စွာပုံကျနေခဲ့၏။ ဆေးလ်၏လက်ကောက်ဝတ်များကို ချည်နှောင်ပြီးနောက် သူ(မ)၏ဦးခေါင်းထက် ပင့်မြှောက်လိုက်ချိန်မှာ ပရီတန်က သူ၏မုတ်ဆိတ်မွေးကိုပွတ်သပ်ကာ ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး၊ ကျေးဇူးပြုပြီး မလုပ်ပါနဲ့!"
"ဒီမှာ ကိုင်နာက မင်းကို တစ်ညလုံးထွေးပွေ့ထားပြီး သွားခွင့်မပေးဘူဆို။ သူက တကယ်ပဲ သားကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးမလား။ အဖေဖြစ်သူရဲ့အမျိုးသမီးကိုမှ မက်မောနေရတယ်လို့။"
သူ၏လက်ချောင်းများက ဆေးလ်၏ဒူးကို ပွတ်သပ်နေ၏။ သူက သူ(မ)၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဖိချထားရာ ဆေးလ် မည်မျှရုန်းကန်နေပါစေ၊ မလှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့ပေ။
"ဟုတ်တယ်မလား၊ မင်း သူနဲ့အတူရှိတဲ့ညတွေဆို ဘယ်လိုနေလဲ။"
"ဟင့်အင်း!"
ထူထဲသောမုတ်ဆိတ်မွေးကြီးဖြင့် သူ(မ)၏ရင်သားပေါ် ပွတ်သပ်နေ၏။ ပရီတန်က ဆေးလ်၏ရင်ဘတ်ကို ပြင်းပြင်ထန်ထန် ကိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ဆေးလ် နာကျင်မှုနှင့် ရွံရှာမှုတို့ကြောင့် အသက်ရှူအောင့်လိုက်မိသည်။
"သူက မင်းကို ဒီလိုမျိုး အရသာရှိရှိစုပ်ပေးခဲ့သေးလား။"
ပရီတန်က တစ်မုဟုတ်ချင်းဆိုသလို အရာအားလုံးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ ကိုင်နာက တွန့်ဆုတ်မှုမရှိဘဲ အရာအားလုံးထိန်းချုပ်ခဲ့ပြီး ပရိတန်တစ်ယောက် ပုန်ကန်မည့်အရိပ်အယောင်ကိုတောင် သတိမပြုမိခဲ့ချေ။သူ့အောက်မှမိန်းကလေးကိုလည်း သူ ရယူတော့မည့်ဆဲဆဲမှာ သိမ်းဆည်းသွားခဲ့သည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူ ကိုင်နာဆီပြန်မပို့ခင် ထိုမိန်းကလေးကို ဖျက်ဆီးကာ အပိုင်းပိုင်းဆုတ်ဖြဲလိုက်ရမှ စိတ်ကျေနပ်နိုင်လိမ့်မည်။
ပရီတန်က ဆေးလ် လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေသည့်မြင်ကွင်းကို ကောက်ကျစ်သည့်အပြုံးဖြင့်ကြည့်ကာ သူ(မ)၏အရေပြားများကို ပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။
"ငါ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့အတူမရှိရတာ တော်တော်ကြာနေပြီ။ မင်းကလည်း ငါ့ကိုယ်လုပ်တော်ပဲဆိုတော့ အဲ့ဒါကို သိထားမှာပါ။ ငါက မိန်းမတစ်ယောက်မရှိဘဲ တစ်ညလေးတောင်မနေနိုင်ဘူး။"
ပရီတန်၏လက်များက သူဆွဲကားထားသောနေရာသို့ သတိပေးခြင်းမရှိဘဲ ရောက်ရှိလာ၏။ သူက အချိန်မရွေး ဆေးလ်ထဲကို သူ့လက်ချောင်းများထည့်တော့မလိုမျိုး ကြမ်းတမ်းစွာပွတ်သပ်လာခဲ့သည်။
"နာတယ်...! ကျေးဇူးပြုပြီး မလုပ်ပါနဲ့! အရှင်ကိုင်နာ!"
သူ(မ)ရှေ့မှမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေခဲ့သော စူဇန်က ဆေးလ် ကိုင်နာ့အား အချည်းနှီးအော်ခေါ်နေပုံကြောင့် ပြုံးလိုက်လေ၏။
"သူက ဒီကိုရောက်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့ဆို သူက ဒီနေရာကိုမသိဘူးလေ။"
"အမှန်ပဲ၊ ဟီးဟီးဟီး..."
ပရီတန်က သူ၏ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်ပြီး အနံ့ဆိုးထွက်နေသည့်ပစ္စည်းကို ထုတ်ကာ သူ၏လက်ဖြင့် အကြိမ်အနည်းငယ်လောက် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ သူက အပေါက်ကျဥ်းကျဥ်းလေးထဲကို ထိုးသွင်းတော့မည့်ဆဲဆဲမှာ အော်ငိုနေသော ပါးစပ်ကလေးက သူ၏အမြင်အာရုံကို ဖမ်းစားသွားခဲ့၏။
"ကောင်မလေးကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်။"
ပရီတန်လုပ်တော့မည်အရာကို သဘောပေါက်သွားကြသည့် လက်အောက်ငယ်သားများက ဆေးလ်၏အပေါ်ပိုင်းကို ထူမလိုက်ကြပြီး သူ(မ)၏ပါးရိုးနှင့် မေးစေ့ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ သူ(မ)၏ပါးစပ်ကိုဖွင့်ဟလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ခပ်မာမာအရာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။
"အော့!"
