Chapter 48.1
“ကျက်သရေမရှိဘူး”
ရှန်းမိသားစု၏ အိမ်နှစ်လုံးက ချမ်းသာသောဒေသမှာတည်ရှိပြီး အကြွေးဆပ်ဖို့အတွက် ရှန်းယုဟန်က ပေါက်စျေးထက် ယွမ်တစ်သန်းလျှော့ကာ ရောင်းချခဲ့ပြီး တစ်လုံးက ကျောင်းခရိုင်အတွင်းမှာဖြစ်ပြီး တစ်လုံးကတိုက်ခန်းဖြစ်သည်။ အိမ်ဟောင်းက ပထဝီဝင်မြေပြင်ပိုကောင်းမွန်သော တည်နေရာနှင့် ကျောင်းခရိုင်အတွင်းမှာ တည်ရှိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ဧရိယာမှာ ကျန်းချန်ရှိ ပြည်နယ်ကျောင်းများရှိပြီး ရှန်းမိသားစု၏ အိမ်ရောင်းဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်က ရှန်းယုဟန်၏ ပညာရေးအတွက် မျှော်လင့်ချက်ကြီးမားခဲ့လို့ဖြစ်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထူကို အိမ်နှစ်လုံးဝယ်ဖို့ ပို့ခဲ့ပြီး လျှိုထူက သူ့အတွက် လျှို့ဝှက်ကိစ္စများကို အထူးလုပ်ပေးသည့် လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် ကိစ္စများကိုလုပ်ပေးရာမှာ အဆင်ပြေသောသူများကို စုံစမ်းရင်း ဒီလူက ဖြောင့်မတ်ပြီး ရိုးသားပုံရကာ အသက်သုံးဆယ့်ငါးအရွယ်ဖြစ်ပြီး သာမန်ရုပ်ရည်ရှိကာ သူလမ်းပေါ်ဖြတ်လျှောက်လျှင် ဘယ်သူမှသူ့ကို သတိထားမိမှာမဟုတ်ပေ။
လျှိုထူက အနက်ရောင်လက်ဆွဲအိတ်အထူကိုကိုင်ကာ နယ်မြေတစ်ခု၏ဝင်ပေါက်မှာ ရှန်ချီဟွမ်းကိုစောင့်နေသည်။
“ဥက္ကဋ္ဌရှန်၊ နယ်မြေထဲကိုသာမောင်းလိုက်ပါ။ မစ္စတာရှန်း၏အိမ်က ပါကင်ထိုးလို့ရပြီး ကျွန်တော်ခင်ဗျားအတွက် ဝယ်ပေးထားတာပါ။ ကျွန်တော် အထဲခေါ်သွားပေးပါမယ်။”
လျှိုထူ၏ညွှန်ကြားချက်ဖြင့် ရှန်ချီဟွမ်း၏ဒရိုက်ဘာက အဆင်ပြေသောကားပါကင်တစ်ခုကို အမြန်ရှာတွေ့ခဲ့ပြီး ယင်းက အောက်ထပ်မှာ ရှိနေသည်။
ထို့နောက် သူက လျှိုထူဆီက အိမ်သော့ကိုရခဲ့ပြီး အပေါ်တက်သွားခဲ့သည်။
အိမ်၏ စျေးနှုန်းက အကြောင်းမရှိပဲ မြင့်နေတာမဟုတ်ပေ။ ဤနေရာမှာ ရှားပါးဓာတ်လှေကားအခန်းလည်းရှိသည်။
လျှိုထူက လမ်းလျှောက်ရင်း အိမ်၏လက်ရှိအခြေအနေအကြောင်းကို ပြောပြခဲ့သည်။
“ဥက္ကဋ္ဌရှန်၊ ဒီအိမ်က ရောင်းပြီးတည်းက ပိုင်ရှင်က ဘာမှမလုပ်ပဲထားခဲ့တာ။ အတွင်းကပရိဘောဂတွေကို မထိရသေးဘူး။ ဒါပေမယ့် တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းကို ဖယ်ထားခဲ့လားတော့ ကျွန်တော်မသိဘူး။ အရင်က အိမ်ရဲ့ဓာတ်ပုံလည်းမရှိတော့ စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးထားပေမယ့် ပရိဘောဂအကြောင်း အသေးစိတ်မပါဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “ကိစ္စမရှိဘူး။ ငါက အိမ်ရဲ့မူလအပြင်အဆင်ကို ကြည့်ချင်ရုံပဲ။”
လျှိုထူ: “ကောင်းပါပြီ၊ ကျွန်တော်အပြင်ကစောင့်နေပါမယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အင်း”
သူက ရှေးဆန်သည့် သံတံခါးကိုဖွင့်ကာ အိမ်ထဲမဝင်မီ ဒုတိယသံတံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က အိမ်ကိုရောင်းဖို့ အလျင်လိုနေခဲ့ပြီး အရေးကြီး စာရွက်စာတမ်းကလွဲရင် အိမ်ထဲက ပရိဘောဂအားလုံးကို ထားခဲ့တာဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်းပိုင်ရှင်က ပရိဘောဂများကို ဖုန်မပေအောင် ပိတ်စနဲ့အုပ်ထားပြီး ပရိဘောဂ၏အရည်အသွေးက မဆိုးဘူးလို့ ခန့်မှန်းလို့ရသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းဝင်လာပြီး အိမ်ကို တရုတ်စတိုင်နှင့် ပြင်ဆင်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အရောင်က နက်မှောင်တောက်ပနေပေမယ့် အိမ်ကို ကောင်းကောင်းထိန်းသိမ်းခဲ့တာကို မြင်နိုင်သည်။
