"အမ်း?"

ဖန်း​ရှောက်ယိ ဖုန်းပြန်​ဖြေလိုက်​သည့်အသံမှာ တကယ်ကို ဆွဲ​ဆောင်မှုရှိ​ပေသည်။ သူ၏​အသံက နက်ရှိုင်း​သော်လည်း အဆုံးသတ်တွင် သူ၏​လေသံကို ညင်သာစွာ​ပြောင်းလဲလိုက်၏။ ၎င်းအသံကိုသာ အခြားသူများကြားမိပါက စွဲလမ်းသွားနိုင်​ပေသည်။

ယွမ်ယယ်၏အသံက ဖုန်းတစ်ဖက်က​နေ ထွက်လာ၏။ သူက ခေါ်လာခဲ့သည်။ "ယိ​ကော?"

ဖန်း​ရှောက်ယိက အသံပြုလိုက်ပြီး​နောက် ​မေးလိုက်၏။ "ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။"

ကျီ​ရှောင်​ထောင်းမှာ မယုံနိုင်​လောက်​အောင် အလိုက်သိ​ပေသည်။ သူက ဖန်း​ရှောက်ယိ၏ရှပ်အင်္ကျီကိုဆွဲလှန်ကာ သူ၏ပခုံး​ပေါ် အ​ကြောကပ်ပလာစတာကပ်​ပေးလိုက်သည်။ ထို့​နောက် ​နွေး​ထွေး​စေရန် အပြင်မှ အပူ​​ပေးအိတ်တစ်ခုကို ထည့်လိုက်၏။ အကုန်လုပ်ပြီး​နောက် သူက လက်ဟန်အမူအရာဖြင့် ဖန်း​ရှောက်ယိကို သူ အခန်းထဲပြန်​တော့မည်ဟုပြောကာ ထွက်သွား​တော့သည်။

ယွမ်ယယ်က လည်​ချောင်းရှင်းကာ ​ပြောလာသည်။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီတိုင်း လတ်တ​လောဘယ်လိုအ​ခြေအ​နေရှိလဲ ​မေးမလို့ပါ။"

၎င်းတို့နှစ်ဦးမှာ အချိန်အ​တော်ကြာ ဖုန်းမဆက်ခဲ့ကြ​ပေ။ ဖုန်းမှတစ်ဆင့် ရိုးရှင်း​သောစကားဝိုင်း​လေးက ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်​သောခံစားချက်တို့ကို ​ပေးစွမ်း​နေသည်။ သို့​သော်လည်း ကြားထဲကတစ်နှစ်​ကြောင့် ထိုရင်းနှီးကျွမ်းဝင်​သော ခံစားချက်က အစစ်အမှန်မဟုတ်​တော့သလိုပင်။ အလင်းရောင်က ​နွေး​နွေး​ထွေး​​ထွေးရှိလှပြီး ဖန်း​ရှောက်ယိ၏နှလုံးသားမှာ ​​နူးညံ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရ​၏။ သူ၏အသံက ဖုန်းကိုဖြတ်ကာ နက်ရှိုင်း ​ချော​မွေ့​နေပြီး ယွမ်ယယ်ကို နှလုံးခုန်မြန်​စေခဲ့သည်။ "ကိုယ် အဆင်​ပြေပါတယ်။"

သူ ​ခေါင်းအုံးကိုကျောမှီလိုက်ချိန် ယွမ်ယယ်​၏အ​မေးကို ကြားလိုက်ရ၏။ "မင်းတို့အခု​ရောက်​နေတဲ့​နေရာက အရမ်းအေးတယ်မလား။ ပခုံးက​ရော အဆင်​ပြေ​ရဲ့လား။"

"အင်း၊ အဆင်​ပြေပါ​သေးတယ်။" ဖန်း​ရှောက်ယိက​ ပြောလိုက်သည်။

ယွမ်ယယ်တွင် ထိုဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှုကိုပြုလုပ်ရန် အခြား​သောအ​ကြောင်းပြချက်မရှိပါချေ။ ၎င်းမှာ ကျီ​ရှောင်​ထောင်းပို့လိုက်သည့်ပုံ​လေး​ကြောင့် သူ၏နှလုံးသားထဲ ​လေးလံလာခဲ့ရ​သော​ကြောင့်ပင်။ သူက စိတ်ပူ​နေခဲ့​သော​ကြောင့် ဖုန်း​ခေါ်ပြီး ​မေးလိုက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့သည်။ ​မေးမြန်းပြီး​နောက် နှစ်​ယောက်လုံးမှာ ဘာမှ​ပြောစရာမရှိကြ​တော့​ပေ။ ၎င်းတို့နှစ်​ယောက်လုံး ဘာ​ပြောရမှန်းမသိဖြစ်​နေ၏၊ သို့မဟုတ် ၎င်းတို့၏လက်ရှိအ​နေအထားအရ သူတို့ဘာ​ပြောနိုင်မလဲဆိုတာကို အမှန်တကယ်မသိခဲ့ကြ​ပေ။

ခဏတာ တိတ်ဆိတ်မှုကြီးစိုးသွားပြီး​နောက် ဖန်း​ရှောက်ယိက အရင်စကားစလိုက်သည်။ "မင်း အခု ဘာ​တွေလုပ်​နေလဲ။"

​ပျော့​ပျောင်း​သော​လေသံ​လေး။ ၎င်းအား နူးညံ့သည်ဟုပင် ယူဆလို့ရသည်။ ယွမ်ယယ်က ဖုန်းတစ်ဖက်က​နေ မသိစိတ်အရ သူ၏လက်​ချောင်း​လေးများဖြင့် ဖုန်းကိုကုတ်ခြစ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ပြန်​ဖြေလိုက်၏။ "စာ​ရေး​နေတာ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက ထပ်​မေးလိုက်သည်။ "ဘာ​​ရေးနေတာလဲ။"

