Chapter 56.1
“ဒါကကွာရှင်းစာချုပ်”
ရှန်းယုဟန်က ပါးစပ်ကိုဆေးပြီးနောက် သူ့ပါးစပ်က အနည်းငယ်နာနေပြီး သူက ပူနွေးနေသော ပါးကိုပွတ်လိုက်သည်။
သူက ရေချိုးခန်းတံခါးကို ညင်ညင်သာသာပိတ်လိုက်ပြီး သူထွက်လာတော့ သူ့ခင်ပွန်းက သူ့ကို တောက်လောင်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ရှေ့တိုးပြီး သူ့ခင်ပွန်း၏မျက်လုံးများကို လက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ပြီး သူ့ခင်ပွန်း သူ့ကိုလုပ်လေ့ရှိသော ပုံစံအတိုင်း ထပ်တူလုပ်ဆောင်လိုက်၏။
“ယောကျာ်း…မကြည့်ပါနဲ့။” ရှန်းယုဟန်၏အသံက အနည်းငယ်ပြောင်းလဲနေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရယ်မောလိုက်ပြီး သူ့လက်ကိုဆွဲချပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “မကြည့်ပါဘူး။ မင်းအိပ်တော့”
စာရွက်ထပ် ပိုပါးနေသော သူ့ဇနီး၏မျက်နှာက သူမမျှော်လင့်ထားသော ပမာဏအထိ သူ့ကိုကူညီပေးခဲ့ပြီး ထိုအကြောင်းကို သေချာပြန်တွေးကြည့်လိုက်သည်။ ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုနေ့တိုင်း အံ့အားသင့်စေပြီး သူက ဤကျေနပ်စရာကောင်းသော အံ့အားသင့်စရာကို သေချာစုဆောင်းသိမ်းဆည်းထားရမည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဒီတစ်ကြိမ်မှာ ရှန်းယုဟန်ကို မတော်တရော် စနောက်မနေတော့ပဲ အိပ်ရာပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးလဲလျောင်းလိုက်သည်။
အပြင်မှာလှည့်လည်နေသော ဆရာဝန်များ၏အသံရှိနေပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့စောင်ကို ကမန်းကတန်းဆွဲကာ ခေါက်ကုတင်မှာ လဲလျောင်းနေသည်။ သူ့နှလုံးသားက ငြိမ်သက်မနေပဲ သူယခုချိန် မှန်ကြည့်မိရင်အရသာရှိပြီး ညှို့ဓာတ်ပြင်းသော အနီရောင်နှုတ်ခမ်းတောက်တောက်နှင့် ပန်းရောင်သန်းနေသည့် မျက်နှာကိုမြင်နိုင်မှာဖြစ်သည်။
ဒေါက်တာထွက်သွားတော့ ရှန်းယုဟန်က စောင်ထဲက သူ့မျက်နှာကို ဖော်လိုက်ပြီး လုံးဝမအိပ်ချင်တော့ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်သည်။ “ရှန်းယုဟန်?”
ထိုမှသာ ရှန်းယုဟန်က အသံပေးလိုက်၏။ “အွန်း?”
“မင်းကိုယ့်ရဲ့ ကလေးဘဝအကြောင်း နားထောင်ချင်လား?” ရှန်ချီဟွမ်းက ဒီလိုအရာမျိုးကြောင့် ရှန်းယုဟန် အတွေးလွန်ပြီး အိပ်မရမှာကို စိုးရိမ်သဖြင့် သူက ရှန်းယုဟန် အာရုံပြောင်းဖို့ ကူညီပေးချင်သည်။ သူက ယခုလေးတင်ဖြေလျော့ခဲ့ပြီး သက်သာသွားပေမယ့် သူ့ဇနီးက နေရခက်နေလောက်သည်။
သူက ခေါက်ကုတင်ကနေ ဆူညံသံကိုကြားလိုက်ရပြီး ရှန်းယုဟန် တိုးတိုးလေးဖြေလိုက်တာကိုလည်း ကြားခဲ့ရသည်။ “အင်း၊ နားထောင်ချင်တယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ရှန်းယုဟန်လို ရှက်တတ်သော လူတစ်ယောက်က သူ့အတွက် ဒီလိုအရာမျိုးလုပ်ပေးဖို့ လွယ်ကူမှာမဟုတ်ချေ။
“တိရစ္ဆာန်အမွေးနဲ့ ဓာတ်မတည့်ကြောင်း ပြောဖူးတာ မှတ်မိသေးလား?”
ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်တွေးလိုက်သည်။ “မှတ်မိတယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက စကားစီလိုက်သည်။ “ဒီပြဿနာက ငယ်ငယ်တုန်းကဖြစ်ပေါ်လာတာ။ ပြုပြင်လို့မရဘူး။ ရှောင်ရှားလို့ပဲရတယ်။ မင်းခွေးမွေးချင်တုန်းက ဒီအကြောင်းပြချက်ကြောင့် မွေးခွင့်မပြုခဲ့တာ။ ငါ ငယ်ငယ်တုန်းက ဒီအားနည်းကြောင့် အများကြီးဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။ ငါတို့ရှန်မိသားစုက ရွှံ့ရေမွှေတတ်တာကို မင်းလည်းသိမှာပါ။ အသက်ကြီးသူဖြစ်စေ ငယ်သူဖြစ်စေ ဘယ်သူကမှ လူကောင်းမဟုတ်ဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်မိသားစုအကြောင်းဖော်ပြဖို့ ထိုကဲ့သို့ သွေဖီသောလေသံကို အသုံးပြုတာရှားသော်လည်း သူက စိတ်ဆိုးနေပုံလည်းမပေါ်ပေ။ သူက အကူအညီမဲ့နေပြီး မိသားစုကြီးမှာနေပြီးတော့ ဆိုးရွားသောအရာများကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ ရှန်းယုဟန်ကလည်း ထိုအရာကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရဖူးသည်။
သူက စိုးရိမ်တကြီးမေးသည်။ “ခင်ဗျားဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ? တစ်ယောက်ယောက်က အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းကပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ်၊ လူတစ်ယောက်က အနိုင်ကျင့်ခဲ့တယ်။ အဲ့အချိန်တုန်းက ကိုယ်ကငယ်သေးတော့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ အစ်မလတ်က ပညာရေးနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ကိုယ့်ကို သိပ်ဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ကိုယ်က ကိုယ့်ဘာကိုယ်ကြီးပြင်းလာခဲ့ပြီး ကြီးပြင်းလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ဆူးညှောင့်ခလုတ်တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ငယ်ငယ်က ကိုယ်တို့အားလုံး တစ်အိမ်တည်းမှာ အတူနေပြီး တခြားအိမ်တော်က လူတွေလည်း ကိုယ်တို့နဲ့အတူနေခဲ့တယ်။ အစ်ကိုကြီးနဲ့အစ်မလတ်က သူတို့ကိုစိတ်ပျက်လို့ ကျောင်းမှာပဲအနေများပြီး အိမ်ကိုသိပ်ပြန်မလာခဲ့ဘူး။ အိမ်မှာ ကိုယ်နဲ့ ရှောင်ရှင်းပဲရှိခဲ့တာ။ တစ်ခါက ရှန်ထျန်းဖုန်းအိမ်မှာမရှိတဲ့အချိန် အိမ်မှာရွယ်တူကလေးတွေကို လွှတ်ထားခဲ့တယ်။ ကိုယ် တိရစ္ဆာန်အမွှေးနဲ့ မတည့်မှန်း ဘယ်သူကသိနေတာလဲမသိပေမယ့် သူတို့က အပြင်ကနေ ခွေးရိုင်းတစ်ကောင်ကိုခေါ်လာပြီး ကိုယ်နဲ့ရှောင်ရှန်းရဲ့ အခန်းထဲကို လွှတ်ပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီခွေးက အမွေးအရမ်းခါလို့ ဖြတ်သွားတဲ့ အစေခံကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ကိုယ်အဲ့ဒီအချိန်တည်းက အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရလောက်တယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ဘယ်ကလေးမှာ ထိုကဲ့သို့ ယုတ်မာသောစိတ်ဓာတ်ရှိနေလဲ သိချင်နေသည်။ “ဒါဆို ခွေးကိုခေါ်လာဖို့ ဘယ်သူကတွေးခဲ့တာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက တစ်ဖက်လူ၏နာမည်ကို ထုတ်မပြောခင် ခဏလောက်ရပ်လိုက်သည်။ “ရှန်ချီပိုင်က ခွေးကိုခေါ်လာတဲ့သူဆိုပေမယ့် ရှန်ချီယွင်က အဲ့လိုလုပ်ခဲ့တာ။”
“ဒီနှစ်ယောက်က ဒီလိုငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဘာလို့အဲ့လောက် ယုတ်မာရတာလဲ?” ရှန်းယုဟန်က သေချာပေါက် အရမ်းဒေါသထွက်နေပြီး ဒေါသကြောင့် ခေါက်ကုတင်မှ ထရပ်လုနီးပါးဖြစ်သွားပေမယ့် နောက်မှကံကောင်းတယ်လို့ ခံစားမိလိုက်သည်။ “ကံကောင်းတာက ကျွန်တော့်ယောကျာ်းက လူကောင်းမို့လို့ ကောင်းကင်ဘုံက ကူညီပေးတာကို ခံစားခဲ့ရပြီး စုန်းမသတ်တာကို မခံခဲ့ရတာ။” ကံကောင်းစွာပင် သူ့ခင်ပွန်းက အနားမှာရှိနေဆဲဖြစ်ကာ သူက သူ့ခင်ပွန်းကို လက်ထပ်ခဲ့ရပြီး ရှန်မိသားစု၏ တခြားအမျိုးသားတွေဆီက လွတ်မြောက်ခဲ့သည်။
“မင်းမအံ့သြဘူးလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏တုံ့ပြန်မှုကို အံ့အားသင့်နေသည်။ သူအရင်က ရှန်ချီယွင်ကို ကြိုက်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား?
“အံ့အားသင့်စရာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်ခင်ပွန်းအတွက် တရားမျှတမှုမရှိဘူးလို့ ခံစားမိတယ်။ ကျွန်တော်သာဆိုရင် တစ်ဖက်လူကို သင်ခန်းစာကောင်းကောင်းပေးလိုက်မှာပဲ။ တင်ပါးကိုလက်ဝါးနဲ့ရိုက်တာက လွယ်လွန်းတယ်။ အသားနွင်လို့ရတဲ့ထိ ရိုက်ပစ်လိုက်မှာ။” ရှန်းယုဟန်က ထိုစကားပြောရာမှာ အတော်လေးဆိုးသွမ်းနေပြီး သူ့ခင်ပွန်း သူ့ကို အဆိပ်ရှိတယ်လို့ ထင်သွားမှာကိုပင် စိုးရိမ်မိသည်။ သူက ဂရုတစိုက်မေးလိုက်သည်။ “ကျွန်တော့်ခင်ပွန်းက ကျွန်တော်ဒီလိုတွေးတာကို ဆိုးတယ်လို့ ထင်သွားလား?”
