Chapter 44.1
“ရောင်စုံလိပ်ပြာ”
ရှန်းယုဟန်က ရေပူစမ်းမှာ ရေစိမ်းရင်း မေ့မြောသွားမယ်လို့ ဘယ်သူမှထင်မိမှာမဟုတ်ချေ။ ရှန်ချီဟွမ်းသာ စောစောရောက်မလာခဲ့ရင် အကျိုးဆက်က စဥ်းစားဖို့ပင် ကြောက်ဖို့ကောင်းလွန်းပြီး ယခုသူတွေးကြည့်တော့ အနည်းငယ်ကြောက်နေခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက အဝတ်အစားကိုဝတ်နေစဥ် မိန်းမောနေပြီး ရှန်းယုဟန်နိုးလာသည့်အခါ ထိုအကြောင်းထပ်မတွေးဖို့ စိတ်ရင်းနဲ့မျှော်လင့်မိသည်။ ထိုသည်မှာ ရှက်စရာကလွဲ၍ တခြားမရှိပေ။
ရှန်းယုဟန်က နာရီဝက်ကြာပြီးနောက် နောက်ဆုံးမှာ အားပြန်ပြည့်လာပြီး သူ့စိတ်က ပြန်အလုပ်လုပ်လာသည်။
ယခုချိန်တွင် သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးက စောင်ထဲမှာမြုပ်နေပြီး သူ့မျက်နှာက ပြုတ်ထားသောပုဇွန်လို ပိုနီလာခဲ့သည်။ ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပေးပြီး သူက အောက်မှာဘာမှမဝတ်ထားပေ!
အဝတ်အစားဝတ်ပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်းက လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်လို ဟန်ဆောင်လိုက်ပြီး သူက ရှန်းယုဟန်မြင်နေကျ ရိုးဖြောင့်သောခင်ပွန်းဖြစ်ပြီး သူအဝတ်အစားချွတ်ပြီး ရေကူးဘောင်းဘီလဲခဲ့တာက လုံးဝမဖြစ်ဖူးခဲ့သလိုပင်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာကို သူ့လက်ဖဝါးနှင့် နောက်ပြန်ကိုင်လိုက်သည်။ “ဘာလို့အဲ့လောက်ပူနေတာလဲ၊ ခုနက အေးခဲနေတာမဟုတ်ဘူးလား၊ မင်းခေါင်းမူးနေတုန်းလား?”
ရှန်းယုဟန်က ကုတင်အစွန်းမှာထိုင်နေသော ရှန်ချီဟွမ်းကို စေစေ့ကြည့်လိုက်သည်။ “ခေါင်းမမူးတော့ဘူး၊ ကျွန်တော်၊ ကျွန်တော် အဝတ်အစားဝတ်ချင်လို့”
“ဒါဆိုဝတ်လေ၊ ကုတင်ပေါ်မှာ တင်ထားတယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏ မျက်လုံးထဲက အရိပ်မမြွက်ကိုနားမလည်ပေ။
သူတို့နှစ်ယောက်အတူနေတာ နှစ်လကြာပြီဖြစ်ပေမယ့် ယနေ့လို ပွင့်လင်းရိုးသားမှုမရှိခဲ့။ ရှန်းယုဟန်က ရေချိုးပြီးနောက် ညအိပ်ဝတ်ကိုဝတ်ကာ ကြယ်သီးအကုန်တပ်ထားလေ့ရှိပြီး သူ့ခင်ပွန်း သူ့ကိုနမ်းနေစဥ် တစ်ခါတစ်ရံ ကြယ်သီးတစ်လုံးနှစ်လုံး ပြုတ်နေလေ့ရှိပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်းနှင့် အောက်ပိုင်းကို စောင်အောက်မှာ အမြဲဖုံးထားသည်။
ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး စောင်ကို ညှပ်ရိုးထိဆွဲလိုက်သည်။ “ဒါဆို ခင်ဗျားဟိုဘက်အရင်လှည့်”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ သူ့ညှပ်ရိုးပေါ်က မှဲ့နီလေးက ယဲ့ယဲ့လေးထင်ရှားနေသဖြင့် သူ့လည်စလုတ်က လှုပ်သွားကာ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း လိမ်ပြောလိုက်သည်။ “ငါမင်းကိုမစားနိုင်မှာကို စိုးရိမ်မိတယ်၊ ခန္ဓာကိုယ်က ပြားချပ်ပြီး ပိန်ညှောင်ခြောက်ကပ်နေတယ်၊ ကြည့်စရာဘာမှမရှိဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်း တမင်လုပ်နေမှန်းသိလို့ သူ့စောင်ကိုတွန်းကာ သေးကွေးပြီး အိစက်သော လက်မောင်းကိုဆန့်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်း၏ခါးကိုတွန်းလိုက်သည်။ “လှည့်”
“မင်းက ရှက်နေသေးတယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့အားလုံး အမျိုးသားတွေပဲလို့ ပြောချင်ပေမယ့် သူက ဒီလူနဲ့ပတ်သတ်သော အတွေးများကို စဥ်းစားမိသွားကာ ပြောမယ့်စကားကို မြိုချလိုက်ရသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဘေးကိုကြည့်ကာ သူက နေရာအားလုံးကိုကြည့်နိုင်ပေမယ့် နောက်ကိုတော့မကြည့်နိုင်၊ သူ့နောက်ကနေ အဝတ်အစားဝတ်နေသော အသံကိုသာကြားရသည်။ ရှန်းယုဟန်က အင်္ကျီဝတ်နေလား အတွင်းခံဝတ်နေလား စဥ်းစားမိသောအခါ ရှန်းယုဟန်ကို ရေချိုးခန်းထဲမှ မသယ်လာခင်က အချိန်ကိုပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