စို့တို့တို့အရသာနှင့်အနံ့က ရွံရှာဖွယ်ကောင်း၏။ လက်အောက်ငယ်သားများက သူ(မ) သူ့ကိုကိုက်လို့မရအောင် သူ(မ)၏မေးစေ့ကို ချုပ်ထားကြသည်။ ယခင်ဆူတန်က ဝမ်းမြောက်နေသောအမူအရာဖြင့် သူ(မ)ကိုငုံ့ကြည့်လာစဥ် သူက သူ(မ)ကို ကစားစရာတစ်ခုအဖြစ် မြင်နေကြောင်း ဆေးလ် သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။ သူ(မ)၏ဆန္ဒက အရေးမပါချေ။
သူ(မ)၏ဆံပက်ကိုဆွဲကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားနေခဲ့သည့် ပရီတန်က သူ(မ)၏ပါးစပ်ထဲမှ စိုစွတ်နေသောနံရံများကြောင့် အလျင်အမြန်စိတ်ကြွလာခဲ့သည်။
'ကိုင်နာ...'
ကျေးဇူးပြုပြီး အများကြီးမထိခိုက်ပါစေနဲ့။
ဆေးလ် ပရီတန်၏မျက်နှာကို မမြင်တွေ့နိုင်အောင် မျက်လုံးများမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သူ(မ)ထိန်းချုပ်ထားခဲ့သော မျက်ရည်ပူများက မှိတ်လိုက်သောမျက်လုံးများထဲကနေ စီးကျလာခဲ့၏။ သူ(မ)ဘဝမှာ ကိုင်နာက တစ်ဦးတည်းသော နွေးထွေးမှုပေးသူဖြစ်ခဲ့သည်။ အရင်တုန်းက သူ့ကို မည်သူမည်ဝါမှန်း အမှန်တကယ်မသိခဲ့ဘဲ သွေးထွက်နေသောတစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကူညီပေးရုံမျှသာဆိုသော်လည်း သူက သူ(မ)ကို တန်ဖိုးထားပေးခဲ့သည်။ သူက သူ(မ)ကို ငါးနှစ်လုံးလုံးမျှော်ကြည့်နေခဲ့ပြီး မောင်းမဆောင်ထဲမှ အနိမ့်ကျဆုံးအခန်းထဲဝပ်တွားနေခဲ့သည့် မိန်းကလေးအတွက် ဆူတန်၏ထီးနန်းကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။
"အ့! ဘယ်သူလဲ!"
ထိုအခိုက်အတန့်၌။
ရုတ်တရက်ဆိုသလို တောက်ပသောအလင်းရောင်တစ်ခုက အမှောင်ထုထဲ တိုးဝင်လာခဲ့၏။ အလင်းရောင်က မှိတ်ထားသော သူ(မ)၏မျက်ခွံများကိုဖြတ်လာခဲ့သဖြင့် ရွေးချယ်စရာမရှိဘဲ မျက်လုံးများဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ခမည်းတော်က ဒီရောက်နေတာပဲ။"
"ဒီ-ဒီနေရာကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရှာတွေ့ခဲ့တာလဲ!"
ဆေးလ် မျက်လုံးများဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကိုင်နာ၏စစ်တပ်က အခန်းထဲမှာ နေရာယူထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ၎င်းတို့၏အလယ်မှာ ကိုင်နာကရပ်နေပြီး ပရီတန့်ကို အေးစက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ပရီတန်က သူ၏ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းကို ဆေးလ်၏ပါးစပ်ထဲကနေ အကြမ်းပတမ်းဆွဲထုတ်လိုက်၏။ ယခင်ဆူတန်က များစွာသောစစ်သည်တော်များရှေ့၌ ကိုယ်လုံးတီးရပ်နေသည်မှာ အရှက်ရဖွယ်ကောင်းပေ၏။ တွန်းထုတ်ခံလိုက်ရပြီး နံဘေးသို့လဲကျသွားသော ဆေးလ်က ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် တုန်ယင်နေခဲ့သည်။
ယခု သူ(မ) အိပ်မက်မက်နေတာဖြစ်နိုင်၏။
"သူ(မ)က ကျုပ်ရဲ့အဖိုးတန်အမျိုးသမီးလေ။ ဒီတော့ သူ(မ)ကို တစ်ယောက်တည်းမလွှတ်လိုက်နိုင်ဘူး။"
သူက သူ(မ)ကိုတန်ဖိုးထားကြောင်း ကောလာဟလများရှိနေပြီး ယခင်ဆူတန်၏နားထဲ မပေါက်ကြားဖို့က မဖြစ်နိုင်ချေ။ သူ ယခင်ဆူတန်ကို အမြန်ဆုံးဖြေရှင်းရမည်။ ထိုအခါမှသာ ဆေးလ်၏ရင်ထဲ အမြစ်တွယ်နေသည့်ပူပန်မှုတို့ကို ချေဖျက်နိုင်မည်ဖြစ်၏။
ကိုင်နာ၏လစ်လပ်မှုက တမင်ရည်ရွယ်ထားခြင်းဖြစ်၏။ ၎င်းတို့က ကိုင်နာ၏အားနည်းချက်ဖြစ်သော ဆေးလ်ဆီ တစ်နည်းနည်းဖြင့် ချဥ်းးကပ်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း သူသိနေသည်။
သူ စျေးလမ်းကြားမှာ ဆေးလ်ကို ခဏလောက်မျက်ခြေပြတ်သွားခဲ့ပြီး ဤအချိန်အတောအတွင်း ယခုလိုဖြစ်ပျက်ခဲ့တာဖြစ်နိုင်သည်။
ကိုင်နာ၏မျက်လုံးများက အေးစက်လာ၏။ ပရိတန့်ကိုကြည့်နေသော မျက်လုံးများက သားက အဖေ့ကိုကြည့်နေသည့်မျက်ဝန်းများမဟုတ်တော့ပေ။ ၎င်းက သူ၏အဖော်ကိုကာကွယ်နေသည့် သားရဲအထီး၏အကြည့်များပင်။
"အရှင်ကိုင်နာ!"
