Chapter 30.1
“ထွက်ပြေးဖို့အခွင့်အရေးယူသွားတယ်”
ရင်ပြင်ရှိ နားကန်းစေသော တေးဂီတသည် ရှန်ချီဟွမ်း၏ ဗုံလိုခုန်နေသော နှလုံးသားကို မဖုံးကွယ်နိုင်ခဲ့ပဲ လူများသော ထိုကဲ့သို့နေရာများတွင် ဒီလိုအရာမျိုးလုပ်တာက သူ့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။ ထိုအရာကိုလုပ်ပြီးနောက် သူက နောင်တနည်းနည်းရသည်။ ဒါတွေအားလုံးက ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုမြှူစွယ်နေလို့ဖြစ်ပြီး ရည်ရွယ်သည်ဖြစ်စေ မရည်ရွယ်သည်ဖြစ်စေ အရိပ်အမြွက်ပြနေလို့ဖြစ်သည်။ မဟုတ်ရင် သူက ထိုကဲ့သို့ စိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မိမှာမဟုတ်ပေ။
တခြားတစ်ဖက်တွင် ရှန်းယုဟန်က သူ၏နီရဲနေသောပါးပြင်ကို ပြေလျော့စေရန် အေးစက်သော လက်များကို အသုံးပြုခဲ့ပြီး သူက ဘောလုံးနဲ့ကစားချင်စိတ်တောင် ပျောက်သွားခဲ့သည်။ သူတွေးနိုင်တာက ပုစဥ်းတစ်ကောင်က ရေကိုထိလိုက်သည့်အလား ဖြစ်ခဲ့သော ရှန်ချီဟွမ်း၏အနမ်းဖြစ်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်က ခုံတန်းလျားပေါ်မှာ အတွေးတစ်ခုစီနှင့်တိတ်တဆိတ်ထိုင်နေသည်။
ရှန်းယုဟန်၏ မျက်နှာပေါ်က အပူချိန်က ကျဆင်းမသွားပဲ ရှန်ချီဟွမ်းကတော့ သူ့မျက်နှာကို တင်းထားသည်။
ရင်ပြင်နာရီက ၇နာရီမှာရပ်နေပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သူ၏အတွင်းစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်ကို မေးလိုက်သည်။ “မင်းမြင်ချင်တာရှိသေးလား?”
ရှန်းယုဟန်က လမ်းသိပ်မလျှောက်တာ ကြာနေပြီဖြစ်၍ သူ့ခြေထောက်တွေကို သိမ်မွေ့စွာမတ်ထားပြီး တစ်ညနေလုံးလမ်းလျှောက်ပြီးနောက် သူ့ခြေထောက်တွေက နာကျင်နေသဖြင့် ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ “မရှိတော့ဘူး။”
“ဒါဆိုအိမ်ပြန်မယ်” ရှန်ချီဟွမ်းက ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကိုကြည့်ပြီး ရှန်းယုဟန်ကို တိုက်ရိုက်မကြည့်ပဲ ထိုသည်မှာ သူပင်ပန်းနေလို့မဟုတ်ပဲ ထွေရာလေးပါးစားထား၍ ဗိုက်တင်းနေလို့ဖြစ်နိုင်သည်။ “မင်းမကြည့်ချင်တော့ရင် အိမ်ပြန်မယ်၊ တစ်ခုခုစားချင်လား? မုန့်နည်းနည်းဝယ်သွားလို့ရတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က မနီးမဝေးမှလူတစ်ယောက် သကြားလုံးရောင်းတာကိုကြည့်နေပေမယ့် ထပ်မစားနိုင်တော့သဖြင့် သူက ရှန်ချီဟွမ်းကို တိုးတိုးလေးမေးလိုက်သည်။ “ ကျွန်တော်တို့ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်လာဦးမှာလား?”
“အင်း ရာသီဥတုနွေးလာရင်ပြန်လာမယ်၊ သွားစို့” ရှန်ချီဟွမ်းက ထိုစကားပြောပြီးနောက် မတ်တပ်ရပ်ကာ သူက သူ့အိပ်ကပ်ထဲလက်ထည့်ပြီး ရှေ့ကိုလျှောက်သွားကာ သူ၏ စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်ခဲ့သော အပြုအမူကို ဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။
လေကိုတားဆီးမယ့်သူမရှိ၍ ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာက အေးစက်နေပြီး ခဏလောက်အံ့အားသင့်နေကာ သူ့ယောကျာ်းက လေကိုကာပေးထားသဖြင့် သူက စိတ်ကြည်လင်စွာ ရှန်ချီဟွမ်းအနောက်ကလိုက်နေခဲ့သည်။ ရှန်ချီဟွမ်းက သူလမ်းလျှောက်မြန်နေတာကို သတိထားမိပြီး အရှိန်လျှော့ကာ သူ့ကိုစောင့်နေသည်။
သူတို့လက်ထပ်ပြီးသည့်နေ့ကတည်းက ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ထက်ခြေတစ်လှမ်းအမြဲနောက်ကျနေသော ရှန်းယုဟန်ကို စောင့်နေခဲ့သည်။ သို့သော် သူစောင့်နေတိုင်း ရှန်းယုဟန်က မှီသွားပြီး နှစ်ယောက်လုံးက တူတူလျှောက်လှမ်းလေ့ရှိသည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ၏တစ်နေ့တာခရီးစဥ်ကို တွန့်ဆုတ်စွာအဆုံးသတ်လိုက်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြေဖဝါးများနီမြန်းနေရုံမက နွမ်းနယ်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ရေချိုးနေစဥ် နာလာလို့ငိုမိသွားပေမယ့် သူ့ခင်ပွန်းကတော့ အဆင်ပြေနေပုံရသည်။
ရေချိုးပြီးသည့်ရှန်းယုဟန်က မွှေးကြိုင်နေပြီး သူက ရှန်ချီဟွမ်းကိုရှာရန် သူ့ရနံ့ကို သယ်ဆောင်လာသည်။
ထိုအချိန်တွင် ရှန်ချီဟွမ်းက ဝီချက်မှတစ်ဆင့် ဧည့်ခန်းထဲမှာ သူ့သူငယ်ချင်းများနှင့် စကားစမြည်ပြောနေပြီး သူက သူ့ကုတ်အင်္ကျီကိုမဝတ်ထားပဲ ခြေထောက်တုန်နေသော ရှန်းယုဟန်ကိုတွေ့တော့ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် မကျေနပ်မှုဖြတ်ပြေးသွားသည်။
“မင်းအအေးထပ်မိပြန်ပြီလား?” ပြောပြီးသည်နှင့် သူက စိုးရိမ်စွာမေးလိုက်သည်။ “ရေချိုးခန်းထဲမှာ ချော်လဲခဲ့တာလား?”
