Chapter 38.1
“ယောကျာ်းကိုအရမ်းလွမ်းတာပဲ။”
အဓိကတရားခံဖြစ်သော ရှန်ချီရှင်းက လူအုပ်ကြောင့် ကားထဲကမထွက်ရဲပဲ သူက သူ့အစ်ကိုအား မြေပြင်အခြေအနေကိုရှင်းပြနေသည်။
မြို့တော်ကနေ အခုချိန်မှာ ထွက်ခွာလို့မရသော ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်ချီရှင်းကို တွဲလောင်းချိတ်ပြီး ရိုက်ချင်နေသည်။ “ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?”
ရှန်ချီရှင်းကပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်တို့ အမွှေးတိုင်ပူဇော်ဖို့ ဘုရားကျောင်းကိုသွားတာ.. ကျွန်တော်ဆောင်းထားတဲ့ ဦးထုပ်က မတော်တဆပြုတ်ကျသွားပြီး ပရိသတ်တစ်ယောက်ရဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်တာကို ခံလိုက်ရတယ်။”
အချိန်အတော်ကြာ အေးစက်သောစကားကိုမပြောခဲ့သော သူ့တတိယအစ်ကိုက သူ့အပေါ်ကို ခွေးသွေးလောင်းချခဲ့သည်။ “မင်းဦးနှောက်ကသုံးစားမရရင် မသုံးနဲ့၊ မင်းကအနုပညာရှင်ဖြစ်ပြီး မင်းမရီးကို လူစုလူဝေးထဲ ခေါ်သွားရဲသေးတယ်!”
ရှန်ချီရှင်းက ရှင်းပြဖို့အကောင်းဆုံးကြိုးစားခဲ့ပြီး သူ့အစ်ကို သူ့ကိုမရိုက်အောင် တောင်းပန်နေသည်။ “အဲ့ဒါက ကျွန်တော့်မရီးက ငြိမ်းချမ်းခြင်းအဆောင်ကို တောင်းချင်ခဲ့လို့ ဖြစ်သွားတာပါ။ ပိုင်ယွင်ဘုရားကျောင်းက ပိုပြီးသက်ဝင်ယုံကြည်ကြတယ်လို့ပြောလို့ မရီးက ခေါ်သွားခိုင်းတော့ ခေါ်သွားပေးခဲ့တာ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက အဝေးကနေ သူ့ကိုမျက်လုံးလှိမ့်ပြလိုက်သည်။ “မင်းက ဦးနှောက်မရှိတာပဲ၊ ငါ့ကိုဆင်ခြေလာပေးရဲသေးတယ်။ ကားထဲမှာပဲနေ..မင်းမရီးကို ဒီနေ့ဘေးကင်းကင်း အိမ်ပြန်မပို့နိုင်ရင် ငါပြန်လာရင် မင်းအရေခွံကိုချွတ်ပစ်မယ်။”
“အဲ့လောက်ထိတောင်လား?” ရှန်ချီရှင်းက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
“အဲ့လောက်ထိ!” သူက ရှန်းယုဟန်ကို အဲ့လောက်ပိန်ပြီး အပျော်စီးကားထဲမှာ လူကြမ်းတွေနဲ့ ကစားပေးတဲ့ထိ ကြင်နာတတ်အောင် ပျိုးထောင်ခဲ့လို့လား? ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ချောင်းဆူးရှသွားရင် မျက်မှောင်ကြုတ်တတ်ပြီး ခြေထောက်အနာဖြစ်ရင်တောင် ဆေးလိမ်းပေးဖို့ သူ့ဆီလာတတ်တာလေ!
ရှန်ချီရှင်းက သူ့လည်ပင်းကိုကျုံ့ထားပြီး ဘာမှထပ်မပြောရဲတော့ပဲ သူ့မန်နေဂျာက သူ့ကိုပို့ပေးခဲ့သော hot search များစွာကို စိုးရိမ်နေသည်။
သူ့တတိယအစ်ကို အဲ့လောက်ထိဒေါသမထွက်တာ ကြာခဲ့လေပြီ။
အဲ့ဒါက သူ့မရီးကြောင့်တဲ့လား?
သို့သော် သူ့တတိယအစ်ကို ပြန်လာရင် သူ့ကိုပြဿနာရှာတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးက သူ့ကိုခေါင်းကိုက်စေသည်။
မရီးရေ…မြန်မြန်ပြန်လာပါတော့!
–
လူများစွာရှိနေ၍ ရှန်းယုဟန်က လူတွေရဲ့တွန်းအားကြောင့် လုံးဝပြန်မထွက်နိုင်ခဲ့ပေ။
တချို့လူတွေက ဘုရားကျောင်းထဲမှထွက်ကာ ရှန်ချီရှင်းအနောက်ကိုလိုက်သွားပေမယ့် သူက တခြားတစ်ယောက်ထပ် အရပ်ပုနေတာကြောင့် ထိုလူ၏ပိတ်ဆို့မှုကို ခံလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် တချို့လူတွေက သူ့ကိုအနုပညာရှင်လို့ထင်နေပြီး သူ့မျက်နှာကိုရိုက်ဖို့ ဖုန်းကိုကိုင်ထားကြသည်။ ရှန်းယုဟန်က အရင်တစ်ခေါက် ရဲစခန်းက သတင်းထောက်များ၏ ကင်မရာကို သတိရသွားပေမယ့် ထိုအချိန်မှာ သူ့ခင်ပွန်းနှင့် သက်တော်စောင့်တွေရှိနေခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် သူက လုံးဝစိတ်မပူခဲ့ပေမယ့် လက်ရှိမှာ သူ့ယောက်ဖ၏ အင်္ကျီစကိုတောင် မမြင်နိုင်ပဲ ဒီလူအုပ်ကြီးကို ကိုယ်တိုင်ရင်ဆိုင်နေရသည်။
သူက လူအုပ်ကြီးကြားထဲမှာ မနေချင်တာကြောင့် နောက်ဆုတ်ကာ သူ့အားတိုးဝှေ့နေသော လူတွေကို ရှောင်ရှားလိုက်သည်။
သို့သော် ယင်းမှာ အလွန်ထူးဆန်းသည်။ သူက အနုပညာရှင်မဟုတ်ပါပဲ ဒီလူတွေက နာမည်ကြီးမင်းသားကိုပစ်ပြီး သူ့ပုံကိုဘာလို့ရိုက်နေကြတာလဲ။