သူက သူ့လည်ပင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ပြီး ခြောက်ဆယ်ဒီဂရီ ခေါင်းစောင်းလိုက်စဥ် ကုတင်ကိုမျက်နှာမူထားသော ဗီရိုမှန်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ရှန်းယုဟန်၏ ဖြူဖွေးသောအသားအရေနှင့် ပိန်ပါးသော အပေါ်ပိုင်းကို အတွင်းကနေမြင်နေသည်။ သူက အင်္ကျီကိုဝတ်ပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်းက မတတ်သာတော့ပဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ လှပတဲ့ရှုခင်းလေးပျောက်ကွယ်သွားပြီ။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း လှည့်သွားတာကိုစောင့်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှထကာ သူ့အဝတ်အစားများကို တစ်ထည်ချင်းဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ သူက သူ့ခင်ပွန်း ဘေးစောင်းကြည့်နေတာကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။
သူက အတွင်းခံဘောင်းဘီသေးသေးလေးကိုယူကာ ကုတင်ပေါ်တင်ဝတ်လိုက်၏။ ရှန်ချီဟွမ်းက သူအတွင်းခံဝတ်တာကိုမမြင်ပေမယ့် ရေကူးဘောင်းဘီချွတ်ခဲ့စဥ်က မြင်ကွင်းက သူ့စိတ်ထဲမှာပေါ်လာသည်၊ အကောင်ပေါက်လေးက အထဲမှာ တိတ်တဆိတ်လဲလျောင်းနေကာ အရောင်ကပန်းရောင်ဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း မှန်ထောင့်ကနေ ငေးကြည့်နေပြီး မသိစိတ်က နှုတ်ခမ်းလျက်လိုက်တာကို မသိခဲ့ပေ။
သူက စောင်အောက်ကနေ ဘောင်းဘီကိုမဝတ်နိုင်တာကြောင့် စောင်ကိုတိုက်ရိုက်ဖွင့်ကာ ခြေတံနှစ်ချောင်းကိုဆန့်လိုက်ပြီး ကောဇောပေါ်မှာ ခြေချလိုက်သည်။ ဝါညိုနုရောင်ဘောင်းဘီရှည်က အနည်းငယ်ကွေးနေသော တင်ပါးကိုပတ်ထားသည်။ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ပြီးနောက် မတ်တပ်ရပ်ကာ ရှည်တံရှည်ကို ဆန့်တန်းလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကြယ်သီးတပ်ပြီးနောက် ခေါင်းမေ့ာလာသည်။
ထိုအချိန်မှာ သူအံ့အားသင့်သွားခဲ့၏!
သူက သူ့ခင်ပွန်း၏မျက်နှာကို ကုတင်ဘေးကြည့်မှန်ကနေ မြင်လိုက်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်း၏မျက်လုံးများ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပေါ်ရောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ရှန်းယုဟန်၏လက်က ဘောင်းဘီကြယ်သီးမှာရပ်သွားသည်။ “ယောကျာ်း…..ခင်ဗျား” သူ့မျက်လုံးများက ထိတ်လန့်သွားပြီး သူ့ခင်ပွန်းက သူက ပြားချပ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူးလို့ ယခုလေးတင်ပြောခဲ့ပေမယ့် သူ့ကိုတစ်ချိန်လုံးကြည့်နေခဲ့သည်!
ရှန်းယုဟန်က “ခင်ဗျား” လို့သာ အတန်ကြာအောင်ပြောခဲ့ပြီး နောက်တစ်ခွန်းဘာပြောရမလဲမသိချေ!
ရှန်ချီဟွမ်းက အလွန်တည်ငြိမ်နေပြီး အပြစ်ရှိစိတ်လုံးဝမဝင်ပဲ ခိုင်လုံသောအကြောင်းပြချက်ကို ပြောလိုက်သည်။ “မှန်ကအဲ့မှာရှိနေလို့ပါ၊ ကြည့်စရာမလိုပါဘူး။ မင်းမှာလည်းရှိပြီး ငါ့မှာလည်းရှိတာကို ငါကြည့်လို့မရဘူးလား?”
ရှန်းယုဟန်က နှုတ်ခမ်းဖိပြီး သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူကစိတ်ဆိုးနေတာမဟုတ်ပဲ အနည်းငယ်ရှက်နေတာဖြစ်၏။ သူက ကွေးညွတ်နေသောမျက်တောင်ရှည်ကို အောက်ချကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ခင်ဗျားမကြည့်ပါဘူးလို့ ပြောခဲ့ပြီးတော့”
ရှန်ချီဟွမ်း လည်ချောင်းရှင်းလိုက်သည်။ “မင်းကိုကြည့်တော့ အသားပဲ့ပါသွားလို့လား၊ မင်းကိုကုတင်ပေါ်သယ်လာတုန်းကရော လုံလုံလောက်လောက် မကြည့်ခဲ့လို့လား? အရမ်းရှက်နေဖို့လိုလား?”
သူက ဆူပွက်မနေသောအိုးကို တကယ်ကောက်ကိုင်ခဲ့တာပဲ…. ရှန်းယုဟန်၏ မျက်လုံးများက ပိုနီသွားပြီး သူကသူ့ခြေထောက်ကိုပဲကြည့်ကာ ရှန်ချီဟွမ်းကိုမကြည့်ရဲတော့ပေ။
သူ့ခင်ပွန်းက ဘယ်လိုတောင် တည့်တိုးပြောနိုင်ရတာလဲ၊ အရမ်းရှက်စရာကောင်းတာပဲ!