“မင်းကရက်စက်တာပဲ” ရှန်ချီဟွမ်းက ထိုစကားပြောလိုက်တော့ ရှန်းယုဟန်က စောင့်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားပြီး နောက်မှ သူ့ခင်ပွန်းပြောတာကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ဒါပေမယ့် ငါ့အတွေးတွေက မင်းနဲ့တူခဲ့တယ်။ နောက်ကျတော့ ငါသူတို့ကိုပြန်ရိုက်ခဲ့တယ်လေ၊ ရှန်ချီပိုင်နဲ့ ရှန်ချီယွင်က ညိုမဲစွဲအောင် အရိုက်ခံလိုက်ရလို့ သူတို့က အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းမှာ ခဏလောက်တော့ ရပ်သွားခဲ့တယ်။”
ကံကောင်းစွာပင် သူ့ခင်ပွန်းက ရန်သူများအပေါ် စိတ်ထားမကောင်းခဲ့ပေ။ ရှန်းယုဟန်က ထပ်တူညီသော အမုန်းတရားနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ “သူတို့က ခင်ဗျားကို ထိခိုက်စေဖို့ ရည်ရွယ်ခဲ့တာမလို့ သူတို့က လူကောင်းတွေမဟုတ်တာသေချာတယ်။ ကျွန်တော့်ယောကျာ်း လက်တုံ့ပြန်တာ ဘာမှမမှားဘူး။ ဒါပေမယ့် အဖေက သူတို့ကိုအပြစ်မပေးခဲ့ဘူးလား?”
“အပြစ်ပေးခဲ့တယ်။ တစ်နှစ်လောက် ဘော်ဒါကျောင်းပို့ခဲ့ပြီး ပြန်လာခွင့်မပြုခဲ့ဘူး။” ရှန်ချီဟွမ်းက ရယ်မောလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါကိုအပြစ်ပေးတယ်လို့ မမြင်ဘူး။ အဲ့ဒါထက် သူငယ်ချင်းဖွဲ့ဖို့ အခွင့်အရေးပေးခဲ့သလိုပဲ။”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ယောက္ခထီးကို ဝေဖန်ဖို့ အဆင့်အရှိပေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက သူနဲ့ အဆက်အသွယ်သိပ်မရှိခဲ့တာကြောင့် နှစ်အတော်ကြာမှ ရှန်ထျန်းဖုန်းက သူ့သူငယ်ချင်းဟောင်းကို အကြွေးမဆပ်ရသေးတာ သတိရသွားခဲ့တာဖြစ်၏။ သူကောင်းလားဆိုးလားဆိုတာကို ဝေဖန်ဖို့ခက်ခဲသည်။ သူ့အမြင်အရ သူက သူ့သူငယ်ချင်းကိုရွေးချယ်ခဲ့ရင် ဒီလိုလူမျိုးတွေကို တွေ့ခဲ့ရမှာမဟုတ်ပေ။
ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “ယောကျာ်းက သူတို့နဲ့ကျောင်းတူလား?”
ရှန်ချီဟွမ်း: “မတူဘူး။ ဒါက ကိုယ့်ကိုအဆင်ပြေစေတဲ့ တစ်ခုတည်းသောအရာပဲ။”
“ခင်ဗျားမှာ စုစုပေါင်း ညီအစ်ကိုမောင်နှမဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ?” ရှန်းယုဟန်က ရှန်မိသားစုမှာ လူဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ သေချာနားမလည်ပေ။ သူသိတာက ရှန်ချီဟွမ်းတို့ ညီအစ်ကိုမောင်နှမ၊ ဒုတိယမဒမ်၏ ရှန်ချီပိုင်၊ တတိယမဒမ်၏ရှန်ချီယွင်နှင့် စတုတ္တမဒမ်မှာလည်း သားနဲ့သမီးတစ်ယောက်ဆီရှိသည်။ သူတို့က အတော်လေးငယ်ပြီး လောလောဆယ် ရှန်ဂရုကို ဝင်နိုင်သည့် စွမ်းရည်မရှိသေးပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်မသိတာကို မအံ့သြပဲ စိတ်ရှည်ရှည်ပြောပြလိုက်သည်။ “ကိုယ့်အမေက ကလေးလေးယောက်မွေးခဲ့တယ်။ ဒုတိယမဒမ်က ကလေးလေးယောက်မွေးခဲ့ပြီး သမီးနှစ်ယောက်က အစ်မလတ်နဲ့ရွယ်တူပဲ၊ သားတစ်ယောက်နဲ့ ကောလိပ်တက်နေတဲ့ သမီးငယ်တစ်ယောက်လည်းရှိတယ်။ တတိယမဒမ်ဘက်က သုံးယောက်ရှိတယ်၊ အကြီးဆုံးသမီးက အိမ်ထောင်ကျပြီး သူမနဲ့အခုအတူနေတာက ရှန်ချီယွင်နဲ့ အထက်တန်းကျောင်းတက်နေတဲ့ သမီးငယ်တစ်ယောက်ပဲ။ မင်းတွေ့ဖူးတဲ့စတုတ္တမဒမ်က အဖေနဲ့ သုံးယောက်မြောက်ကလေးယူဖို့ ကြိုးစားနေတာ။ အဲ့ဒါကတော့ ခက်ခဲမယ်ထင်တယ်။”
ရှန်ထျန်းဖုန်းက လက်ရှိမှာ သူ့ကိုယ်သူမကာကွယ်နိုင်ပဲ အသက်ရှည်ရှည်နေရဖို့သာ ကြိုးစားနေပြီး သူ့ကလေးများကြား ချစ်ခင်တွယ်တာဖို့ကိစ္စကို တွေးဖို့အချိန်မရှိချေ။ သူငယ်ငယ်က လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့ပြီး လူတစ်ယောက်တည်းကိုသာချစ်ခဲ့ပေမယ့် သူက လူရှုပ်လူပွေလိုလုပ်မယ့်အစား တစ်ချိန်တည်းမှာ လူအများကြီးကို မျှချစ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ပြောရရင်တော့ သူက ဘယ်သူ့ကိုမှ စိတ်ရင်းနဲ့ သဘောကျခဲ့တာမဟုတ်သဖြင့် အမျိုးသမီးတိုင်းက သူ့နှလုံးသား၏ထိပ်ဆုံးမှာရှိနေပုံရသည်။ လူအသစ်တစ်ယောက်ဝင်လာတာနဲ့ သူက လူအသစ်ကို ချက်ချင်း သည်းသည်းလှုပ်နေလေ့ရှိသည်။