ဒီလူတွေက ဘာမေးခွန်းမှမမေးတာကြောင့် ရှန်းယုဟန်က မကြောက်ပေ၊ သူတို့က သူ့ကိုဝန်းရံထားပြီး သူတို့ဖုန်းနှင့်သာ ချိန်ရွယ်ထားကြသည်။
သို့သော် သူက ဒီလူတွေ သူ့ကို ထိခိုက်စေမှာကို စိုးရိမ်နေပြီး သူက ကားထဲကမထွက်ခင် ရှန်ချီရှင်း၏ဖုန်းနံပါတ်ကို မယူထားလိုက်မိသည့်အတွက် နောင်တရနေသည်။ လက်ရှိမှာ သူ့ကိုဆက်သွယ်ဖို့ နည်းလမ်းမရှိပဲ သူက သူ့ဘေးက အခြေအနေကို တည်ငြိမ်စွာလေ့လာလိုက်သည်။ သူတို့အားလုံးက ဘုရားဖူးတွေဖြစ်တာကြောင့် သူက ပင်မခန်းမကိုသွားကာ ပုန်းဖို့အခန်းတစ်ခန်းစီစဥ်ပေးရန် ကျောင်းတော်ရှိ ဘုန်းကြီးများနှင့် ဆရာတော်များအား တောင်းဆိုဖို့သာလိုသည်။ သူတို့က ဘုရားကျောင်းထဲမှာတော့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်မှုများကို ဖန်တီးကာ မတော်မဆဖြစ်စေမှာ မဟုတ်ပေ။
“ကျေးဇူးပြုပြီး လမ်းဖယ်ပေးပါ” ရှန်းယုဟန်က ဘေးကိုတိုးကာ သူတို့ကိုပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်က အနုပညာရှင်မဟုတ်လို့ ကျွန်တော့်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်လို့ ခင်ဗျားတို့အတွက် အသုံးဝင်မှာမဟုတ်ဘူး။”
ဘုရားဖူးများက ရပ်သွားသည်။ ဒီကောင်ချောလေးက အနုပညာရှင်မဟုတ်ဘူးလား? မဖြစ်နိုင်တာ။
“လူလိမ်၊ မင်းက အရမ်းကြည့်ကောင်းတာကို ဖျော်ဖြေရေးနယ်ပယ်ကို ဘာလို့မဝင်တာလဲ?”
“ဒါပေမယ့် တကယ်မဟုတ်ပါဘူး။” ဖျော်ဖြေရေးနယ်ပယ်ကဘာလဲ?
ဘုရားဖူးများက ဂရုမစိုက်၊ လူတိုင်းက ပုံရိုက်နေတော့ သူတို့မရိုက်ရင် နစ်နာသွားမှာ မဟုတ်ဘူးလား၊ အလှလေးတစ်ယောက်ကို မြင်ဖို့ကလည်း ရှားပါးတဲ့အခွင့်အရေးဖြစ်လို့ ပုံရိုက်တာက အသားပဲ့ပါသွားမှာမဟုတ်၊ သူတို့က အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ကြွားလုံးထုတ်နိုင်လိမ့်မယ်။ အနုပညာရှင်မဟုတ်တော့ဘာဖြစ်လဲ?
ရှန်းယုဟန်က သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူများသိပ်မများတာကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ဧည့်ခန်းထဲကို ပြေးသွားခဲ့သည်။
သူ့ကို ကောင်းချီးပေးခဲ့သော ဆရာတော်ထိုင်နေတာကိုမြင်တော့ သူက အကူညီတောင်းလိုက်သည်။ “ဆရာတော်ဘုရား…အပြင်ကဘုရားဖူးတွေက ကျွန်တော့်ကိုဝန်းရံထားကြလို့ ကျွန်တော့်ကို ခဏလောက် ပုန်းခိုခွင့်ပေးလို့ရမလား?
ဆရာတော်က အပြင်ကိုကြည့်ကာ လူတစ်စုရှိနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “ငါနဲ့လိုက်ခဲ့…အနောက်ဘက်မှာ ဘုန်းကြီးတွေအတွက် ဧည့်ခန်းတစ်ခန်းရှိတယ်။ မင်းအထဲမှာအရင်ပုန်းနေလိုက်၊ လုံခြုံရေးအစောင့်တွေကို ခေါ်ပေးမယ်။”
“ကျေးဇူးပါ..ဆရာတော်” ရှန်းယုဟန်၏မျက်လုံးများက ကျေးဇူးတရားနဲ့ပြည့်နေသည်။
ဆရာတော်က ရှန်းယုဟန်၏ ငြိမ်းချမ်းရေးအဆောင်ကို ကောင်းချီပေးခဲ့ပြီး သူ့မျက်နှာက အတော်လေးမှတ်မိလွယ်ကာ သူနဲ့ ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော လူငယ်လေးတစ်ယောက်က ရက်ရောစွာပေးကမ်းခဲ့သဖြင့် သူက ရှန်းယုဟန်ကို ကူညီချင်သည်။
ဖုန်းကိုင်ထားသော ခေတ်သစ်ဆရာတော်က သူ့ကို အခန်းတစ်ခုသို့ခေါ်သွားပြီး အရမ်းမရှည်သော ကော်ရီဒါစင်္ကြတစ်ခုကနေ ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ ဘုရားဖူးဝင်ခွင့်မပြုလို့ရေးထားသော ဆိုင်းဘုတ်များရှိနေပြီး ခဏလျှောက်ပြီးနောက် စည်ကားနေသော နေရာကနေဝေးသွားခဲ့သည်။
၎င်းကို ဆိတ်ငြိမ်ရာသို့ ခေါ်ဆောင်သွားနေသော အကွေ့အကောက်များသော လမ်းကြောင်းအဖြစ်ဖော်ပြနိုင်ပြီး အပြင်ကကြည့်ရင် စီးပွားရေးအငွေ့အသက်ပြည့်နေသည့် ခမ်းနားသော ခန်းမနဲ့တူပြီး အထဲမှာတော့ ခေတ်မီသောလေထုအငွေ့အသက်မရှိပေ။
ကြင်နာတတ်သော မျက်နှာထားရှိသည့် ဆရာကပြောလာသည်။ “ဒီမှာအရင်ထိုင်နေ…အပြင်က ကိစ္စတွေအခုထိ ငြိမ်သက်သေးမှာမဟုတ်ဘူး။ လုံခြုံရေးအစောင့်တွေ ရှင်းပြီးသွားရင် လာခေါ်လိုက်ပါမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က လက်အုပ်ချီကာ ပြောလိုက်သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…ဆရာတော်ဘုရား..”