ရှန်းယုဟန်က ညအိပ်ဝတ်ထူထူကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး အိမ်မှာ အပူပေးစက်ဖွင့်ထားပြီး တကယ်မအေးတာကြောင့် သူက ရှန်ချီဟွမ်းဘေးမှာလာထိုင်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “မဟုတ်ပါဘူး၊ ခြေထောက်နာပြီး အရေကြည်ဖုထွက်နေလို့ပါ”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏မျက်လုံးများကို ကြည့်လိုက်သည်။ “ဒီတော့”
ရှန်းယုဟန်က အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ သွယ်ဝိုက်ပြောလိုက်သည်။ “အရေပြားကကွာနေပြီး ရေထိရင်နာတယ်၊ ဒါကြောင့်ဆေးလိမ်းဖို့လိုတယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ခြေထောက်ကို ဒေါသတကြီးကြည့်လိုက်သည်။ “ငါက မင်းရဲ့ကလေးထိန်းလား၊ ဆေးကို ကိုယ်တိုင်မရှာပဲ ငါ့ကိုလာရှာနေတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ခြေထောက်ကိုခါယမ်းကာ ချည်သားဖိနပ်ပေါ်က ယုန်ဖြူက ထင်းနေပြီး သူတို့ဝယ်လာပြီး တီဗီဘေးမှာချိတ်ထားသော ယုန်ဖြူပူဖောင်းနှင့်ဆင်သည်။
သူက သတိထားပြီးပြောလိုက်သည်။ “ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ယောကျာ်းလေ၊ ကလေးထိန်းမဟုတ်ဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ဖုန်းကိုချကာ သူ့အတွက် ဆေးသွားယူပေးလိုက်သည်။
သူက ဆေးယူလာပြီး ရှန်းယုဟန် ကိုယ်တိုင်လိမ်းနိုင်ရန် ပြင်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရှန်းယုဟန်၏အကြည့်အောက်တွင် ကြိတ်မှိတ်အားစိုက်ကာ ပုလင်းအဖုံးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဂွမ်းစကိုယူလိုက်သည်။
“မင်းခြေထောက်ကို ငါ့ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်၊ ဆေးလိမ်းပေးမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်းကို ခြေထောက်ပြရတာ စိတ်ထဲမထားပဲ ဖိနပ်ချွတ်လိုက်ပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်း၏ ပေါင်ပေါ်မှာတော့ ခြေထောက်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းတင်လိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ခြေဖမိုးကိုဖိကာ နောက်ဆုံးအကြိမ် ခြေထောက်ဆေးပေးစဥ်က သေချာမကြည့်ခဲ့ပေမယ့် ဧည့်ခန်းထဲက အလင်းရောင်က သိသိသာသာ တောက်ပနေသဖြင့် ရှန်းယုဟန်၏ခြေထောက်က ဖြူရှင်းနေကာ ခြေသည်းများက ညီညီညာညာ ညှပ်ထားသည်။
သူက ဝါဂွမ်းကို ဒဏ်ရာပေါ်ပွတ်လိုက်ပြီး အေးစက်မှုက ရှန်းယုဟန်၏ ခြေချောင်းများကို ကွေးသွားစေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့လှုပ်ရှားမှုကို အရှိန်လျှော့ကာ သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “အရမ်းနာလား?”
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းအုံးကိုဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို ဖုံးထားကာ လှပသောမျက်ဝန်းတစ်စုံကိုသာ ဖော်ထားသည်။ “သိပ်မနာပါဘူး။”
“မင်းအပြင်မှာ ထပ်လည်ပတ်ချင်သေးလား ကြည့်ကြသေးတာပေါ့၊ တစ်ညနေလုံး ရပ်တောင်မရပ်ဘူး၊ မင်းကိုအိမ်မှာချည်ထားသင့်တယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ပါးစပ်ကသာ မာထန်သောစကားလုံးများကို ပြောနေပေမယ့် သူ့လှုပ်ရှားမှုက အလွန်နူးညံ့နေပြီး သူက ရှန်းယုဟန်အတွက် လိမ်းဆေးကို တိုက်ရိုက်လိမ်းပေးလိုက်သည်။ ထိုစဥ် ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုကြည့်နေပြီး ဘာမှမပြောတော့ပေ၊ နာလည်းမနာတော့ပဲ ဆေး၏အေးမြမှုသာ ကျန်နေခဲ့သည်။
အတိတ်မှာ သူအိမ်မှာရှိစဥ် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရတိုင်း ကျန်းမာရေးကိုဂရုမစိုက်ခဲ့ပေ။ ဒုတိယအစ်ကိုက သူ့ကိုလာတွေ့ကာ အမြဲဆူလေ့ရှိပြီး သူက ထိုကြိမ်းမောင်းမှုများကို နားထောင်တိုင်း အိပ်ချင်လာခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဆူပူတတ်သူမဟုတ်ပဲ စကားအနည်းငယ်သာပြောခဲ့ပေမယ့် သူကလည်း သူ့မိဘတွေအနားမှာရှိနေသလို ရင်းနှီးမှုကို ခံစားမိသည်။ အနာဂတ်မှာ သူ့မိသားစုကို သိပ်လွမ်းနေတော့မှာမဟုတ်ပေ၊ အကြောင်းမှာ သူ့မိသားစုဝင်နှင့်တူသော သူ့ခင်ပွန်းရှိနေလို့ပင်၊ မဟုတ်သေးဘူး၊ သူ့ခင်ပွန်းက သူ့မိသားစုပဲ။
ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးမှာ ဆေးလိမ်းပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် သူ့ကိုကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး သူ့အကြည့်ကြောင့် အနည်းငယ်နေရခက်ကာ ခြေထောက်ကို ညင်ညင်သာသာ တွန်းဖယ်လိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဂွမ်းကို အမှိုက်ပုံးထဲထည့်ကာ ဂုဏ်ယူသလိုပြောလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ၊ သွားအိပ်တော့”
သို့သော် ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းအုံးကိုဖက်ကာ မလှုပ်မယှက် ရှန်ချီဟွမ်းကိုကြည့်နေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အပြုအမူကြောင့် နေရခက်နေသည်။ “ဘာကြည့်နေတာလဲ?”