စူဇန်ကလည်း အံ့အားသင့်နေ၏။ သူ(မ)က သနားစရာကောင်းအောင် အလျင်အမြန်ငိုကြွေးတော့သည်။
"ကျွန််မ-ကျွန်မ ယခင်ဆူတန်ဆီကနေ ခြိမ်းခြောက်ခံခဲ့ရတယ်... ဝူးဝူးဝူး..."
"အင်း။ သိပ်ကိုဆိုးတာပဲ။"
"ဝူး... သူ-သူက ကျွန်မကို အဓမ္မကျင့်ဖို့တောင် ကြိုးစားခဲ့တာ... မိန်းကလေးဆေးလ်ပြီးရင် ကျွန်မအလှည့်ပဲ!"
စူဇန်က ကိုင်နာ၏လက်မောင်းများကြား တမင်ပြိုလဲလိုက်ပြီး မျက်ရည်များကို တစ်စက်ပြီးတစ်စက်ခြွေနေခဲ့၏။
ဆေးလ်က သူ့ဆီသွားဖို့တောင်သတိမရဘဲ သူ့ကိုသာစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ကိုင်နာက စူဇန်ကိုထိန်းထားရင်း ဆေးလ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။
"အရမ်းနာနေလား။"
သူ(မ)၏ဆံပင်များက ရှုပ်ပွနေပြီး ကိုယ်လုံးတီးခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စဖြင့် ခြစ်ရာများရှိနေ၏။ သူ(မ)ကိုယ်သူ(မ) ဖုံးအုပ်ထားသင့်ကြောင်း သတိမရတော့ဘဲ ကိုင်နာက သူ(မ)ကိုနာနေလားဟုမေးလာချိန်၌ ဆေးလ် နှုတ်ခမ်းကိုက်လိုက်မိသည်။
"လူတိုင်း မျက်လုံးမှိတ်ထား။"
စစ်သည်တော်များက အမိန့်အတိုင်း မျက်လုံးများမှိတိလိုက်ကြသည်။
"ဟင့် ဟင့်၊ အရှင်ကိုင်နာ-"
ကိုင်နာက ဆေးလ်နားချဥ်းကပ်သွားဖို့ ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း စူဇန်က သူ့လက်ကို အစွမ်းကုန်ဖက်တွယ်ထားခဲ့သည်။ စူဇန်၏လက်နှစ်ဖက်ကို အကြမ်ပတမ်းဖယ်ရှားလိုက်ပြီး ဆေးလ်မကြားနိုင်သည့်လေသံဖြင့် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်၏။
"မင်းအဖေက ဘယ်သူ့ကိုရွေးချယ်မယ်ထင်လဲ၊ မင်းကိုလား ဒါမှမဟုတ် မင်းရဲ့မိသားစုကိုလား။"
"ဘာ?"
"ဆားသေတ္တာပြင်ထား!"
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကိုင်နာက အော်လိုက်ရာ ဝင်ပေါက်နားမှစစ်သည်တော်များက ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုင်နာက သူ့လက်ကိုလွှတ်ဖို့ ဆန္ဒရှိမနေသည့်စူဇန့်ကို ပြောလိုက်လေ၏။
"မင်းရဲ့ဦးခေါင်းကိုဖြတ်ပြီး မင်းအဖေဆီပို့ပေးလိုက်မယ်။ တကယ်လို့ မင်းအဖေက ဒေါသထွက်မယ်ဆို မင်းတို့တစ်မိသားစုလုံးကို ကွပ်မျက်ပစ်လိုက်မယ်။ ဒီတော့ မင်းရဲ့မိသားစု ဘေးကင်းဖို့ကို ဆုတောင်းလိုက်တာပေါ့။ အဲ့ဒါက တာဝန်ကျေတဲ့သမီးဖြစ်တဲ့ မင်းလုပ်နိုင်တဲ့အရာမဟုတ်လား။"
"ဘ-ဘာ..."
၎င်းတို့ စေ့စပ်ခဲ့တုန်းကတောင် သူက ဖော်ရွေသောအမျိုးသားမဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူလုပ်ခဲ့သည်မှာ အဝေးကနေပဲ သတို့သမီးလောင်းဖြစ်သူ စူဇန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ခဲ့ရုံသာ။ သူ(မ)ဘေးကနေ ထွက်သွားသော အမျိုးသားဖြစ်နေတာတောင် သူက သူ(မ)အတွက် နှလုံးသားရှိနေသောကြောင့် စေ့စပ်ပွဲကို လက်ခံခဲ့တာဟု တွေးခဲ့မိသော်လည်း ၎င်းက အမှားအယွင်းတစ်ခုသာ။ ဤအမျိုးသားက သူ(မ)ကို ဘယ်တုန်းကမှ ဂရုမစိုက်ခဲ့ပေ။
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းက သေရမှာပဲ။"
စူဇန်၏လက်တို့က ကွာကျသွားခဲ့၏။ သူက တွန့်ဆုတ်မနေဘဲ ဆေးလ်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"မ-မလာနဲ့! မင်းရှေ့တိုးလာရင် ဒီခွေးမကို သတ်ပစ်လိုက်မှာ!"
အသိစိတ်ဝင်လာသောဆူတန်က အော်လိုက်ပြီး လက်နက်မပါဘဲ ဆေးလ်၏လည်ပင်းကို ညှစ်ထားခဲ့သည်။
"သူ(မ)ကို နာကျင်အောင်မလုပ်နဲ့။"
"အဲ့မှာရပ်လိုက်!"
ကိုင်နာက မရပ်တန့်ဘဲ ရှေ့ဆက်တိုးသွားခဲ့သည်။ ဆေးလ်က လည်ပင်းအညှစ်ခံထားရသဖြင့် အသက်ရှူကျပ်ကာ သူ(မ)၏မျက်နှာက ဖြူဖျော့လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်၌ ကိုင်နာက တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်သည်။
"ဆေးလ်၊ မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်နော်။"
သူ(မ)က သူ့စကားကိုနားထောင်ကာ မျက်လုံးများကို ဖိမှိတ်လိုက်ချိန်မှာ ကိုင်နာက သူ၏ဓါးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူက အရှေ့မှာရှိနေသော ပရီတန်၏လက်အောက်ငယ်သားနှစ်ယောက်ကို လျင်မြန်စွာလည်ဖြတ်လိုက်ပြီး သူ့အဖေ၏လည်ပင်းထက် ဓါးကိုတင်လိုက်သည်။
"အစ်-အစ်!"