ယွမ်ယယ်က​ ပြောလာ၏။ "အရင်တုန်းက​ရေးတဲ့ဟာပဲ။ အဲ့ဒါကို ဘယ်​တော့မှ အဆုံးမသတ်နိုင်​​ခဲ့ဘူး။ သိပ်မကြာခင်က ပိုပြီး​စိတ်အေး​​အေးချမ်းချမ်းရှိလာလို့ ပြန်ပြီး​ရေး​နေတာ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက 'အင်း' ဟုအသံပြုလိုက်သည်။ ထို့​နောက် ၎င်းတို့နှစ်​ယောက်လုံး စကားထပ်မ​ပြော​ပြန်တော့​ပေ။ အချိန်အ​တော်ကြာတဲ့အထိ ဖုန်းထဲမှ ၎င်းတို့၏အသက်ရှူသံကိုသာ ကြား​နေရသည်။ ထို့​နောက် ယွမ်ယယ်၏ ကီးဘုတ်​ပေါ်စာရိုက်သံတို့ ထွက်​ပေါ်လာခဲ့သည်။ သို့​သော် အံသြစရာ​ကောင်းသည်မှာ မည်သူကမှ ဖုန်းချမည့်အ​ကြောင်း မ​ပြောခဲ့ကြ​ပေ။ ဖန်း​ရှောက်ယိက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖုန်းကိုကိုင်ထားပြီး ယွမ်ယယ်က ဖုန်းကို နားနှင့်ပခုံးကြား ညှပ်ထား၏။ ၎င်းတို့နှစ်​ယောက်လုံး အဘယ့်​ကြောင့်ဖုန်းမချ​​သေး​ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်း​လင်းမသိနိုင်ပေ။ ဖြစ်နိုင်သည်မှာ ၎င်းတို့ဖုန်းချရန်​မေ့သွားခြင်း သို့မဟုတ် ၎င်းတို့နှစ်​ယောက်လုံး တစ်ဖက်လူ၏အသက်ရှူသံကို နား​ထောင်​နေချင်၍သာ။

အချိန်အ​​တော်ကြာပြီး​နောက် ယွမ်ယယ်က ​လေသံတိုးတိုး​လေးဖြင့် နူးညံ့စွာ​မေးလာ၏။ "အိပ်​ပျော်​နေပြီလား။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက ပြန်​ပြောလာသည်။ "ဟင့်အင်း။"

ယွမ်ယယ်တစ်​ယောက် ချက်ချင်းထရယ်​တော့သည်။ သူက​ ပြောလိုက်သည်။ "ငါက မင်းအိပ်​ပျော်သွားပြီထင်​နေတာ။ အရမ်း​​နောက်ကျ​နေပြီ ဘာလို့မအိပ်​သေးတာလဲ။ မနက်ဖြန် ရိုက်ကူး​ရေးရှိ​သေးတယ်မလား။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက မျက်လုံးများမှိတ်ထားပြီး သူ​၏လည်​စလုတ်က တစ်ချက်လှုပ်ခတ်သွား၏။ သူကလည်း ရယ်လိုက်ပြီး​နောက် ​ပြောလိုက်သည်။ "ကိုယ်အိပ်မ​ပျော်ဘူး။"

ယွမ်ယယ်၏စာရိုက်သံမှာ ချက်ချင်းရပ်တန့်သွား၏။ ဖုန်းတစ်ဖက်မှာ လုံးဝတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။ ထို့​နောက်ယွမ်ယယ်က လည်​ချောင်းရှင်းကာ ​ခေါ်လိုက်သည်။ "​ကော"

မီးခြစ်သံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရသည်။ ယွမ်ယယ်က ​ဆေးလိပ်မီးညှိကာ ​မီးခိုးတချို့ကို မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ ဖုန်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ထားပြီး ထိုင်ခုံ​အ​နောက်သို့မှီကာ ရုတ်တရက်​ပြောလာခဲ့သည်။ "...​တောင်းပန်ပါတယ်။"

ဖန်း​ရှောက်ယိ၏ မူလကမှိတ်ထား​သောမျက်လုံးများမှာ ပြန်ပွင့်လာ၏။ "ဘာလို့​တောင်းပန်​နေတာလဲ။"

ယ​နေ့ည​လေထုမှာ အလွန်​ကောင်းမွန်ပြီး ဖန်း​ရှောက်ယိက အလွန်နူးညံ့​နေ​သော​ကြောင့် ယွမ်ယယ်တစ်​ယောက် ရုတ်တရက် ထိုသို့​ပြောချင်လာခြင်းဖြစ်လောက်သည်။ ယွမ်ယယ်က ထိန်းချုပ်ထားခြင်းမရှိဘဲ ​နောက်ထပ်​စီးကရက်တစ်ရှိုက်ဖွာလိုက်၏။ "ဘာလို့လဲ​​ဆိုတာ... ငါလည်းမသိဘူး။ ကိစ္စ​တွေအများကြီးအတွက်ဖြစ်​လောက်မယ်။"

ဖန်း​ရှောက်ယိ၏စရိုက်အရ ထိုကဲ့သို့တုံ့ပြန်မှုမျိုးရလာလျှင် ပုံမှန်အားဖြင့် ထပ်​မေးမည်မဟုတ်​ပေ။ သို့​သော် ယ​နေ့မှာ​တော့ အံ့အားသင့်စရာ​ကောင်းစွာပင် သူ ဆက်ပြီးသိချင်လာခဲ့သည်။ "ဘယ်လိုမျိုးလဲ။"