“ဆယ့်သုံးယောက်…အများကြီးပဲ” ရှန်းယုဟန်က ခေတ်သစ်လူသားများမှာ ကလေးဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲမသိပေမယ့် အများစုက တစ်လင်တစ်မယားစနစ်ကို ကျင့်သုံးတာကြောင့် ရှန်မိသားစုလို မိသားစုဝင်အများကြီးမရှိကြချေ။
“အများကြီးပဲ၊ ပြီးတော့ အဖေတူအမေကွဲ ရွယ်တူညီအစ်ကိုမောင်နှမကြားမှာ အငြင်းပွားမှုလည်းအများကြီးရှိတယ်။ ရှန်းယုဟန်…. ငါမင်းကိုဒီအကြောင်းပြောပြတာက ငါသူတို့နဲ့ ရန်ဖြစ်ချင်လို့မဟုတ်ဘူး။ မင်းကို သူတို့နဲ့ဝေးဝေးနေစေချင်တာ။ နောက်တစ်ခါသူတို့နဲ့တွေ့ရင် ရွံ့ရေထဲ ရောမသွားစေနဲ့။ သူတို့အားလုံးက ရက်စက်ပြီး လောဘကြီးတဲ့သူတွေပဲ။ တချို့ကတော့ သူများတွေကို စိတ်ရင်းနဲ့ဆက်ဆံပေမယ့် အကျိုးအမြတ်ရဖို့ဆိုရင် ဘာမဆိုလုပ်နိုင်ပြီး အမြတ်အစွန်းကိုပဲ စိတ်ဝင်စားကြတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ရိုးရိုးသားသား ပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ယောကျာ်းကို တွေ့ခဲ့ရတာ ကံကောင်းလို့ပေါ့။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူအချော့ခံလိုက်ရမှန်းသိသည်။ ထိုချစ်စရာကောင်းသောအပြုအမူကြောင့် သူ့ရင်ထဲက ပူပန်မှုက ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ “မင်းသိတာကောင်းပါတယ်။ မြန်မြန်အိပ်တော့၊ ဆရာဝန်က မနက်ဖြန်မနက်ရှစ်နာရီမှာ နောက်တစ်ကြိမ်စစ်ဆေးဖို့ လာကြမှာ။ ငါတို့လည်း စောစောထဖို့လိုတယ်။”
“အို ကောင်းပါပြီ၊ ဂွတ်နိုက်ပါယောကျာ်း.. ကျွန်တော့်အကြောင်း အိပ်မက်မက်ပေးနော်။” ရှန်းယုဟန်က စောင်ကိုဆွဲကာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။
သူ့ခင်ပွန်း၏မိသားစုက သူတို့ရှန်းမိသားစုနဲ့တူတာကြောင့် သူတို့ကို ခေတ်သစ်နဲ့ လိုက်ဖက်ညီတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ရသည်။
“မင်းအကြောင်း မမက်ပါဘူး။” ပုံမှန်လိုပင် ရှန်ချီဟွမ်းက သူနဲ့ဆန်ကျင်ဘက်ပြောရတာကိုကြိုက်သည်။ “ဂွတ်နိုက်”
ထိုစကားကြားတော့ ရှန်းယုဟန်က အမှောင်ထဲမှာ ပြုံးလိုက်၏။ ထိုသည်မှာ သူ့ခင်ပွန်း၏ ပြိုင်ဘက်ကင်းသော စတိုင်သာဖြစ်သည်။
&&&&&&&&&&&&&&
Chapter 56.2
“ဒါက ကွာရှင်းစာချုပ်”
ရှန်ချီဟွမ်း အထူးကြပ်မတ်ကုသဆောင်မှ ထွက်လာပြီးနောက် သူက ဆေးရုံမှာ လေးရက်ထပ်နေခဲ့ပြီး သူ့နဖူးပေါ်က ချုပ်ရိုးများကို ဖယ်ရှားပြီးတာနဲ့ ဒဏ်ရာလက္ခဏာများက အတော်လေးသက်သာသွားခဲ့သည်။
ထိုအတောအတွင်းမှာ ရှန်းယုဟန်က ဖြစ်စဥ်တစ်လျှောက် သူ့ကိုအဖော်ပြုပေးခဲ့ပြီး အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးခဲ့သည်။ သူက မနက်ခင်းမှာ ရှန်ချီဟွမ်းအတွက် ချက်ပြုတ်ပေးခဲ့ပြီး လေးရက်တာအလုပ်ကြိုးစားပြီးနောက် ကိုယ်အလေးချိန်ကျဆင်းသွားပေမယ့် နေ့စဥ်ခေတ်သစ်စွမ်းရည်များကို အများကြီးလေ့လာနိုင်ခဲ့သည်။ ယင်းမှာ သူ့အတွက် အရမ်းကောင်းသော လေ့ကျင့်ခြင်းလှုပ်ရှားမှုဖြစ်ပြီး သူ့စိတ်နဲ့စွမ်းဆောင်ရည်က အများကြီးတိုးတက်လာပြီး ပို၍တက်ကြွရွှင်မြူးလာကာ သူ့မျက်ခုံးကြားရှိ အရေးအကြောင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
သူက လမ်းဘေးဆိုင်က သစ်သီးဝယ်ရင်း ကျူအာနဲ့ ငွေပေးချေလို့ရကြောင်း ယခုလေးတင် သိခဲ့ရသည်။ ဤသည်မှာ အလွန်အဆင်ပြေပြီး သူ့ခင်ပွန်းပေးခဲ့သော ငွေသားကို အများကြီးမသုံးခဲ့ရချေ။
သူဆေးရုံဆင်းသည့်နေမှာ ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် ရှန်းယုဟန်က ဆေးရုံကနေ လေယာဥ်ကွင်းကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးထွက်လာကြပြီး လက်ထောက်ချွီက သူတို့နဲ့အတူလိုက်လာခဲ့သည်။ လက်ထောက်ချွီက အဆင်ပြေနေပြီး သူ့ဒဏ်ရာက အသေးအမွှားဖြစ်ကာ ရှန်းယုဟန်ရောက်လာပြီး သုံးရက်မြောက်နေ့မှာ သူက သူ့သူဌေးအတွက် အလုပ်စလုပ်ပေးခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းမရှိသော်လည်း ကုမ္ပဏီက ပုံမှန်အတိုင်းလည်ပတ်နိုင်ခဲ့သည်။