"တစ်ချိန်က စစ်မြေပြင်မှာ အမိန့်ပေးခဲ့တဲ့သူက လက်ဗလာနဲ့တဲ့လား။"
သူ့မျက်လုံးများရှေ့မှ ဓါးကိုမြင်လိုက်ရသောအခါ ပရီတန်၏လက်များက ပြေလျော့သွားပြီး ဆေးလ်၏ကိုယ်လုံးလေးက ပြိုလဲသွားခဲ့သည်။ သူ(မ)ကို လက်တစ််ဖက်ဖြင့်ပွေ့ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့ထားရင်း ကိုင်နာက ပရီတန့်ဆီကနေ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ပရီတန့်ကို ခစားနေကြဆဲဖြစ်သော အစေခံများရှေ့သို့ သူ၏ဓါးကို ပစ်ပေးလိုက်သည်။
"ဓါးကိုကောက်ကိုင်ပြီး မင်းတို့ရဲ့သခင်ကို ဓါးနဲ့ထိုးလိုက်တဲ့သူကိုပဲ အသက်ချမ်းသာပေးမယ်။"
ဆေးလ်က သတိမေ့သွားပြီဖြစ်၏။ ကိုင်နာ စကားလုံးများကို ထိန်းချုပ်ထားစရာမလိုတော့ပေ။
"ဘယ်-ဘယ်လိုတောင် ယုတ်မာလိုက်သလဲ! အကျင့်ပျက်တဲ့ကောင်!"
"အဖေတစ်ယောက်က သားသမီးတွေကို အချင်းချင်းသတ်ဖို့ မြှောက်ထိုးပင့်ကော်လုပ်တာကရော အကျင့်ပျက်နေပြီမဟုတ်ဘူးလား။"
ကိုင်နာက ပြုံးလိုက်ပြီး ပရီတန့်ကိုပြောလိုက်သည်။ ပရီတန်က သူ့အနောက်ကိုပစ်လိုက်သောဓါးကို အလျင်အမြန်ကောက်ယူဖို့ ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း သူ၏အစေခံတစ်ယောက်က ထိုဓါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရလေ၏။
"တောင်း-တောင်းပန်ပါတယ် အရှင်မင်းမြတ်!"
"ရား!"
အစေခံက ပရီတန့်ဆီပြေးသွားကာ သူ၏ဝမ်းဗိုက်ကို ခပ်နက်နက်ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။ သူ့အဖေ၏အော်သံကို တည်ငြိမ်စွာနားထောင်နေပြီးနောက် ကိုင်နာက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သတိမေ့မြောသည့် မိန်းကလေးကိုပွေ့ချီလျက် ဤနေရာကနေ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆားသေတ္တာကိုသွားယူလာသော စစ်သည်တော်များက ပြန်ရောက်လာပြီး ၎င်းတို့ကိုကျာ်ဖြတ်၍ အထဲကိုဝင်သွားလိုက်ကြ၏။
သိပ်မကြာခင် အထဲမှာကျန်နေခဲ့သော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏အော်သံကို ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေထိ ကြားလိုက်ရလေသည်။
***
Aurora Novel Translation Team
နန်းတော်ထဲရှိ ဆေးလ်၏အခန်းကို ပြန်ရောက်သွားသောအခါ အီနင်းက သန့်ရှင်းသောအဝတ်များနှင့် ရေတို့ကို ပြင်ဆင်ပေးခဲ့သည်။ ဒဏ်ရာများအတွက် ကောင်းမွန်သော ဆေးဖက်ဝင်အပင်များနှင့် လိမ်းဆေးများကိုလည်း ပြင်ဆင်ထား၏။ သူ(မ) ဆေးလ်ကို အဖော်ပြုပေးလိုက်မည်ဟု အီနင်းကပြောခဲ့သော်လည်း ကိုင်နာက အီနင်းကို တစ်ချက်ကလေးတောင်မကြည့်ဘဲ လူတိုင်းကို အခန်းထဲကထွက်သွားဖို့ အမိန့်ပေးခဲ့သည်။
သူက အဝတ်ကိုရေစွတ်၍ ဆေးလ်၏ ညစ်ပတ်ပေရေနေသောခန္ဓာကိုယ်ကို ထပ်တလဲလဲသုတ်ပေးနေခဲ့၏။ ထို့နောက် သူ(မ)၏ ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာများပေါ် လိမ်းဆေးလိမ်းပေးကာ သူ(မ) နိုးလာမည့်အချိန်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။
သူသာ ထိုအရာကို မလွဲချော်ခဲ့ပါလျှင်... သူ ထိုစျေးမှာ ဆေးလ်၏အရိပ်ဆီကနေ အကြည့်မခွာခဲ့သင့်ပေ။ သူ သူ(မ)ကို ယခုလိုမျိုးတစ်စုံတစ်ခုနှင့် ကြုံတွေ့စေမည်မဟုတ်ဟု ကျိန်ဆိုခဲ့၏။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။"
ကိုင်နာက သတိလစ်နေသော ဆေးလ်၏မျက်နှာလေးကို နာကျင်စွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူက အနာဂတ်မှာ သူ(မ)နှင့်နှစ်ယောက်တည်းရှိနိုင်ဖို့ သူ၏လောဘနှင့်အတူ အရာအားလုံးကို အမြန်ဆုံး ကျော်လွှားချင်သောကြောင့် ရှုပ်ထွေးအောင်လုပ်ခဲ့မိသည်။ သူ(မ)သာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပါက...