ဆရာတော်ထွက်သွားတာနဲ့ ရှန်းယုဟန်က ဗုဒ္ဒဘာသာဘုန်းကြီး၏ နေထိုင်ရာအခန်းကိုဝင်သွားခဲ့ပြီး အပြင်အဆင်က ရိုးရှင်းကာ ကဗျာဆန်သည်။
လက်ဖက်ရည်စားပွဲပေါ်မှာ ဂိုးစစ်တုရင်ဘုတ်ပြား*ရှိနေပြီး လက်ဖက်ရည်ခွက်ထဲက လက်ဖက်ရည်က အငွေ့ထွက်နေဆဲဖြစ်ကာ လူတစ်ချို့ ဒီကိုရောက်လာခဲ့တာဖြစ်နိုင်သည်။
(တရုတ်မှာဆော့တဲ့ဂိုးစစ်တုရင်ပါ။)
ရှန်းယုဟန်က ချီတိုင်းပြည်ကို ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားမိပေမယ့် အဲ့လိုမဟုတ်တာသူသိသည်။ သို့သော် ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းက တချို့နေရာများက ရှေးခေတ်၏ရိုးရာကို ထိန်းသိမ်းထားဆဲဖြစ်သည်။ ဥပမာ..ဒီနေ့ခတ်၏ အမွှေးနံ့သာပူဇော်သော ဘုရားကျောင်းများက အတိတ်နဲ့တူပြီး အပြောင်းအလဲမှာ ဘုရားဖူးနှင့် ဆရာတော်များသာဖြစ်သည်။
သူက သူနဲ့လူကွဲသွားသည့် ရှန်ချီရှင်းကို စိတ်မပူပေ။ တစ်ဖက်လူက ခေတ်သစ်လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ဖြေရှင်းနိုင်တာကြောင့် သူက သူ့ကိုကားထဲမှာ စောင့်နေလောက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က ကူရှင်ကိုရွေးကာ ထိုင်လိုက်ပြီး ယင်းမှာ ဂိုးစစ်တုရင်ဘုတ်ပြားဘေးဖြစ်ပြီး သူက မပြီးသေးသောဂိမ်းကို စိတ်ဝင်စားနေသည်။ ထိုလူက အမဲရောင်ကိုရွှေ့ထားတော့ သူက ဘာကိုရွှေ့ရမလဲ?
ခဏလောက်စဥ်းစားပြီး ရှန်းယုဟန်က သူ့ဘေးက ဂိုးကျောက်တုံးကို မသိစိတ်က ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ရွှေ့တော့မလို့လုပ်စဥ် ပုံရိပ်တစ်ခုက သူ့ရှေ့ကိုရောက်လာသည်။
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းမော့ကာ ရောက်လာသူက ပြုံးနေသော ဘုန်းတော်ကြီးဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်က အနက်ရောင်ကျောက်တုံးကို ပြန်ထားကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
“တောင်းပန်ပါတယ်…ဆရာတော်ဘုရား…ကျွန်တော်က ဂိမ်းကိုစွဲလမ်းနေလို့ပါ။”
“ဟုတ်ပါပြီ…သူငယ်ချင်းလေး…မင်းစိတ်ဝင်စားရင် ငါနဲ့အတူကစားလို့ရပါတယ်…ထိုင်ပါ။”
“ဆရာတော်က ဘယ်သူလဲ?”
“ငါက ဒီကဆရာတော်ပါ၊ မင်းငါ့ကို ဆရာတော်ယိဖျင်လို့ခေါ်လို့ရပါတယ်။”
“ဆရာတော်ယိဖျင်…ဧည့်ဝတ်ပြုပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။” ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်သည်။
“ငါတို့က တွေ့ဆုံဖို့ကံပါလာတော့ အားနာနေစရာမလိုပါဘူး။” တရာတော်ယိဖျင်က ပြုံးကာ ရှန်းယုဟန်ကို ထိုင်ဖို့ဖိတ်လိုက်သည်။ သူက ရှန်းယုဟန်၏ မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်သည်။ ထိုလူလေးက ချောမောခန့်ညားပြီး အသွင်အပြင်က ယောကျာ်းလေးဆိုသော်ငြား အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နှင့်တူပြီး ကြင်နာတတ်ပြီး ထက်မြက်ပုံရသည်။ “မင်းဘယ်ကိုရွှေ့မလို့လဲ? မင်းရဲ့ရွှေ့ကွက်က အရမ်းသေသပ်တယ်လို့ထင်တယ်။”
“ကျွန်တော်က ဒီကိုရွှေ့ချင်တာ။” ရှန်းယုဟန်က အနက်ရောင်ကျောက်တုံးကိုယူကာ သူရွှေ့ချင်သောနေရာမှာထားလိုက်သည်။ “ဆရာတော်ယိဖျင်”
သူတို့နှစ်ယောက်က ဒီလိုနဲ့ ဂိုးကိုပြန်ကစားဖြစ်သွားသည်။
ဆရာတော်ယိဖျင်က သခင်ကြီးကျန်းထက် ပိုတော်ပြီး သူတို့ကြားမှာ ဘာဆက်နွယ်မှုမှမရှိတာကြောင့် ရှန်းယုဟန်က ပိုပြီးလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကစားနိုင်ပြီး ထိန်းထားစရာမလိုပေ။
ဆရာတော်ယိဖျင်က လိုက်ဖက်ညီသော ပြိုင်ဘက်နှင့်တွေ့ဆုံရန် ရှားပါးသောအခွင့်အရေးကိုရခဲ့သည်။ သူက အစကတော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကစားနေပြီး နောက်တော့ လေးနက်လာခဲ့သည်။ သူသာ မလေးနက်ရင် မိသားစုတစ်ခုက အလိုလိုက်ခံထားရသော သခင်လေးနှင့်တူသည့် သူရှေ့က နူးညံ့သောလူငယ်လေးကို အရှုံးပေးရတော့မှာပင်။
ရှန်းယုဟန်က ဆရာတော်ယိဖျင်နဲ့ကစားနေစဥ် ပတ်ဝန်းကျင်က အတော်တိတ်ဆိတ်နေပြီး အပြင်မှာ ဆူညံသံက သူတို့နဲ့လားလားမျှမဆိုင်ပေ။
သို့သော် ရွှေ့ကွက်အနည်းငယ်အပြီးမှာ ရှန်းယုဟန်၏ဖုန်းကမြည်လာသည်။
သူက ဆရာတော်ယိဖျင်ကို အားနာသလိုပြုံးပြလိုက်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ်။ မိသားစုဝင်တစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကိုရှာနေတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ကျွန်တော်ဖုန်းဖြေလိုက်ပါဦးမယ်။”
ဆရာတော်ယိဖျင်က ခေါင်းခါပြသည်။ “ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဖြေပါ။”
ရှန်းယုဟန်က ဤမြင်ကွင်းကို ရင်းနှီးသလိုခံစားလိုက်ရပြီး ထိုသည်မှာ သခင်ကြီးကျန်းနှင့် ဂိုးဂိမ်းစကားစဥ်က ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုကို ရခဲ့သလိုပင်။