ယွမ်ယယ်က ထို​နေရာတွင်ထိုင်ကာ ခပ်တိုးတိုးရယ်လိုက်၏။ ဖုန်းလိုင်းထဲမှ သူ၏ရယ်မောသံများက အချိန်နှင့်အမျှ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော လူတစ်ယောက်၏ အသံကဲ့သို့ဖြစ်​နေသည်။ "ဥပမာ ရှုပ်​ထွေးခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ​နေကလို​မျိုးအတွက် ထင်တာပဲ။ ငါ ငါ့ပါးသပ်ကို မထိန်းနိုင်ခဲ့မိဘူး။"

ထိုကိစ္စပြီး​နောက် သူတို့နှစ်ဦးကြားရှိ​လေထုက အနည်းငယ်​ ကြောင်​တောင်​တောင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် ယခုတွင် ယွမ်ယယ်က ထိုအ​ကြောင်းကို​ပြောလာခဲ့ပြီး​နောက် ထိုအဆင်မ​ပြေမှုတို့မှာလည်း လွင့်စင်သွား​တော့၏။ ဖန်း​ရှောက်ယိက​ ပြောလာသည်။ "အဲ့ဒါက မင်းရဲ့အမှားမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်အပြစ်ပါ။"

"အိုင်း ​အဲ့ဒါကိုမေ့လိုက်​တော့။" ယွမ်ယယ်က ​ရှေ့သို့ကိုင်းကာ ​ဆေးလိပ်ပြာများကို ခါလိုက်၏။ သူက​ ပြောလိုက်သည်။ "ငါတို့ အတူ​တူတောင်အိပ်ခဲ့ပြီးပြီပဲ။ ဘာလို့အဲ့အ​ကြောင်းကို​ ပြော​နေဦးမှာလဲ။ ငါတို့နှစ်​ယောက်လုံး ​တော်​တော်အရှက်မရှိတာပဲ။"

အရိုးသားဆုံး​ပြောရလျှင် ယ​နေ့မှာ ယွမ်ယယ်တစ်​​ယောက် အလွန်နူးညံ့​နေသည်။ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ သူ့ကိုယ်သူ​နှင့်​တောင် သိပ်မတူ​တော့​ပေ။ သူက နူးညံ့​နေပြီး ​ဒေါသဘာညာလည်းမရှိ​​ချေ။ သူ၏ကိုယ်ကိုဖုံးထား​သောအခွံများအား ဖယ်ခွာပြီး​နောက် ၎င်းအောက်မှာ နူးညံ့​သောအသား​လေးများသာ ကျန်​နေခဲ့​တော့သလိုပင်။

ယွမ်ယယ်​က​ ပြောလာသည်။ "သွားအိပ်​တော့။ ​စော​စောအနာယူပြီး ကျန်းမာ​ရေးဂရုစိုက်ဦး။ မင်းက ငယ်​တော့တာမဟုတ်ဘူး ယိ​ကော။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက ​ဖြေလိုက်၏။ "​ကောင်းပါပြီ။"

ယွမ်ယယ်က ရယ်လိုက်ပြီး ညင်သာစွာ​ပြောလာသည်။ "ဒါဆို အခုဖုန်းချလိုက်​တော့မယ်​နော်?"

ဖန်း​ရှောက်ယိက သူ့ကိုရယ်လိုက်၏။ ဖုန်းကိုဖြတ်၍ ထွက်​ပေါ်လာ​သော သူ၏ရယ်သံက အ​တော်​လေး​နွေး​ထွေး​နေခဲ့သည်။ "​အင်း ဟုတ်ပြီ။"

ယ​နေ့ညဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှုက သူတို့နှစ်ဦးလုံးအတွက် အ​တော်​လေးကို မထင်မှတ်ထားစရာပင်။ ယွမ်ယယ်က ထိုပုံကိုမြင်ပြီး​နောက် သူ၏ဦး​နှောက်ထဲ တစ်စုံတစ်ခုက ​နှောင့်ယှက်​နေခြင်း​ကြောင့် ဖုန်း​ခေါ်ခဲ့သည်။ ထိုဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှုအတွင်း ဖန်း​ရှောက်ယိက သူ၏စိတ်ကို ​ပျော့​ပျောင်း​စေခဲ့၏။ ဖန်း​ရှောက်ယိ၏စိတ်သ​ဘောထား​ကြောင့် ယွမ်ယယ် တစ်ဖက်လူကို​ခေါင်းငုံ့ရန် အစပျိုးမှုယူခဲ့သည်။ ထိုဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှုတစ်ခု​လေးက ၎င်းတို့နှစ်ဦးလုံးကို အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ စကားပြောဆိုနိုင်စေခဲ့သည်။ ပြတ်သားသောမှတ်ချက်များ၊ လျှို့ဝှက်လှောင်ပြောင်မှုများ သို့မဟုတ် ကျယ်လောင်သော ငြင်းခုံမှုများ မရှိခဲ့​ချေ။ ဖုန်းခေါ်မှုပြီးဆုံးသွားသောအခါ နှစ်ဦးစလုံး၏နှလုံးသားများက နွေးထွေးသွားခဲ့​လေသည်။

နောက်တစ်​နေ့မနက် ကျီ​ရှောင်​ထောင်း တံခါးက​နေဝင်လာ​သောအခါ ဖန်း​ရှောက်ယိမှာ အိပ်​ပျော်​နေဆဲပင်။ ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက မီးများဖွင့်လိုက်၏။ "ယိ​ကော ထရမဲ့အချိန်​ရောက်ပြီ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက မျက်​မှောင်ကြုတ်ကာ ထထိုင်လိုက်သည်။ "သိပြီ။"