ရှန်းယုဟန်က ဖျော့တော့တော့ပြုံးပြလိုက်သည်။ “အရင်ကဆို ဖျားနေရင် ဒါမှမဟုတ် ဒဏ်ရာရရင် ကျွန်တော့်မိသားစုဆူမှာမို့ သူတို့အကြောင်းတွေးနေတာ။ ယောကျာ်း၊ ခင်ဗျားက သူတို့နဲ့တူတယ်၊ ကျွန်တော့်အပေါ်အရမ်းကောင်းတာပဲ။”
ရှန်းယုဟန်၏မိသားစုကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက မရင်းနှီးသလို နားလည်းမလည်ပေမယ့် သူပြောတာကိုနားထောင်ကြည့်တော့ မိသားစုဝင်ကြားမှာ နွေးထွေးမှုရှိတာကို တွေ့ရသည်။ ယင်းမှာ ရှန်ချီဟွမ်း မကြုံဖူးသည့်အရာဖြစ်လို့ သူကထပ်တူမခံစားနိုင်ပေမယ့် သူက ရှန်းယုဟန်၏ အမှတ်တရကိုတော့ နှောင့်ယှက်မှာမဟုတ်ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက ချီးကျူးခံရတာကို နေရခက်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာ နည်းနည်းစိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ “ဘာကောင်းတာလဲ”
သူက ရှန်းယုဟန်ကို တကယ်ကောင်းပေးတာလား?
သူက သူ့ကိုအင်္ကျီတွေအများကြီးဝယ်ပေး၊ စျေးဝယ်ထွက်ပေးပြီး ပန်းချီကားနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကူညီပေးလို့ဖြစ်မည်။
တကယ်တော့ ရှန်းယုဟန်က အင်တာနက်ဆယ်လီပန်းချီကားကိုလည်း ဆွဲနိုင်ပြီး စျေးနှုန်းကလည်း တစ်သန်းအထိမြှင့်တက်ခဲ့သည်။ ထိုသည်မှာ သိပ်မဆိုးတာကြောင့် သူ့အပေါ် နည်းနည်းကောင်းပေးတာက ကိစ္စကြီးမဟုတ်ပေ။
“အရမ်းကောင်းတယ်” ရှန်းယုဟန်က စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သူဒီကမ္ဘာကိုရောက်လာပြီးနောက် ကောင်းပေးခဲ့သော ပထမဆုံးလူဖြစ်ကာ သူ့မှာ အရည်အချင်းအများကြီးရှိသည်။ “ခင်ဗျားက လူကောင်းတစ်ယောက်ပါ။”
လူကောင်းဖြစ်ကြောင်းကတ်ကို ရုတ်တရက်ထုတ်ပေးခံခဲ့ရသော ရှန်ချီဟွမ်းက ပိုပိုရှက်ရွံ့လာသည်။ သူ့ကိုဘယ်သူမှအဲ့လိုမချီးကျူးဖူးပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက ချောင်းဟန့်ကာ ပြောလိုက်၏။ “ငါ့ကိုချီးကျုးဖို့မလိုပါဘူး။ သွားအိပ်တော့၊ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားသောက်လိုက်ဦးမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ဖုန်းပေါ်က သူငယ်ချင်းအကြောင်းကို တွေးမိသွားပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်းအပြင်ထွက်တာကို မတားခဲ့ပေ။ သို့သော် သူ့မျက်လုံးများမှာ စိုးရိမ်မှုနဲ့ပြည့်နေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့လက်ပေါ်က လိမ်းဆေးကို ဆေးကြောလိုက်ပြီး ကုတ်အင်္ကျီကိုယူကာ အပြင်ထွက်မလို့လုပ်စဥ် ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို မျက်လုံးရွဲများနှင့် ကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ပြီး သူပြောချင်တာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသည်။ သူက မသိစိတ်ဖြင့် သူ့ကိုကတိပေးလိုက်သည်။ “ဒီတိုင်းသောက်ရုံပါပဲ၊ တခြားမပါဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က ခြုံထည်ယူဖို့ စင်ကိုလျှောက်သွားပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကို ခြုံပေးလိုက်သည်။ “ဒါဆို.. ယောကျာ်း၊ အိမ်ကိုစောစောပြန်လာနော်၊ နောက်ကျတဲ့ထိသောက်ပြီး မူးမလာပါနဲ့”
ရှန်ချီဟွမ်းက ခေါင်းငုံ့ကာ ခြုံထည်ပတ်ပေးတာကို ခံလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ၊ မမူးစေရဘူး။”
ထို့နောက် သူက မောင်းထွက်သွားပြီး မထွက်ခင် ကြမ်းပြင်မျက်နှာကျက်ဆက်ပြတင်းပေါက်မှ ရပ်ကြည့်နေသော ရှန်းယုဟန်ကို ကြည့်သွားသည်။
ကားမောင်းထွက်သွားပြီးနောက် သူက အကူအညီမဲ့စွာပြုံးလိုက်သည်။ “တကယ်ပါပဲ”