သေချာတာပေါ့၊ သူ့ယောကျာ်းခေါ်နေတာပင်။
ရှန်းယုဟန်က ဖုန်းဖြေဖို့ နောက်လှည့်လိုက်တော့ ရှန်ချီဟွမ်းက မတူညီသော ရှုခင်းတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သစ်သားဘုတ်အဟောင်းများနှင့် သူ့တို့ပေါ်ကခြစ်ရာများဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က ချိတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ပါးစပ်မဖွင့်နိုင်ခင်မှာ ရှန်ချီဟွမ်းက စိတ်ပူပြီး အလောတကြီးပြောလာသည်။ “ရှန်းယုဟန်…မင်းအခုဘယ်မှာလဲ? ထိခိုက်မိသေးလား”
“ယောကျာ်း၊ မထိခိုက်ပါဘူး။ ကျွန်တော်က အနောက်ဘက်က ဘုန်းကြီးတွေနေတဲ့ အခန်းမှာရှိနေတာ။ ကျွန်တော်က ဆရာတော်ယိဖျင်နဲ့တွေ့လို့ ဂိုးဂိမ်းကစားနေတာ။” ရှန်းယုဟန်က အကုန်ရှင်းပြလိုက်သည်။ “ကျွန်တော့်ကို ကူညီပေးတဲ့ဆရာတော်က အရှေ့ဘက်မှာ လုံခြုံရေးအစောင့်တွေ ထိန်းချုပ်ပြီးတဲ့ထိစောင့်ဖို့ ပြောခဲ့တယ်။ စိတ်ပူစရာမလိုတော့ပါဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ဒီတစ်ကြိမ်မှာ သူ့ကို မာမာထန်ထန် မပြောတော့ပေ။
“ကောင်းပြီ၊ မင်းကိုလာကြိုဖို့ သက်တော်စောင့်တွေကိုပြောလိုက်မယ်။ သူတို့ရောက်လာရင် ဘုရားကျောင်းထဲကထွက်ခဲ့၊ ငါအိမ်ပြန်ရောက်ရင် မင်းကိုကူညီပေးတဲ့ ဆရာတော်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး ဘုရားကျောင်းအတွက် အမွှေးနံ့သာနဲ့ အလှူငွေထည့်ပေးပါမယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ဖုန်းကင်မရာကို ရွှေ့လိုက်တော့ ဆရာတော်၏မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ရှန်ချီဟွမ်းက ဤဘုန်းတော်ကြီးကိုရင်းနှီးသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဘုန်းတော်ကြီးက ပြုံးပြပြီး သူပြောတာကိုနားထောင်နေတာ သိသာသည်။ “လူငယ်လေးကို ကြိုပြီးကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက အဝေးကနေပြောလိုက်သည်။ “ဆရာတော်ကို ဒုက္ခဖြစ်စေမိတာ ကျွန်တော်တို့ပါ။”
ဆရာတော်ယိဖျင်: “ကိစ္စသေးသေးလေးပါ။ စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “ငါ ချီရှင်းရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ပို့လိုက်မယ်။ သူအပြင်မှာစောင့်နေတယ်၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဆက်သွယ်လိုက်ကြ။”
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အွန်း…နားလည်ပါပြီ။ ခင်ဗျားအလုပ်ရှုပ်နေလား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုပြောလိုက်သည်။ “ငါကအစည်းအဝေးတက်ရဦးမှာ၊ မင်းအိမ်ပြန်ရောက်ရင် မက်ဆေ့ပို့ဖို့မမေ့နဲ့။”
ရှန်းယုဟန်: “အိုကေ..ယောကျာ်း…တာ့တာ။”
“အွန်း” ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာကိုမမြင်ရပေမယ့် သူက ဝမ်းနည်းပြီး သနားစရာကောင်းအောင် မငိုခဲ့ဘူးဆိုတာကို သူ့အသံမှတစ်ဆင့်သိနိုင်သည်။ သူ့မှာ နီရဲနေသော အငိုမျက်လုံးမရှိသဖြင့် သူက စိတ်မပူခဲ့တာဖြစ်မည်။ ထိုအချိန်မှာ ရှန်းယုဟန်၏ဖုန်းက သူ့အီမေးလ်နဲ့ပက်စ်ဝေါ့ကို သုံးထားသဖြင့် သူက ရှန်းယုဟန်၏တည်နေရာကို မြင်နိုင်ခဲ့ပြီး ၎င်းမှာ သူပျောက်သွားခဲ့သော ပိုင်ယွင်ဘုရားကျောင်းကို ညွှန်ပြနေခဲ့သည်။
ဆရာတော်ယိဖျင်က ရှန်းယုဟန်၏လက်က စိန်လက်စွပ်ကိုသတိထားမိပေမယ့် သူက လူငယ်တွေက လက်ဝတ်ရတနာကြိုက်တယ်လို့သာ ထင်ခဲ့ပြီး ဒီလောက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ လက်ထပ်ထားမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူ့ပုံစံက သူ့လက်ထပ်ဖော် ဖုန်းခေါ်လာသည်နှင့် တစ်ခုခုကိုရသွားသလို ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ဖုန်းကိုချကာ ဆရာတော်နှင့် ဆက်ကစားနေသည်။
နေ့လည်ပိုင်းနေထွက်ချိန်မှာ ရှန်ချီရှင်း၏ ထွက်ပေါ်လာမှုကြောင့် မငြိမ်သက်မှုဖြစ်သွားသော ဘုရားကျောင်းက တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပေမယ့် အချိန်နှစ်နာရီနီးပါးကြာခဲ့သည်။ အဓိကအကြောင်းအရင်းမှာ အပြင်ကလူတစ်ချို့က နာမည်ကြီးတစ်ယောက်ရှိနေကြောင်း ကြားလိုက်ရ၍ ဝင်ပေါက်မှာ ကြည့်ရှုရန်ပိတ်ဆို့ထားကာ အထဲကလူက အပြင်ထွက်မရခဲ့လို့ပင်။
&&&&&&&&&&&&&
Chapter 38.2
“ယောကျာ်းကိုအရမ်းလွမ်းတာပဲ”
