Chapter 31.1
“အချစ်ကိုပြသခြင်း”
ရှန်ချီဟွမ်း၏အော်သံက ကျယ်လွန်းတာကြောင့် ပွဲကြည့်စင်မှာ စစ်တုရင်ကစားနေသော ရှန်းယုဟန်က ရုတ်တရက်ခေါင်းမော့လိုက်သည်။ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကိုခေါ်နေတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြားလိုက်သည်။
ရုတ်တရက် သူ့ဖုန်းပေါ်က ဗီဒီယိုကောလ်က မြည်လာပြီး ရှန်းယုဟန်က အသံပိတ်ဖို့မတွေးခဲ့ပဲ ရှန်ချီဟွမ်းဆီက ဗီဒီယိုကောလ်ကို လက်ခံလိုက်သည်။
ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “အဘိုး၊ ကျွန်တော့်ကိုခဏစောင့်ပေးပါ။”
အဘိုးက သူ၏နောက်ထပ်လှုပ်ရှားမှုကို တွေးနေပြီး လက်ယမ်းပြလိုက်သည်။
မတ်တပ်ရပ်ကာ ဖုန်းဖြေဖို့လှည့်လိုက်ပြီး ရှန်းယုဟန်က ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်က ရှန်ချီဟွမ်း၏မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။ “ယောကျာ်း၊ အလုပ်ပြီးပြီလား?”
“မင်းဘယ်မှာလဲ?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုအသံနက်ကြီးဖြင့် မေးလာပြီး သူ့မေးခွန်းကိုအရင်မဖြေပေ။ ရှန်းယုဟန်က သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဗီဒီယိုကောလ်မပြောဖူးတာကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ဖုန်းထဲမှတစ်ဆင့် ရှုခင်းကိုကြည့်ရတာ နေသားကျနေခဲ့သည်။ “အပြင်မှာလား?”
“အွန်း၊ ကျွန်တော်က အပြင်ကပွဲကြည့်စင်မှာ အဘိုးတစ်ယောက်နဲ့ စစ်တုရင်ကစားနေတာ” ရှန်းယုဟန်က သူ့သီးသန့်ခန်းကို လမ်းလျှောက်လာပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသော ရှန်ချီဟွမ်းကို လက်ယမ်းပြလိုက်ကာ စကားပြောနေရင်း သူ့ဆီလျှောက်သွားခဲ့သည်။ “ယောကျာ်း၊ ကျွန်တော်ဒီမှာပါ၊ ပြတင်းပေါက်ကိုလာခဲ့”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့စကားအတိုင်း လျှောက်ထွက်သွားကာ ရှန်းယုဟန် အပြင်မှာရပ်နေတာကိုတွေ့တော့ သူ့နှလုံးသားအောက်ခြေက ဒေါသနှင့် ထိတ်လန့်မှုက ချက်ချင်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူက တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကာ ရှန်းယုဟန်ဆီ သွားလိုက်ပြီး ဖုန်းချလိုက်သည်။
သူက ရှန်းယုဟန်အနားကိုရောက်သွားတော့ ရှန်းယုဟန်၏ အနည်းငယ်အေးစက်နေသော မျက်နှာကိုထိကာ သူ့နှလုံးသားက စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူ့လေသံက မထင်မှတ်ထားပဲ နူးညံ့သွားသည်။ “ဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ အပြင်မှာမချမ်းဘူးလား?”
ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး အပြင်မှာမို့ ရှက်နေခဲ့သည်။ “အရမ်းမအေးပါဘူး၊ ကျွန်တော်က ဟိုနားက ပွဲကြည့်စင်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ စစ်တုရင်ကစားနေတာ”
ဤစားသောက်ဆိုင်၏အသွင်အပြင်က အဖက်ဖက်က ပြင်ဆင်ထားပြီး အပြင်မှာအေးနေသော်လည်း ပွဲကြည့်စင်က လေကိုကာထားပေးသည်။ ပိတ်ဆို့ထားသော ဖန်သားမျက်နှာပြင်တစ်ခုလည်းရှိနေပြီး ရှန်းယုဟန်က ဒီနေ့အိမ်ကမထွက်ခင် လေဖောင်းဂျာကင်ကို ဝတ်ထားသဖြင့် လုံးဝမအေးပေ။
“ဆက်ကစားချင်သေးလား?” သူက ရှန်းယုဟန် စစ်တုရင်ကစားနိုင်မှန်း မသိခဲ့ပေ။
“အွန်း၊ ဒီတစ်ပွဲပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်။” တကယ်တော့ သူကလည်း စစ်တုရင်ကို စွဲလမ်းနေခဲ့ပြီး မဆော့ရတာကြာပြီဖြစ်သည်။ “ဆော့နေရင်းတန်းလန်းထားခဲ့တာ အဘိုးကို ရိုင်းပြသလိုဖြစ်လိမ့်မယ်။”
“အွန်း၊ ငါမင်းနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက လေတိုက်ခတ်နေသော ဘေးကိုလျှောက်သွားလိုက်သည်။
“အရမ်းမဝေးပါဘူး၊ ခင်ဗျားအလုပ်ပြီးပြီလား?” ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကိုတွေ့တိုင်း အနီးကပ်နေရတာကို သဘောကျသည်။