သူက အမျိုးသားတစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာဆိုသော်ငြား သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ကောနဲ့သိပ်မကွာတာကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ တကယ့်အမျိုးသားလို အလုံးစုံဆက်ဆံလို့မရပေ။
သို့သော် သူ့ခင်ပွန်းက သာမန်အမျိုးသားများကိုကြည့်သလို သူ့ကိုကြည့်ခဲ့တာမဟုတ်ပဲ သူ့ကိုစားချင်သလို ကြည့်နေခဲ့သည်။
“ခင်ဗျားကိုမခေါ်တော့ဘူး။” ရှန်းယုဟန်က လှည့်ပြီး ခြေအိတ်ကိုရှာနေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူနှင့် စကားများငြင်းခုံသည့် အလေ့အထထပ်ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သိသွားသဖြင့် မတတ်သာတော့ပဲ ကုတင်ပေါ်မှာလှဲကာ သူ့ခါးကိုထိလိုက်သည်။
“ဟုတ်ပါပြီ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ဒင်နာသွားစားကြမယ်။ ဒီနေ့မင်းအကြိုက် ဆောင်းမျှစ်ဆီပြန်ဟင်းရှိတယ်၊ သူတို့ကို တောင်ပေါ်ကနေ တိုက်ရိုက်တူးခဲ့တာလို့ကြားတယ်။ မင်းနောက်ကျရင် စားလို့မရတော့ပဲနေလိမ့်မယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အပြုအမူကို ချောချောမွေ့မွေ့ ပြောင်းလိုက်ပြီး လူချောသည့်နေရာမှာတော့ သူက အလွန်ရင်းနှီးသည်။
ရှန်းယုဟန်က ခါးကိုအထိခံလိုက်ရပြီး ယားတတ်သောနေရာကို မတော်တဆကလိထိုးမိသွားကာ စတင်ရယ်မောလာသည်။
သူလှည့်ကြည့်တော့ ရှန်ချီဟွမ်း၏ ဂနာမငြိမ်သော လက်ညိုးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “ခါးကိုမထိုးနဲ့၊ ယားတယ်…ဟားဟားဟား”
ရှန်ချီဟွမ်းက မှောက်နေလျက် ရှန်းယုဟန်၏ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တခြားတစ်ဖက်ကို ခါးပေါ်တင်ကာ သူ့အနောက်က လက်ချောင်းကိုကွေးလိုက်ပြီး ရှန်းယုဟန်ကိုကြည့်ကာ ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။ “ငါ့ကိုနမ်းရင်၊ လွှတ်ပေးမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုအနိုင်မပေးချင်ပေမယ့် သူကဖိနပ်ဝတ်ဖို့ ကုတင်ပေါ်မှထချင်သည်။ သို့သော် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ရှန်းယုဟန်က တုံ့ပြန်မှုအားတစ်ခုကြောင့် နောက်ပြန်တွန်းခံလိုက်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းရင်ဘတ်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းမိသွားသည်။ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိနေပြီး နှစ်ယောက်ကြားအကွာအဝေးက သုံးစင်တီမီတာထက် နည်းနေခဲ့သည်။
သူက သူ့ခင်ပွန်း၏နှုတ်ခမ်းကို အရင်က ရှင်ရှင်းလင်းလင်း မမြင်ဖူးပေ။ ပါးလည်းမပါး၊ နှုတ်ခမ်းပုံသဏ္ဍန်က အရမ်းလှပြီး ပန်းနုရောင်ရှိနေသည်။ ရှန်းယုဟန်က သူ့နှုတ်ခမ်းကိုကြည့်ကာ သူ့မျက်နှာက နီမြန်းနေဆဲဖြစ်ပြီး သူက ခေါင်းငုံ့ရန် သတ္တိကို စုဆောင်းလိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ခဏလောက်အံ့အားသင့်နေပြီး သူက အမြဲတမ်း ရှန်းယုဟန်ကို စနမ်းခဲ့သည့်သူသာဖြစ်ပြီး ဤပရော်ပရည်လုပ်တတ်လွန်းသည့် မြေခွေးလေးက ဗားရှင်း 4.0ကို မသိမသာပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီး သူ၏မြှူစွယ်နိုင်စွမ်းက ကိုယ်တိုင်သင်ယူခဲ့ရုံမကပဲ အထွတ်အထိပ်ကိုပါ ရောက်နေခဲ့သည်။
ဆန္ဒအလျောက် သူ့တံခါးဝကိုရောက်လာသော သိုးငယ်လေးကိုလွှတ်ပေးဖို့ အကြောင်းပြချက်မရှိတာကြောင့် သူ နောက်ပြန်မဆုတ်သွားစေရန် ခေါင်းအနောက်ကိုကိုင်ကာ တားလိုက်သည်။ ဧည့်သည်နှင့်အိမ်ရှင်က အခန်းကဏ္ဍလဲလိုက်ကြပြီး သူအသက်ရှူမဝဖြစ်သည်အထိ နမ်းပစ်လိုက်သည်။
သို့သော် ထိုအချိန်တွင် ရှန်းယုဟန်က စနမ်းခဲ့ပေမယ့် ပြန်အနမ်းခံရတော့ အသက်ရှူကြပ်လာသည်။ သူက သူသင်ယူထားသမျှကို အသုံးချနေပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်းက ပြန်လည်ဦးဆောင်လာပြီး ရှန်းယုဟန်၏ မြှူစွယ်တာခံခဲ့ရ၍ နောက်မဆုတ်နိုင်ချေ။ ထိုသည်မှာ အားနည်းသော ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုဆွဲဆောင်တာရပ်လိုက်ပြီး ဖွဲဖွဲကျနေသော အနမ်းက အဆုံးသတ်သွားသည်အထိဖြစ်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်း၏ဖုန်းက ရုတ်တရက်မြည်လာပြီး ညစာအတွက် နှိုးဆော်ခဲ့သည်။