ပိုင်ယွင်ဘုရားကျောင်းက ဘုရားဖူးများကြားမှာ သိမ်မွေ့သောငြိမ်းချမ်းမှုကို အမြဲထိန်းသိမ်းလေ့ရှိပြီး ထိတ်လန့်စရာဖြစ်ရပ်မျိုး မကြုံခဲ့ရသည်မှာ နှစ်အတော်ကြာခဲ့ပေမယ့် ကံကောင်းစွာပင် အရေးပေါ်အစီအစဥ်တစ်ခု ထားရှိခဲ့ပြီး ပြည့်ကျပ်နေသော ခရီးသည်များက နောက်ဆုံးမှာ ရှင်းလင်းသွားခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန် ဝင်ပုန်းဖို့စီစဥ်ပေးသော ဆရာတော်က အထဲဝင်လာပြီး သူ့ကိုကြိုဖို့ အပြင်မှာ လူလေးယောက်ရောက်နေကြောင်းပြောခဲ့သည်။ သူတို့က ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကိုတောင် ယူလာခဲ့သဖြင့် ရှန်းယုဟန်ကို လာခေါ်တယ်ဆိုတာသိခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ဆရာတော်ယိဖျင်နဲ့ ဂိုးဂိမ်းကစားလို့ပြီးသွားတော့ ထရပ်ကာ ဆရာတော်ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော််ကို အထဲဝင်ပြီး ခိုလှုံခွင့်ပေးခဲ့လို့ ဆရာတော်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”
“ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ငါတို့က အတူရှိဖို့ ကံပါခဲ့လို့ပဲ။” ရှန်းယုဟန်က ထွက်သွားမလို့လုပ်စဥ် ဆရာတော်က တုံ့ဆိုင်းစွာ သူ့ကိုမေးလိုက်သည်။ “သူငယ်ချင်းလေး၊ ထွက်မသွားခင် ငါတို့ အဖွဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်ကြမလား?”
ရှန်းယုဟန်က အနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ “အဖွဲ့ဓာတ်ပုံ?.
ဆရာတော်က ချောင်းဟန့်ကာပြောလိုက်သည်။ “ဘုန်းကြီးတွေနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ရတာ ဆန်းကြယ်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား၊ နောက်မှ လူမှုကွန်ရက်မှာ ပြန်တင်လို့ရတယ်လေ”
ရှန်းယုဟန်က ယနေ့ခေတ်လူငယ်တွေကြား ဆက်သွယ်ရေးနည်းလမ်းတစ်ခုက တခြားသူတွေနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး moments (အခိုက်အတန့်ပုံ) မှာတင်ဖို့ဆိုတာကို ရုတ်တရက်သတိရသွားသည်။
ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းအသိုင်းအဝိုင်းက ဘယ်မှာလဲ? ဘယ်ကိုပို့ရမလဲ?
ဆရာတော်က ပြောနေမှတော့ သူနဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်ရမလား?
ဝေ့ပေါ်? ဒါက ရှန်းယုဟန် မသိသောနေရာဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်မှာ သူက ခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်သည်။ “ရပါတယ်၊ ဆရာတော်ရဲ့သဘောပါ။”
သူတို့နှစ်ယောက်က ဘေးချင်းကပ်ကာ အဖွဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်ခဲ့သည်။
ဆရာတော်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ “မင်းငါ့ကိုဝီချက်မှာထည့်ပြီး အချိန်ရရင် နောက်ထပ်ဂိမ်းတစ်ခု ကစားလို့ရတယ်။”
ရှန်းယုဟန်က ဝေ့ပေါ်ကိုမသိပေမယ့် ဝီချက်ကိုတော့သိသည်။ နောက်ဆုံးမှာ သူနားလည်တဲ့စကားတစ်ခွန်းရှိခဲ့ပြီ။
သူက ဖုန်းကိုချက်ချင်းဖွင့်ကာ ဝီချက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော် စကင်န်ဖတ်ရမလား၊ ဆရာတော် စကင်န်ဖတ်မလား?
ကျူအာကုဒ်ဖလှယ်နည်းကိုတော့ သူလေ့ကျင့်ပြီးပြီ။
သူတို့နှစ်ယောက်က ဝီချက်အက်ဒ်ပြီး ရှန်းယုဟန်က ခေတ်သစ်ဗဟုသုတတစ်ခုကို သင်ယူပြီးမြောက်သွားခဲ့သည်။ ဒီနေ့မှာ သူအပြင်ထွက်စဥ် သူမသိတာအများကြီးရှိပြီး ဆက်ကြိုးစားဖို့လိုကြောင်း သိရှိခဲ့ရသည်။
ဆရာတော်က ပြောလိုက်သည်။ “နောက်မှဓာတ်ပုံတွေပို့ပေးလိုက်မယ်။”
ရှန်းယုဟန်: “ဒါဆို…ဆရာတော်…နောက်မှတွေ့ကြတာပေါ့..”
ဆရာတော်က သူ့ကိုလက်ယမ်းပြပြီး သူထွက်သွားပြီးနောက် ခေါင်းခါလိုက်သည်။ သူက အဖွဲ့ဓာတ်ပုံမရိုက်ချင်ပဲ ရိုက်ခဲ့ရတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့တာပဲ။
ထို့နောက် သူကထိုင်ပြီး ဝေ့ပေါ်မှာတင်ဖို့ ပုံပြင်ရန် ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။ သူ့ပရိသတ်တွေကို ပုံပို့ပေးရမယ့်အချိန်ပဲ။
–
ဆရာတော်က ရှန်းယုဟန်ကို လာခေါ်သော သက်တော်စောင့်လေးယောက်ဆီ ပို့ပေးခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်က ဆရာတော်ကို နောက်တစ်ကြိမ် ကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး ဘုရားကျောင်းမှ ချောချောမွေ့မွေ့ ထွက်သွားခဲ့သည်။
ဆယ်မိနစ်အကြာမှာ ရှန်းယုဟန်က မျက်ရည်ကျလုမတတ် ပျော်ရွှင်နေသော ရှန်ချီရှင်းကိုတွေ့ခဲ့ရသည်။
ရှန်ချီရှင်းက သူ့ကိုဖက်မလို့လုပ်ပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က တည်ငြိမ်စွာ သူနဲ့ခွာလိုက်သည်။ “ယောက်ဖ၊ ဝေးဝေးနေပါ။”
“ကောင်းပြီ” ရှန်ချီရှင်းက ရှန်းယုဟန် သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလို့ ထင်သွားသည်။ “မရီး… ကျွန်တော့်ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ကျွန်တော်ထွက်လာတော့ မရီးကိုထားခဲ့ဖို့ မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် ကာကွယ်ဖို့တောင် ခက်ခဲနေတာ… ခင်ဗျားထိခိုက်သွားသေးလား? အဲ့အရူးတွေ ဖျစ်ညှစ်တာကိုခံလိုက်ရသေးလား?