“မပြီးသေးဘူး၊ အပြင်ထွက်ပြီး လေညင်းလာခံတာ၊ မင်းဗိုက်ဆာလား?” သူက စားပွဲပေါ်က အစားအသောက်ကို မထိထားတာတွေ့တော့ အခုချိန်ဆိုအေးစက်လောက်နေပြီ။
သူမပြောရင်အဆင်ပြေပေမယ့် ပြောလိုက်တော့ ရှန်းယုဟန်က သူဗိုက်ဆာနေတာကို သတိထားမိသွားသည်။ “နည်းနည်းဆာတယ်။” သူက ရှန်ချီဟွမ်းကို တီးတိုးထပ်ပြောလိုက်သည်။ “ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ဆော့လို့မပြီးသေးဘူး၊ အဘိုးကို ရိုင်းပြသလိုဖြစ်လိမ့်မယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ရင်ထဲမှာပြောလိုက်သည်။ မင်းက လူကြီးကို ဘယ်လိုလေးစားရမလဲသိသေးသားပဲ၊ မင်းအဘိုးက အရင်က မင်းကိုဒေါသထွက်ရလွန်းလို့ သေလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့တာလေ၊ သို့သော် သူက ထိုစကားကို ရင်ထဲကသာပြောလိုက်သည်။ သူ့အဘိုး၏ပြဿနာကလည်း ရှန်းယုဟန်၏ရင်ထဲက နှလုံးရောဂါလို့ပြောလို့ရသည်။
–
ပွဲကြည့်စင်တွင် ဆံပင်တစ်ဝက်ဖြူနေသော အဘိုးကြီးက နောက်ထပ် ရွှေ့ကွက်ကို မဆုံးဖြတ်နိုင်ခဲ့ပဲ သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ ရှန်းယုဟန်က လူငယ်လေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်လာပြီး ထိုလူကသူ့မိတ်ဆွေဖြစ်နေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းကလည်း အဘိုး၏ရုပ်ကို မြင်ခဲ့ပြီး သူက တကယ်ကိုအသိမိတ်ဆွေဖြစ်သည်။ “အန်ကယ်ကျန်း၊ ဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ?” တစ်ဖက်လူက သူ့အဖေနဲ့ ရွယ်တူဖြစ်ပြီး တခြားလူတွေကတော့ အဘိုးလို့ခေါ်ကြပြီး သူတို့ရှန်မိသားစုက အန်ကယ်လို့ခေါ်ကြတာကြောင့် သူတို့က သူတို့အရွယ်များထက် မျိုးဆက်တစ်ဆက် ပိုကြီးသူများဖြစ်လာကြသည်။
“ချီဟွမ်းလား?” ရှန်မိသားစု၏ လူငယ်မျိုးဆက်များတွင် သူ့နာမည်ကိုခေါ်နိုင်သော လူများမှာ ပင်မအိမ်တော်ကသာဖြစ်ကြသည်။ “ငါက ငါ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စစ်တုရင်ကစားဖို့ ချိန်းထားပေမယ့် သူတို့က ထွက်သွားကြလို့ ငါကရှောင်ရှန်းနဲ့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့ခဲ့တာ၊ မင်းက ရှောင်ရှန်းနဲ့သူငယ်ချင်းတွေလား?”
ရှန်းယုဟန်ကလည်း အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူက စစ်တုရင်ကစားနိုင်ပြီး သူ့ခင်ပွန်း၏အသိလူကြီးနဲ့လည်း တွေ့ဆုံခဲ့ရသည်။
လူကြီးများရှေ့မှာ ရှန်ချီဟွမ်းက ပိုသတိထားနေပြီး စကားနည်းနည်းသာပြောလေ့ရှိသည်။ သူက ရှန်းယုဟန်ကို တိုက်ရိုက်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ “သူက ကျွန်တော့်ရဲ့လက်တွဲဖော်ပါ၊ ကျွန်တော်တို့က လက်ထပ်ထားတာ မကြာသေးပါဘူး။”
မစ္စတာကျန်းက သူ့နဖူးကိုပုတ်ကာ အပြုံးလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “ငါမှတ်မိပြီ၊ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက နိုင်ငံခြားရောက်နေလို့ မင်းတို့ မင်္ဂလာဝိုင်ကို မသောက်ခဲ့ရဘူး။ ဂုဏ်ပြုပါတယ်၊ ရှောင်ရှန်း၊ မင်း ဒီစစ်တုရင်set ကိုကြိုက်ရင် ပြန်ယူသွားလို့ရတယ်၊ ငါ့ဆီက တွေ့ဆုံမှုလက်ဆောင်လို့ သတ်မှတ်လိုက်ပေါ့၊ မင်းတို့နှစ်ယောက်အတွက် လက်ဖွဲ့ကိုတော့ နှစ်ရက်နေရင် ပြင်ပေးပါ့မယ်။”
“မလိုပါဘူး၊ ရပါတယ်ဗျာ” ရှန်းယုဟန်က ပြောလိုက်သည်။ သူစိတ်ပူတာက အဘိုးကသူစိမ်းဖြစ်ပြီး စစ်တုရင်ကစားလို့လည်း မပြီးသေးပေ။
အဘိုးကြီးကျန်းက သဘောထားကြီးစွာပြောလိုက်သည်။ “ဘာလို့မလိုရမှာလဲ၊ မင်းဒီဂိမ်းကို ပြီးအောင်ကစားပေးရင် ဒီအစုံက မင်းအပိုင်ပဲ။” ပြီးတော့ သူ့အရွယ် လူငယ်အနည်းငယ်ကသာ စစ်တုရင်ကစားနိုင်ပြီး သူတို့အများစုက တစ်နေကုန် ပိုက်ဆံရှာနေကြတာဖြစ်သည်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကို မျှော်လင့်တကြီးကြည့်လိုက်သည်။ “ဒါဆို ကျွန်တော် အဘိုးနဲ့ပြီးအောင်ကစားလို့ရလား?”