ယနေ့အိမ်ပြန်နေစဥ်အတောအတွင်း ရှန်းယုဟန်က အပြင်ကိုကြည့်ဖို့ အချိန်ရခဲ့ပြီး ကောင်းကင်က မီးခိုးရောင်ဖြစ်နေပေမယ့် သူစိတ်ကောင်းဝင်နေတာကိုတော့ မတားနိုင်ခဲ့ပေ။ အပြင်မှာ သစ်ရွက်ခြောက်နှင့် အကိုင်းအခက်သာရှိသော သစ်ပင်များကိုတွေ့ရသော်လည်း သူကတော့ ဆောင်းတွင်း၏စိတ်အခြေအနေကို ခံစားမိခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်း၏နဖူးက ပတ်တီးစည်းထားစရာမလိုတော့ပဲ ယခု သူက ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်နေလေပြီ။ ချွင်းချက်ကတော့ သူ့နဖူးပေါ်မှာ အမာရွတ်ရှိပြီး ထိုအမာရွတ်ကတော့ ရှန်းယုဟန်၏နှလုံးသားထဲက သူ့ခန့်ညားမှုကို မထိခိုက်ခဲ့ပေ။ သူက မျက်နှာပေါ်က အမာရွတ်များနဲ့ လူအများကြီးကို တွေ့ဖူးပြီး ထိုလူတွေက သူ့အဘိုးနှင့် သူ့ဖခင်အနားက စစ်သည်တော်များသာဖြစ်သည်။ သူက သူ့ဖခင် ခဏခဏပြောတာကို ကြားဖူးသည်။ အမျိုးသားတစ်ယောက်မှာ အမာရွတ်မရှိဖို့က မဖြစ်နိုင်သလို ယင်းက သူတို့မှာသတ္တိနဲ့ ရည်မှန်းချက်ရှိပြီး ယုံကြည်မှုနှင့် ထိုက်တန်သူများဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြနေတာလို့ပင်။
လေယာဥ်ထွက်သွားတော့ ရှန်းယုဟန်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးအကြိမ် တစ်ယောက်တည်းထိုင်ခဲ့ပြီး ထွက်ခွာစဥ်မှာ သူ့နှလုံးသားထဲက မသက်မသာဖြစ်မှုကို မခံစားခဲ့ရပေ။ လက်ရှိမှာတော့ မသက်မသာဖြစ်နေပြီး သူ့ခင်ပွန်း၏လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရသည်။
“လေယာဥ်မူးတာလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုစိတ်ပူနေပြီး သူ့မျက်နှာက ပေါင်မုန့်လုံးလို ရှုံ့တွနေတာကိုတွေ့တော့ သူက လက်ဆန့်ကာ သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ အသားစိုင်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက်သည်။
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ နည်းနည်းစိမ်းနေလို့ပါ” ဤသည်မှာ ဓာတ်လှေကား ပထမဆုံးအကြိမ်စီးစဥ်ကနဲ့တူပြီး အခုတော့ ကျင့်သားရနေ၍ အဆင်ပြေပါသည်။
သူအဆင်ပြေတာကိုတွေ့တော့ ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့မျက်နှာကိုကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။ “မင်းအဆင်ပြေရင်ပြီးတာပဲ။ ငါကကိုယ်အလေးချိန် မကျပဲ မင်းကတော့ အတော်လေးကျသွားတာပဲ။”
ရှန်းယုဟန်ကလည်း သူ့မျက်နှာသူထိလိုက်သည်။ “မပိန်ပါဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား?”
“ဒါပေါ့ ကိုယ်တိုင်ကြည့်ရင်တော့ ဘယ်သိသာမလဲ” ရှန်ချီဟွမ်း၏မျက်လုံးများမှာ ညှိုးငယ်နေသည်။ “အိမ်ပြန်ပြီး အန်တီဝမ်ကို အရသာရှိတာလေးတွေ ချက်ကျွေးခိုင်းရမယ်။” အသားတက်လာတာက အခုတော့ သူ့ကြောင့် ကျသွားခဲ့သည်။
“ဟုတ်ကဲ့” ရှန်းယုဟန်က ထိုအကြောင်းကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပေ။ သူ့မျက်လုံးများက လေယာဥ်မောင်မယ်များကိုသာ ကြည့်နေသည်။ သူက နောက်ဆုံးအကြိမ်မှာ လေယာဥ်ပေါ်က အစားအသောက်ကိုတောင် မမြည်းခဲ့ရတာကြောင့် ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မြည်းစမ်းကြည့်လိုက်မည်။
“ဗိုက်ဆာနေလား?” ယခုချိန်က နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်ပြီဖြစ်၍ ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် လေယာဥ်မောင်မယ်များကို အနီးကပ်ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ သူက သူ့မျက်လုံးများကို ဖုံးလိုက်သည်။ “ငါက လေယာဥ်မောင်မယ်တွေလောက် ကြည့်မကောင်းလို့လား?”
ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ကို ဆွဲချကာ ပြောလိုက်သည်။ “မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်က အရင်တစ်ခေါက် လေယာဥ်စီးတုန်းက လေယာဥ်ပေါ်က အစားအသောက်ကိုမြည်းဖို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့လို့ပါ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏မြင်ကွင်းကို တမင်တကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကာလိုက်သည်။ “စမ်းကြည့်ချင်လား?”
ရှန်းယုဟန်က နာခံစွာခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အွန်း၊ ကျွန်တော်အရင်ကမစားဖူးဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် သူ့မျက်နှာကိုသာ ငေးကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဘာလဲ?”
ရှန်းယုဟန်က သူ့နဖူးပေါ်က အမာရွတ်ကိုကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ နာလား?”
“မနာတော့ဘူး။ အမာရွတ်က သိပ်မကြာခင် သူ့ဘာသူပျောက်သွားမှာပါ။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူစိတ်ပူနေမှာကို ကြောက်နေသဖြင့် သူက သူ့ကိုချော့လိုက်သည်။ “မင်းဘာတွေစိတ်ပူနေတာလဲ၊ အားလုံးအဆင်ပြေသွားပါပြီ။”
“အွန်း၊ ကျွန်တော်စိတ်မပူပါဘူး” ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းဒဏ်ရာရပြီး သူ့ခေါင်းက သွေးတွေဖုံးနေကာ သည်းခံဖို့ ခက်ခဲနေလောက်မည့် မြင်ကွင်းကို တွေးကြည့်နေတာပင်။
သူက ထိုအတွေးကြောင့် မျက်လုံးများ နီရဲလာပြန်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ ခုံလက်ကိုင်ကိုညှိကာ သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ သူက ရှန်းယုဟန်နှင့် ဆေးရုံမှာ ရက်များစွာနေခဲ့ပြီး သူငိုတာကိုမတွေ့ခဲ့ရပေ။ သူက ဘာလို့ မျက်ရည်ကို ရုတ်တရက် ထိန်းချုပ်ခဲ့ရတာလဲ…
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုတိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။ “အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဘာလို့ငိုနေတာလဲ?”
ရှန်းယုဟန်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီပြီး သူ့ခါးကို တင်းတင်းဖက်ထားကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်၏။ “ကျွန်တော်မငိုပါဘူး။ စိုးရိမ်နေလို့ပါ။” သူက တစ်နေ့မှာ သူ့ခင်ပွန်းပြန်မလာနိုင်မှာကို စိုးရိမ်နေတာပင်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့နောက်ကျောကိုပုတ်ပေးပြီး ဘာမှမပြောတော့ပေ။ လေယာဥ်မယ်က အစားအသောက်ယူလာပေးစဥ် ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း၏ရင်ခွင်ထဲက ထွက်လိုက်ပြီး သူက သူစားချင်သည့် အစားအစာများကို ရရှိခဲ့သည်။ သူက အဆာပြေသစ်သီး၊ မုန့်နှင့် အအေးကို မြည်းစမ်းကြည့်ပြီး အရသာက ပုံမှန်သာဖြစ်သည်။ သူက ချေးမများသော်လည်း အရသာရှိတယ်လို့မထင်ပေ။ သူက အိမ်မှာ ပို၍ဆန်းပြားသော အစားအသောက်ကို စားဖူးလို့ဖြစ်မည်။
မွန်းလွဲပိုင်းနှစ်နာရီမှာ သူတို့နှစ်ယောက်က အိမ်ကို ချောချောမွေ့မွေ့ပြန်ရောက်ခဲ့သည်။ အန်တီဝမ်က သူတို့ပြန်လာမှာကိုသိပြီး မီးလင်းဖိုနဲ့ ကျွဲကောရွက်ကို တစ်နေရာမှယူလာပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကို ကျော်ဖို့ပြောခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ “မင်းရဲ့အကြံလား?” အန်တီဝမ်က ထိုအရာကိုတစ်ခါမှမလုပ်ဖူးပဲ သူ့ဇနီးကသာ အယူသီးတာဖြစ်သည်။
“အင်း၊ ယောကျာ်း၊ မြန်မြန်ကျော်ပြီး ကံဆိုးမှုကို ဖယ်ရှားရအောင်။” ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို ညင်ညင်သာသာ တွန်းလိုက်သည်။ “မြန်မြန်”
ရှန်ချီဟွမ်းက ဘာများလုပ်နိုင်မှာလဲ.. သူက ရှန်းယုဟန်ပြောသလို မီးလင်းဖိုကို ဖြတ်ရုံမှတပါး ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။
သူက ထပ်မေးလိုက်သည်။ “ငါ ညဆိုရင် ကျွဲကောရွက်နဲ့ ရေချိုးဖို့ရော လိုသေးလား?”
“အင်း၊ ယောကျာ်းက အရမ်းထက်မြက်တာပဲ။” ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို အပြုံးတစ််ခုဖြင့် ကြည့်နေပြီး သူ့မျက်လုံးများက တောက်ပနေသည်။
ထိုအချိန်မှာ ရှန်းယုဟန်က သူ့ကမ္ဘာကြီးဖြစ်တယ်လို့ ရှန်ချီဟွမ်းက ခံစားလိုက်ရပြီး ကူကယ်ရာမဲ့ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက သူ့မှာရှိမှန်းမသိသည့် အလိုလိုက်မှုများနှင့် ပြည့်နေပေမယ့် သူက သူ့အကျင့်အတိုင်း ပြောလိုက်ပြန်သည်။ “အယူသီးလွန်းတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့စိတ်က ပြေလျော့သွားစဥ် ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောင်ခြုံပေးပြီး သူက ရှန်းယုဟန်၏လက်ကိုညှစ်လိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းများက ပုံမှန်ဆိုရင် စာရေးပုံဆွဲခြင်းအတွက်သာဖြစ်ပေမယ့် လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်မှာ ရှန်ချီဟွမ်းအတွက် အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့သည်။ သူက အရင်က အနီးကပ်မကြည့်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ရှန်းယုဟန်၏လက်ချောင်းပေါ်မှာ အရေပြားကွာနေကြောင်း သတိထားမိခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်က ဒီရက်တွေမှာ သူ့ကို ညည်းတွားတာမျိုးလည်း မလုပ်ခဲ့ပေ။
သူက ပြောပြမတတ်အောင် စိတ်ညစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုတောင် တုံးအတဲ့ဇနီးလဲ..