ဟာ…သူမပြီးသေးဘူးလေ။
သူတို့နှစ်ယောက်က အပြင်မထွက်ခင် အနည်းငယ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခဲ့ကြသည်။
ရှန်းယုဟန်က တင်းချွမ်နှင့် သူ့ဇနီး ကျိုးစစ်ချင်ကိုတွေ့ခဲ့ရပြီး သူတို့နှစ်ယောက်က အတော်လေးလိုက်ဖက်ညီသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က စိတ်ထားကောင်းပြီး ရုပ်ရည်က ကောင်းချီးပေးခံရပုံပင်။ ရှန်ချီဟွမ်းအနားမှာ ခန့်ညားသောအမျိုးသားများနှင့် လှပသောအမျိုးသမီးများစွာကို တွေ့ခဲ့ရပြီး ထူးခြားကွဲပြားသော စုံတွဲတစ်တွဲကိုပါ ရုတ်တရုက်တွေ့ဆုံခဲ့ရတာကြောင့် သူက စိတ်အေးလက်အေးပိုရှိလာကာ နောက်ဆုံးမှာ အတွေးလွန်စရာမရှိခဲ့ပေ။
ထမင်းစားပြီးနောက် လူတိုင်းက ရေပူစမ်းကိုသွားခဲ့ကြပြီး ရှန်ချီဟွမ်းသည် ရှန်းယုဟန်က ယနေ့မှာ ငမိုက်သားတစ်ဦးကြောင့် ထိတ်လန့်ခဲ့ရပြီး ရေပူစမ်းမှာ မေ့မျောမလိုဖြစ်ခဲ့တာကို ထည့်စဥ်းစားကာ သူက အားလုံးနဲ့အတူမသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး တောင်ပေါ်ဗီလာတွင် လမ်းလျှောက်ရန် သူ့ကိုခေါ်သွားခဲ့သည်။
အပြင်မှာ နှင်းနှင့်ရေခဲများ ဖုံးလွှမ်းနေပေမယ့် အခန်းထဲမှာ နွေရာသီလိုနွေးနေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်က တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သောအခန်းမှာထိုင်ကာ လက်ဖက်ရည်သောက်နေပြီး ယင်းမှာ ညအချိန်ဖြစ်သော်လည်း ရေပူစမ်းဗီလာမှာ အလင်းရောင်လုံလုံလောက်လောက်ရှိပြီး ရှန်းယုဟန်က အပြင်ဘက်ရှိ ဝါးတောများကို မြင်တွေ့နေရဆဲဖစ်သည်။
ခဏလောက်ထိုင်ပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်းက နေ့ခင်းတုန်းက လျှိုထန်၏အကြံပြချက်ကို သတိရသွားသည်။ “မင်းစာရေးချင်လား ဒါမှမဟုတ် ပန်းချီဆွဲချင်လား?” သူက ရှန်းယုဟန်၏ အရင်ကအတွေ့အကြုံကို သိပ်နားမလည်သော်လည်း လက်ရှိရှန်းယုဟန်က နားလည်ရလွယ်ကူပြီး တိတ်ဆိတ်နေသောအခါ ပန်းချီဆွဲကာ စာရေးလေ့ရှိသည်။
“စာရေးမယ်။ ကျွန်တော် ခင်ဗျားသူငယ်ချင်းအတွက် လက်ရေးလှတစ်စောင်ရေးပေးမယ်လို့ ကတိပေးထားတယ်။” ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်စဥ်းစားပြီး သူက ရေပူစမ်းမှာ ရေမစိမ်နိုင်သေးတာကြောင့် မုန့်ဖိုးအပိုရှာဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ပန်းချီမဆွဲဘူးလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။
“ပန်းချီက အချိန်ယူရတယ်” ခက်ခဲကြမ်းတမ်းသောအလုပ်မဟုတ်ပေမယ့် ပန်းချီက ဖန်တီးဖို့ ဉဏ်ကွန့်မြူးမှုလိုသည်။
“ဘောပင်နဲ့မှင်ငှားလို့ရမလား စားပွဲထိုးကိုမေးလိုက်မယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထန်နှင့် တခြားသူများကို မနှောင့်ယှက်တော့ပဲ သူတို့က ယခုချိန်မှာ ရေပူစမ်းမှာရှိလောက်ပြီး သူတို့ဖုန်းကိုကြည့်ဖို့ အချိန်ရှိမှာမဟုတ်ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဤအလွှာရှိ စားပွဲထိုးကိုခေါ်လိုက်ပြီး ထိုလူက ရွှမ်းစက္ကူစာရွက်၊ ဘောပင်နှင့် မှင်ကိုပြင်ပေးခဲ့သည်။
တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းထဲမှာ စာရေးစားပွဲတစ်ခုရှိသည်။
ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်လေ့ကျင့်နေပြီး စတင်ရေးခဲ့သည်။ သူက အမြန်ရေးကာ မကြာခင်မှာ တစ်ရွက်ပြီးသွားခဲ့သဖြင့် ရှန်ချီဟွမ်းက ပြီးသွားသောစာလုံးများကို သူငယ်ချင်းဂရုကိုပို့ပေးခဲ့သည်။
မူကမ်း: တစ်ယောက် တစ်ခု၊ အများကြီးမရဘူး။
လျှိုထန်က အပြစ်ရှိသလိုခံစားခဲ့ရပြီး ဂရုမက်ဆေ့ကိုတွေ့သောအခါ သူက ချက်ချင်းဖြေခဲ့သည်: တကယ်ကို ခယ်မလေးရေးထားတာပဲ၊ သူက ရိုးသားလွန်းတယ်။
မူကမ်း: အခကြေးငွေရှိတယ်။
လျှိုထန်: ငါသိပါတယ် ဒါပေမယ့် မင်းကိုတော့ မလွှဲဘူး။
မူကမ်း: ကောင်းပြီ
ရှန်ချီဟွန်းက ရှန်းယုဟန်ကိုလှည့်ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ “မင်း Alipay ငွေပေးချေမှုအတွက် ဖုန်းနံပါတ်သုံးထားလား?”