“ရတယ်၊ ငါမင်းကိုစောင့်နေမယ်၊ အန်ကယ်ကျန်း နေ့လည်စာစာပြီးပြီလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက လူကြီးတွေရှေ့မှာ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဆွဲခေါ်သွားဖို့ အကြောင်းပြချက်မရှိပေ။
“ငါစားပြီးပြီ၊ မင်းတို့မစားရသေးရင် အရင်သွားစားကြပါ။” အဘိုးကြီးကျန်းက သဘောထားကြီးစွာပြောလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်ဗိုက်မဆာသေးဘူး၊ အန်ကယ်ကျန်းနဲ့ အရင်ပြီးအောင် ကစားလိုက်ဦးမယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက လူကြီးရှေ့မှာ သူ့ပုံရိပ်ကိုထိန်းထားပြီး ရှန်းယုဟန်ကလည်း ခေါင်းစဥ်ပြောင်းခဲ့သည်။ သူတို့က သဘာဝကျကျ စီးဆင်းနေသော မြစ်ရေလိုပင် အကြံကောင်းကို နားထောင်လိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ၊ ငါတို့ပြီးတော့မယ်၊ အမြန်ကစားလိုက်ရအောင်၊ ဒါမှမင်းတို့သွားစားနိုင်မှာ။”
ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က ဆက်ကစားနေကြသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ကစားရတာသိပ်မတော်သဖြင့် သူက စကားအများကြီးမပြောပဲ သရေစာများယူလာကာ ရှန်းယုဟန်ကို တစ်ချိန်လုံးခွံကျွေးနေသည်။
မစ္စတာကျန်းက သူတို့ကို ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ပေ။ ကောင်းမွန်တဲ့ဆက်ဆံရေးရှိတာက ကောင်းပေမယ့် လူကြီးရှေ့မှာ သူတို့က ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသင့်တယ် မဟုတ်ဘူးလား…သူ့မြေးနဲ့ မြေးချွေးမထက်တောင် အကဲပိုနေကြတယ်။
အဆုံးမှာ ရှန်းယုဟန်က အဘိုးကြီးကျန်းကို မြန်မြန်ရှုံးသွားခဲ့သည်။
“ကျွန်တော်ရှုံးသွားပြီ” ရှန်းယုဟန်က စိတ်မကောင်းသလိုပြောလိုက်သည်။
အဘိုးကြီးကျန်းက ကျယ်လောင်စွာရယ်မောလိုက်သည်။ “မင်းကိုမနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး၊ နေ့လည်စာသွားစားတော့။”
ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော် အန်ကယ်နဲ့ နောက်တစ်ခါလာကစားပါမယ်။”
အဘိုးကြီးကျန်းက ပြောလိုက်သည်။ “အိုကေ၊ ရှောင်ရှန်.. မင်းအချိန်ရရင် ရှောင်ရှန်းကို ငါ့အိမ်ခေါ်လာပါ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ခေါင်းညိတ်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ သူတို့က အဘိုးကျန်း၏ စစ်တုရင်ဘုတ်ပြားကို ယူသွားခဲ့ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သယ်ပေးသူဖြစ်သည်။ ဒီစစ်တုရင်ဘုတ်ပြားက အားသိပ်မလိုပေ။
အဘိုးကြီးကျန်းက စစ်တုရင်ဘုတ်ပြားမပါပဲ သူ့အခန်ကိုပြန်သွားခဲ့သည်။
–
ရှန်းယုဟန်နှင့် ရှန်ချီဟွမ်းက စန္ဒကူးနံ့သာပြည့်နေသော သီးသန့်ခန်းကို ပြန်သွားခဲ့ပြီး စားပွဲထိုးက ပူနွေးသော ဟင်းလျာများနှင့် စွပ်ပြုတ်ကိုယူလာပေးပြီး အပြင်မှာ အေးနေသေးပေမယ့် အခန်းထဲပြန်လာပြီးနောက် နွေးသွားခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို မုန့်နဲ့ သစ်သီးတချို့ကျွေးခဲ့ပြီး သူက ဗိုက်သိပ်မဆာတော့ပေ။
“အများကြီးမှာထားတာလား၊ ကျွန်တော်တို့ မကုန်နိုင်ဘူးမလား?” ရှန်းယုဟန်က သူ့ဗိုက်ကိုပွတ်ကာ သူအများကြီးစားနိုင်သေးပေမယ့် စားပွဲပေါ်မှာ ဟင်းလျာအများကြီးရှိနေသည်။
“စားနိုင်သလောက်စား၊ တစ်မျိုးစီက နည်းနည်းပဲပါတာ၊ ဟင်းလျာအနည်းငယ်ကို စားလို့ရသေးတယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူသိချင်သော အကြောင်းအရာတစ်ခုကို မေးလိုက်သည်။ “မင်း အန်ကယ်ကျန်းနဲ့ ဘယ်လိုကစားဖြစ်သွားတာလဲ?”
ရှန်းယုဟန်က ဖြစ်ခဲ့တာကိုပြောပြလိုက်သည်။ “သူက အဲ့မှာထိုင်နေတော့ သနားစရာကောင်းနေလို့ ကျွန်တော်က သူနဲ့ကစားပေးဖို့ သဘောတူလိုက်တာ၊ ခင်ဗျားတို့ သိနေမယ်လို့ မထင်ထားဘူး။”
“အင်း၊ ငါသူ့ကိုသိပေမယ့် သေချာတော့မသိဘူး၊ သူ့သားကြီးက ငါတို့ပြိုင်ဘက်ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ပဲ”
“အာ” ရှန်းယုဟန်က ဆိုသည်။ “ဒါဆို သူ့လက်ဖွဲ့ကို လက်ခံဖို့ သင့်တော်ပါ့မလား?”