သူက ဖုန်မှုန့်များကို မတိုက်မိစေရန် ပရိဘောဂကိုအုပ်ထားသော ပိတ်စကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမလိုက်သည်။
ဆိုဖာပေါ်က ဖုန်ကာပိတ်စက အလိုအလျောက် ချော်ထွက်သွားပြီး နောက်ဆုံးမှာ ပရိဘောဂ၏ စစ်မှန်သောအသွင်အပြင်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ထိုသည်မှာ မြင့်မြတ်သောမင်းသမီးပုံစံဖြင့် ထွင်းထားသော တရုတ်ပရိဘောဂအစုံဖြစ်သည်။ သူ့နောက်ကနံရံမှာ မှင်ပန်းချီနောက်ခံဖြင့် ကာထားပြီး ထမင်းစားခန်းက စားပွဲနှင့်ကုလားထိုင်က သစ်သားဖြစ်ပြီး ဘေးခုံများမှာလည်း တစ်ထပ်တည်းတူသည်။
ရှန်းယုဟန်၏ ရှေးဆန်သောအလှဆင်မှုက သူတို့အိမ်၏ မူလအပြင်အဆင်နဲ့ အမှန်တကယ် သက်ဆိုင်နေလားဆိုတာကို သိဖို့မခက်ခဲပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက အိမ်ကိုပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်အိမ်လုံး၏ အပြင်အဆင်မှာ တူညီပြီး ကုတင်ကိုတောင် သစ်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားတာကို တွေ့ခဲ့ရသည်။
အိပ်ခန်းသုံးခန်းနှင့် ဧည့်ခန်းနှစ်ခန်းပါရှိပြီး ဧရိယာစတုရန်းမီတာ ၁၀၀ ကျော် ကျယ်ဝန်းတာကို သူဖြတ်လျှောက်သွားတာနဲ့ တွေ့ခဲ့ရသည်။
အခန်းထဲက ပိုင်ဆိုင်မှုများမှာ ရှင်းလင်းထားတာကြောင့် ဘယ်အခန်းက ရှန်းယုဟန်ပိုင်ပြီး ဘယ်အခန်းက အဘိုးရှန်းပိုင်တယ်ဆိုတာကိုပြောဖို့ခက်သည်။ ရှန်ချီဟွမ်းက ချင်စားပွဲကိုလည်း မတွေ့ခဲ့ရပေ။ အိမ်ကိုဝယ်ခဲ့သူက ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့တာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ကုတင်၊ အသုံးအဆောင်များနှင့် ပရိဘောဂသာ ချန်ထားလို့ဖြစ်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကိုပိုသိနိုင်ဖို့ သူနေခဲ့သည့် အိမ်နှစ်လုံးကိုဝယ်ခဲ့သည်။ စုံစမ်းစစ်ဆေးမှုက အေးစက်လွန်းပုံရပြီး သူက သူ့အတိတ်ကို ကိုယ်တွေ့မခံစားနိုင်ပေ။ ရှန်းယုဟန် အရင်အခြေအနေ ပြန်ရောက်သွားမှာကို သူအနည်းငယ်စိတ်ပူနေပြီး သူ၏ကြီးပြင်းမှုပတ်ဝန်းကျင်ကို နက်နဲစွာ နားလည်သဘောပေါက်ဖို့က သူထိန်းချုပ်လို့ရသည့်အရာမဟုတ်ပေ။ သူခန့်မှန်းတာမှန်သည်။ ရှန်းယုဟန်၏ အကျင့်စရိုက်က မိသားစုဝင်လျော့နည်းမှုကြောင့် နောက်ပိုင်းမှာ လွန်ကဲစွာပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီး ဤအိမ်၏အပြင်အဆင်ကိုကြည့်ပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်က ယခုချိန်မှာ မူလစိတ်အနေအထားကို ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြောင်း သူနားလည်လိုက်သည်။
အိမ်ထဲမှာ ရှန်းမိသားစုနှင့်ပတ်သတ်သော အမှတ်တရပစ္စည်းများ မကျန်တော့တာကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်းက ဆက်မကြည့်တော့ပေ။ သူကြည့်ပြီးရင်တောင် ရှန်းယုဟန်၏အရှေ့မှာ ဘာမှပြောနိုင်မှာမဟုတ်။ အတိတ်မှာ အမှတ်တရကောင်းများ မရှိတာကြောင့် သူ၏ဝမ်းနည်းစရာ အမှတ်တရများကို နှိုးဆွဖို့မလိုအပ်ပေ၊ ယခုဆိုရင် သူက ရှန်းယုဟန် နေ့တိုင်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြုံးနေတာကိုသာမြင်ချင်သည်။
သူ့စိတ်ထဲရှိ ထူးဆန်းသောအတွေးများကတော့ အားလုံးက ရှန်းယုဟန်ကို မယုံကြည်မှုကြောင့် ဖြစ်လာတာဖြစ်ပြီး သူက အနာဂတ်မှာ ပိုယုံကြည်ပေးရမည်။
ရှန်ချီဟွမ်း အိမ်ကထွက်ခွာသွားသည်။
.