ကျီ​ရှောင်​ထောင်းတစ်​ယောက် တစ်ဖက်လူ၏အဝတ်ကိုယူရန် သွားလိုက်​သော်လည်း သူ၏အတင်းအဖျင်းကြိုက်သည့်သဘာဝကို မထိန်းထားနိုင်ခဲ့​ပေ။ သူက ဖန်း​ရှောက်ယိကို အဝတ်များလှမ်း​ပေးရင်း ​မေးလိုက်၏။ "မ​နေ့ညက ဖုန်း​ခေါ်​တော့ ယယ်​ကောက ဘာ​ပြော​သေးလဲ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူက ​ဘောင်းဘီဝတ်ကာ ​ရေချိုးခန်းဆီဦးတည်လိုက်ရင်း ​ပြောလာ​လေ၏။ "သူက​မေးတယ်။ မင်းက ဒီရက်ပိုင်း ဘာလို့အရမ်းစိတ်ရှုပ်စရာ​ကောင်း​နေရတာလဲတဲ့။"

"....."

ကျီ​ရှောင်​ထောင်းတစ်​ယောက် '​ကောက ဒီ​နေ့ စိတ်အ​ခြေအ​နေ​ကောင်း​နေပုံပဲ၊ မနက်ခင်းမှာ အားအင်အပြည့်ပဲ။' ဟု သူ့ဘာသာသူ​ တွေးလိုက်မိသည်။

၎င်းတို့​တွေ ရိုက်ကူး​ရေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းအဆုံးသတ်ရန်လိုအပ်​နေဆဲပင်။ ဖန်း​ရှောက်ယိ၏မိတ်ကပ်မှာလည်း ​ရှောင်လွှဲလို့မရ​ပေ။ အဝတ်ဗလာဖြင့် ၎င်းတို့က အရင်ဆုံး​သွေးအတုများကို ထည့်ရသည်။ ဒဏ်ရာအတုများကို ပြုလုပ်ရသည်။ ထို့​နောက် အဝတ်အစားများဝတ်ဆင်ပြီး​သော်လည်း ထပ်ပြီးထည့်ရန် လိုအပ်​နေ​ဆဲပင်။ ရုပ်ရှင်ထဲတွင် သူက မျက်လုံးတစ်ဖက်ကွယ်​​နေ၏။ ထိုမျက်လုံးကို မိတ်ကပ်လိမ်းရန်မှာ အလွန်ခက်ခဲ​ပေသည်။ ရုပ်ရှင်ထဲတွင် ဇာတ်လမ်းတွဲများလို အ​ပေါ်ယံလိမ်းချယ်မှုမျိုး​လောက် မလွယ်ကူ​​ချေ။ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားများက အလွန်အ​သေးစိတ်ပြီး စံနှုန်းများလည်း မြင့်များ​လှသည်။ အ​သေးစိတ်အချက်အလက်များက အ​ရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။

​နောက်ဆုံးအခန်းမှာ အလွန်​ကြေကွဲဖွယ်​​ကောင်း​သောရိုက်ချက်ဖြစ်၏။ အဓိကဇာတ်​ကောင် ​သေခြင်း၊ မ​သေခြင်းအပြင် ၎င်းက တိုင်းပြည်တစ်ခုပြိုလဲပျက်စီးခြင်းဇာတ်ဝင်ခန်းဖြစ်​နေသည်။ ၎င်းတို့ ထိုအခန်းကို ရိုက်ကူးလို့မပြီးမချင်း ဖန်း​ရှောက်ယိ၏စိတ်အ​ခြေအ​နေက ​လေးလံ​နေရမည်ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ထိုထဲတွင် နစ်မြှုပ်ထားရမည်ဖြစ်သည်။ သူတို့ ရိုက်ကွင်းထဲ​ရောက်လာပြီး​နောက် မိတ်ကပ်လိမ်းရသည့်အချိန်က သူထိုဇာတ်​ကောင်ထဲဝင်သွားရန်အတွက် လုံ​လောက်​သောအချိန်ဖြစ်သည်။ အ​ခြေခံအားဖြင့် သူ မိတ်ကပ်လိမ်းပြီးချိန်၌ ဖန်း​ရှောက်ယိက ဖန်း​ရှောက်ယိမဟုတ်​တော့​ပေ။ သူ အဝတ်လဲခန်းထဲမှ ​လျှောက်ထွက်လိုက်သည်နှင့် သူက ဇာတ်ကားထဲမှ မျက်လုံးတစ်ဖက်ကွယ်​နေသည့် လှည့်လည်သွားလာသူသာ။

ထိုအခန်းကို သူ့အား မည်သူကမျှထပ်ရှင်းပြ​နေရန် မလိုအပ်​တော့​ပေ။ လက်ရှိတွင် ၎င်းတို့က သရုပ်​ဆောင်များ​ကြောင့် ပြဿနာများကြုံ​နေရခြင်းမဟုတ်ဘဲ တစ်ဖွဲ့နှင့်တစ်ဖွဲ့ကြား ပူး​ပေါင်းလုပ်​ဆောင်မှုနှင့် ကြိုတင်ခန့်မှန်း၍မရ​သောအ​ခြေအ​နေတို့​ကြောင့် ခရီးဖင့်​နေရခြင်းဖြစ်သည်။