စကားလုံးအသစ်နှင့်ရင်ဆိုင်ရချိန် ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိသော ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်းကို ဖုန်းပေးလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်မသုံးဘူး၊ ယောကျာ်း ဖွင့်ပေးလေ”
ဒါက သူ တောက်လျှောက်သင်ယူထားတဲ့ ဘုံသုံးစကားဖြစ်ပုံရသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်မှာ Alipay မရှိတာကိုတွေးနေခဲ့တာမဟုတ်ပဲ သူ့ဖုန်း တိုက်ရိုက်လာပေးတာကို တွေးနေတာဖြစ်သည်။ အမျိုးသားတစ်ယောက် မင်းကိုချစ်မချစ်က သူ့လက်ကိုင်ဖုန်းကို ပြလားဆိုသည့်အပေါ်မှာ မူတည်သည်ဟုပြောကြသည်။ ရှန်းယုဟန်က သူ့အပေါ် ချစ်မြတ်နိုးမှုကို ပြလာခဲ့ပြီး သူက တကယ်ကို ပရော်ပရည်လုပ်တတ်သော ဗားရှင်း 4.0 မြေခွေးလေးဖြစ်ဖို့ ထိုက်တန်သည်။
ထို့နောက် သူက ရှန်းယုဟန်၏ ဖုန်းပက်စဝေါ့နှင့် အကောင့်နံပါတ်ကို ရှင်ရှင်းလင်းလင်း သိခဲ့ရပြီး သူက သူ့ရှေ့မှာ လျှို့ဝှက်ချက်မထားရှိတာကို မမျှော်လင့်ပဲ သိခဲ့ရသည်။ သူက သူ့ကို အမှန်တကယ် ယုံကြည်လွန်းနေတာလား ဒါမှမဟုတ် တစ်ဘဝလုံးအတွက် သူ့ကိုမှီချင်တာလား?
&&&&&&&&&&&&&&&&
Chapter 44.2
“ရောင်စုံလိပ်ပြာ”
ရှန်ချီဟွမ်းက စိတ်ကူးယဥ်အတွေးများမှာ ထပ်မံလွင့်ပျံသွားပေမယ့် သူက ရှန်းယုဟန်အတွက် Alipay မှတ်ပုံတင်ပေးနေပြီး အကောင့်က ငွေလက်ခံလို့ရပြီဟု အတည်ပြုပြီးနောက် သူက ဂရုထဲမှာတိုက်ရိုက်ပို့လိုက်သည်။
တင်…တင်…တင် ငါးကြိမ်မြည်ပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့ Alipay အကောင့်မှာ ငွေအများကြီးရခဲ့ပြီး သူကလည်း နောက်ဆုံးလက်ရေးလှကို ရေးနေဆဲဖြစ်သည်။
သူရေးလို့ပြီးသွားစဥ် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုပြောလာသည်။ “မင်း မုန့်ဖိုးအများကြီးရှာနိုင်ခဲ့တာပဲ။”
ရှန်းယုဟန်က ယခုဆိုရင် ဆယ်သန်းထိရေတွက်နိုင်ပေမယ့် သင်္ချာကိုတော့ စနစ်တကျမသင်ယူခဲ့သဖြင့် ဂဏန်းအများကြီးကို အာရုံမစိုက်နိုင်သော်လည်း Alipay ဆော့ဖ်ဝဲအသစ်ကို နှိပ်ပြီးသောအခါ 1 အနောက်မှာ ဇီးရိုးများစွာရှိနေခဲ့သည်။
ကောင်းတယ်၊ သူပိုက်ဆံရခဲ့ပြီ၊ ယင်းမှာ သူ့ခင်ပွန်းပေးသော မုန့်ဖိုးထက်နည်းသော်လည်း ဘာမှမရတာထက်ပိုကောင်းသည်။ ပိုက်ဆံပိုရှိတာက သူ့ကိုလုံခြုံမှုပေးသည်။
လက်ရေးလှငါးချပ်ကို အခြောက်ခံပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်း၏ သူငယ်ချင်းများက ရေပူစမ်းမှာ ရေစိမ်လို့ပြီးသွားပြီး အားလုံးက ရေချိုးသဘက်ကို ဝတ်ထားကာ ရှန်းယုဟန်ဆီက လက်ရေးလှကိုရဖို့ တန်းစီနေကြသည်။ ရှန်းယုဟန်က သူတို့ချီးကျူးတာကို ခံခဲ့ရပြီး စိတ်ရင်လားတော့မသိပေမယ့် လူတိုင်းပျော်နေလို့သူကျေနပ်သည်။ ဒါကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို အခန်းပြန်ပို့ပေးခဲ့ပြီး သူကတော့ တင်းချွမ်နှင့် တခြားသူများနှင့်အတူ သောက်ဖို့ထွက်သွားခဲ့သည်။
သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် လျှိုထန်က တင်းချွမ်ကိုမေးလိုက်သည်။ “သူတို့ဒီလိုမျိုး ဘယ်ချိန်ထိနေနိုင်မယ်လို့ထင်လဲ?”