“အဆင်ပြေပါတယ်၊ သူတို့မိသားစုက ဒီလိုအရာမျိုးမချို့တဲ့ဘူး။ မင်းကိုသဘောကျလို့ လက်ဆောင်ပေးခဲ့တာထင်တယ်၊ အန်ကယ်ကျန်းက ကပ်စေးနည်းလို့ လူတွေကို လက်ဆောင်လွယ်လွယ်မပေးဘူးလို့ ကြားဖူးတယ်။”
အဲ့ဒါက ကောလာဟလအမှားဖြစ်နိုင်မလား? ရှန်းယုဟန်က ဘေးမှာထားထားသော အဖြူရောင်စစ်တုရင်ဘုတ်ပြားကို ကြည့်လိုက်သည်။ “ဒါက စျေးတော်တော်ကြီးမှာပဲ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ “ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ငါက သူနဲ့အဆက်အသွယ်သိပ်မရှိဘူး၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့အကျိုးအမြတ်ရခဲ့တယ်ထင်တယ်၊ မင်းပြန်ရောင်းရင် သိန်းချီရနိုင်တယ်။”
“အဲ့ဒါက အများကြီးလား?” ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းကို စျေးနှုန်းနဲ့ပတ်သတ်ပြီး တိတ်တဆိတ်မေးလိုက်သည်။
“မဆိုးပါဘူး၊ ငါတို့ကုမ္ပဏီက သာမန်နည်းပညာရှင်ရဲ့ နှစ်စဥ်လစာက ဒီပမာဏပဲ” ရှန်ချီဟွမ်းက ယင်းမှာ သူရှန်းယုဟန်ကို ပေးခဲ့သော အဝါရောင်စိန်လက်စွပ်တန်ဖိုး၏ ဂဏန်းတစ်ခုပဲရှိတယ်လို့ မပြောခဲ့ပေ။
ရှန်းယုဟန်က စစ်တုရင်ဘုတ်ကို သေချာကြည့်လိုက်ပြီး အလွန်တန်ဖိုးရှိတာကြောင့် အနာဂတ်မှာ သူပိုက်ဆံမရှိခဲ့ရင် သူ့ကိုယ်သူထောက်ပံ့ဖို့ ရောင်းနိုင်သည်။
“မြန်မြန်စား၊ မဟုတ်ရင် ထပ်အေးကုန်မယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုမြန်မြန်စားဖို့ ပြောလိုက်သည်။
“အို..ဟုတ်ကဲ့” ရှန်းယုဟန်က သူ တခြားသူများနှင့် စစ်တုရင်ကစားပေးရင်း ပိုက်ဆံရှာနိုင်တာကြောင့် ပျော်ရွှင်သွားပြီး ထိုအဘိုးနှင့် ထပ်တွေ့နိုင်ဖို့မျှော်လင့်နေသည်။
အစားအသောက်ကို အာရုံစိုက်နေသော ရှန်းယုဟန်က စည်းစနစ်တကျ လှုပ်ရှားနေပြီး သူက ကောင်းကောင်းစားနိုင်ဖို့ မျှော်လင့်နေသည်။ သူ့ခင်ပွန်းပြောသလိုပင် ဟင်းလျာပမာဏတစ်ခုစီက သိပ်မများလို့ တစ်ဝက်စားကာ သူ့ယောကျာ်းကို တစ်ဝက်ကျွေးလိုက်သည်။
“ယောကျာ်း၊ ခင်ဗျားစားဦး” ရှန်းယုဟန်က ကျန်ရှိနေသော ဆီးသီးဆော့နှင့်နံရိုးကို သူ့ပန်းကန်လုံးထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
“မင်းကျန်တာကိုပဲ ငါစားမယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ရေရွတ်လိုက်သည်။
“မရဘူး၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ဝက်စားမယ်၊ ကျွန်တော်မကုန်ဘူး။” ရှန်းယုဟန်က လေးလေးနက်နက် ရှင်းပြလိုက်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက နံရိုးတိုများကို စားနေပြီး ရှန်းယုဟန်က ဆော့ပါသော ဟင်းလျာကိုမစားနိုင်တာ သူသိသည်။ သူက ဟင်းတစ်ပွဲကိုကျွေးတိုင်း စိတ်အားထက်သန်နေကာ “မင်းပုဇွန်စားတုန်းက ဘာလို့ခွဲမကျွေးတာလဲ?”
သူ့ခင်ပွန်းသိသွားတော့ ရှန်းယုဟန်က သူ့နှုတ်ခမ်းကိုဖိကာ ပြုံးလိုက်သည်။ “ဟို..မေ့သွားလို့”
ရှန်ချီဟွမ်းက အကူအညီမဲ့စွာ သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူပြောတာကိုယုံပေးရုံသာ တတ်နိုင်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက ပြုံးနေစဥ်တောက်ပနေပြီး သူ့မျက်လုံးထဲမှာ သူတစ်ယောက်ပဲရှိနေတာက ကျေနပ်စရာကောင်း၍ စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ပေ။
သွေးအားပြည့်စေသော စာဖိုးမှူး၏ အထူးဟင်းရည်ကိုသောက်ပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်က ဗိုက်ပြည့်သွားပြီး သူနဲ့ ရှန်ချီဟွမ်းက စားပွဲပေါ်က အစားအသောက်တစ်ဝက်လောက်ကို ကုန်အောင်စားခဲ့သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “သူတို့ကဘေးအခန်းမှာရှိနေတုန်းပဲ၊ ငါစကားနည်းနည်းသွားပြောလိုက်ဦးမယ်၊ မင်းငါ့ကိုခဏလောက်စောင့်ပြီး ထပ်ပြီးလျှောက်သွားမနေနဲ့တော့။”
“သိပါတယ်၊ ယောကျာ်း..စိတ်ချလက်ချသွားပါ၊ ဒီမှာစောင့်နေပါမယ်။” ရှန်းယုဟန်က နာခံစွာသဘောတူလိုက်ပြီး ရာသီပေါ်သစ်သီးများကို ထိုင်စားနေသည်။
သူက စောင့်နေမယ့်ဆိုသည့်အတိုင်း တကယ်စောင့်နေခဲ့သည်။
&&&&&&&&&
Chapter 31.2
“အချစ်ကိုပြသခြင်း”
ရှန်ချီဟွမ်းက ဘေးက သီးသန့်ခန်းကိုပြန်သွားနေစဥ် သူက သခင်ကြီးကျန်းလည်းရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သူက မကြာသေးခင်က ပြဿနာတစ်ခုကို ကြုံတွေ့ခဲ့ရပြီး အရင်မြေကွက်၏ ပထဝီဝင်ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားက ကောင်းပြီး အစိုးရကလည်း ပံ့ပိုးပေးသည်။ မြို့သစ်စီမံကိန်းမှာ ဖြတ်သွားလို့ရမည့် မြေအောက်ရထားပါဝင်နေပြီး သူက ထိုမြေကိုရခဲ့ရင် အကျိုးအမြတ်ရနိုင်ပြီး သူ့ကို ထိခိုက်စေတော့မှာ မဟုတ်ပေမယ့် ရုတ်တရက် လူတစ်ယောက်က ဝင်လာပြီး လုယူသွားခဲ့သဖြင့် ဒီနေ့ဆွေးနွေးဖို့ ရောက်လာတာဖြစ်သည်။