ထိုမျှတွေးပြီးနောက် ကိုင်နာက နာကျင်နေသောညည်းတွားသံကို မျိုသိပ်လိုက်သည်။
သူလုပ်ခဲ့သမျှ အရာအားလုံးက သူ(မ)အတွက်ဖြစ်သည်။ သူသာ သူ(မ)ကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရလျှင် သူ့ဘဝ၏ တစ်ခုတည်းသောပန်းတိုင်ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရမည်ဖြစ်၏။ ဤနေရာအထိ အဝေးကြီးရောက်လာခဲ့ရသည်မှာ အချည်းနှီးဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး မျက်လုံးဖွင့်ပါဦး။"
"... အရှင်... ကိုင်နာ?"
ယင်းက ကိုင်နာ၏အသံပင်။ ဆေးလ် သူ့အသံကိုမှတ််မိသည်။ အနှီကြိုဆိုနေသောအသံကြောင့် ဆေးလ် ပြုံးလိုက်ပြီး မျက်လုံးများဖွင့်လိုက်၏။ သူ(မ)ကိုစိုက်ကြည့်နေသော လေးနက်နေသည့် မျက်ဝန်းနက်များက အဘယ့်ကြောင့် နာကျင်မှုများနှင့်ပြည့်နှက်နေရသနည်း။ ထိုအကြောင်းကိုစဥ်းစားရင်း ဆေးလ်က ထထိုင်ကာ ကိုင်နာ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ရှင်၊ ရှင် အများကြီးထိခိုက််ထားတာလား။"
အာ၊ သူ့မျက်လုံးတွေက အခုလိုဖြစ်နေတာဆိုတော့ ဘယ်လောက်တောင် နာကျင်နေလိုက်မလဲ။ ဆေးလ် ကိုင်နာ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ အစပိုင်းတွင် သူက သူ(မ)ပြောနေသည်တို့ကို နားမလည်သလို သူ(မ)က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အဘယ့်ကြောင့်လိုက်စမ်းနေမှန်း မသိခဲ့ပေ။ သို့သော် သိပ်မကြာခင်မှာပင် သူ(မ) အဘယ့်ကြောင့် ယခုလိုလုပ်နေကြောင်း သဘောပေါက်သွားပြီး အားတုံ့အားနာဖြစ်ကာ ရယ်မောလိုက်၏။
"ကိုယ့်ကို အရင်ဆုံးစိတ်ပူနေရအောင် မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အခု ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆိုတာကို သိရဲ့လား။"
"ရှင် ထိခိုက်ထားတယ်လို့ ကျွန်မကြားခဲ့တယ်။"
"ဒီတော့?"
"ကျွန်မ စိတ်ပူလို့..."
"အဲ့ဒါကြောင့် အပြင်ထွက်လာတာလား။"
ဆေးလ်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။ သူ(မ) ကတိဖျက်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့မိသည့်အတွက် ကိုင်နာက စိတ်တိုနေခဲ့သည်။
"ကျွန်မ ရှင့်ကိုမပြောရသေးတဲ့အရာတွေ အများကြီးရှိတယ်... ကျွန်မ အဲ့ဒါတွေကို တွေးထားရုံပဲရှိသေးတာ... ရှင့်ကို အများကြီးမထိခိုက်သွားစေချင်ဘူး... ကျွန်မ ရှင့်ကို မပြောရသေးတဲ့အရာရှိတယ်..."
"မိန်းကလေးဆေးလ်က ဒီလောက်အပြင်ထွက်ချင်နေခဲ့ပေမဲ့ ထွက်မပြေးဘဲ ကိုယ့်ကိုလာရှာခဲ့တာပေါ့?"
"အာ..."
ဆေးလ် အနည်းငယ်ဆွံ့အသွားပြီး ပါးစပ်ဖွင့်ဟလိုက်သည်။ မှန်ပေ၏၊ သူ(မ) အပြင်ထွက်ဖို့ကို စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့ပြီး အပြင်မှာ လွတ်လပ်မှုရှိပေသည်။ သို့သော် အရာအားလုံးက နောက်ခံတစ်ခုအဖြစ် မှေးမှိန်သွားခဲ့၏။ သူ(မ)၏စိိတ်ထဲမှာ ကိုင်နာနှင့်သာ ပြည့်နှက်နေကြီး ပြင်ပလောကက မည်ကဲ့သို့ရှိမှန်းကို သူ(မ) မမှတ်မိနိုင်ခဲ့ပေ။
"...မင်း မသိခဲ့ဘူးလား။"
"အင်း၊ ကျွန်မ မသိခဲ့ဘူး။ ကျွန်မ အပြင်ကိုရောက်ခဲ့တာပဲ။"
ဆေးလ် သူ(မ)၏ဒဏ်ရာများကိုမကြည့်ဘဲ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ(မ)၏အသွင်အပြင်က အလွန်ချစ်စရာကောင်းနေသဖြင့် ကိုင်နာ သူ(မ)ကို ပွေ့ဖက်လိုက်လေ၏။ သူ(မ)၏ဒဏ်ရာများကို ထိမိမည်စိုး၍ သူ(မ)ကို တင်းကျပ်စွာမပွေ့ဖက်နိုင်ခဲ့သော်လည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာရှိနေရုံဖြင့် လုံလောက်ပြီဖြစ်၏။
"မင်းက အကာအကွယ်မဲ့လွန်းတယ်။"
"ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်။"
သူ သူ(မ)ကို အမှောင်ထဲမှာ အချိန်အကြာကြီး တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့မိသည်။ အနာဂတ်မှာ သူ(မ)အား လူများကို သတိထားဖို့ တစ်ဆင့်ချင်း သင်ပေးသင့်ကြောင်း စဥ်းစားလိုက်ပြီး ကိုင်နာက ဆက်ပြောခဲ့၏။
"မင်း နာကျင်ခဲ့ရတာ ကိုယ့်ကြောင့်ပါ။ ကိုယ် မင်းကို မျက်ကွယ်မှာထားခဲ့မိတယ်။"
"ဒါပေမဲ့ ရှင် အချိန်မီရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ရှင့်ကိုပြောစရာရှိသေးတယ်... ကျွန်မ မှတ်မိပြီ။ လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်ကလူက အရှင်ကိုင်နာဆိုတာကိုလေ။"
"အာ..."