တင်းချွမ်က ခေါင်းခါကာပြောလိုက်သည်။ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့ အချိန်ကာလကို ကျော်ဖြတ်ပြီးရင် အနာဂတ်မှာ နည်းနည်းငြိမ်သက်လာလိမ့်မယ်။”
လျှိုထန်က စိုးရိမ်မှုတချို့ဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ “ငါကဒီတိုင်းစိတ်ပူနေရုံပါ၊ လောင်ရှန်ချစ်မိသွားတာ မြန်နေတယ်မထင်ဘူးလား၊ ရှန်းယုဟန်မှာ ပြစ်မှုမှတ်တမ်းရှိတယ်။”
တင်းချွမ်က သူ့ပခုံးကို ပုတ်ပေးလိုက်သည်။ “စိတ်မပူနဲ့၊ လောင်ရှန်က ကလေးမဟုတ်ဘူး၊ သူက အရွယ်ရောက်ပြီးသား”
လျှိုထန်က ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။ “မှန်တယ်။”
နောက်တစ်ရက်တွင်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း ညက ဘယ်အချိန်ပြန်လာလဲမသိခဲ့ပေမယ့် သူ အချိန်ကိုစစ်ကြည့်ခဲ့တာကို ယောင်ဝါးဝါးသတိရသွားပြီး ယင်းမှာ အတော်လေးနောက်ကျနေပြီဖြစ်သည်။
သူက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေပြီး ရှန်းယုဟန်နိုးလာသောအခါ သူ့လှုပ်ရှားမှုအများစုက သူ့ကိုမနှိုးနိုင်ခဲ့ပေ။
အားလပ်ရက်ခရီးထွက်တာဖြစ်လို့ အလွန်အကျွံအိပ်မိမှာကို စိုးရိမ်စရာမလိုပေ။
ရှန်းယုဟန်က သူဘယ်လောက်အိပ်မှာလဲ မသိတာကြောင့် အစားအသောက်ရှာရန် တစ်ယောက်တည်းထွက်သွားခဲ့သည်။
သူက ထမင်းစားခန်းသို့ သွားရာလမ်းကိုမှတ်မိသည်။
ရေပူစမ်းဗီလာက မနက်ခင်းမှာ ငြိမ်သက်နေပြီး မနေ့ညက စိတ်လှုပ်ရှားမှု အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရပေ။
ထိုအချိန်တွင် ထမင်းစားခန်းကဖွင့်ထားပြီး ကိုယ်တိုင်ဝန်ဆောင်မှုစနစ်ဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်က ပန်းကန်ပြားကိုယူကာ သူကြိုက်သည့် အစားအစာအချို့ကို ထည့်လိုက်ပြီး သူက အားလုံးကို မြည်းချင်ပေမယ့် သူ့ခင်ပွန်းက ဒီမှာမရှိတာကြောင့် အစားအသောက်မပြုန်းတီးစေရန် ပမာဏသေးသေးလေးသာ ယူလိုက်သည်။
အပြင်ဘက်က နှင်းကျတာရပ်သွားသည်။
ရေပူစမ်းဗီလာ၏ နေရာအနှံ့မှာ လမ်းဆိုင်းဘုတ်များ ရှိနေပြီး ပျောက်သွားမှာကို စိုးရိမ်စရာမလိုပေ။ သူက ဖုန်းယူလာသဖြင့် အပြန်လမ်းကိုရှာမတွေ့ရင် ရှန်ချီဟွမ်းကို ခေါ်လို့ရသည်။
အတွင်းအပြင်မှာ လူအနည်းငယ်သာ ရှိပြီး ရှန်းယုဟန်က လွတ်လပ်ပြီး သက်တောင့်သက်သာဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ လူအများကြီးရှိရင် သူနေရခက်သည်။
သူက အပြင်ထွက်ပြီး အပြင်ဘက်က နှင်းတွေကိုကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူက ဖြည့်စွက်စာစားပြီးတာကြောင့် လမ်းလျှောက်ဖို့လိုသည်။
ဗီလာဂိတ်မှဆင်းလာစဥ် တောင်အောက်ကို လမ်းလျှောက်သွားနေသော မိန်းကလေးသုံးယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
မိန်းကလေးထဲကတစ်ယောက်က သူ့ကိုမြင်တော့ အာမေဋိတ်ပြုသည်။ “ရှန်းယုဟန်?”
ရှန်းယုဟန်က အသံလာရာကိုကြည့်ပြီး သူ့ကိုခေါ်ခဲ့သည့် မိန်းကလေးကို မှတ်မိသွားသည်။ “လင်းမုန့်၊ မင်းဒီကိုရောက်နေတယ်?”
သူက လူအများကြီးကိုမသိပေမယ့် သူတို့က မှတ်မိဖို့တော့လွယ်သည်။ မိန်းကလေးက အရင်က လက်ရေးလှသင်တန်းကဖြစ်ပြီး သူ့ကိုဖုန်းသုံးနည်းသင်ပေးခဲ့သည်။ သူမက သူ့အတန်းဖော်လို့ ခေါ်ဆိုလို့ရတာကြောင့် သူက သေချာပေါက်မှတ်မိသည်။
လူချောလေး၏ မှတ်မိတာကိုခံရခြင်းက သူမသူငယ်ချင်းများကြားမှာ မျက်နှာသာပေးခြင်းခံရတာနဲ့တူသည်။
လင်းမုန့်က ရှန်းယုဟန်ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်အားထက်သန်လာသည်။ “ငါတို့က ဒီမှာ ရေပူစမ်းစိမ်ဖို့လာတာ။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့မမှာ အလုပ်မရှိတာကို မှတ်မိသွားသည်။ “မင်းကျောင်းတက်နေတာမလား?”
“ငါတို့မေဂျာက ပုံမှန်အားဖြင့် လွတ်လပ်တယ်။ နင်ရော ရေပူစမ်းစိမ်ဖို့ လာခဲ့တာလား?” သူမက သူထွက်လာသည့် ရေပူစမ်းဗီလာကိုကြည့်ကာ ထိုနေရာကို လူတစ်ယောက်က စင်းလုံးငှားထားပြီး ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဝင်လို့မရဘူးလို့ ကြားခဲ့သည်။
“ဟုတ်တယ်၊ မင်းဘယ်သွားနေတာလဲ?” ရှန်းယုဟန်က သူခေါင်းမူးနေသောအချိန်ကို ပြန်သတိရသွားပြီး ရှက်သွားတာကြောင့် ထပ်မပြောချင်တော့ပေ။
“ငါတို့က ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့သွားမှာ၊ အဲ့ဒီမှာ ရှုခင်းကြည့် ကုန်းပတ်ရှိတယ်၊ ငါတို့နဲ့အတူလိုက်ချင်လား?”