ကန်းကျင့်​ဝေ​ရောက်လာ​သောအခါ ဖန်း​ရှောက်ယိက ဒါရိုက်တာ၏​ဘေးတွင်ထိုင်ကာ ​မော်နီတာမှ ပြန်လည်ပြသမှုကို ကြည့်​ရှုနေခဲ့သည်။ ၎င်းတို့က အခု​လေးတင် ဇာတ်ဝင်ခန်းတစ်ခုကို ရိုက်ကူးပြီး​သော်လည်း ယင်းက မ​အောင်မြင်ခဲ့​ပေ။ ​ဖောက်ခွဲ​ရေးက ထင်ထားသလိုပြုလုပ်ချက်မျိုး မဖြစ်ခဲ့​ဘဲ မြို့တံတိုင်းကမ​ပေါက်ကွဲသွားခဲ့​​ချေ။

ဖန်း​ရှောက်ယိက ​မော်နီတာ​ပေါ်ရှိ သရုပ်​​ဆောင်ငယ်​လေးကို ညွှန်ပြ၍ ​ပေပြာလိုက်သည်။ "​ရှောင်​ဝေ့ရဲ့အမူအရာက မှား​နေတယ်။ ကျွန်​တော့်စကား​တောင်မဆုံး​သေးဘူး သူက စငို​နေပြီ။"

အ​နောက်မှ သရုပ်​​ဆောင်ငယ်​လေးက ​ပြောလာ၏။ "ကျွန်​တော့်မျက်လုံးထဲ ခဲ​သေး​သေး​လေးဝင်သွားလို့မို့ပါ၊ ကျွန်​​တော် ဒီထက်ပိုပြီး ထိန်းထားချင်ပါ​သေးတယ်။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက သူ့ကို​ပြောလိုက်သည်။ "​နောက်တစ်ခါ အဲ့လိုအ​ခြေအ​နေမျိုးကြုံရရင် မင်း 'cut' လို့​အော်လိုက်လို့ရတယ်။ ​ဖောက်ခွဲတာမလုပ်ရ​သေးသ​ရွေ့ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွန်းအားမ​ပေးနဲ့။ အဲ့လိုဆို မင်းရဲ့မျက်လုံးထိခိုက်သွားလိမ့်မယ်။"

"​ကောင်းပါပြီ ​ရှောက်ယိ​ကော။" တစ်ဖက်လူက အလျင်အမြန်​ ခေါင်းညိတ်လာခဲ့သည်။

ထိုစဥ် ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက ဖန်း​ရှောက်ယိကို ​​အော်​ခေါ်လာ၏။ "​ကော၊ ကန်း​ကော လာပြီ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကန်းကျင့်​ဝေက လူငယ်​လေးတစ်​ယောက်နှင့် ​လျှောက်လာကာ ဒါရိုက်တာနှင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်၏။ "ဒါရိုက်တာရှင်း။"

ဒါရိုက်တာက ပြုံးလျက် သူ့ကို ပြန်နှုတ်တက်လိုက်သည်။ "အိုး၊ အလုပ်များတဲ့လူက​ ဒီ​ရောက်​နေတယ်လား။"

"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။" ကန်းကျင့်​ဝေက သူ့​ဘေးနားက လူငယ်လေးကို ​ရှေ့သို့တွန်းပို့ပြီး ဒါရိုက်တာကို ​ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်​တော် စာချုပ်အသစ်လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့က​လေးက ​လေ့ကျင့်မှုတစ်ချို့လိုအပ်​နေလို့ပါ။"

​လူငယ်​လေးက စိတ်အ​ခြေအ​နေ​ကောင်း​နေပုံပင်။ သူ၏ခန္ဓါကိုယ်အချိုးအစားက​ ကောင်းမွန်ပြီး သန့်စင်ကြည်လင်​သော မျက်နှာလည်းရှိသည်။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ အ​တော်​လေးနှစ်လိုဖွယ်​ကောင်း​ပေ၏။ သူက ယဥ်ယဥ်​ကျေး​ကျေးဖြင့် ​ပြောလာခဲ့သည်။ "မင်္ဂလာပါ ဒါရိုက်တာ။" ထို့​နောက် ​ဖန်း​ရှောက်ယိကို ​ခေါင်းညိတ်ပြလာ၏။ "မင်္ဂလာပါ ​ရှောက်ယိ​ကော။"

ဒါရိုက်တာက ပြုံးကာ ​ချီးကျူးခဲ့သည်။ "မဆိုးပါဘူး၊ ​အနာဂတ်မှာအရည်အချင်း​တွေထက်မြက်လာဖို့ အခွင့်အ​ရေး​တွေရ​အောင် သူ့ကို ငါ့ဆီပို့​ပေးလိုက်ပါလား။"

​လူငယ်​လေးက သူ၏နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွ​လေးဖိရင်း ယဥ်​ကျေးစွာပင် ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ "​ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒါရိုက်တာ။"

ကန်းကျင့်​ဝေက အထူးတလည် လာလည်ခြင်းမဟုတ်​ပေ။ ကွမ်တုံးသို့ခရီးသွားရင်း အပြန်တွင် ရိုက်ကွင်း၌ တစ်ရက်​လောက် ခရီးနားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါရိုက်တာကိုနှုတ်ဆက်ပြီး​နောက် ကန်းကျင့်​ဝေက ဖန်း​ရှောက်ယိနှင့် စကားစ​ပြော​တော့သည်။ သူက ​ဘေးတွင်ရပ်​နေ​သော​လူငယ်​လေးကို ​မေး​ငေါ့ပြလာ၏။ "မင်းကို သူ့အ​ကြောင်း အရင်က​ပြောဖူးတယ်​လေ။ မင်း ​​တွေ့ကြည့်ရ​အောင် သူ့ကို​ခေါ်လာလိုက်တာ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိမှာ မျက်လုံးတစ်ဖက်တည်းကိုသာအသုံးပြုနိုင်ပြီး အခြားတစ်ဖက်ကို ဖုံးထားဆဲဖြစ်၏။ သူက တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ​ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ "မဆိုးပါဘူး။ အခု​လော​လောဆယ်​တော့ ဘာမှမ​ပြောနိုင်​သေးဘူး။ ​ကောက ဒီလိုကိစ္စ​တွေကို ကိုင်တွယ်ရမှာပဲ။"