လျှိုထူက တံခါးအပြင်မှာစောင့်ကာ သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “ဥက္ကဋ္ဌရှန်၊ နောက်အိမ်တစ်လုံးကို ကြည့်ချင်သေးလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့မှာ လုပ်စရာရှိသေးလို့ မကြည့်တော့ဘူး။ သော့ပဲပေးလိုက်တော့။”
လျှိုထူက သူဘာကြောင့် အိမ်နှစ်လုံးဝယ်ခဲ့လဲမမေးပဲ သော့ပေးပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်က အောက်ထပ်ဆင်းကာ လမ်းခွဲလိုက်ကြသည်။
ကားပေါ်ပြန်ရောက်လာသော ရှန်ချီဟွမ်းက မနက်က ရှန်းယုဟန် သူနဲ့အပြင်ထွက်တော့ သူ့ကို ခပ်ချွဲချွဲပြုမူခဲ့တာကို တွေးမိသွားပြီး သူ့ပါးစပ်ထောင့်က အနည်းငယ်ကြွတက်လာသည်။
အိမ်နှစ်လုံး၏သော့ကိုပေးဖို့ အချိန်ကောင်းကို သူရှာမည်။ သူအိမ်ကို အမှတ်တရအနေနဲ့ သိမ်းထားချင်ရင် သိမ်းထားလို့ရသည်။ မလိုအပ်ဘူးဆိုရင်တော့ ဖယ်ရှားပစ်လိုက်မည်။ ယင်းကအခက်အခဲမဖြစ်စေပေ။
သူက ရှန်းယုဟန်ကို မက်ဆေ့တစ်စောင် ပို့ချင်ပေမယ့် သူပန်းချီဆွဲနေစဥ်မှာ ဘယ်လောက််အာရုံစိုက်တတ်လဲဆိုတာ တွေးမိသွား၍ ရှန်ချီဟွမ်းက ဖုန်းကိုချကာ သူ့ကိုလောလောဆယ်လွှတ်ပေးထားတာ ပိုကောင်းမည်။
–
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် လမ်းခွဲပြီးနောက် သူက သခင်ကြီးလျှိုကိုတွေ့ဖို့ လျှိုထန်နဲ့အတူ လိုက်လာသည်။
သခင်ကြီးလျှိုက ကြီးမားသောအပြောင်းအလဲတစ်ခုကို တစ်ခါမှမကြုံဖူးပဲ သူတွေ့ဖူးသော လူများက မြစ်ကိုကျော်ဖြတ်နေသော ငါးကြင်း*နှင့်တူပြီး ရှန်းယုဟန်နှင့် စကားပြောပြီးသောအခါ ဤကလေးက စကားပြောကောင်းပြီး မွေးရကျိုးမနပ်သော သူ့သားလျှိုထန်ထက် သက်တောင့်သက်သာပိုရှိတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
(***နာမည်ကြီတဲ့လူတွေကိုပြောတာပါ။)
“ရှောင်ရှန်း၊ ဒီကောင် လျှိုထန်က ဒီနေ့ပွဲနဲ့ပတ်သတ်ပြီး မင်းကိုသေချာမပြောပြထားဘူးထင်တယ်။ ငါတို့အဘိုးကြီးတွေက ဆုတစ်ချို့ကိုပေးပြီး မင်းတို့ လူငယ်တွေက အချိန်တစ်ခုအတွင်းမှာ ရေးဆွဲရမှာ၊ ပန်းချီ theme ကတော့ ငါတို့အားလုံး အစည်းအဝေးမှာ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ။ မင်းတို့ကို ပန်းချီနယ်ပယ်က ဆရာတွေက အဆင့်သတ်မှတ်ပေးမှာ။ မင်းစိတ်မရှိဖို့မျှော်လင့်တယ်။ အိမ်ဆောက်ဂိမ်းတစ်ခုကို ကစားနေသလိုသာ သဘောထားလိုက်။”
လျှိုထန်က ထပ်နားမထောင်နိုင်တော့ပဲ မကျေမနပ်ပြောလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါက အိမ်ဆောက်ဂိမ်းဆိုတာ ခင်ဗျားလည်းသိပါတယ်။ စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းလောက်နဲ့ လှုံ့ဆော်ခံလိုက်ရလို့ မိသားစုရဲ့ ဘဏ္ဍာကိုတောင် ပေးပစ်ခဲ့တာလေ။”
“မင်းကဘာသိလို့လဲ?” သခင်ကြီးလျှိုက သူ့ကိုအကြည့်တစ်ချက်ပေးလိုက်သည်။ “မင်းမှာ ငါမျက်နှာရအောင် လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အဆင့်ရှိရင် ငါဒီလို လှုံ့ဆော်ခံရပါ့မလား?”
သူ့ဖခင်က သူစက်ဆုပ်မုန်းတီးသော စကားကိုပြောဖို့ ပြင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသော လျှိုထန်က ချက်ချင်းတားလိုက်သည်။ “ဟုတ်ပါပြီ၊ ဟုတ်ပါပြီ၊ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားမျှော်လင့်ထားသလို ဖြစ်မလာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းရဲ့ ရတနာလေးနော်။ အဖေ သူ့ကိုဂရုစိုက်ရမယ်။ မဟုတ်ရင် နောက်တစ်ခါ သူက သူ့လူကို ငှားတော့မှာမဟုတ်ဘူး။”
သခင်ကြီးလျှိုက ပြောလိုက်သည်။ “သူမငှားရင် ငါက ရှောင်ရှန်းဆီ တိုက်ရိုက်သွားမှာပေါ့၊ ရှောင်ရှန်းက ရွေးချယ်ခွင့်မရှိလို့လား? ဟုတ််တယ်မလား ရှောင်ရှန်း။”
ရှန်းယုဟန်က ပြုံးကာ သူ့ကိုအရွှန်းဖောက်လိုက်သည်။ “အန်ကယ်လျှိုရဲ့ ရတနာတွေကို ပြန်ရအောင် ကျွန်တော် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားပေးပါမယ်။
“ဟားဟားဟား… မင်းဘာကြိုက်လဲ အန်ကယ်လျှိုကိုပြောလိုက်၊ ဒါပေမယ့် အခုတော့ မင်းရဲ့အန်ကယ်လျှိုကို သူ့နေရာသူပြန်ရအောင် ကူညီပါ။” သူက စာအုပ်စင်အနောက် ညာဘက်ထောင့်က ထန်ရိုးရာဝတ်စုံဝတ်ထားသော အဘိုးကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ “သူက ငါ့ရဲ့မဟာရန်သူပဲ။ ငါက သူ့လောက်မတော်ဘူးတို့ ငါ့ပန်းချီက သူ့လောက်မကောင်းဘူးတို့….သူက အဲ့လိုအမြဲပြောနေတာ။ သူက ငါ့ကိုမြင်တိုင်း ကဲ့ရဲ့တယ်၊ ဒီနေ့လည်း သူနဲ့အတူ အရမ်းတော်တဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက်ကို ခေါ်လာတယ်။ သူက လျှိုထန်ကိုလည်း ညံ့ဖျင်းတယ်လို့လှောင်ဖူးတယ်။ မင်းက သူခေါ်လာတဲ့ လူငယ်နဲ့ ပြိုင်ရမယ်နော်”
ရှန်းယုဟန်က အာမမခံရဲပေ။ ဤသည်မှာ လူအိုကြီးများကြားမှ မထိခိုက်စေသော အငြင်းပွားမှုသာဖြစ်ပြီး လက်ရေးလှနဲ့ ပန်းချီကလည်း အမြင်ကွဲပြားမှုရှိတာကြောင့် သူက သိပ်မပြောရဲပေ။
“ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးကြိုးစားပါမယ်။ ကျွန်တော်ဒီနေ့ လက်ရေးလှမလေ့ကျင့်ခဲ့ရလို့ အရင်ဆုံး ခဏလောက် လေ့ကျင့်လိုက်ရမလား?”