“မဟုတ်ပါဘူး။ ငါပုန်းနေခဲ့တာ။”
“ကံကောင်းလို့ပေါ့၊ မရီးက ဉာဏ်ကောင်းတယ်။” ရှန်ချီရှင်းက သူ့ကို အပေါ်အောက်ကြည့်ပြီး သူတကယ်အဆင်ပြေတာကို တွေ့လိုက်သဖြင့် သူက သူ့တတိယအစ်ကိုကို စတင်စိတ်ပူလာခဲ့သည်။ “အဲ့ဒါက…မရီး… ကျွန်တော့်အစ်ကိုပြန်လာလို့ ဒီကိစ္စကိုမေးရင် ကျွန်တော့်ကို ကူညီပေးနော်။”
ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “ကောင်းပြီ၊ ပြီးတော့ ငါက မင်းကို ဒီကိုလိုက်ပို့ခိုင်းတဲ့သူပဲဆိုတော့ မင်းအစ်ကိုက မင်းကို အခက်တွေ့အောင် မလုပ်စေရပါဘူး။”
“ကောင်းလိုက်တာ…ကောင်းလိုက်တာ..” သူ့အစ်ကိုက သူ့ကိုဦးနှောက်မရှိဘူးလို့ မပြောခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ကာ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ သူက တကယ်စိတ်ဆိုးနေခဲ့သည်။ “ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ဝေ့ပေါ်မှာရောက်နေတဲ့ ကိစ္စလည်းရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော့်မန်နေဂျာက ကျွန်တော်တို့ဆက်ဆံရေးကိုရှင်းဖို့ ဝေ့ပေါ်ပို့စ်တစ်ခုပြင်ပေးထားတယ်။”
ဒါက တစ်ယောက်ယောက်က ဝေ့ပေါ်အကြောင်းပြောတာကို ဒုတိယအကြိမ်ကြားရတာဖြစ်သည်။ ဝေ့ပေါ်က အရေးကြီးကိစ္စလား? စကားလုံးအသစ်များကို ဒီနေ့မှာ စုဆောင်းမိခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်က စိတ်ထဲမှာ အမြန်မှတ်သားလိုက်သည်။
သူက ဝေ့ပေါ်ဆိုတာကို မသိသေးတာကြောင့် သူ့ယောက်ဖက ဖြေရှင်းနိုင်ရင် ပိုကောင်းမည်။
ရှန်ချီရှင်းက ပြဿနာတက်မှာ ကြောက်နေတာကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်က နေ့လည်စာစားဖို့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အခါ နေ့လည်တစ်နာရီထိုးနေပြီး သူတို့နှစ်ယောက်က ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ နောက်ကျောနဲ့ရင်ဘတ်ကို ဖိထားကြသည်။ ကံကောင်းစွာပင် အန်တီက သူတို့အတွက် နေလည်စာ စောစောပြင်ပေးထားခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူဘေးကင်းကြောင်း သတင်းပို့ဖို့ သူ့ခင်ပွန်းကို မက်ဆေ့ပို့ပြီး နေ့လည်စာ စတင်စားသောက်ခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ဖုန်းကိုကိုင်ထားပုံရသည်။ သူက စာရောက်တာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်ဖြေပေမယ့် ရှန်းယုဟန်က ထမင်းသွားစားသဖြင့် ချက်ချင်းမဖြေခဲ့ပေ။
သူသတိရသွားတော့ သူ့ခင်ပွန်းက အစည်းအဝေးလုပ်နေလောက်တယ်ဟု တွေးကာ စာမပြန်ဖြစ်တော့ပေ။
မနက်ခင်းမှာ စာလုံးအသစ်များကို လေ့လာပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်က စာဖတ်ခန်းမှာပုန်းနေပြီး နေ့လည်မှာ စီရီကိုမေးလိုက်သည်။
ပထမဆုံးမေးခွန်းက ဝေ့ပေါ်ကဘာလဲ?
ဒုတိယမေးခွန်းက ဒီနေ့ခတ်လူငယ်တွေ ဘာကစားရတာကြိုက်လဲ?
