Chapter 57.1
“ပြင်းထန်သောရိုက်ချက်”
အပြင်မှာ နှင်းတွေကျလာပြန်ပေမယ့် အေးစက်သောလေထုက အခန်းအပူချိန်ကို မထိခိုက်ခဲ့ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် သူ့ရုံးခန်းမှာ တစ်ရေးတစ်မောအိပ်ပြီး နိုးလာခဲ့သော အသွင်အပြင်ကို သတိရသွားသည်။
ထို့နေ့က သူက ရုံးကလက်အောက်ငယ်သားများနှင့် တချို့ကိစ္စများကို ဆွေးနွေးနေပြီး သူ့နားနေခန်းမှာလည်း အရင်ကဘယ်သူမှမအိပ်ခဲ့ဖူးတာကြောင့် သူက ထိုအကြောင်းမေ့တော့မလိုဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ရှန်းယုဟန်က ပုလဲလုံးလောက်ကြီးသည့် မျက်ရည်များနှင့် အပြင်ကိုပြေးထွက်လာစဥ် သူက ခဏလောက်အံ့အားသင့်နေခဲ့ပေမယ့် ထိုနေရာကိုတော့ အမြန်ဆုံးရှင်းလင်းခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ထိုအချိန်က အိပ်မက်ဆိုးမက်ပြီး ထိတ်လန့်သွားလို့ငိုခဲ့တာဖြစ်သည်။
သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နှစ်သိမ့်တာခံနေသော ရှန်းယုဟန်က အရမ်းဆိုးရွားသော အိပ်မက်ဆိုးတစ်ခုကိုမက်ခဲ့ပုံရသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏မျက်ရည်ကို သုတ်ပေးလိုက်၏။ “မင်း အိပ်မက်ဆိုးမက်ခဲ့ပြန်ပြီလား?”
စိတ်တည်ငြိမ်မှုပြန်ရလာသော ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အင်း”
ရှန်ချီဟွမ်းက နီရဲနေသော သူ့မျက်လုံးများကိုကြည့်ကာ တစ်နေ့နှစ်ကြိမ်ငိုပြီး ထိုလှပသောမျက်လုံးများက ငိုလွန်းလို့ ပျက်စီးသွားနိုင်သည်ဟု သူတွေးမိလိုက်သည်။ “အိပ်မက်တွေကို ပြောင်းပြန်လှန်ရတယ်။ ငိုစရာဘာရှိလို့လဲ၊ ပြီးတော့ မင်းကလေးမမွေးနိုင်လို့ ငါက ဘယ်လိုမောင်းထုတ်နိုင်မှာလဲ။ မင်းကလေးမွေးနိုင်လား မမွေးနိုင်လား ငါဂရုစိုက်ဖူးလို့လား? ဒါက အမျိုးသားတစ်ဦးရဲ့ ဇီဝကမ္မဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံပဲလေ။”
ရှန်းယုဟန်က အကြောင်းပြချက်မရှိ မငိုပေ။ သူက ဒီကိစ္စကို သူ့စိတ်ထဲအမြဲရှိခဲ့သည်။
သူတို့ချီတိုင်းပြည်မှာ အိမ်တော်သခင်မက အဆင့်ဘယ်လောက်မြင့်ပါစေ သူမကလေးမမွေးနိုင်ရင် အမျိုးသားက ကိုယ်လုပ်တော်ယူပြီး သခင်မ၏ မွေးမိသားစုက ထိုအကြောင်းညည်းညူခွင့်မရှိချေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက အမွေဆက်ဆံသူပြဿနာကို ဂရုစိုက်မယ်လို့ သူအမြဲတွေးခဲ့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့အစ်ကိုကြီးနဲ့အစ်မလတ်မှာ သားသမီးများရှိသည့်အပြင် သူဆေးရုံရောက်နေတုန်းက အစ်မလတ်က သူ့ကိုကလေးချစ်လားမေးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က သူမက သူကလေးမရနိုင်တာကို ရည်ရွယ်ခဲ့တာလား တွေးမိခဲ့သေးသည်။
ရှန်းယုဟန်က ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေသော ရှန်ချီဟွမ်းပေါ်မှာ တစ်ဝက်မှီထားပြီး တိုးတိုးလေးမေးလိုက်သည်။ “ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းမှာ ကလေးမရှိလို့ သူများတွေဝေဖန်ကြမှာကို မကြောက်ဘူးလား၊ တကယ်ဂရုမစိုက်တာလား?”