သခင်ကြီးလျှိုက ပြောလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ၊ လူတွေလည်းမရောက်သေးတော့ မင်းစိတ်ခံစားချက်အရင်ရှာသင့်တယ်။”
ဒီလိုသေးငယ်သော ပြည်တွင်းပြိုင်ပွဲက ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းစဥ်များရှိသည််။ ဆုတွေအားလုံးကို ဤအကြံဉာဏ်ကိုပေးခဲ့သော အဖွဲ့ဝင်များက ထောက်ပံ့ထားတာဖြစ်ပြီး ငွေသားနဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများပါဝင်သလို အကဲအဖြတ်အဖွဲ့ကလည်း အဆင့်မြင့်လူတန်းစားနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတာဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ ပန်းချီနှင့် လက်ရေးလှမြင်ကွင်းအစုံကို စတင်ကြည့်ရှုလိုက်သည်။
သူတို့က စုစုပေါင်းစားပွဲသုံးတန်းနှင့် စားပွဲရှည် နှစ်ဆယ်သုံးဆယ်ကျော်ရှိသော ဟိုတယ်အစည်းအဝေးခန်းကို အသုံးပြုခဲ့ကြသော်လည်း လူအများကြီးမလာတာဖြစ်နိုင်သည်။ ရှေ့တန်းမှာ နာမည်မရေးထားပဲ နောက်တန်းက ထိုင်ခုံတစ်ခုစီမှာ တူညီသောနာမည်များကို ရေးထားကာ အကဲဖြတ်ဒိုင်များနှင့် သခင်ကြီးလျှိုနှင့် တခြားသူများအတွက်လို့ ယူဆလို့ရသည်။
ရှန်းယုဟန်က နေရာတစ်ခုကို ကျပန်းရွေးချယ်ကာ လက်ရေးလှစကျင့်နေသည်။
သူက အိမ်ကမှင်ချောင်းကိုအသုံးပြုပြီး ရေးနေစဥ် မှင်ဖြည့်ဖို့လိုသည်။ ဤသည်မှာ အရှိန်အဟုန်မြင့်သော ပြိုင်ပွဲတစ်ခုဖြစ်ပုံရပြီး ခေတ်မီသောမှင်ကိုအသုံးပြုကာ ရှန်းယုဟန်က ဤမှင်အမျိုးအစားကို သိပ်မကြိုက်ပေ။ သုံးနေစဥ် ဘာမှမခံစားရပဲ ပန်းချီ၏ မျက်နှာပြင်က အရမ်းမကောင်းပေ။
ထိုအချိန်မှာ သူယူလာသော အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး ဘောပင်၊ မှင်နှင့် စာရွက်များကို သူ့အကျင့်အတိုင်း စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။
သူက လျှိုထန်ကို လက်ယမ်းပြတော့ လျှိုထန်ကရောက်လာခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “ခင်ဗျားမှင်ကြိတ်နည်းသိလား? ခဏလောက် ကျွန်တော့်ရဲ့ စာအုပ်ကောင်လေး*** လုပ်ပေးပါ။”
(*** အရင်ခေတ်က ကျောင်းသားတွေအတွက်သီးသန့် လက်တိုလက်တောင်း အမှုထမ်းရတဲ့ အစေခံ)
“စာအုပ်ကောင်လေး?” လျှိုထန်က သူ့အဖေကို ခဏအဖော်ပြုပေးနေပေမယ့် ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ ဆွဲခေါ်ခံရမယ်လို့ မထင်ထားပေ။ “ကောင်းပြီ၊ ငါငယ်ငယ်တုန်းက အဖေ့ကို မှင်ကြိတ်ပေးလေ့ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် ရင်းနှီးနေတာ၊ မှင်ကြိတ်တာက အဖေနဲ့ထိုင်ပြီး သူတို့ပြိုင်နေတာကို နားထောင်ရတာထက် ပိုကောင်းတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ပြုံးပြီး နားထောင်နေသည့် ပရိသတ်တစ်ယောက်သာလုပ်နေပြီး ဘာမှမပြောခဲ့ပေ။ သူက အပြင်မှာ သူ့အပြောအဆိုနဲ့အမူအရာကို အမြဲသတိထားပြီး ယင်းမှာ သူ့မိသားစု ဒုက္ခမရောက်စေဖို့ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဤနေရာမှာလည်း တူတူပဲဖြစ်သည်။ အမှားသေးသေးလေးလုပ်မိရင် သူ့ခင်ပွန်းကို ဒုက္ခပေးမိမှာစိုးသည်။
သူက သူသဘောကျသော ဘောပင်ကိုရွေးကာ ခံစားချက်ရှာဖွေဖို့ စတင်လိုက်သည်။
&&&&&&&&&&&
Chapter 48.2
“ကျက်သရေမရှိဘူး”
လျှိုထန်က သူ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းများက သူ့အဖေ၏ပစ္စည်းများထက် ပိုပြီးသပ်ရပ်သည်ဟု တွေးမိသွားသည်။ ပြီးတော့ သူက လုံးဝမကြမ်းတမ်းပေ၊ သူက သူဒိတ်ဖူးခဲ့သည့် အမျိုးသမီးတွေထက် ပိုလှပြီး အဝတ်အစားမှာလည်း အမြင်ရှိသည်။ သူတပ်ထားသည့် နားကပ်နှင့် လက်ကောက်ကြိုးမှာ အလွန်ချဲ့ကားထားသည့်ပုံမပေါ်သလို သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ တပ်ဆင်ဖို့ လုပ်ထားသလို စိတ်နေသဘောထားနဲ့လည်း ကိုက်ညီနေသည်။ သူ့အပြုံးကနွေးထွေးပြီး နူးညံ့သည်။ သူက သူ့ဖခင်နှင့် ရင်ဆိုင်ရာမှာ သတိရှိပြီး ယဥ်ကျေးသည်။ အတိုချုပ်ပြောရရင် ယဥ်ကျေးသိမ်မွေ့သော လူငယ်လေးတစ်ယောက်၏ လေထုကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
ဒီလိုလူမျိုးက ထက်မြက်သင့်သည်။ သူက ရှန်ချီယွင်ကြောင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ရေထဲကိုကျခဲ့တာ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်တာလဲ?