ကန်းကျင့်​ဝေက​ ပြောလိုက်သည်။ "ဒါရိုက်တာကျန်းရဲ့ရုပ်ရှင်အတွက် သူ့ကို မင်းနဲ့အတူ​ခေါ်သွား​စေချင်တယ်။ သူအရင်က တစ်ခါမှသရုပ်မ​ဆောင်ဖူးဘူး။ သူ့ကို နည်းနည်း​လောက် သင်​ပေးလိုက်ပါ။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက အသံပြုလိုက်၏။ "အဲ့မှာ လို​နေတဲ့ဇာတ်​ကောင်​နေရာ​တွေရှိ​သေးလားလို့ ​မေးပြီး သူတို့နဲ့​ဆွေး​နွေးကြည့်လိုက်​။"

ကန်းကျင့်​ဝေက ယခု အသက်​လေးဆယ်​ကျော်ရှိ​နေပြီဖြစ်သည်။ သူက များ​သောအားဖြင့် စတိုင်ပန့်နှင့် အဖြူ​ရောင်​ကော်လံပါတီရှပ်များကို ဝတ်ဆင်​လေ့ရှိသည်။ ယခု အပြင်ဘက်တွင် အ​တော်​လေး​အေး​နေရာ ကုတ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကိုလည်း ထပ်ဝတ်ထား​​သေးသည်။ သူ၏​ထောင့်ကျကျမျက်နှာက အ​တော်​လေးကြမ်းတမ်းကာ ခပ်တန်းတန်း​အမူအရာကို ဖြစ်​ပေါ်စေသည်။ သို့​သော် ဤနှစ်များအတွင်း သူ၏အဆင့်အတန်းကမြင့်မားကာ ထိုနယ်ပယ်တွင် အ​တော်​လေးနာမည်ရ​နေပြီဖြစ်၏။ အခြားသူများက သူ့နှင့်​ဘေးချင်းဖြတ်​လျှောက်လာချိန်တွင် ၎င်းတို့အားလုံးရပ်တန့်ကာ သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကြလိမ့်မည်သာ။

စာချုပ်အသစ်လက်မှတ်​ရေးထိုး​ထား​သော လူငယ်​လေးအ​ကြောင်း​ပြောပြီး​နောက် ကန်းကျင့်​ဝေက စီးကရက်တစ်လိပ်မီးညှိကာ ဖန်း​ရှောက်ယိကို ​ဘေးသို့ဆွဲ​ထုတ်ခေါ်လာသည်။ "ပြီးတော့ မင်းရဲ့အ​ခြေ​အ​နေ၊ ငါမင်းကို ကြို​ပြောထားမယ် မင်းပြင်ဆင်ထားဖို့လိုအပ်တယ်။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ "ကျွန်​တော့်ရဲ့ ဘာအ​​ခြေအ​နေလဲ။"

ကန်းကျင့်​ဝေက သူ့ကို​မေးခွန်း​လေးဖြင့် တုံ့ပြန်လိုက်၏။ "မင်းက မင်းရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကိစ္စကို ငါ့ကိုပြန်​မေး​နေတာလား။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက မျက်ခုံးပင့်ကာ ​မေးလိုက်သည်။ "ကွာရှင်းတာ?"

"အင်း ငါ့ကိုတစ်​ယောက်​ယောက်ကဆက်သွယ်လာတယ်။" ကန်းကျင့်​ဝေက​ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ "ပိုက်ဆံလိုချင်လို့။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက​ မေးလိုက်သည်။ "ဘယ်သူလဲ။"

"ကုမ္ပဏီ​အသစ်သေး​သေး​လေးပါ။ သူတို့မှာ အ​ကောင့်အတုပဲရှိတာ၊ လွှမ်းမိုးမှုများများစားစားရှိတာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့က ပိုက်ဆံ​တောင်းဖို့ ချိန်း​ခြောက်စာပို့လိုက်တာ။ မ​အောင်မြင်ခဲ့ရင် မင်းရဲ့အ​ခြေအ​နေကို သုံးပြီး ပြဿနာရှာလိမ့်မယ်။" ကန်းကျင့်​ဝေက​ ပြောလိုက်သည်။

ဖန်း​ရှောက်ယိက ​​မေးလိုက်၏။ "​ကော ဘယ်လို​ဖြေလိုက်လဲ။"

"ငါ ငြင်းလိုက်တာ​ပေါ့။" ကန်းကျင့်​ဝေက စီးကရက်ကို ပါးစပ်မှာ ကိုက်ထားပြီး ဖန်း​ရှောက်ယိကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ "မင်းတို့ရဲ့အ​​ခြေအ​နေကို တစ်သက်လုံးဖုံးကွယ်ထားလို့မရဘူး။ သတင်း​​​တွေ ဘယ်က​နေ​ပေါက်ကြားသလဲ​တော့ ငါတို့မသိ​ပေမဲ့ ဒီ​ခေတ်ကြီးမှာ သက်ရှိလူတိုင်း ကိုယ်​ရေးကိုယ်တာလျှို့ဝှက်ချက်ကိစ္စဆိုတာ မရှိ​တော့ဘူး။ လူတိုင်းသိ​နေတဲ့အခါ ထပ်ပြီး လျှို့ဝှက်ထားလို့လည်း အသုံးမဝင်ဘူး။ တစ်ရက်ကျ ကိစ္စ​တွေ ဖွင့်ထုတ်ခံရလိမ့်မယ်။ အဲ့ကျ တစ်​ယောက်မကတဲ့လူ​တွေက မင်းကို ​ဖော်ထုတ်လိမ့်မယ်​နော်။"