ကွာနေသောလက်ချောင်းများက ဗီတာမင်စီချို့တဲ့လို့ဖြစ်နိုင်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက အောက်ထပ်ဆင်းကာ ဗီတာမင်ဓာတ်ဖြည့်ပေးသော အစားအသောက်ကိုပိုပြင်ပေးဖို့ အန်တီဝမ်ကိုပြောခဲ့သည်။
အန်တီဝမ်က သူတို့နှစ်ယောက် အတော်လေးလိုက်ဖက်တယ်လို့ တွေးနေသည်။ သူတို့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဂရုစိုက်ကာ စဥ်းစားပေးတတ်ကြသည်။ ဒီလိုဂရုစိုက်ပေးတဲ့ လူငယ်တွေက အနည်းငယ်သာရှိသည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာ ရှန်ချီဟွမ်းက သတိထားစရာများကြားမှာ ဆေးရုံရှိနေရာအနှံ့တွင် နေ့တိုင်းထိုင်စောင့်နေသော သတင်းထောက်များကို သတိထားရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သည်။ သူမနက်က ဆေးရုံဆင်းခဲ့သည့်သတင်းက Trending Search (ရေပန်းစားမှုရှာဖွေချက်များစာရင်း)မှာ တစ်နေကုန်ပါနေခဲ့ပြီး ယခုဆိုရင် သူပြန်ကောင်းသွားတာကို အားလုံးသိသွားခဲ့လေပြီ။
လွန်ခဲ့သောရက်အနည်းငယ်က သူ့သူငယ်ချင်းများကလည်း ဆေးရုံမှာ သူ့ကိုသွားတွေ့ခဲ့ပေမယ့် သူကျန်းချန်ပြန်ရောက်နေတာကိုသိပြီးနောက် ဂရုမက်ဆေ့က လုံးဝရပ်မသွားခဲ့ပေ။
လျှိုထန်က သူ့ကို သီးသန့်ဗီဒီယိုကောလ်ခေါ်ခဲ့သည်။
လျှိုထန်: “လောင်ရှန်…. မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက တည့်ဖြေလိုက်၏။ “ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ တစ်ပတ်နေရင် ကျောက်ပတ်တီးဖြည်လို့ရပြီ။”
လျှိုထန်: “ဒီ Hot Search ကိုဖြေရှင်းဖို့ ငါကူညီပေးရမလား?”
ရှန်ချီဟွမ်း: “မလိုပါဘူး။” သူတို့တွေကို ခဏလောက်တော့ စိတ်သောကဖြစ်ခွင့်ပေးရမည်။
သူမသေသေးဘူးဆိုတော့ သူတို့က သူလက်တုံ့ပြန်တာကို ခံစားရမည်။
လျှိုထန်: “ဒါနဲ့ မင်းကိုတစ်ခုပြောဦးမယ်၊ မင်းဇနီးနဲ့သက်ဆိုင်တာ..”
ရှန်ချီဟွမ်းက ထိုစကားကြားတော့ သူက နိုးကြားလာသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ?”
လျှိုထန်: “ဒီနေ့ဖိတ်ခေါ်စာတစ်ခုရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါက သူ့အတွက်သီးသန့်ပဲ။ ငါနက်ဖြန်မင်းကိုပို့ပေးရမလား?”
ရှန်ချီဟွမ်း: “ဘယ်သူဖိတ်တာလဲ?”
တစ်ယောက်ယောက်က လျှိုထန်ကတစ်ဆင့် ရှန်းယုဟန်ကို သိချင်တာလား?
လျှိုထန်: “ငါ့အဖေရဲ့သူငယ်ချင်းပါ။ မျိုးရိုးနာမည်ကျင်း၊ ဒီအန်ကယ်ကျင်းမှာ နာမည်ကြီးဒါရိုက်တာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူက ရုပ်ရှင်ရိုက်နေတာမို့ ရှန်းယုဟန်ကို သူ့အတွက် ပန်းချီဆွဲပေးဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တာ။ ငါ့အဖေလည်းသွားမှာ။”
ရှန်ချီဟွမ်း: “သူ အိပ်နေတယ်။ သူနိုးလာရင် မေးလိုက်မယ်။ သူမသွားချင်ရင်တော့ မပို့နဲ့တော့။”
လျှိုထန်က သက်ပြင်းချသည်။ “လောင်ရှန်၊ မင်းက ဒီလောက်ထိ မယားကြောက်တဲ့ယောကျာ်းလို့ ငါမထင်ထားဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက စိတ်မဆိုးပဲ ဂုဏ်ယူစွာပြောလိုက်၏။ “ငါ့ဇနီး ငါတန်ဖိုးထားတာကို မယားကြောက်လို့ခေါ်လို့ရလား?”