“ဝေးလား?”
“မဝေးဘူး၊ မီတာနှစ်ရာလောက်ပဲ။”
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း မနိုးသေးတာကြောင့် သဘောတူလိုက်သည်။
လင်းမုန့်က သူ့ကို သူမသူငယ်ချင်းများနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပြီး တစ်ယောက်က အရပ်ရှည်ကာ အေးစက်ပြီး ပြုံးရတာသိပ်မကြိုက်ပေ။ နောက်တစ်ယောက်က ချိုမြိန်ပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းကာ အသံလေးကချိုမြိန်ပေမယ့် သူမအကျင့်စရိုက်က သူမအသံနှင့် ကွာခြားပြီး ယောကျာ်းတစ်ယောက်နှင့်တူသည်။
ဒီကမ္ဘာကိုရောက်လာခဲ့သောရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကလွဲရင် တခြားသူများနှင့် ပထမဆုံးအကြိမ် ကစားဖူးတာဖြစ်သည်။
သူတို့က ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ ရှုခင်းကြည့်ကုန်းပတ််ကိုသွားခဲ့ပြီး လင်းမုန့်ကလည်း သူနဲ့အတူပုံရိုက်ခဲ့ကာ သူတို့နှစ်ယောက်က ဝီချက်အက်ဒ်ပြီးနောက် သူတို့က သူ့ကိုပုံတွေပို့ပေးမယ်လို့ ပြောလာသည်။
မိန်းကလေးသုံးယောက်၏ အကျင့်စရိုက်ကမဆိုးသလို ရှန်းယုဟန်၏ စိတ်နေသဘောထားက မာနမကြီးပဲ ရိုးရှင်းတာကြောင့် သူက သူတို့နဲ့ အမြန်ပေါင်းသင်းနိုင်သွားသည်။
ဓာတ်ပုံအတူရိုက်ပြီးနောက် သူတို့က ဒေသခံရွာသားများဖွင့်ထားသော မနက်စာဆိုင်မှာထိုင်ပြီး လက်ဖက်ရည်ပူပူကိုသောက်ကာ မီးကြောင့်နွေးနေပြီး ဒေသထွက်အထူးမီနူးဖြစ်သည့် အမဲသားခေါက်ဆွဲကိုစားနေသည်။ သို့သော် ရှန်းယုဟန်က မနက်စာစားပြီးသွားသဖြင့် မစားတော့ပဲ လက်ဖက်ရည်သောက်နေပြီး သူတို့သုံးယောက်စားတာကိုကြည့်ရင်း စကားပြောနေသည်။
နည်းနည်းရင်းနှီးလာပြီးနောက် လင်းမုန့်က သူ့ကို လက်ရေးလှနှင့် ပန်းချီသင်တန်းအကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်။ “နင်သိလား၊ နင့်ကိစ္စထွက်ပေါ်လာပြီးနောက်ပိုင်း ငါတို့အတန်းဆက်မတက်ဖြစ်တော့ဘူး။ လူအများစုကလည်း သူတို့ပန်းချီကားတွေ ပျောက်သွားခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရင်းကိုရှာတွေ့ခဲ့ပြီး သင်တန်းကျောင်းက အဲ့ကိစ္စဖြေရှင်းဖို့ သင်တန်းမှတ်ပုံတင်ကြေး တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ပြန်အမ်းပေးခဲ့ရတယ်။”
“ကောင်းတာပေါ့။” ရှန်းယုဟန်က လက်ရေးလှနဲ့ ပန်းချီသင်တန်းအကြောင်း သိပ်မသိပေ။ “ဒါဆို အခု သင်တန်းဘယ်မှာတက်နေလဲ?”
“ငါမတက်ဖြစ်သေးဘူး။ အရင်ကတော့ အသုံးဝင်တာ တစ်ခုခုရှာချင်ခဲ့တယ်။ နင်ငါ့ကိုလမ်းညွှန်ပြီးနောက်မှာ ဒါငါ့အတွက် အသုံးမဝင်ဘူးဆိုတာကိုသိခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ဆက်မသွားဖြစ်တော့တာ။” လင်းမုန့်က ရုတ်တရက် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ “(နွေဦးစတင်ချိန်) ကလည်း နင့်ရဲ့လက်ရာအသစ်မလား?”
“ဟုတ်တယ်။” သူက လက်ကိုအနွေးပေးဖို့ မီးလင်းဖိုပေါ်မှာ တင်လိုက်ပြီး မီးရောင်က သူ့မျက်နှာကို လင်းထိန်သွားစေသည်။
ချိုမြန်သောမျက်နှာနှင့်မိန်းကလေးက မေးလာသည်။ “ဒါဆို နင်နဲ့ ထန့်ရှန်ဂရုရဲ့ ရှန်ချီဟွမ်းကြားက ဆက်ဆံရေးကဘာလဲ?”
ထိုအရာကိုကြားတော့ ရှန်းယုဟန်၏ မျက်နှာက ပူနွေးလာသည်။ “ငါတို့က လက်ထပ်ထားတာ နှစ်လရှိပြီ”
သူတို့သုံးယောက်က အံ့သြသွားကြသည်။
–
မိန်းကလေးသုံးယောက်က ရှန်းယုဟန် ငယ်ငယ်လေးနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တာကို အံ့သြနေပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက နောက်ဆုံးမှာ အိပ်ရာနိုးလာခဲ့သည်။
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြဿနာများကို ဖြေရှင်းပြီးနောက် သူက အချိန်ကိုကြည့်တော့ မနက်၉နာရီခွဲကိုတွေ့သွားသည်။ မနက်စာသွားစားတာလား?