လျှိုထန်က လူတစ်ယောက်၏စိတ်နေသဘောထားကို အတုအယောင်ဖန်တီးလို့မရမှန်းသိသည်။ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာအဆင့်အတန်းမရှိရင် တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ ချို့ယွင်းချက်များ ပေါ်လာနိုင်သည်။ သို့သော် ထိုရှန်းယုဟန်က နောက်ဆုံးအကြိမ်ရေပူစမ်းမှာ ဆုံကတည်းက အောက်တန်းကျသောလုပ်ရပ်များကို မလုပ်ခဲ့သလို ကျိန်ဆဲသောစကားလုံးကိုတောင် မသုံးခဲ့ပေ။ ထိုသည်မှာ ခေတ်မီလူငယ်တွေကြား အတော်ရှားပါးသည့်အရာဖြစ်သည်။
၎င်းကိုစီစစ်ပြီးနောက် လောင်ရှန် ချစ်မိသွားတာကို မအံ့သြတော့ပေ။ ရှန်းယုဟန်က အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ရင် သူက သူ့ကိုလိုက်ခဲ့မိလောက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က အချိန်တိုအတွင်း စာလုံးအကြီးတစ်ချို့ကိုရေးကာ လေ့ကျင့်တာသာဖြစ်၍ သူက သူ့ဘောပင်ကိုချကာ လက်ရေးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး တစ်ခုခုမှားနေလား စစ်ဆေးနေစဥ် လူနှစ်ယောက်က တံခါးဝကိုရောက်လာခဲ့သည်။
လူသားအားလုံးကို အထင်သေးသလို ပြုမူနေသည့် မောက်မာသောအမူအရာရှိသည့် အမျိုးသားတစ်ယောက်က သခင်ကြီးလျှို၏ ပြိုင်ဘက်ဟောင်းဆီကို လျှောက်သွားခဲ့သည်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ရှန်းယုဟန်နှင့်တစ်ခါဆုံဖူးသည့် ဝမ်းယိုဖြစ်သည်။ သူက လွန်ခဲ့တဲ့ရက်အနည်းငယ်က ရှန်းယုဟန်ကို ဒဏ်ရာအသေးစားရအောင် လုပ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။
ဝမ်းယိုက ရှန်းယုဟန်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူက ထိုနေ့က သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုပေးခဲ့ပြီး သူဝယ်လာသော ပစ္စည်းတွေ ပျက်စီးသွားပြီလားဆိုတာ စိုးရိမ်နေခဲ့ပေမယ့် တစ်ဖက်လူက သူ့ကိုအကြောင်းမပြန်ခဲ့သဖြင့် အနာဂတ်မှာ ထပ်မတွေ့နိုင်တော့ဘူးလို့ ထင်ခဲ့သည်။
သူက ဆံပင်မီးခိုးရောင်အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ကို အရင်သွားနှုတ်ဆက်ပြီး ရှန်းယုဟန်ဆီလျှောက်လာခဲ့သည်။
ဝမ်းယိုဆီမှ ငယ်ရွက်နုပျိုသောအားမာန်ကို အားလုံးမြင်နိုင်ပြီး သူ့စကားကတောင် စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့သည်။ “ဟိုး၊ မင်းနေကောင်းလား၊ ငါမင်းကိုထပ်တွေ့ရမယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က ဘောပင်ကို ဘောပင်ခွက်ထဲထည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ “ဟယ်လို”
“မင်းလက်ပြန်ကောင်းသွားပြီလား?” ဝမ်းယိုက သူ့လက်ကိုစိတ်ပူနေဆဲပင်။
“ကောင်းသွားပြီ” ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ဖဝါးကိုပြလိုက်သည်။
လောင်ရှန်၏ ညွှန်ကြားမှုကိုတွေးကာ လျှိုထန်က သူ့ရှေ့က လူငယ်လေးကို ခန့်မှန်းကာမေးလိုက်သည်။ “ယုဟန်၊ ဒါဘယ်သူလဲ?”
ဝမ်းယိုက လူမှုရေးအရမိတ်ဆက်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော့်နာမည်က ဝမ်းယို၊ ခင်ဗျားတို့ကို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲတော့မသိဘူး။”
ကြည့်ရတာ သူက ရှန်းယုဟန်ရဲ့ နာမည်ကိုတောင်မသိသေးပုံပဲ။ ဒါဆို လောင်ရှန်အတွက် ထိုလူကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ မလိုလောက်ဘူး….သူကလည်း ထိုလူကိုမသိဘူးဆိုတော့..