ဖန်းရှောက်ယိက ဘာမှပြန်မ​ပြော​ခဲ့ပေ။ သူက​ ခေါင်းငုံ့ပြီး တိတ်ဆိတ်​နေခဲ့သည်။ ထို့​နောက်တွင် သူက ​ပြောလိုက်သည်။ "အဲ့ဒါကို တစ်သက်လုံး လျှို့ဝှက်ထားလို့မှမရတာ။ သူတို့ဆန္ဒရှိသလိုလုပ်ကြပါ​စေ။"

ကန်းကျင့်​ဝေက မျက်​မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။ "မင်းတို့ရဲ့အ​ခြေအ​နေက ​သောက်ကျိုးနည်း ငါ့​ခေါင်း​ပေါ်ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ လက်နက်လိုပဲ။ ငါသာ အချိန်မီမဖယ်ရှားနိုင်ရင် အဲ့ဒါက ပြုတ်ကျလာပြီး ငါတို့အားလုံး​ခေါင်းပြတ်သွား​တော့မှာ။ ငါ PR ဌာနကို သတိ​ပေးထားတယ်။ ငါတို့မှာ အ​ရေး​ပေါ် အစီအစဥ်အတွက် ပြင်ဆင်ထားတယ်။ မင်းကြည့်လို့ရ​အောင် ​နောက်ကျပို့​ပေးလိုက်မယ်။ ဒါ​ပေမဲ့ အခု​တော့ ဒီကိစ္စကို စိုးရိမ်နေဖို့မလိုပါဘူး။ ကိစ္စ​တွေက လုံခြုံတယ်၊ ဒါ့​ကြောင့် မကြာခင်မှာ ​​ဖော်ထုတ်ခံရဖို့​တော့ မရှိဘူး။ အနည်းဆုံး ရှိုးထုတ်လွှင့်မှုပြီးတဲ့အထိ​တော့ ​သေချာ​ပေါက်မဖြစ်ဘူး။ အဲ့ဒါပြီးမှ ငါတို့​ဆွေး​နွေးကြတာ​ပေါ့။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက ​ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ "ဘယ်သူကမှ မလိမ်ညာသလို ကျွန်​တော်တို့က ဘာမ​ကောင်းတဲ့သတင်းမှ မထုတ်ဘူး။ အဲ့ဒါက ကွာရှင်းတာသက်သက်ပဲ။ လူ​တွေက သစ္စာရှိမှုအ​ကြောင်းကို ရက်နည်းနည်း​​လောက်​​တော့ ဆွေး​နွေး​နေကြလိမ့်မယ်။ သူတို့ဆန္ဒရှိသလို အတင်းအဖျင်း​တွေ​ပြောကြပါ​စေ။ တကယ့်သက်​ရောက်မှုလည်း ရှိလာမှာမှမဟုတ်တာ။ အဲ့ဒါက ​အေး​အေးချမ်းချမ်းလမ်းခွဲခဲ့ရုံပဲ။ ဘယ်သူ့အမှားမှဖြစ်​အောင်မလုပ်နဲ့။ ​သိတယ်မလား။"

ကန်းကျင့်​ဝေက ရယ်လိုက်၏။ သူက တစ်ဖက်လှည့်ကာဆဲ​ရေးလိုက်သည်။ "ယွမ်ယယ်အ​​ပေါ် အပြစ်ပုံမချဖို့မလား။ မင်း တည့်ပဲ​ပြောလိုက်ပါလားကွာ။"

ထို့​ကြောင့် ဖန်း​ရှောက်ယိက သု့ကိုထပ်​ပြောလိုက်​လေ၏။ "အင်း၊ သူက ဒီနယ်ပယ်ကမဟုတ်ဘူး။ ဒါ့​ကြောင့် ဒီလိုအရာ​တွေကို သူ နားမလည်ဘူး။ သူ့ကို အပြစ်ပုံချတာမျိုး မလုပ်နဲ့။"

ဖန်း​ရှောက်ယိက မျက်နှာတွင်အမူအရာမရှိဘဲ နွမ်းနယ်နေသည့် သူရဲကောင်းဓါးသမားတစ်ယောက်ပုံစံကို တပ်တင်ထားဆဲပင်။ သူ စကား​ပြော​သောအခါ ​လေသံမှာ ​ပေါ့ပါး​​နေသော်လည်း သူဘာပဲ​ပြော​ပြော သူ့တွင် အဓိကအချက်တစ်ချက်သာရှိသည် - PR ၏ အစီအစဥ်ကို သာမန်အတိုင်းသာလုပ်ရန်၊ ယွမ်ယယ်ကို အပြစ်ပုံချခြင်းမလုပ်ရန်သာ။

ကန်းကျင့်​​ဝေက ရယ်ကာ သူ့ကိုဆူလိုက်သည်။ "မင်းက တကယ့်သူရဲ​ကောင်းလို ​ဖြောင့်မတ်ပြီး နူးညံ့သိမ်​​မွေ့တဲ့လူလို ပြုမူ​နေတာပဲ။ ဘာလဲ၊ ငါက အပျင်းတစ်​နေပြီး လုပ်စရာမရှိဘူးလို့ထင်​နေတာလား။"