သူတို့ချီတိုင်းပြည်မှာ အမွေဆက်ဆံမှုက အမျိုးသားတစ်ယောက်၏စွမ်းဆောင်ရည်ကို ကိုယ်စားပြုပြီး သူက သူ့မိသားစုအတွက် အကိုင်းအခက်နှင့် သစ်ရွက်များကို ဖန်တီးမပေးရင် အတင်းအဖျင်းပြောခံရသည်။ သူ ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုကိုတက်ခဲ့စဥ်က လက်ထပ်ပြီး အိမ်တော်၏သခင်မဖြစ်လာသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် အတူထိုင်ခဲ့ဖူးပြီး သူမက သုံးနှစ်ကြာသည်အထိ ကိုယ်ဝန်မဆောင်နိုင်ခဲ့ပဲ သူမ၏ခင်ပွန်းက ကိုယ်လုပ်တော်မယူခဲ့တာကြောင့် အားလုံးက သူမရှေ့မှာတော့ သူမတို့လင်မယားက အရမ်းချစ်ကြတယ်လို့ ပြောကြပေမယ့် နောက်ကွယ်မှာတော့ သူတို့ကလေးမရတာကို ကဲ့ရဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်က ထိုလူများက မျက်နှာနှစ်မျိုးနဲ့လူတွေဆိုတာကို ရှန်းယုဟန်ကသိခဲ့လို့ သူက သူတို့နဲ့ မပတ်သတ်ချင်ခဲ့ပေ။
အခုတော့ အဲ့ဒါက သူဖြစ်လာခဲ့ပြီး ထိုအချိန်က အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသော ခါးသီးမှုနဲ့အခက်အခဲကို သူနားလည်နိုင်ခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလိုက်သည်။ “အမျိုးသားတွေကိုယ်တိုင် ကလေးမမွေးနိုင်တဲ့အချက်ကို ကိုယ်ကြိုက်တယ်။ မင်းကိုယ့်ကို အငှားကိုယ်ဝန်နဲ့ ကလေးယူခိုင်းရင်တောင် ကိုယ်မလိုချင်ဘူး။ ပြီးတော့ မင်းက ကိုယ့်လိုယောကျာ်းတစ်ယောက်ပဲ၊ မင်းမွေးနိုင်ခဲ့ရင် ကိုယ်လည်းမွေးနိုင်ရမှာပေါ့။” သူ့ဇနီးက ငိုရတာကြိုက်ပြီး နာကျင်မှုကိုကြောက်ကာ ထိရှလွယ်တယ်လို့ သူတွေးမိသည်။ အမျိုးသားတစ်ယောက်က ကိုယ်ဝန်ဆောင်နိုင်ရင် သူလည်းလုပ်နိုင်လောက်သည်။
“တကယ်လား? ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကိုလိမ်နေတာ မဟုတ်ဘူးမလား?” ရှန်းယုဟန်က မယုံသေးပေ။ သူတို့ခေတ်မှာ ကလေးမရနိုင်သော အမျိုးသမီးနှင့်ကောများက သူတို့ခင်ပွန်း၏မိသားစုမှ ငြင်းပယ်ခံရလို့ ဖြစ်လောက်မည်။ ဒါကြောင့် သူက အမြတ်နဲဲ့အရှုံးကို စိတ်ပူနေတာပင်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် မိသားစုပြဿနာကို စဥ်းစားနေဆဲလို့ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေမယ့် ရှန်းယုဟန်ကတော့ နေ့တိုင်းတွေးနေပြီး ညဆိုအိမ်မက်တောင် ထည့်မက်နေခဲ့သည်။
သူကပြုံးကာပြောလိုက်သည်။ “ဒါဆို ကျိန်ရမလား? ကိုယ်က ကလေးယူဖို့အကြောင်း တကယ်မတွေးဖူးဘူး။ မင်းကလေးလိုချင်ရင်တော့ အနာဂတ်မှာ မွေးစားလို့ရပါတယ်။ ကိုယ်တို့မိသားစုက ကလေးမွေးစားဖို့ ပိုက်ဆံချို့တဲ့မနေဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က ကျိန်ဆိုတော့မည့် သူ့လက်ကိုကိုင်ကာ “ဒါ… ဒီလိုလုပ်ဖို့မလိုပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း တကယ်မလိုချင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်ခင်ပွန်းနဲ့ရတာမဟုတ်ရင်ပေါ့” သူက ခေါင်းတစ်ခြမ်းငုံ့ကာ သူကလေးမရနိုင်တာကို ပူဆွေးနေဆဲဖြစ်သည်။ သူက ကောဖြစ်နေသေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။
သူက သူ့ညှပ်ရိုးကြားက မှဲ့နီကို အသာအယာစမ်းကြည့်လိုက်၏။ ယင်းမှာ သစ်ကြံပိုးခေါက်မှဲ့အစစ် ဟုတ်မနေတာကြောင့် ရှိတော့ရော ဘာလုပ်ရတော့မှာလဲ။
“ဒါဆို ဘာလို့စိတ်ညစ်နေတာလဲ? ကိုယ်မင်းတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ စောင့်ရှောက်ပေးစေချင်တယ်လို့ မင်းပဲပြောခဲ့တာလေ။” သူက ရှန်ချီဟွမ်း ကုမ္ပဏီမှာ သူ့ကို ကြောင်လိုချင်လားမေးတော့ သူက မမွေးချင်ဘူး၊ သူ့ကိုပဲစောင့်ရှောက်စေချင်တာလို့ ပြောခဲ့တာကို မှတ်မိသွားသည်။ “မင်းမေ့တာမြန်လိုက်တာ”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ပါးစပ်ကိုဖိကာ ပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်မမေ့ပါဘူး။ ကျွန်တော်ခင်ပွန်းက အမွေဆက်ဆံသူလိုချင်တယ်လို့ တွေးမိလိုက်တာ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ၏ပူဆွေးနေသောပုံစံကိုမြင်သောအခါ စနောက်ချင်လာသည်။ သူက သူ့မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ရှေးခတ်မှာ မင်းက ဂရုစိုက်ပြီး စဥ်းစားပေးတတ်တဲ့ အိမ်တော်သခင်မပဲဖြစ်ရမယ်။ မင်းကလေးမမွေးနိုင်ရင် မင်းက မင်းယောကျာ်းအတွက် ကိုယ်လုပ်တော် နေ့တိုင်းရှာပေးမှာမလား။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်းကိုကြည့်ကာ သူ့ရင်ထဲမှာ ပြောလိုက်သည်။ သူက အိမ်တော်သခင်မအမြဲဖြစ်ချင်ခဲ့ပြီး သူ့ခင်ပွန်းက စနောက်နေတာကိုသိသည်။ သူက သိသိသာသာဝမ်းနည်းနေပေမယ့် သူ့ခင်ပွန်းက သူ့ကိုအပြည့်အဝနားမလည်နိုင်တာကြောင့် သူက ဘေးမှာထိုင်ကာ စိတ်ကောက်နေတော့သည်။
“ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကိုလှောင်ပြီး ကိုယ်လုပ်တော်ရှာချင်တာလား” ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်းကို အာရုံစိုက်မနေချင်တော့ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူစကားပြောမှားသွားမှန်း သိလိုက်ပြီး ဒီတစ်ကြိမ်မှာ သူဘယ်လောက်ပဲချော့ချော့ အသုံးမဝင်တော့ပေ။ သူ့ဇနီးလေးက သူ့ကိုဂရုမစိုက်တော့ပဲ မီးဖိုချောင်ကိုထွက်သွားကာ အန်တီဝမ်နဲ့စကားပြောနေသည်။
ညစာစားနေစဥ် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ဇနီး၏ စာနာမှုကိုနှိုးဆွရန် ပန်းကန်ကိုစောင်းအောင် လုပ်မိသလိုဟန်ဆောင်လိုက်၏။
“စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ဟုတ်ပြီလား? ကိုယ်ကဒီတိုင်းနောက်နေတာပါ။ ကိုယ်တို့မိသားစုရဲ့ ရှန်းယုဟန်က ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာကောင်းပြီး စဥ်းစားပေးတတ်တယ်ဆိုတာကို ဖော်ပြချင်ခဲ့တာ။ တခြားဘာရည်ရွယ်ချက်မှမရှိပါဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ပါးစပ်ထဲ အစားတစ်လုတ်အပြည့် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ခင်ဗျားပါးစပ်ပိတ်ပြီး ထမင်းစားလို့ရမလား?”