ဒီနေ့မှာ သူသိသော စီးပွားဖက်မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က တစ်ဖက်လူကိုသိတာကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုကြားခံလူလုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့ပေမယ့် နှစ်ယောက်သားက သဘောတူညီချက်မရသေးတာကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်းက ကုမ္ပဏီ၏ ဒုဥက္ကဋ္ဌကို နောက်မှာထားခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်ကိုသွားရှာခဲ့သည်။ မမျှော်လင့်ထားစွာ သူပြန်လာတော့ အဘိုးကြီးကျန်းက အထဲမှာထိုင်နေသည်။
အဘိုးကြီးကျန်းက သူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့မျက်နှာက ပျော်ရွှင်နေသည်။ “ရှောင်ရှန်က ခုထိပြန်မသွားသေးဘူးလား? ရှောင်ရှန်းဘယ်မှာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက အပြုံးလေးနဲ့ဖြေလိုက်သည်။ “ဘေးက သီးသန့်ခန်းထဲမှာ သူက ဗိုက်လေးနေတယ်။”
သူက ဘာဖြစ်နေလဲနှင့် အန်ကယ်ကျန်းက ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေလဲဆိုတာကို နားမလည်သဖြင့် ဒုဥက္ကဋ္ဌက ကြားခံလူ၏စကားကို ရှန်ချီဟွမ်းနားထဲသို့ တီးတိုးပြောလိုက်သည်။ “ဥက္ကဋ္ဌလျန့်က သခင်ကြီးကျန်းရဲ့ ယွဲ့မိသားစုရဲ့ဆွေမျိုးဖြစ်ပြီး ဆက်ဆံရေးက တကယ်ကောင်းတယ်။”
ရှန်ချီဟွမ်းက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ငါဒီလောက်ထိမသိခဲ့ဘူး။” အမှန်တော့ သူနဲ့သခင်ကြီးကျန်း၏ ဆက်ဆံရေးက အလွန်ရိုးရှင်းသည်။
ဥက္ကဋ္ဌလျန့်က ဘီယာဗိုက်နှင့် အသက်ငါးဆယ်အရွယ် လူလတ်ပိုင်းအမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူက မြေကွက်၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို လိုချင်နေပြီး သူ့ရည်ရွယ်ချက်ကလည်း သန်မာသည်။ သူ ဒီနေ့ဒီနေရာမှာထိုင်နေတာက ကြားခံလူကို မျက်နှာသာပေးဖို့ဖြစ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်မိသားစုဝင်ဖြစ်နေတာကြောင့် သူက ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် သူ့အန်ကယ်မှာ ဆက်ဆံရေးကောင်းရှိနေမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပေ။
သခင်ကြီးကျန်းမှာ တခြားဝါသနာမရှိပဲ သူက စစ်တုရင်ကစားရတာကိုသာကြိုက်သည်။ “ရှောင်ရှန်း..မင်းက ဒီညနေအထိ ဘာအစီအစဥ်မှမရှိဘူးမလား”
ရှန်ချီဟွမ်းကပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်တကယ်ကိုဘာမှမစီစဥ်ရသေးတာ၊ အစက ဒီအပတ်ပိတ်ရက် လမ်းလျှောက်ထွက်ဖို့ စီစဥ်ထားတာ။”
သခင်ကြီးကျန်းကပြောလိုက်သည်။ “ရက်အတိအကျရွေးမယ့်အစား ဘာလို့လုပ်နိုင်သမျှမလုပ်တာလဲ၊ ငါရဲ့သေးငယ်ပြီး ကျဥ်းမြောင်းတဲ့ ဥယျာဥ်မှာ ရှောင်ရှန်းကို လာကစားဖို့ဖိတ်ခေါ်ဖို့ရလား?”
ဥက္ကဋ္ဌလျန့်က အဖိတ်ခံရသော ရှန်ချီဟွမ်းထက် ပိုအံ့သြသွားသည်။ “ကျွန်တော် ခင်ဗျားရဲ့ ဥယျာဥ်ကို လာမလည်တာတောင် အတော်ကြာခဲ့ပြီ။”
“ရှောင်ရှန်က တစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး။ မင်းလည်းအရင်ကမရောက်ဖူးတာမဟုတ်ဘူးလေ။” သခင်ကြီးကျန်းကပြောလိုက်သည်။ “မင်းတို့က ဒီနေ့ ဥယျာဥ်ထဲမှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ကြ၊ ငါနဲ့ရှောင်ရှန်းက ဂိမ်းနှစ်ပွဲကစားမယ်။”
“ကောင်းပြီ” ရှန်ချီဟွမ်းကပြုံးလိုက်သည်။ သခင်ကြီးကျန်းက ဒီလောက်ထိပြောနေမှတော့ ငြင်းဖို့အကြောင်းပြချက်လည်းမရှိပေ။
အစက ဥက္ကဋ္ဌလျန့်နှင့် စကားဆက်ပြောဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပေမယ့် အခုသူတို့ကထပ်ညှိနှိုင်းလို့ရပြီး ထိုအတွက် ရှန်းယုဟန်ကို ကျေးဇူးတင်ရမှာဖြစ်သည်။
ဒါက ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်ပြီး အရင်တစ်ခေါက်က ထိုကလပ်နှင့်ပတ်သတ်တာဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သခင်ကြီးကျန်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ရှန်းယုဟန်က ကံကောင်းသောကြယ်ပွင့်လေးဖြစ်ပြီး သူက ဒဏ္ဍာရီလာ ကံကောင်းခြင်းမျက်နှာဖြစ်နေမလား?
ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကိုယ်ပိုင်အတွေးများကြောင့် ရှော့ခ်ရနေပြီး သူ့စိတ်ထဲက ထူးဆန်းသောအတွေးများကို ဖယ်ထုတ်ရန် အကောင်းဆုံးကြိုးစားခဲ့သည်။
–
ဒီလိုနဲ့ ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကို ကားဆီခေါ်သွားပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ ရှန်းယုဟန်က အန်ကယ်ကိုထပ်တွေ့ခဲ့ပြီး အန်ကယ်က သူ့ကိုထပ်တွေ့မယ်ဟု စိတ်အားထက်သန်စွာပြောလာသည်။
ရှန်းယုဟန်က နားမလည်နိုင်သောမျက်နှာဖြင့် ပြတင်းပေါက်အပြင်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ “ယောကျာ်း..ကျွန်တော်တို့ဘယ်သွားနေတာလဲ?”