ဒုတိယအကြိမ်တွေ့ဆုံမှုမှာ ရှန်းယုဟန်က တစ်ဖက်လူကို သူ့နာမည်ပြောပြလိုက်ပြီး လျှိုထန်ကိုလည်း အတိုချုံးမိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။
လူတွေ တဖြည်းဖြည်းရောက်ရှိလာတာနဲ့ ပြိုင်ပွဲစဖို့ အချိန်နီးလာပြီး ဝမ်းယိုမှာ ရှန်းယုဟန်ဘေးမှာရပ်ဖို့ နေရာတစ်နေရာတွေ့သွားခဲ့သည်။
ပြိုင်ပွဲလုပ်ငန်းစဥ်ကို ကြေညာဖို့ အချိန်ကျပြီ။
သူတို့ကို စာရေးချိန်နာရီဝက်နှင့် ပန်းချီဆွဲဖို့အချိန် နှစ်နာရီပေးထားပြီး နေ့လည် ၁၂နာရီမတိုင်ခင်ပြီးရမည်။ ဆုပေးပွဲက ၂နာရီစမှာဖြစ်ပြီး ကြားထဲမှာ အကဲဖြတ်ဖို့နဲ့ အဆင့်သတ်မှတ်ဖို့ အချိန်နှစ်နာရီရှိသည်။
လုပ်ငန်းစဥ်ကိုကြေညာပြီးနောက် လူငယ်တွေကို အချိန်ပေးခဲ့ပြီး လူကြီးတွေက လက်ဖက်ရည်ပါတီလုပ်ဖို့ ကပ်လျက်က အစည်းအဝေးခန်းကို သွားခဲ့ကြသည်။
စာရေးဖို့အချိန်ကိုကန့်သတ်ထားပေမယ့် ရှန်းယုဟန်၏နှုန်းက အလွန်မြန်သည်။ ရေးဆွဲချက်က အလွန်မြန်ပြီး စတိုင်က ယခုလေးတင် လျှိုထန်တွေ့ခဲ့ရသော စာလုံးများနှင့်မတူပေ။ လျှိုထန်က ရှန်းယုဟန်ကို မှင်ကြိတ်ပေးနေပြီး ရှန်းယုဟန် လက်ရေးလှရေးပြီးတာကို ကြည့်နေသည်။
သူက တိုးတိုးလေးမေးလိုက်သည်။ “မင်း တခြားလက်ရေးလှပုံစံကိုသိလား?”
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ “ကျွန်တော် အားလပ်ချိန်တွေမှာ တခြားလက်ရေးစာလုံးတွေကို လေ့လာခဲ့တယ်။ သူတို့ထုတ်ပေးတဲ့ကဗျာက ဒီလိုစာလုံးမျိုးနဲ့ ပိုလိုက်ဖက်မယ်ထင်တယ်။”
“စဥ်းစားတတ်တာပဲ၊ အဲ့ဒါအရမ်းကောင်းတယ်လို့ငါထင်တယ်။” လျှိုထန်က သူ့လက်ရေးလှကိုကြည့်ကာ သက်တောင့်သက်သာ ခံစားရသည်။ “မင်းရဲ့လက်ရေးလှကို လက်မှတ်ထိုးပြီး ငါ့ကိုပေးပါလား”
“လေ့ကျင့်ထားတဲ့တစ်ခုလား?”
“ဟုတ်တယ်”
“တကယ်တော့ ကျွန်တော်ခင်ဗျားအတွက် ထပ်ရေးပေးလို့ရပါတယ်။”
“ရပါတယ်..ရပါတယ်” သူကလက်ခံရဲပေမယ့် လောင်ရှန်ကလက်ခံမှာမဟုတ်။ ရှန်းယုဟန်ကို အခွင့်ကောင်းယူတယ်ထင်ပြီး မုန့်ဖို့ပမဏတစ်ခုကို ထပ်ရိတ်သွားနိုင်သည်။
သို့သော် သူက ဒီနေ့မှာ ရှန်းယုဟန်အပေါ် အထင်ကြီးမိသည်။ သူ့အရည်အချင်းက ကြွားရုံသာမဟုတ်ပဲ လက်ရေးက အတုအယောင်လည်းမဟုတ်ပေ။
ရှန်းယုဟန်က ရေးပြီးတော့ လက်ရေးလှကို လက်မှတ်ထိုးကာ ဘေးမှာအခြောက်ခံလိုက်သည်။ ထို့နောက် လျှိုထန်က သူပန်းချီဆွဲနေစဥ် ပြခန်းမှာချိတ်ဆွဲလိုက်သည်။
ယနေ့အတွက် ပန်းချီကား theme က အလွန်ရိုးရှင်းပြီး “ဆောင်းရာသီ”ဆိုသော စကားလုံးတစ်လုံးသာပါသည်။
“ဆောင်းရာသီ”ဆိုသောစကားလုံးက အရာများစွာကို အကျုံးဝင်စေပြီး ပုံစံအမျိုးမျိုးကို ရေးဆွဲနိုင်ပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က စိတ်ကူးတစ်ခု အမြန်ရသွားခဲ့သည်။
သူက သူ၏ဖန်တီးမှုစိတ်ကူးကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားဆဲဖြစ်ပြီး သူက ချီတိုင်းပြည်၏ အရာအားလုံးကိုလည်း ထိန်းသိမ်းထားချင်ဆဲဖြစ်သည်။ ဤအခြေအနေမှာ အခွင့်အရေးရလာတော့ ဘာလို့အခွင့်ကောင်းမယူရမှာလဲ။ ပြီးတော့ ချီတိုင်းပြည်က ပြည်သူများ၏ဘဝရှုခင်းနှင့် အငွေ့အသက်ကို လူတွေကိုသိစေချင်သည်။
သူ့မှာဖန်တီးဖို့ အချိန်နှစ်နာရီသာရှိတာကြောင့် သူက ခက်ခဲတာဆွဲလို့မရပေ။ ပန်းချီကားကတင် သူလွယ်လွယ်လုပ်လို့ရသည့် အရာတစ်ခုဖြစ်ပြီးခဲ့ပြီ။
သူက ရှုခင်းလေးတစ်ခုကို ရွေးချယ်ချင်ခဲ့သည်။
လျှိုထန်က ရှန်းယုဟန်ဘေးမှာထိုင်ပြီး သူ့အတွက်မှင်ကြိတ်ပေးနေသည်။ သူက လက်နာလာလို့ လက်ကောက်ဝတ်ကိုပွတ်လိုက်ပေမယ့် ရှန်းယုဟန်ကိုတော့ အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေခဲ့ပေ။ ရှန်းယုဟန်က သူ့ပန်းချီကမ္ဘာထဲမှာ နစ်မြှုပ်နေပြီး လျှိုထန်က ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ဆွဲဆောင်ခံရလုနီးပါးပင်။
နှစ်နာရီကြာတော့ ရှန်းယုဟန်က သူ့ပန်းချီကို လက်မှတ်ထိုးပြီး အပ်လိုက်သည်။
လျှိုထန်က သူ့ပန်းချီကြောင့် သဘောခွေ့နေပြီး ယင်းမှာ လှလွန်းသည်။ သူက ပန်းချီကား၏ဖန်တီးမှုကို တွေ့မြင်ခဲ့ရသည်။ ထိုအချိန်မှာ သူက ပန်းချီအရည်အသွေးကို အာမခံနိုင်ပြီး တတိယမြောက် ပန်းချီကား၏နာမည်ကို စဥ်းစားနေသည်။
(ဆောင်းယဥ်စွန်းချိန်)၊ (နွေဦးစတင်ချိန်).....ဒီတစ်ခုကိုဘယ်လိုခေါ်မလဲ?