“မရဘူး။ မင်းဘာလို့ ကိုယ့်ကိုမနမ်းတာလဲ?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုထပ်စလိုက်သည်။
“ပေါက်ကရတွေသာ ထိုင်ပြောနေတော့။” ရှန်းယုဟန်က ထမင်းတစ်လုတ်အပြည့် ထပ်ကျွေးလိုက်ပြီး သူ့ခင်ပွန်း၏ ပါးစပ်ကိုပိတ်စေဖို့ လုံလောက်ခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းစားရုံမှလွဲ၍ ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။ အများကြီးပြောရင် အမှားပါသွားနိုင်လို့ မပြောတာက ပိုကောင်းမည်။
ညစာစားပြီးတော့ ရှန်းယုဟန် သူ့အကြိုက်ဆုံး ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုလျှော့ချရေးဒရာမာ ကြည့်နေသည်ကို ရှန်ချီဟွမ်းက အဖော်ပြုပေးလိုက်သည်။ ထိုသည်မှာ နောက်ဆုံးအပိုင်းဖြစ်ပြီး ပျော်ရွှင်စရာဇာတ်သိမ်းဖြစ်ခဲ့သည်။ သူ့ဇနီးက မျက်ရည်ဝဲနေပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သူသာအသည်းမာသူမဟုတ်ရင် အမျိုးသမီးနဲ့ အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်ကိုကြည့်ပြီး ဘာလို့ဘာမှမခံစားရတာလဲလို့ တွေးနေသည်။ သို့သော် သူ့ဇနီးက ခံစားနေရတာကြောင့် သူကလည်း ဟန်ဆောင်ပေးပြီး ဆင်းရဲသောရွာလေးကို ထောက်ပံ့ပေးခဲ့သော အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်ကို ချီးကျူးပေးလိုက်သည်။
ရှန်းယုဟန်၏ဒေါသက ပျောက်ကွယ်သွားပြီး သူတို့နှစ်ယောက်က အချိန်ကြည့်ကာ စကားမပြောပဲ အိပ်ရာဝင်လိုက်သည်။
နောက်နေ့မနက်သူနိုးလာတော့ ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထန် သူ့ဇနီးကို ဖိတ်စာပို့ပေးမှာကို သတိရသွားသည်။ သူက ရှန်းယုဟန်သွားချင်လားဆိုတာကို မနက်စာစားရင်းမေးခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်က ငြင်းစရာအကြောင်းမရှိတာကြောင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အရေးကြီးဆုံးအရာက ဒါရိုက်တာအတွက် ပန်ချီဆွဲပေးရင်း မုန့်ဖိုးရှာလို့ရတယ်လို့ သူ့ခင်ပွန်းကပြောခဲ့သည်။
ယခုခေတ်မှာ ရှန်းယုဟန်ကိုပျော်အောင်လုပ်နိုင်တာက သူ့အတွက် ပန်းချီရေးဆွဲဖို့ နေရာတစ်နေရာရှိပြီး မုန့်ဖိုးရှာနိုင်တာဖြစ်သည်။ သူပိုရှာနိုင်လေ ပိုပျော်လေဖြစ်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကို ပိုသိလာကာ သူ ပိုက်ဆံရှာရတာကိုကြိုက်ကြောင်း သိခဲ့တာကြောင့် သူ့ကိုရှာခွင့်ပေးလိုက်သည်။
လျှိုထန်က နေ့လည်မှာ သူ့ကိုဖိတ်စာပေးဖို့ ရောက်လာခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်၏ဆီကြော်မုန့်ကြောင့် မြှောက်တက်သွားခဲ့သည်။
သူက ရှန်ချီဟွမ်းကို တိတ်တဆိတ်မေးလိုက်သည်။ “ငါ့ခယ်မလေးက ဘာလို့ငါ့ကို ရုတ်တရက်ကောင်းကောင်းဆက်ဆံနေရတာလဲ”
ရှန်ချီဟွမ်းက မနာလိုသာလေသံဖြင့် သူ့ကိုအမှန်အတိုင်းပြောလိုက်သည်။ “မင်းသူ့ကိုမုန့်ဖိုးပေးခဲ့လို့လေ၊ မင်းက အခုသူ့ရဲ့အေတီအမ်စက်ဖြစ်နေပြီ။”
လျှိုထန်က သူ့ကို သိချင်စိတ်ဖြင့်မေးလိုက်သည်။ “မင်းသူ့ကိုမုန့်ဖိုးမပေးဘူးလား?”
“ပေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့က လင်မယားတွေလေ၊ ငါပိုင်တာကိုသူပိုင်တယ်၊ သူကတော့ မခံစားမိလောက်ဘူး။” သူအရင်က မုန့်ဖိုးပေးရင်တောင် ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုအပြုံးတစ်ခုတောင် မပေးခဲ့ပေ။ လျှိုထန်က သူ့ကိုဖိတ်စာပေးတော့ သူက ကိုယ်တိုင်ချက်ကျွေးခဲ့သည်။ ဟင်းလျာက ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တချို့နှင့် သာမန်မွှေကြော်တစ်မျိုးဖြစ်သော်လည်း သူက မနာလိုဖြစ်နေသည်။
“ဒါဆို မင်းပေးတာမလုံလောက်လို့ လုံခြုံမှုမရှိလို့ထင်တယ်။” လျှိုထန်က သူ့ကိုအကြံတချို့ပေးလိုက်သည်။
“မလောက်ဘူးလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက တွေးလိုက်သည်။ သူပေးတာအရမ်းနည်းနေတာပဲဖြစ်ရမယ်။ “ဒါဆိုနောက်မှပိုပေးလိုက်မယ်။”
နေ့လည်စာစားပြီးတော့ ရှန်ချီဟွမ်းက လျှိုထန်ကို မောင်းပို့ခဲ့သည်။
ထိုညမှာ သူက အရင်မုန့်ဖိုးထက်များသော ပမဏကို ရှန်းယုဟန်၏ Alipay အကောင့်ထဲလွှဲလိုက်သည်။ ရှန်းယုဟန်က ရေတွက်ခဲ့ပြီး ဇီးရိုးအပိုတစ်လုံးကို တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူ့ခင်ပွန်းက သူ့ကို မုန့်ဖိုးနှင့် အိမ်အသုံးစရိတ် လတိုင်းလွှဲပေးတာကြောင့် သူက ကျင့်သားရနေခဲ့တာပင်။
–
သူတို့က တစ်ပတ်လောက်ထိ ငြိမ်းချမ်းစွာနေထိုင်ခဲ့ပြီး ဒီတစ်ပတ်အတွင်းမှာ ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကို ကျွေးမွေးဖို့ နည်းလမ်းမျိုးစုံကိုစမ်းခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကတော့ ရှန်းယုဟန်ကို အားဖြည့်ပေးဖို့ ချက်ပြုတ်ပေးရန် အန်တီဝမ်ကို မှာနေခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ကိုယ်အလေးချိန်ပြန်တက်လာပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က သူကျသွားသော ကိုယ်အလေးချိန်ကို ပြန်မရသေးပေ။ ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုယ်အလေးချိန်ကို စိတ်ပူနေပြီး ဝက်ပျိုးထောင်သော အစာကျွေးနည်းကို သုံးမိလုနီးပါးပင်။
ရာသီဥတုက ဒီနေ့မှာ ပိုနွေးလာပေမယ့် အပြင်ထွက်သောအခါ အေးနေသေးသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်က ဒီနေ့အပြင်ထွက်ရမည်။ အကြောင်းမှာ ဒီနေ့က ရှန်အိမ်တော်မှာ တစ်လတစ်ခါ ညစာစားဖို့ ချိန်းဆိုထားသည့်ရက်ဖြစ်နေလို့ပင်။
ယခုအခါ ရှန်ထျန်းဖုန်း၏ရောဂါကိစ္စက ထပ်ဖုံးကွယ်ထားလို့မရတော့ပဲ ကျန်အိမ်တော်သုံးအိမ်က သူ့အခြေအနေအကြောင်း သိပြီးသွားလေပြီ။ ဒုတိယအိမ်တော်နှင့် တတိယအိမ်တော်မှာ လှုပ်ရှားမှုများရှိနေပြီး သူတို့က ပင်မအိမ်တော်ကို မကြာခဏသွားလည်နေကြောင်း ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အစ်ကိုကြီးဆီက ကြားခဲ့ရသည်။ တကယ်တော့ သူတို့က ရှန်မိသားစု၏ပိုင်ဆိုင်မှုကို ရှန်ထျန်းဖုန်း ဘယ်လိုခွဲဝေပေးမှာလဲ စုံစမ်းနေကြတာပင်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့လက်မောင်းပေါ်က ကျောက်ပတ်တီးကိုကြည့်ကာ သူက ယနေ့မှာ တိုက်ပွဲပြင်းထန်မှာကို ကြောက်နေသည်။ ပင်မအိမ်တော်က တခြားအိမ်တော်သုံးအိမ်၏ ဆူးညှောင့်ခလုတ်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ကောင်းသည်မှာ သူ့အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မလတ်က ယနေ့ည ထိုနေရာမှာရှိနေမှာဖြစ်သည်။
ဒီနေ့က အရင်နဲ့ကွာခြားသည်။ ရှန်ချီဟွမ်းက ပြဇာတ်ကြည့်ရခြင်းကို ကျင့်သားရနေပေမယ့် ယခုအခါ သူတို့အားလုံးက သူ့ကိုလာရှုပ်နေတာကြောင့် သူက ပုံမှန်လို ဂရုမစိုက်ပဲနေလို့မရတော့ပေ။
&&&&&&&&&&&&&&&
Chapter 57.2
“ပြင်းထန်သောရိုက်ချက်”