အဲ့ဒီမှာ ဝမ်ဖူရှီးလိုရပ်နေတယ်။
(ဟောင်ကောင်တောင်ကုန်းပေါ်က ကျောက်တုံးကိုပြောတာပါ။)
–
သူထွက်သွားပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်က အထဲဝင်ကာ ကုတင်ပေါ်တက်သွားသည်။
သူက စောင်နှင့်ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့်လုပ်နေပြီး အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ သူ့ခင်ပွန်းက ဘယ်သူနဲ့ပျော်နေမလဲ၊ ဘယ်လိုဂိမ်းမျိုးကစားနေမလဲ၊ သူ့ကိုအဖော်ပြုပေးနေသော စားပွဲထိုးရှိနေမလား စဥ်းစားနေသည်။ သူတို့က သူ့လက်မောင်းထဲ ပစ်ဝင်သွားရင် ရှန်ချီဟွမ်းက ဘယ်တစ်ယောက် ညာတစ်ယောက် ဖက်ထားနိုင်မလား။
သူက သူ့ခင်ပွန်း ဒီနေ့တစ်ညလုံး အပြင်မှာနေမလား စိုးရိမ်နေသည်။
ယနေ့ညက နမ်းခဲ့သောအနမ်းကိုပြန်သတိရကာ ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်းက စိတ်နှစ်ခွဖြစ်နေတာမဟုတ်ပဲ သူ့ကိုနည်းနည်းသဘောကျနေသည်ဟု ခံစားမိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက သူ့ရဲ့ကြင်စဦးဇနီးပဲလေ။
ခင်ပွန်းက အရမ်းတော်လွန်းနေတာ စိတ်ပျက်ဖို့ပင်ကောင်းသည်။
–
ရှန်းယုဟန်ကြောင့် ပြေးလွှားရတာ ပင်ပန်းနေသော ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့သူငယ်ချင်းများနှင့် ချိန်းထားသောနေရာကိုလာခဲ့ပြီး ထိုနေရာမှာ အရင်တစ်ခေါက်ကလို ရှုပ်ထွေးသောဝန်ဆောင်မှုများမရှိပဲ လေးနက်သော နေရာဖြစ်သည်။
သို့သော် မိသားစုမရှိ၊ အလုပ်အကိုင်မရှိသူများက သူငယ်ချင်းနှင့် ချစ်သူများကိုခေါ်လာကာ ရှန်ချီဟွမ်းကသာ တစ်ယောက်တည်းလာတာဖြစ်သည်။
သူက ရောက်လာတာနဲ့ လူအားလုံး၏ အာရုံစူးစိုက်မှုဗဟိုချက်ဖြစ်လာသည်။
လျှိုထန်က ရှန်ချီဟွမ်းဘေးက ခုံမှာထိုင်နေသည်။
ဒီနေ့လာခဲ့သော လူများက အတူကစားလေ့ရှိသော မိတ်ဆွေများဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းသိကြသည်။
လူတိုင်းက ယနေ့ဖျော်ဖြေရေး သတင်းခေါင်းစီးပိုင်းက သူ့ပုံရိပ်ကိုသိနေကြပြီး သတင်းကောင်းက တံခါးအပြင်ကိုမကျော်ပဲ သတင်းဆိုးကတော့ မိုင်ထောင်ချီပျံ့နှံ့လေ့ရှိသည်။
သူငယ်ချင်းများက ဖြစ်စဥ်အသေးစိတ်ကို မေးလာကြပြီး ထိုအတင်းအဖျင်းက သူတို့သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းပေးမယ့် နည်းတစ်ခုဖြစ်သည်။
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ရှန်ချီဟွမ်းကို မေးခဲ့သည်။ “ညီအစ်ကိုဟွမ်း.. ဗီဒီယိုထဲမှာ မင်းလူတစ်ယောက်ကို ကာကွယ်ပေးနေတာကိုတွေ့ခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒါဘယ်သူလဲ၊ ငါတို့နဲ့မိတ်ဆက်ပေးဖို့ ဘယ်ချိန်ခေါ်လာမှာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက တည့်ပြောလိုက်သည်။ “မင်းတို့ခယ်မလေး”
သူ့သူငယ်ချင်းက သူနောက်နေတာဟု တွေးခဲ့သည်။ “အဲ့ဒါလည်း အမှားဖြစ်ပုံမရပါဘူး။”
လျှိုထန်က ပြုံးလိုက်ပြီး အနီးနားမှာ သွားသောက်ဖို့ ပြောလိုက်သည်။ သူက ရှန်ချီဟွမ်းနဲ့ စကားနည်းနည်းပြောချင်နေသည်။ “အဲ့ဒါက ခယ်မလေးလား၊ ဒါကြောင့် မီဒီယာတွေ ပုံရိုက်လို့မရအောင် တားခဲ့တာလား?”
“ဒီလိုဖြစ်သွားတယ်။” ရှန်ချီဟွမ်း၏မျက်လုံးထဲမှာ ရှန်းယုဟန်၏မျက်မှာက နုနယ်လွန်းပြီး သူ့ထက် ခုနှစ်နှစ်တောင်ငယ်သည်။
“အတည်လား?” လျှိုထန်က သူ့ဆံပင်ကိုညှပ်ထားတာ မကြားသေးတာကြောင့် လက်တစ်ချောင်းနဲ့ ကွေးလိမ်မနေနိုင်တော့ပေ။ “သူ့ပန်းချီက တကယ်ကိုချစ်စရာလေး၊ ငါတွေ့တုန်းက အိမ်မှာချိတ်ထားဖို့တောင် ဝယ်ချင်ခဲ့တာ၊ မင်းက အနုပညာကျောင်းသားလေးကို တွေ့ခဲ့မယ်လို့ မထင်ထားဘူး။ မင်းအိမ်ကတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ? ဆက်ပေါင်းမှာလား?”