ရှန်ချီဟွမ်းက ရုတ်တရက်စနောက်လိုက်သည်။ “ငါမင်းကိုရောင်းစားတော့မလို့”
ရှန်းယုဟန်က ခဏလောက်အံ့အားသင့်နေပြီး သူက လှည့်ကြည့်ကာ ရှန်ချီဟွမ်းကို အပြစ်တင်သလိုကြည့်လိုက်သည်။ “ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုရောင်းရင် ခင်ဗျားမှာဇနီးရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်း၏နှလုံးသားက ထိုစကားကြောင့် တင်းကျပ်သွားသည်။ “ကောင်းပြီ၊ ငါမရောင်းတော့ဘူး။”
ရှန်းယုဟန်က ပေါ့ပါးပါးပါး ညည်းညူလိုက်သည်။ “ကျွန်တော်အရမ်းစားလို့ ကျွန်တော့်ကို တင်မကျွေးထားနိုင်တော့တာလား?”
ထိုစကားကိုကြားပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်း၏ မသိစိတ်က စတင်သတိရှိလာပြီး ဘယ်အဖြေက သင့်တော်မလဲစဥ်းစားနေသည်။ ထိုစကားက ရှန်းယုဟန်ကို စိတ်ဆိုးသွားစေမှန်းသိသည်။ သူအဲ့လို အချိန်တိုအတွင်းစိတ်ဆိုးသွားတာမျိုး တစ်ခါမှမမြင်ဖူးပေ။
“ငါတတ်နိုင်တယ်၊ ငါက ဒီတိုင်းနောက်နေတာ၊ မင်းစားချင်တာမှန်သမျှ ဝယ်ကျွေးနိုင်တယ်။” ရှန်ချီဟွမ်းက ကမန်းကတန်း ပြောလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုတင်မကျွေးထားချင်တော့ပါ၊ ကျွန်တော်သိတယ်၊” ရှန်းယုဟန်က ခေါင်းငုံ့ကာ လက်ကိုဆွဲဆိတ်လိုက်သည်။” မဟုတ်ရင် ရောင်းဖို့ဘယ်လိုပြောထွက်မှာလဲ?”
“ငါတကယ်နောက်နေတာပါ” သူက ရှန်းယုဟန် ရုတ်တရက်ထိရှလွယ်သွားမယ်လို့ ဘယ်လိုသိနိုင်ခဲ့မှာလဲ၊ စကားတစ်ခွန်းက အတွေးများစွာကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်းဆီကနေ မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ “တစ်ခါတစ်လေ ခင်ဗျားပါးစပ်ကထွက်တဲ့ စကားတွေက စိတ်ရင်းတွေပဲ။”
ရှန်ချီဟွမ်းက လွန်ခဲ့တဲ့တစ်မိနစ်က အချိန်ကိုပြန်သွားကာ သူ၏စျေးပေါသောပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ချင်သည်။
“ငါတကယ်ကိုမရည်ရွယ်ပါဘူး။” ရှန်ချီဟွမ်းက ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပဲ သူ့လက်ကိုဆွဲကာ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ်”
ရှန်းယုဟန်က နောက်တစ်ကြိမ် ညည်းညူလိုက်ချင်ပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်း၏လက်ကို ဆွဲမဖယ်ပဲ သူ့ခင်ပွန်း၏အကိုင်ခံထားရသဖြင့် သူ့လက်နဲ့ နှလုံးသားက နွေးသွားခဲ့သည်။
သူက ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်တော့ ရှန်ချီဟွမ်းက သူလုံးဝစိတ်မဆိုးခဲ့တာကို သိလိုက်ရပြီး သူ့မျက်လုံးများက အပြုံးရိပ်နှင့်ပြည့်နေသည်။
ဒီပရော်ပရည်လုပ်နိုင်လွန်းတဲ့ မြေခွေးလေးကတော့။
သို့သော် တစ်ချိန်တည်းမှာ သူလည်းစိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူက သူစိတ်ဆိုးမှာကို နည်းနည်းကြောက်နေခဲ့သည်။
–
သခင်ကြီးကျန်းပြောခဲ့သော သေးငယ်ပြီးကျဥ်းမြောင်းသော ဥယျာဥ်က မသေးသလို ကျဥ်းလည်းမကျဥ်းပေ။ သူက ထိုနေရာကိုဝယ်ဖို့ ယွမ်ဆယ်သန်းအကုန်အကျခံကာ ပျက်စီးနေသောနေရာများကို ပြန်ပြင်ဖို့ ကျွမ်းကျင်အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကို ငှားရမ်းခဲ့သည်။ ပြုပြင်မွမ်းမံသောစရိတ်က ကုန်ကျစရိတ်ထက်ပိုကြီးသည်။
ပြုပြင်ပြီးနောက် ဥယျာဥ်က သခင်ကြီး၏ သီးသန့်အနောက်ဥယျာဥ်ဖြစ်လာပြီး သူက မကြာခဏဧည့်သည်လက်ခံလေ့ရှိကာ ရံဖန်ရံခါ လာရောက်နေထိုင်လေ့ရှိသည်။
သခင်ကြီးကျန်းက ဥယျာဥ်ထဲမှာ ရှန်းယုဟန်နှင့် စစ်တုရင်ကစားဖို့ တွေးထားပြီး ဒီနေရာမှာ လေထုကသာယာသည်။
သူက သစ်သားစစ်တုရင် ဘုတ်ပြားနောက်တစ်ခုကို ယူဆောင်လာပြီး ဤအစုံက နေ့လည်က အဖြူရောင်ကျောက်စိမ်းအစုံထက် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့ကို ဂိမ်းခန်းမှာကစားဖို့ အကြံပြုလိုက်သည်။ အကြောင်းမှာ အခန်းထဲမှာနွေးနေပြီး အပြင်မှာအေးနေလို့ဖြစ်ကာ သခင်ကြီးကျန်းကိုယ်တိုင်က ဖျားတာမကြောက်ပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ဖျားမှာကို စိုးရိမ်နေပြီး အဆုံးမှာ သူပဲဒုက္ခရောက်ပြီး သူ့ကိုဂရုစိုက်ပြုစုရမှာဖြစ်သည်။
အဘိုးကြီးနဲ့လူငယ်လေးက ဤနေရာမှာ စစ်တုရင်ကစားနေပြီး ဒုဥက္ကဋ္ဌ၊ ဥက္ကဋ္ဌလျန့်နှင့် တခြားသူများက ဘေးခန်းမှာ မာဂျောင်းကစားနေပြီး သူတို့က သခင်ကြီးကျန်းကြောင့် ဤနေရာမှာနေကြတာဖြစ်သည်။
ကစားနေစဥ် ဥက္ကဋ္ဌလျန့်က ရှောင်ရှန်းနှင့်ရှန်ချီဟွမ်းကြားက ဆက်ဆံရေးကိုလေ့လာနေပြီး သူ့အန်ကယ်က ဤနေရာမှာရှုပ်ထားသဖြင့် သူက အေးစက်သောမျက်နှာကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ မာဂျောင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေသည်။ သူက ပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်နေခဲ့ပြီး ဒီနေ့အနီရောင်အတွင်းခံမဝတ်ခဲ့တာကို အတော်နောင်တရနေသည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက မာဂျောင်းကစားတာကို စိတ်မဝင်စားပေမယ့် သူက သင်္ချာတော်သဖြင့် အကြိမ်အနည်းငယ်အပြီးမှာ သူက ရှန်းယုဟန်အတွက် မုန့်ဝယ်ပေးဖို့ ပိုက်ဆံအချို့နိုင်ခဲ့သည်။
–
ထိုအချိန်တွင် သခင်ကြီးကျန်းက ရှန်းယုဟန်ကို မေးခဲ့သည်။ “ရှောင်ရှန်း၊ ငါ့ရဲ့ဥယျာဥ်ကို ဘယ်လိုမြင်လဲ?”