သူဆေးကြောပြီးနောက် ပိုပြီးနိုးကြားလာပြီး သူက ရှန်းယုဟန်ကို ခေါ်ပေမယ့် အဖြေမရခဲ့ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက နှစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်လိုက်တော့ ဖုန်းကပိတ်သွားခဲ့သည်။
ထိုအချိန်မှာ သူက စတင်စိတ်ပူလာပြီး ရှန်းယုဟန် ဘယ်သွားလဲနှင့် သူ့ဖုန်းကို ဘာလို့ပိတ်ထားတာလဲ စဥ်းစားနေသည်။
သူက အခန်းထဲကထွက်ပြီး ရှန်းယုဟန်ကိုရှာဖို့ ထမင်းစားခန်းကိုသွားပြီးနောက် ကောင်တာကိုသွားကာ အသားဖြူဖြူကောင်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့မိလားမေးကြည့်တော့ ကောင်တာက မတွေ့ခဲ့ဘူးလို့ပြောခဲ့သည်။
သူက အောက်ထပ်မှာ မနက်စာစားနေသော တင်းချွမ်နှင့် သူ့ဇနီးကိုလည်းတွေ့ခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက မစိုးရိမ်ပဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ “မင်း ရှန်းယုဟန်ကို တွေ့မိသေးလား?”
လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးက ခေါင်းခါပြပြီး တင်းချွမ်က သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက မျက်ခုံးပင့်ကာပြောလိုက်သည်။ “သူ့ဖုန်းက ပိတ်ထားလို့ သူဘယ်သွားလဲမသိဘူး။”
တင်းချွမ်က သူ့ကိုနှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ “လမ်းလျှောက်ထွက်တာဖြစ်လောက်တယ်။ အပြင်ကရှုခင်းကလည်းကောင်းတော့ စိတ်မပူပါနဲ့။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူက စိုးရိမ်မှုလွန်ကဲနေမှန်းသိသည်။ ရှန်းယုဟန်က ကလေးမဟုတ် အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။
တင်းချွမ်၏ဇနီးက ဂိတ်အပြင်မှာရပ်နေသော အမျိုးသားတစ်ယောက်နှင့် အမျိုးသမီးသုံးယောက်ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါယုဟန်မလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ကာ လေဖောင်းဂျာကင်အသစ်ဝတ်ထားသော ရှန်းယုဟန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူ့မျက်နှာက တင်းမာသွားသည်။ ရှန်းယုဟန်က မိန်းကလေးသုံးယောက်ဘေးမှာ ဘာလို့ အဲ့လောက်ထိ ဝမ်းသာအားရပြုံးနေတာလဲ၊ ပန်းပွင့်တွေကြားက ရောင်စုံလိပ်ပြာကျနေတာပဲ!
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုခေါ်ဖို့ ချက်ချင်းအပြင်ထွက်သွားပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့အသံကိုကြားလိုက်ရစဥ် လှည့်ကြည့်လာသည်။ ထို့နောက် သူက မိန်းကလေးသုံးယောက်ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းဆီပြေးလာသည်။
သူ့မျက်ခုံးကြားမှာ အပြုံးတစ်ခုရှိပြီး အနည်းငယ်တောက်ပနေသည်။ ထိုသည်မှာ ရှန်ချီဟွမ်း တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသောအရာဖြစ်သည်။
သူက ပြေးလာပြီး ရှန်ချီဟွမ်း၏လက်မောင်းကို ဖက်လိုက်သည်။ “ခင်ဗျားနိုးပြီလား?”
“အင်း” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အပြုံးကြောင့် ဆွဲဆောင်ခံလိုက်ရပြီး “မနက်အစောကြီး ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ၊ ဖုန်းလည်းမဖွင့်ထားဘူး။” ရှန်းယုဟန်က သူ့ဖုန်းကိုဆွဲထုတ်ကာ ပိတ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “အားကုန်သွားတာ။” သူက ပြန်မော့ကြည့်ကာ သူ့ခင်ပွန်းမျက်နှာပျက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ခင်ဗျားဘာလို့ မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေတာလဲ?”
“မဟုတ်ဘူး။” ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် မိန်းကလေးတွေကို ကြိုက်လောက်တယ်ဟု ခဏလောက်တွေးမိသွားတာကို ဘယ်တော့မှဝန်ခံမှာမဟုတ်။
“ကြည့်၊ ခင်ဗျားမျက်ခုံးတွန့်နေတယ်။” ရှန်းယုဟန်က သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ပေါက်ကရတွေ၊ ပြန်မယ်၊ အပြင်မှာအေးနေတယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ဦးဆောင်ကာ ဧည့်ခန်းဆီ လှည့်ထွက်သွားသည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့နောက်ကနေပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော့်ကိုစောင့်ပါဦး”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ခြေလှမ်းများကို နှေးပေးလိုက်တော့ ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုမှီသွားကာ အေးစက်နေသော သူ့လက်ကိုကိုင်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ရှန်းယုဟန်က တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ခင်ဗျား သဝန်တိုနေတာပဲ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ၏လှပသောမျက်လုံးများကို ခတ်ပြကာ သူ့ကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ “ယောကျာ်း”
ရှန်ချီဟွမ်း: “ဘာလဲ?”
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းခါပြသည်။ “စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှုံ့မဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ “မဆိုးပါဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က နူးညံ့သောအသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “စိတ်ဆိုးရင် အမြန်အိုစာသွားလိမ့်မယ်၊ ပြုံးပြပါဦး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပါးစပ်ထောင့်ကို တွန့်ပြလိုက်သည်။ “ဟီး”
ဖြစ်ရပ်တစ်ခုလုံးကို စောင့်ကြည့်နေသည့် တင်းချွမ်နှင့် သူ့ဇနီး “....”