ဝေ့ပေါ်ရှင်းလင်းချက်ကာ အမြန်ထွက်လာသည်။ ရှန်းယုဟန်က နားလည်သွားပြီး ယင်းမှာ အချက်အလက်မျှဝေပေးသော လူမှုကွန်ရက်တစ်ခုဖြစ်ပြီး သုံးဖို့အတွက် မှတ်ပုံတင်ရမည်။ ရှန်းယုဟန်က ပေါ့ပေါ့တန်တန် မှတ်ပုံမတင်ရဲတာကြောင့် သူက လောလောဆယ်တော့ လွှတ်ထားလိုက်သည်။
လူငယ်တွေ ပုံမှန်အားဖြင့် ဘာကြိုက်လဲဆိုတာကတော့ စီရီက သူ့ကို လင့်ခ်မျိုးစုံပေးခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်က သင်ရိုးအသစ်များကို ရရှိခဲ့သည်။
996*၊ အချိန်ပိုဆင်းခြင်း၊ Honor of Kings ၊ PUBG၊ နို့လက်ဖက်ရည်သောက်ခြင်း၊ Cokeသောက်ခြင်း၊ ဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ခြင်း၊ ဝတ္တုဖတ်ခြင်း၊ Roast (ဟာသရသစုံရှိုး) ကြည့်ခြင်း၊ နောက်ကျတဲ့ထိနေခြင်း၊ ထိပ်ပြောင်ခြင်း။
တစ်ခုချင်းစစ်ပြီး ရှန်းယုဟန်က ဒီနေ့ခေတ်လူငယ်များက တကယ်တော်ကြတယ်လို့ တွေးလိုက်သည်။ သူတို့က မနက်၉နာရီအလုပ်သွားပြီး ညနေ၉နာရီအလုပ်ဆင်းသည်။ သူတို့က ၆ရက်လုပ်ရပြီး အချိန်ပိုလည်းဆင်းရသည်။**
(အပေါ်က 996* ရဲ့အဓိပ္ပါယ်ပါ)
ထို့အပြင် သူတို့က နေ့လည်မှာ နို့လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီး PUBG နှင့် Honor of Kings ဂိမ်းနှစ်မျိုးကို ကစားကြသည်။ ညနေတွင် Coke သောက်ကာ ဝေ့ပေါ်ကိုသုံးဖို့ ညနက်တဲ့ထိနေကြပြီး တီဗီဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ခြင်း၊ ဝတ္တုဖတ်ခြင်း၊ Roast ကြည့်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးရလဒ်က သူတို့ကိုထိပ်ပြောင်ခြင်းနှင့် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ဤအရာများကို သူ့ကိုယ်ပိုင်အချိန်ဇယားအဖြစ် စီစဥ်ရန် လက်ချောင်းများကို အသုံးပြုခဲ့ပြီးနောက် အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။
ဒီလောက်အလုပ်ရှုပ်နေတာကို တခြားသူတွေနဲ့ ဆက်ဆံနေစဥ် သူတို့ ဘယ်လိုလုပ် အဖွဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်နိုင်သေးတာလဲ?
သူက ခေတ်သစ်လူငယ်တစ်ယောက် လုံးဝမဖြစ်ချင်သလို ထိပ်လည်းမပြောင်ချင်ပေ။ ထိပ်ပြောင်နေတာ ဘယ်လောက်ရုပ်ဆိုးလိုက်မလဲ….ဆန့်ကျင်ဘက်ပြောရရင် ချီတိုင်းပြည်က ပိုကောင်းသည်။
ရှန်ချီဟွမ်း၏ အလုပ်ခရီး ဒုတိယညမှာ သူက ကုန်သယ်ကြီးများအသင်းက သူဌေးများစွာကို ဧည့်ခံပြီးနောက် ဟိုတယ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။
ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ပထဆုံးလုပ်သည့်အရာက ရှန်းယုဟန်ကို ဖုန်းခေါ်တာဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်တွင် ရှန်းယုဟန်သည် သူက အရည်အချင်းရှိသော လူငယ်တစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်ချေရှိမရှိ ရုန်းကန်နေဆဲဖြစ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းဆီက ဖုန်းလာသောအခါ သူက မှန်ရှေ့မှာ ဆံပင်အခြောက်ခံနေခဲ့သည်။
.
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် ရှေ့ကင်မရာကိုမဖွင့်တာ သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ ဝိုင်လည်းနည်းနည်းမူးနေတာကြောင့် ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာကိုမြင်ချင်နေသည်။
ဗီဒီယိုကောလ်ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ သူက သူ့ဆန္ဒပြည့်ပြီး သူ့ဇနီး၏ချောမောသော မျက်နှာလေးကိုတွေ့ရတော့မယ် ထင်လိုက်ပေမယ့် အနီးကပ်ကြည့်တော့ ထိုသို့မဟုတ်ပေ။
“မှန်ရှေ့မှာဘာလုပ်နေတာလဲ?
“ကျွန်တော် နောက်ကျတဲ့ထိနေဖို့တွေးနေတာ ဒါပေမယ့် ထိပ်ပြောင်မှာကြောက်တယ်။” ရှန်းယုဟန်က သူ့အခက်အခဲနဲ့ပတ်သတ်ပြီး သူ့ခင်ပွန်းကိုပြောပြချင်သည်။
“ဘာလို့နောက်ကျတဲ့ထိနေမှာလဲ?” ရှန်းချီဟွမ်းက အနည်းငယ်အံ့သြနေသည်။ နေ့စဥ် ညဆယ်နာရီတိုင်း အိပ်ရာစောစောဝင်တဲ့သူက ဘာလို့နောက်ကျတဲ့ထိနေချင်တာလဲ? “ဂိမ်းကစားချင်လို့လား? တီဗီရှိုးကြည့်ချင်လို့လား?”
ရှန်းယုဟန်က ထိုကိစ္စနှစ်ရပ်ကို လောလောဆယ်မတွေးသေးပဲ သူက ဂိမ်းကစားတာကိုမသိသလို သူကြိုက်သည့် ဇာတ်လမ်းတွဲကလည်း နေ့တိုင်းပြသဖြင့် ကြည့်စရာမလိုတော့ပေ။ လတ်တလော သူကြည့်နေသည့် ဇာတ်လမ်းတွဲက မိသားစုကျင့်ဝတ်ဇာတ်ကားဖြစ်ပြီး တစ်ရက်ကိုနှစ်ပိုင်းပြကာ မင်းသားက သူမြင်ဖူးသော အိမ်ရှေ့မင်းသားနဲ့တူသည်။
“မဟုတ်ဘူး။” ရှန်းယုဟန်က နူးညံ့သော သူ့မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အင်္ကျီကော်လာကို အနောက်သို့ဆွဲကာ သူ့ညှပ်ရိုးကိုဖော်လိုက်သည်။ “ဒါဆိုမင်းမအိပ်ဘူးလား?”
“ကောင်းပြီ၊ ကျွန်တော်အခုအိပ်တော့မယ်။” ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်း အခုထိ အဝတ်မချွတ်သေးတာကို အံ့အားသင့်ကာကြည့်နေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့လက်ကိုရပ်လိုက်သည်။ “နေဦး..ငါ့စကားကိုနားထောင်။”
“အွန်း” ရှန်းယုဟန်က ရှုပ်ထွေးသွားသည်။
“ဖုန်းစခရင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်ထောင့်က 'ကင်မရာကိုနှိပ်ပါ'ဆိုတဲ့ ကလစ်ကိုနှိပ်လိုက်။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ဇနီး၏မျက်နှာကို နေ့တိုင်းမမြင်ရ၍ သည်းမခံနိုင်တော့ချေ။
ရှန်းယုဟန်က သူ့စကားအတိုင်း ခလုတ်ကိုနှိပ်လိုက်သည်။ သူက မတော်တဆပိတ်မိသွားမှာစိုး၍ အရင်ကဆို လှုပ်တောင် မလှုပ်ရဲခဲ့ပေ။ ခလုတ်ကိုနှိပ်ပြီးနောက် သူ၏ အနည်းငယ် အံ့သြနေသောမျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဝေါင်း..ဖုန်းကိုလည်း မှန်လိုသုံးလို့ရတာပဲ!