လျှိုထန်: “ဟုတ်ပါပြီကွာ”
–
ရှန်းယုဟန်က နေ့လည်မှာ နှစ်နာရီကြာအောင် အိပ်ခဲ့ပြီး သူ့အိပ်မက်များက မဆန်းပြားတော့ပဲ သူ့မိသားစုကို မက်နေခဲ့တာကြောင့် သူက အိမ်ပြန်ရောက်သွားလို့ ပျော်နေခဲ့သည်။
အိပ်မက်ထဲမှာ သူက ခေတ်သစ်ကအဝတ်အစားကိုဝတ်ပြီး သူ့ခြံထဲကိုပြန်ရောက်နေကာ သူတို့ကိုတွေ့ခဲ့ပေမယ့် သူတို့က သူ့ကိုမမှတ်မိပဲ သူက ရှန်းမိသားစု၏ကောမဟုတ်ပဲ အပြင်လူလို့ပြောနေကြသည်။ သူတို့က သူ့ကိုရဲစခန်းပို့ဖို့ ပြောနေပြီး သူဘယ်လောက်ရှင်းပြပါစေ သူက ဟန်ကောအာဆိုတာကို ဘယ်သူမှမယုံကြပေ။
သူက သူ့ကိုယ်မှာ ဟင်္သါပြဒါးရိုင်းမှဲ့ရှိတယ်လို့ ပြောခဲ့ပေမယ့် ဟင်္သါပြဒါးရိုင်းမှဲ့က အတုဖြစ်ပြီး ထိုအရာက ကလေးမွေးနိုင်သည့်လူများ၏ ဟင်္သါပြဒါးရိုင်းမှဲ့မဟုတ်ဘူးလို့ သူတို့ကပြောလာခဲ့သည်။ ကလေးမမွေးနိုင်ခဲ့ရင် သူက ရှန်းမိသားစုဝင်မဟုတ်တာကြောင့် ရှန်းယုဟန်က ရှန်းမိသားစုမှ ညှာတာမှုမရှိ မောင်းထုတ်ခံခဲ့ရသည်။
သူက ရှန်းမိသားစု၏ ပြဒါးတံခါးရှေ့မှာ တစ်ယောက်တည်းရပ်ကာ ဝမ်းနည်းတကြီးငိုနေခဲ့သည်။
သူ့ဟင်္သါပြဒါးရိုင်းမှဲ့က အတုဖြစ်ပြီး သူက ကလေးမွေးနိုင်သည့် ကောမဟုတ်တာကြောင့် ရှန်းမိသားစုကို ပြန်လို့်မရပေ။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ သူက ခေတ်သစ်အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာပြီး သူက တံခါးနားမှာ လက်ပိုက်ရပ်နေသော ရှန်ချီဟွမ်းကို တွေ့လိုက်ရပေမယ့် သူ့ခင်ပွန်း၏လက်နှင့်ခြေထောက်က အကောင်းပကတိဖြစ်ပြီး သူ့နဖူးမှာ ဒဏ်ရာမရှိပေ။ သို့သော် သူက မပျော်မရွှင်ဖြစ်နေပြီး သူ့မျက်နှာက ညှိုးနွမ်းနေကာ မျက်လုံးက ငိုက်စိုက်ကျပြီး ဒေါသထွက်နေပုံရသည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့ဆီပြေးသွားကာ ပြောလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ကျွန်တော့်ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးပါ။”
သို့သော် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို အေးစက်စက်တွန်းလိုက်ပြီး ပြောခဲ့သည်။ “မင်းကလေးမမွေးနိုင်ပဲ ရှန်မိသားစုထဲ ဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ?”
ထို့နောက်က သူက ရှန်းယုဟန်ကို စာရွက်တစ်ရွက်ကမ်းပေးကာ ပြောခဲ့သည်။ “ဒါက ကွာရှင်းစာချုပ်”
ရှန်းယုဟန်က ကောင်းကင်ကြီးပြိုကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူက ထိုအိမ်မက်ဆိုးကြောင့် နိုးလာခဲ့၏!
သူမျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ သူက မှောက်အိပ်နေပြီး သူ့မျက်လုံးထောင့်များ စိုစွတ်နေတာကို သိလိုက်ရသည်။
သူက စောင်ကို ကြောင်တက်တက်ဖွင့်ကာ သူ့ခင်ပွန်းကိုရှာဖို့ အခန်းထဲကပြေးထွက်သွားသည်။ “ယောကျာ်း၊ ခင်ဗျားဘယ်မှာလဲ?”
သူ့ခင်ပွန်း၏အသံက ဧည့်ခန်းထဲမှထွက်လာသည်။ “အောက်ထပ်မှာ”
ရှန်းယုဟန်က အောက်ထပ်ကိုပြေးသွားပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက ဆိုဖာပေါ်မှာ တီဗီကြည့်နေပြီး ခေါင်းမော့လိုက်တော့ သူ့ဇနီးက မျက်ရည်များနှင့်အတူ သူ့ရင်ခွင်ထဲခုန်ဝင်လာပြီး သူ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားခဲ့သည်။
သူ့ဇနီးက အိပ်ရေးမဝလို့ ရှုပ်ထွေးနေတာလား မသိပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်းက သူပေါက်ကရပြောတာကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ယောကျာ်း၊ ကျွန်တော် အနာဂတ်မှာ ကလေးမမွေးနိုင်ခဲ့ရင် ကျွန်တော့်ကို အိမ်ကမောင်းထုတ်မှာလား?”
သို့သော် ရှန်ချီဟွမ်းက ရယ်မောကာ ပြောလိုက်သည်။ “မင်းက အစတည်းက ကလေးမွေးလို့မှမရတာ။”
ရှန်းယုဟန်က ထိုစကားကြားတော့ ဝမ်းနည်းတကြီးငိုကာ အငိုမရပ်တော့ပေ။
သူ ကောဘဝတုန်းက အများဆုံးနှစ်ယောက်မွေးနိုင်ပေမယ့် အခု တစ်ယောက်မှ မမွေးနိုင်တော့ဘူး!
ယခုချိန်မှာ ရှုပ်ထွေးသွားတာက ရှန်ချီဟွမ်းဖြစ်သည်။ သူပြောတာမှားသွားလို့လား?