ရှန်းယုဟန်က လျှိုထန်ကိုပြောလိုက်သည်။ “ဘဝရှုခင်းပန်းချီဆိုတော့ (လေဟာပြင်စျေး) လို့ခေါ်ကြတာပေါ့။”
လျှိုထန်က (လေဟာပြင်စျေး) ဆိုသောနာမည်က ရွေးချယ်မှုကောင်းဖြစ်ပြီး သူက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းနှင့် အသက်ဝင်သောပန်းချီကိုကြည့်ခဲ့ရသည်။ သူက ထိုနေရာမှာရှိနေခဲ့သလိုပင် ခံစားချက်က တကယ်ကိုထူးခြားသည်။ လောင်ရှန်က တကယ့်ရတနာလေးကိုတွေ့ခဲ့တာပဲ….
သူတို့နှစ်ယောက်က ပြိုင်ပွဲခန်းမကနေ နောက်ဆုံးမှထွက်လာပြီး ရှန်းယုဟန်က တစ်မနက်လုံးမတ်တပ်ရပ်ခဲ့တာကြောင့် သူ့ခြေထောက်က အနည်းငယ်ထုံကျင်ကိုက်ခဲနေသည်။
လျှိုထန်က သူခြေထောက်ထုနေတာကိုတွေ့တော့ ပြောလိုက်သည်။ “မင်းက လေကျင့်ခန်းမလုပ်လို့ဖြစ်မယ်။ လူငယ်တွေက များများပြေးသင့်တယ်။”
“ကောင်းပြီ၊နားလည်ပါပြီ” ရှန်းယုဟန်က လေ့ကျင့်ခန်းစကားလုံးနှင့်မစိမ်းပေ၊ သူ့ခင်ပွန်းက အားကစားလေ့ကျင့်ခန်းထဲမှာ ညဆိုတစ်နာရီပြေးပြီး ချွေးတလုံးလုံးဖြစ်လေ့ရှိသည်။ အချိန်တိုင်းမှာ သူ့ချွေးတွေကလည်း မိုးရေစက်လိုစီးကျနေတတ်သည်။
သခင်ကြီးလျှိုက အပြင်မှာလူတွေနဲ့စကားပြောနေပြီး သူတို့ထွက်လာတာကိုတွေ့တော့ ပန်းချီဆွဲတာအဆင်ပြေရဲ့လား မေးခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့က ဝင်ကြည့်ခွင့်မရှိလို့ပင်။
လျှိုထန်က သူရိုက်ထားသည့်ဗီဒီကိုပေးလိုက်သည်။ “ယုဟန်ဆွဲထားတာ ကြည့်လိုက်ပါဦး.. သူ့ကို (လေဟာပြင်စျေး)လို့ခေါ်တယ်။”
သခင်ကြီးလျှိုက ပန်းချီကိုမြင်ပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးကတောက်ပလာပေမယ့် သူက လူတွေဒီလိုမျိုးဝတ်ဆင်ထားတာကို တစ်နေရာမှာမြင်ဖူးသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် သူက လက်ရှိမှာ မမှတ်မိပေ။ “ရှောင်ရှန်းက တကယ်ကိုဉာဏ်ကြီးရှင်ပဲ၊ ဒီပန်းချီကအရမ်းလှတယ်။ သူတို့အဆင့်သတ်မှတ်ပြီးမှ ငါထပ်ကြည့်ဦးမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုပွတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “အန်ကယ်က ကြင်နာလွန်းနေပြီ။”
သူတို့က ဟိုတယ်မှာ နေ့လည်စာစီစဥ်ထားပြီး လျှိုသားအဖက ရှန်းယုဟန်ကိုခေါ်သွားပြီး ရှန်းယုဟန်ကလည်း ဗိုက်ဆာနေခဲ့သည်။
သူတို့က စားပွဲနှစ်ခုခွဲထားပြီး အခန်းနှစ်ခန်းရှိသည်။ တစ်ခန်းက လူကြီးများအတွက်ဖြစ်ပြီး တစ်ခန်းက လူငယ်တွေအတွက်ဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်နှင့် လျှိုထန်က လူငယ်အခန်းကိုသွားခဲ့သည်။ သူအပြင်ထွက်ရင် အမျိုးသားများနှင့် စားပွဲတစ်ခုတည်းမှာ မကြာခဏထိုင်လေ့ရှိသော်လည်း ယင်းမှာ သူ့ခင်ပွန်းရှိနေစဥ်သာဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ လူအများကြီးပြည့်နေသဖြင့် သူက အတော်လေးနေရခက်နေသည်။
ဝမ်းယိုက ရှန်းယုဟန်ကို သူ့ဘေးမှာထိုင်စေချင်ပမယ့် ရှန်းယုဟန်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဘေးကို ရွေးချယ်ပြီး ဝမ်းယိုဘေးကခုံကို လျှိုထန်အား ပေးခဲ့သည်။
ဝမ်းယိုနဲ့လျှိုထန် “......”