ရှန်ချီဟွမ်းက လတ်တလော ကုမ္ပဏီသွားစရာမလိုပဲ ပြင်ကဖျော်ဖြေရေးကိစ္စများကို ဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီး သူနဲ့ ရှန်းယုဟန်က ယာဥ်ကြောပိတ်ဆို့မှုကိုရှောင်ရန် စောစောထွက်လာကြသည်။ သူတို့ရှန်အိမ်တော်ကိုရောက်တော့ အိမ်တော်က လူအများအပြားက အိမ်ပြန်မလာကြသေးသလို တက်တက်ကြွကြွ ပြေးလွှားလှုပ်ရှားသူများကလည်း ရောက်မလာသေးပေ။ ဒါပေါ့.. သူတို့က မလာတာမဟုတ်ပဲ ရှန်ချီဟွမ်းနဲ့ ရှန်းယုဟန်က စောစောလာခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။
ပုံမှန်အတိုင်းပင် သူတို့နှစ်ယောက်က ရှန်ထျန်းဖုန်းကို အရင်သွားတွေ့ခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ထျန်းဖုန်း သူ့ခင်ပွန်းကို ကောင်းကောင်းမဆက်ဆံခဲ့တာသိသော်လည်း ကျင့်ဝတ်အရ တခြားသူများ သူ့ကိုအပြစ်မရှာစေရန် သေချာလုပ်ခဲ့ပြီး သူက ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားသော မုန့်များကိုပါယူလာခဲ့သည်။
သူတို့ရောက်လာတော့ ရှန်ထျန်းဖုန်းက လက်ဖက်ရည်ကို ဆေးဆေးဆေးဆေးသောက်ကာ အော်ပရာနားထောင်နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ ကင်ဆာရောဂါသည်နဲ့ လုံးဝမတူပေ။
လက်ရှိမှာ ကင်ဆာအတွက် ပြီးပြည့်စုံသော ကုသဆေးမရှိပေမယ့် ထိန်းထားနိုင်ရင် ဆယ်နှစ်ထက်ပိုပြီး အသက်ရှင်ဖို့က ကြီးမားသောပြဿနာမဟုတ်ချေ။ ဒါကြောင့် ထိုအကြောင်းစိတ်ပူနေစရာမလိုပေ။
ရှန်းယုဟန်က နောက်ဆုံးအကြိမ် သူဆေးရုံတက်စဥ်က သူ့ဆီသွားကာ နေ့တိုင်းအဖော်ပြုပေးခဲ့ပြီး ယခုအခါ မုန့်တွေယူဆောင်လာပေးခဲ့သည်။ ရှန်ထျန်းဖုန်းက သူ့ကိုမြင်သောအခါ စိတ်ကြည်လင်သွားခဲ့သည်။
သူက အရင်မေးလိုက်သည်။ “မင်းတို့နှစ်ယောက် ဗိုက်ဆာနေပြီလား၊ မင်းဗိုက်ဆာရင် ခေါက်ဆွဲအရင်စားနှင့်လိုက်၊ စားဖိုမှူးရဲ့ လက်လှိမ့်ခေါက်ဆွဲက မဆိုးဘူး။”
ဤအချက်ကို ရှန်ချီဟွမ်းက မှတ်မိသွားသည်။ “အဲ့ဒါကတကယ်ကောင်းတယ်။ မင်းနေ့လည်ကလည်း နေ့လည်စာမစားခဲ့ရဘူး။ နည်းနည်းလောက် စားထားနှင့်မလား?”
တကယ်တော့ သူ့ရင်ထဲမှာပြောချင်တာက ထိုလူအုပ်စုက အတော်လေးရွံစရာကောင်းတာကိုကြည့်ကာ ညဆိုရင် နည်းနည်းလေးတောင် စားနိုင်မှာမဟုတ်ဟူ၍ပင်။
ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “အတူစားကြမယ်လေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ နည်းနည်းလောက် အတူစားပေး”
ရှန်ချီဟွမ်းက မငြင်းပေ။ ရှန်ထျန်းဖုန်းက ရှန်းယုဟန်နှင့်အတူ ခေါက်ဆွဲစားချင်နေပြီး အဓိကအားဖြင့် သူလည်း ဗိုက်ဆာနေလို့ပင်။
သူတို့က ထမင်းစားပွဲရှိ စားပွဲဝိုင်းကို မသွားခဲ့ပဲ အပန်းဖြေဧရိယာမှာ စားပွဲအသေးတစ်လုံးကိုထားကာ သူတို့သုံးယောက်က ထိုင်စားလိုက်ကြသည်။
ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ကိုချပေးပြီးသည်နှင့် ရှန်းယုဟန်က စတင်စားသောက်နေပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကလည်း တစ်မျှင်ချင်း ကောက်နေရသည်။ ဘယ်ဘက်လက်က ဒဏ်ရာရထားပြီး ညာဘက်လက်က လှုပ်ရှားနိုင်ပေမယ့် သူ့ဇနီးကိုစချင်လို့ မစားနိုင်သလို ဟန်ဆောင်နေတာဖြစ်သည်။ သို့သော် ရှန်းယုဟန်က သူ့လှည်ကွက်ကိုသိပြီး အပြင်မှာရှိနေ၍ ကိုယ့်ဘာကိုယ်စားဖို့ တိုက်တွန်းခဲ့သည်။
သူတို့သုံးယောက်က ရိုးရှင်းသော ကြက်သားခေါက်ဆွဲစွပ်ပြုတ်ကိုစားပြီးနောက် ရှန်ထျန်းဖုန်းက ရှန်ချီဟွမ်းကိုမေးလိုက်သည်။ “မင်းကျန်းမာရေးကဘယ်လိုလဲ? မင်းလက်က ဘယ်တော့ပြန်ကောင်းမှာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်ထျန်းဖုန်းကို ဤကဲ့သို့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောဆိုသည်မှာရှား၏။ “မကြာခင်ကောင်းလာမှာပါ။ ကျောက်ပတ်တီးဖြည်ပြီး ရက်အနည်းငယ်ကြာမှ ပြန်ကောင်းလာမယ်ထင်တယ်။”
“ခင်ဗျားအဆင်ပြေရဲ့လား?” ရှန်ချီဟွမ်းက ကိုရိုးကားယားနိုင်စွာမေးလိုက်သည်။ သားအဖနှစ်ယောက်ထိုင်ပြီး အေးဆေးဆေးဆေး စကားပြောနိုင်ဖို့က ရှားရှားပါးပါးပင်။
ရှန်ထျန်းဖုန်းမှာ ပြောစရာမရှိပေ။ “မဆိုးပါဘူး။ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးမတိုင်ခင် ခွဲစိတ်ရမယ်ထင်တယ်။ ငါ ဆရာဝန်နဲ့ ဆွေးနွေးပြီးပြီ။”
“အင်း၊ တစ်ခါခွဲစိတ်ရုံနဲ့ လုံလောက်တယ်မလား?”