“အင်း” ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထန်ပြောခဲ့သော အနုပညာကျောင်းသားနှင့် အိမ်ကတစ်ယောက်ကို ခွဲခြားမနေတော့ပဲ သူတွေးနေတာက အိမ်ကတစ်ယောက်နဲ့ အနုပညာကျောင်းသားက တူတူပဲဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်မှာ အနုပညာပါရမီရှိသည်။ “ငါသူ့ကိုဆက်မပေါင်းရင် ငါ့ဆီလာပြီး ငိုပြလိမ့်မယ်။” သူငိုရင် ချော့ဖို့မလွယ်ဘူး။
“မင်းရဲ့ဒီနေ့သတင်းနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အရမ်းဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာနော်၊ မင်းသူငယ်ချင်းလေးရဲ့ ပန်းချီကားက နာမည်ကြီးလာပြီး မင်းလည်း ဖောက်ပြန်နေတယ်လို့ သံသယဝင်ခံရနေရတယ်။ ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ စဥ်းစားပြီးပြီလား?” သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ လျှိုထန်က သူ့အတွက် စိတ်ပူနေခဲ့သည်။
“အခြေအမြစ်မရှိတာတွေကို ဖြေရှင်းဖို့မလိုဘူး။ ငါက အနုပညာရှင်လည်းမဟုတ်ဘူး။ သတင်းထောက်တွေက သူတို့ရေးချင်တာကို ရေးနိုင်တယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ဝိုင်တစ်ငုံသောက်ပြီး ဒီကိုမရောက်တာကြာပြီဖြစ်၍ လျှိုထန်အနားက လူတွေကိုတောင် မမှတ်မိတော့ဘူးလို့ တွေးနေသည်။
“ဒါပေမယ့် မင်းမိသားစုရဲ့ သခင်ကြီးက အဲ့ဒီမဒမ်တွေကြောင့် သေချာပေါက်ခေါင်းဆေးခံရမှာပဲ။” လျှိုထန်က ဘွင်းဘွင်းပြောလိုက်သည်။
“သူက အစတည်းက ငါ့မိသားစုရဲ့ သူငယ်ချင်းလေးပဲ၊ အဖေက ဘာမှပြောမှာမဟုတ်ဘူး။” ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထန်ဘာကိုစိတ်ပူနေလဲ နားမလည်ပေ။
လျှိုထန်သည် ရှန်ချီဟွမ်းက အိမ်ကတစ်ယောက်နဲ့ အပြင်ကတစ်ယောက်ကို ဟန်ချက်ညီညီထိန်းကျောင်းနိုင်ပါစေလို့ တွေးလိုက်သည်။ အိမ်ကတစ်ယောက်က သခင်ကြီးအတင်းပေးစားခဲ့တာဖြစ်ပြီး အပြင်က သူငယ်ချင်းလေးက အချစ်စစ်ဖြစ်သည်။
(T/N တစ်ယောက်တည်းရှုပ်နေသော လျှိုထန်:))
&&&&&&&&&&&&&
Chapter 30.2
“ထွက်ပြေးဖို့အခွင့်အရေးယူသွားတယ်”
ရှန်ချီဟွမ်းက ဝိုင်အနည်းငယ်သောက်ခဲ့ပေမယ့် အများကြီးမသောက်ပဲ တခြားသူများက စကားစမြည်ပြောကာ ဂိမ်းကစားနေစဥ် သူက ဘေးမှာထိုင်ပြီး ပန်းချီကားနဲ့ပတ်သတ်သော အင်တာနက်ပေါ်က ကွန်းမန့်များနှင့် သတင်းများကို စစ်ဆေးနေသည်။ အများစုက ဟွမ်ချွမ်ကို ဆဲနေကြပြီး အနည်းစုက ရှန်းယုဟန်ကို ဆူနေကြသည်။ သို့သော် အင်တာနက်သုံးစွဲသူများက ပန်းချီကား၏ပိုင်ရှင်ကို ရှန်းယုဟန်လို့ခေါ်တယ်ဆိုတာ မသိသေးပဲ ယိဖန့်ကျွီရှီးလို့သာ သိထားကြသည်။
ယင်းမှာ တကယ်စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပြီး လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးဖြစ်သော ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏ ပန်းချီကားမှ စီးပွားရေးအခွင့်အလမ်းကိုတွေ့ခဲ့ပြီး သူ့ကိုမြှင့်တင်ပေးကာ လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီကို စျေးကွက်ဖန်တီးပြီး ယီဖန့်ကျွီရှီးကို ဘရန်းအမှတ်တံဆိပ်တစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲပေးနိုင်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အနာဂတ်မှာ အဆင်မပြေခဲ့ရင်တောင် သူက ဤနည်းဖြင့် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းပြုနိုင်လိမ့်မည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူအဝေးကြီးကိုတွေးနေတယ်ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်သည်။ အကြောင်းမှာ ရှန်းယုဟန်က ဒီညမှာ သူ့ကိုမိသားစုအကြောင်းပြောပြခဲ့၍ ရင်ထဲထိသွားကာ သူက သူ့ကိုယ်စား နည်းနည်းပိုစဥ်းစားပေးနေတာဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူနဲ့တစ်ချိန်လုံးနေရင် ဒီလိုလုပ်ဖို့မလိုအပ်ပေ။
သူက လက်ချောင်းများကိုလှုပ်ကာ လုပ်ဆောင်ရန်အချက်များတွင် တစ်ခုကိုမှတ်သားထားလိုက်သည်။ 'ပန်းချီ’
သူတို့နှစ်ယောက်က အနာဂတ်မှာ ကွဲမသွားနိုင်ဘူးလို့ ပြောလို့မရပေ။ သူက မှုန်ကုပ်ကုပ်နှင့် ဝိုင်ကိုပါးစပ်အပြည့်သောက်လိုက်သည်။
သူနဲ့ရှန်းယုဟန်က တူညီသောသူငယ်ချင်းမရှိ၊ တူညီသောအလုပ်အကိုင်မရှိ၊ တူညီသောဝါသနာလည်းမရှိပေ။ သူတို့က ဒီတိုင်းလက်ထပ်ထားကြပြီး ရှန်ထျန်းဖုန်း၏ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့်သာဖြစ်၍ တည်မြဲပါ့မလား?
သူကိုယ်တိုင်က မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်။
အနည်းငယ်စိတ်မသက်မသာဖြစ်လာကာ သူက ဝိုင်နှစ်ငုံထပ်သောက်လိုက်သည်။
သူ ဝိုင်ကိုဆက်သောက်နေစဥ် လူတစ်ယောက်က သူ့ဘေးမှာလာထိုင်ပြီး ပြုံးပြလာသည်။
“မစ္စတာရှန်၊ နောက်ဆုံးတော့ လူချင်းဆုံလိုက်ရပြီမို့ ဂုဏ်ယူမိပါတယ်၊ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကို လေးစားနေတာကြာပါပြီ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ဒီလူကိုရင်းနှီးသလို ခံစားမိပြီး သူ့မှတ်ဉာဏ်ကသိပ်မကောင်းပေမယ့် ဒီလူကိုမသိတာတော့သေချာသည်။ ဒါကြောင့် သူက ခပ်ခွာခွာနေလိုက်သည်။ သူ့ကို သိချင်နေသော လူကအများကြီးရှိသည်။
“မင်းကဘယ်သူလဲ?”
“ကျွန်တော်က မကြာသေးခင်က သတင်းထဲမှာပါခဲ့တာလေ၊ မှတ်မိလားတော့မသိဘူး။”
နောက်ဆုတ်ပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်းက တစ်ဖက်လူက အသားဖြူပြီးလှကြောင်း သိသွားပေမယ့် ရှန်းယုဟန်လိုတော့ ဖြူဖွေးကြည်လင်မနေပေ။ ဒီလူက မိတ်ကပ်လိမ်းထားလို့ စစ်မှန်သောအသွင်အပြင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရပေ။
သတင်းထဲမှာ ရောက်နေပြီး သူ့ကိုသိချင်တဲ့သူဆိုတာ.. မဖြစ်နိုင်မှ..