ရှန်းယုဟန်က ရိုးရိုးသားသား ပြောလိုက်သည်။ “ဆောင်းရာသီမှာနွေးထွေးပြီး နွေရာသီမှာအေးမြတဲ့ ဥယျာဥ်လို့ထင်တယ်။ ဥယျာဥ်ကိုဂရုစိုက်ဖို့ လူတွေကို အထူးခန့်ထားတာလား? ကျွန်တော်အရမ်းကြိုက်တယ်။”
သခင်ကြီးကျန်းက ရိုးသားသောကလေးများနှင့် စကားပြောရတာနှစ်သက်သည်။ “မင်းအချိန်ရရင် ငါနဲ့မကြာခဏလာကစားပေးပါ၊ ငါ့မှာ မင်းနဲ့ရွယ်တူ မြေးချွေးမတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ သူက ငါနဲ့ပုံမှန်လာကစားပေးလေ့ရှိလို့ မင်းအတွက် စကားပြောစရာ လူတစ်ယောက်ရမှာသေချာတယ်။”
“ဒါဆို နောက်ကျရင် ကျွန်တော့်ကိုသူနဲ့မိတ်ဆက်ပေးလေ” သူက ထိုလူက လှပသောအမျိုးသမီးဖြစ်မယ်လို့ တွေးလိုက်သည်။
သူတို့စကားပြောနေစဥ် ထိုလူက ရောက်လာခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က သခင်ကြီးကျန်းနဲ့ စစ်တုရင်ကစားနေပြီး သူပြောခဲ့သည့်မြေးနှင့် မြေးချွေးမက ဥယျာဥ်ထဲကို ရောက်လာတော့ ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် တခြားလူများကို အရင်တွေ့သွားခဲ့သည်။
ကျန်းလောလင်းက ရှန်ချီဟွမ်းကို အရင်မှတ်မိသွားပြီး မယုံနိုင်သလိုပြောလိုက်သည်။ “ရှန်ချီဟွမ်း? မင်းက ငါ့အိမ်မှာ မာဂျောင်းကစားနေတယ်!”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “ဒါက တိုက်ဆိုင်မှုသက်သက်ပါပဲ။” သူက သူ့နေရာကို နောက်တစ်ယောက်ကိုပေးကာ ကျန်းလောလင်းနှင့်အတူ မာဂျောင်းအခန်းမှထွက်လာခဲ့သည်။
“ မတွေ့ရတာကြာပြီ” ပြောလာသူက ကျန်းလောလင်း၏ချစ်သူ ဝမ်းယန်ဖြစ်သည်။
သူတို့သုံးယောက်က အထက်တန်းကျောင်းက အတန်းဖော်တင်မဟုတ်ပဲ သုံးနှစ်ဆက်တိုက် အတန်းတူခဲ့ကြသည်။
ကျန်းလောလင်းက ရှန်ချီဟွမ်းလို အရပ်ရှည်ပြီး မျက်မှန်တပ်ထားသော ဝမ်းယန်က သိမ်မွေ့ပြီး ပိန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ကြည့်ကောင်းကြပြီး အထက်တန်းကျောင်းမှာ သြဇာကြီးသော လူနှစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။
သူတို့သုံးယောက်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်လိုက်ကြပြီး အစေခံက လက်ဖက်ရည်ယူလာပေးသည်။
“မင်းတို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်ပြီးပြီလား?” ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့လက်နှစ်ဖက်လုံးမှာ ဆင်တူလက်စွပ်ဝတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“အာ၊ ငါတို့က အရင်နှစ်က လက်ထပ်ခဲ့ကြတာ” ကျန်းလောလင်း၏ တစ်ကိုယ်လုံးက ထိုစကားကိုပြောနေစဥ် တောက်ပနေသည်။ “မင်းကရော တစ်ယောက်တည်းပဲလား?”