“အခြေအနေပေါ်မူတည်တယ်။ ရောဂါပြန်ဖြစ်ရင် ဒုတိယ တတိယခွဲစိတ်မှုလုပ်ဖို့လိုအပ်တယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် ရှန်ထျန်းဖုန်းက စကားစမြည်ပြောနေကြပြီး အဓိပ္ပါယ်မဲ့ငြင်းခုံမှုများမရှိသဖြင့် အလွန်လိုက်လျောညီထွေဖြစ်နေ၏။
ထိုစဥ် ရှန်းယုဟန်က ဤလက်ဖက်ရည်ခန်းကို လည်ပတ်နေပြီး နေရာက သူသဘောကျသော တရုတ်ဒီဇိုင်းဖြစ်ပြီး သူတို့စကားပြောနေစဥ် သူက ဒီမှာ လျှောက်ပတ်နေသည်။ မင်းဆက်အကန့်အသတ်ကြောင့် သူက ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဗဟုသုတသိပ်မရှိပေမယ့် သူက လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီကို အတွင်းကျကျလေ့လာပြီး လက်တလောမှာ အများကြီးသင်ယူနေတာကြောင့် သူက တခြားသူများ၏ လက်ရေးလှအရည်အသွေးကို သိမြင်နိုင်သည်။
ရှန်းယုဟန် ကြည့်ရှုပြီးပြန်လာတော့ ရှန်ထျန်းဖုန်းက သူ့ကိုမေးခဲ့သည်။ “မင်းက ဘယ်လိုလက်ရေးလှနဲ့ ပန်းချီမျိုးကိုကြိုက်တာလဲ? မင်းကြိုက်ရင် ယူသွားပါ။”
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကိုမေးလိုက်သည်။ “ယူလို့ရလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက အားပေးလိုက်သည်။ သူက ရှန်းယုဟန်၏ သတိထားနေသော အပြုအမူက ကြေကွဲစရာကောင်းတယ်လို့ တွေးနေသည်။ “မင်းကြိုက်ရင် ယူလို့ရတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
ရှန်ထျန်းဖုန်းက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ ဆက်ဆံရေးကိုကြည့်ပြီး ပြုံးမိသွားသည်။ “နောက်ဆုံးအကြိမ် ငါကြားခဲ့တာက မင်းက အိမ်မှာ ပန်းစိုက်နေတုန်းပဲဆို?”
ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်၊ ကျွန်တော်အိမ်မှာပဲရှိနေတော့ ဂရုစိုက်ပေးနေတာပါ။”
ရှန်ထျန်းဖုန်းက ရှန်းယုဟန်ကို ပိုကြည်မိလေ သူ့မျက်လုံးများက သဘောကျလေဖြစ်သည်။ “ငါ အရင်ရက်အနည်းငယ်က လူတစ်ယောက်စိုက်ပျိုးထားတဲ့ ပျိုနီပန်းပင်ကိုရခဲ့တယ်။ သူက နှစ်ငါးဆယ်တောင် စိုက်ပျိုးထားတာ၊ မင်းကြိုက်ရင် မင်းစိုက်ပျိုးနိုင်အောင် လူတစ်ယောက်နဲ့ ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်။”
သူရှန်အိမ်တော်ကိုရောက်တော့ သူက စားသောက်ပြီး တချို့ပစ္စည်းများကိုယူသွားပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က ပွင့်လင်းပြီး လူကြီးပေးသော လက်ဆောင်ကို မငြင်းသင့်တာကြောင့် သူက ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေးပြောလိုက်၏။ “ကျေးဇူးပါ အဖေ။ ဒါဆို ကျွန်တော်လက်ခံပါ့မယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်ထျန်းဖုန်း၏ ရှန်းယုဟန်အပေါ် ရက်ရောမှုကို အံ့အားသင့်နေသည်။ နှစ်ငါးဆယ်စိုက်ပျိုးထားသော ပျိုနီပန်း၏ စျေးနှုန်းကမနည်းပေ။ အနည်းဆုံး ဂဏန်းခြောက်လုံးခုနှစ်လုံးလောက်ရှိမည်။ ၎င်းက ပန်းဥယာဥ်၏ ပျိုနီဘုရင်တောင် ဖြစ်နိုင်သည်။ အရေးကြီးဆုံးက စျေးနှုန်းမဟုတ်ပဲ ရှားပါးမှုဖြစ်သည်။ သူက ရှန်ထျန်းဖုန်းမှာ ဝါသနာအများကြီးရှိပြီး ပန်းပျိုးတာက သူ့ဝါသနာတစ်ခုဆိုတာကိုသိသည်။
သူက ရှန်းယုဟန်ကို တကယ်သဘောကျတာလား?
သူတို့နှစ်ယောက်က ရှန်ထျန်းဖုန်းနှင့် အကြာကြီးမနေခဲ့ပေ။ အိမ်တော်ထိန်းက ဒုတိယမဒမ် ဒီကိုလာနေတယ်လို့ လာပြောခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဒုတိယမဒမ်ကို မတွေ့ချင်တာကြောင့် သူက ရှန်းယုဟန်ကို သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားခဲ့သည်။ ရှန်ထျန်းဖုန်းက ဘာမှမပြောပဲ သူတို့ကိုလက်ယမ်းပြကာ ပျိုနီပန်းပင်ကို ထုပ်ပိုးပြီး ရှန်ချီဟွမ်းဆီပို့ပေးဖို့ အိမ်တော်ထိန်းကိုပြောခဲ့သည်။
အိမ်တော်ထိန်းက ရှန်ချီဟွမ်းထက် အံ့သြနေခဲ့သည်။ “သခင်ကြီးဘာလုပ်နေတာလဲ?” သေပြီးရင် ဘာလုပ်မလဲ စီစဥ်နေတာလား
ရှန်ထျန်းဖုန်းက ပြုံးပြလိုက်သည်။ “ငါ ဒီကလေးယုဟန်ကိုဘဘောကျလို့… သူက အပင်ကို ကောင်းကောင်းဂရုစိုက်နိုင်တယ်လို့ ကြားခဲ့တယ်။ ငါ့မှာ အပင်တွေအများကြီးရှိနေလို့ သူ့ကိုတစ်ပင်ပေးလိုက်တာက အထွေအထူးမဟုတ်ပါဘူး။”
အိမ်တော်ထိန်း: “ပန်းချီကရော?”