ရှန်ချီဟွမ်းက မထူးခြားသလိုပြောလိုက်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ်၊ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ပါ။”
ထိုအချိန်တွင် လျှိုထန်က သူ့ဘေးက သူငယ်ချင်းကိုစကားပြောပြီးနောက် ခေါင်းလှည့်လာသည်။ သူက ရှန်ချီဟွမ်းကိုပြောလိုက်သည်။ “ဒါက ငါမင်းကိုအရင်ကပြောဖူးတဲ့ ဘဏ္ဍာရေးဋ္ဌာနက ထိပ်တန်းကျောင်းသားလေ”
လျှိုထန်၏သတိပေးချက်နှင့်အတူ ရှန်ချီဟွမ်းက သတိရသွားပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာ ရှန်းယုဟန်၏ ကြည်လင်သန်စင်၍ တောက်ပသောမျက်လုံးများက သူ့စိတ်ထဲမှာပေါ်လာသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုနှုတ်ဆက်လာသော ထိပ်တန်းကျောင်းသားကို လျစ်လျူရှုကာ ဝိုင်ခွက်ကိုချလိုက်ပြီး လျှိုထန်ကိုပြောလိုက်သည်။ “ငါ့မှာလုပ်စရာရှိလို့ အရင်ပြန်နှင့်မယ်။”
လျှိုထန်က စလိုက်သည်။ “ခဏလောက်ထိုင်ပြီး ဘာလို့ပြန်ချင်နေတာလဲ၊ ငါ့ခယ်မလေးက စည်းကမ်းတင်းကျပ်ထားလို့လား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ပခုံးကိုပုတ်လိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ်၊ မင်းခယ်မလေးက စည်းကမ်းကြီးတယ်၊ ငါမပြန်ရင် သူငိုလိမ့်မယ်၊ မင်းလည်းစောစောပြန်ပြီး ပြဿနာတွေကို ရှောင်ရှားသင့်တယ်။”
လျှိုထန်က သူအခုလေးတင် မိတ်ဖွဲ့ခဲ့သော သူငယ်ချင်းလေးကို နှစ်သိမ့်ရဦးမည်ဟုတွေးလိုက်သည်။ “ပြန်တော့၊ ပြန်တော့၊ ငါလည်းခဏနေရင်ပြန်တော့မှာ။” သူက သူ့သူငယ်ချင်းက အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် မယားကြောက်ရသော ခင်ပွန်းဖြစ်လာမည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အိမ်ထောင်ဘက်ကို စိတ်မဝင်စားမှန်းသူသိသည်။ သူ့ကိုစိတ်ဝင်စားစေတာ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက တွေ့ဆုံပွဲကို ပျင်းစရာကောင်းတယ်လို့ထင်ပြီး အမြန်ဆုံးပြန်သွားခဲ့သည်။
နောက်မှာကျန်နေခဲ့သော ထိပ်တန်းကျောင်းသားက နားမလည်နိုင်ဖြစ်ကာ လျှိုထန်ကိုမေးလိုက်သည်။ “မစ္စတာလျှို၊ ခင်ဗျားပြောတော့ မစ္စတာရှန်က ကျွန်တော်ပုံစံကိုကြိုက်တယ်ဆို?”
လျှိုထန်က ပခုံးတွန့်ပြလိုက်သည်။ “ငါဘာမှမသိဘူး၊ သူနဲ့ပတ်သတ်ဖို့မကြိုးစားနဲ့တော့။” သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ရှန်ချီဟွမ်းက အလုပ်စွဲလမ်းသူဖြစ်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုများကြိုက်ခဲ့လို့လဲ၊ သူက လူတစ်ယောက်ကို သဘောကျဖို့တောင် အချိန်မရှိခဲ့ပဲ အခုတော့ သဘောကျသည့် သူငယ်ချင်းလေးရှိလာပြီ၊ ဒါပေါ့ သူက ထိုပုပ်နေသော မက်မွန်ပွင့်များကို ဖယ်ရှားဖို့ သူ့သူငယ်ချင်းကို ကူညီပေးမှာပင်။
ထိပ်တန်းကျောင်းသားက ဆန်းကြယ်စွာပြုံးပြလိုက်သည်။ ခက်ခက်ခဲခဲလိုက်ရတာက စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းသည်၊ သူ့မှာ အခုဆိုရင်ပန်းတိုင်ရှိသွားပြီ၊ အဲ့ဒါက ရှန်ချီဟွမ်းကို ဖမ်းမိဖို့ဖြစ်သည်။
–
ရှန်ချီဟွမ်းက တစ်ဖက်လူ၏အတွေးများကို ဘာမှမသိပဲ သိခဲ့ရင်တောင် သူကဂရုမစိုက်ပေ၊ မနက်တစ်နာရီထိုးနေပြီဖြစ်၍ သူက ဒရိုက်ဘာကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးခိုင်းကာ ရေချိုးဖို့ အခန်းထဲကို တိတ်တိတ်လေးဝင်သွားခဲ့ပြီး ပင်ပန်းနွယ်နယ်မှုနှင့် ဆေးလိပ်အရက်နံ့တွေကို ဆေးကြောပြီး သွားလည်းတိုက်ခဲ့သည်။
ခဏလောက် တုံ့ဆိုင်းနေပြီးနောက် သူက ဆန့်ကျင်ဘက် တံခါးကိုဖွင့်ပြီး နွေးထွေးသောအိပ်ရာထဲကိုဝင်လိုက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က အိပ်မောကျမနေပဲ ယောင်ဝါးဝါးပြောလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ပြန်လာပြီလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးအပေါ် စောင်ခြုံပေးလိုက်ပြီး “အွန်း၊ အိပ်တော့၊ နှစ်နာရီထိုးတော့မယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သက်တောင့်သက်သာဖြစ်သော နေရာကိုတွေ့ပြီး ဆက်အိပ်လိုက်သည်။ ထိုသက်တောင့်သက်သာဖြစ်သော နေရာမှာ ရှန်ချီဟွမ်း၏ဘေးဖြစ်ပြီး သူ့နဖူးကို ရှန်ချီဟွမ်း၏ပခုံးပေါ်ကိုတင်ကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လက်မောင်းကိုကိုင်ထားလိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက လဲလျောင်းကာ သူ့ကိုမှီခွင့်ပေးလိုက်သည်။ အိမ်ပြန်လာမှ စိတ်သက်သာရာရပြီး ဆေးလိပ်နှင့်အရက်နံ့လည်းမရှိတော့ပေ။ သူက တခြားလူတွေ သူ့ကိုလိုက်နေတာကိုမကြိုက်ပဲ၊ အရင်ကဆိုရင် ဖျော်ဖြေနေတယ်လို့ သတ်မှတ်မှာဖြစ်ပေမယ့် အခုတော့ ရှန်းယုဟန်က မဟုတ်မမှန်သော အတင်းအဖျင်းများကို ကြားသွားမှာကိုစိုးရိမ်မိသည်။