ဖန်း​ရှောက်ယိကလည်း ပြုံးလိုက်ပြီး အခြားဘာမှမ​ပြော​တော့​ပေ။

ထို​နေ့လယ်က ကန်းကျင့်​ဝေသည် ပြန်မသွားခဲ့​ပေ။ သူ့မှာ ဖန်း​ရှောက်ယိနှင့်​ ဆွေး​နွေးစရာကိစ္စများရှိ​နေ​သေး၏။ ​နေ့ခင်းတွင် သူက စာချုပ်သစ်လက်မှတ်ထိုးထား​သော ထို​လူငယ်​​လေးအား ဖန်း​ရှောက်ယိသရုပ်​ဆောင်သည်ကို ကြည့်ရန် သူနှင့်အတူ ရိုက်ကွင်းသို့​ခေါ်လာခဲ့သည်။ ထို​လူငယ်​လေး၏အမည်က ယန်စစ်ရန်ဖြစ်သည်။ သူက ငယ်ရွယ်သည့်ပုံ​ပေါ်​သော်လည်း နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိပြီဖြစ်၏။ ကန်းကျင့်​ဝေက သူ့ကို​ပြောလိုက်သည်။ "လုံ့လစိုက်ထုတ်ပြီး သူ့ဆီကနေ ဘယ်လိုလုပ်ဆောင်ရမလဲဆိုတာ သင်ယူထား။ သူက မင်းအသက်အရွယ်တုန်းကဆို ဝေဟွားက အသိအမှတ်ပြုထားတဲ့ အမျိုးသားဇာတ်ဆောင်​တောင်ဖြစ်နေပြီ။"

ယန်စစ်ရန်က ​ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ "ဟုတ်ကဲ့ပါ ဥက္ကဌကန်း။"

ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက မျက်နှာတွင် အပြုံးပန်းဆင်လျက် အ​ပြေး​လေးလာကာ ကန်းကျင့်​ဝေကို နှုတ်ဆက်လာ၏။ "မင်္ဂလာပါ ကန်း​ကော။"

"ငါ့ဖင်ကြီးကို မင်္ဂလာပါလား။ ငါ မင်းကို အကြိမ်တိုင်း​ပြော​နေရတာ၊ ငါ့ဆီလာပြီး လူသစ်​လေး​တွေကို​လေ့ကျင့်​ပေးဖို့ ကူညီပါလို့ဆိုတာကို မင်းက နား​လေးချင်​ယောင်​ဆောင်​နေတယ်။" ကန်းကျင့်​ဝေက ဆူလိုက်သည်။

"ကျွန်​တော် ထပ်ပြီးလေ့ကျင့်မ​ပေးနိုင်​တော့ဘူးလို့။ ကျွန်​တော့်​ကောက​ ကျွန်​တော်မရှိရင် အသက်ရှင်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။" ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက ထိုသို့​ပြော​နေရခြင်းကို ရှက်​တောင်မရှက်​ပေ။ "ကျွန်​တော့်​ကောက အသက်အရွယ်လည်းရ​နေပါပြီ။ သူက လက်​ထောက်​တွေ​ပြောင်းတာကို အသားမကျဘူး​လေ။"

ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက ကန်းကျင့်​ဝေနှင့်စကား​ပြော​နေစဥ် မိတ်ကပ်လက်​ထောက်က ​ပြေးလာပြီး သူ့ကို​ပြောလာ၏။ "​ထောင်းကော၊ တစ်​ယောက်​ယောက်က တစ်ခုခုပို့လိုက်တယ်။ အစ်ကိုလက်ခံယူပြီး လက်မှတ်ထိုး​ပေးဖို့အတွက် ​စောင့်​နေပါတယ်။"

"ဘာကြီးလဲ။" ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက ထို​နေရာသို့​လျှောက်သွားရင်း​ မေးလိုက်သည်။ သူက ​နောက်လှည့်ကာ ကန်းကျင့်​ဝေအား လက်ပြနှုတ်ဆက်လိုက်၏။

ထို​နေ့​ရိုက်ကူး​ရေးပြီး​နောက် ကန်းကျင့်​ဝေတစ်​ယောက် ဖန်း​ရှောက်ယိတွင် ဘယ်တစ်ဖက်၊ ညာတစ်ဖက်ဖြင့် လျှပ်စစ်အပူ​ပေးစက်နှစ်လုံးရှိ​နေသည်ကို သတိပြုမိလိုက်သည်။ သူက မျက်လုံးမှိတ်ကာ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်​နေပြီး လက်​ထောက်က မိတ်ကပ်ဖျက်​ပေးမည်ကို ​စောင့်​နေ၏။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ခမ်းနားသည့်မြင်ကွင်းတစ်ခုနှယ်။ ကျီ​ရှောင်​ထောင်းက ထိုအပူ​ပေးစက်နှစ်ခုလုံးမှာ သူ၏ယယ်​ကောဆီမှ လက်​​ဆောင်များဖြစ်ကြောင်း​ပြောပြခဲ့​လေ၏။

ကန်းကျင့်​ဝေက ခဏ​လောက် စိုက်ကြည့်​နေခဲ့သည်။ သူက တစ်ချက်​လှောင်ရယ်လိုက်ပြီး ​ဆေးလိပ်​သောက်ရန် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

၎င်းတို့နှစ်​ယောက်က ကိစ္စများကို မည်သို့​မွှေ​နှောက်ရမည်ကို ​သောက်ကျိုးနည်းသိကြ၏။ သို့​သော် အဆုံးတွင် မည်သူက ဒုက္ခ​ရောက်ရသနည်း။

-နှစ်​ယောက်လုံး ​​သောက်ရူး​တွေ။

*****