ဝမ်းယန်က ပြောလိုက်သည်။ “မကြာသေးခင်က မင်းအိမ်ထောင်ကျခဲ့တယ်လို့ ငါကြားခဲ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါမယုံနိုင်သေးဘူး။”
ရှန်ချီဟွမ်းက ပြောလိုက်သည်။ “ငါအိမ်ထောင်ကျသွားပြီ၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘယ်အချိန်ကလက်ထပ်ခဲ့တာလဲ၊ ဘာလို့ ဘာသတင်းမှမရှိရတာလဲ။”
“ငါတို့ဧည့်ခံပွဲမကျင်းပခဲ့ဘူး။ လက်ထပ်စာချုပ်ပဲယူထားတာ၊ ငါက သူနဲ့ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်နေတာ နှစ်နှစ်ရှိပြီ၊ ဒီနှစ်မှ ပွဲကျင်းပဖို့ပြန်လာမှာ” ကျန်းလောလင်းက ပြောလိုက်သည်။ “အချိန်ရောက်ရင် ငါတို့မင်္ဂလာဝိုင်ကို လာသောက်ဖို့မမေ့နဲ့၊ ပြီးတော့ မိသားစုကိုပါခေါ်လာခဲ့”
“သေချာပေါက်ပေါ့” ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်အကြောင်းကိုမပြောခဲ့ပဲ နောက်မှပဲ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်မည်။
ခဏလောက်စကားပြောပြီးနောက် ကျန်းလောလင်းက သူအဘိုးကိုသွားတွေ့မယ်ဟုပြောလာပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက အတူသွားမယ်လို့ပြောလိုက်သည်။
ကျန်းလောလင်းက ခဏလောက် အံ့အားသင့်သွားသည်။ “မင်းဒီနေ့လာတာ ငါ့အဘိုးကိုလာရှာဖို့လား?”
ရှန်ချီဟွမ်းက အရိပ်အမြွက်ကိုပြောလိုက်သည်။ “နောက်ကျရင်သိမှာပါ၊ ငါမင်းအဘိုးကိုတောင်းပန်စရာရှိတယ်။” သူက ရှန်းယုဟန်ကိုအမြန်ပြန်ပေးဖို့ သခင်ကြီးကျန်းအား တောင်းပန်ရမည်။
ကျန်းလောလင်းက သူ့ကိုသတိပေးလိုက်သည်။ “ငါ့အဘိုးက စကားပြောရမလွယ်ဘူး”
ရှန်ချီဟွမ်း: “ဒီနေ့တော့ စကားပြောဖို့လွယ်ပါတယ်”
–
လက်ဖက်ရည်ခန်းကိုသွားသော ကော်ရီဒါက ကျဥ်းတာကြောင့် ထိုလင်မယားက နောက်ကလိုက်လာပြီး လမ်းကိုရင်းနှီးသော ရှန်ချီဟွမ်းက ရှေ့ကလျှောက်သွားသည်။
ကျန်းလောလင်းက ဝမ်းယန်ကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “သူ့ကို သူ့အဖေက အတင်းလက်ထပ်ခိုင်းခဲ့တာလို့ ငါဘယ်မှာကြားခဲ့ရပါလိမ့်?”
ဝမ်းယန်က သူ့ကိုတံတောင်ဆစ်နဲ့ထိုးလိုက်သည်။ “တကယ်လား?”
ကျန်းလောလင်း: “ငါတို့အဲ့လူအကြောင်းမေးနေပေမယ့် သူက မဖြေခဲ့ဘူးလေ၊ အဲ့ဒါက ဆက်ဆံရေးအဆင်မပြေလို့မလား”
ဝမ်းယန်: “ဟုတ်မှာပေါ့”
ကျန်းလောလင်း “ ရှောင်ယန်၊ ငါတို့ကပိုကောင်းတာပေါ့”
ဝမ်းယန်က မျက်မှန်ကိုပင့်တင်ကာ သူ့ကိုအကြည့်တစ်ချက်ပေးလိုက်သည်။ “ရှန်ချီဟွမ်းအရှေ့မှာ အချစ်ကိုထုတ်ပြလို့မကောင်းဘူး၊ အေးဆေးနေ၊ သူ့ကိုရန်မစနဲ့။”
ကျန်းလောလင်းက အရမ်းနာခံနေသည်။ “ဟုတ်တယ်၊ သူက ဒေါသကြီးပြီး တခြားသူတွေထက် အတိုက်အခိိုက်ကျွမ်းတယ်”
သူတို့သုံးယောက်က ခဏလောက်လမ်းလျှောက်နေပြီး စစ်တုရင်ကစားခန်းကို ရောက်လာကြသည်။
ကျန်းလောလင်းနှင့် ဝမ်းယန်က အခန်းထဲဝင်ကာ သူတို့အဘိုးကိုခေါ်ဖို့လုပ်လိုက်ပေမယ့် သူတို့ရှေ့မှာ လူတစ်ယောက်ရှိနေသည်။ ထိုလူ၏အသွင်အပြင်က ကျောက်စိမ်းလိုနူးညံ့ပြီး အသားကဖြူဖွေးကာ ကိုယ်ဟန်က ဖြောင့်တန်းနေသည်။ သူ့အဝတ်အစားက ခမ်းနားနေပြီး လက်မှာဝတ်ထားသော အဝါရောင်စိန်လက်စွပ်က ပေါ်လွင်နေပြီး သူက ရှန်ချီဟွမ်းဆီကို လျှောက်သွားခဲ့သည်။
ရှန်းယုဟန်က သူ့ခေါင်းကိုမော့ကာ ရှန်ချီဟွမ်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အပြုံးမျက်လုံးများက ထိုလူနှင့်ပြည့်နေသည်။ “ယောကျာ်း၊ ဒီရောက်နေတာလား?”
ရှန်းယုဟန်က သခင်ကြီးကျန်းနဲ့ ကစားတာပြီးသွားပြီး သူက ရှန်ချီဟွမ်းကိုတွေ့တော့ သူ့ဆီလျှောက်သွားခဲ့တာဖြစ်သည်။
ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ဘေးကိုသွားကာ သူ့လက်ကို ရှန်းယုဟန်၏ခါးပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းနိုင်သောပုံစံဖြင့် အတန်းဖော်ဟောင်းနှစ်ယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ “ငါ့ရဲ့လက်တွဲဖော်..ရှန်းယုဟန်”
ကျန်းလောလင်းနှင့် ဝမ်းယန်၏စိတ်ထဲတွင် စကားလုံးရှစ်လုံးက တစ်ပြိုင်နက်ပေါ်လာသည်။ : အချစ်ကိုပြတဲ့နေရာမှာ သူတို့ရှုံးသွားတာပဲ!