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ဇနီး၏မျက်နှာကိုမြင်ရပေမယ့် နမ်းလို့မရပေ။ သူက အင်္ကျီကြယ်သီးနှစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖြုတ်လိုက်သည်။ “ပြောပါဦး…မင်းငါ့ကို ဘာလို့ မျက်နှာမပြရတာလဲ”
ဒီခလုတ်က သူ့ခင်ပွန်း သူ့ကိုမြင်နိုင်ဖို့ ခွင့်ပြုပေးတာကို ရှန်းယုဟန်က ရုတ်တရက်နားလည်သွားသည်။ အခုသူက သူ့ခင်ပွန်းကိုမြင်နေရသလိုပေါ့? သူက သာဓကတစ်ခုမှ ကောက်ချက်ချရန် သင်ယူခဲ့ပြီး သူ့ခင်ပွန်းကို ကျိုးကြောင်းဆီလျော်အောင် ရှင်းပြလိုက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့ကိုပြန်မေးလိုက်သည်။ “ဘယ်လိုထင်လဲ?” ဒါပေါ့ သူက နားမလည်ခဲ့လို့ဆိုပြီး မပြောနိုင်ပေ။
ရှန်ချီဟွမ်းက အရင်ကဖြစ်ရပ်ကို တွေးမိသွားသည်။ “ကောင်းပြီ၊ အချိန်အကြာကြီးနေမှ စိတ်ဆိုးပြေသွားတာပဲ”
“အွန်း” ရှန်းယုဟန်က သူဘာပြောနေတာလဲဆိုတာကိုသိသည်။ ရှန်းယုဟန်က ဖုန်းကိုကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်သွားကာ ကုတင်အစွန်းမှာထိုင်လိုက်ပြီး စောင်ကို ဗိုက်တစ်ဝက်ထိ ဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ခင်ပွန်းကို ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့တာကို ပြောပြလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း…ကျွန်တော်ဒီနေ့ အရမ်းကြောက်သွားခဲ့တာ။”
“ဒါဆို ငိုခဲ့တာလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုရယ်နေသည်။
“ဘယ်တုန်းကငိုလို့လဲ?” ရှန်းယုဟန်က ညည်းတွားပြလိုက်သည်။ သူက ထိုင်နေရင်း သက်တောင့်သက်သာမရှိတာကြောင့် လဲလျောင်းလိုက်သည်။ “အဲ့ဒါတွေအားလုံးက ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို အနိုင့်ကျင့်ခဲ့လို့လေ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ထိရှလွယ်သောအရာကို ပြောလိုက်မိ၍ သူ့ကိုယ်သူရိုက်ချင်နေသည်။ “ငါမှားသွားတာပါ။ နောက်တစ်ခါအပြင်သွားရင် ရှန်ချီယွင်ကို မခေါ်သွားနဲ့၊ သူက ယုံလို့မရဘူး။”
“အွန်းပါ…ယောကျာ်း.. ကျွန်တော်ခင်ဗျားအတွက် ငြိမ်းချမ်းခြင်းအဆောင်တောင်းခဲ့တယ်။”
ယင်းမှာ အံ့သြစရာမဟုတ်သော်လည်း သူပြောပြလိုက်တော့ ရှန်ချီဟွမ်း၏နှလုံးသားက နွေးထွေးသွားသည်။ “ငါသိတယ်။ အမြန်သွားအိပ်တော့၊ နောက်ကျတဲ့ထိမနေနဲ့။”
“ဒါဆို ခင်ဗျားလည်းစောစောအိပ်တော့” ရှန်းယုဟန်က သူ့ခေါင်းတစ်ဝက်ကို ခေါင်းအုံးထဲမှာ မြှုပ််လိုက်ပြီး တီးတိုးပြောလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုလွမ်းတယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်း၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်က ကွေးညွတ်သွားသည်။ “အွန်း..ငါမင်းကိုမလွမ်းဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က နှစ်ကြိမ်ညည်းလိုက်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ဒါဆိုနောက်နှစ်ရက်မှ ပြန်လာတော့”
ရှန်ချီဟွမ်းက ညင်ညင်သာသာ ရယ်မောလိုက်သည်။ “သွားအိပ်တော့၊ ငါ သဘက်ခါပြန်လာမယ်။”
သူ့ခင်ပွန်း၏ရင်းနှီးသော ရယ်သံတိုးတိုးလေးကိုကြားတော့ ရှန်းယုဟန်က သူ့မျက်နှာကိုဖော်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ဂွတ်နိုက်”
“ဂွတ်နိုက်” ရှန်ချီဟွမ်းက နောက်ဆုံးမှာ သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးအားလုံးကို ချွတ်လိုက်သည်။
ဖုန်းချပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာက ပူနွေးနေသည်။ သူက သူ့ခင်ပွန်း၏ရင်ဘတ်ကိုမြင်လိုက်ရပြီး ယင်းမှာ သူ့ရှေ့မှာရှိနေသည့်အတိုင်းပင်။
ယောကျာ်းကိုအရမ်းလွမ်းတာပဲ။
–
နောက်နေ့မနက်သူနိုးလာတော့ ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီရှင်း၏ မျက်လုံးအောက်က ပြာနေတာကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ရှေးရိုးဆန်သော အပြုအမူဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ “လူငယ်လေး၊ နောက်ကျတဲ့ထိမနေနဲ့”
သူ့အစ်ကို၏ ဗီဒီယိုထဲက အသံနဲ့ တစ်ညလုံးနှိပ်စက်ခံထားရသော ရှန်ချီရှင်း “.....” ဒါကို ငါဘယ်သူ့အတွက်လုပ်နေတာလဲ!
တစ်ချိန်တည်းမှာ ရှန်းယုဟန်နှင့် သက်ဆိုင်သော Hot Search တစ်ခုတက်လာခဲ့ပြီး ရှေ့ဆုံးစာမျက်နှာမှာ တိုက်ရိုက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
#ရှန်ချီဟွမ်းနှင့်ရှန်ချီယွင်ကြားက သုံးပွင့်ဆိုင်အချစ်ဇာတ်လမ်း#