လျှိုထန်က ဒါက ကောင်းတာပဲလို့တွေးလိုက်သည်။ ရှန်းယုဟန်က အမျိုးသားတွေကို ဘယ်လိုရှောင်မလဲသိသလို သံသယကို ရှောင်ရှားရမှန်းလည်းသိသည်။ ဒါတောင် လောင်ရှန်က ဘာကိုစိတ်ပူနေလဲမသိပေ။
လူတိုင်းထိုင်လို့ပြီးတော့ ဝိတ်တာက တစ်ယောက်ချင်းစီအတွက် ဟင်းပွဲများချပေးသည်။
စားပွဲတစ်ခုတည်းက လူငယ်များကြားမှာ မောက်မာသောတစ်ယောက်က လျှိုထန်နဲ့သိပြီး သူတို့စားပွဲကိုရောက်လာတာနဲ့ မောက်မာသောလူငယ်က သူ့ကိုကဲ့ရဲ့နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အကြောင်းအရာတစ်ခုကို အကြိမ်များစွာဆွေးနွေးနေပြီး ထိုသည်မှာ လျှိုထန်က ဖုန်းဖြေဖို့အပြင်ထွက်သွားပြီး သီးသန့်ခန်းထဲက အနံ့ပျောက်မသွားခင်အထိဖြစ်သည်။
သို့သော် မောက်မာသောလူငယ်က အသာစီးမရခဲ့တာကြောင့် သူ့အမူအရာက မကျေမနပ်ဖြစ်နေပြီး လျှိုထန်က တိုက်ပွဲကနေ ထွက်ပြေးသွားတယ်လို့ ခံစားမိလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ရှန်းယုဟန်ကို လက်ညိုးထိုးလိုက်သည်။
“ဟေး၊ မင်းကဘယ်သူလဲ၊ မင်းနဲ့လျှိုထန်ရဲ့ဆက်ဆံရေးက ဘာမို့လို့ သူကမင်းအတွက် မှင်ကြိတ်ပေးချင်ရတာလဲ” သူက ရှန်းယုဟန်နှင့် လျှိုထန်ကြားက ဆက်ဆံရေးကို တမင်တကာ အထင်လွဲအောင် ပြောခဲ့တာဖြစ်သည်။ “သူအခုယောကျာ်းလေးတွေကို ကြိုက်လာမယ်လို့ ငါမထင်ထားမိဘူး”
မယဥ်ကျေးတာကြောင့် ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို့အကြည့်တစ်ချက်မပေးပေ။ ဝမ်းယိုက သည်းမခံနိုင်ပဲ ရှန်းယုဟန်ဘက်က ရပ်တည်ပေးခဲ့သည်။ “ကျန်းထုံ၊ ဘာလို့အဲ့လိုပြောနေတာလဲ၊ လူတစ်ယောက်မှာ နာမည်နဲ့ မျိုးရိုးနာမည်ရှိတယ်။”
ထိုမှသာ ရှန်းယုဟန်က သူတို့နှစ်ယောက်သိကြတာကို သဘောပေါက်သွားသည်။
“သူက လျှိုထန်လေ၊ မင်းမသိဘူးလား? မင်းက လျှိုထန်ဘယ်သူလဲနဲ့ သူဘယ်သခင်လေးတွေနဲ့ လည်ပတ်လဲဆိုတာကို မသိလောက်ဘူး။” ကျန်းထုံက တော်တော်သိပုံရသည်။ “အဲ့ဒီနေရာက မင်းလိုရိုးရှင်းတဲ့ကလေးတွေ သွားလို့ရတဲ့နေရာမျိုးမဟုတ်ဘူး။ သူတို့သခင်လေးအုပ်စုက တကယ်စားနိုင်သောက်နိုင်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းက မင်းအစ်ကိုရဲ့ ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ဒီကိုအဖိတ်ခံရမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့လိုဟာမျိုးက ငါ့ကိုအော်ရဲတယ်လား”
ဝမ်းယိုမှာ နွေးထွေးသောအကျင့်စရိုက်ရှိပြီး တခြားသူများကို ယဥ်ကျေးပေမယ့် သူက ငြင်းခုံတာမတော်ပေ။ သူက စိတ်တိုလာသောအခါ သူ့မျက်နှာက နီရဲလာသည်။ သူက ပါးစပ်ကိုအကြာကြီးဖွင့်ထားပေမယ့် ဆဲဆိုကြိမ်းမောင်းသည့်စကားလုံးကို မပြောနိုင်ပေ။ အဲ့လိုလုပ်တာထက် လူကိုသာ ထရိုက်ပစ်လိုက်မည်!
ကျန်းထုံက သူ့ကိုယ်သူဂုဏ်ယူနေပြီး တစ်ခုခုကိုဆက်ပြောမလို့ လုပ်ခါနီးမှာ ထပ်နားမထောင်နိုင်တော့သည့် ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ချောင်းများကို တစ်ရှူးနဲ့သုတ်ပြီး တည်ငြိမ်သောလေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “မင်းက တော်တော်မိုက်ရိုင်းတာပဲ၊ လူ့ကျင့်ဝတ်နားမလည်ဘူးလား၊ မင်းကဘယ်လိုဟာလဲ?” သူက ရေစိုတစ်ရှူးကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ “မင်းနဲ့ထိုင်ရတာ လုံးဝကျက်သရေမရှိဘူး။”
ပြောပြီးသည်နှင့် ရှန်းယုဟန်က မတ်တပ်ရပ်ကာ သီးသန့်ခန်းမှထွက်သွားခဲ့သည်။
ဝမ်းယိုက ခဏတာအံ့သြသွားပြီး နောက်က ကမန်းကတန်း လိုက်သွားခဲ့သည်။ တခြားသူများက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ကြည့်ကာ ရှန်းယုဟန်ဘေးမှာထိုင်နေသော မိန်းကလေးကလည်း ထထွက်သွားသည်။ ဘယ်သူကမှမမိုက်မဲပေ၊ သူတို့အားလုံးက ထရပ်ကာ ထွက်သွားကြသည်။