ရှန်ထျန်းဖုန်း: “သူက လက်ရေးလှနဲ့ပန်းချီမှာမတော်လို့လား? ငါ့ရဲ့ ဘယ်သားသမီးက အနုပညာဝါသနာပါလို့လဲ? သူ့ကိုလက်ဆောင်ပေးလိုက်တာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ သူနဲ့ရှန်ချီဟွမ်းရဲ့ဆက်ဆံရေးက လူတွေကို လှည့်ဖြားလို့မရဘူး”
အိမ်တော်ထိန်းက အဲ့ဒါမှန်တယ်လို့ သဘောတူလိုက်သည်။ သူတို့ကိုခွဲလို့မရပေ။
–
ထိုအချိန်မှာ ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကို သူနေခဲ့ဖူးသည့်အခန်းကို ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ယင်းမှာ အရင်ကအတိုင်း မပြောင်းမလဲတည်ရှိကာ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည်။ ထိုသည်မှာ သူအမှီအခိုကင်းသွားသည့်နောက်ပိုင်း ဤနေရာကို ပြန်မလာတော့တာဖြစ်၏။
ဤနေရာ၏ပုံသဏ္ဍန်မှာ ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုကို ခံစားရစေပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်း၏အတိတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နားလည်လာသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုပတ်ကြည့်ဖို့ပြောပြီး ရှန်းယုဟန်က လှည့်ပတ်ကာ လိုက်ထိကြည့်သည်။ အခန်းက နှစ်ပိုင်းခွဲထားပြီး တစ်ပိုင်းက သူ့စာဖတ်သောနေရာဖြစ်ကာ နောက်တစ်ပိုင်းက သူအနားယူသောနေရာဖြစ်သည်။
စာအုပ်စင်ပေါ်မှာ ရှန်းယုဟန် တစ်ခါမှမဖတ်ဖူးသော ဂန္ဓဝင်အနုပညာစာပေများရှိသဖြင့် သူက ရှန်ချီဟွမ်းကို ထုပ်ပိုးပြီး ယူသွားလို့ရလားမေးလိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရတယ်လို့ပြောပြီး ဒီနေ့မှာ အိမ်ပြန်သယ်စရာတွေ အများကြီးရှိခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က စာအုပ်စင်အလယ်မှာ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်အထူများကိုလည်း တွေ့ခဲ့ရသည်။
သူက ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ကို အရင်ကတစ်ခါမှမမြင်ဖူးပေ။
သူခေတ်သစ်ကမ္ဘာကိုရောက်လာကတည်းက မြင်ခဲ့ရသည်မှာ ဖုန်းထဲကဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်များသာဖြစ်ပြီး ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ထိတွေ့လို့ရသော ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်ကို မြင်ဖူးတာဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က သိလိုစိတ်ပြင်းပြစွာ မေးလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ဒါဘာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူညွှန်ပြတာကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်တွေ… မူကြိုကနေ ကောလိပ်အထိ အဲ့ထဲမှာရှိတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က စာရွက်များကိုလှန်ကြည့်ရင်း ရှန်ချီဟွမ်း၏ ငယ်ရွယ်နုပျိုသောမျက်နှာကို တွေ့ခဲ့ရပြီး သူက အထက်တန်းကျောင်းယူနီဖောင်းကို ဝတ်ထားကာ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ ဖက်ထားသောလူနှစ်ယောက်ရှိသည်။ တစ်ယောက်မှာလျှိုထန်ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်က တင်းချွမ်ဖြစ်သည်။ ရှန်ချီဟွမ်း၏ပုံစံက မပျော်မရွှင်ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ယောက်ကို ရိုက်ချင်နေကာ လျှိုထန်နှင့် တင်းချွမ်မှာတော့ တောက်ပသောမျက်နှာများရှိပြီး သူတို့ဆက်ဆံရေးက အလွန်ကောင်းတာကို ပြပေးနေသည်။
ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “ဒါဆို ပြန်ရင်ယူသွားဖို့ ရွှေ့လိုက်မယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်က စာအုပ်အပုံလိုက်ကိုကြည့်ကာ အချိန်အတော်ကြာအာစေးမိနေသည်။ “ဟုတ်ပါပြီ။” မသိတဲ့သူဆိုရင် မင်းပါရွေ့နေပြီလို့ ထင်သွားလိမ့်မယ်။
အခန်းထဲမှာ နာရီဝက်နေပြီးတော့ ရှန်းယုဟန်က သူထုပ်ပိုးပြီး ပြန်ယူသွားချင်သည့် စာအုပ်အပုံကို တောင်းရမ်းလိုက်သည်။
များမကြာမီ ရှန်မိသားစု ညစာစားချိန်ဖြစ်၍ ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် ရှန်းယုဟန်က ထမင်းစားခန်းကိုသွားခဲ့သည်။
သူတို့ထွက်လာတော့ သူတို့က အားလုံး၏အာရုံစူးစိုက်မှုဗဟို ချက်ချင်းဖြစ်လာသည်။ ဒီနေ့မှာ ပင်မအိမ်တော်၏ ညီအစ်ကိုမောင်နှမများအပါအဝင် လူအများကြီးရှိနေပြီး ရှန်ချီဟွမ်း၏ မိခင်ကလွဲရင် အားလုံးရောက်လာကြပြီး သူတို့က မိသားစုကိုခွဲဖို့ ပြောနေကြပုံရသည်။
ဒုတိယမဒမ်၏ပါးစပ်က ဘယ်သောအခါမှပိတ်မထားသလို သူမက တခြားသူများနှင့် အမြဲငြင်းခုံနေပြီး အထူးသဖြင့် ရှန်းယုဟန်နှင့်ရှန်ချီဟွမ်းတို့ကို ရန်စလေ့ရှိသည်။
“ဟေး…ချီဟွမ်း.. မင်းဘာလို့သေချာဂရုမစိုက်တာလဲ၊ မင်းလက်ဘယ်တော့ပြန်ကောင်းမှာလဲ?” ဒုတိယမဒမ်က တခြားသူများ၏ကံဆိုးမှုကို ကျေနပ်အားရနေပုံပင်။ “အခုကစပြီး ခရီးဝေးထွက်ရင် သေချာဂရုစိုက်တာကောင်းမယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်း ပါးစပ်မဖွင့်နိုင်ခင်မှာ ရှန်းယုဟန်က ဖြေလိုက်သည်။ “ဒုတိယမဒမ်…..ခင်ဗျားရဲ့စကားအရ ခင်ဗျားက အခြေအနေအတိအကျကို ကောင်းကောင်းသိထားပုံပဲ။”
ဒုတိယမဒမ်၏အမူအရာက အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားသည်။ “မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ ငါကဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ။”
ကြည့်ရတာ သူမကို ပါးစပ်ပိတ်အောင် လုပ်နိုင်သော တစ်ဦးတည်းသူက ရှန်းယုဟန်ဖြစ်ပုံပဲ။
.