ရင်းနှီးသော ရနံ့ကိုရှုရှိုက်ကာ ရှန်ချီဟွမ်းက အိပ်ပျော်သွားသည်။
–
နောက်ရက်အနည်းငယ်မှာ ရှန်းယုဟန်က ပန်းချီဆွဲခြင်းနှင့် လက်ရေးလှအတန်းများကို ရပ်လိုက်သည်။ အကြောင်းမှာ သူ၏ကျွမ်းကျင်မှုအဆင့်ကြောင့် အတန်းထပ်တက်စရာမလိုတော့လို့ဖြစ်ပြီး သူက အိမ်မှာ ခဲယဥ်းသောဘောပင်လက်ရေးလှကိုသာ လေ့ကျင့်နေသည်။
ရဲတွေက အမှုကိုမြန်မြန်ကိုင်တွယ်ပြီး နှစ်ရက်ကြာတော့ ပန်းချီကားနှင့်လက်ရေးလှကို ပြန်ရခဲ့သည်။
သက်သေကခိုင်လုံသောကြောင့် ဟွမ်ချွမ်က လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီကား ခိုးခဲ့သည့်အတွက် ဆင်ခြေမပေးနိုင်တော့ပဲ ကောင်တာကမိန်းကလေးကလည်း ကြံရာပါဖြစ်လာပြီး စတူဒီယိုက ငြိစွန်းသွားသည်။
စတူဒီယိုပိုင်ရှင်က ဟွမ်ရှန့်အဖေ ဟွမ်ထိုက်ဟိုဖြစ်ပြီး ဒီကိစ္စကို နောက်မှသိသွားပေမယ့် သူက အဘိုးကြီး၏ တောင်းဆိုမှုကြောင့် တခြားသူများကို ရှာမဖွေခဲ့တာဖြစ်သည်။
သူတို့က ရှန်ချီဟွမ်းကို စော်ကားမိသော်လည်း ရှန်ချီဟွမ်းက တစ်ဖက်လူကိုအနိုင်ကျင့်ဖို့ သူ့အာဏာကိုမသုံးခဲ့ပဲ ဖြစ်စဥ်တစ်လျှောက် တရားဥပဒေအတိုင်းသာ လိုက်နာဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းလုပ်ခဲ့သော တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ရဲခေါ်တာဖြစ်သည်။
ရဲခေါ်လိုက်တာက ကောင်းသည်။
အမှုကိုဖြေရှင်းပြီးတော့ ရှန်ချီဟွမ်းက ရဲစခန်းကို အောင်လံတံခွန်ကပ်ဖို့ လူလွှတ်ခဲ့ပြီး ထိုသတင်းက hot search မှာ ပါဝင်ခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က အောင်လံတံခွန်ကပ်တာကိုသိပေမယ့် hot search အကြောင်းကိုတော့မသိသဖြင့် စီရီကိုသုံးကာ ရှာဖွေခဲ့ပြီး hot search ဆိုတာ သူ့အတွက် သင်ရိုးအသစ်တစ်ခုဖြစ်သည်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရလဒ်ကကောင်း၏။
သူ့လက်ထဲကို ပြန်ရောက်လာသော လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီကိုကြည့်ကာ ရှန်းယုဟန်က နောင်တအလွန်ရနေပြီး သူက လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီကိုသုံးကာ ဆုယူပြီးငွေရှာချင်ခဲ့ပေမယ့် ပိုက်ဆံမရပဲ ပြဿနာတက်ခဲ့ရသည်။
လက်ရေးလှနှင့် ပန်းချီသင်တန်းတက်စရာမလိုတော့ပေမယ့် သူက တခြားသင်တန်းများကို ဆက်တက်နေခဲ့သည်။
ဒီအပတ်မှာ ရှန်ချီဟွမ်းက အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့ပြီး သူကအိပ်ပြန်ရောက်ရင် အချိန်ပိုအလုပ်လုပ်ရပြီး စကားနည်းနည်းသာပြောနိုင်သည်။ ထိုအချိန်မှာ တစ်ခုခုက သူ့ကိုနှောင့်ယှက်နေပုံရပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုကူညီမပေးနိုင်သဖြင့် ထပ်ပြီးမနှောင့်ယှက်မိအောင်သာ ကြိုးစားနိုင်သည်။
သောကြာနေ့ည အိပ်ရာမဝင်ခင် ရှန်းယုဟန်က မနက်ဖြန် စန္ဒယားသင်တန်းတက်ပြီးရင် လာကြိုမှာလားလို့မေးခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက မနက်ဖြန်မအားပဲ အရေးကြီးကိစ္စဆွေးနွေးဖို့ လူတစ်ယောက်နဲ့တွေ့စရာရှိသည်ဟု ပြောခဲ့သည်။
နောက်နေ့မနက်ခင်းမှာ ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကို မနှိုးခဲ့ပဲ စန္ဒယားသင်တန်းကို သူ့ဘာသူသွားခဲ့သည်။
သင်ခန်းစာအဆုံးမှာ ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုလာကြိုသော ရှန်ချီဟွမ်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ရှန်းယုဟန်က ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကားထဲဝင်သွားပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကိုမေးလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်တို့ဘယ်သွားနေတာလဲ?” သူက နေ့လည်ခင်းမှာ အကသင်တန်း တက်စရာမလိုတော့သဖြင့် အဆင်ပြေနေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်း၏စိတ်ဝင်စားမှုက သိပ်မမြင့်ပေ။ “ငါမင်းကိုနေ့လည်စာစားဖို့ ခေါ်သွားပေးမယ်၊ ဒရိုက်ဘာက အတန်းပို့ပေးလိမ့်မယ်၊ ငါက ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ ဘေးခန်းမှာရှိနေမယ်။”