"ရှင် အသက်ရှင်နေပြီး ကောင်းကောင်းရှိနေခဲ့လို့ ကျွန်မဝမ်းသာမိတယ််။"
တော်ဝင်နန်းတော်ထဲ ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီးနောက် ယင်းက သူ(မ)မျှဝေခဲ့သော ပထမဆုံးနွေးထွေးမှုလေးပင်။ သူ(မ) သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပြီး သူ(မ)၏လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် အနီတောက်တောက်သွေးများကို ပိတ်ဆို့ထားခဲ့ရသည်။ တစ်ခါတလေ သူ(မ)စိတ်ထဲ နောင်တရနေမိသည့်အတွေးက အဝတ်သန့်များပိုယူလာခဲ့ပြီး သွေးများပေကျံနေသော သူ၏မျက်နှာကို မသုတ်ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်းကိုပင်။ ထိုသို့သာဆိုလျှင် သူ(မ) ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးချိန်တိုင်း အနှီမျက်နှာကိုလည်း တွေးကြည့်နိုင်လိမ့်မည်ဖြစ်၏။ သိပ်ကိုနှမြောစရာပင်။
"အင်း၊ မင်းက ကိုယ့်ရဲ့ကယ်တင်ရှင်လေး။"
အဲ့ဒါကြောင့် သူက သူ(မ)ကို တန်ဖိုးထားတာလား။ သူ(မ)၏ရင်ဘတ်တစ်ခြမ်းက တုန်ယင်လာသော်လည်း ဆေးလ်တစ်ယောက် ရုန်းကန်ကာ တောက်ပစွာပြုံးလိုက်သည်။
"ပြီးတော့ ကိုယ်ချစ်မိသွားတဲ့ ပထမဆုံးသောလူသားလေး။"
"အခု ဘာတွေ..."
"ကိုယ် မင်းကိုချစ်တဲ့အကြောင်း မပြောပြရသေးဘူးလား။"
"ဟင့်အင်း!"
ဆေးလ်က ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ သူ(မ)၏မျက်လုံးထောင့်များ နီမြန်းနေကြောင်း တွေ့လိုက်ရသောအခါ ကိုင်နာက သက်ပြင်းချလိုက်၏။
"ဒါဆို ကိုယ် အခုပြောပြမယ်။ မင်း ဆယ့်သုံးနှစ်အရွယ်တုန်းက ကိုယ်မင်းကို စချစ်ခဲ့တာ။ မင်းကိုတွေ့ရဖို့အတွက် နေ့တိုင်း စာကြည့်တိုက်ထဲဝင်ထွက်ခဲ့တယ်။ မင်း တောက်တောက်ပပနဲ့ ကြီးပြင်းလာတဲ့အခိုက်အတန့်တိိုင်းကို ကိုယ် လွဲချော်မသွားရအောင်လို့လေ။"
"ကျွန်မ ရှင့်ကိုမမှတ်မိရင်တောင် အရှင်ကိုင်နာက ကျွန်မဘေးမှာ အမြဲတမ်းရှိနေခဲ့တာပဲ။"
ထိုအချိန်အတောအတွင်း သူ(မ)က တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူ(မ) အထီးကျန်ဆန်ကာ သေသွားတာကောင်းမည်ဟု တွေးလိုက်မိချိန်မှာ ကိုင်နာက သူ(မ)ကို စောင့်ကြည့်ပေးနေခဲ့၏။
"မင်းက ကိုယ့်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောဇနီးလေး။"
"ရှင် အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူးလေ။ ဧကရာဇ်က မျိုးဆက်တွေအများကြီးချန်ခဲ့ဖို့လိုတယ်..."
"အင်း၊ မင်းက ကိုယ့်ကလေးတွေကို အများကြီးမွေးပေးရမှာ။"
ဆူတန်မှာ ဇနီးတစ်ယောက်တည်းရှိသည့်အချက်က မဖြစ်နိုင်ပေ၊ ၎င်းက မဖြစ်သင့်ပေ။ ထိုကဲ့သို့ဆူတန်မျိုးကို ဆေးလ် တစ်ခုမှမကြားခဲ့ဖူးချေ။ သူ(မ)၏နှုတ်က ငြင်းနေသော်လည်း သူ့ကို အခြားအမျိုးသမီးများနှင့် မျှဝေစရာမလိုသည့်အတွေးကြောင့် သူ(မ)၏နှလုံးသားက ခုန်ပေါက််လာခဲ့သည်။
"ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းနဲ့ တကယ်အဆင်ပြေတာလား။"
"မင်း စွန့်စားရတာကို စိတ်မရှိတာသေချာလား။ ကိုယ်က မင်းကို ကိုယ့်ဘေးနားမှာပဲ တစ်သက်လုံးထားထားမှာ။"
"... ကျွန်မ ဒီနေ့ လုံလုံလောက်လောက်စွန့်စားပြီးသွားပြီလေ။"
ဆေးလ်၏ ရှက်ရွံ့နေသည့်အဖြေကြောင့် ကိုင်နာက ရယ်မောခဲ့လေသည်။ ယနေ့အဖြစ််အပျက်အတွက် သူ(မ) သူ့ကို အပြစ်မတင်ခဲ့ပေ။ တစ်ဖက်ကနေကြည့်လျှင် ယင်းက ခါးသက်သက်ချိုမြိန်မှုလေးပင်။ ဆေးလ်က ဤနန်းတော်ထဲမှာရှင်သန်ဖို့ အလွန်သန့်စင်ကာ နူးညံ့လွန်းသည်။
"ကိုယ် မင်းရဲ့ပုံစံကို သဘောကျပေမဲ့ မင်း ပိုပြီးသန်မာဖို့လိုအပ်တယ်။"
"အရှင်ကိုင်နာက အဲ့လိုဖြစ်စေချင်တယ်တိုရင် ကျွန်မ ကြိုစားပေးပါ့မယ်။
ဆေးလ်၏မျက်လုံးများက ချစ်စရာကောင်းနေပြီး ကိုင်နာ သူ(မ)ကိုနမ်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်ချိန်မှာ သူ(မ)က ရှောင်လိုက်လေ၏။ ထို့နောက် သူ(မ)၏မျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားပြီး သူ(မ)၏ပါးစပ်ကို အုပ်ထားခဲ့သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"..."