ရှန်ထျန်းဖုန်းက သူတို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထိပ်တိုက်တွေ့ခါနီးမှာ ထွက်လာခဲ့ပြီး လူတိုင်းက အလှည့်ကျနေရာယူလိုက်ကြသည်။
ဒုတိယ၊တတိယနှင့် စတုတ္တအိမ်တော်များ၏ ကလေးများက သူတို့၏ အာရုံစူးစိုက်မှုနှင့် ရှန်ထျန်းဖုန်း၏ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကို စိတ်ပူကြောင်း စတင်ပြသလာပြီး အိမ်တော်များစွာ၏ မဒမ်များကလည်း သိက္ခာရှိသော အပြုအမူကို ပြနေကြသည်။
ညစာစားပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်က သန့်စင်ခန်းကို တစ်ယောက်တည်းသွားခဲ့သည်။
သူထွက်လာတော့ ဆေးလိပ်သောက်ပြီး ပြန်လာသော ရှန်ချီပိုင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီပိုင်ကို စကားအများကြီးမပြောဖူးပေမယ့် ဒီလူက သူ့ကို ထူးဆန်းသောမျက်လုံးနှင့် အမြဲကြည့်တာကို သတိထားမိသည်။
ကော်ရီဒါမှာ ဘယ်သူမှမရှိပေ။ ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီပိုင်ကို ကျော်သွားပြီး ဧည့်ခန်းထဲဝင်ချင်ပေမယ့် ရှန်ချီပိုင်က ရုတ်တရက် ဘေးသို့စောင်းကာ သူ့လမ်းကိုပိတ်ဖို့ လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။
“ရှန်းယုဟန်၊ မင်းက ငါ့အမေနဲ့ ထပ်ခါထပ်ခါ ငြင်းခုံနေတော့တာပဲ။ မင်းကတစ်ခုခုပဲ။ ရှန်ချီဟွမ်း မင်းကိုစွဲလမ်းလာဖို့ ဘယ်လိုနည်းလမ်းတွေကို သုံးခဲ့ရလဲ?”
“ကျေးဇူးပြုပြီး လမ်းဖယ်ပေးပါ” ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုအာရုံမစိုက်ချင်ပေ။
သူက ရှန်ချီပိုင်အနားက ရွှေ့ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ရှန်ချီပိုင်က သူ့အနားကပ်လာပြီး အစားအစာအနံ့ကိုခံနေသလို ယစ်မူးနေသော အမူအရာကိုလုပ်ပြနေသည်။
ရှန်ချီပိုင်က လျှာသပ်ကာပြောလိုက်သည်။ “တကယ်ကိုအရသာရှိမယ့်ပုံပဲ။”
ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားပြီး သူက ရှန်ချီပိုင် ဒီလောက်ရွံစရာကောင်းမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူက ခြေနှစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ငါ့ရှေ့ကမဖယ်ရင် ယဥ်ကျေးနေတော့မှာမဟုတ်ဘူး!”
ရှန်ချီပိုင်က သူပါးကိုဆွဲဖို့ လက်လှမ်းလာသည်။ “ငါပြောမယ်၊ ဒီနေရာမှာ စောင့်ကြည်နေတဲ့သူမရှိဘူး။ မင်းကိုနမ်းခွင့်ပေးရင် ငါမင်းကိုသွားခွင့်ပေးမယ်”
သို့သော် ရှန်ချီပိုင်က နောက်ဆုတ်သွားသော ရှန်းယုဟန်ကို မထိနိုင်ခဲ့ပေ။ ထိုအရာက သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ပိုတက်ကြွစေခဲ့သည်။
ရှန်ချီပိုင်၏မျက်လုံးများက အနည်းငယ်မှိန်းမောကာ စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး သူ့ခြေထောက်က လမ်းလျှောက်နေစဥ် လှုပ်ခါနေကာ သူက ရှန်းယုဟန်ကို တဏှာမျက်လုံးနဲ့ကြည့်နေသည်။ “ဘာလို့ပုန်းနေတာလဲ? အပျက်မလေး.. ရှန်ချီယွင်နဲ့ ကလူပြီးတော့ ရှန်ချီဟွမ်းရဲ့အိပ်ရာပေါ်ရောက်သွားတယ်။ ငါကတော့ မင်းကိုထိလို့မရဘူးတဲ့လား?”
ဤရှန်းယုဟန်က ချစ်စရာကောင်းပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့သည်။ သူက သူအပြင်မှာသိခဲ့သော မိန်းမများထက် ပိုလှပြီး ရင်ဘတ်ပြားနေတာတောင် သူ့အကြိုက်ဖြစ်နေဆဲပင်။
ထိုအချိန်မှာ ရှန်းယုဟန်က ဒေါသထွက်လွန်းတာကြောင့် သူ့မျက်နှာက ပြာနှမ်းနေပြီး ရှန်ချီပိုင်က သူ့ကိုထိဖို့လုပ်တော့ သူက သူ့ဘေးက စင်ပေါ်ရှိပန်းအိုးကို ဆွဲယူကာ ရှန်ချီပိုင်၏ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရိုက်ချလိုက်သည်။