“ကောင်းပြီ” ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ခင်ပွန်းနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတည်းမှာ ရှိနေရတာကောင်းပေမယ့် သူက အကသင်တန်းသွားရဦးမည်။
သူတို့စားသောက်ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ရှန်းယုဟန်တွေးထားတာနဲ့ ကွာခြားနေသည်။
အရင်ကသွားခဲ့သော အနောက်တိုင်းစားသောက်ဆိုင်က အနောက်တိုင်းစတိုင်ဖြင့် အလှဆင်ထားပြီး အရမ်းခေတ်မီကာ ဖက်ရှင်ကျသည်။ ဒီနေ့လာသောနေရာက ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ရေကန်ဘေးမျှော်စင်အဆောက်အဦးဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်က ချီတိုင်းပြည်ကိုရောက်နေသလို ခံစားလိုက်ရပေမယ့် ဒါကချီတိုင်းပြည်မဟုတ်ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အတွက် သီးသန့်အခန်းမှာပေးကာ သူက ပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်လိုက်တော့ အပြင်မှာ ရေကန်ငယ်လေးကိုတွေ့နိုင်ပြီး ဘေးနားမှာ ငါးစာသေတ္တာလည်းရှိနေ၏။ ရှန်းယုဟန်က ခြံဝင်း၏ရှုခင်းကို သဘောကျပြီး ငါးစာလည်းကျွေးနိုင်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက အားလုံးကို အမြန်စီစဥ်ထားသည်။ “ငါ ဟင်းလျာတွေကိုမှာပေးထားတယ်၊ မင်းအရင်စားနှင့်၊ ငါဘေးအခန်းမှာ စကားပြောလိုက်ဦးမယ်၊ တစ်ခုခုလိုရင် မက်ဆေ့ပို့လိုက်။”
“အွန်း အလုပ်သွားလုပ်တော့” သူက နာခံနေပြီး သူ့ခင်ပွန်း၏အလုပ်ကို မနှောင့်ယှက်ချင်ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို မသက်မသာကြည့်ကာ လှည့်ထွက်သွားသည်။
ရှန်းယုဟန်က အပြင်မှာတစ်ယောက်တည်းမစားဖူးပဲ နည်းနည်းကြောက်နေပေမယ့် နေ့ခင်းကြောင်တောင်ဖြစ်ပြီး သူ့ခင်ပွန်းကလည်း ဘေးမှာရှိတော့ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် မက်ဆေ့ပို့နိုင်သည်။ ထိုအကြောင်းတွေးပြီးနောက် သူက မကြောက်တော့ပေ။
အစားအစာလာမချခင် ရှန်းယုဟန်က ပြတင်းပေါက်ကနေ ငါးစာကျွေးလိုက်ပြီး စိတ်ပျက်မှုမရှိပဲ တစ်ယောက်တည်းဆော့နေသည်။
ခဏလောက်ကျွေးပြီးတော့ ပွဲကြည့်စင်ဆန့်ကျင်ဘက်မှာ စစ်တုရင်ကစားနေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်က ငြင်းခုံနေတာကိုတွေ့ခဲ့ရသည်။
ယင်းမှာ အဘိုးကြီးနှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်က သူ့ကစားပုံကို ရှုတ်ချကာ သဘောမကျဘူးလို့ ပြောခဲ့ပြီး ကစားရတာမပျော်ကြောင်း စကားအနည်းငယ်ပြောခဲ့သည်။ တစ်ဖက်ကအဘိုးကြီးက နှစ်ကြိမ်တိတိပြောခံရသောအခါ အရှက်မကွဲချင်၍ အင်္ကျီလက်ကိုဆွဲဖွပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။
အဘိုးကြီးက စစ်တုရင်ကစားနေရင်း ပျင်းရိလာကာ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့အဘိုးကိုစဥ်းစားနေသည်။ သူက သူ့အဘိုးနှင့် စစ်တုရင်ကစားလေ့ရှိပြီး သူစကေးလ်က သူ့အဘိုး၏ ညွှန်ကြားမှုကြောင့် ကျွမ်းနေခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်းကို အပြင်လူများက ပညာမတတ်သော ဗိုလ်ချုပ်လို့ခေါ်ပေမယ့် သူသာတကယ်ပညာမတတ်ရင် ကျုံးယုံမြို့စားဆိုသည့်ဂုဏ်ပုဒ်ကို ဘယ်လိုရခဲ့မှာလဲ?
အဘိုးကြီးကခေါင်းမော့ကာ စာကြည့်မျက်မှန်ကို ပင့်တင်လိုက်ပြီး သူက ရှန်းယုဟန် သူ့ကိုကြည့်နေတာကိုတွေ့သောအခါ အပြုံးတစ်ခုဖြင့်မေးလိုက်သည်။ “လူချောလေး၊ မင်းစစ်တုရင်ကစားလား?”
လူချောလေးလို့အခေါ်ခံရသော ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်အံ့အားသင့်သွားသည်။
မှန်တယ်၊ သူကကောမဟုတ်ပေမယ့် သူ့ဝိညာဥ်က ကောတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က အဘိုးကြီးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ “နည်းနည်းသိပါတယ်”
–
နာရီဝက်ကြာတော့ ရှန်းယုဟန် ဘယ်လိုစားနေလဲ တိတ်တဆိတ်လာကြည့်သော ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ပျောက်နေပြီး စားပွဲပေါ်က အစားအသောက်ဟင်းလျာများကို မထိရသေးတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?
သူက ထွက်ပြေးဖို့ အခွင့်အရေးယူသွားတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား?
သူအဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူး!
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် ထွက်မပြေးဘူးလို့လည်း သေချာမပြောနိုင်ပေ။
အလျင်စလိုဖြင့် ရှန်ချီဟွမ်းက လွတ်နေသောအခန်းမှာ ဒေါသတကြီးအော်လိုက်သည်။ “ရှန်းယုဟန်!”