ဆေးလ်က ပါးစပ်အုပ်ကာ စကားမပြောဘဲ တစ်ဖက်လှည့်သွားသည့်အတွက် ကိုင်နာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ သူ ထိုနေရာကိုဝင်စီးချိန်မှာ အခြေအနေက မည်သို့ဖြစ်နေမှန်း သူ အမှတ်ရသွား၏။
"မင်း အရင်ဆူတန်ရဲ့ပစ္စည်းကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပေးခဲ့ရတာ၊ ဟုတ်တယ်မလား။"
သူက သူ(မ)၏မေးစေ့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက််ပြီး ညင်သာစွာဖြင့် သူ့ဘက်သို့ လှည့်စေလိုက်၏။ ခြေလက်များချုပ်ကာ ယခင်ဆူတန်၏အင်္ဂါကို သူ(မ)ပါးစပ်ထဲထည့်ခံထားရပြီး မျက်လုံးများမှိတ်လျက် ငိုကြွေးနေသည့်ပုံရိပ်ကို သူ အမှတ်ရသွား၏။ ကိုင်နာ၏လက်ချောင်းများက ဆေးလ်၏နှုတ်ခမ်းတို့ကို ခွဲလိုက်ပြီး အထဲကိုဝင်သွားခဲ့သည်။
"အရင်ဆူတန်က မင်းပါးစပ်ထဲမှာ ခြေရာလက်ရာတွေ ချန်ခဲ့သေးလား။"
"... ကျွန်မ အဲ့ဒီအရသာကြီးကို... ခံစားမိနေတုန််းပဲ..."
ကိုင်နာက သူ၏လက်ချောင်းများဖြင့် သူ(မ)၏ပါးစပ်ကို ပွတ်သပ်နေသောကြောင့် ဆေးလ်က လုံးထွေးနေသောအသံဖြင့် ဝန်ခံလိုက်၏။ ကိုင်နာ့ရှေ့မှာ ထိုကဲ့သို့ အရှက်ရဖွယ်မြင်ကွင်းကို ပြသခဲ့ရသည်။ ယင်းက ရည်ရွယ်၍မဟုတ်သော်လည်း ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုင်နာ၏နှလုံးသားက အေးစက်သွားမည်ကို သူ(မ)စိုးထိတ်မိသည်။
"သူ တောင်းဆိုတုန်းက ဘယ်လိုမျိုးလဲ။"
ကိုင်နာက သူ့ကို မြန်မြန်ပြန်ဖြေပေးဖို့ တိုက်တွန်းနေသည့်အလား သူ(မ)၏လျှာကို သူ၏လက်ချောင်းများဖြင့် ညင်သာစွာဖိပွတ်နေသည့်အတွက် သူ(မ)၏ပါးစပ်ထောင့်ကနေ သွားရည်များစီးကျလာ၏။ ကိုင်နာက ခေါင်းငုံ့ကာ သူ(မ)နှုတ်ခမ်းထောင့်ကနေ သူ(မ)၏မေးဖျားလေးအထိ သူ့လျှာဖြင့်လျက်ပေးခဲ့သည်။
"မင်း အန်ချင်သလို ခံစားနေရတုန်းလား။"
"... အမ်... ဟင့်အင်း။"
"တော်သေးတာပေါ့။ ဒါဆို ကိုယ့်ဟာနဲ့ မင်း အဲ့ဒါကို လုံးဝမေ့သွားအောင်လုပ်ပေးမယ်။"
သူက ဆေးလ်၏လက်ကို သူ့ပစ္စည်းပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။
"ဒီဟာက မင်းထဲက တခြားယောက်ျားရဲ့အနံ့အသက်တွေကို ဖယ်ရှားပေးလိမ့်မယ်။"
ထို့နောက် သူ(မ)၏ပါးစပ်ထဲရော၊ အောက်ပိုင်းတစ်နေရာကပါ သူ့ရနံ့များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားလိမ့်မည်။
"ဟူး... မင်း ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ တခြားယောက်ျားရဲ့အနံ့ကို မင်းပါးစပ်ထဲ ဆက်သိမ်းထားဦးမှာလား။"
သူ့အတွက် အဖြေတစ်ခုတည်းရှိကြောင်း သိနေလျက်သားဖြင့် သူက ခပ်ညစ်ညစ်မေးလိုက်၏။ ယုတ်မာသော သူ၏အသံနှင့်မတူဘဲ သူ(မ)၏လျှာကို ပွတ်သပ်နေသောလက်က ညင်သာလှသည်။ ကိုင်နာက စီးကျလာနေသော ဆေးလ်၏သွားရည်များကိုစားသုံးကာ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့သည်။ သူ(မ)နှုတ်ခမ်းနှင့် နီးကပ်လာတိုင်း သူက စကားပြောလာရာ သူ၏ဝင်သက်ထွက်သက်များက သည်းမခံနိုင်အောင် ချိုမြိန်နေသည့်အတွက် ဆေးလ်တစ်ယောက် ခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။
"ကျွန်မ လိုချင်တယ်။"
သိပ်ကိုရှင်းလင်းပေ၏။
သူ့လက်ထဲမှ သူ၏အင်္ဂါက မာလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ကိုင်နာ၏လက်ချောင်းများက သူ(မ)၏ပါးစပ်ထဲကနေ လွတ်ထွက်လာကြသည်။
"ဒါဆို ကောင်းကောင်းယူလိုက်။ အောက်ကိုဆင်းသွား။"
ဆေးလ်က တင်ပါးလေးကော့ကာ ကိုင်နာ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကြား ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူက သူ၏အဝတ်အစားများကို ဘယ်တာ့မှကိုယ်တိုင်မချွတ်ပေ။
သူ(မ)က အဝတ်အောက်မှ သူ၏အင်္ဂါကို ကြည့်နေခဲ့၏။ ထို့နောက် တွန့်ဆုတ်စွာဖြင့် သူ့အဝတ်ထဲ လက်လျှိုဝင်ကာ သူ၏ပစ္စည်းကို သူ(မ)၏လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"မင်းက ထိခိုက်ထားတာမို့ ကိုယ် ဒီနေ့ အဆုံးထိသွားမှာမဟုတ်ဘူး။"
အနှီအသံက အဘယ့်ကြောင့် အလွန်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းနေရသနည်း။ ခြစ်ရာအနည်းငယ်မှအပ သူ(မ) အဆင်ပြေပေသည်။ အပြင်ထွက်လာသော လိင်အင်္ဂါကို ဖြည်းဖြည်းချင်းနမ်းကာ ဆေးလ် ၎င်းအား သူ(မ)ပါးစပ်ထဲ ဝါးမျိုလိုက်လေသည်။
သူ(မ)၏တံတွေးများနှင့်အတူ ဆေးလ်တစ်ယောက် ထိပ်ဖူးမှထွက်ကျလာသည့် အရည်များကို အရသာရှိသကဲ့သို့ အားပါးတရစုပ်လိုက်၏။
"အမ်း..."
"မင်း သတိမေ့နေတာနဲ့ မင်းရဲ့ကျောကို ကိုယ် ဆေးလိမ်းမပေးရသေးဘူး။"
ဆေးလ်တစ်ယောက် သူ၏လိင်အင်္ဂါကိုစုပ်နေခိုက် သူက ဆေးများကို အများကြီးလောင်းထည့်ကာ ဆေးလ်၏ ဗလာကျင်းနေသောကျောပြင်လေးကို ညင်သာစွာပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပွန်းပဲ့ရာများက သိပ်ပြီးမပြင်းထန်ပေ။ ဆေးလ်က သူ(မ)ထဲရှိခဲ့သည့်အရာကို အမှန်တကယ်ရှင်းလင်းချင်နေသကဲ့သို့ သူ့ပစ္စည်းကို ပါးစပ်ထဲသို့ ခပ်နက်နက်ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ကလေးတစ်ယောက်လို နှုတ်ခမ်းများကိုသပ်ကာ ထပ်ပြီးစုပ်လိုက်သည်။
"အမ်း... မင်းလုပ်တာ အရမ်းကောင်းတယ်။"
သူ(မ)ကြောင့် ညည်းညူနေသည့် ကိုင်နာ၏အသံကို ဆေးလ် သဘောကျသည်။ ယခင်ဆူတန်က ညစ်ပတ်ကာ ရွံစရာကောင်း၏။ သို့သော် ကိုင်နာ၏ပစ္စည်းကမူ ယောက်ျားပီသသောရနံ့ပြင်းပြင်းတို့ ရှိနေသော်လည်း ရွံစရာမကောင်းပေ။ ယင်းက သူ(မ)ပါးစပ်ထဲရှိ အညစ်အကြေးများကို ဆေးကြောပေးနေသလိုမျိုး ခံစားရသည်။
"အ့..."
တမင်ရည်ရွယ်၍ လုပ်လိုက်သည်လော မသိသော်ငြား ကိုင်နာ၏လက်ချောင်းရှည်များက အောက်သို့ဆင်းလာပြီး ဆေးလ်၏တင်ပါးကို လာထိခဲ့လေသည်။
"ဒီနားမှာလည်း ခြစ်ရာတွေရှိနေတယ်။"
အလိမ်အညာတစ်ခုသာ။ ထိုနေရာမှာ နာကျင်မှုတို့ရှိမနေချေ။ ကိုင်နာ၏လက်ချောင်းများက သူ(မ)၏တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြား ဝင်ရောက်လာသည့်အတွက် ဆေးလ်တစ်ယောက် တင်ပါးများကို ကျုံ့လိုက်မိ၏။
"မင်းက ကိုယ့်ရဲ့လက်ချောင်းတွေကိုပါ စုပ်ယူချင်နေတာပေါ့? ဒီနေရာကလေ?"
ကိုင်နာ၏လက်ချောင်းများက သူ(မ)၏ လျှို့ဝှက်အပ်ဆုံးသောနေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။
"အမ်း..."
ကိုင်နာ၏ပစ္စည်းက သူ(မ)ပါးစပ်ထဲမှာ ရှိနေသေးသည့်အတွက် သူ(မ) စကားမပြောနိုင်ခဲ့ပေ။ ကိုင်နာက ပျော်ရွှင်စွာပြုံးလိုက်ပြီး သူ၏လက်ချောင်းများကို သူ(မ)၏အောက်ပိုင်းကနေ ဖယ်ရှားလိုက်လေ၏။ ထို့နောက် သူ့ဘေးကရေဖြင့် သူလက်များကို ဆေးကြောကာ အီနင်းပြင်ထားပေးသော ဆေးဖက်ဝင်အပင်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲထည့်ဝါးလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကိုထပ်ပြောပါဦး။"
ဆေးလ်တစ်ယောက် သူ့ပေါင်ခြံထဲမှာ မျက်နှာကိုမြုပ်နှံထားချိန်မှာ သူက သူ(မ)၏ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်၍ မေးလိုက်၏။
"သူ ဘယ်နေရာတွေကို ထိခဲ့သေးလဲ။"
***
Aurora Novel Translation Team